INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 14 czerwca 2011r. (data złożenia 13 lutego 2012r.), uzupełnionym pismem z dnia 12 marca 2012r. (data złożenia 13 marca 2012r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania, czy czynność zwrotu wartości nakładów poniesionych przez Wnioskodawcę na nieruchomość, która jest dzierżawiona na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej, przez właściciela na rzecz Wnioskodawcy, będzie czynnością podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 13 lutego 2012r. złożono w tut. organie ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania, czy czynność zwrotu wartości nakładów poniesionych przez Wnioskodawcę na nieruchomość, która jest dzierżawiona na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej, przez właściciela na rzecz Wnioskodawcy, będzie czynnością podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Ww. wniosek został uzupełniony pismem z dnia 12 marca 2012r. (data złożenia 13 marca 2012r.).

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Przedmiotem działalności gospodarczej Wnioskodawcy jest działalność związana ze sportem. Na potrzeby prowadzonej działalności Wnioskodawca dzierżawi nieruchomość gruntową (Wnioskodawca jest dzierżawcą).

Wydzierżawiającym jest osoba fizyczna, która z tytułu dzierżawy nieruchomości na rzecz Wnioskodawcy jest czynnym podatnikiem podatku VAT i wystawia na rzecz Wnioskodawcy faktury VAT wykazując podatek należny VAT (który Wnioskodawca jako podatek naliczony odlicza).

W okresie obowiązywania umowy dzierżawy, Wnioskodawca na przedmiotowym gruncie dokonał nakładów inwestycyjnych w postaci pola golfowego wraz całą infrastrukturą towarzyszącą, tj. budynkami i budowlami związanymi z prowadzeniem pola golfowego. Przy czym miały miejsce sytuacje, gdzie część budynków było remontowanych, a część było budowanych od samego początku. Wnioskodawca poniesione nakłady traktuje jako inwestycja w obcym środku trwałym, od której dokonuje odpisów amortyzacyjnych.

Wnioskodawca dokonując ww. nakładów inwestycyjnych odliczał podatek naliczony VAT przy nabyciu towarów i usług związanych z przedmiotowymi nakładami.

Umowa dzierżawy zawarta przez Wnioskodawcę jest umową na czas oznaczony (30 lat). Z umowy dzierżawy wynika, że w przypadku jej rozwiązania przed upływem terminu na jaki została zawarta, właściciel nieruchomości (wydzierżawiający) zobowiązany jest do zwrotu na rzecz Wnioskodawcy, tej wartości nakładów na nieruchomość, która nie została do dnia rozwiązania umowy zamortyzowana dla celów podatkowych przez Wnioskodawcę (wartość inwestycji netto).

Ponieważ w przyszłości należy się liczyć z możliwością rozwiązania umowy dzierżawy zawartej pomiędzy Wnioskodawcą a właścicielem nieruchomości (osobą fizyczną, podatnikiem podatku VAT), Wnioskodawca poniżej przedstawia zapytanie dotyczące opodatkowania podatkiem VAT czynności zwrotu na jego rzecz przez właściciela nieruchomości (wydzierżawiającego) wartości nakładów poniesionych przez Wnioskodawcę.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy czynność zwrotu wartości nakładów poniesionych przez Wnioskodawcę na nieruchomość, która jest dzierżawiona na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej (wartości inwestycji netto, a więc wartości niezamortyzowanej dla celów podatkowych przez Wnioskodawcę), przez właściciela (wydzierżawiającego, osoby fizycznej, czynnego podatnika podatku VAT z tytułu dzierżawy) na rzecz Wnioskodawcy, będzie czynnością podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług...

Zdaniem Wnioskodawcy, zwrot wartości nakładów poczynionych przez Wnioskodawcę na nieruchomość (wartości inwestycji netto, a więc wartości niezamortyzowanej dla celów podatkowych przez Wnioskodawcę), przez właściciela (wydzierżawiającego, osoby fizycznej, czynnego podatnika podatku VAT z tytułu dzierżawy) na rzecz Wnioskodawcy, nie będzie czynnością podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Zwrot wartości nakładów nie będzie ani odpłatną dostawą towarów ani odpłatnym świadczeniem usług, w rozumieniu Ustawy o VAT.

Za stanowiskiem Wnioskodawcy przemawiają następujące argumenty:

1. Zgodnie z art. 5 ust. 1 Ustawy VAT opodatkowaniu podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.
2. Stosownie do art. 2 pkt 6) Ustawy VAT towarami są rzeczy, oraz ich części, a także wszelkie postaci energii.
   Zwrot nakładów z jakim mamy w niniejszej sprawie do czynienia, niewątpliwie nie jest rzeczą ruchomą, energią, budynkiem czy budowlą.
   Zgodnie z art. 7 ust. 1 Ustawy o VAT przez odpłatną dostawę towarów rozumie się „przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel”, z zastrzeżeniami wynikającymi z tego przepisu.
   W przypadku opisanego powyżej zdarzenia przyszłego nie dojdzie do dostawy towarów, bowiem zwrot wartości nakładów poczynionych na dzierżawioną nieruchomość nie będzie stanowił ekwiwalentu przeniesienia prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Wszelkie nakłady poczynione na dzierżawioną nieruchomość już od chwili ich dokonania stanowiły własność właściciela nieruchomości. Wynika to z art. 191 Kodeksu cywilnego, który stanowi, iż „Własność nieruchomości rozciąga się na rzecz ruchomą, która została połączona z nieruchomością w taki sposób, że stała się jej częścią składową”. Zgodnie zaś z art. 48 Kodeksu cywilnego, „Z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, do części składowych gruntu należą w szczególności budynki i inne urządzenia trwale z gruntem związane, jak również drzewa i inne rośliny od chwili zasadzenia lub zasiania”.
3. Zgodnie z art. 8 ust. 1 Ustawy o VAT, przez świadczenie usług, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7.
   W przypadku opisanego powyżej zdarzenia przyszłego nie mamy również do czynienia z odpłatnym świadczeniem usługi.
   Jeszcze pod rządami ustawy z dnia 8 stycznia 1993r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym Naczelny Sąd Administracyjny w Szczecinie w wyroku z dnia 26 maja 1999r., sygn. akt SA/Sz 1608/98, stwierdził, iż zwrot nakładów ulepszających, jaki następuje po zakończeniu umowy najmu czy umowy dzierżawy, jest sposobem rozliczenia się z tego rodzaju nakładów pomiędzy stronami. Jest to czynność cywilnoprawna dokonywana w celu realizacji roszczeń przewidzianych w art. 676 k.c.
   Z kolei w postanowieniu w sprawie interpretacji prawa podatkowego z dnia 26 kwietnia 2005r. Naczelnik Pierwszego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie, sygn. akt 1471/NUR1/443-57/1/05/MS, uznał, iż zwrot nakładów, jaki następuje po zakończeniu umowy dzierżawy, jest sposobem rozliczenia się po zakończeniu umowy dzierżawy pomiędzy stronami z zawartej wcześniej umowy, nie dochodzi w związku z nim do przesunięć własnościowych, nie ma więc mowy o sprzedaży towaru lub wykonaniu usługi.
4. Podsumowując powyższe, zwrot wartości nakładów poczynionych przez Wnioskodawcę na nieruchomość dokonany przez wydzierżawiającego (właściciela nieruchomości) nie będzie ani odpłatną dostawa towarów, ani odpłatnym świadczeniem usług w rozumieniu, odpowiednio, art. 7 ust. 1 lub art. 8 ust. 1 Ustawy o VAT. W konsekwencji zwrot ten nie będzie podlegał opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.
   
   

W świetle powyższego stanowisko zaprezentowane w niniejszym wniosku przez Wnioskodawcę jest prawidłowe. Wnioskodawca wnosi o jego potwierdzenie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2011r. Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez dostawę towarów zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Towarami – w myśl art. 2 pkt 6 ww. ustawy – są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii

Natomiast stosownie do art. 8 ust. 1 ww. ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Definicja „świadczenia usług” ma charakter dopełniający definicję „dostawy towarów” i jest wyrazem realizacji zasady powszechności opodatkowania podatkiem od towarów i usług transakcji wykonywanych przez podatników w ramach ich działalności gospodarczej.

Z treści art. 8 ust. 1 ustawy o VAT wynika, że przez usługę należy rozumieć każde świadczenie na rzecz danego podmiotu.

Przez świadczenie usług należy rozumieć każde zachowanie się na rzecz innej osoby. Na zachowanie to składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź też tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy). Spod pojęcia usługi będzie natomiast wyłączone takie świadczenie, którego treścią jest przeniesienie na inny podmiot prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Stanowi ono bowiem dostawę towarów. Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa zalicza do usług każde świadczenie nie będące dostawą towarów. Jeśli tylko mamy do czynienia ze świadczeniem, to na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług stanowi ono albo usługę, albo dostawę towarów.

Zgodnie z art. 46 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.), nieruchomościami są części powierzchni ziemskiej stanowiące odrębny przedmiot własności (grunty), jak również budynki trwale z gruntem związane lub części takich budynków, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności.

Stosownie natomiast do treści art. 47 § 1 cyt. Kodeksu, część składowa rzeczy nie może być odrębnym przedmiotem własności i innych praw rzeczowych.

Z treści § 2 cyt. przepisu, wynika natomiast, iż częścią składową rzeczy jest wszystko, co nie może być od niej odłączone bez uszkodzenia lub istotnej zmiany całości albo bez uszkodzenia lub istotnej zmiany przedmiotu odłączonego.

Tak więc rzecz, która stała się częścią składową innej rzeczy (rzeczy nadrzędnej), traci samodzielny byt prawny i dzieli losy prawne rzeczy nadrzędnej.

W myśl § 3 powołanej normy, przedmioty połączone z rzeczą tylko dla przemijającego użytku nie stanowią jej części składowych.

Jak stanowi art. 48 ww. Kodeksu, z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, do części składowych gruntu należą w szczególności budynki i inne urządzenia trwale z gruntem związane, jak również drzewa i inne rośliny od chwili zasadzenia lub zasiania.

Z kolei art. 693 § 1 Kodeksu cywilnego stanowi, że przez umowę dzierżawy wydzierżawiający zobowiązuje się oddać dzierżawcy rzecz do używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony lub nie oznaczony, a dzierżawca zobowiązuje się płacić wydzierżawiającemu umówiony czynsz. Do dzierżawy – zgodnie z art. 694 Kodeksu cywilnego – stosuje się odpowiednio przepisy o najmie (…). W myśl art. 676 Kodeksu cywilnego, jeżeli najemca ulepszył rzecz najętą, wynajmujący, w braku odmiennej umowy, może według swego wyboru albo zatrzymać ulepszenia za zapłatą sumy odpowiadającej ich wartości w chwili zwrotu, albo żądać przywrócenia stanu poprzedniego.

Z punktu widzenia prawa cywilnego nakłady na nieruchomość (np. wybudowanie budynku lub budowli oraz ulepszenie i modernizacja istniejących budynków lub budowli posadowionych na cudzym gruncie) stanowią część składową gruntu i tym samym własność właściciela gruntu. W konsekwencji podmiot, który poniósł nakłady na nieruchomość, nie może ich sprzedać. Niemniej jednak ma on pewne prawo do nakładów, które może przenieść na rzecz innego podmiotu.

Z przedstawionego zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca na potrzeby prowadzonej działalności dzierżawi nieruchomość gruntową (Wnioskodawca jest dzierżawcą).

W okresie obowiązywania umowy dzierżawy, Wnioskodawca na przedmiotowym gruncie dokonał nakładów inwestycyjnych w postaci pola golfowego wraz całą infrastrukturą towarzyszącą, tj. budynkami i budowlami związanymi z prowadzeniem pola golfowego. Przy czym miały miejsce sytuacje, gdzie część budynków było remontowanych, a część było budowanych od samego początku. Wnioskodawca poniesione nakłady traktuje jako inwestycję w obcym środku trwałym, od której dokonuje odpisów amortyzacyjnych.

Wnioskodawca dokonując ww. nakładów inwestycyjnych odliczał podatek naliczony VAT przy nabyciu towarów i usług związanych z przedmiotowymi nakładami.

Umowa dzierżawy zawarta przez Wnioskodawcę jest umową na czas oznaczony (30 lat). Z umowy dzierżawy wynika, że w przypadku jej rozwiązania przed upływem terminu na jaki została zawarta, właściciel nieruchomości (wydzierżawiający) zobowiązany jest do zwrotu na rzecz Wnioskodawcy, tej wartości nakładów na nieruchomość, która nie została do dnia rozwiązania umowy zamortyzowana dla celów podatkowych przez Wnioskodawcę (wartość inwestycji netto).

Wnioskodawca liczy się z możliwością rozwiązania umowy dzierżawy zawartej pomiędzy Wnioskodawcą a właścicielem nieruchomości (osobą fizyczną, podatnikiem podatku VAT).

W związku z powyższym Wnioskodawca powziął wątpliwości, czy czynność zwrotu wartości nakładów poniesionych przez Wnioskodawcę na nieruchomość, która jest dzierżawiona na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej, przez właściciela na rzecz Wnioskodawcy, będzie czynnością podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Odnosząc się do powyższego, wskazać należy, że przy zwrocie nakładów nie dochodzi do przeniesienia prawa do dysponowania towarem jak właściciel, ponieważ przedmiot dzierżawy przez cały okres trwania tego stosunku pozostaje własnością wydzierżawiającego. Czynność przeniesienia poniesionych nakładów inwestycyjnych na właściciela nieruchomości nie jest dostawą towarów, bowiem nie mieści się w definicji towaru, zawartej w cyt. art. 2 pkt 6 ustawy o podatku od towarów i usług.

Należy zatem stwierdzić, iż zbycie nakładów inwestycyjnych poniesionych w obcym środku trwałym nie może zostać uznane za odpłatną dostawę towarów, gdyż nie mamy tu do czynienia z odrębną rzeczą, która mogłaby stanowić towar. Niemniej jednak podmiot, który poniósł nakłady dysponuje pewnym prawem do poniesionych nakładów i może to prawo przenieść na rzecz innego podmiotu. Wskazać zatem należy, iż nakład jest prawem majątkowym, które może być przedmiotem obrotu gospodarczego.

Z tych też względów, przeniesienie za wynagrodzeniem kosztów inwestycji na właściciela nieruchomości należy traktować jako świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy o VAT.

Uwzględniając powyższe w powiązaniu z przedstawionym we wniosku zdarzeniem przyszłym wskazać należy, że w sytuacji przeniesienia za wynagrodzeniem nakładów poniesionych przez Wnioskodawcę – dzierżawcę na gruncie wydzierżawiającego, mamy do czynienia ze świadczeniem wzajemnym, bezpośrednim i ekwiwalentnym, polegającym na zbyciu ulepszeń dokonanych przez Wnioskodawcę na rzecz wydzierżawiającego.

Skoro bowiem w ustawie o podatku od towarów i usług określono, iż przez usługę należy rozumieć każde świadczenie na rzecz danego podmiotu, to dokonywanie przez Wnioskodawcę nakładów na wydzierżawianym gruncie jest świadczeniem na rzecz właściciela. Jak powyżej wskazano, nakłady są prawem majątkowym, które mogą być przedmiotem obrotu gospodarczego. Odpłatnością za ww. świadczenie jest kwota, którą wydzierżawiający zobowiązał się zapłacić Wnioskodawcy za poniesione nakłady.

Zatem, odpłatna czynność zbycia nakładów, jako przekazanie za wynagrodzeniem ulepszeń na cudzą rzecz, stanowi odpłatne świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, a tym samym podlega opodatkowaniu tym podatkiem na podstawie art. 5 ust. 1 ww. ustawy.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy przedstawionego zdarzenia przyszłego i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja traci ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego zdarzenia przyszłego lub zmiany stanu prawnego.

Ponadto należy zauważyć, iż powołany przez Wnioskodawcę wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Szczecinie z dnia 26 maja 1999r., sygn. akt SA/Sz 1608/98, dotyczył stanu prawnego obowiązującego przed dniem wejścia w życie ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2011r. Nr 177, poz. 1054), a zatem nie odnosi się do przedstawionego przez Wnioskodawcę zdarzenia przyszłego.

Jednocześnie zaznaczyć należy, iż Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997r. (Dz. U. Nr 78, poz. 483 ze zm.) w swoim rozdziale III określa zamknięty katalog źródeł prawa powszechnie obowiązującego. Nie przewiduje on takiej mocy dla orzecznictwa sądowego, w tym orzecznictwa sądów administracyjnych (w Polsce nie obowiązuje system precedensów sądowych). W związku z powyższym, nie negując orzecznictwa, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego, należy zauważyć, że moc obowiązująca wyroków zamyka się w obrębie spraw, w których zostały wydane. Wynika to również z treści art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), który przesądza, że ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie ten sąd oraz organ, którego działanie lub bezczynność było przedmiotem zaskarżenia. Organ podatkowy jest zatem zobowiązany traktować indywidualnie każdą sprawę, natomiast rozstrzygnięcia sądów podejmowane są w oparciu o zebrany w danej sprawie materiał dowodowy. Zatem trudno jest określić w jakim stopniu sprawa będąca przedmiotem autonomicznego rozstrzygnięcia sądu, które powołał Wnioskodawca, może odzwierciedlać sytuację przedstawioną przez niego we wniosku o wydanie indywidualnej interpretacji.

Z kolei odnośnie powołanego przez Wnioskodawcę postanowienia w sprawie interpretacji prawa podatkowego zauważyć należy, iż niewątpliwie kształtuje ono sytuację prawną podatnika w jego indywidualnej sprawie, lecz dotyczy konkretnego stanu faktycznego i nie ma mocy prawa powszechnie obowiązującego. Powyższe oznacza, że postanowienie to należy traktować indywidualnie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.