Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPP2/443-979/14/AB
z 13 stycznia 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 29 września 2014 r. (data wpływu 2 października 2014 r.), uzupełnionym pismem z 29 grudnia 2014 r. (data wpływu 31 grudnia 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług jest:

• prawidłowe – w zakresie opodatkowania przekazania przez Wnioskodawcę, wspólnikowi udziałów w nieruchomości (kamienica),
  
• nieprawidłowe – w zakresie opodatkowania przekazania przez Wnioskodawcę, wspólnikowi prawa ochronnego na znak towarowy słowno-graficzny.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 2 października 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania przekazania przez Wnioskodawcę, wspólnikowi udziałów w nieruchomości (kamienica) oraz prawa ochronnego na znak towarowy słowno-graficzny.

Ww. wniosek został uzupełniony pismem z 29 grudnia 2014 r. (data wpływu 31 grudnia 2014 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z 19 grudnia 2014 r. znak: IBPP2/443-979/14/AB.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca T z o.o. Spółka komandytowa w zamian za zysk zamierza przekazać wspólnikom udziały w nieruchomości (kamienica) oraz prawo ochronne na znak towarowy słowno-graficzny. Zarówno przy nabyciu nieruchomości nie występował VAT jak i przy nabyciu znaku firmowego nie było VAT.

W uzupełnieniu Wnioskodawca wyjaśnił, że przedmiotową nieruchomość nabył poprzez aport. Nieruchomość była przedmiotem aportu innych wspólników niż tych którym wypłaca się zysk w zamian za nieruchomość. Nieruchomością tą był udział w kamienicy która została wybudowana w XIX w. Aport ten był zwolniony przedmiotowo więc nie przysługiwało prawo odliczenia VAT. Ponadto na udział w tej kamienicy składały się w większości lokale mieszkalne, które następnie spółka wynajmowała ze stawką zwolniony. Reasumując ze względu na to, że przedmiotowa nieruchomość była nabyta ze stawka zwolnioną było to zwolnienie przedmiotowe więc nie przysługiwało prawo odliczenia. Jeżeli chodzi o znak towarowy słowno-graficzny to spółka nabyła ten znak w 2000 r. Była tutaj analogiczna sytuacja jak przy kamienicy tj. było zwolnienie przedmiotowe więc przy zwolnieniu przedmiotowym nie było prawa odliczenia podatku VAT. W 2000 r. aporty były zwolnione więc nie przysługiwało od nich prawo odliczenia VAT. Podatnikowi nie przysługiwało w całości prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego zarówno z tytułu nabycia nieruchomości oraz przy nabyciu znaku towarowego.

Wnioskodawca nie ponosił wydatków na ulepszenie kamienicy w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, w stosunku do których Wnioskodawca miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie (przeformułowane w piśmie z 29 grudnia 2014 r.):

Czy wypłata zysku na rzecz udziałowca w postaci przeniesienia prawa do nieruchomości oraz prawa ochronnego na znak towarowy słowno-graficzny nie jest opodatkowana VAT w szczególności nie stanowi odpłatnej dostawy towarów ani odpłatnego świadczenia usług?

Zdaniem Wnioskodawcy, w opisanym stanie faktycznym wypłata zysku na rzecz udziałowca w postaci przeniesienia prawa do nieruchomości oraz prawa ochronnego na znak towarowy słowno-graficzny nie jest opodatkowana VAT w szczególności nie stanowi odpłatnej dostawy towarów ani odpłatnego świadczenia usług. Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż w świetle stanu faktycznego nie można w stosunku do opisanej sytuacji mówić także o nieodpłatnym świadczeniu usług na mocy art. 8 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług. Wypłata dywidendy w postaci prawa ochronnego na znak towarowy nie jest usługą. Ponadto brak jest odpłatności. W ocenie Spółki nie można utożsamiać wypłaty dywidendy z nieodpłatnym świadczeniem usługi.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Stosownie zaś do treści art. 8 ust. 1 powoływanej ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej. Jednocześnie należy zwrócić uwagę, iż ustawodawca zgodnie z art. 8 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług, traktuje jako odpłatne świadczenie usług także - nieodpłatne świadczenie usług niebędące dostawą towarów na cele osobiste podatnika (...) oraz wszelkie inne nieodpłatne świadczenie usług, jeżeli nie są one związane z prowadzeniem przedsiębiorstwa, a podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu towarów i usług związanych z tymi usługami, w całości lub w części. Z powyższych uregulowań wynika, że usługą jest każde, co do zasady, odpłatne świadczenie, które nie jest dostawą towarów i które przejawia się tym, że świadczeniobiorca (konsument) odnosi z niego, choćby nawet potencjalną korzyść. Dla potrzeb podatku VAT musi zatem wystąpić "konsumpcja świadczenia", albowiem podatek ten obciąża właśnie konsumpcję. Na podstawie ustawy - Kodeks spółek handlowych udziałowiec ma prawo do udziału w zyskach spółki, której akcji jest posiadaczem, pod warunkiem przeznaczenia go uchwałą zgromadzenia do wypłaty. Wypłata dywidendy stanowi zatem jednostronne świadczenie spółki. Przepisy KSH nie określają formy wypłaty dywidendy. W doktrynie jednak zgodnie przyjmuje się, że wypłata dywidendy może nastąpić w także w naturze, na przykład w formie rzeczy oznaczonych co do gatunku lub w towarze (dywidenda rzeczowa). Praktyka wskazuje zarazem, że możliwa jest wypłata dywidendy także pod postacią aktywów rzeczowych spółki. Zatem w świetle postanowień KSH, wypłata dywidendy jest szczególnym rodzajem czynności prawnej.

Źródłem nabycia przedmiotu dywidendy i tytułem do uzyskania przysporzenia przez udziałowca nie jest umowa cywilnoprawna, ale uchwała walnego zgromadzenia udziałowców. Jest to czynność wyraźnie uregulowana w KSH i nie mają do niej zastosowania przepisy kodeksu cywilnego dotyczące sprzedaży lub zamiany.

Ponadto należy podkreślić, iż w związku z treścią KSH decyzja o wypłacie dywidendy jest podejmowana przez organ nadrzędny Spółki, na decyzję którego Spółka (reprezentowana przez zarząd, który prowadzi bieżące sprawy Spółki) nie ma wpływu. W związku z tym uprawnione jest twierdzenie, iż czynność polegającą na wypłacie dywidendy nie jest czynnością polegającą na dysponowaniu przez Spółkę własnym majątkiem, lecz raczej jest to czynność będąca wykonaniem określonej dyspozycji udziałowców. Wypłata dywidendy nie powinna być zatem klasyfikowana jak zwykła czynność dyspozycji majątkiem Spółki polegająca na jego sprzedaży lub zbyciu w inny sposób i w konsekwencji opodatkowana podatkiem od towarów i usług.

Zatem w przypadku wypłaty dywidendy w formie niepieniężnej nie wystąpi ryzyko, że taki podmiot zostanie ostatecznym konsumentem, który nabędzie usługi bez podatku od towarów i usług. Poza tym wypłata dywidendy nie jest nieodpłatnym świadczeniem usług, ponieważ o nieodpłatnym świadczeniu usług można mówić, kiedy co do zasady dana usługa jest odpłatna, a jedynie z wyboru wykonującego usługę, rezygnuje on z wynagrodzenia. Przy wypłacie dywidendy taka relacja nie zachodzi.

Abstrahując od ww. stwierdzeń, nawet gdyby uznać, że wypłata dywidendy, jest nieodpłatnym świadczeniem usług opodatkowanym podatkiem od towarów i usług, to muszą jeszcze być spełnione następujące przesłanki: nieodpłatne świadczenie usługi nie może być związane z prowadzeniem przedsiębiorstwa i podatnikowi przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego przy nabyciu nieruchomości i prawa ochronnego znaku towarowego. W niniejszej sprawie pierwszy warunek nie został spełniony, ponieważ wypłata dywidendy wiąże się z prowadzeniem przedsiębiorstwa. Również drugi warunek nie został spełniony, bowiem spółce zarówno przy nabyciu nieruchomości, jak i przy nabyciu znaku firmowego nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest:

• prawidłowe – w zakresie opodatkowania przekazania przez Wnioskodawcę, wspólnikowi udziałów w nieruchomości (kamienica)
• nieprawidłowe – w zakresie opodatkowania przekazania przez Wnioskodawcę, wspólnikowi prawa ochronnego na znak towarowy słowno-graficzny.
  
  

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów na terytorium kraju;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
   
   

Na mocy art. 7 ust. 1 ustawy – przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Przez towary – zgodnie z art. 2 pkt 6 ww. ustawy – rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Pojęcie „dostawa towarów” w ujęciu art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, obejmuje więc wszelkie czynności, w ramach których następuje przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel, np.: sprzedaż, zamianę, darowiznę, przeniesienie własności w formie wkładu niepieniężnego, czyli aportu.

W świetle art. 7 ust. 2 ww. ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się również przekazanie nieodpłatnie przez podatnika towarów należących do jego przedsiębiorstwa, w szczególności:

1. przekazanie lub zużycie towarów na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia,
2. wszelkie inne darowizny

-jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów lub ich części składowych.

Z powyższych przepisów wynika więc, iż aby doszło do opodatkowania nieodpłatnego przekazania towarów, muszą być spełnione łącznie następujące warunki:

• dokonującym nieodpłatnego przekazania jest podatnik podatku od towarów i usług,
• przekazane przez podatnika towary należą do jego przedsiębiorstwa,
• przedmiotem nieodpłatnego przekazania jest towar, w stosunku do którego podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy jego nabyciu, imporcie lub wytworzeniu.
  
  

Zatem co do zasady opodatkowaniu podatkiem VAT podlega odpłatna dostawa towarów (przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel), a także wszelkie inne przekazanie towarów bez wynagrodzenia, a w szczególności darowizny, pod warunkiem, że podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy ich nabyciu imporcie lub wytworzeniu.

Niespełnienie powyższego warunku jest podstawą do traktowania nieodpłatnego przekazania towarów – w świetle brzmienia art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy – jako wyłączonego spod zakresu działania ustawy, bez względu na cel, na który zostały one przekazane.

W myśl natomiast przepisu art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Z przytoczonego przepisu wynika, że opodatkowaniu co do zasady, podlegają czynności wykonane w sposób odpłatny (za wynagrodzeniem). Jednocześnie ustawodawca zrównał niektóre dostawy towarów i świadczenia usług wykonywane nieodpłatnie z odpłatną dostawą towarów i odpłatnym świadczeniem usług, a więc z czynnościami, które podlegają opodatkowaniu podatkiem VAT.

Według regulacji art. 8 ust. 2 cyt. ustawy, za odpłatne świadczenie usług uznaje się również:

1. użycie towarów stanowiących część przedsiębiorstwa podatnika do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika, w tym w szczególności do celów osobistych podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów lub ich części składowych,
2. nieodpłatne świadczenie usług na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, oraz wszelkie inne nieodpłatne świadczenie usług do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika.
   
   

W powyższym przepisie przyjęto generalną zasadę, że usługami są wszelkie odpłatne świadczenia, niebędące dostawą towarów. Stąd też stwierdzić należy, że definicja „świadczenia usług” ma charakter dopełniający definicję „dostawy towarów” i jest wyrazem realizacji zasady powszechności opodatkowania podatkiem od towarów i usług, transakcji wykonywanych przez podatników w ramach prowadzonej działalności gospodarczej.

Mając na uwadze powyższe regulacje należy wskazać, że co do zasady, opodatkowaniu podatkiem VAT podlega odpłatna dostawa towarów oraz świadczenie usług, w tym przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej.

Należy zauważyć, że przekazanie własności znaku towarowego lub innych praw mieści się w kategorii „wartości niematerialnych i prawnych”, o których mowa w art. 8 ust. 1 pkt 1 ustawy. Wynika z tego, że przeniesienie tych wartości należy zaliczyć do świadczenia usług.

Ponadto zgodnie z art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy, usługa o charakterze nieodpłatnym, tj. w ramach której odbiorca świadczenia nie jest obowiązany do żadnego świadczenia ekwiwalentnego na rzecz świadczącego usługę, może podlegać opodatkowaniu podatkiem VAT, jeżeli świadczenie usługi nastąpi dla celów innych niż działalność gospodarcza podatnika.

Konstrukcja powyższego przepisu wskazuje więc, że aby norma w nim zawarta znalazła zastosowanie, tj. nastąpiło opodatkowanie VAT nieodpłatnie świadczonej usługi, konieczne jest spełnienie warunku, zgodnie z którym świadczenie usługi musi nastąpić dla celów innych niż działalność gospodarcza podatnika. W sytuacji ziszczenia się tego warunku istnieje podstawa do traktowania nieodpłatnej usługi jako podlegającej opodatkowaniu podatkiem VAT. Za usługi świadczone do celów innych niż działalność gospodarcza należy uznać wszelkie usługi, których świadczenie odbyło się bez związku z potrzebami prowadzonej działalności gospodarczej.

Opodatkowaniu podlegają bowiem tylko te usługi, których cel nie wiąże się z prowadzonym przedsiębiorstwem. Chodzi tu o świadczenie takich usług, które nie mają żadnego wpływu na przyszłe obroty przedsiębiorstwa, jego zyski, wizerunek, odbiór przez kontrahentów obecnych lub potencjalnych.

Niedopełnienie któregokolwiek z warunków określonych w art. 8 ust. 2 ustawy jest podstawą do traktowania nieodpłatnej usługi jako niepodlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Zasady dotyczące udziału w zyskach i stratach spółki komandytowej zostały uregulowane w art. 123 ustawy z dnia 15 września 2000 r. Kodeks spółek handlowych (t.j. Dz. U. z 2013r. poz. 1030 ze zm.) - (zwanej dalej K.s.h.).

Jak stanowi art. 123 § 1 K.s.h., komandytariusz uczestniczy w zysku spółki proporcjonalnie do jego wkładu rzeczywiście wniesionego do spółki, chyba że umowa spółki stanowi inaczej. Zgodnie z § 2 ww. artykułu, zysk przypadający komandytariuszowi za dany rok obrotowy jest przeznaczany w pierwszej kolejności na uzupełnienie jego wkładu rzeczywiście wniesionego do wartości umówionego wkładu.

Stosownie do § 3 art. 123 K.s.h., w razie wątpliwości komandytariusz uczestniczy w stracie jedynie do wartości umówionego wkładu.

W sprawach nieuregulowanych w dziale III do spółki komandytowej stosuje się odpowiednio przepisy o spółce jawnej, chyba że ustawa stanowi inaczej (art. 103 K.s.h).

Przepisy Kodeksu spółek handlowych nie określają formy wypłaty zysku. W praktyce obrotu gospodarczego najpopularniejszą formą wypłaty jest świadczenie pieniężne. Jednak dozwolona jest także wypłata dywidendy w postaci wartości niematerialnych i prawnych np. akcji lub w naturze, np. w formie rzeczy oznaczonych co do gatunku lub w towarze (dywidenda rzeczowa). Ta forma wypłaty dywidendy jest możliwa tylko wówczas, gdy statut spółki wprost ją przewiduje.

Mając na uwadze powyższe przepisy w zakresie podatku od towarów i usług należy stwierdzić, iż dostawę towarów stanowią co do zasady tylko czynności mające za przedmiot towar, natomiast usługę stanowią te wszystkie czynności podatnika wykonywane w ramach działalności gospodarczej, których nie można zaklasyfikować jako dostawy towarów. Mając na uwadze ogólne reguły konstrukcyjne systemu VAT wskazać należy, iż usługą jest każde świadczenie w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument (beneficjent), tj. odbiorca świadczenia odnoszący z niego korzyść (choćby potencjalną).

Natomiast opodatkowanie dywidendy rzeczowej jest zgodne z zasadą powszechności opodatkowania podatkiem VAT wyrażającą się tym, że określone transakcje podlegają temu podatkowi niezależnie od formy, w której zostały dokonane, również zbycie rzeczy i praw, nabytych przez Spółkę lub wytworzonych w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. Jeżeli w ramach wypłaty dywidendy zamiast wypłaty pieniędzy Wnioskodawca będzie przekazywać rzeczy i prawa, mamy do czynienia z czynnością opodatkowaną podatkiem od towarów i usług z tytułu nieodpłatnej dostawy towarów i nieodpłatnego świadczenia usług.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca w zamian za zysk zamierza przekazać wspólnikom udziały w nieruchomości (kamienica) oraz prawo ochronne na znak towarowy słowno-graficzny.

Mając na uwadze ww. przepisy oraz opis zdarzenia przyszłego stwierdzić należy, że przekazanie wspólnikom udziałów w nieruchomości (kamienicy) nie będzie spełniało przesłanek, o których mowa w art. 7 ust. 2 ustawy o VAT, bowiem Wnioskodawcy nie przysługiwało przy nabyciu ww. udziałów prawo do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony przy nabyciu.

Tak więc, przeniesienie udziałów w nieruchomości na rzecz wspólników stanowi nieodpłatną dostawę towaru, która nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 w związku z art. 7 ust. 2 ustawy o VAT.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w tym zakresie należało uznać za prawidłowe. Zaznaczenia jednak wymaga, że prawidłowość stanowiska wynika z przyczyn innych, aniżeli wskazał w swoim uzasadnieniu Wnioskodawca. Wnioskodawca wywodzi, że czynność przekazania Wspólnikom udziałów w nieruchomości w zamian za zysk nie podlega opodatkowaniu, gdyż wyplata dywidendy nie podlega opodatkowaniu VAT. Tymczasem w opisanej sprawie czynność ta nie podlega opodatkowaniu, gdyż w związku z brakiem prawa do odliczenia przy nabyciu udziału w nieruchomości, który będzie przedmiotem przekazania w oparciu o art. 7 ust. 2 czynność tą należy uznać za nieodpłatną dostawę towarów.

Odnosząc się natomiast do kwestii przekazania wspólnikom prawa ochronnego na znak towarowy słowno-graficzny oraz mając na uwadze ww. przepisy w tym zakresie należy stwierdzić, że czynność wypłaty zysku w formie niepieniężnej w postaci prawa ochronnego na znak towarowy słowno-graficzny potraktować jako nieodpłatne świadczenie usług, które będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem VAT, tj. świadczenie tych usług nie będzie związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, czyli nie wiąże się z zakresem przedmiotowym funkcjonowania przedsiębiorstwa w ramach działalności gospodarczej, gdyż wypłata zysku na rzecz udziałowca wynika z powinności podmiotu względem udziałowca, a nie w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Tym samym, zgodnie z powołanymi wyżej regulacjami, przekazanie ww. prawa ochronnego na znak towarowy słowno-graficzny będzie zrównane z odpłatnym świadczeniem usług na gruncie podatku VAT, a w konsekwencji czynność ta podlega opodatkowaniu podatkiem VAT.

Tak więc, w tym zakresie stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zmiana któregokolwiek z elementów opisu zdarzenia powoduje, że interpretacja traci swoją ważność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, ul. Józefa Ignacego Kraszewskiego 4A, 35-016 Rzeszów, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2012r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.