Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPP1/443-925/14/BM
z 19 stycznia 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 16 września 2014 r. (data wpływu 19 września 2014 r.), uzupełnionym pismem z 5 stycznia 2015 r. (data wpływu 8 stycznia 2015 r.), o udzielenie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania dostawy udziału w działkach niezabudowanych – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 19 września 2014 r. wpłynął do tut. organu ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania dostawy udziału w działkach niezabudowanych.

Ww. wniosek został uzupełniony pismem z 5 stycznia 2015 r. (data wpływu8 stycznia 2015 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z 8 grudnia 2014 r. znak: IBPP1/443-925/14/BM.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

W dniu 30 czerwca 2014 r. na podstawie art. 29 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 19 października 1981 r. o gospodarowaniu nieruchomościami rolnymi (tekst jednolity: Dz. U z 2012 r. poz. 1187), korzystając z prawa pierwokupu jako prawny spadkobierca byłego właściciela, Wnioskodawca nabył wraz z żoną do majątku prywatnego od Skarbu Pastwa, z majątku wspólnego za cenę wynoszącą 1.100.000,- zł (słownie zł: jeden milion sto tysięcy 00/100), aktem notarialnym sporządzonym w Kancelarii Notarialnej udział wynoszący 1/8 w niezabudowanej nieruchomości położonej w obrębie P. oznaczonej w ewidencji geodezyjnej jako działki nr 311, 312/6 i 327/4 o łącznej powierzchni 75,3054 ha. Wraz z nieruchomościami wymienionymi powyżej przedmiotem nabycia był udział wynoszący 1/8 w ogrodzeniu z siatki o nr ewidencyjnym ... i nr ewidencyjnym ....

W związku z tym, że nabyte nieruchomości znajdują się w obszarze dla którego dla działki nr 312/6 i części działki nr 311 obowiązuje plan zagospodarowania przestrzennego przyjęty Uchwałą Rady Miejskiej z dnia 28 marca 2011 r. w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego - Strefa Aktywizacji Gospodarczej, działka o nr ewidencyjnym 312/6 oraz część działki o nr 311 znajdują się w obszarze przeznaczonym pod tereny obiektów produkcyjnych, składów i magazynów, tereny infrastruktury technicznej - elektroenergetyka oraz pod tereny drogi publicznej. Jak wynika z treści aktu notarialnego dla działki nr 311 nie zostały wydane decyzje o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu. W związku z powyższym Agencja Nieruchomości Rolnych zbywając te nieruchomości na rzecz Wnioskodawcy opodatkowała część gruntu o powierzchni 24,3045 ha podatkiem VAT w wysokości 23%. Opodatkowanie podatkiem VAT objęło 70,07% ceny sprzedaży nieruchomości. Przypadająca zatem na udział Wnioskodawcy ceny nabycia opodatkowania podatkiem VAT objęta została kwotą netto wynosząca 626.642,27 zł.

Wnioskodawca pragnie zaznaczyć, że jako osoba fizyczna prowadzi działalność gospodarczą związaną z usługami prawniczymi i jest czynnie zarejestrowanym podatnikiem podatku VAT oraz rozlicza się z tego podatku w związku z prowadzoną przez Wnioskodawcę działalnością gospodarczą. Żona Wnioskodawcy działalności gospodarczej nie prowadzi.

W tym samym dniu tj. w dniu 30 czerwca 2014 r. aktem notarialnym sporządzonym w tej samej Kancelarii Notarialnej, na podstawie warunkowej umowy sprzedaży Wnioskodawca zbył za ceną 1.243.750,- zł nabyty uprzednio wraz z żoną Wnioskodawcy udział wynoszący 1/8 w niezabudowanej nieruchomości położonej w obrębie P. oznaczonej w ewidencji geodezyjnej jako działka nr 311, 312/6 i 327/4 położonej w Gminie o łącznej powierzchni 75,3054 ha. Przedmiotem zbycia był również udział wynoszący 1/8 w ogrodzeniu z siatki o nr ewidencyjnym ... i nr ewidencyjnym ....

W dniu 29 sierpnia 2014 r. aktem notarialnym sporządzonym w Kancelarii Notarialnej, w związku z tym, iż Agencja Nieruchomości Rolnych działająca na rzecz Skarbu Państwa nie wykona przysługującego jej na podstawie art. 29 ust. 4 ustawy z dnia 19 października 1991 r. o gospodarowaniu nieruchomościami rolnymi Skarbu Państwa prawa pierwokupu, dokonane zostało przeniesienie własności nabytego aktem notarialny udziału wynoszącego 1/8 w niezabudowanej nieruchomości położonej w obrębie P. oznaczonej w ewidencji geodezyjnej jako działka nr 311, 312/6 i 327/4 położonej w Gminie K. o łącznej powierzchni 75,3054 ha, oraz udziału wynoszący 1/8 w ogrodzeniu z siatki o nr ewidencyjnym ... i nr ewidencyjnym ....

Wnioskodawca pragnie zaznaczyć, że opisane powyżej działki wchodziły w skład księgi wieczystej prowadzonej przez Sąd Rejonowy w L., X Zamiejscowy Wydział Ksiąg Wieczystych oraz że zarówno w dniu zakupu udziału w nieruchomości jak w dniu sprzedaży tego na działkach nr 311, 312/6 i 327/4 prowadzona jest działalność rolnicza.

W związku z tym, że opisanej powyżej sprzedaży nieruchomości Wnioskodawca dokonywał wraz z żoną jako sprzedaży majątku prywatnego niezwiązanego z działalnością gospodarczą i że Wnioskodawca i jego małżonka nie występowali w tej transakcji jako prowadzący działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów art. 15 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług Wnioskodawca i małżonka nie opodatkowali tej transakcji podatkiem VAT pomimo tego, że sprzedająca im udział w tej nieruchomości Agencja Nieruchomości Rolnych działająca w imieniu Skarbu Państwa część transakcji opodatkowała podatkiem VAT.

W uzupełnieniu z 5 stycznia 2015 r. Wnioskodawca wskazał:

Wnioskodawca w dniu 30 czerwca 2014 r. nabył wraz z żoną udział wynoszący 1/8 w niezabudowanych działkach, o których mowa we wniosku, korzystając z prawa pierwokupu, jakie przysługiwało Wnioskodawcy jako prawnemu spadkobiercy właściciela majątku przejętego na własność Skarbu Państwa w 1945 r. na podstawie Dekretu PKWN z dnia 6 września 1944 r. Celem tego nabycia była dalsza sprzedaż na rzecz innego nabywcy. Wnioskodawca po dokonaniu zakupu nie zamierzał prowadzić tam żadnej działalności ani rolniczej ani gospodarczej.

Wnioskodawca sfinansował zakup z otrzymanej zaliczki jaką otrzymał od kupującego przy sporządzeniu w dniu 30 czerwca 2014 r. umowy warunkowej sprzedaży nabytego udziału.

Nabycie udziału o którym mowa we wniosku udokumentowane zostało fakturą VAT.

W ocenie Wnioskodawcy nie przysługiwało mu prawo obniżenia podatku należnego o podatek naliczony zawarty na fakturze dokumentującej zakup udziału w nieruchomości, albowiem transakcja ta nie była związana z prowadzoną przez Wnioskodawcę działalnością gospodarczą, lecz była to transakcja związana z prywatnym majątkiem Wnioskodawcy, w której to transakcji Wnioskodawca nie był podatnikiem podatku VAT. Wnioskodawca pragnie również nadmienić, że wykonując zawód adwokata kościelnego zgodnie z zasadami etyki zawodu, Wnioskodawca nie może prowadzić żadnej działalności gospodarczej z wyjątkiem wykonywania zawodu adwokata.

Przedmiotowe działki od dnia ich nabycia do dnia 29 sierpnia 2014 r. nie były przez Wnioskodawcę wykorzystywane w żaden sposób. Działki te w tym okresie znajdowały się w używaniu dzierżawcy, który w dniu 31 sierpnia 1993 r. zawarł z Agencją Nieruchomości Rolnych Skarbu Państwa umowę dzierżawy, która to umowa zawarta była na czas określony i termin do którego miała obowiązywać przypadał na dzień do 30 grudnia 2015 r.

Działki, o których mowa we wniosku nie były wykorzystywane przez Wnioskodawcę ani do działalności gospodarczej ani do działalności rolniczej.

Jak wspomniano we wniosku nabycie udziału w nieruchomości wynikało z prawa pierwokupu jakie przysługiwało Wnioskodawcy jako prawnemu spadkobiercy właściciela majątku przejętego na własność Skarbu Państwa w 1945 r. na podstawie Dekretu PKWN z dnia 6 września 1944 r. Celem tego nabycia była dalsza sprzedaż na rzecz innego nabywcy. Sporządzenie przedwstępnej umowy sprzedaży już dniu zakupu wynikało z tego, że gdy Agencja Nieruchomości Rolnych Skarbu Państwa podjęła decyzję o sprzedaży tych nieruchomości, to informacja o zamiarze sprzedaży została przez Agencję ogłoszona publicznie zgodnie z Ustawą o gospodarowaniu nieruchomościami rolnymi skarbu Państwa oraz Rozporządzeniem o w sprawie szczegółowego trybu sprzedaży nieruchomości Zasobu Własności Rolnej Skarbu Państwa i ich części składowych, warunków obniżenia ceny sprzedaży nieruchomości wpisanej do rejestru zabytków oraz stawek szacunkowych gruntów. Chętni w zakresie nabycia mogli się o tym dowiedzieć z ogłoszeń agencji i z prasy. Agencja Nieruchomości Rolnych sprzedaż ze swoich zasobów musi ofertę zakupu, poprzedzić zapytaniem o to, czy jako prawny spadkobierca właściciela majątku Wnioskodawca skorzysta z prawa pierwokupu. Jeśli odpowiedź jest negatywna to prawo to przechodzi na dzierżawcę. Zatem kolejność skorzystania z prawa pierwokupu była taka, że jako pierwszemu prawo to przysługiwało Wnioskodawcy jako prawnemu spadkobiercy znacjonalizowanego majątku, a w następnej kolejności prawo to przysługiwało dzierżawcy. Wnioskodawca jako pierwszy skorzystał z prawa pierwokupu. Skoro w wyniku przeprowadzonej przez Agencję Nieruchomości Rolnych procedury informacyjnej o przeznaczeniu działek do sprzedaży znalazły się osoby zainteresowane nabyciem tej nieruchomości, na powiększenie ich gospodarstwa rolnego, a Wnioskodawca nie zamierzał prowadzić z wykorzystaniem nabytego udziału ani działalności gospodarczej ani rolniczej, to nie było żadnych powodów aby tę transakcję odkładać w czasie.

Wnioskodawca zbył udział w działkach na rzecz osób trzecich, które nie były dzierżawcami nieruchomości, w których Wnioskodawca nabył udział. Jak już wspomniano powyżej były to osoby zainteresowane działkami na powiększenie prowadzonego przez nich gospodarstwa rolnego, które dowiedziały się o możliwości zakupu tej nieruchomości z publicznych informacji podawanych przez Agencję Nieruchomości Rolnych zgodnie ze wspominanymi wyżej ustawą i rozporządzeniem.

Warunkami do spełnienia jakie przewidywała warunkowa umowa sprzedaży z 30 czerwca 2014 r. było nie skorzystanie przez Agencję Nieruchomości Rolnych Skarbu Państwa z prawa pierwszeństwa odkupu oraz nie skorzystanie z prawa pierwokupu przez użytkujących te nieruchomości dzierżawców.

Wnioskodawca nie wykorzystywał nigdy tych nieruchomości do działalności rolniczej w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług.

Działalność rolniczą na tych działkach prowadził dzierżawca, który jak już wspomniano wcześniej zawarł z Agencją Nieruchomości Rolnych Skarbu Państwa w dniu 31 sierpnia 1993 r umowę dzierżawy, która to umowa zawarta była na czas określony i termin do którego miała obowiązywać przypadał na dzień do 30 grudnia 2015 r. Warunkiem stawianym przez ANR nabywcy i ewentualnym dalszym nabywcą jest to, że nie można tej umowy dzierżawy wypowiedzieć przed upływem terminu na który została zawarta.

Wnioskodawca nie dokonywał sprzedaży produktów rolnych pochodzących z działek będących przedmiotem wniosku, albowiem nigdy nie prowadził na tych działkach działalności rolniczej.

W okresie pomiędzy dniem nabycia a dniem sprzedaży działki były przedmiotem dzierżawy na podstawie umowy zawartej wiele lat wcześniej (w 31 sierpnia 1993 r) z Agencją Nieruchomości Rolnych (o czym była mowa powyżej). W okresie tym Wnioskodawca nie czerpał z tego tytułu żadnych pożytków.

Działka nr 311 o łącznej powierzchni 20,27 ha znajduje się w obszarze dla którego obowiązuje miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego przyjęty uchwałą Rady Miejskiej z dnia 28 marca 2011 r. W planie zagospodarowania przestrzennego część tej działki o powierzchni 10,9145 ha przeznaczona jest pod tereny obiektów produkcyjnych, składów i magazynów (oznaczenie P) oraz pod tereny drogi publicznej lokalnej (oznaczenie KD-L) Dla pozostałej części działki nie ma obowiązującego planu zagospodarowania przestrzennego natomiast w studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego przeznaczona jest pod tereny gospodarki rolnej.

Jak z powyższego wynika w momencie sprzedaży część dziatki o nr 311 o powierzchni 9,3555 ha leżała na terenie nie objętym planem zagospodarowania przestrzennego. Działka o nr ewidencyjnym 327/4 o pow. 41,6454 ha znajdowała się w dniu sprzedaży na obszarze dla którego nie było obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Dla działki tej nie była również wydana decyzja o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu. Przez działkę tą przebiega gazociąg wysokiego ciśnienia. W studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego działka ta przeznaczona jest pod tereny gospodarki rolnej.

W odniesieniu do działek objętych wnioskiem Wnioskodawca nie dokonywał żadnego uatrakcyjnienia polegającego na budowie drogi, uzbrojenia terenu w sieci wodociągowe kanalizację sanitarną, sieć energetyczną czy podziału na mniejsze działki.

Nabyty w działkach udział będący przedmiotem wniosku stanowił współwłasność majątkową małżeńską.

Wnioskodawca nie podejmował żadnych działań marketingowych w celu sprzedaży udziału w działkach. Jak już wcześniej wspomniano Wnioskodawca pozyskał nabywcę w wyniku wyrażenia przez kupującego chęci nabycia tej nieruchomości, o której tamten dowiedział się z publicznych informacji z Agencji Nieruchomości Rolnych Skarbu Państwa w wyniku procedury przeznaczania działek do sprzedaży.

Na pytanie tut. Organu „Czy Wnioskodawca dokonywał już wcześniej (tj. przed wskazaną we wniosku sprzedażą) sprzedaży nieruchomości, jeżeli tak to jakich i kiedy i czy ewentualnie z tego tytułu Wnioskodawca odprowadził podatek VAT, czy Wnioskodawca składał deklaracje VAT-7 oraz zgłoszenie rejestracyjne VAT-R” Wnioskodawca wskazał, że jest to pierwsza sprzedaż nieruchomości nabytej od ANR, w której pojawił się podatek VAT od gruntów. Wnioskodawca dokonywał uprzednio sprzedaży nieruchomości gruntowych, ale dotyczyło to gruntów rolnych których sprzedaż jest zwolniona z podatku VAT.

W związku z tym, że sprzedaż dotyczyła gruntów rolnych od sprzedaży nie był odprowadzany podatek VAT, w konsekwencji czego również nie była składana deklaracja VAT-7. Sprzedaż i przeniesienie własności nieruchomości gruntowych przez Wnioskodawcę dokonana była ostatnio w dniu 28 lutego 2014 r.

Wnioskodawca nie nosi się z zamiarem dokonywania w przyszłości dostaw innych nieruchomości niż opisana w złożonym wniosku.

Uzyskane ze sprzedaży środki przeznaczone zostaną na cele mieszkaniowe tj. zakup i remont mieszkania.

Na pytanie tut. Organu „Na jakich działkach było posadowione ogrodzenie, o którym mowa we wniosku”, Wnioskodawca wskazał, że w zasadzie można powiedzieć, że były to pozostałości z ogrodzenia części działek 327/4 i 311 w postaci betonowych słupów z rozciągniętą siatką metalową. Ogrodzenie to odgradzało teren działek 327/4 oraz część 311 od terenów zakładów przetwórczych. Prawdopodobnie wybudowane w okresie międzywojennym lub tuż po wojnie w latach 1948-1950. Niekompletne ze zniszczoną w ponad 30% siatką. Nie stanowiło budowli w rozumieniu przepisu art. 43 ust. 1 pkt 10 a ustawy o podatku od towarów i usług.

Ogrodzenie to nie było na trwałe związane z gruntem. W ocenie Wnioskodawcy nie było budowlą w rozumieniu Prawa budowlanego oraz Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych.

Skoro przedmiotowe ogrodzenie nie stanowi budowli w rozumieniu przepisu art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy o podatku od towarów i usług oraz nie jest budowlą w rozumieniu przepisów prawa budowlanego oraz Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych, to nigdy nie nastąpiło tzw. pierwsze zasiedlenie w rozumieniu przepisów art. 2 pkt 14 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Wnioskodawca w okresie od dnia nabycia do dnia sprzedaży nie ponosił żadnych wydatków na ulepszenie czy modernizację ogrodzenia w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a zatem nie mógł skorzystać również z prawa obniżenia podatku należnego o podatek naliczony wynikający z takich wydatków.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy w tej sprawie polegające na tym, że w przypadku gdy osoba fizyczna dokonuje sprzedaży majątku prywatnego i sprzedaż ta nie jest związana z prowadzoną działalnością gospodarczą, to pomimo tego, że jest czynnie zarejestrowanym podatnikiem podatku VAT, transakcja taka nie podlega opodatkowaniu tym podatkiem ze względu na to, że nie obejmują ją przepisy ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług...

Zdaniem Wnioskodawcy, jeżeli osoba fizyczna dokonuje sprzedaży nieruchomości wydzielonych z jej prywatnego majątku, i sprzedaż ta nie jest dokonywana w ramach działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy o VAT, to sam fakt dokonywania sprzedaży nie powoduje, iż sprzedający staje się podatnikiem VAT. Tym samym sprzedaż dokonywana w powyższych warunkach przez osobę fizyczną nie powoduje powstania obowiązku podatkowego w VAT.

Uzasadnienie :

Dla rozstrzygnięcia problemu, którego dotyczy wniosek zasadne jest, odwołanie się do wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej „ETS”) z dnia 15 września 2011 r. w sprawach połączonych C-180/10 i C-181/10 Jarosław Słaby przeciwko Ministrowi Finansów (C-180/10) oraz E. K. i H. J. - K. przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Warszawie (C-181/10).

Jak stwierdził Trybunał w powołanym orzeczeniu, art. 12 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE (poprzednio art. 4 ust. 3 VI Dyrektywy) pozwalał państwom członkowskim uznać za podatnika każdego, kto okazjonalnie dokonuje transakcji związanej z działalnością, o której mowa w art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy, w szczególności pojedynczej dostawy terenu budowlanego. Jednakże wywodzenie z normy art. 15 ust. 2 u.p.t.u., że Polska skorzystała z możliwości przewidzianej w art. 12 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE (odpowiednik art. 4 ust. 3 VI Dyrektywy) nie jest jednak możliwe w świetle orzecznictwa ETS i samego sformułowania art. 15 ust. 2 u.p.t.u.

Jak bowiem wynika z orzeczenia Trybunatu z dnia 4 czerwca 2009 r. w sprawie C-102/08 SALIX Grundstücks-Vermietungsgesellschatt, korzystając z opcji przewidzianej w Dyrektywie VAT państwo cztontowskie musi to uczynić w przepisie ustawowym, mającym bezwzględną moc wiążącą, który będzie odpowiadał wymogom szczegółowości, precyzji i jasności koniecznym dla zagwarantowania pewności sytuacji prawnych i kontroli sądów krajowych.

Oznacza to, że państwo członkowskie musi sformułować wyraźnie unormowanie, aby mogło powoływać się na przewidziane w art. 12 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE (poprzednio art. 4 ust. 3 VI Dyrektywy) prawo, według którego za podatnika można uznać każdego, kto okazjonalnie dokonuje transakcji związanej z działalnością, o której mowa w art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy, w szczególności pojedynczej dostawy terenu budowlanego. W ustawie z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług brak jest jednak takiego jednoznacznego i precyzyjnego unormowania, z którego wynikałoby, że Polska skorzystała z uprawnienia określonego w art. 12 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE (poprzednio art. 4 ust. 3 VI Dyrektywy), na podstawie którego za podatnika należy uznać każdego, kto okazjonalnie dokonuje transakcji związanej z działalnością gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2 u.p.t.u., w szczególności dokonującego pojedynczej dostawy terenu budowlanego. Jak stwierdzono w wyroku ETS z dnia 15 września 2011 r. w sprawach połączonych C-180/10 i C-181/10, transpozycja Dyrektywy do prawa krajowego nie wymaga koniecznie literalnego powtórzenia jej przepisów w wyraźnej i specjalnie do tego przeznaczonej normie prawa, a wystarczy ogólny kontekst prawny, jeżeli skutecznie zapewnia on zastosowanie Dyrektywy w pełni, w sposób jasny i precyzyjny. Jednak jedynie z brzmienia art. 15 ust. 2 u.p.t.u. w jego części stanowiącej, że „działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców (...), również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy (...)” nie można w sposób jasny i precyzyjny wywieść, że na jego podstawie za podatnika należy uznać każdego, kto okazjonalnie dokonuje transakcji związanej z działalnością gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2 u.p.t.u., w szczególności dokonującego pojedynczej dostawy terenu budowlanego, pojęcia którego niezdefiniowano w ustawie.

Podobnie Wojewódzki Sąd Administracyjny w wyroku Sygn. I SA/Wr 1149/12 z dnia 27 listopada 2012 r. podzielił stanowisko zawarte w wyroku NSA z dnia 7 października 2011 r. sygn. akt I FSK 1289/10, że nie ma jakichkolwiek podstaw, aby z treści art. 15 ust. 2 u.p.t.u. wywodzić, że norma ta obejmuje także transakcje okazjonalne, o których stanowi art. 12 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE, opodatkowane niezależnie od ustalenia takiej okoliczności, jak zamiar wykonywania tych czynności w sposób częstotliwy, jak również stanowisko zawarte w wyrokach NSA z dnia 18 października 2011 r. sygn. akt I FSK 1536/10 oraz I FSK 1665/11, że brak w u.p.t.u. unormowań, które w sposób jasny i precyzyjny wskazywałyby na fakt transpozycji do tej ustawy możliwości (opcji) określonej w art. 12 ust. 1 i ust. 3 Dyrektywy 2006/112/WE (poprzednio art. 4 ust. 3 VI Dyrektywy), co do uznania za podatnika każdego kto okazjonalnie dokonuje transakcji związanej z działalnością gospodarczą, w zakresie pojedynczej dostawy terenu budowlanego, co nie pozwala na stwierdzenie, że Polska skorzystała z tej opcji. W tej sytuacji należy ocenić, że jedynie w sytuacji gdy sprzedający grunt budowlany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 15 ust. 2 u.p.t.u., to dopiera taka aktywność skutkowałaby koniecznością uznania go za podmiot prowadzący „działalność gospodarczą” w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od wartości dodanej.

Jak bowiem stwierdził ETS w przywołanym wyroku z dnia 15 września 2011 r. w sprawach połączonych C-180/10 i C-181/10, w wypadku stwierdzenia, że Rzeczpospolita Polska nie skorzystała z możliwości przewidzianej w art. 12 ust. 1 dyrektywy VAT, należy zbadać, czy transakcje będące przedmiotem sporu podlegają opodatkowaniu na podstawie art. 9 ust. 1 dyrektywy VAT, czyli będącego jego odpowiednikiem w Polsce - art. 15 ust. 2 u.p.t.u., w których to przepisach pojęcie podatnika definiuje się w związku z pojęciem działalności gospodarczej. Pojęcie działalności gospodarczej zdefiniowane w tych normach obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców i usługodawców, w tym wykorzystywanie, w sposób ciągły, majątku rzeczowego lub wartości niematerialnych w celu uzyskania z tego tytułu dochodu. Zwykłe nabycie lub sprzedaż rzeczy nie stanowi wykorzystywania w sposób ciągły majątku rzeczowego w celu uzyskania z tego tytułu dochodu w rozumieniu art. 9 ust. 1 dyrektywy VAT (a tym samym art. 15 ust. 2 u.p.t.u.), jako że jedynym przychodem z takich transakcji może być ewentualny zysk ze sprzedaży tej rzeczy. O tym, że dokonujący sprzedaży gruntu budowlanego działał w charakterze podatnika prowadzącego działalność gospodarczą, a nie w ramach zarządu majątkiem prywatnym, wykonując prawo własności decyduje stopień jego aktywności w zakresie obrotu nieruchomościami, który wskazuje, że angażuje on środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w ramach prowadzenia działalności gospodarczej.

W tym zakresie w pełni aktualne są tezy zawarte w wyroku NSA z dnia 29 października 2007 r. sygn. akt I FPS 3/07 oraz następujących po tym wyroku orzeczeniach NSA (np. wyrok z dnia 27 października 2009 r. sygn. akt I FSK 1043/08), wskazujące na kryteria, jakimi należy kierować się przy określaniu, w jakich przypadkach nie mamy do czynienia z działalnością gospodarczą, lecz z zarządem majątkiem prywatnym.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2011 r. Nr 177 poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii (art. 2 pkt 6 ustawy o VAT).

Z treści art. 7 ust. 1 ustawy o VAT wynika, że przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Jednakże nie każda czynność stanowiąca dostawę, w rozumieniu art. 7 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bowiem aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

W myśl art. 15 ust. 1 ww. ustawy o VAT podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Z kolei pod pojęciem działalności gospodarczej, na podstawie art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, rozumie się wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Powyższe oznacza, że dostawa towarów, w tym przypadku gruntów, podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy czynność podlegającą opodatkowaniu wykona podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik.

Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

Tym samym nie jest działalnością handlową, a zatem i gospodarczą sprzedaż majątku osobistego, który nie został nabyty ani też wykorzystany w trakcie jego posiadania w celu jego odsprzedaży i nie jest związany z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Na mocy art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347 s. 1 ze zm.), „podatnikiem” jest każda osoba prowadząca samodzielnie w dowolnym miejscu jakąkolwiek działalność gospodarczą, bez względu na cel czy też rezultaty takiej działalności.

„Działalność gospodarcza” obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, włącznie z górnictwem, działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów lub uznanych za takie. Za działalność gospodarczą uznaje się w szczególności wykorzystywanie, w sposób ciągły, majątku rzeczowego lub wartości niematerialnych w celu uzyskania z tego tytułu dochodu.

Należy także zauważyć, iż Trybunał Sprawiedliwości UE w sprawach C-180/10 i C-181/10 orzekł, że za podatnika należy uznać osobę, która w celu dokonania sprzedaży gruntów angażuje środki podobne do wykorzystywanych przez handlowca, producenta tj. wykazuje aktywność w przedmiocie zbycia nieruchomości porównywalną do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem, tj. działania wykraczające poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym. Chodzi tu przykładowo o nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług developerskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym na tego rodzaju aktywność „handlową” wskazywać musi ciąg powyżej przykładowo przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.

Należy mieć na uwadze, że powołane wyżej orzeczenie TSUE w sprawach C-180/10 i C-181/10 stanowi przesłankę do analogicznego rozstrzygnięcia tylko i wyłącznie w przypadku gdy mamy do czynienia z tożsamym stanem faktycznym, co niewątpliwie w przedmiotowej sprawie nie ma miejsca.

Orzeczenie TSUE zapadło na tle innych stanów faktycznych, bowiem w przypadku pierwszej sprawy dotyczyło sprzedaży przez osobę fizyczną nieprowadzącą działalności gospodarczej, działek wydzielonych z gruntu przeznaczonego pierwotnie zgodnie z planem zagospodarowania przestrzennego do produkcji rolnej i użytkowanego przez tę osobę na potrzeby działalności rolniczej w latach 1996–1998. W 1997 r. plan zagospodarowania przestrzennego uległ zmianie, w wyniku czego omawiany grunt został przeznaczony pod zabudowę letniskową. Wskutek tej zmiany właściciel podzielił grunt na 64 działki, które od 2000 r. zaczął kolejno sprzedawać osobom fizycznym.

Druga sprawa dotyczyła natomiast małżonków będących od 1996 r. właścicielami gospodarstwa rolnego, które nabyli jako grunt rolny bez prawa do zabudowy. Do końca 2006 r. użytkowali ten grunt na potrzeby działalności rolniczej, to jest hodowli koni, a następnie uprawy roślin przeznaczonych na paszę dla zwierząt. Wskutek zmiany planu zagospodarowania przestrzennego, zgodnie z którą omawiany grunt został przeznaczony pod zabudowę mieszkaniowo-usługową, rozpoczęli sprzedaż, niektórych części gospodarstwa.

Na tle takich stanów faktycznych Trybunał orzekł, że osoby fizycznej, która prowadziła działalność rolniczą na gruncie nabytym ze zwolnieniem z podatku od wartości dodanej i przekształconym wskutek zmiany planu zagospodarowania przestrzennego niezależnej od woli tej osoby w grunt przeznaczony pod zabudowę, nie można uznać za podatnika podatku od wartości dodanej w rozumieniu art. 9 ust. 1 i art. 12 ust. 1 dyrektywy 2006/112, zmienionej dyrektywą 2006/138, kiedy dokonuje ona sprzedaży tego gruntu, jeżeli sprzedaż ta następuje w ramach zarządu majątkiem prywatnym tej osoby.

Natomiast jeżeli osoba ta w celu dokonania wspomnianej sprzedaży podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi dyrektywy 2006/112, zmienionej dyrektywą 2006/138, należy uznać ją za podmiot prowadzący „działalność gospodarczą” w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od wartości dodanej.

Powyższe wyroki zapadły więc na tle zupełnie innych stanów faktycznych gdyż Wnioskodawca nabył udział w nieruchomości wyłącznie w jednym celu, tj. w celu jego natychmiastowej odsprzedaży. Nieruchomość ta (udział) stanowiła zatem dla Wnioskodawcy towar handlowy, a nie majątek osobisty.

Należy zauważyć, że zgodnie z definicją Słownika języka polskiego PWN „handel to działalność polegająca na kupnie, sprzedaży lub wymianie towarów i usług”.

Zgodnie z potocznym znaczeniem pojęcia handlowca - handlowcem jest osoba, która trudni się handlem, tj. nabywa towary w celu ich odprzedaży.

Ponadto zgodnie z jednoznaczną definicją art. 4 ust. 1 VI Dyrektywy, a także art. 15 ust. 1 i 2 ustawy o podatku od towarów i usług, działalnością gospodarczą jest wszelka działalność handlowców. Art. 2 ust. 1 VI Dyrektywy stanowi, iż opodatkowaniu podatkiem od wartości dodanej podlega dostawa towarów i świadczenie usług, wykonywane za wynagrodzeniem przez podatnika występującego w takim charakterze.

Jednocześnie Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w sprawie pomiędzy Finanzamt Ulzen a Dieter Armbrecht (sygn. C-291/92) stwierdził, iż w przypadku sprzedaży przez podatnika majątku, który był przeznaczony choćby w części na cele inne niż związane z prowadzoną działalnością (usługową) i którą to część traktował jako majątek osobisty realizujący cele prywatne, to w odniesieniu do sprzedaży tej części majątku nie występuje on jako podatnik, a transakcja taka nie podlega opodatkowaniu. TSUE uznał, że brak jest regulacji prawnej uniemożliwiającej podatnikowi prowadzącemu działalność gospodarczą wyłącznie z systemu VAT części majątku przeznaczonego do celów prywatnych/osobistych. TSUE wskazał też jednak, że majątek prywatny to taki, który jest przez cały okres jego posiadania wykorzystywany wyłącznie do celów prywatnych.

W przedmiotowej natomiast sprawie Wnioskodawca nie miał nawet możliwości wykorzystania przedmiotowej nieruchomości do jakichkolwiek celów prywatnych, gdyż od razu w dniu zakupu dokonał jej dalszej odsprzedaży na podstawie umowy warunkowej.

Należy zauważyć, że twierdzenie Wnioskodawcy że udział wynoszący 1/8 w niezabudowanej nieruchomości nabył do majątku prywatnego, a uzyskane ze sprzedaży środki przeznaczone zostaną na cele mieszkaniowe tj. zakup i remont mieszkania, nie może przesądzać, że dokonana sprzedaż ww. udziału w niezabudowanej nieruchomości nie będzie podlegała opodatkowaniu.

Powyższe twierdzenie nie ma bowiem pokrycia w rzeczywistości gdyż udział w nieruchomości został nabyty w celu sprzedaży, a nie w celach prywatnych i cel ten zrealizowano w tym samym dniu. Przedmiotowa transakcja została zatem dokonana w sposób starannie zorganizowany, skoro w tym samym dniu możliwe było dokonanie w tej samej kancelarii notarialnej dwóch konkretnych transakcji kupna – sprzedaży.

Trzeba mieć na uwadze, że przez termin „zamiar” należy pojmować nie wolę wewnętrzną ale wolę dającą się określić na podstawie obiektywnych możliwych do stwierdzenia okoliczności. Przy ustaleniu zamiaru nie można poprzestać tylko na oświadczeniach zainteresowanej osoby lecz muszą istnieć obiektywne dowody potwierdzające przeznaczenie danej nieruchomości wyłącznie do celów prywatnych, a taka sytuacja w przedmiotowej sprawie nie miała miejsca.

Zamiarem z jakim Wnioskodawca 30 czerwca 2014 r. nabył udział wynoszący 1/8 w niezabudowanej nieruchomości o łącznej powierzchni 75,3054 ha za cenę 1.100.000,- zł była dalsza sprzedaż ww. nieruchomości na rzecz innego nabywcy. (Wnioskodawca wskazał wyraźnie we wniosku, że celem tego nabycia była dalsza sprzedaż na rzecz innego nabywcy).

Już w tym samym dniu tj. 30 czerwca 2014 r. na podstawie warunkowej umowy sprzedaży Wnioskodawca zbył za ceną 1.243.750,- zł nabyty uprzednio ww. udział wynoszący 1/8 w niezabudowanej nieruchomości.

Ponadto należy zauważyć, że Wnioskodawca sfinansował ww. zakup z zaliczki jaką otrzymał od kupującego przy sporządzeniu w dniu 30 czerwca 2014 r. umowy warunkowej sprzedaży nabytego udziału.

Wnioskodawca wskazał wyraźnie we wniosku, że już w momencie zakupu nie zamierzał prowadzić na tej nieruchomości żadnej działalności ani rolniczej ani gospodarczej.

Wnioskodawca nie wykorzystał ww. niezabudowanej nieruchomości do potrzeb osobistych.

W ocenie organu Wnioskodawca nie miał nawet takiej możliwości gdyż nieruchomość obciążona była dzierżawą na rzecz innego podmiotu aż do 30 grudnia 2015 r.

Należy również zauważyć, że Wnioskodawca wskazał we wniosku, że jest to pierwsza sprzedaż nieruchomości nabytej od ANR, w której pojawił się podatek VAT od gruntów.

Natomiast Wnioskodawca dokonywał uprzednio sprzedaży nieruchomości gruntowych, ale dotyczyło to gruntów rolnych, których sprzedaż jest zwolniona z podatku VAT. W związku z tym, że sprzedaż dotyczyła gruntów rolnych od sprzedaży nie był odprowadzany podatek VAT. Sprzedaż i przeniesienie własności nieruchomości gruntowych przez Wnioskodawcę dokonana była ostatnio w dniu 28 lutego 2014 r.

Z powyższego wynika więc, że dokonana przez Wnioskodawcę sprzedaż w czerwcu/sierpniu 2014 r. nie była pierwszą sprzedażą nieruchomości lecz kolejną.

Tak więc w przedmiotowej sprawie niewątpliwie Wnioskodawca działał w charakterze handlowca – tj. jako podmiot zajmujący się profesjonalnie obrotem nieruchomościami, mianowicie Wnioskodawca nabył w czerwcu 2014 r. udziały w ww. gruntach jedynie w celu ich późniejszej sprzedaży. Jednocześnie sprzedaż tę zorganizował w ten sposób, że od razu w dniu nabycia zawarł warunkową umowę jej sprzedaży.

Mając zatem na uwadze całokształt przywołanego stanu prawnego jak i całokształt podjętych przez Wnioskodawcę działań należy uznać, że Wnioskodawca zachował się dla tej transakcji jak podmiot profesjonalnie zajmujący się obrotem nieruchomościami, gdyż jak już wskazano wyżej Wnioskodawca dokonał 30 czerwca 2014 r. zakupu udziałów w działkach w celu dalszej ich odsprzedaży tj. w celach handlowych (nie angażując nawet własnych środków finansowych bowiem zakup został sfinansowany został z zaliczki otrzymanej od kupującego), które to udziały już w tym samym dniu tj. 30 czerwca 2014 r., na podstawie warunkowej umowy sprzedaży Wnioskodawca zbył w celach zarobkowych. Ponadto należy również podkreślić, że nie była to pierwsza sprzedaż gruntów gdyż Wnioskodawca dokonywał już wcześniej sprzedaży innych nieruchomości gruntowych (przy czym ostatnia sprzedaż miała miejsce 28 lutego 2014 r.).

Zatem nie ulega wątpliwości, że Wnioskodawca stworzył sobie okoliczności do zarobku na handlu nieruchomością w sposób zorganizowany.

A zatem, w przedmiotowej sprawie występują przesłanki pozwalające uznać Wnioskodawcę za podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy, prowadzącego działalność gospodarczą - handlową, w myśl art. 15 ust. 2 ustawy. Należy zatem stwierdzić, że dostawa udziału wynoszącego 1/8 w niezabudowanej nieruchomości stanowiła działalność gospodarczą, a Wnioskodawca działał w charakterze podatnika podatku od towarów i usług. Skutkiem powyższego dokonana przez Wnioskodawcę sprzedaż udziału wynoszącego 1/8 w niezabudowanej nieruchomości podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Tak więc stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku, należało uznać za nieprawidłowe.

Należy podkreślić, iż na ocenę prawidłowości przedmiotowej kwestii nie mogą wpłynąć powołane przez Wnioskodawcę orzeczenia sądów administracyjnych, bowiem stanowią one rozstrzygnięcia w konkretnych sprawach, osądzonych w określonych stanach faktycznych. Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997r. (Dz. U. Nr 78, poz. 483 ze zm.) w swoim rozdziale III określa zamknięty katalog źródeł prawa powszechnie obowiązującego. Nie przewiduje on takiej mocy dla orzecznictwa sądowego, w tym orzecznictwa sądów administracyjnych (w Polsce nie obowiązuje system precedensów sądowych). W związku z powyższym, nie negując orzecznictwa, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego, należy zauważyć, że moc obowiązująca wyroków zamyka się w obrębie spraw, w których zostały wydane. Organ interpretacyjny nie jest zobowiązany do analizowania stanów faktycznych spraw wskazanych przez Wnioskodawcę i polemiki z zawartymi w nich rozstrzygnięciami, choć niewątpliwie powołanie orzecznictwa miało na celu wykazanie słuszności prezentowanego poglądu.

Ponadto należy zauważyć, że powołane przez Wnioskodawcę wyroki zapadły na tle zupełnie innych stanów faktycznych, zatem nie można rozstrzygnięć w nich zawartych przenosić na grunt niniejszej sprawy.

Odnośnie wskazanego przez Wnioskodawcę wyroku z 27 listopada 2012 r. sygn. akt I SA/Wr 1149/12 należy zauważyć, że został on wydany w odmiennym stanie faktycznym. W ww. sprawie strona nabyła nieruchomość w 2004 r., i jej zamiarem nie była odsprzedaż gruntu lecz zaspokojenie potrzeb mieszkaniowych rodziny poprzez budowę 3 segmentowego budynku dla Wnioskodawcy, syna i córki. Zmiana sytuacji finansowej rodziny zmusiła stronę do zmiany planów i podjęcia decyzji o sprzedaży (wniosek o interpretację był z 2012r.), dla ułatwienia sprzedaży strona dokonała podziału działki i zamierzała sprzedać jedną, dwie lub wszystkie nieruchomości, co uzależniała od rozwoju sytuacji finansowej i zamieściła ogłoszenia w prasie i w Internecie w 2011 i 2012 r. W ww. wyroku Sąd wskazał m.in., że w przebiegu zdarzeń i zachowań strony nie można dopatrzyć się ciągu zachowań wskazujących na aktywność handlowca. Rozłożenie zdarzeń w czasie nie potwierdza zorganizowanego charakteru działań strony.

Również wyrok NSA z 7 października 2011 r. sygn. akt I FSK 1289/10 został wydany w innym stanie faktycznym, gdyż grunty o których mowa w tej sprawie sprzedawca nabył albo w drodze darowizny od rodziny albo zakupił w tym również od członków rodziny w latach 80-tych XX w. i początkiem XXI w. W wyroku tym NSA wskazał, powołując się na całość okoliczności, że „ (…) darowizna udziału w tejże nieruchomości w 2001 r. przez mamę, która wraz z rodzeństwem odziedziczyła tenże udział po swoich rodzicach, odkupienie jednego z udziałów w 2003 r., podział działki na dwie, sprzedaż zabudowanej domem zamieszkanym przez rodzinę, aby za otrzymane środki wybudować nowy dom, odkupienie kolejnego udziału w drugiej z wydzielonych działek i przeznaczenie jej dla swoich małoletnich dzieci, a w sytuacji zmiany planów życiowych ewentualna sprzedaż i tej działki w celu uzyskania pieniędzy dla dorosłych dzieci, wskazuje, że w odniesieniu do tych dwu działek nie podjęto działań wskazujących na czynności handlowca trudniącego się sprzedażą nieruchomości (…)”.

Również wyroku z 10 listopada 2011 r. sygn. akt I FSK 1665/11 został wydany w innym stanie faktycznym. W ww. sprawie małżonkowie nabyli w 1991r. oraz w 1997 r. niezabudowane nieruchomości gruntowe jako tereny rolnicze przy czym Wnioskodawca nie dokonywał żadnej sprzedaży produktów rolnych. Obie działki zawsze stanowiły ich prywatny majątek i nie były wykorzystywane w prowadzonej przez nich działalności gospodarczej (jako składniki majątkowe), którą prowadzą: od 1981 r. – mąż, a po ślubie od 1982r. wspólnie w formie spółki cywilnej. Obie nieruchomości niezabudowane, zakupione jako tereny rolnicze, w związku z uchwałami: Rady Gminy i Rady Miasta - zostały objęte zmianami planów zagospodarowania przestrzennego z inicjatywy ww. Urzędów w 2000 r. – i przekwalifikowane na tereny przemysłowe – pod lokalizację handlowo-usługową. W 2005r. sprzedana została posiadana od 1991r. nieruchomość niezabudowana a w grudniu 2007 r. sprzedana została posiadana od 1997 r. druga nieruchomość niezabudowana.

Z kolei wyrok NSA z 18 października 2011 r. sygn. akt I FSK 1536/10 nie dość, że został wydany w odmiennym stanie faktycznym to jeszcze jest to wyrok podtrzymujący stanowisko Dyrektora Izby Skarbowej zawarte w decyzji administracyjnej, że działania podejmowane przez skarżącą stanowią działalność gospodarczą.

Natomiast wyrok NSA z 27 października 2009 r. sygn. akt I FSK 1043/08 dotyczył sytuacji gdzie małżonkowie nabyli ze środków z majątku wspólnego nieruchomość rolną niezabudowaną z myślą o wybudowaniu na niej domu dla swojej rodziny. (…)wydano pozwolenie na budowę domu na przedmiotowym gruncie. Dokonano jego podziału na pięć działek - cztery działki, przeznaczone pod zabudowę mieszkaniową jednorodzinną, uprawy polowe i zieleń naturalną, a jedna pod drogę wewnętrzną. Na największej działce wnioskodawca rozpoczął budowę domu – jednakże ze względu na sytuację rodzinną (choroba żony) zdecydował o sprzedaży działek. Zatem również ww. wyrok został wydany w odmiennym stanie faktycznym.

Tak samo wyrok I FPS 3/07 dotyczył sprzedaży działek wydzielonych z nieruchomości, nabytej przez małżonków w 1991 r., stanowiącej tereny rolno-leśne, następnie przekwalifikowane z urzędu w grunty pod zabudowę.

Jak więc wynika z powyższego powołane orzecznictwo nie potwierdza stanowiska Wnioskodawcy.

Ponadto należy wyjaśnić, że zgodnie z art. 14b § 3 ww. ustawy – Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego oraz do przedstawienia własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej tego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Natomiast w myśl art. 14c § 1 tej ustawy, interpretacja indywidualna zawiera ocenę stanowiska wnioskodawcy wraz z uzasadnieniem prawnym tej oceny. Z powyższych przepisów wynika zatem, że przedmiotem interpretacji może być jedynie ocena stanowiska Wnioskodawcy dotyczącego przedstawionego we wniosku stanu faktycznego. Organ wydający interpretację nie jest natomiast uprawniony do analizowania i oceny załączonych do wniosku o interpretację dokumentów.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Niniejsza interpretacja traci swoją ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego stanu faktycznego lub zmiany stanu prawnego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.