Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPP1/443-484/14/ES
z 27 sierpnia 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działający w imieniu Ministra Finansów po ponownym rozpatrzeniu sprawy w związku z wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 30 stycznia 2014 r. Sygn. akt I FSK 389/13 (data wpływu prawomocnego orzeczenia do tut. organu 8 kwietnia 2014 r.) oraz wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 7 listopada 2012 r., sygn. akt III SA/GL 1352/12 (data wpływu prawomocnego orzeczenia do tut. organu 30 maja 2014 r.), stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku, który wpłynął do tut. organu w dniu 25 stycznia 2012r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie sposobu dokumentowania otrzymanej kwoty dofinansowania, opisanej w umowie jako „udział w inwestycji dealera” – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 25 stycznia 2012r. do tut. organu wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie sposobu dokumentowania otrzymanej kwoty dofinansowania, opisanej w umowie jako „udział w inwestycji dealera”.

W dniu 25 kwietnia 2012 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działający z upoważnienia Ministra Finansów wydał dla Wnioskodawcy indywidualną interpretację znak: IBPP1/443-101/12/ES uznając, że stanowisko Wnioskodawcy w sposobu dokumentowania otrzymanej kwoty dofinansowania, opisanej w umowie jako „udział w inwestycji dealera” jest nieprawidłowe.

Wnioskodawca na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego z dnia 25 kwietnia 2012 r. znak: IBPP1/443-101/12/ES złożył skargę z dnia 11 lipca 2012 r., w której wniósł o uchylenie w całości zaskarżonej interpretacji prawa podatkowego.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach wyrokiem z dnia 7 listopada 2012 r. sygn. akt III SA/Gl 1352/12 uwzględnił skargę Wnioskodawcy i uchylił ww. interpretację indywidualną znak IBPP1/443-101/12/ES.

Powyższy wyrok WSA został zaskarżony skargą kasacyjną Ministra Finansów do Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie, w której wniesiono o uchylenie w całości zaskarżonego orzeczenia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sadowi I instancji, ewentualnie uchylenie w całości zaskarżonego orzeczenia i oddalenie skargi, zasądzenie od skarżącego kosztów postępowania w tym kosztów zastępstwa radcowskiego wg norm przepisanych.

Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 30 stycznia 2014 r. Sygn. akt I FSK 389/13 oddalił skargę kasacyjną Ministra Finansów.

W myśl art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.) ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie ten sąd oraz organ, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania było przedmiotem zaskarżenia.

Wskutek powyższego wniosek Strony wymaga ponownego rozpatrzenia przez tut. organ.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Podatnik (Wnioskodawca) podlegający w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, jest dealerem samochodów ciężarowych znanej marki, a także posiada autoryzowany salon obsługi w którym świadczy profesjonalne usługi serwisowe i sprzedaje części do samochodów wskazanej marki. W zakresie świadczenia usług serwisowych i dostawy części Wnioskodawca współpracuje z autoryzowanym przedstawicielem producenta w Polsce (zwany dalej Przedstawicielem). Współpraca odbywa się na podstawie umowy dystrybucyjnej. Wnioskodawca posiada status autoryzowanego dealera i serwisu znanej marki samochodów ciężarowych w Polsce co wiąże się z obowiązkami odpowiedniego oznaczenia punktów sprzedaży i serwisowych i utrzymywania tych standardów (określonych z góry przez producenta) przez cały okres prowadzenia działalności w tym zakresie.

Wnioskodawca podjął decyzję o dalszym rozwoju przedsiębiorstwa i w tym celu poczynił starania o zorganizowanie dodatkowego miejsca wykonywania działalności gospodarczej, w którym zorganizuje salon i serwis samochodów znanej marki. W celu organizacji salonu i serwisu Wnioskodawca wynajął nieruchomość. Umowa najmu uprawnia Wnioskodawcę do korzystania z nieruchomości w tym do dokonywania w nim zmian i urządzenia w sposób odpowiadający rodzajowi prowadzonej działalności.

Wykorzystywanie budynku dla celów prowadzonej działalności wymagało również jego prawidłowego oznaczenia, zgodnie z wymaganiami producenta marki. W tym celu Wnioskodawca zobligowany był na własny koszt dokonać zakupu kompletnego oznakowania obiektu w którym zamierzał prowadzić działalność gospodarczą.

Oznakowanie zostało zakupione od kontrahenta włoskiego i rozliczone w Polsce jako wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów (WNT). W skład oznakowania wchodziło:

1. Totem podświetlany (pionowa konstrukcja ze stali, mocowana do podłoża za pomocą kotw, z podświetlanym od wewnątrz oznaczeniem producenta znanej marki samochodów ciężarowych),
2. Logo producenta (wysokość 800 mm),
3. Logo Dealer (wysokość 800 mm),
4. Bramka z oznaczeniem dealera (wysokość 3600 mm, długość 6900 mm),
5. Logo Dealer (wysokość 300 mm),
6. Płyta jednostronna (wysokość 600 mm, szerokość 600 mm),
7. Płyta jednostronna na ścianę (szerokość 1000 mm),
8. Płyta do drzwi wejściowych (wysokość 700 mm, szerokość 700 mm).
   
   

Po dokonaniu zakupu oznakowania z Wnioskodawcą skontaktował się Przedstawiciel, który zaproponował częściowe pokrycie kosztów nabycia oznakowania przez Wnioskodawcę. Celem uzyskania podstawy prawnej dla przekazania wsparcia strony zawarły umowę, którą zatytułowały "umowa o finansowanie oznakowania finansowego". Przedstawiciel wskazał, iż jest zainteresowany rozwojem prestiżu marki poprzez wykorzystywanie przez członków sieci dystrybucyjnej (Wnioskodawca stał się jej członkiem z chwilą podpisania umowy dystrybucyjnej) atrakcyjnego wizualnie oznakowania i w tym zakresie udzielił wsparcia finansowego na równych zasadach.

W treści umowy strony zgodnie postanowiły, iż:

• Wnioskodawca samodzielnie nabędzie oznakowanie,
• po nabyciu oznakowania Wnioskodawca przedstawi potwierdzenia zapłaty Przedstawicielowi,
• Przedstawiciel zwróci Wnioskodawcy część kosztów nabycia oznakowania (koszty nabycia samych oznaczeń bez wykonania mocowań i fundamentów oraz przyłączy elektrycznych), ale nie stanie się właścicielem ani też współwłaścicielem tegoż (strony określiły, że przekazana kwota będzie traktowana jako "udział w inwestycji Dealera w zakresie zwiększenia konkurencyjności lokalizacji przez instalację oznakowania”). Zgodnie z treścią umowy przekazanie wsparcia nastąpić ma na podstawie noty księgowej,
• w przypadku zakończenia współpracy pomiędzy stronami (współpraca odbywa się na podstawie odrębnej umowy dystrybucyjnej - wskazanej na wstępie) przed upływem 10 lat od dnia udzielenia dofinansowania Wnioskodawca będzie zobowiązany zwrócić kwotę dofinansowania i odsprzedać Przedstawicielowi oznakowanie za cenę odpowiadającą równowartości udzielonego dofinansowania,
• jeżeli zakończenie współpracy nastąpi po upływie 10 lat Wnioskodawca nie będzie musiał zwracać dofinansowania, ale będzie zobligowany je zdemontować i oddać Przedstawicielowi bez prawa do żądania wynagrodzenia (w stanie technicznym takim w jakim będzie i bez konieczności przywracania stanu pierwotnego).
  
  

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca prawidłowo udokumentował otrzymają kwotę dofinansowania, opisaną w umowie jako "udział w inwestycji dealera"?

Zdaniem Wnioskodawcy, prawidłowo udokumentował otrzymaną kwotę wsparcia notą księgową bowiem przekazane środki nie podlegają opodatkowaniu podatkiem VAT.

Uzasadnienie:

Zgodnie z przepisem art. 106 ustawy o VAT podatnicy są zobowiązani wystawiać faktury w przypadku dokonania sprzedaży a więc czynności podlegającej opodatkowaniu podatkiem VAT jako dostawa towarów bądź świadczenie usług. Jak wskazano w uzasadnieniu do stanowiska własnego w zakresie pytania nr 1, w stanie faktycznym opisanym na wstępie przekazana kwota wsparcia nie stanowi zapłaty za dostarczony towar lub wyświadczoną usługę. Nie ma więc podstaw prawnych by dokonaną wpłatę dokumentować fakturą VAT. Właściwym dokumentem w tym zakresie jest więc nota księgowa.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Na wstępie należy zaznaczyć, że niniejszą interpretację oparto na stanie prawnym obowiązującym w dacie zaistniałego zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym, gdyż niniejsza interpretacja stanowi ponowne rozstrzygniecie wniosku strony w wyniku orzeczenia sądowego.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2011r. Nr 177 poz. 1054), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem VAT podlegają odpłatna dostawa towarów oraz odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również:

1. przeniesienie z nakazu organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w imieniu takiego organu lub przeniesienie z mocy prawa prawa własności towarów w zamian za odszkodowanie;
2. wydanie towarów na podstawie umowy dzierżawy, najmu, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze zawartej na czas określony lub umowy sprzedaży na warunkach odroczonej płatności, jeżeli umowa przewiduje, że w następstwie normalnych zdarzeń przewidzianych tą umową lub z chwilą zapłaty ostatniej raty prawo własności zostanie przeniesione;
3. wydanie towarów na podstawie umowy komisu: między komitentem a komisantem, jak również wydanie towarów przez komisanta osobie trzeciej;
4. wydanie towarów komitentowi przez komisanta na podstawie umowy komisu, jeżeli komisant zobowiązany był do nabycia rzeczy na rachunek komitenta;
5. ustanowienie spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego, ustanowienie spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu oraz przekształcenie spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego na spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu, a także ustanowienie na rzecz członka spółdzielni mieszkaniowej odrębnej własności lokalu mieszkalnego lub lokalu o innym przeznaczeniu oraz przeniesienie na rzecz członka spółdzielni własności lokalu lub własności domu jednorodzinnego;
6. oddanie gruntów w użytkowanie wieczyste;
7. zbycie praw, o których mowa w pkt 5 i 6.
   
   

Natomiast jak wynika z art. 8 ust. 1 ww. ustawy przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Zgodnie z art. 106 ust. 1 ustawy o VAT podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 1a, 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

Ogólne regulacje dotyczące danych, jakie powinny zawierać faktury zostały określone, na podstawie delegacji ustawowej zawartej w art. 106 ust. 8 ustawy, treścią rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 marca 2011r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 68, poz. 360), zwanego dalej rozporządzeniem.

Stosownie do § 4 ust. 1 ww. rozporządzenia, zarejestrowani podatnicy jako podatnicy VAT czynni, posiadający numer identyfikacji podatkowej, wystawiają faktury oznaczone wyrazami „FAKTURA VAT”.

Na mocy § 5 ust. 1 rozporządzenia, faktura stwierdzająca dokonanie sprzedaży powinna zawierać co najmniej:

1. imiona i nazwiska lub nazwy bądź nazwy skrócone sprzedawcy i nabywcy oraz ich adresy;
   
2. numery identyfikacji podatkowej sprzedawcy i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 10 i 11;
   
3. numer kolejny faktury oznaczonej jako „FAKTURA VAT”;
   
4. dzień, miesiąc i rok wystawienia faktury, a w przypadku, gdy data ta różni się od daty sprzedaży, również datę sprzedaży; w przypadku sprzedaży o charakterze ciągłym podatnik może podać na fakturze miesiąc i rok dokonania sprzedaży, pod warunkiem podania daty wystawienia faktury;
   
5. nazwę (rodzaj) towaru lub usługi;
   
6. miarę i ilość sprzedanych towarów lub zakres wykonanych usług;
   
7. cenę jednostkową towaru lub usługi bez kwoty podatku (cenę jednostkową netto);
   
8. wartość towarów lub wykonanych usług, których dotyczy sprzedaż, bez kwoty podatku (wartość sprzedaży netto);
   
9. stawki podatku;
   
10. sumę wartości sprzedaży netto towarów lub wykonanych usług z podziałem na poszczególne stawki podatku i zwolnionych od podatku oraz niepodlegających opodatkowaniu;
    
11. kwotę podatku od sumy wartości sprzedaży netto towarów (usług), z podziałem na kwoty dotyczące poszczególnych stawek podatku;
    
12. kwotę należności ogółem wraz z należnym podatkiem.
    
    

W tym miejscu należy wskazać, iż Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w odniesieniu do przedmiotowej sprawy w wyroku z dnia 7 listopada 2012 r. Sygn. akt III SA/Gl 1352/12 zaznaczył, iż interpretacja wydana dla Wnioskodawcy dotycząca kwestii, czy otrzymanie dofinansowania do zakupu oznakowania nie jest czynnością opodatkowaną podatkiem VAT stała się przedmiotem skargi do ww. Sądu i została rozpoznana w sprawie toczącej się pod sygn. akt III SA/GI 1351/12, gdzie Sąd stwierdził, że nie jest to czynność podlegająca podatkowi VAT.

Tak więc – zdaniem Sądu – „Skoro w przedmiotowej sprawie wnioskodawca nie świadczy na rzecz przedstawiciela odpłatnej usługi, czyli nie wykonuje czynności opodatkowanej, nie staje się też podatnikiem podatku od towarów i usług, zatem nie powstaje również w związku z otrzymaniem dofinansowania możliwość wystawienia faktury VAT. Zgodnie bowiem z art. 106 ust. 1 ustawy o VAT podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy.”

Ponadto Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie, po rozpatrzeniu skargi kasacyjnej tut. organu, w wyroku z dnia 30 stycznia 2014 r. sygn. akt I FSK 389/13 zaznaczył, że odpowiedź na pytanie, które dotyczy jedynie obciążających spółkę obowiązków dokumentacyjnych i księgowych jest wprost uzależniona od odpowiedzi na pytanie dotyczące opodatkowania podatkiem VAT kwoty przekazanej spółce przez przedstawiciela określonej jako "udział w inwestycji dealera".

NSA wskazał przy tym, że: „Kwestia ta była przedmiotem odrębnej skargi i została rozpoznana w sprawie toczącej się pod sygn. akt III SA/GI 1351/12, w której Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach uchylił zaskarżoną interpretację. Od tego wyroku została wniesiona, przez Ministra Finansów, skarga kasacyjna, którą Naczelny Sąd Administracyjny oddalił wyrokiem z dnia 30 stycznia 2014 r., I FSK 388/13, stwierdzając, że nie jest to czynność podlegająca podatkowi VAT.

Pogląd i argumentację wyrażone w wyroku I FSK 388/13, Naczelny Sąd Administracyjny przyjął jako własne również do rozpatrzenia tej sprawy.”

Zdaniem Sądu, kluczowym dla rozstrzygnięcia powyższego sporu jest to, czy zachowanie skarżącej, będące konsekwencją otrzymanego wynagrodzenia, można zdefiniować jako świadczenie usługi.

Odnośnie powyższego Sąd stwierdził, że: „W stanie faktycznym wskazanym we wniosku o udzielenie indywidualnej interpretacji, nie sposób określić i sprecyzować na czym ma polegać świadczenie usługi przez spółkę w zamian za otrzymaną od przedstawiciela kwotę. W umowie, na podstawie której doszło do dokonania wpłaty, nie określono wprost w jaki sposób w zamian za przekazane wynagrodzenie ma się zachować skarżąca. Sprecyzowano jedynie obowiązek zwrotu otrzymanej kwoty w przypadku zerwania współpracy przed upływem 10 lat wraz z odsprzedażą nabytych urządzeń za kwotę równowartości udzielonego dofinansowania. Natomiast w przypadku zakończenia współpracy po upływie 10 lat określono, że spółka nie będzie miała obowiązku zwracania otrzymanej kwoty, jedynie zobowiązała się do zwrotu tych urządzeń bez wynagrodzenia.

Zdaniem NSA, powyższe obowiązki przewidziane w „umowie o finansowanie oznakowania finansowego" nie sposób uznać za świadczenie usługi. Skarżąca nie zobowiązała się bowiem do określonych działań lub zaniechań.

Naczelny Sąd Administracyjny wskazał przy tym, że: „(…) w treści tej umowy, w stanie faktycznym określonym we wniosku o interpretację, nie ma nałożonego na spółkę obowiązku kontynuowania współpracy. Przewidziano jedynie sposób rozliczenia się z otrzymanego dofinansowania w postaci braku lub też obowiązku zwrotu. Tego typu zachowania nie można traktować jako świadczenia usługi.”

Reasumując powyższe uwagi NSA stwierdził, że „zobowiązanie się skarżącej do zwrotu otrzymanego dofinansowania, czy też obowiązek odsprzedaży towaru nie może być potraktowane jako świadczenie usługi w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy o VAT.”

Ponadto Sąd orzekł, że: „Skoro (…) z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego nie wynika, aby w zamian za otrzymaną kwotę dofinansowania spółka miała obowiązek świadczenia ściśle określonej usługi to nie można uznać, że w związku z otrzymaniem dofinansowania powstał obowiązek wystawienia faktury VAT.”

Biorąc zatem pod uwagę przedstawiony we wniosku opis stanu faktycznego, przytoczone wyżej przepisy oraz rozstrzygnięcia zawarte w wyrokach Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 7 listopada 2012 r. Sygn. akt III SA/Gl 1352/12 oraz Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 30 stycznia 2014 r. sygn. akt I FSK 389/13 stwierdzić należy, że kwota przekazana Wnioskodawcy przez Przedstawiciela, określona jako "udział w inwestycji dealera" nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, gdyż zobowiązanie się Wnioskodawcy do zwrotu otrzymanego dofinansowania, czy też obowiązek odsprzedaży towaru nie może być potraktowane jako świadczenie usługi w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, zatem Wnioskodawca w związku z otrzymaniem ww. kwoty nie jest zobowiązany do wystawienia faktury VAT.

Odnośnie natomiast kwestii wystawiania not księgowych należy stwierdzić, iż brak jest przeciwwskazań na gruncie przepisów dotyczących podatku VAT dla takiego sposobu dokumentowania, niemniej jednak należy zauważyć, iż nota księgowa nie jest dokumentem przewidzianym przez przepisy ustawy o podatku od towarów i usług i jako taka nie jest objęta regulacją tych przepisów.

Mając powyższe na uwadze, stanowisko Wnioskodawcy, iż prawidłowo udokumentował otrzymaną kwotę wsparcia notą księgową bowiem przekazane środki nie podlegają opodatkowaniu podatkiem VAT, należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Niniejsza interpretacja traci swoją ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego stanu faktycznego lub zmiany stanu prawnego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.