2014.09.30 - Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPP2/443-661/14-4/AD
z 30 września 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z 9 czerwca 2014 r. (data wpływu 16 czerwca 2014 r.) uzupełnionym pismem z 18 września 2014 r. (data wpływu 22 września 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie pojazdów niespełniających definicji pojazdów samochodowych, o której mowa w art. 2 pkt 34 ustawy o VAT oraz prawa do odliczenia podatku naliczonego na zasadach ogólnych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 16 czerwca 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie pojazdów niespełniających definicji pojazdów samochodowych, o której mowa w art. 2 pkt 34 ustawy o VAT oraz prawa do odliczenia podatku naliczonego na zasadach ogólnych. Wniosek został uzupełniony 22 września 2014 r. o doprecyzowanie: opisu sprawy, pytania oraz własnego stanowiska Wnioskodawcy w sprawie.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem podatku od towarów usług rozliczającym się za okresy miesięczne. Spółka prowadzi podstawową działalność gospodarczą w zakresie kopalnictwa rud miedzi oraz produkcji i sprzedaży metali oraz innych towarów i usług opodatkowaną VAT według stawek innych niż zwolniona.

W związku z realizacją podstawowej działalności gospodarczej, Spółka ponosi wydatki na nabycie pojazdów przystosowanych do pracy w podziemnych kopalniach Spółki, w tym również związane z ich najmem, dzierżawą czy leasingiem, a także wydatki związane z ich eksploatacją, tj. naprawą, konserwacją, nabyciem części zamiennych i paliw silnikowych. Wydatki te dokumentowane są przez sprzedawcę towarów i usług fakturą z wykazanym podatkiem VAT.

Wykorzystywane w tym zakresie pojazdy posiadają silnik oraz dopuszczalną masę całkowitą nieprzekraczająca 3,5 tony oraz przystosowane są do pracy w warunkach kopalnianych (dalej: Pojazdy), poprzez zainstalowanie elektronicznych ograniczników prędkości max do 25 km/h, co wynika z decyzji Prezesa Wyższego Urzędu Górniczego warunkującej i dopuszczającej te Pojazdy do pracy w kopalniach Spółki. Przedmiotowe Pojazdy wykorzystywane są wyłącznie w kopalni pod ziemią dla celów prowadzenia działalności opodatkowanej Spółki. Z uwagi na wskazany sposób wykorzystania tych Pojazdów w działalności wydobywczej, Wnioskodawca nie dokonał ich rejestracji wymaganej przepisami prawa o ruchu drogowym w stosunku do pojazdów samochodowych. Z uwagi na powyższe względy formalne, Pojazdy te nie mogą poruszać się po drogach publicznych.

W uzupełnieniu do sprawy Wnioskodawca wskazał, że jak Spółka określiła w złożonym wniosku, w treści uzasadnienia swojego stanowiska, przedmiotem jej zainteresowania jest wyjaśnienie wątpliwości co do rozumienia definicji pojazdu samochodowego, określonej w art. 2 pkt 34 ustawy o VAT i objęcia tą definicją Pojazdów opisanych w stanie faktycznym złożonego wniosku, co z kolei jest istotne dla określenia właściwych przepisów regulujących prawo do odliczania podatku od towarów i usług od zakupów związanych z tymi Pojazdami. Spółka wskazała, iż pytanie kierowane do Organu ma związek z nowelizacją ustawy VAT obowiązującą od 1 kwietnia 2014 r., która wprowadza w art. 86a ustawy VAT szczególne przepisy w zakresie odliczania VAT od pojazdów samochodowych.

Pojazdy, o których mowa we wniosku to pojazdy które łącznie spełniają poniższe kryteria: 1) są wykorzystywane w kopalniach podziemnych Spółki w celu wydobycia rud miedzi, 2) posiadają silnik oraz dopuszczalną masę całkowitą nieprzekraczająca 3,5 tony, 3) posiadają zainstalowane elektroniczne ograniczniki, które pozwalają tym pojazdom rozwinąć prędkość maksymalną nie wyższą niż 25 km/h (co zgodnie z odrębnymi przepisami jest warunkiem dopuszczenia tych pojazdów do ruchu w zakładach górniczych), 4) nie podlegają rejestracji wymaganej przepisami prawa o ruchu drogowym w stosunku do pojazdów samochodowych (i nie są rejestrowane przez Spółkę), co wyklucza możliwość ich poruszania się po drogach publicznych.

Ponadto w uzupełnieniu do wniosku Zainteresowany wyjaśnił:

Zgodnie z art. 14b § 1 i 3 ustawy Ordynacja podatkowa:
- Minister właściwy do spraw finansów publicznych, na wniosek zainteresowanego, wydaje w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną).
- Składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego oraz do przedstawienia własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej tego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego.
Biorąc pod uwagę wskazane przepisy, faktem jest, że to na składającym wniosek o interpretację ciąży obowiązek wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego, który umożliwi Organowi wydanie interpretacji indywidualnej. Niemniej jednak to obowiązkiem Organu jest wydanie interpretacji przepisu prawa podatkowego, zaś Wnioskodawca nie ma ustawowego umocowania do zastąpienia Organu w wykonaniu tej czynności, co wynika wprost z art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa.
Jak wskazano w uzupełnieniu wniosku, jak i we wniosku o interpretację, Spółka podjęła wątpliwość czy Pojazdy wykorzystywane przez nią w działalności gospodarczej spełniają definicję „pojazdu samochodowego” określoną w art. 2 pkt 34 ustawy VAT, gdyż uznanie, że Pojazdy te nie spełniają ustawowej definicji „pojazdów samochodowych” oznacza, że do odliczeń VAT w odniesieniu do zakupów związanych z tymi Pojazdami nie mają zastosowania ograniczenia określone przez art. 86a ustawy VAT, który odnosi się wyłącznie do „pojazdów samochodowych” zdefiniowanych ustawą VAT.
Tak więc, niezrozumiałym jest dla Spółki pytanie Organu czy przedmiotowe pojazdy są pojazdami, o których mowa w art. 2 pkt 34 ustawy, gdyż to właśnie Spółka w złożonym wniosku o interpretację zadała pytanie czy Pojazdy te wyczerpują ustawową definicję „pojazdów samochodowych”, gdyż odpowiedź na to pytanie – pozytywna lub negatywna – skutkować będzie dla Spółki (jako zainteresowanego w rozumieniu art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa) różnymi konsekwencjami i obowiązkami w sferze prawa do odliczenia VAT od wydatków związanych z tymi Pojazdami. Tym samym udzielenie przez Spółkę odpowiedzi na pytanie zadane przez Organ skutkowałoby bezprawnym przejęciem kompetencji Organu, które zostały przydane wyłącznie Organowi (a nie wnioskującemu o wydanie interpretacji) na mocy art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa.
Pojazdy, o których mowa we wniosku służą do przewozu osób/towarów korytarzami kopalni. Wszystkie te pojazdy dostosowane są do pracy w warunkach zakładów górniczych oraz zostały dopuszczone do użytku w kopalniach Wnioskodawcy na podstawie decyzji Prezesa Wyższego Urzędu Górniczego. Rodzaje wykorzystywanych w tym zakresie Pojazdów: (…)
Pojazdy wykorzystywane są wyłącznie do działalności gospodarczej Zainteresowanego prowadzonej w kopalniach podziemnych należących do Spółki, gdzie służą (bezpośrednio bądź pośrednio) wydobywaniu rud miedzi.
Kopalnie podziemnie natomiast tworzą korytarze i wyrobiska położone na głębokości od 600 do 1200 metrów pod ziemią, gdzie zalegają złoża rud miedzi (wydobywane przez Spółkę). W ocenie Wnioskodawcy miejsce pracy tych Pojazdów, a ponadto fakt, iż zjazd (wyjazd) pracowników do kopalni na daną zmianę pracy kopalni jest ściśle kontrolowany (rejestrowany) przez Spółkę, wskazuje, iż niemożliwym jest znalezienie okoliczności użytku tych pojazdów na cele prywatne.
Podkreślenia wymaga fakt, iż Pojazdy te nie opuszczają miejsca ich wykorzystania, tj. kopalni podziemnej (transport urządzeń na dół kopalni jest procesem złożonym). Stąd też, jak wskazano we wniosku, nie podlegają one rejestracji zgodnie z przepisami prawa o ruchu drogowym, która wymagana jest w stosunku do pojazdów samochodowych.
Ponadto pojazdy te przystosowane są technicznie do poruszania się w warunkach kopalnianych, tj. mają elektroniczne ograniczniki prędkości umożliwiające poruszanie się z prędkością maksymalną do 25 km/h.
Wnioskodawca wskazuje, iż w jego ocenie opis Pojazdów zawarty w złożonym wniosku – w kontekście wskazanego przez Spółkę charakteru prowadzonej działalności – wystarczająco uzasadnia brak możliwości wykorzystania tych Pojazdów do celów prywatnych.

4.-5. Spółka pragnie zauważyć, że art. 86a ust. 9 ustawy VAT odnosi się tylko i wyłącznie do pojazdów samochodowych. Te zaś zostały zdefiniowane w art. 2 pkt 34 ustawy VAT.
Wnioskodawca wskazuje, że w stanie przedstawionym w złożonym wniosku, nie jest możliwym udzielenie odpowiedzi na pytanie (i to z przyczyn niezależnych od Wnioskodawcy) o treści: „Czy pojazdy będące przedmiotem zapytania Wnioskodawcy są pojazdami, o których mowa w art. 86a ust. 9 ustawy o VAT? Jeżeli tak to w jakim punkcie tego przepisu się mieszczą.
Jeżeli przedmiotowe pojazdy są pojazdami wskazanymi w art. 86a ust. 9 ustawy o VAT, to czy spełnienie wymagań określonych w tym przepisie zostało potwierdzone:
1. dodatkowym badaniem technicznym przeprowadzonym przez okręgową stację kontroli pojazdów potwierdzonym zaświadczeniem wydanym przez tę stację oraz adnotacją o spełnieniu tych wymagań w dowodzie rejestracyjnym pojazdu (dotyczący pojazdów wymienionych w art. 86a ust. 9 pkt 1 i 2),
2. dokumentami wydanymi zgodnie z przepisami o ruchu drogowym (dotyczy pojazdów wymienionych w art. 86a ust. 9 pkt 3 ustawy o VAT)”.
W pierwszej kolejności konieczne jest rozstrzygnięcie przez Organ czy Pojazdy (opisane we wniosku) wyczerpują ustawową definicję „pojazdów samochodowych”, co jest przedmiotem wniosku złożonego przez Spółkę.

Zgodnie z art. 86a ust. 3 pkt 1 lit. b) ustawy VAT: Przepis ust. 1 nie ma zastosowania w przypadku gdy pojazdy samochodowe są konstrukcyjnie przeznaczone do przewozu co najmniej 10 osób łącznie z kierowcą, jeżeli z dokumentów wydanych na podstawie przepisów o ruchu drogowym wynika takie przeznaczenie.
Jak więc wynika z treści przytoczonego art. 86a ust. 3 pkt 1 lit. b) ustawy VAT, odnosi się on tylko i wyłącznie do „pojazdów samochodowych”. Te zaś zostały zdefiniowane w art. 2 pkt 34 ustawy VAT.
W związku z powyższym, w stanie przedstawionym w złożonym wniosku, nie jest możliwym udzielenie odpowiedzi na przedmiotowe pytanie (i to z przyczyn niezależnych od Wnioskodawcy). W pierwszej kolejności konieczne jest rozstrzygnięcie przez Organ czy Pojazdy (opisane we wniosku) wyczerpują ustawową definicję „pojazdów samochodowych”, co jest przedmiotem wniosku złożonego przez Spółkę.
W opinii Spółki, w kontekście złożonego przez Zainteresowanego wniosku, wskazane przez Organ pytanie nie ma wpływu na rozstrzygnięcie wątpliwości Spółki, gdyż pytanie Spółki dotyczy wyłącznie tego czy Pojazdy opisane we wniosku wyczerpują/nie wyczerpują ustawową definicję „pojazdów samochodowych”, co w konsekwencji wiązać się będzie z różnymi skutkami w zakresie prawa do odliczenia VAT od zakupu towarów i usług związanych z tymi Pojazdami (gdyż jak wcześniej wskazano art. 86a ustawy VAT ma zastosowane wyłącznie do pojazdów samochodowych zdefiniowanych w art. 2 pkt 34 ustawy VAT).
Niemniej jednak, abstrahując od tego czy Pojazdy będące przedmiotem wniosku spełniają ustawową definicję „pojazdów samochodowych”, Spółka wyjaśnia co następuje:
1. Pojazdy (opisane we wniosku) nie są rejestrowane zgodnie z przepisami o ruchu drogowym, co wyłącza możliwość ich poruszania się po drogach publicznych.
  Pojazdy wykorzystywane są/będą wyłącznie w kopalniach podziemnych – położonych od 600 do 1200 m pod ziemią (gdzie wydobywana jest ruda miedzi); opuszczenie ich do kopalni i powrotny wywóz na powierzchnię podlega określonym procedurom obowiązującym w zakładzie górniczym (kopalni Spółki).
2. Pojazdy wykorzystywane w Spółce w kopalniach podziemnych prowadzone będą wyłącznie przez pracowników posiadających stosowne uprawnienia do prowadzenia tych Pojazdów (zgodnie z odrębnymi przepisami regulującymi ruch zakładów górniczych). Pojazdy te będą wykorzystywane w celu przewozu/wydobycia urobku oraz dowozu pod ziemią pracowników do miejsc wydobycia urobku oraz przewozu pod ziemią materiałów niezbędnych dla prowadzenia działalności kopalni.
- c i d. Pojazdy po opuszczeniu ich pod ziemię będą przez cały okres ich wykorzystywania, tj. kilka lat, przebywały pod Ziemią; nie są więc one garażowane na powierzchni ziemi, ani nie przebywają na parkingach naziemnych Spółki. Po danej zmianie pracy w kopalni (pod ziemią) Pojazdy nie są wyciągane na powierzchnię kopalni.
1. Pojazdy wykorzystywane w kopalniach podziemnych Spółki nie mają instalowanych urządzeń umożliwiających ich lokalizację,
2. W ocenie Spółki, fakt wyłącznego użytkowania Pojazdów w kopalniach położonych pod ziemią (gdzie znajdują się jedynie korytarze/wyrobiska kopalniane służące wydobyciu rudy miedzi) wyklucza możliwość użycia Pojazdów do celów prywatnych.
Wnioskodawca nie złożył naczelnikowi urzędu skarbowego informacji VAT-26 o pojazdach samochodowych wykorzystywanych wyłącznie do działalności gospodarczej, w terminie 7 dni od dnia, w którym poniósł pierwszy wydatek związany z przedmiotowymi pojazdami w odniesieniu do Pojazdów będących przedmiotem złożonego wniosku.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie (ostatecznie sformułowane piśmie z dnia 18 września 2014 r.).

Czy wykorzystywane przez Spółkę w działalności gospodarczej Pojazdy, o których mowa w niniejszym wniosku spełniają definicję pojazdu samochodowego określoną w art. 2 pkt 34 ustawy VAT, co w konsekwencji zobowiązuje Spółkę od odliczania VAT od zakupów związanych z tymi Pojazdami na zasadach określonych w art. 86a ustawy VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy w związku z tym, iż w ocenie Wnioskodawcy Pojazdy, o których mowa w niniejszym wniosku nie spełniają definicji pojazdu samochodowego określonej w art. 2 pkt 34 ustawy VAT, Spółka uważa, iż rozliczenie wydatków związanych z tymi Pojazdami, winno odbywać się na zasadach ogólnych określonych w art. 86 ustawy VAT, co oznacza, że nie znajdą w tym przypadku zastosowania regulacje szczególne zawarte w art. 86a ustawy VAT (gdyż przepis ten reguluje zasady odliczeń VAT wyłącznie do pojazdów spełniających ustawową definicję pojazdów samochodowych) (stanowisko wyrażone w piśmie z 18 września 2014 r.).

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy

Z dniem 1 kwietnia 2014 r. weszły w życie przepisy nowelizujące zasady odliczania podatku naliczonego z tytułu ponoszenia wydatków związanych z pojazdami samochodowymi. W związku z tymi zmianami ustawodawca zamieścił w słowniku pojęć stosowanych dla potrzeb rozliczeń VAT w art. 2 pkt 34 ustawy VAT definicję pojazdów samochodowych, zgodnie z którą pod pojęciem tym należy rozumieć pojazdy samochodowe w rozumieniu przepisów o ruchu drogowym o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony. Posiłkując się zatem regulacją ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. o ruchu drogowym (Dz. U. z 2012 r. poz. 1137 z późn. zm.), przyjąć należy, iż pojazdem samochodowym w rozumieniu ustawy VAT jest każdy pojazd silnikowy (czyli wyposażony w silnik, z wyjątkiem motoroweru i pojazdu szynowego), którego konstrukcja umożliwia jazdę z prędkością przekraczającą 25 km/h, inny niż ciągnik rolniczy, a którego dopuszczalna masa całkowita nie przekracza 3,5 tony.

Odnosząc powyższe regulacje do przedstawionego stanu faktycznego sprawy, zdaniem Spółki Pojazdy będące przedmiotem zapytania, które są wykorzystywane w działalności Wnioskodawcy do pracy w podziemnych kopalniach, nie spełniają definicji, o której mowa w art. 2 pkt 34 ustawy VAT.

Przemawia za tym w szczególności fakt, iż pojazdy te, z uwagi na zainstalowane w nich elektroniczne ograniczniki prędkości, nie mogą poruszać się z prędkością przekraczającą 25 km/h. Wymogi w tym zakresie stawiają przepisy prawa górniczego, które w stosunku do danych kategorii pojazdów, określają limity prędkości z uwagi na sposób i cel ich wykorzystania w działalności kopalnianej. W konsekwencji, możliwość wykorzystania danego pojazdu do pracy w kopalni uzależniona jest od decyzji właściwego organu, w tym przypadku Prezesa Wyższego Urzędu Górniczego. Ponadto, jak wskazano w opisie sprawy, ze względu na wskazany sposób wykorzystania tych Pojazdów w działalności wydobywczej, Zainteresowany nie jest zobowiązany do dokonania ich rejestracji, zgodnie z przepisami prawa o ruchu drogowym, która wymagana jest w stosunku do pojazdów samochodowych.

Wnioskodawca zauważa również, że bez znaczenia jest w tym przypadku przesłanka dotycząca maksymalnej ładowności danego pojazdu, gdyż w świetle art. 2 pkt 34 ustawy VAT, dla uznania danego pojazdu za pojazd samochodowy w rozumieniu ustawy VAT, konieczne jest spełnienie łączne wszystkich ustawowych przesłanek, tj. posiadania silnika, rozwijania prędkości przekraczającej 25 km/h oraz masy całkowitej do 3,5 tony.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Stosownie do przepisu art. 86 ust. 1 ustawy – w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Stosownie do art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy – kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Przedstawiona w art. 86 ust. 1 ustawy zasada wyłącza więc możliwość dokonywania odliczeń podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystania do czynności zwolnionych od podatku oraz niepodlegających opodatkowaniu.

Ponadto, ustawodawca stworzył podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego w całości lub w części, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 ustawy oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Przepis ten określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Od 1 stycznia 2014 r. zasady odliczania i rozliczania na gruncie podatku od towarów i usług wydatków dotyczących pojazdów samochodowych zostały uregulowane przepisami art. 86a ustawy. Z dniem 1 kwietnia 2014 r., na podstawie art. 1 pkt 4 ustawy z dnia 7 lutego 2014 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2014 r., poz. 312), zwanej dalej ustawą nowelizującą – przepis art. 86a uległ zmianie.

I tak, zgodnie z art. 86a ust. 1 ustawy, w przypadku wydatków związanych z pojazdami samochodowymi kwotę podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2, stanowi 50% kwoty podatku:

wynikającej z faktury otrzymanej przez podatnika;
należnego z tytułu:
1. świadczenia usług, dla którego zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 4 podatnikiem jest ich usługobiorca,
2. dostawy towarów, dla której zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 5 podatnikiem jest ich nabywca,
3. wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów;
należnego, w przypadku, o którym mowa w art. 33a;
wynikającej z otrzymanego dokumentu celnego, deklaracji importowej w przypadku, o którym mowa w art. 33b, oraz z decyzji, o których mowa w art. 33 ust. 2 i 3 oraz art. 34.

W myśl art. 86a ust. 2 ustawy, do wydatków związanych z pojazdami samochodowymi, o których mowa w ust. 1, zalicza się wydatki dotyczące:

nabycia, importu lub wytworzenia tych pojazdów oraz nabycia lub importu ich części składowych;
używania tych pojazdów na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze, związane z tą umową, inne niż wymienione w pkt 3;
nabycia lub importu paliw silnikowych, oleju napędowego i gazu, wykorzystywanych do napędu tych pojazdów, usług naprawy lub konserwacji tych pojazdów oraz innych towarów i usług związanych z eksploatacją lub używaniem tych pojazdów.

Na podstawie ust. 3 ww. artykułu, przepis ust. 1 nie ma zastosowania:

w przypadku gdy pojazdy samochodowe są:
1. wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika lub
2. konstrukcyjnie przeznaczone do przewozu co najmniej 10 osób łącznie z kierowcą, jeżeli z dokumentów wydanych na podstawie przepisów o ruchu drogowym wynika takie przeznaczenie;
do towarów montowanych w pojazdach samochodowych i do związanych z tymi towarami usług montażu, naprawy i konserwacji, jeżeli przeznaczenie tych towarów wskazuje obiektywnie na możliwość ich wykorzystywania wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika.

W świetle ust. 4 powołanego artykułu, pojazdy samochodowe są uznawane za wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika, jeżeli:

sposób wykorzystywania tych pojazdów przez podatnika, zwłaszcza określony w ustalonych przez niego zasadach ich używania, dodatkowo potwierdzony prowadzoną przez podatnika dla tych pojazdów ewidencją przebiegu pojazdu, wyklucza ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą lub
konstrukcja tych pojazdów wyklucza ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą lub powoduje, że ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą jest nieistotne.

Przepisy art. 86a ustawy wprowadzają ograniczenie w odliczeniu podatku naliczonego w odniesieniu do wszystkich wydatków dotyczących pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony, przeznaczonych do „użytku mieszanego”, tj. wykorzystywanych zarówno do celów związanych z opodatkowaną działalnością gospodarczą, jak i do celów użytku prywatnego.

W powołanych przepisach art. 86a ustawy o podatku od towarów i usług, ustawodawca zawarł szczególne uregulowania dotyczące określenia wysokości przysługującej do odliczenia kwoty podatku naliczonego. Przepis ust. 1 tego artykułu wprowadza ogólną zasadę, zgodnie z którą od wszystkich wydatków związanych z pojazdami samochodowymi (w rozumieniu przepisów o ruchu drogowym, o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony), przysługuje podatnikowi prawo do odliczenia 50% kwoty podatku naliczonego. Taka konstrukcja art. 86a ustawy oznacza, że w sytuacji, gdy znajduje zastosowanie szczególne uregulowanie zawarte w jego ust. 1, wówczas podatnik może skorzystać jedynie z ograniczonego prawa do odliczenia podatku naliczonego (w 50%). Jeżeli jednak przepis art. 86a ust. 1 ustawy nie znajduje zastosowania, wówczas stosuje się ogólne uregulowania dotyczące odliczania podatku, zawarte w art. 86 ustawy o podatku od towarów i usług.

Przez pojazdy samochodowe – stosownie do art. 2 pkt 34 ustawy (obowiązującego od 1 kwietnia 2014 r.) – rozumie się pojazdy samochodowe w rozumieniu przepisów o ruchu drogowym o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony.

Stosownie do brzmienia art. 2 pkt 33 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2012 r., poz. 1137, z późn. zm.), pojazd samochodowy to pojazd silnikowy, którego konstrukcja umożliwia jazdę z prędkością przekraczającą 25 km/h; określenie to nie obejmuje ciągnika rolniczego.

Według regulacji pkt 31 tego artykułu, pojazd oznacza środek transportu przeznaczony do poruszania się po drodze oraz maszynę lub urządzenie do tego przystosowane.

Jak stanowi pkt 32 powyższego artykułu, pojazd silnikowy to pojazd wyposażony w silnik, z wyjątkiem motoroweru i pojazdu szynowego.

W myśl art. 2 pkt 1 ww. ustawy, droga to wydzielony pas terenu składający się z jezdni, pobocza, chodnika, drogi dla pieszych lub drogi dla rowerów, łącznie z torowiskiem pojazdów szynowych znajdującym się w obrębie tego pasa, przeznaczony do ruchu lub postoju pojazdów, ruchu pieszych, jazdy wierzchem lub pędzenia zwierząt.

Zgodnie z pkt 1a ww. artykułu, droga publiczna to droga w rozumieniu art. 1 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz. U. z 2007 r. Nr 19, poz. 115, z późn. zm.).

Zgodnie z regulacją art. 1 ustawy o drogach publicznych, drogą publiczną jest droga zaliczona na podstawie niniejszej ustawy do jednej z kategorii dróg, z której może korzystać każdy, zgodnie z jej przeznaczeniem, z ograniczeniami i wyjątkami określonymi w tej ustawie lub innych przepisach szczególnych.

W konwencji o ruchu drogowym, podpisanej w Genewie w dniu 19 września 1949 r., która została przez nasze Państwo ratyfikowana i opublikowana w 1959 r. (Dz. U. Nr 54, poz. 321), art. 4 stanowi, że pojazd samochodowy oznacza każdy pojazd poruszający się po drogach o własnym napędzie przy pomocy urządzenia mechanicznego, przeznaczony zazwyczaj do transportu osób lub towarów, a nie będący pojazdem poruszającym się po szynach lub połączonym z przewodami elektrycznymi.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii, czy wykorzystywane przez niego w działalności gospodarczej Pojazdy, spełniają definicję pojazdu samochodowego określoną w art. 2 pkt 34 ustawy, a w konsekwencji czy Spółka odliczając VAT od zakupów związanych z tymi Pojazdami zobligowana jest do stosowania zasad określonych w art. 86a ustawy.

W opisie sprawy Wnioskodawca m.in. wskazał, że jest czynnym podatnikiem podatku od towarów usług rozliczającym się za okresy miesięczne. Spółka prowadzi podstawową działalność gospodarczą w zakresie kopalnictwa rud miedzi oraz produkcji i sprzedaży metali oraz innych towarów i usług opodatkowaną VAT według stawek innych niż zwolniona.

Pojazdy, o których mowa we wniosku to pojazdy które łącznie spełniają poniższe kryteria:

są wykorzystywane w kopalniach podziemnych Spółki gdzie służą (bezpośrednio bądź pośrednio) wydobywaniu rud miedzi – dla celów prowadzenia działalności opodatkowanej;
posiadają silnik oraz dopuszczalną masę całkowitą nieprzekraczająca 3,5 tony;
posiadają zainstalowane elektroniczne ograniczniki, które pozwalają tym pojazdom rozwinąć prędkość maksymalną nie wyższą niż 25 km/h (co zgodnie z odrębnymi przepisami jest warunkiem dopuszczenia tych pojazdów do ruchu w zakładach górniczych);
nie podlegają rejestracji wymaganej przepisami prawa o ruchu drogowym w stosunku do pojazdów samochodowych (i nie są rejestrowane przez Spółkę), co wyklucza możliwość ich poruszania się po drogach publicznych.

Pojazdy wykorzystywane są/będą wyłącznie w kopalniach podziemnych – położonych od 600 do 1200 m pod ziemią (gdzie wydobywana jest ruda miedzi), opuszczenie ich do kopalni i powrotny wywóz na powierzchnię podlega określonym procedurom obowiązującym w zakładzie górniczym (kopalni Spółki). Pojazdy wykorzystywane w Spółce w kopalniach podziemnych prowadzone będą wyłącznie przez pracowników posiadających stosowne uprawnienia do prowadzenia tych Pojazdów (zgodnie z odrębnymi przepisami regulującymi ruch zakładów górniczych). Pojazdy te będą wykorzystywane w celu przewozu/wydobycia urobku oraz dowozu pod ziemią pracowników do miejsc wydobycia urobku oraz przewozu pod ziemią materiałów niezbędnych dla prowadzenia działalności kopalni. Podkreślenia wymaga fakt, że Pojazdy te nie opuszczają miejsca ich wykorzystania, tj. kopalni podziemnej (transport urządzeń na dół kopalni jest procesem złożonym). Stąd też, jak wskazano we wniosku, nie podlegają one rejestracji zgodnie z przepisami prawa o ruchu drogowym, która wymagana jest w stosunku do pojazdów samochodowych.

Analiza przedstawionego opisu sprawy prowadzi do wniosku, że Pojazdy wykorzystywane w kopalni, mają masę całkowitą nieprzekraczającą 3,5 tony, nie podlegają rejestracji wymaganej przepisami prawa o ruchu drogowym, nie mogą poruszać się po drogach publicznych, a ich konstrukcja uniemożliwia jazdę z prędkością przekraczającą 25 km/h.

W związku z powyższym należy stwierdzić, że wykorzystywane przez Wnioskodawcę w działalności gospodarczej Pojazdy używane w kopalni do wydobywania rud miedzi, nie spełniają wymogów definicji wskazanej w art. 2 pkt 34 ustawy.

Zatem przepisy art. 86a ustawy, ograniczające prawo do odliczenia podatku naliczonego w odniesieniu do wydatków dotyczących pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony, wykorzystywanych zarówno do celów związanych z opodatkowaną działalnością gospodarczą, jak i do celów innych – nie mają zastosowania w sprawie będącej przedmiotem wniosku, w odniesieniu do pojazdów opisanych w złożonym wniosku. Powyższe wynika z treści art. 86a ust. 1 w związku z art. 2 pkt 34 ustawy.

W tej sytuacji, Wnioskodawca dokonuje odliczenia podatku naliczonego na zasadach ogólnych, określonych w art. 86 ustawy. Rozliczenie podatku naliczonego na zasadach określonych w tej regulacji uwarunkowane jest tym, aby nabywane towary i usługi były wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych.

W konsekwencji mając na uwadze opis sprawy oraz powołane przepisy prawa stwierdzić należy, że wykorzystywane przez Spółkę w działalności gospodarczej Pojazdy, nie spełniają definicji pojazdu samochodowego określonej w art. 2 pkt 34 ustawy, co powoduje, że w przedmiotowej sprawie nie znajdują zastosowania regulacje zawarte w art. 86a ustawy, a Spółka ma/będzie miała prawo do odliczenia podatku naliczonego od wydatków związanych z Pojazdami na ogólnych zasadach zawartych w art. 86 ustawy.

Należy zauważyć, że stosownie do przepisu art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Zatem wydając przedmiotową interpretację tut. Organ oparł się na wynikającym z treści wniosku opisie przedstawionego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego, udzielona interpretacja traci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy:

zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.
zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin