INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 31 marca 2012 r. (data wpływu 10 kwietnia 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia przedmiotowego - jest prawidłowe

UZASADNIENIE

W dniu 10 kwietnia 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia przedmiotowego.

Wezwaniem z dnia 28 maja 2012 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy zwrócił się m.in. o wyczerpujące przedstawienie stanu faktycznego.

Pismem z dnia 8 czerwca 2012 r. (data wpływu 12 czerwca 2012 r.) uzupełniono wniosek w ww. zakresie.

W przedmiotowym wniosku oraz w jego uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny.

Latem 1972 r. Wnioskodawca uległ wypadkowi, w wyniku którego złamał kręgosłup i został pozbawiony możliwości uzyskiwania zarobków. W 1973 r. pozwał Urząd Miasta i Gminy o odszkodowanie, ponieważ wypadek ten zdarzył się na mieniu Urzędu Miasta i Gminy. Wyrokiem sądu wojewódzkiego z dnia 17 listopada 1976 r. uznano winę Urzędu Miasta i Gminy i na podstawie przepisów prawa cywilnego przyznano Wnioskodawcy, jako trwale poszkodowanemu na zdrowiu, rentę odszkodowawczą. Sąd Cywilny zasądził rentę odszkodowawczą tytułem trwałego uszkodzenia ciała, które pozbawiło Wnioskodawcę całkowicie zdolności do pracy zarobkowej.

Zawarta została ugoda sądowa, co do wysokości odszkodowania tytułem renty comiesięcznej i jej rewaloryzacji. Od zakończenia sprawy (od 1975 r.) Wnioskodawca otrzymuje co miesiąc ww. rentę. Do 2008 r. Urząd Miasta jako płatnik potrącał zaliczki na podatek i wystawiał Wnioskodawcy PIT-11. Od 2009 r. nie jest pobierany i odprowadzany podatek dochodowy, a Urząd Miasta wystawia PIT-8C, podając odszkodowanie jako przychód, o którym mowa w art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W 2009 r. i 2010 r. Wnioskodawca zapłacił od tego dochodu podatek dochodowy.

Pozwany Urząd Miasta i Gminy zobowiązany jest płacić powodowi tytułem renty zasądzonej na rzecz powoda wyrokiem sądu wojewódzkiego z dnia 17 listopada 1976 r.

Za 2011 rok Urząd Miasta zaprzestał pobierania podatku i wystawił PIT-8C. W 2012 r. Urząd Miasta wypłaca co miesiąc rentę odszkodowawczą, nie potrącając przy tym podatku dochodowego, ponieważ uważa, że nie powinien być potrącany podatek dochodowy od powypadkowej renty odszkodowawczej.

Wniosek dotyczy okresu otrzymywania świadczenia, w którym Urząd Miasta jako płatnik powypadkowej renty odszkodowawczej uznał, że nie należy potrącać podatku to jest od roku 2009.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

Czy odszkodowanie w postaci comiesięcznej renty w związku z uszkodzeniem ciała (częściowy niedowład kończyn po złamaniu kręgosłupa) powinno być zwolnione z podatku dochodowego od osób fizycznych... Czy Urząd Miasta w tym wypadku powinien wystawiać PIT 8C...

Zdaniem Wnioskodawcy ma zastosowanie art. 21 ust. 1 pkt 3c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ponieważ sąd cywilny przyznał Mu rentę odszkodowawczą w związku z trwałym uszczerbkiem na zdrowiu, który pozbawił Wnioskodawcę całkowicie zdolności do pracy zarobkowej. Otrzymywana renta została zasądzona na podstawie przepisów prawa cywilnego, uszczerbek w postaci złamanego kręgosłupa jest jak najbardziej uszkodzeniem ciała, przez które został całkowicie pozbawiony zdolności do pracy zarobkowej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

W myśl art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy, wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, z wyjątkiem:

1. określonych w prawie pracy odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia umowy o pracę,
2. odpraw pieniężnych wypłacanych na podstawie przepisów o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników,
3. odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia funkcjonariuszom pozostającym w stosunku służbowym,
4. odszkodowań przyznanych na podstawie przepisów o zakazie konkurencji,
5. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą,
6. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzeniem działów specjalnych produkcji rolnej, z których dochody są opodatkowane według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1, lub na zasadach, o których mowa w art. 30c,
7. odszkodowań wynikających z zawartych umów lub ugód innych niż ugody sądowe.

Na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3b cytowanej ustawy wolne od podatku dochodowego są inne odszkodowania lub zadośćuczynienia otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej do wysokości określonej w tym wyroku lub tej ugodzie, z wyjątkiem odszkodowań lub zadośćuczynień:

1. otrzymanych w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą,
2. dotyczących korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

Stosownie do art. 21 ust. 1 pkt 3c ww. ustawy, wolne od podatku dochodowego są odszkodowania w postaci renty otrzymanej na podstawie przepisów prawa cywilnego w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia, przez poszkodowanego, który utracił całkowicie lub częściowo zdolność do pracy zarobkowej, albo jeżeli zwiększyły się jego potrzeby lub zmniejszyły widoki powodzenia na przyszłość.

Zgodnie z art. 444 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.) w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. Na żądanie poszkodowanego zobowiązany do naprawienia szkody powinien wyłożyć z góry sumę potrzebną na koszty leczenia, a jeżeli poszkodowany stał się inwalidą, także sumę potrzebną na koszty przygotowania do innego zawodu.

Jeżeli poszkodowany utracił całkowicie lub częściowo zdolność do pracy zarobkowej albo jeżeli zwiększyły się jego potrzeby lub zmniejszyły widoki powodzenia na przyszłość, może on żądać od zobowiązanego do naprawienia szkody odpowiedniej renty (art. 444 § 2 ww. ustawy).

Na podstawie art. 444 § 3 Kodeksu cywilnego jeżeli w chwili wydania wyroku szkody nie da się dokładnie ustalić, poszkodowanemu może być przyznana renta tymczasowa.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca uległ wypadkowi, w wyniku którego doznał trwałego uszkodzenia ciała (częściowy niedowład kończyn po złamaniu kręgosłupa) i został pozbawiony zdolności do pracy zarobkowej. Na podstawie przepisów prawa cywilnego wyrokiem sądu przyznano Wnioskodawcy rentę odszkodowawczą tytułem trwałego uszczerbku na zdrowiu, w związku z którym został całkowicie pozbawiony zdolności do pracy zarobkowej.

Mając powyższe na uwadze, stwierdzić zatem należy, iż tego rodzaju renta otrzymywana przez Wnioskodawcę korzysta ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem dochodowym na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Niezależnie jednak od powyższego, w niniejszej sprawie wyjaśnić również należy, iż świadczenie w postaci renty, o której mowa w przepisach prawa cywilnego, należy kwalifikować do przychodów, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 1 w związku z art. 12 ust. 7 ww. ustawy. Źródłami przychodów są stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta (art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy).

Przez emeryturę lub rentę rozumie się łączną kwotę świadczeń emerytalnych i rentowych, w tym kwoty emerytur kapitałowych wypłacanych na podstawie ustawy o emeryturach kapitałowych, wraz ze wzrostami i dodatkami, z wyłączeniem dodatków rodzinnych i pielęgnacyjnych oraz dodatków dla sierot zupełnych do rent rodzinnych (art. 12 ust. 7 ww. ustawy).

Natomiast informację PIT-8C – stosownie do dyspozycji art. 42a ww. ustawy – są obowiązane sporządzić i w terminie do końca lutego następnego roku podatkowego przekazać podatnikowi oraz urzędowi skarbowemu, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika, osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują wypłaty należności lub świadczeń, o których mowa w art. 20 ust. 1, z wyjątkiem dochodów (przychodów) wymienionych w art. 21, art. 52, art. 52a i art. 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku, od których nie są obowiązane pobierać zaliczki na podatek lub zryczałtowanego podatku dochodowego.

W przedstawionym stanie faktycznym Urząd Miasta i Gminy nie powinien wystawiać informacji PIT-8C.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku, ul. H.Sienkiewicza 84, 15-950 Białystok po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.