2014.11.05 - Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPP4/443-411/14-2/ISN
z 5 listopada 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki Akcyjnej reprezentowanej przez pełnomocnika, przedstawione we wniosku z dnia 7 sierpnia 2014 r. (data wpływu 11 sierpnia 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie możliwości zastosowania odwrotnego obciążenia dla dostawy towarów na rzecz spółki z siedzibą na terytorium innego niż Polska kraju Unii Europejskiej – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 11 sierpnia 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie możliwości zastosowania odwrotnego obciążenia dla dostawy towarów na rzecz spółki z siedzibą na terytorium innego niż Polska kraju Unii Europejskiej.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka S.A. („Wnioskodawca”), („Spółka”) dokonuje dostaw towarów wymienionych w załączniku nr 11 do ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.) („Ustawa”), na rzecz spółki z siedzibą na terytorium innego niż Polska kraju Unii Europejskiej („Nabywca”).

Towar będący przedmiotem sprzedaży jest odbierany od Spółki przez przewoźnika, który przewozi towary na wskazany adres w Polsce. Z informacji jakie posiada Spółka wynika, że towary mają być finalnie wywożone na terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju przez Nabywcę.

Nabywca prowadzi działalność gospodarczą i jest zarejestrowanym podatnikiem podatku od wartości dodanej na terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju. Z informacji posiadanych przez Spółkę wynika, że Nabywca nie jest zarejestrowany w Polsce na potrzeby podatku od towarów i usług, gdyż Spółka nie otrzymała od Nabywcy polskiego numeru VAT na potrzeby rozliczenia sprzedaży, mimo, że wystąpiła z taką prośbą. Spółka wezwała także Nabywcę do złożenia oświadczenia, że jest on podatnikiem w rozumieniu art. 15 Ustawy. W odpowiedzi na to wezwanie Nabywca podał swój numer rejestracji jako podatnika podatku od wartości dodanej na terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju, a ponadto poinformował, że jego zdaniem zostały spełnione wszystkie wymogi do zastosowania opodatkowania na zasadach „reverse charge” według art. 199 ust. 1 Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r.

Sama Spółka jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług w Polsce. Opisana sprzedaż nie jest u Spółki zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. l i 9 Ustawy. Dostawa nie jest również objęta zwolnieniem, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 2 Ustawy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w opisanej sytuacji znajduje zastosowanie mechanizm odwrotnego obciążenia zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 7 Ustawy, co oznacza, że Spółka nie jest zobowiązana do rozliczenia podatku, gdyż podatnikiem z tytułu transakcji jest Nabywca?

Zdaniem Wnioskodawcy, w opisanej sytuacji znajdzie zastosowanie mechanizm odwrotnego obciążenia zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 7 Ustawy, co oznacza, że podatnikiem z tytułu transakcji jest Nabywca. Poniżej Spółka przedstawia argumenty potwierdzające to stanowisko.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 Ustawy, opodatkowaniu podatkiem podlegają m.in. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. W myśl art. 7 ust. 1 Ustawy, przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 Ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. W myśl art. 15 ust. 2 Ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Zgodnie z art. 199 ust. 1 Dyrektywy, państwa członkowskie mogą postanowić, że osobą zobowiązaną do zapłaty VAT jest podatnik – odbiorca następujących transakcji:

dostawy prac budowlanych, w tym prac obejmujących naprawę, porządkowanie, konserwację, przebudowę i rozbiórkę nieruchomości, jak również odbiór robót budowlanych uznawany za dostawę towarów na podstawie art. 14 ust. 3;
zapewnienia personelu zatrudnionego do czynności, o których mowa w lit. a);
dostawy nieruchomości w rozumieniu art. 135 ust. 1 lit. j) i k), gdy dostawca wybrał opodatkowanie dostawy zgodnie z art. 137;
dostawy zużytych materiałów, zużytych materiałów nienadających się do ponownego użycia w tym samym stanie, złomu, odpadów przemysłowych i nieprzemysłowych, odpadów przetwarzalnych, częściowo przetworzonych odpadów oraz dostawy pewnych towarów i świadczenia usług, wymienionych w załączniku VI;
dostawy towarów stanowiących zabezpieczenie przez jednego podatnika na rzecz drugiego podatnika w ramach wykonania wspomnianego zabezpieczenia;
dostawy towarów następującej po cesji zastrzeżenia własności na rzecz cesjonariusza wykonującego to prawo;
dostawy nieruchomości zbywanych przez dłużnika z tytułu wyroku w ramach procedury przymusowej licytacji.

Powyższy przepis został implementowany do polskiego porządku prawnego w sposób opisany poniżej.

Co do zasady, podatnikiem podatku od towarów i usług z tytułu dostawy towarów jest sprzedający. Ustawa przewiduje jednak wyjątki od tej zasady. W szczególności, zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 7 ustawy o VAT, podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne nabywające towary wymienione w załączniku nr 11 do Ustawy, jeżeli łącznie spełnione są następujące warunki:

dokonującym ich dostawy jest podatnik o którym mowa w art. 15, u którego sprzedaż nie jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9 Ustawy,
nabywcą jest podatnik o którym mowa w art. 15 Ustawy,
dostawa nie jest objęta zwolnieniem, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 2 Ustawy.

Zdaniem Wnioskodawcy, opisana transakcja spełnia powyższe kryteria.

Po pierwsze, Spółka (jako dokonujący dostawy) jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług, a opisana sprzedaż nie jest u Spółki zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9 Ustawy.

Po drugie, Nabywca jest podatnikiem w rozumieniu art. 15 Ustawy, gdyż prowadzi samodzielnie działalność gospodarczą, czego potwierdzeniem jest rejestracja Nabywcy jako podatnika podatku od wartości dodanej na terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju. W tym miejscu Wnioskodawca pragnie podkreślić, że zgodnie z literalną treścią art. 15 Ustawy, status podatnika w żaden sposób nie jest związany z terytorium kraju czy terytorium Unii Europejskiej. Pojęcie „podatnika” należy zatem rozumieć globalnie, tj. podatnikami, o których mowa w art. 15 Ustawy, są wszystkie podmioty, które wykonują samodzielnie działalność gospodarczą.

W szczególności nie ma – zdaniem Spółki – podstaw, aby twierdzić, że „podatnik, o którym mowa w art. 15 Ustawy” to tylko taki podatnik, który jest zarejestrowany na potrzeby podatku od towarów i usług w Polsce. W myśl powołanego przepisu, status „podatnika, o którym mowa w art. 15 Ustawy” zależy wyłącznie od tego, czy dany podmiot wykonuje samodzielnie działalność gospodarczą w rozumieniu Ustawy bez względu na cel i rezultat takiej działalności (z zastrzeżeniami wskazanymi w kolejnych przepisach, które jednak w niniejszej sprawie nie mają zastosowania), a nie od dokonania czynności administracyjnej, jaką jest rejestracja na VAT w Polsce. Rejestracja na potrzeby podatku od wartości dodanej w innym kraju członkowskim jest wystarczającym potwierdzeniem prowadzenia działalności gospodarczej. Zdaniem Spółki nie ma także podstaw, aby zwrot „podatnik, o którym mowa w art. 15 Ustawy” rozumieć jako oznaczający wyłącznie polskiego podatnika, tj. podatnika posiadającego siedzibę działalności gospodarczej na terytorium kraju. Zwrot „podatnik, o którym mowa w art. 15 Ustawy” pojawia się w Ustawie wielokrotnie, a gdy Ustawodawca chce zawęzić grupę adresatów danego przepisu tylko do podatników posiadających siedzibę działalności gospodarczej na terytorium kraju – wyraźnie to zaznacza.

Przykładem mogą być przepisy:

art. 17 ust. 1 pkt 4 lit. b tiret drugie i art. 17 ust. 1 pkt 5 lit. b tiret drugie Ustawy, odnoszące się do „podatnika, o którym mowa w art. 15, posiadającego siedzibę działalności gospodarczej lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju”;
art. 18a ust. 1 Ustawy, odnoszącego się do „podatnika, o którym mowa w art. 15 ust. 1, nieposiadającego siedziby działalności gospodarczej lub stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium państwa członkowskiego”.

Powyższe oznacza, że Ustawodawca objął kategorią „podatnika, o którym mowa w art. 15 Ustawy” zarówno podatników posiadających siedzibę działalności gospodarczej na terytorium kraju, jak i tych nieposiadających siedziby na terytorium kraju.

Powyższe stanowisko znajduje potwierdzenie w poglądach doktryny. Przykładowo w Komentarzu do Ustawy czytamy:

„Warto także podkreślić, iż definicja zawarta w art. 15 ust. 1 VATU obejmuje, bez różnicy, zarówno podmioty mające siedzibę lub miejsce zamieszkania w Polsce, jak i podmioty mające siedzibę lub miejsce zamieszkania poza terytorium kraju. Ustawodawca nie stosuje więc kryterium miejsca siedziby (zamieszkania) dla zdefiniowania pojęcia podatnika (warto zaznaczyć, iż definicja zastosowana w art. 15 VATU jest zasadniczo odmienna od definicji podatnika zawartej w art. 5 ustawy o VAT obowiązującej przed 1.5.2004 r. Artykuł 15 ust. 1 VATU dotyczy zarówno osób mających siedzibę lub miejsce zamieszkania na terytorium Polski, jak i tych, które mają siedzibę bądź miejsce zamieszkania na terytorium innego państwa. Nie ma więc podziału istniejącego na gruncie starej ustawy o VAT pomiędzy osoby krajowe, które były podatnikami, jeżeli wykonywały czynności opodatkowane we własnym imieniu i na własny rachunek w okolicznościach wskazujących na zamiar ich wykonywania w sposób częstotliwy, oraz osoby zagraniczne, które były podatnikami, jeżeli wykonywały czynności opodatkowane osobiście lub przy wykorzystaniu pracowników, urządzeń, zakładu itp. Artykuł 5 VATU obowiązującej przed 1.5.2004 r. wprowadzał znacząco inne kryteria dla osób mających siedzibę lub miejsce zamieszkania w kraju i tych mających siedzibę lub miejsce zamieszkania za granicą. Artykuł 15 obecnie obowiązującej ustawy słusznie zrywa z tym podziałem i stosuje identyczne kryteria uznania za podatnika zarówno wobec osób krajowych, jak i zagranicznych)” (za: T. Michalik, VAT. Komentarz 2014, C.H. Beck, dostęp elektroniczny).

Wreszcie po trzecie, jak wskazano w opisie sprawy, przedmiotem dostawy nie są towary wykorzystywane wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku. Dostawa nie jest zatem objęta zwolnieniem, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 2.

Zdaniem Wnioskodawcy, skoro opisana sprzedaż spełnia łącznie powyższe kryteria, to art. 17 ust. 1 pkt 7 Ustawy będzie miał zastosowanie. Oznacza to, że Spółka nie jest zobowiązana do rozliczenia podatku, gdyż podatnikiem z tytułu transakcji jest Nabywca.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.) – zwanej dalej ustawą – opodatkowaniu ww. podatkiem, podlegają:

odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
eksport towarów;
import towarów na terytorium kraju;
wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Przez towary – stosownie do treści art. 2 pkt 6 ustawy – rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Pod pojęciem sprzedaży – na mocy art. 2 pkt 22 ustawy – rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy – przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, należy rozumieć przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Zgodnie z art. 5a ustawy – towary lub usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5, wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, jeżeli dla tych towarów lub usług przepisy ustawy lub przepisy wykonawcze wydane na jej podstawie powołują symbole statystyczne.

Zauważyć należy, że przepisy ustawy o podatku od towarów i usług oraz wydane na jej podstawie rozporządzenia w wielu wypadkach odwołują się do grupowań PKWiU.

Od dnia 1 stycznia 2011 r., na potrzeby podatku od towarów i usług wykorzystywana jest Polska Klasyfikacja Wyrobów i Usług, wprowadzona rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 29 października 2008 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU) (Dz. U. Nr 207, poz. 1293, z późn. zm.).

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca dokonuje dostaw towarów wymienionych w załączniku nr 11 do ustawy, na rzecz spółki z siedzibą na terytorium innego niż Polska kraju Unii Europejskiej („Nabywca”). Nabywca prowadzi działalność gospodarczą i jest zarejestrowanym podatnikiem podatku od wartości dodanej na terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju. Z informacji posiadanych przez Spółkę wynika, że Nabywca nie jest zarejestrowany w Polsce na potrzeby podatku od towarów i usług, gdyż Spółka nie otrzymała od Nabywcy polskiego numeru VAT na potrzeby rozliczenia sprzedaży, mimo, że wystąpiła z taką prośbą. Wnioskodawca wezwał także Nabywcę do złożenia oświadczenia, że jest on podatnikiem w rozumieniu art. 15 ustawy. W odpowiedzi na to wezwanie Nabywca podał swój numer rejestracji jako podatnika podatku od wartości dodanej na terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju, a ponadto poinformował, że jego zdaniem zostały spełnione wszystkie wymogi do zastosowania opodatkowania na zasadach „reverse charge” według art. 199 ust. 1 Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. Sama Spółka jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług w Polsce. Opisana sprzedaż nie jest u Spółki zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. l i 9 ustawy. Dostawa nie jest również objęta zwolnieniem, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy.

Według art. 15 ust. 1 ustawy – podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych – art. 15 ust. 2 ustawy.

Z art. 17 ust. 1 pkt 7 ustawy wynika, że podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne nabywające towary wymienione w załączniku nr 11 do ustawy, jeżeli łącznie spełnione są następujące warunki:

dokonującym ich dostawy jest podatnik, o którym mowa w art. 15, u którego sprzedaż nie jest zwolniona na podstawie art. 113 ust. 1 i 9,
nabywcą jest podatnik, o którym mowa w art. 15,
dostawa nie jest objęta zwolnieniem, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 2.

W myśl przepisu art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy – zwalnia się od podatku dostawę towarów wykorzystywanych wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku, jeżeli z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Zgodnie natomiast z art. 17 ust. 2 ustawy – w przypadkach wymienionych w ust. 1 pkt 4, 5, 7 i 8, usługodawca lub dokonujący dostawy towarów nie rozlicza podatku należnego.

Mechanizm „odwrotnego obciążenia” podatkiem od towarów i usług stanowi odstępstwo od generalnej zasady wyrażonej w art. 193 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347, str. 1, z późn. zm.) – dalej jako Dyrektywa – (zgodnie z którym osobą zobowiązaną do zapłaty VAT jest podatnik dokonujący dostawy towarów lub świadczenia usług) i przenosi obowiązek rozliczenia VAT należnego ze sprzedającego na nabywcę. Podstawą dla zastosowania tego szczególnego środka jest art. 199-199a Dyrektywy. W art. 199 ust. 1 oraz art. 199a ust. 1 Dyrektywy zawarty został zamknięty katalog transakcji, w odniesieniu do których państwa członkowskie mogą postanowić, że osobą zobowiązaną do zapłaty VAT jest podatnik podatku od towarów i usług – odbiorca towarów i usług będących przedmiotem tych transakcji, wśród których wymieniono dostawę zużytych materiałów, zużytych materiałów nienadających się do ponownego użycia w tym samym stanie, złomu, odpadów przemysłowych i nieprzemysłowych, odpadów przetwarzalnych, częściowo przetworzonych odpadów oraz dostawy pewnych towarów i świadczenia usług wymienionych w załączniku VI (art. 199 ust. 1 lit. d) Dyrektywy). Do decyzji państw członkowskich Unii Europejskiej pozostawiono zarówno ewentualne zaimplementowanie tego mechanizmu na grunt krajowych regulacji, jak również kwestię, które spośród enumeratywnie wskazanych w Dyrektywie towarów i usług zostaną nim objęte.

Art. 199 Dyrektywy zawiera zatem opcję dla państw członkowskich, umożliwiającą im wprowadzenie do krajowych przepisów w zakresie podatku VAT regulacji przenoszącej na nabywcę (podatnika), obowiązku rozliczenia podatku z tytułu określonych transakcji, m.in. w zakresie handlu złomem.

Polski ustawodawca skorzystał z tego prawa już w 2011 r., wprowadzając ustawą z dnia 18 marca 2011 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz ustawy – Prawo o miarach (Dz. U. Nr 64, poz. 332) do ustawy z dniem 1 kwietnia 2011 r. przepis art. 17 ust. 1 pkt 7 ustawy, zgodnie z którym, podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne nabywające złom, jeżeli dokonującym jego dostawy jest podatnik, o którym mowa w art. 15, niekorzystający ze zwolnienia, o którym mowa w art. 113 ust. 1 i 9, a dostawa nie jest objęta zwolnieniem, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 2.

Przepis powyższy obowiązywał od dnia 1 kwietnia 2011 r. do dnia 30 czerwca 2011 r.

Z dniem 1 lipca 2011 r. zmianie uległo brzmienie przepisu art. 17 ust. 1 pkt 7 ustawy, zgodnie z którym podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne nabywające towary wymienione w załączniku nr 11 do ustawy, jeżeli dokonującym ich dostawy jest podatnik, o którym mowa w art. 15, niekorzystający ze zwolnienia, o którym mowa w art. 113 ust. 1 i 9, a dostawa nie jest objęta zwolnieniem, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 2.

Z dniem 1 lipca 2011 r. został wprowadzony do ustawy załącznik nr 11, zawierający wykaz towarów, o których mowa w art. 17 ust. 1 pkt 7 ustawy.

Do dnia 30 września 2013 r. załącznik nr 11 do ustawy zawierał listę 8 towarów objętych przepisami o odwrotnym obciążeniu, do których zaliczono odpady i złom.

Od dnia 1 października 2013 r. na podstawie zmian wprowadzonych ustawą z dnia 26 lipca 2013 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2013 r., poz. 1027) rozszerzył się katalog towarów wobec których ma zastosowanie mechanizm odwrotnego obciążenia VAT. W nowym brzmieniu załącznik nr 11 zawiera 41 grup towarów (sklasyfikowanych przy pomocy odpowiednich pozycji PKWiU), wśród których znalazło się więcej towarów z kategorii złomu, jak również surowców wtórnych oraz niektóre wyroby ze stali i miedzi.

Zatem istotna z tego punktu widzenia jest klasyfikacja PKWiU, gdyż to na jej podstawie dokonywana jest identyfikacja towarów objętych obowiązkiem zastosowania tego mechanizmu.

Podsumowując, mechanizm odwrotnego obciążenia ma zastosowanie, jeżeli łącznie spełnione są warunki:

dokonującym dostawy towarów wymienionych w załączniku nr 11 do ustawy jest podatnik, o którym mowa w art. 15, u którego sprzedaż nie jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9,
nabywcą jest podatnik, o którym mowa w art. 15,
dostawa nie jest objęta zwolnieniem, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 2.

W przypadku gdy któryś z ww. warunków nie jest spełniony, to obowiązek rozliczenia podatku w związku z dokonaną dostawą spoczywa na dostawcy towarów wymienionych w załączniku nr 11 do ustawy.

Podsumowując, przepis art. 17 ust. 1 pkt 7 ustawy wprowadza mechanizm polegający na przesunięciu obowiązku rozliczenia podatku na podatnika, na rzecz którego jest dokonywana dostawa towarów wymienionych w załączniku nr 11 do ustawy, jeżeli spełnione zostaną określone w ww. przepisie warunki dotyczące statusu podatkowego zarówno nabywcy, jak i dostawcy.

Z podanych informacji wynika, że Wnioskodawca jest podatnikiem VAT czynnym, a dokonywana przez niego sprzedaż nie jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. l i 9 ustawy. Realizowana dostawa towarów nie jest również objęta zwolnieniem, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy. Natomiast Nabywcą towarów jest podatnik podatku od wartości dodanej, zarejestrowany z tytułu tego podatku na terytorium innego państwa członkowskiego. Nabywca nie jest zarejestrowany w Polsce na potrzeby podatku od towarów i usług, gdyż Spółka nie otrzymała od Nabywcy polskiego numeru VAT na potrzeby rozliczenia sprzedaży, mimo, że wystąpiła z taką prośbą. W odpowiedzi na wezwanie Spółki do złożenia przez Nabywcę oświadczenia, że jest on podatnikiem w rozumieniu art. 15 ustawy, Nabywca podał swój numer rejestracji jako podatnika podatku od wartości dodanej na terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju, a ponadto poinformował, że jego zdaniem zostały spełnione wszystkie wymogi do zastosowania opodatkowania na zasadach „reverse charge” według art. 199 ust. 1 Dyrektywy.

Zdaniem tut. Organu, w opisanej sytuacji dla zastosowania mechanizmu odwrotnego obciążenia przy sprzedaży towarów wymienionych w załączniku nr 11 do ustawy, spełnione są wyłącznie oba warunki dotyczące dostawcy (Spółki). Nie jest natomiast spełniony warunek dotyczący Nabywcy, ponieważ nie jest on podmiotem (podatnikiem) krajowym, a upoważnienie przewidziane w przepisie art. 199 Dyrektywy (umożliwiające państwom członkowskim, wprowadzenie do krajowych przepisów w zakresie podatku regulacji przenoszącej na nabywcę (podatnika), obowiązku rozliczenia podatku z tytułu określonych transakcji, m.in. w zakresie handlu złomem), ma zastosowanie przede wszystkim do transakcji krajowych (tj. pomiędzy podatnikami z tego samego państwa).

Nie można zgodzić się z twierdzeniem Wnioskodawcy, że Nabywca jest podatnikiem w rozumieniu art. 15 ustawy, gdyż prowadzi samodzielnie działalność gospodarczą, czego potwierdzeniem jest jego rejestracja jako podatnika podatku od wartości dodanej na terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju. Celem ustawy o podatku od towarów i usług jest określenie na własne wewnętrzne potrzeby definicji podatnika podatku od towarów i usług. Art. 1 ustawy jednoznacznie wskazuje, że reguluje ona opodatkowanie podatkiem od towarów i usług, a podatek ten stanowi dochód budżetu państwa. Ponadto słowniczek definicji zawarty w ustawie określa pojęcie podatku od wartości dodanej, przez który rozumie się podatek nakładany na terytorium państwa członkowskiego, z wyjątkiem podatku od towarów i usług nakładanego tą ustawą. Zatem, w opinii tut. Organu, w art. 15 ustawy jest wyłącznie mowa o podatnikach podatku od towarów i usług na terytorium kraju, czyli podmiotach krajowych. Przyjęcie natomiast tak szerokiego toku rozumowania jak Spółka, spowodowałoby że Nabywca zobowiązany byłby do składania deklaracji na mocy art. 99 ust. 1 ustawy.

O tym, że w niniejszej sprawie nie może mieć zastosowania mechanizm odwrotnego obciążenia przesądza także Polska Klasyfikacja Wyrobów i Usług, na podstawie której dokonywana jest identyfikacja obowiązku zastosowania tego mechanizmu. Zgodnie z art. 5a ustawy, obowiązkiem podatnika (dostawcy) jest klasyfikacja takich towarów. Zatem o ile w Polsce towary będące przedmiotem dostawy mieszczą się w złączniku nr 11 do ustawy, to na terytorium innego państwa członkowskiego już nie. Ponieważ – po pierwsze – PKWiU nie obowiązuje na terytorium innych państw członkowskich, a po drugie o tym, wg jakich zasad oraz stawek mają być opodatkowane towary będące przedmiotem dostawy, decydują przepisy podatkowe tych – innych niż terytorium kraju – państw członkowskich, a nie przepisy ustawy o podatku od towarów i usług.

W związku z powyższym, w opisanej sytuacji nie znajduje zastosowania mechanizm odwrotnego obciążenia o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 7 ustawy, co oznacza, że Spółka jest zobowiązana do rozliczenia podatku od towarów i usług z tytułu dokonanej sprzedaży towarów wymienionych w załączniku nr 11 do ustawy, gdyż podatnikiem z tytułu transakcji nie jest Nabywca.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – minister właściwy do spraw finansów publicznych, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego. Natomiast stosownie do art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa – składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego oraz do przedstawienia własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej tego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego.

Z powołanych powyżej przepisów wynika, że wydając interpretację indywidualną w danej sprawie tut. Organ zobligowany jest opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego przedstawionym we wniosku oraz stanowiskiem własnym wnioskodawcy. Wobec powyższego należy wskazać, że niniejsza interpretacja została wydana w oparciu o założenie, że dostawy towarów będące przedmiotem opisu sprawy nie spełniają definicji wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów, o których mowa w art. 13 ust. 1 ustawy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin