Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBI/2/423-1336/14/IZ
z 26 stycznia 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 3 lipca 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z 20 października 2014 r. (data wpływu do tut. BKIP 27 października 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości powstania przychodu z tytułu nieodpłatnego użyczenia Spółce pomieszczeń, w których zostały zainstalowane węzły cieplne– jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27 października 2014 r. wpłynął do tut. BKIP wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości powstania przychodu z tytułu nieodpłatnego użyczenia Spółce pomieszczeń, w których zostały zainstalowane węzły cieplne.

We wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Spółka z o.o. prowadzi działalność gospodarczą polegającą na wytwarzaniu i przesyłaniu energii cieplnej na terenie miasta. Spółka wykorzystuje miedzy innymi obce pomieszczenia, w których zainstalowała własne węzły cieplne. Węzły te mają zapewnić dostawę energii cieplnejo określonych parametrach wyłącznie dla odbiorcy, który jest właścicielem wyżej wymienionego pomieszczenia. Koszty utrzymania i eksploatacji węzłów ponosi Spółka, natomiast koszty utrzymania pomieszczenia ponosi właściciel pomieszczenia, który najczęściej użytkuje pomieszczenie także i dla innych celów (najczęściej jako pomieszczenie gospodarcze). Spółka obecnie korzysta odpłatnie z obcych pomieszczeń na podstawie odrębnych umów. Zgodnie z obowiązującymi przepisami związanymi z kalkulacją taryf oraz rozliczeń zaopatrzenia w ciepło Spółka obciąża wprost opłatą za korzystanie z pomieszczenia odbiorcę ciepła, który jest właścicielem pomieszczenia. Praktyka wskazuje, że zawieranie odpłatnych umów nie wydaje się konieczne. Przedsiębiorstwo zamierza zastąpić odpłatne umowy korzystania z pomieszczeń umowami użyczenia.

Istotne elementy opisu zdarzenia przyszłego przedstawiono również we własnym stanowisku w sprawie, gdzie wskazano, że Spółka ponosi koszty związane z użytkowaniem pomieszczenia, w którym zainstalowany jest węzeł własny równolegle przenosząc te koszty na odbiorcę uwzględniając je w cenie ciepła (odbiorca ciepła jest właścicielem pomieszczenia). Ponadto Spółka obciąża odbiorcę ciepła kwotą niższą niż robiłaby to w przypadku, gdyby odbiorca ciepła naliczał opłatę za używanie.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w przypadku nieodpłatnego użytkowania części pomieszczeń Spółka powinna traktować to jako nieodpłatne świadczenie usług w związku z art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych?

Zdaniem Wnioskodawcy, jeżeli korzysta nieodpłatnie z obcego pomieszczenia w celu wykonywania swojej działalności to nie ma z tego tytułu nieodpłatnych świadczeń usług, o których mowa w art. 12 ust. 1 pkt 2 updop.

W myśl § 18 rozporządzenia Ministra Gospodarki z dnia 17 września 2010 r. w sprawie szczególnych zasad kształtowania i kalkulacji taryf oraz rozliczeń z tytułu zaopatrzenia w ciepło (Dz.U. Nr 194 poz. 1291), w przypadku, gdy odbiorca lub inny podmiot udostępnia przedsiębiorstwu energetycznemu pomieszczenia, w których są zainstalowane urządzenia należące do przedsiębiorstwa lub przez nie eksploatowane, służące do wytwarzania lub przesyłania, lub dystrybucji ciepła, koszty ponoszone z tego tytułu przedsiębiorstwo energetyczne uwzględnia w rozliczeniach tylko z tymi odbiorcami, do których ciepło jest dostarczane za pomocą tych urządzeń, na zasadach ustalonych w taryfie lub w umowie sprzedaży ciepła, lub w umowie o świadczenie usług przesyłania lub dystrybucji ciepła, lub w umowie kompleksowej, lub w odrębnej umowie. W oparciu o cytowany przepis w przypadku, kiedy Spółka ponosi koszty związane z użytkowaniem pomieszczenia, w którym zainstalowany jest węzeł własny równolegle przenosi te koszty na odbiorcę uwzględniając je w cenie ciepła (odbiorca ciepła jest właścicielem pomieszczenia).

Natomiast kiedy Spółka korzysta nieodpłatnie z obcego pomieszczenia (nie ponosi z tego tytułu opłaty) to w takim przypadku korzystanie z pomieszczeń traci charakter odpłatności. Spółka nie ma obowiązku naliczać przychodu z tytułu nieodpłatnego korzystania z pomieszczenia pod węzeł, a w konsekwencji nie obciąża odbiorcy ciepła dodatkowym kosztem użytkowania pomieszczania (odbiorca ciepła jest właścicielem pomieszczenia). Spółka obciąża odbiorcę ciepła kwotę niższą niż robiłaby to w przypadku gdyby odbiorca ciepła naliczał opłatę za używanie.

Na potwierdzenie swojego stanowiska Spółka powołała interpretacje indywidualne wydane przez:

• Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z 9 lutego 2011 r. sygn. ITPB3/415-620/10/MK oraz
• Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 18 listopada 2008 r. sygn. IBPB3/423-804/08/MS.
  
  

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 roku o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2014 r. poz. 851 ze zm., dalej: „updop”), przychodem, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, jest w szczególności wartość otrzymanych rzeczy lub praw, a także wartość innych świadczeń w naturze, w tym wartość rzeczy i praw otrzymanych nieodpłatnie lub częściowo odpłatnie, a także wartość innych nieodpłatnych lub częściowo odpłatnych świadczeń, z wyjątkiem świadczeń związanych z używaniem środków trwałych otrzymanych przez samorządowe zakłady budżetowe w rozumieniu ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r.o finansach publicznych oraz spółki użyteczności publicznej z wyłącznym udziałem jednostek samorządu terytorialnego lub ich związków od Skarbu Państwa, jednostek samorządu terytorialnego lub ich związków w nieodpłatny zarząd lub używanie.

Updop, zaliczając nieodpłatne świadczenie do czynników kształtujących podstawę opodatkowania, nie precyzuje, co należy rozumieć pod tym pojęciem. W celu ustalenia jego znaczenia w pierwszej kolejności zasadne jest sięgnięcie do reguł wykładni gramatycznej. Należy zatem odwołać się do znaczenia jaki ten zwrot ma w języku potocznym. Zgodnie z wykładnią gramatyczną „odpłacać” to „oddawać komuś coś w zamian”, „odpłatny” zaś to „taki za który się płaci, wymagający zapłacenia, zwrot kosztów” (Nowy Słownik Języka Polskiego PWN, Warszawa 2002).

Dla celów podatkowych, przez nieodpłatne świadczenia należy więc rozumieć te wszystkie zdarzenia prawne lub gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie w majątku podatnika, mające konkretny wymiar finansowy. Powstanie przychodu ze świadczeń nieodpłatnych należy zatem rozważyć zawsze wtedy, gdy podatnik podatku dochodowego od osób prawnych otrzymuje bez obowiązku świadczenia wzajemnego rzeczy lub prawa, bądź inne świadczenia lub też możliwość korzystania z rzeczy lub praw (w szczególności ze środków pieniężnych).

Stosownie do art. 710 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz.U. z 2014 r., poz. 121, ze zm.), przez umowę użyczenia użyczający zobowiązuje się zezwolić biorącemu, przez czas oznaczony lub nieoznaczony, na bezpłatne używanie oddanej mu w tym celu rzeczy. Biorący do używania ponosi zwykłe koszty utrzymania rzeczy użyczonej. Jeżeli poczynił inne wydatki lub nakłady na rzecz, stosuje się odpowiednio przepisy o prowadzeniu cudzych spraw bez zlecenia. (art. 713 Kodeksu cywilnego).

Cechą charakterystyczną użyczenia jest nieodpłatność oraz motyw bezinteresowności, dlatego też wyłącznym obowiązkiem użyczającego pozostaje znoszenie używania rzeczy przez biorącego oraz powstrzymywanie się od jakichkolwiek czynności unicestwiających lub ograniczających uprawnienie biorącego. Użyczający zatem ogranicza się tylko względem osoby, której rzecz użycza, co nie pozbawia go władztwa nad rzeczą i prawa korzystania z tej rzeczy, czerpania z niej korzyści. Treść stosunku użyczenia sprowadza się do bezpłatnego przysporzenia przez użyczającego korzyści kontrahentowi. Umowa użyczenia to umowa realna albowiem dla jej zawarcia konieczne jest, oprócz złożenia oświadczeń woli, wydanie rzeczy biorącemu. Ze względu na fakt, że z tytułu umowy użyczenia zobowiązanym do spełnienia świadczenia jest tylko użyczający, umowę tę należy uznać za jednostronnie zobowiązującą – użyczenie nie jest umową wzajemną.

Pamiętać należy jednak, że w każdym konkretnym przypadku należy badać, czy dane świadczenie jest jednostronne. Nie zawsze uznać można, że strony zawarły umowę użyczenia, mimo, że tak została przez nie nazwana. Istotne jest bowiem zbadanie, czy druga strona (świadczeniobiorca) ponosi pewne świadczenia na rzecz świadczeniodawcy, bądź czy umowa nie nakłada na świadczeniobiorcę określonych obciążeń.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Spółka prowadzi działalność gospodarczą polegającą na wytwarzaniu i przesyłaniu energii cieplnej na terenie miasta. Spółka m.in. wykorzystuje obce pomieszczenia, w których zainstalowała własne węzły cieplne. Węzły te mają zapewnić dostawę energii cieplnej o określonych parametrach wyłącznie dla odbiorcy, który jest właścicielem wyżej wymienionego pomieszczenia. Koszty utrzymania i eksploatacji węzłów ponosi Spółka, natomiast koszty utrzymania pomieszczenia ponosi właściciel pomieszczenia, który najczęściej użytkuje pomieszczenie także i dla innych celów (najczęściej jako pomieszczenie gospodarcze). Spółka obecnie korzysta odpłatnie z obcych pomieszczeń na podstawie odrębnych umów. Przedsiębiorstwo zamierza zastąpić odpłatne umowy korzystania z pomieszczeń umowami użyczenia.

Wskazano również, że Spółka ponosi koszty związane z użytkowaniem pomieszczenia, w którym zainstalowany jest węzeł własny równolegle przenosząc te koszty na odbiorcę uwzględniając je w cenie ciepła (odbiorca ciepła jest właścicielem pomieszczenia). W przypadku gdy Spółka nieodpłatne korzysta z pomieszczenia to obciąża odbiorcę ciepła kwotą niższą niż robiłaby to w przypadku, gdyby odbiorca ciepła naliczał opłatę za używanie.

W świetle powyższego, zawarta umowa „użyczenia” przyniesie korzyści dla obu stron. W efekcie zastąpienia odpłatnych umów korzystania z pomieszczeń umowami użyczenia Spółka nie będzie ponosić kosztów z tytułu użytkowania pomieszczeń, natomiast w zamian właściciel użyczający jej pomieszczenia zostanie obciążony niższą kwotą za dostawę energii cieplnej o określonych parametrach.

Mając powyższe na uwadze, należy stwierdzić, że planowana umowa pomiędzy Spółką

a właścicielem pomieszczeń będzie umową wzajemną, a co za tym idzie nie powstanie po stronie Spółki przychód podatkowy z tytułu otrzymania nieodpłatnie lub częściowo odpłatnie rzeczy, o którym mowa w cytowanym wyższej art. 12 ust. 1 pkt 2 updop.

Stanowisko Wnioskodawcy jest zatem prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.