INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012, poz. 749) oraz § 8 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 16.02.2012 r. (data wpływu 23.04.2012 r.), uzupełnionym w dniu 10.07.2012 r. (data wpływu 12.07.2012 r.) w odpowiedzi na wezwanie nr IPPP3/443-459/12-2/SM z dnia 29.06.2012 r. (skutecznie doręczone w dniu 04.07.2012 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie posiadania siedziby lub stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 23.04.2012 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie posiadania siedziby lub stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Wniosek został uzupełniony w dniu 10.07.2012 r. (data wpływu 12.07.2012 r.) w odpowiedzi na wezwanie Organu z dnia 29.06.2012 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

D. GmbH (dalej D.) w kilku lokalizacjach na terenie Polski prowadzi badania geologiczne oraz roboty wiertnicze poszukując ropy naftowej i gazu. Prowadzone prace mają trwać przez około rok. Odbiorcą usług jest jeden polski klient. Z uwagi na fakt, iż usługi te związane są z nieruchomością D. zarejestrował się jako czynny podatnik VAT w Polsce. Prace wydobywcze po ewentualnym znalezieniu złóż nie będą prowadzone przez D.. Aby zapewnić wykonanie usługi D. nabywa towary/usługi w celu wybudowania wiertni.

Dnia 1.02.2012 KRS dokonał wpisu rejestracyjnego oddziału zagranicznego D. z siedzibą w Poznaniu. Zarząd Oddziału stanowią trzy zagraniczne osoby fizyczne przebywające na stałe w Niemczech. Oddział nie zatrudnia pracowników. Przedsiębiorca zagraniczny zatrudnia obywateli polskich w charakterze prowadzących projekty w Polsce w zakresie techniki wiertniczej, nadzorujących w zakresie bezpieczeństwa na budowach oraz koordynacji i kontroli dostaw. Nie mają oni jednak prawa do reprezentowania D., nie są prokurentami. Fakturowanie dokonywane jest w Niemczech.

W odpowiedzi na wezwanie Spółka poinformowała, że:

Z uwagi na fakt, iż charakter usług świadczy o tym, iż usługi te związane są z nieruchomością, D. zarejestrował się jako czynny podatnik VAT w Polsce. Prace wydobywcze po ewentualnym znalezieniu złóż nie będą prowadzone przez D. Aby zapewnić wykonanie usługi D. nabywa towary i usługi w celu wybudowania wietrni. Dnia 1.02.2012 KRS dokonał wpisu rejestracyjnego oddziału zagranicznego D z siedzibą w Poznaniu. Zarząd oddziału stanowią trzy zagraniczne osoby fizyczne, przebywające na stałe w Niemczech. Siedziba oddziału w Poznaniu stanowi umeblowane pomieszczenie biurowe, jednak bez koniecznego zaplecza technicznego niezbędnego do prowadzenia działalności - tzn. nie ma komputera, faksu, drukarki i innych urządzeń biurowych. Obsługa administracyjna wynajmującego pomieszczenie ogranicza się wyłącznie do odbioru i przekazywania korespondencji, co również nie stanowi, w przekonaniu podatnika, wystarczającego zaplecza technicznego. Oddział nie zatrudnia pracowników. Przedsiębiorca zagraniczny - czyli podatnik niemiecki D. GmbH z siedzibą w D. (Niemcy) - zatrudnia pracowników, obywateli polskich w charakterze prowadzących projekty w Polsce w zakresie techniki wiertniczej, nadzorujących w zakresie bezpieczeństwa na budowach oraz koordynacji i kontroli dostaw. W rozliczeniu z tytułu PIT i ZUS przedsiębiorca zagraniczny występuje jako płatnik nieposiadający siedziby w Polsce. Pracownicy nie mają prawa do reprezentowania D., nie są prokurentami. Fakturowanie dokonywane jest w Niemczech.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w opisanym stanie faktycznym D. posiada siedzibę działalności gospodarczej lub stałe miejsce działalności gospodarczej w Polsce...

Zdaniem Wnioskodawcy:

Zdaniem D. zakres działalności prowadzonej w Polsce nie jest wystarczający, aby uznać, iż D. posiada stałe miejsce działalności gospodarczej w Polsce. W związku z tym dostawcy usług innych niż związanych z nieruchomością wystawiają na jego rzecz faktury, które nie podlegają opodatkowaniu w Polsce. Prowadzenie badań geologicznych i prac wiertniczych przy założeniu, iż nie ma pracowników ani osób uprawnionych do podejmowania decyzji w imieniu przedsiębiorcy zagranicznego nie stwarza bowiem stałego miejsca prowadzenia działalności dla celów VAT. Rejestracja oddziału w Polsce nie zmienia statusu podatnika VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z brzmieniem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Z powyższego przepisu wynika tzw. zasada terytorialności, zgodnie z którą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega m.in. odpłatne świadczenie usług, ale tylko w sytuacji, gdy miejscem ich świadczenia (określanym na podstawie przepisów ustawy) jest terytorium kraju, przez które - w myśl definicji zawartej w art. 2 pkt 1 ustawy - rozumie się terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

W myśl postanowień art. 8 ust. 1 ww. ustawy o VAT, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Prawidłowe ustalenie miejsca świadczenia wskazuje, czy dane świadczenie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na terytorium Polski, czy też w innym kraju.

Ogólna zasada dotycząca miejsca świadczenia usług określona została w art. 28b ust. 1 ustawy, (w brzmieniu obowiązującym od dnia 01.07.2011 r.) przepis ten stanowi, iż miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j i art. 28n.

W myśl art. 28b ust. 2 ustawy, w przypadku gdy usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności podatnika, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Ponadto zgodnie z art. 28b ust. 3 ww. ustawy, w przypadku gdy usługobiorca nie posiada siedziby działalności gospodarczej lub stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, o którym mowa w ust. 2, miejscem świadczenia usług jest miejsce, w którym posiada on stałe miejsce zamieszkania lub zwykłe miejsce pobytu.

Powyżej przytoczone przepisy ustawy o VAT pozostają w zgodności z treścią art. 44 Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347, str. 1 ze zm.), w myśl którego, miejscem świadczenia usług na rzecz podatnika działającego w takim charakterze jest miejsce, w którym podatnik ten posiada siedzibę swojej działalności gospodarczej. Jeżeli jednak usługi te są świadczone na rzecz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika znajdującego się w miejscu innym niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej. W przypadku braku takiej siedziby lub stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej miejscem świadczenia usług jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą ma stałe miejsce zamieszkania lub zwykłe miejsce pobytu.

Jak widać, polska ustawa o VAT dokonała właściwej implementacji przepisów wspólnotowych. Należy pamiętać, że stosownie do Dyrektywy, podatek ten nakładany jest zgodnie z zasadą terytorialnej suwerenności podatkowej, która powoduje opodatkowanie w kraju ich rzeczywistej konsumpcji, a więc wskazane w przepisie art. 28a do 28o ustawy o VAT rozwiązania mają zagwarantować uniknięcie przypadków braku opodatkowania lub podwójnego nałożenia podatku.

Zarówno przepisy ustawy o podatku od towarów i usług, jak i przepisy wykonawcze do tej ustawy nie definiują pojęć „siedziby działalności gospodarczej” ani „stałego miejsca prowadzenia działalności”. Takich definicji nie zawiera również Dyrektywa 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347, str. 1 ze zm.). Niemniej jednak, z dniem 01.07.2011 r. pojęcia „siedziby działalności gospodarczej” oraz „stałego miejsca prowadzenia działalności” zostały zdefiniowane w Rozporządzeniu Wykonawczym Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającym środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 77, str. 1).

Art. 10 ust. 1 powyższego rozporządzenia stanowi, iż na użytek stosowania art. 44 i 45 dyrektywy 2006/112/WE „miejscem siedziby działalności gospodarczej podatnika” jest miejsce, w którym wykonywane są funkcje naczelnego zarządu przedsiębiorstwa.

W celu ustalenia miejsca, o którym mowa w ust. 1, uwzględnia się miejsce, w którym zapadają istotne decyzje dotyczące ogólnego zarządzania przedsiębiorstwem, adres zarejestrowanej siedziby przedsiębiorstwa, i miejsce posiedzeń zarządu przedsiębiorstwa. W przypadku gdy te kryteria nie pozwalają z całkowitą pewnością określić miejsca siedziby działalności gospodarczej podatnika, decydującym kryterium jest miejsce, w którym zapadają istotne decyzje dotyczące ogólnego zarządzania przedsiębiorstwem. (art. 10 ust. 2 rozporządzenia).

Zgodnie z art. 11 rozporządzenia, stałe miejsce prowadzenia działalności oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 niniejszego rozporządzenia - które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Z części wstępnej (preambuły) - punkt (4) wynika, że podstawowym celem niniejszego rozporządzenia jest zapewnienie jednolitego stosowania obecnego systemu VAT, poprzez określenie przepisów wykonawczych do dyrektywy 2006/112/WE, w szczególności w odniesieniu do podatników, dostawy towarów i świadczenia usług oraz miejsca transakcji podlegających opodatkowaniu. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w art. 5 ust. 4 Traktatu o Unii Europejskiej niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu. Przyjęcie rozporządzenia, jako wiążącego i mającego bezpośrednie zastosowanie we wszystkich państwach członkowskich, w sposób najpełniejszy zapewnia jednolite stosowanie.

Natomiast w punkcie (14) stwierdzono, że aby zapewnić jednolite stosowanie zasad dotyczących miejsca dokonania transakcji podlegających opodatkowaniu, należy wyjaśnić pojęcia, takie jak: siedziba działalności gospodarczej podatnika, stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, stałe miejsce zamieszkania oraz zwykłe miejsce pobytu. Stosowanie możliwie jak najbardziej precyzyjnych i obiektywnych kryteriów powinno ułatwić stosowanie tych pojęć w praktyce; należy przy tym uwzględniać orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości.

Z opisu stanu faktycznego przedstawionego we wniosku wynika, że Wnioskodawca w kilku lokalizacjach na terenie Polski prowadzi badania geologiczne oraz roboty wiertnicze poszukując ropy naftowej i gazu. Prowadzone prace mają trwać przez około rok. Odbiorcą usług jest jeden polski klient. Z uwagi na fakt, iż usługi te związane są z nieruchomością D. zarejestrował się jako czynny podatnik VAT w Polsce. Prace wydobywcze po ewentualnym znalezieniu złóż nie będą prowadzone przez D. Aby zapewnić wykonanie usługi D. nabywa towary/usługi w celu wybudowania wiertni.

Dnia 1.02.2012 KRS dokonał wpisu rejestracyjnego oddziału zagranicznego D. z siedzibą w Poznaniu. Zarząd Oddziału stanowią trzy zagraniczne osoby fizyczne przebywające na stałe w Niemczech. Siedziba oddziału w Poznaniu stanowi umeblowane pomieszczenie biurowe, jednak bez koniecznego zaplecza technicznego niezbędnego do prowadzenia działalności - tzn. nie ma komputera, faksu, drukarki i innych urządzeń biurowych. Obsługa administracyjna wynajmującego pomieszczenie ogranicza się wyłącznie do odbioru i przekazywania korespondencji, co również nie stanowi, w przekonaniu podatnika, wystarczającego zaplecza technicznego. Oddział nie zatrudnia pracowników. Przedsiębiorca zagraniczny - czyli podatnik niemiecki D. GmbH z siedzibą w D. (Niemcy) - zatrudnia pracowników, obywateli polskich w charakterze prowadzących projekty w Polsce w zakresie techniki wiertniczej, nadzorujących w zakresie bezpieczeństwa na budowach oraz koordynacji i kontroli dostaw. W rozliczeniu z tytułu PIT i ZUS przedsiębiorca zagraniczny występuje jako płatnik nieposiadający siedziby w Polsce. Pracownicy nie mają prawa do reprezentowania D., nie są prokurentami. Fakturowanie dokonywane jest w Niemczech.

Podejmując się ustalenia miejsca siedziby działalności gospodarczej, zdefiniowanego dla celów świadczenia usług zgodnie z art. 10 rozporządzenia Rady UE nr 282/2011, należy brać pod uwagę nie tylko adres pod jakim zarejestrowany jest przedsiębiorca. W myśl przedstawionej powyżej definicji decydujące znaczenie ma określenie miejsca wykonywania funkcji naczelnego zarządu przedsiębiorstwa. Rozporządzenie określa przy tym szereg kryteriów pomocniczych, jak miejsce podejmowania istotnych decyzji dotyczących ogólnego zarządu, miejsce spotkań zarządu przedsiębiorstwa czy też, w razie dalszych wątpliwości, miejsce w którym zapadają istotne decyzje dotyczące ogólnego zarządu. O miejscu siedziby działalności gospodarczej nie może natomiast przesądzać fakt zarejestrowania dla potrzeb podatku od wartości dodanej.

Dla rozstrzygnięcia wątpliwości Wnioskodawcy dotyczących posiadania w Polsce siedziby działalności gospodarczej kluczowym wydaje się zatem określenie miejsca w którym podejmowane są istotne decyzje dotyczące ogólnego zarządu oraz miejsce w którym sprawowane są centralne zadania administracyjne. Zaakcentować należy, że siedziby działalności gospodarczej nie należy utożsamiać z jedynym ośrodkiem decyzyjnym lecz z miejsce podejmowania kluczowych rozstrzygnięć w skali przedsiębiorstwa.

Mając na uwadze przedstawione zdarzenie przyszłe w szczególności fakt, że zarząd zarejestrowanego w Polsce Oddziału stanowią trzy zagraniczne osoby fizyczne przebywające na stałe w Niemczech, zatrudniani przez przedsiębiorstwo zagraniczne (D. GUT GmbH) pracownicy nie mają prawa do reprezentowania Spółki, a także nie są jej prokurentami, w oparciu o definicję wskazaną w art. 10 rozporządzenia Rady UE nr 282/2011 należy stwierdzić, że Wnioskodawca nie posiada siedziby działalności gospodarczej na terytorium Polski.

Odpowiadając z kolei na wątpliwości Wnioskodawcy dotyczące stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w pierwszej kolejności należy odwołać się do legalnej definicji zawartej w powołanym rozporządzeniu Rady UE nr 282/2011.

Na podstawie art. 11 ust. 1 rozporządzenia za stałe miejsce prowadzenia działalności należy uznać jakiekolwiek miejsce prowadzenia działalności inne niż siedziba przedsiębiorcy, które charakteryzuje się: wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego umożliwiających świadczenie usług na jego własne potrzeby.

Analizując wskazany powyżej przepis, należy stwierdzić, iż sam fakt zarejestrowania się Spółki dla celów VAT w Polsce oraz zarejestrowania Oddziału Spółki nie implikuje posiadania przez nią stałego miejsca prowadzenia działalności w kraju. Istotnym jest stwierdzenie, czy podmiot przy wykorzystaniu infrastruktury oraz personelu, w sposób zorganizowany oraz ciągły, prowadzi działalność, w ramach której dokonuje czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług.

Dokonując oceny czy dane przedsiębiorstwo posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju czy też nie, należy zatem kierować się wskazanymi przez ustawodawcę kryteriami, tj.:

1. wystarczającą stałością,
2. obecnością ludzkich zasobów koniecznych do świadczenia usług w ramach tej jednostki,
3. obecnością technicznych zasobów koniecznych do świadczenia usług w ramach tej jednostki.
   
   

Zaznaczyć należy, że dopiero jednoczesne spełnienie wszystkich trzech kryteriów pozwala na jednoznaczna ocenę zaistniałej sytuacji.

Dla stwierdzenia czy działalność Spółki na terytorium Polski charakteryzuje się wystarczającą stałością na wstępie należy zauważyć, że brak jest jakichkolwiek ram czasowych (np. kilka czy kilkanaście miesięcy, a może kilka lat), które pozwoliłyby jednoznacznie stwierdzić, że dany podmiot wystarczająco długo używa tychże zasobów w sposób stały, powtarzalny, nieprzemijający, w związku z czym posiada stałe miejsce prowadzenia działalności, czy też na tyle krótko, żeby uznać, że tego stałego miejsca nie ma. Jak wynika z samej nazwy „stały”, to trwale związany z danym miejscem, nieprzenośny, niezmienny.

Ponadto, stałe miejsce prowadzenia działalności charakteryzować się musi pewnym określonym stopniem zaangażowania, które pozwala na uznanie, iż działalność prowadzona jest w tym miejscu nie w sposób przemijający, czy też okresowy. Konieczna jest zatem pewna określona minimalna skala działalności, która stanowi zewnętrzną oznakę, że działalność w tym miejscu prowadzona jest stale. Zaangażowanie, o którym mowa powinno również przybrać konkretny wymiar osobowo-rzeczowy. Innymi słowy, dla uznania, że określone miejsce prowadzenia działalności ma charakter stały, konieczne jest istnienie w tym miejscu infrastruktury technicznej oraz personelu ludzkiego. Taka osobowo-rzeczowa struktura w stałym miejscu prowadzenia działalności powinna występować w sposób stały, tzn. powtarzalny i nieprzemijający.

Należy zauważyć, że przedstawiając zaistniały stan faktyczny Wnioskodawca wyraźnie zakreśla ramy czasowe trwania prac podając iż będą one wykonywane przez ok. rok. Sam fakt skonkretyzowania czasu obecności Spółki w Polsce nie przesądza jeszcze o wystarczającej stałości podjętego przez Spółkę przedsięwzięcia. Wnioskodawca wskazuje jednak wyraźnie, że ewentualne prace wydobywcze będące efektem znalezienia złóż nie będą prowadzone przez Spółkę. Wnioskodawca nie ma zatem zamiaru rozszerzania prac związanych z przedstawionym stanem faktycznym.

Wskazana już definicja stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej sformułowana została z uwzględnieniem dotychczasowego dorobku orzeczniczego. Dokonując analizy jej poszczególnych elementów należy zatem wziąć pod uwagę ugruntowane stanowiska TSUE.

Zauważyć należy, że w orzeczeniu w sprawie C-168/84 pomiędzy Günter Berkholz a Finanzamt Hamburg-Mitte-Altstadt (Niemcy), ETS stwierdził, że „Artykuł 9(1) Dyrektywy w zakresie miejsca powstania obowiązku podatkowego należy interpretować w taki sposób, aby (...) mogło być potraktowane jako stałe miejsce prowadzenia działalności w rozumieniu tego przepisu jedynie w przypadku, gdy w miejscu tym znajduje się na stałe zarówno personel, jak i urządzenia techniczne niezbędne do świadczenia tych usług (...).”

Podobnie w sprawie C-231/94 pomiędzy Faaborg-Gelting Linien A/S a Finanzamt Flensburg (Niemcy), Europejski Trybunał Sprawiedliwości wskazał, że jedną z przesłanek stałego miejsca prowadzenia działalności jest określona minimalna skala działalności, tzn. w miejscu tym znajdują się zarówno środki rzeczowe, jak i personel, który samodzielnie może świadczyć określone czynności.

Analizując wyrok C-73/06 z dnia 28 czerwca 2007 r. w sprawie Planzer Luxembourg Sarl przeciwko Bundeszentralamt fur Steuern, sygn. C-73/06, zauważyć należy, że podstawowym zagadnieniem w przedmiotowym rozstrzygnięciu było określenie pojęcie siedziby dla celów działalności gospodarczej w kontekście prawa do zwrotu podatku od wartości dodanej podatnikom niemającym siedziby na terytorium Wspólnoty.

Odnośnie stałego miejsca prowadzenia działalności należy przytoczyć pkt 54 orzeczenia, w myśl którego: „Zgodnie z utrwaloną linią orzecznictwa w dziedzinie podatku VAT pojęcie stałego przedsiębiorstwa wymaga minimalnej trwałości poprzez zgromadzenie stałych zasobów ludzkich i technicznych, koniecznych dla świadczenia określonych usług (zob. wyrok z dnia 4 lipca 1985 r. w sprawie 168/84 Berkholz, Rec. str. 2251, pkt 18; ww. wyrok w sprawie DFDS, pkt 20 oraz wyrok z dnia 17 lipca 1997 r. w sprawie C-190/95 ARO Lease, Rec. str. I-4383, pkt 15). Owa minimalna trwałość oznacza zatem wystarczający stopień trwałości oraz strukturę, która z punktu widzenia zasobów ludzkich i technicznych jest w stanie umożliwić świadczenie danych usług w sposób niezależny (zob. ww. wyrok w sprawie ARO Lease, pkt 16)”.

Kolejna interpretacja stałego miejsca prowadzenia działalności pojawiła się w orzeczeniu w sprawie C-190/95 pomiędzy ARO Lease BV a Inspecteur van de Belastingdienst Grote Ondernemingen te Amsterdam (Holandia). Jak potwierdził Europejski Trybunał Sprawiedliwości, nie można uznać, że usługi wykonywane są w innym miejscu niż główne miejsce prowadzenia działalności, chyba że miejsce to jest chociaż w minimalnym stopniu stałe w związku ze stałą obecnością personelu oraz środków technicznych niezbędnych do świadczenia usług.

Odnosząc powyższe do przedstawionego stanu faktycznego należy wprawdzie zaznaczyć, że Wnioskodawca będzie dokonywał zakupów umożliwiających budowę infrastruktury pozwalającej na prowadzenie działalności (budowa wiertni). Trudno jednak wskazać by stanowiło to wystarczające zaplecze techniczne umożliwiające działalności Spółki na terytorium kraju. Należy także zauważyć, że siedziba oddziału w Poznaniu stanowi umeblowane pomieszczenie biurowe, jednak bez koniecznego zaplecza technicznego niezbędnego do prowadzenia działalności - tzn. nie ma komputera, faksu, drukarki i innych urządzeń biurowych. Obsługa administracyjna wynajmującego pomieszczenie ogranicza się wyłącznie do odbioru i przekazywania korespondencji, co również, zdaniem tut. Organu, nie stanowi wystarczającego zaplecza technicznego.

Nie zostanie także spełnione kryterium obecności zasobów ludzkich koniecznych do świadczenia usług w ramach danej jednostki. Zarząd Oddziału stanowią trzy zagraniczne osoby fizyczne przebywające na stałe w Niemczech. Jak wskazuje Wnioskodawca Oddział nie zatrudnia pracowników. Przedsiębiorca zagraniczny - czyli podatnik niemiecki D. GmbH z siedzibą w D. (Niemcy) - zatrudnia pracowników, obywateli polskich w charakterze prowadzących projekty w Polsce w zakresie techniki wiertniczej, nadzorujących w zakresie bezpieczeństwa na budowach oraz koordynacji i kontroli dostaw. Pracownicy ci jednak nie mają prawa do reprezentowania D., nie są prokurentami.

Utworzony Oddział będzie zatem pełnił wyłącznie tzw. funkcje wspierające.

Biorąc pod uwagę powyższe rozważania należy uznać, że w związku ze świadczeniem opisanych we wniosku usług, obecność Spółki w Polsce nie będzie charakteryzować się odpowiednią stałością, odpowiednim zapleczem technicznym i personalnym, tym samym Wnioskodawca nie będzie (poprzez utworzenie Oddziału) posiadać na terytorium kraju stałego miejsce prowadzenia działalności.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w tym zakres należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.