Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPP5/443-180/14-3/KG
z 20 października 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z o.o., przedstawione we wniosku z dnia 16 lipca 2014 r. (data wpływu 21 lipca 2014 r.), uzupełnionym w dniu 15 października 2014 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania opłat i kosztów windykacyjnych, którymi Spółka obciąża klientów –jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 21 lipca 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania opłat i kosztów windykacyjnych, którymi Spółka obciąża klientów. Wniosek uzupełniono w dniu 15 października 2014 r. o brakującą opłatę.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca – „A” Sp. z o.o. (dalej: Spółka) jest podmiotem świadczącym usługi leasingu i udzielającym pożyczki poza systemem bankowym. W szczególności w ramach swojej działalności Spółka oddaje Korzystającym w odpłatne użytkowanie, na podstawie umów leasingu operacyjnego i finansowego lub umów najmu bądź udziela pożyczek na zakup maszyn, urządzeń, środków transportu i elementów wyposażenia. Czynności te stanowią czynności opodatkowane zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

W sytuacji, gdy Korzystający, Najemcy lub Pożyczkobiorcy (dalej: Klienci) zalegają ze spłatą wymagalnych wierzytelności Spółka obciąża bądź będzie obciążać Klientów dodatkowymi opłatami związanymi z windykacją własnych należności, zgodnie z tabelą opłat i prowizji wynikającą z Ogólnych Warunków zawartych umów leasingu, najmu i/lub pożyczki lub umowami ustanowienia zastawu.

Dodatkowe opłaty dotyczą i/lub będą dotyczyć:

1. opłaty manipulacyjnej określonej kwotowo za każde pisemne wezwanie do zapłaty;
2. zwrotu poniesionych przez Spółkę kosztów windykacji;
   dotyczy sytuacji, w których Spółka korzysta z usług zewnętrznych firm windykacyjnych, zlecając im podjęcie działań w celu wyegzekwowania wierzytelności Spółki od dłużników, a następnie występuje do Klientów o zwrot poniesionych kosztów windykacji w kwotach netto (bez VAT);
3. zwrot kosztów odbioru i wyceny przedmiotów leasingu, najmu i/lub przedmiotów zastawu ustanowionych jako zabezpieczenie wierzytelności z tyt. umowy pożyczki;
   dotyczy sytuacji, w których Spółka dokonuje rozwiązania umowy leasingu lub najmu z winy Korzystającego lub Najemcy względnie rozwiązania umowy pożyczki z winy Pożyczkobiorcy oraz zleca odbiór przedmiotu leasingu, najmu lub przedmiotu zastawu stanowiącego zabezpieczenie ww. umowy pożyczki, jak również zleca wycenę wartości rynkowej tych przedmiotów firmom zewnętrznym; następnie zaś występuje do Klientów o zwrot poniesionych kosztów odbioru przedmiotów i wyceny ich wartości rynkowej w kwotach netto (bez VAT).
   
   

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w myśl ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (dalej: ustawa VAT) opodatkowaniu podlegają kwoty, którymi Spółka obciąża Klientów z tytułu:

1. opłaty manipulacyjnej określonej kwotowo za każde pisemne wezwanie do zapłaty;
2. zwrotu poniesionych przez Spółkę kosztów windykacji;
3. zwrotu poniesionych przez Spółkę kosztów odbioru i wyceny przedmiotów leasingu, najmu lub przedmiotów zastawu ustanowionych jako zabezpieczenie wierzytelności z tyt. umowy pożyczki.
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy VAT opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy VAT przez świadczenie usług, o którym mowa w przywołanym art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ustawy VAT, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Stąd usługę w rozumieniu ustawy VAT stanowi każde odpłatne świadczenie niebędące dostawą towarów. Przy definiowaniu świadczenia należy odwołać się do przepisów prawa cywilnego, w szczególności do art. 353 § 2 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny, zgodnie z którym świadczenie polegać może na działaniu lub na zaniechaniu. Co do zasady każde świadczenie niebędące dostawą towarów polegające na działaniu (dokonaniu czynności na rzecz innego podmiotu) lub na zaniechaniu (zobowiązaniu do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji) stanowi świadczenie usług w rozumieniu ustawy VAT. Jednocześnie świadczenie należy rozumieć jako działanie lub zaniechanie przynoszące drugiej stronie (beneficjentowi) korzyści. Aby transakcję można było uznać za świadczenie usług, wymagane jest istnienie zidentyfikowanego beneficjenta - odbiorcy, rozumianego jako podmiot, który uzyskuje określoną korzyść z tytułu danego świadczenia. Przy czym związek pomiędzy otrzymaną płatnością a świadczeniem na rzecz beneficjenta musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można było powiedzieć, że płatność następuje w zamian za to świadczenie.

Opłaty wymienione przez Spółkę we wniosku mają charakter sankcyjny, stanowią konsekwencję zachowania się Korzystającego lub Pożyczkobiorcy niezgodnego z zawartą umową Leasingu, Najmu lub Pożyczki, tj. konsekwencję nieterminowych płatności lub braku płatności. Opłaty te nie są częścią kwoty należnej z tytułu dostawy towarów lub świadczenia usług, ani też nie mają wpływu na cenę dostarczanych towarów lub świadczonych usług. Płatności te mają wyłącznie charakter rekompensaty za niewykonanie lub nienależyte wykonanie zobowiązania, zaś dokonujący płatności Klient nie uzyskuje żadnego świadczenia ekwiwalentnego do tych płatności. Tym samym, zdaniem Wnioskodawcy pobierane przez Spółkę opłaty za zwrot kosztów pisemnych wezwań do zapłaty, zwrot kosztów windykacji, zwrot kosztów odbioru i wyceny przedmiotów leasingu lub przedmiotów zastawu stanowiących zabezpieczenie wierzytelności z tyt. zawartych umów pożyczki nie stanowią odpłatności za czynności wskazane w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy VAT i jako takie nie podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Prezentowane stanowisko Spółki znajduje potwierdzenie w interpretacjach wydanych w indywidualnych sprawach podatników odnoszących się do analogicznych okoliczności, np. w interpretacji indywidualnej z dnia 22 grudnia 2011 r. wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie sygn. IPPP3/443-1244/11-4/MK lub interpretacji indywidualnej z dnia 27 stycznia 2010 r. wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie sygn. IPPPl-443-1317/2/PR.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z dyspozycją art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przepis art. 7 ust. 1 ustawy stanowi, że przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

W myśl postanowień art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Z cytowanych wyżej przepisów ustawy wynika, że przez usługę należy rozumieć każde świadczenie na rzecz danego podmiotu niebędące dostawą towarów.

Z uwagi na powyższe unormowania, pod pojęciem usługi (świadczenia) należy rozumieć każde zachowanie się na rzecz innej osoby, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nieczynienie, bądź też tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy).

Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa zalicza do grona usług każde świadczenie. Zauważyć jednak należy, iż usługą będzie tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący korzyść o charakterze majątkowym.

W związku z powyższym, czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności. Przy czym związek pomiędzy otrzymywaną płatnością a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można powiedzieć, że płatność następuje w zamian za to świadczenie.

W przytoczonych przepisach została zrealizowana zasada powszechności opodatkowania wyrażona w art. 1 Dyrektywy 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE. serii L Nr 347 str. 1, z późn. zm.). Definicja świadczenia usług stanowi dopełnienie definicji dostawy towarów i tym samym opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają wszystkie czynności odpłatnego obrotu profesjonalnego.

Zaznaczenia wymaga, że nie każda jednak czynność stanowiąca dostawę towarów lub świadczenie usługi w rozumieniu art. 7 ust. 1 oraz art. 8 ust. 1 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, musi być wykonana przez podatnika.

Na mocy art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza - według ust. 2 powołanego artykułu - obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Na podstawie obowiązującego od 1 stycznia 2014 r. art. 29a ust. 1 ustawy, podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

Jak wynika z art. 29a ust. 6 ustawy (obowiązującego od 1 stycznia 2014 r.), podstawa opodatkowania obejmuje:

1. podatki, cła, opłaty i inne należności o podobnym charakterze, z wyjątkiem kwoty podatku;
2. koszty dodatkowe, takie jak prowizje, koszty opakowania, transportu i ubezpieczenia, pobierane przez dokonującego dostawy lub usługodawcę od nabywcy lub usługobiorcy.
   
   

Z przywołanych wyżej przepisów wynika, że podstawą opodatkowania jest wszystko co stanowi zapłatę, którą usługodawca otrzyma z tytułu sprzedaży od usługobiorcy. Jednocześnie ustawodawca precyzuje, że za taką zapłatę należy uznać wszelkie dotacje, subwencje oraz inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę. W konsekwencji powyższego, do podstawy opodatkowania wlicza się wszystko co ma cenotwórczy charakter.

Z danych przedstawionych we wniosku wynika, że Wnioskodawca jest podmiotem świadczącym usługi leasingu i udzielającym pożyczki poza systemem bankowym. W szczególności w ramach swojej działalności Spółka oddaje Korzystającym w odpłatne użytkowanie, na podstawie umów leasingu operacyjnego i finansowego lub umów najmu bądź udziela pożyczek na zakup maszyn, urządzeń, środków transportu i elementów wyposażenia. Czynności te stanowią czynności opodatkowane zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług. W sytuacji, gdy Korzystający, Najemcy lub Pożyczkobiorcy zalegają ze spłatą wymagalnych wierzytelności Spółka obciąża bądź będzie obciążać Klientów dodatkowymi opłatami związanymi z windykacją własnych należności, zgodnie z tabelą opłat i prowizji wynikającą z Ogólnych Warunków zawartych umów leasingu, najmu i/lub pożyczki lub umowami ustanowienia zastawu.

Dodatkowe opłaty dotyczą i/lub będą dotyczyć:

1. opłaty manipulacyjnej określonej kwotowo za każde pisemne wezwanie do zapłaty;
2. zwrotu poniesionych przez Spółkę kosztów windykacji;
   dotyczy sytuacji, w których Spółka korzysta z usług zewnętrznych firm windykacyjnych, zlecając im podjęcie działań w celu wyegzekwowania wierzytelności Spółki od dłużników, a następnie występuje do Klientów o zwrot poniesionych kosztów windykacji w kwotach netto (bez VAT);
3. zwrotu kosztów odbioru i wyceny przedmiotów leasingu, najmu i/lub przedmiotów zastawu ustanowionych jako zabezpieczenie wierzytelności z tyt. umowy pożyczki;
   dotyczy sytuacji, w których Spółka dokonuje rozwiązania umowy leasingu lub najmu z winy Korzystającego lub Najemcy względnie rozwiązania umowy pożyczki z winy Pożyczkobiorcy oraz zleca odbiór przedmiotu leasingu, najmu lub przedmiotu zastawu stanowiącego zabezpieczenie ww. umowy pożyczki, jak również zleca wycenę wartości rynkowej tych przedmiotów firmom zewnętrznym; następnie natomiast występuje do Klientów o zwrot poniesionych kosztów odbioru przedmiotów i wyceny ich wartości rynkowej w kwotach netto (bez VAT).
   
   

Na tle powyższego Wnioskodawca ma wątpliwości, czy opłaty i koszty windykacyjne, którymi Spółka obciąża Klientów w sytuacji zalegania ze spłatą wierzytelności lub w przypadku rozwiązania z winy Klienta umowy leasingu/najmu podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Jak wyjaśniono wyżej, aby dana czynność (usługa) podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT musi istnieć bezpośredni związek o charakterze przyczynowym, pomiędzy świadczoną usługą, a otrzymanym świadczeniem wzajemnym, w ten sposób, że zapłacone kwoty stanowią rzeczywiste wynagrodzenie za wyodrębnioną usługę świadczoną w ramach stosunku prawnego lub dochodzi do wymiany świadczeń wzajemnych. Otrzymana zapłata powinna być konsekwencją wykonania świadczenia. Wynagrodzenie musi być należne za wykonanie tego świadczenia.

Opłaty i koszty windykacyjne, którymi w analizowanej sprawie Spółka obciąża/będzie obciążać swoich Klientów w przypadku zalegania przez nich ze spłatą należności są opłatami o charakterze karnym, a zatem nie mogą być traktowane jako wynagrodzenie za usługę. Zapłata tych należności stanowi swoistą konsekwencję zachowania się leasingobiorcy (najemcy, dzierżawcy), niezgodnego z zawartą umową - nieterminowe płatności. Opłaty o charakterze karnym nie są częścią kwoty należnej z tytułu dostawy towarów, czy świadczenia usług, ani też nie mają wpływu na cenę dostarczanych towarów bądź świadczonych usług, w związku z czym nie można uznać, że stanowią podstawę opodatkowania VAT. Fakt, że w umowie zawarte są stosowne klauzule dotyczące ww. opłat nie oznacza obligatoryjnego podwyższenia wynagrodzenia z tytułu dostawy towaru lub świadczenia usługi. Opłaty te są bowiem naliczane tylko w sytuacjach, gdy klient nie wywiązuje się z postanowień zawartych w umowie, natomiast nie stanowią wynagrodzenia za dostawę towaru ani też świadczenie usługi. Spółka (świadczący usługę) domagając się zapłaty opłat karnych, nie realizuje żadnej usługi, domaga się tylko pewnego rodzaju rekompensaty, wynikającej z faktu opóźnienia nabywcy w dokonywaniu płatności, której termin już minął. Kwalifikacja opłat jako wynagrodzenia za usługę finansową możliwa jest wyłącznie - w określonych okolicznościach - w przypadku uzgodnionych odsetek za odroczenie płatności, co w analizowanym przypadku nie ma miejsca.

W konsekwencji powyższego należy stwierdzić, że opłaty karne (opłaty i koszty windykacyjne) nie należą do - wymienionego w art. 5 ust. 1 ustawy - katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, w szczególności nie stanowią odpłatności za świadczenie usług w rozumieniu przepisów ustawy. Powyższe płatności mają wyłącznie charakter rekompensaty za niewykonanie lub nienależyte wykonanie zobowiązania, zaś podmiot dokonujący płatności nie uzyskuje jakiegokolwiek świadczenia ekwiwalentnego do tej płatności. Ze względu zatem na swój charakter zbliżony do kary umownej, wskazane opłaty nie podlegają opodatkowaniu podatkiem.

W rozpatrywanym przypadku nie mamy więc do czynienia z transakcją ekwiwalentną - świadczenie w zamian za wynagrodzenie, gdyż otrzymanie przez Spółkę należności tytułem wymienionych we wniosku opłat i kosztów windykacyjnych nie wiążą się z żadnym świadczeniem na rzecz klienta. Zapłata określonej kwoty pieniężnej wynika z konieczności wynagrodzenia straty wynikłej z konieczności dochodzenia roszczeń powodowanych nieterminowym dokonywaniem płatności.

Analogicznie do opłat windykacyjnych pobieranych w związku z zaleganiem ze spłatą wierzytelności należy traktować opłaty - stanowiące zwrot kosztów odbioru i wyceny przedmiotów leasingu, najmu lub przedmiotów zastawu ustanowionych jako zabezpieczenie wierzytelności z tytułu umowy pożyczki - jakie Spółka pobiera/będzie pobierać od klientów w przypadku rozwiązania z ich winy umowy leasingu, najmu lub pożyczki.

Kwoty stanowiące zwrot ww. kosztów przysługujące Spółce od klientów w związku z rozwiązaniem umowy także nie mają bowiem związku ze świadczeniem przez Spółkę jakichkolwiek usług. W omawianej sytuacji nie zachodzi związek przyczynowy pomiędzy otrzymaniem przez Spółkę wynagrodzenia (opłaty) a jakimkolwiek świadczeniem wzajemnym.

W tym miejscu należy nadmienić, że przepisy podatkowe nie zawierają definicji rekompensaty czy też odszkodowania. Zatem w tym zakresie należy posiłkować się przepisami prawa cywilnego. Na gruncie prawa cywilnego odszkodowanie za doznaną szkodę majątkową lub niemajątkową uzależnione jest od zaistnienia zdarzenia, z którym przepisy łączą obowiązek naprawienia szkody. A ponadto między zdarzeniem, a zaistniałą w jego wyniku szkodą musi istnieć związek przyczynowy.

W myśl przepisów ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r., poz. 121) odszkodowanie stanowi generalnie zapłatę za wyrządzone szkody, poniesione przez kogoś straty. Zgodnie z art. 361 § 2 Kodeksu cywilnego - co do zasady - naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

Zgodnie z treścią art. 471 Kodeksu cywilnego, dłużnik zobowiązany jest do naprawienia szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, chyba, że niewykonanie lub nienależyte wykonanie jest następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi.

W świetle wyżej przytoczonych przepisów, na gruncie stosunków cywilnoprawnych szkoda polega na nienależytym wykonaniu bądź niewykonaniu zobowiązania przez dłużnika, istnieniu adekwatnego związku przyczynowego pomiędzy działaniem lub zaniechaniem, a szkodą. Brak tych przesłanek powoduje, że nie mamy do czynienia ze szkodą, za powstanie której dłużnik zobowiązany jest do wypłaty odszkodowania.

W omawianej sprawie kwota stanowiąca równowartość ponoszonych przez Spółkę ww. kosztów w związku z rozwiązaniem z winy klienta umowy leasingu lub pożyczki nie posiada cech odszkodowania czy rekompensaty za utracone korzyści, gdyż nie zaistniały okoliczności, które w rozumieniu przepisów Kodeksu cywilnego powodowałyby szkodę (stratę) i determinowały wypłatę odszkodowania bądź rekompensaty.

W konsekwencji należy uznać, że kwoty stanowiące zwrot kosztów odbioru i wyceny przedmiotów leasingu, najmu i/lub przedmiotów zastawu ustanowionych jako zabezpieczenie wierzytelności z tytułu zawartej umowy pożyczki, pobierane przez Spółkę od klientów w związku z rozwiązaniem umowy z winy klienta nie stanowią - zgodnie z przywołanymi wyżej przepisami ustawy o podatku od towarów i usług - wynagrodzenia za usługę. Wobec powyższego, opłaty pobierane przez Spółkę od klientów z ww. tytułu pozostają poza zakresem opodatkowania podatkiem od towarów i usług.

Mając na uwadze powołane przepisy prawa należy stwierdzić, że w analizowanej sprawie pobierane przez Wnioskodawcę opłaty z tytułu:

1. opłaty manipulacyjnej określonej kwotowo za każde pisemne wezwanie do zapłaty;
2. zwrotu poniesionych przez Spółkę kosztów windykacji;
3. zwrotu poniesionych przez Spółkę kosztów odbioru i wyceny przedmiotów leasingu, najmu lub przedmiotów zastawu ustanowionych jako zabezpieczenie wierzytelności z tyt. umowy pożyczki,

nie stanowią/nie będą stanowić odpłatności za czynność określoną w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług, a zatem nie podlegają/nie będą podlegały opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy:

• zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia;
• zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.
  
  

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.