2014.10.29 - Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPP1/443-1005/14-2/KC
z 29 października 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Strony, przedstawione we wniosku z dnia 28 sierpnia 2014 r. (data wpływu 5 września 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie nieuznania Wnioskodawcy za podatnika VAT z tytułu sprzedaży udziału w nieruchomości zabudowanej parkingiem - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 5 września 2014 r. wpłynął wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie nieuznania Wnioskodawcy za podatnika VAT z tytułu sprzedaży udziału w nieruchomości zabudowanej parkingiem.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest osobą fizyczną, która nie jest i nie była zarejestrowana jako osoba prowadząca pozarolniczą działalność (brak wpisu do CEIDG). Wnioskodawca nie jest i nie był zarejestrowany jako podatnik VAT.

Wnioskodawca, wraz z innymi osobami fizycznymi, był współwłaścicielem dwóch nieruchomości wieczystoksięgowych położonych w W. przy ul. D., tj. działki 5/35 i działki 5/36 - razem wspólnie określane jako „Nieruchomość”.

Udział Wnioskodawcy we współwłasności Nieruchomości wynosił 635040/5080320 (ok. 12%), Udział we współwłasności Nieruchomości został nabyły przez Wnioskodawcę w drodze procesu reprywatyzacji, którego efektem było ustanowienie wobec wszystkich osób uprawnionych (w tym wobec Wnioskodawcy) prawa użytkowania wieczystego Nieruchomości w dniu 28 stycznia 2010 r. Następnie, dnia 4 kwietnia 2011 r., prawo użytkowania wieczystego, stosownie do odpowiednich przepisów, zostało nieodpłatnie przekształcone w prawo własności.

W przypadku Wnioskodawcy, roszczenia reprywatyzacyjne zostały nabyte w drodze dziedziczenia po byłym współwłaścicielu nieruchomości - Klemensie B.. Klemens B. zmarł 3 sierpnia 1944 r., a spadek po nim na podstawie postanowienia o stwierdzeniu nabycia spadku wydanego przez Sąd Rejonowy z dnia 9 września 1991 r., nabyli z mocy ustawy: córka Zofia D. i syn Jacek B. w 1/2 części każde z nich. Natomiast spadek po Jacku B. zmarłym 25 marca 2006 r., na podstawie postanowienia Sądu Rejonowego I Wydział Cywilny z dnia 24 sierpnia 2006 r. nabyli na podstawie testamentu żona Leokadia B. (Wnioskodawca) w 1/2 części, córka Małgorzata D. w 1/4 części oraz syn Krzysztof B. w 1/4 części.

Po nabyciu udziałów we współwłasności Nieruchomości, współwłaścicielom Nieruchomości udało się znaleźć inwestora z branży deweloperskiej zainteresowanego nabyciem Nieruchomości w celu przeznaczenia jej pod zabudowę mieszkaniową. W lipcu i sierpniu 2012 r. Wnioskodawca oraz inni współwłaściciele Nieruchomości zawarli umowy przedwstępne sprzedaży Nieruchomości, a w lipcu 2014 r. doszło do zawarcia umowy przyrzeczonej i tym samym do sprzedaży Nieruchomości.

Na dzień sprzedaży, Nieruchomość nie była objęta miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, ale w stosunku do Nieruchomości, z inicjatywy dewelopera (nabywcy), w kwietniu 2013 r. została wydana ostateczna decyzja o warunkach zabudowy oraz w marcu 2014 r. ostateczna decyzja o pozwoleniu na budowę.

Na dzień sprzedaży, Nieruchomość nie była zabudowana budynkiem, ale był na niej urządzony parking, który miał charakter stale związanego z gruntem, utwardzonego i ogrodzonego placu asfaltowo-betonowego, z wymalowanymi liniami rozdzielającymi poszczególne miejsce parkingowe („Parking”).

Parking ten w całości był wynajmowany przez innych niż Wnioskodawca współwłaścicieli Nieruchomości na rzecz przedsiębiorcy, który wynajmował poszczególne miejsca parkingowe zainteresowanym podmiotom. Od rozpoczęcia wynajmu Parkingu do dnia sprzedaży Nieruchomości w lipcu 2014 r. minęło więcej niż dwa lata. Zgodnie z wiedzą Wnioskodawcy, wynajem Parkingu nie podlegał opodatkowaniu VAT ze względu na zwolnienie podmiotowe wszystkich wynajmujących współwłaścicieli Nieruchomości. Parking nie został wybudowany przez współwłaścicieli Nieruchomości, którzy dokonali jej zbycia w lipcu 2014 r. - znajdował się on na Nieruchomości w momencie oddawania Nieruchomości m.in. Wnioskodawcy w ramach procesu reprywatyzacji.

Należy podkreślić, że Wnioskodawca nie wynajmował swojego udziału w Parkingu i nie czerpał z tytułu tego wynajmu żadnych korzyści. Krótko po odzyskaniu udziału w Nieruchomości w ramach reprywatyzacji, Wnioskodawca przekazał nieodpłatnie prawo do korzystania ze swojego udziału w Nieruchomości i pobierania pożytków w tego udziału w Nieruchomości na rzecz swojej córki (która również jest współwłaścicielem Nieruchomości), która następnie wynajmowała i pobierała czynsz najmu również w części udziału w Nieruchomości będącego własnością Wnioskodawcy.

Wnioskodawca nie dokonywał żadnych wydatków na ulepszenie Nieruchomości.

Poza udziałem we współwłasności Nieruchomości, Wnioskodawca posiada również udziały we współwłasności w innych nieruchomościach wieczystoksięgowych położonych w W., tj. w działce 5/42 oraz działce 14/2. Podobnie jak w przypadku Nieruchomości, udziały w działkach 5/42 i 14/2 zostało nabyte przez Wnioskodawcę w drodze reprywatyzacji. Zarówno działka 5/42, jak i działka 14/2 są objęte już umowami przedwstępnymi sprzedaży, przy czym w przypadku działki 5/42 przedmiotem sprzedaży ma być jedynie jej część (nabywca nie jest zainteresowany całą nieruchomością) - w tym celu, współwłaściciele działki 5/42 podjęli działania mające na celu doprowadzenie do podziału działki 5/42, tak aby wydzielić działkę, która ma być przedmiotem sprzedaży.

Wnioskodawca, m.in. ze względu na swój wiek, nie jest aktywnym uczestnikiem ww. procesów związanych ze zbywaniem kolejnych nieruchomości i w tym zakresie jedynie zgadza się na działania podejmowane przez innych współwłaścicieli. Kwestia opodatkowania sprzedaży działek 5/42 i 14/2 jest poza zakresem niniejszego wniosku - informacje dotyczące tych działek mają jedynie na celu pokazać całokształt okoliczności, w których Wnioskodawca dokonał sprzedaży udziału w Nieruchomości.

W związku ze sprzedażą udziału w Nieruchomości, Wnioskodawca wystąpił już z wnioskiem o interpretację indywidualną i otrzymał interpretację indywidualną (nr IPPP1/443-722/14-3/AW). Jednakże we wniosku tym poprzez pomyłkę pojawiły się błędne elementy w zakresie opisu stanu faktycznego - pomyłki dotyczyły wynajmu udziału w Nieruchomości (jak wskazano w niniejszym wniosku, Wnioskodawca nie był stroną umowy najmu Parkingu i nie uzyskiwał przychodów z tego tytułu). W związku z tym, ze względu na to, że okoliczność wynajmu Nieruchomości ma istotny wpływ na ocenę statusu Wnioskodawcy dla celów VAT, Wnioskodawca składa niniejszy wniosek z doprecyzowanym opisem stanu faktycznego.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

Czy w związku ze sprzedażą swojego udziału w Nieruchomości Wnioskodawca działał jako podatnik VAT w rozumieniu art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy o VAT?
W przypadku uznania, że w związku ze sprzedażą udziału w Nieruchomości Wnioskodawca działał jako podatnik VAT, czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, że sprzedaż przez Wnioskodawcę udziału w Nieruchomości podlegała zwolnieniu od VAT, ze względu na znajdujący się na Nieruchomości Parking, a tym samym Wnioskodawca nie był nie jest zobowiązany do zarejestrowania się jako podatnik VAT, do udokumentowania sprzedaży fakturą oraz do składania deklaracji VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy;

Ad. 1

W związku ze sprzedażą udziału w Nieruchomości, Wnioskodawca nie działał jako podatnik VAT w rozumieniu art. 15 ust. 1 i 2 ustawy o VAT.

Ad. 2

W przypadku uznania, że w związku ze sprzedażą udziału we współwłasności Nieruchomości Wnioskodawca działał jako podatnik VAT, należy uznać, że sprzedaż tego udziału w Nieruchomości, stosownie do art. 43 ust. 1 pkt 10 albo art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy o VAT, w związku z art. 29a ust. 8 ustawy o VAT, podlegała zwolnieniu od VAT, ponieważ Parking znajdujący się na Nieruchomości należy uznać za budowlę w rozumieniu przepisów ustawy o VAT. W związku z tym, Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do zarejestrowania się jako podatnik VAT, do udokumentowania sprzedaży udziałów w Nieruchomości fakturą oraz do składania deklaracji VAT.

Pytanie 1

Ustalenie dla celów VAT statusu osób fizycznych dokonujących dostaw nieruchomości rodzi wiele wątpliwości ze względu na niejasną definicję działalności gospodarczej w ustawie o VAT. Efektem tych wątpliwości jest szereg interpretacji indywidualnych wydawanych przez Ministra Finansów, jak i wyroki wydawane przez sądy administracyjne. Kwestia ta była również przedmiotem rozstrzygnięć Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej oraz Naczelnego Sądu Administracyjnego.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o VAT podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Działalność gospodarcza jest z kolei zdefiniowana w art. 15 ust. 2 ustawy o VAT jako wszelka działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Ww. definicja nie wskazuje jednoznacznie, czy w sytuacji sprzedaży nieruchomości z majątku prywatnego sprzedającego mamy do czynienia z działalnością gospodarczą i czy tym samym, w związku z taką sprzedażą sprzedający staje się podatnikiem VAT. Jak wspomniano, kwestia ta była wielokrotnie przedmiotem rozstrzygnięć organów podatkowych i sądów administracyjnych, jednakże z pewnością bardzo istotny wpływ na interpretację tego zagadnienia powinien mieć wyrok Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (TSUE) z 15 września 2011 r. (sprawa C-180/10). Orzeczenie to zostało wydane na wniosek Naczelnego Sądu Administracyjnego w trybie prejudycjalnym. Główne tezy orzeczenia TSUE można podsumować następująco:

dostawę gruntu należy uznać za objętą podatkiem, pod warunkiem że transakcja ta nie stanowi jedynie czynności związanej ze zwykłym wykonywaniem prawa własności;
osoby fizycznej nie można uznać za podatnika, gdy dokonuje sprzedaży gruntu, jeżeli sprzedaż ta następuje w ramach zarządu majątkiem prywatnym tej osoby;
natomiast jeżeli osoba ta w celu dokonania wspomnianej sprzedaży podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców, należy uznać ją za podmiot prowadzący „działalność gospodarczą”, a więc za podatnika.

Na gruncie orzeczenia TSUE zapadły orzeczenia polskich sądów administracyjnych, w tym wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 7 października 2011 r. (I FSK 1289/10), w którym sąd wskazał, że jednorazowa sprzedaż działek z majątku prywatnego nie powinna być traktowana jako działalność gospodarcza w rozumieniu ustawy o VAT. Natomiast w wyroku z 21 grudnia 2011 r. (I FSK 1822/11), NSA stwierdził, że dla oceny, czy dany podmiot działa jako podatnik VAT należy ustalić „czy w świetle stanu faktycznego przedstawionego przez podatnika we wniosku o udzielenie interpretacji, strona dokonując sprzedaży gruntu działa w ramach zarządu swym majątkiem prywatnym, czy też w celu dokonania spornej sprzedaży gruntów podjęła aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, co skutkowałoby koniecznością uznania jej za podmiot prowadzący "działalność gospodarczą" w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od wartości dodanej.”

Podobne stanowisko jest zaprezentowane w szeregu innych wyroków zapadłych po orzeczeniu TSUE, np, wyroki NSA: z 18 października 2011 r. (I FSK 1536/10), z 9 listopada 2011 r. (I FSK 1656/11), z 10 listopada 2011 r. (I FSK 13/11), z 16 listopada 2011 r. (I FSK 110/11), z 16 listopada 2011 r. (1 FSK 1654/11), z 30 listopada 2011 r. (I FSK 1684/11), z 8 grudnia 2011 r. (IFSK/478/11), z 21 grudnia 2011 r. (I FSK 1822/11), wyrok WSA w Gdańsku z 17 stycznia 2012 r. (I SA/Gd 1263/11), wyrok WSA w Opolu z 18 stycznia 2012 r. (I SA/Op 463/11).

Na gruncie ww. praktyki podatkowej można wskazać, że jedną z głównych przesłanek do uznania danej osoby jako podatnika VAT w związku ze sprzedażą nieruchomości jest ustalenie, że jej działalność w tym zakresie przybrała formę zawodową (profesjonalną), tzn. podjęte zostały aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, do których zaangażowano środki podobne do wykorzystywanych przez handlowca, działalność ta ma charakter stały i jest zamiar jej kontynuacji. Przejawem zaś takiej aktywności określonej osoby w zakresie obrotu nieruchomościami, która może wskazywać, że jej czynności przybierają formę zorganizowaną może być np.: nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę w celu dalszej odsprzedaży, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, itp.. Na tego rodzaju aktywność „handlową” wskazywać musi ciąg okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.

W analizowanym przypadku, kluczowe dla oceny statusu Wnioskodawcy dla celów VAT, jest wskazanie, że nabył on udział w Nieruchomości (oraz udział w innych nieruchomościach, które będą zbywane przez Wnioskodawcę) w ramach reprywatyzacji. Sprzedając udział w Nieruchomości Wnioskodawca realizuje swoje podstawowe prawo, jakim jest prawo do zarządzania majątkiem prywatnym, a w szczególności prawo do sprzedaży tego majątku.

W opinii Wnioskodawcy żadne z jego działań związanych ze sprzedażą udziałów w Nieruchomości nie ma charakteru profesjonalnego (zawodowego) - są to działania, które podjąłby każdy podmiot, który nie jest profesjonalistą, aby skutecznie sprzedać swój majątek prywatny. W związku z tym, należy uznać, że Wnioskodawca nie będzie podatnikiem VAT z tytułu sprzedaży udziału w Nieruchomości.

Pytanie 2

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega m.in. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy o VAT przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

W praktyce podatkowej nie ma obecnie wątpliwości, że sprzedaż udziału w prawie własności nieruchomości przez podatnika VAT stanowi odpłatną dostawę towarów w rozumieniu ustawy o VAT. Co do zasady, taka dostawa towarów podlega opodatkowaniu VAT na zasadach ogólnych stawką 23% (art. 41 ust. 1 w związku z art. 146a pkt 1 ustawy o VAT), chyba że zastosowanie znajduje zwolnienie od VAT.

W analizowanym przypadku w odniesieniu do Nieruchomości należy teoretycznie rozważyć zwolnienie od VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 (zwolnienie ze względu na pierwsze zasiedlenie budowli, które nastąpiło ponad dwa lata temu) albo pkt 10a ustawy o VAT (zwolnienie pod warunkiem, że w stosunku do tego obiektu nie przysługiwało dokonującemu jego dostawy prawo do obniżenia kwoty należnego VAT o kwotę naliczonego VAT oraz dokonujący dostawy nie ponosił wydatków na ulepszenie tego obiektu, w stosunku do których miał prawo do obniżenia kwoty należnego VAT o kwotę naliczonego VAT, a jeżeli ponosił takie wydatki, to były one niższe niż 30% wartości początkowej obiektu).

Zgodnie z art. 29a ust. 8 ustawy o VAT, w przypadku dostawy budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budowli z podstawy opodatkowania VAT nie wyodrębnia się wartości gruntu. Oznacza to, że w przypadku gruntów, na których znajdują się budowle lub ich części, sposób opodatkowania VAT dostawy tych budowli determinuje sposób opodatkowania gruntu, na którym znajdują się te budowle.

Dla oceny, czy jedno z ww. zwolnień od VAT mogło znaleźć zastosowanie w stosunku do sprzedaży przez Wnioskodawcę udziału w Nieruchomości, kluczowa jest w pierwszej kolejności ocena czy Parking znajdujący się na terenie Nieruchomości należy zakwalifikować jako budowlę w rozumieniu ustawy o VAT, Ustawa o VAT nie definiuje pojęcia „budowla”, W takim przypadku pomocne przy wykładni tych pojęć jest odwołanie się do przepisów ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (t.j. Dz.U, z 7013 r. poz, 1409, ze zna,; „Prawo budowlane”).

Zgodnie z art. 3 pkt 3 Prawa budowlanego budowlą jest każdy obiekt budowlany niebędący budynkiem lub obiektem małej architektury, jak m.in. obiekty liniowe, sieci techniczne, wolnostojące urządzenia techniczne, sieci uzbrojenia terenu, a także części budowlane urządzeń technicznych (kotłów, pleców przemysłowych, elektrowni wiatrowych, elektrowni jądrowych i innych urządzeń) oraz fundamenty pod maszyny i urządzenia, jako odrębne pod względem technicznym części przedmiotów składających się na całość użytkową. Należy podkreślić, że katalog budowli z ustawy Prawo budowlane jest katalogiem otwartym, co oznacza, że budowlą może być również inny obiekt niewymieniony wprost w definicji, ale który ma podobne cechy lub przeznaczenie do budowli wymienionych w ww. przepisie.

Zgodnie z opisem stanu faktycznego, na Nieruchomości urządzony był Parking, który miał charakter stale związanego z gruntem, utwardzonego i ogrodzonego placu asfaltowo-betonowego, z wymalowanymi liniami rozdzielającymi poszczególne miejsce parkingowe. Parking ten był w całości wynajęty przez współwłaścicieli Nieruchomości (poza Wnioskodawcą, który nie był stroną umowy najmu) na rzecz przedsiębiorcy, który wynajmuje poszczególne miejsca parkingowe zainteresowanym podmiotom. W opinii Wnioskodawcy, należy uznać, że Parking był budowlą w rozumieniu Prawa budowlanego oraz stanowił budowlę dla celów ustawy o VAT, a w szczególności art. 43 ust. 1 pkt 10 oraz pkt 10a ustawy o VAT.

Zgodnie z orzecznictwem sądów administracyjnych wybetonowany lub wyasfaltowany bądź wyłożony warstwą kamienno-żużlową związaną betonem parking należy zaliczyć do budowli, np. wyrok WSA w Krakowie z 29 maja 2009 r, (II SA/Kr 564/09), NSA w wyrokach: z 3 czerwca 2003 r. (II SA/Ka 1741/01) oraz z 24 września 1999 r. (II SA/Kr 809/97).

Podsumowując, należy uznać, że na Nieruchomości znajdowała się budowla w rozumieniu art. 43 ust. 1 pkt 10 i pkt 10a ustawy o VAT. Tym samym, dla celów VAT, w przypadku sprzedaży Nieruchomości przedmiotem dostawy będzie ww. budowla znajdująca się na Nieruchomości (przy założeniu, że w odpowiedzi na pytanie 1, Wnioskodawca zostanie uznany za podatnika VAT). Jednocześnie, sprzedaż Nieruchomości będzie stanowić dostawę towarów zwolnioną od VAT, Zgodnie z wiedzą Wnioskodawcy wynajem Parkingu nie podlegał opodatkowaniu VAT, więc brak jest podstaw do uznania, że doszło do pierwszego zasiedlenia Parkingu i tym samym, że podstawą zwolnienia dostawy Nieruchomości jest art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT, w zw. z art. 29a ust. 8 ustawy o VAT.

Jednocześnie nie ma wątpliwości, że w stosunku do Parkingu znajdującego się na Nieruchomości Wnioskodawcy nie przysługiwało prawo do obniżenia należnego VAT o naliczony VAT oraz Wnioskodawca nie ponosił również na tę budowlę wydatków na jej ulepszenie, w związku z czym bez wątpienia dostawa Nieruchomości będzie podlegać zwolnieniu od VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10a, w zw. z art. 29a ust. 8 ustawy o VAT.

W związku z powyższym, stosownie do art. 96 ust. 3 ustawy o VAT, przy założeniu, że w odpowiedzi na pytanie 1 Wnioskodawca zostanie uznany za podatnika VAT, należy uznać, że pomimo tego Wnioskodawca nie był i niej jest zobowiązany do złożenia zgłoszenia rejestracyjnego w celu zarejestrowania się jako podatnik VAT (Wnioskodawca może złożyć takie zgłoszenie). Konsekwencją tego będzie brak obowiązku dokumentowania sprzedaży udziałów w Nieruchomości fakturą oraz brak obowiązku składania jakichkolwiek deklaracji podatkowych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do treści art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Przy czym towarami – w myśl art. 2 pkt 6 ustawy – są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca będący osobą fizyczną, nieprowadzącą działalności gospodarczej wraz z innymi osobami fizycznymi jest współwłaścicielem nieruchomości. Wskazany grunt jest zabudowany parkingiem asfaltowo – betonowym, stale z gruntem związanym, utwardzonym i ogrodzonym. Udział w nieruchomości Wnioskodawca nabył w drodze procesu reprywatyzacji w ramach dziedziczenia po byłym współwłaścicielu. Po nabyciu udziałów w nieruchomości właściciele nieruchomości znaleźli developera zainteresowanego nabyciem gruntu w celu przeznaczenia pod zabudowę mieszkaniową. W lipcu i sierpniu Wnioskodawca wraz z innymi współwłaścicielami nieruchomości zawarli przedwstępne umowy sprzedaży gruntu a obecnie przygotowują się do zawarcia umowy przyrzeczonej. Z opisu sprawy wynika ponadto, że parking znajdujący się na nieruchomości jest wynajmowany na rzecz przedsiębiorcy, jednak Wnioskodawca nie wynajmował swojego udziału w parkingu, nie był stroną umów najmu i nie czerpał z tego tytułu korzyści. Ponadto w opisie sprawy wskazano, że Wnioskodawca posiada również udziały we współwłasności innych nieruchomości nabytych w drodze procesu reprywatyzacji w ramach dziedziczenia po byłym współwłaścicielu, przy czym te odrębne nieruchomości nie są przedmiotem zapytania.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii uznania go za podatnika z tytułu sprzedaży swojego udziału w przedmiotowej nieruchomości, tj. parkingu.

Należy wskazać, że na gruncie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług zarówno sprzedaż udziału we współwłasności nieruchomości, jak i sprzedaż wspólnej nieruchomości za zgodą wszystkich współwłaścicieli na podstawie na podstawie odrębnych przepisów, stanowi odpłatną dostawę towarów. Jednak nie każda czynność stanowiąca dostawę w rozumieniu art. 5 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, a jedynie taka, która wykonywana jest przez podatnika.

Pojęcia „podatnik” i „działalność gospodarcza”, na potrzeby podatku od towarów i usług, zostały zdefiniowane w art. 15 ust. 1 i ust. 2 tej ustawy. Podatnikami - wg zapisu ust. 1 tego artykułu - są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Działalność gospodarcza - zgodnie z ust. 2 powyższego artykułu - obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem od towarów i usług – w świetle powyższych przepisów – jest łączne spełnienie dwóch przesłanek: po pierwsze, czynność winna być ujęta w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, po drugie, musi być dokonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Zatem jeśli osoba fizyczna dokonuje sprzedaży swojego majątku osobistego (np. udziału w nieruchomości), a czynność ta wykonywana jest okazjonalnie i nie zmierza do nadania jej stałego charakteru, nie oznacza to prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług.

Problem odnoszący się do rozstrzygnięcia, czy sprzedaż działek jest sprzedażą majątku osobistego, czy też stanowi sprzedaż realizowaną przez podatnika prowadzącego w tym zakresie działalność gospodarczą, był przedmiotem orzeczenia, na które wskazuje w swoim uzasadnieniu również Wnioskodawca, z dnia 15 września 2011 r. TSUE w sprawach połączonych C-180/10 i C-181/10.

Z tezy powyższego orzeczenia wynika m.in. że „osoby fizycznej, która prowadziła działalność rolniczą na gruncie nabytym ze zwolnieniem z podatku od wartości dodanej i przekształconym wskutek zmiany planu zagospodarowania przestrzennego niezależnej od woli tej osoby w grunt przeznaczony pod zabudowę, nie można uznać za podatnika podatku od wartości dodanej w rozumieniu art. 9 ust. 1 i art. 12 ust. 1 Dyrektywy 112, zmienionej dyrektywą 2006/138/WE, kiedy dokonuje ona sprzedaży tego gruntu, jeśli sprzedaż ta następuje w ramach zarządu majątkiem prywatnym tej osoby”.

Trybunał zwrócił również uwagę, że inaczej jest w wypadku, gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy. Przykładowo podane zostały działania polegające na uzbrojeniu terenu albo na działaniach marketingowych. Działania takie nie należą do zakresu zwykłego zarządu majątkiem prywatnym.

Zatem kryterium decydującym o zaliczeniu transakcji sprzedaży nieruchomości przez osoby fizyczne do działalności gospodarczej jest podejmowanie aktywnych działań angażujących środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców. Jako przykład takich działań uznać można uzbrojenie terenu. Aktywność taka musi odpowiadać działaniom, które podejmuje podmiot prowadzący działalność gospodarczą w zakresie obrotu nieruchomościami. Do czynności takich należałoby zaliczyć np.: nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o uchwalenie zmian w planie zagospodarowania przestrzennego terenu mającego być przedmiotem dostawy, czy też prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług deweloperskich lub innych usług o podobnym charakterze. Jest to tylko przykładowe wyliczenie, na to by uznać osobę za podatnika podatku od towarów i usług mogą mieć wpływ inne czynności, które będą skutkowały koniecznością zapłaty podatku od towarów i usług.

W kontekście powyższego wyroku nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej czy zarejestrowanej działalności gospodarczej i nie podejmuje aktywnych działań angażujących środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców – wymienionych powyżej.

Zatem z uwagi treść przytoczonych przepisów oraz zawarty we wniosku opis sprawy stwierdzić należy, że Wnioskodawca sprzedając udział we współwłasności nieruchomości, dokona zbycia majątku osobistego, i nie wypełni przesłanek określonych w art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy. Ponadto wskazać należy, że Wnioskodawca nie podjął czynności, które wykraczają poza ramy czynności związanych ze zwykłym wykonywaniem prawa własności. Jak wskazano we wniosku, Wnioskodawca nie dokonał żadnych wydatków na ulepszenie nieruchomości, parking znajdujący się na tej nieruchomości nie został wybudowany przez współwłaścicieli, a o pozwolenie na budowę wystąpił deweloper, zainteresowany nabyciem nieruchomości. Wnioskodawca nie prowadzi działalności związanej z obrotem nieruchomościami, ani nie wykonywał innych czynności podlegających opodatkowaniu.

W konsekwencji, z tytułu dostawy swojego udziału w Nieruchomości, Wnioskodawca będzie korzystać z przysługującego prawa do rozporządzania własnym majątkiem a sama czynności sprzedaży będzie stanowiła działanie w sferze prywatnej, do której unormowania ustawy o podatku od towarów i usług nie będą miały zastosowania. W efekcie, dostawa udziału przedmiotowej nieruchomości nie będzie podlegała opodatkowaniu podatku od towarów i usług a Wnioskodawca z tytułu tej transakcji nie zostanie uznany podatnikiem VAT.

Z uwagi na uznanie stanowiska Wnioskodawcy w zakresie pytania pierwszego za prawidłowe, odpowiedź na pytanie drugie sformułowane we wniosku stało się bezprzedmiotowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Przedmiotowa interpretacja dotyczy przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, w zakresie pytania dotyczącego przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2012r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin