Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPP2/443-728/14-2/MT
z 15 października 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. 2012 r., poz. 749 z późn. zm.) oraz § 8 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie, działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy – przedstawione we wniosku z 21 lipca 2014 r. (data wpływu - 28 lipca 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do zwolnienia z podatku VAT – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 28 lipca 2014 r. do Izby Skarbowej w Warszawie wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do zwolnienia z podatku VAT.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest współwłaścicielem nieruchomości w T.. Jest to budynek mieszkalny, w którym znajdują się również lokale przeznaczone na cele niemieszkaniowe. Wynajem tych lokali nie jest wykonywany przez Wnioskodawcę w ramach działalności gospodarczej, lecz w ramach tzw. wynajmu prywatnego i opodatkowany jest podatkiem dochodowym od osób fizycznych na zasadach ogólnych. Opłaty czynszowe są uiszczane przez najemców na rachunek bankowy administratora nieruchomości. W żadnym roku podatkowym kwoty otrzymywane przez Wnioskodawcę z tytułu wynajmu lokali nie przekroczyły 150 000 zł (łącznie, wynajem na cele mieszkaniowe i niemieszkaniowe). Wnioskodawca ma miejsce zamieszkania za granicą, nie prowadzi tam działalności gospodarczej w żadnym zakresie, uzyskuje jedynie przychody z wynajmu nieruchomości w Polsce.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca jako osoba fizyczna mająca miejsce zamieszkania za granicą może skorzystać ze zwolnienia z podatku od towarów i usług na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług?

Stanowisko Wnioskodawcy:

Zdaniem Wnioskodawcy może on korzystać ze zwolnienia na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług do momentu przekroczenia w roku podatkowym kwoty 150 000 zł. Art. 113 ust. 13 pkt 3 ustawy o VAT stanowi wprawdzie, że „zwolnienie, o którym mowa w ust. 1 nie stosuje się do podatników nieposiadających siedziby działalności gospodarczej na terytorium kraju”, jednak w związku z tym, że Wnioskodawca nie prowadząc działalności gospodarczej nie może posiadać ani w kraju, ani za granicą jej siedziby, to wyłączenie ze zwolnienia od podatku, o którym mowa w art. 113 ust. 13 pkt 3 w jego przypadku nie znajdzie zastosowania. Tak więc Wnioskodawca do momentu przekroczenia kwoty 150 000 zł może korzystać ze zwolnienia z podatku.

W opinii Wnioskodawcy wyłączenie ze zwolnienia z podatku, o którym mowa w art. 113 ust. 13 pkt 3 ustawy o podatku od towarów i usług, na podstawie ust. 13 pkt 3 ma zastosowanie wyłącznie do podatników prowadzących działalność gospodarczą, ponieważ jedynie w odniesieniu do tych podmiotów można mówić o „siedzibie działalności gospodarczej”. Podatnicy nieprowadzący działalności gospodarczej nie mogą posiadać (lub nie posiadać) jej siedziby.

Gdyby więc celem ustawodawcy było wyłączenie ze zwolnienia od podatku także osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej, ale - tak jak Wnioskodawca - zamieszkałych za granicą, w art. 113 ust. 13 pkt 3 oprócz podatników nieposiadających siedziby działalności gospodarczej na terytorium kraju wymieniłby także podatników nieprowadzących działalności gospodarczej oraz nieposiadających na terytorium kraju miejsca zamieszkania lub pobytu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej „ustawą o VAT”, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
   
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Na podstawie art. 15 ust. 2 ustawy o VAT działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Zgodnie z art. 28e ustawy o VAT miejscem świadczenia usług związanych z nieruchomościami, w tym usług świadczonych przez rzeczoznawców, pośredników w obrocie nieruchomościami, usług zakwaterowania w hotelach lub obiektach o podobnej funkcji, takich jak ośrodki wczasowe lub miejsca przeznaczone do użytku jako kempingi, użytkowania i używania nieruchomości oraz usług przygotowywania i koordynowania prac budowlanych, takich jak usługi architektów i nadzoru budowlanego, jest miejsce położenia nieruchomości.

Art. 96 ust. 1 ustawy o VAT stanowi, że podmioty, o których mowa w art. 15, są obowiązane przed dniem wykonania pierwszej czynności określonej w art. 5 złożyć naczelnikowi urzędu skarbowego zgłoszenie rejestracyjne, z zastrzeżeniem ust. 3.

Zgodnie art. 113 ust. 1 ustawy o VAT, w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2014 r., zwalnia się od podatku sprzedaż dokonywaną przez podatników, u których wartość sprzedaży nie przekroczyła łącznie w poprzednim roku podatkowym kwoty 150 000 zł. Do wartości sprzedaży nie wlicza się kwoty podatku.

Zgodnie z art. 113 ust. 13 pkt 3 zwolnień, o których mowa w ust. 1 i 9, nie stosuje się do podatników nieposiadających siedziby działalności gospodarczej na terytorium kraju.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest współwłaścicielem nieruchomości w T.. Jest to budynek mieszkalny, w którym znajdują się również lokale przeznaczone na cele niemieszkaniowe. Wynajem tych lokali nie jest wykonywany przez Wnioskodawcę w ramach działalności gospodarczej, lecz w ramach tzw. wynajmu prywatnego i opodatkowany jest podatkiem dochodowym od osób fizycznych na zasadach ogólnych. Opłaty czynszowe są uiszczane przez najemców na rachunek bankowy administratora nieruchomości. W żadnym roku podatkowym kwoty otrzymywane przez Wnioskodawcę z tytułu wynajmu lokali nie przekroczyły 150 000 zł (łącznie, wynajem na cele mieszkaniowe i niemieszkaniowe). Wnioskodawca ma miejsce zamieszkania za granicą, nie prowadzi tam działalności gospodarczej w żadnym zakresie, uzyskuje jedynie przychody z wynajmu nieruchomości w Polsce.

Wątpliwości Wnioskodawcy odnoszą się do wskazania, czy osoba fizyczna mająca miejsce zamieszkania za granicą może skorzystać ze zwolnienia od podatku od towarów i usług przysługującego na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy o VAT.

Należy zauważyć, że zarówno przepisy o podatku od towarów i usług, jak i inne przepisy prawa podatkowego, nie posługują się pojęciem „siedziba” w odniesieniu do osób fizycznych a jedynie w odniesieniu do osób prawnych i jednostek organizacyjnych niemających osobowości prawnej.

W przypadku osób fizycznych można mówić wyłącznie o miejscu zamieszkania, natomiast pojęcie siedziby związane jest wyłącznie z jednostkami, którym przysługuje osobowość prawna. Dlatego też w przypadku osoby fizycznej miejsce siedziby jest zrównane z miejscem zamieszkania. Należy stwierdzić, że adres zamieszkania dla podatnika będącego osobą fizyczną jest tym, czym adres siedziby dla podatnika będącego osobą prawną lub jednostką organizacyjną niemającej osobowości prawnej, czyli informacją identyfikującą go jako podatnika. Przykładem potwierdzenia powyższej tezy może być druk VAT-R składany przez podmioty rejestrujące się jako podatnicy podatku VAT, w których osoby fizyczne wskazują adres zamieszkania, natomiast osoby prawne lub jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej – adres siedziby. Potwierdza to również druk CEiDG, zgodnie z którym dokonując rejestracji działalności gospodarczej należy podać adres faktycznego zamieszkania podatnika – w omawianej sytuacji byłby nim adres zagraniczny. Zgodnie z art. 113 ust. 13, zwolnień nie stosuje się do podatników nieposiadających siedziby działalności gospodarczej na terytorium kraju, co oznacza, że czynności wykonywane przez tych podatników zawsze podlegają opodatkowaniu VAT. Podatnik będący osobą fizyczną, który nie posiada miejsca zamieszkania na terytorium Polski, nie posiada tym samym siedziby działalności gospodarczej na terytorium kraju. Zatem podatnik, który posiada swoje miejsce zamieszkania za granicą, a prowadzi czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT w Polsce, będzie musiał od każdego obrotu odprowadzić podatek VAT.

Z uwagi na przedstawiony opis stanu faktycznego i obowiązujące przepisy prawa podatkowego należy stwierdzić, że Wnioskodawca – osoba fizyczna mająca miejsce zamieszkania we Włoszech – jest podmiotem nieposiadającym siedziby działalności gospodarczej na terytorium kraju zrównanej z miejscem zamieszkania zgodnie z ww. regulacjami ustawy o VAT.

W związku z tym należy zauważyć, że art. 113 ust. 13 pkt 3 wyklucza w omawianej sprawie zastosowanie zwolnienia z podatku VAT określonego w art. 113 ust. 1 ustawy o VAT. W konsekwencji Wnioskodawcy nie będzie przysługiwało prawo do zastosowania zwolnienia z podatku od towarów i usług i Wnioskodawca będzie zobowiązany dokonać rejestracji jako podatnik VAT zgodnie z art. 96 ust. 1 ustawy o VAT.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy w tak przedstawionym stanie faktycznym należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2012 r., poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.