Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPB1/415-1016/14/DP
z 15 grudnia 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa
(Dz. U. z 2012 r., poz. 749 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 30 września 2014 r. (data wpływu 6 października 2014 r.), uzupełnionym pismem z dnia 27 listopada 2014 r. (data wpływu 8 grudnia 2014 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych odpłatnego zbycia środka trwałego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 6 października 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej m.in. podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych odpłatnego zbycia środka trwałego.

Wniosek uzupełniono pismem z dnia 27 listopada 2014 r. (data wpływu 8 grudnia 2014 r.).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni prowadzi działalność gospodarczą w zakresie usług hotelarskich, wynajmu pokoi turystom oraz organizacji turystycznych rejsów po Morzu Bałtyckim według klasyfikacji PKD 50.10.Z. – transport morski i przybrzeżny pasażerski. Dla prowadzenia działalności w zakresie rejsów wędkarskich i turystycznych Wnioskodawczyni wykorzystywała w prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej łódź, Łódź ta została zakupiona przez męża Wnioskodawczyni w czerwcu 2010 r. Mąż Wnioskodawczyni nie prowadził wówczas działalności gospodarczej (i nie prowadzi jej do dnia złożenia niniejszego wniosku), łódź zakupił do majątku wspólnego (pomiędzy Wnioskodawczynią i jej mężem istnieje ustawowa wspólność majątkowa małżeńska), od osoby fizycznej nieprowadzącej działalności gospodarczej i nie będącej podatnikiem podatku od towarów i usług, Następnie mąż Wnioskodawczyni wyremontował łódź i gdy była już zdatna do używania, wyraził zgodę na wykorzystywanie łodzi w działalności gospodarczej Wnioskodawczyni.

Wnioskodawczyni wprowadziła w dniu 16 czerwca 2011 r. łódź do ewidencji środków trwałych i począwszy od lipca 2011 r. dokonywała odpisów amortyzacyjnych zaliczając je do kosztów uzyskania przychodu. Wnioskodawczyni wykorzystywała łódź do działalności gospodarczej do końca lipca 2014 r., a następnie zdecydowała, że nie będzie dłużej prowadzić działalności w tym zakresie. W związku z powyższym w dniu 1 sierpnia 2014 r. Wnioskodawczyni wykreśliła łódź z ewidencji środków trwałych i zaprzestała dokonywania odpisów amortyzacyjnych. Wnioskodawczyni przekazała łódź, na podstawie protokołu, na potrzeby własne.

Następnie Wnioskodawczyni i jej małżonek otrzymali ofertę zakupu łodzi i zdecydowali się ją przyjąć. We wrześniu 2014 r. Wnioskodawczyni wraz z mężem sprzedali łódź osobie fizycznej nieprowadzącej działalności gospodarczej, nie mającej statusu podatnika VAT.

Wnioskodawczyni, z uwagi na nabycie łodzi od osoby niebędącej podatnikiem VAT, nie przysługiwało prawo do odliczenia tego podatku. Z uwagi na fakt, że mąż Wnioskodawczyni remontował łódź w okresie gdy stanowiła ona majątek prywatny małżonków, nie odliczali oni podatku od towarów i usług od nakładów poniesionych na remont łodzi. Większość prac została wykonana samodzielnie przez męża Wnioskodawczyni.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych.

Czy sprzedaż łodzi po wykreśleniu jej z ewidencji środków trwałych podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych na zasadach dotyczących opodatkowania dochodu z prowadzonej przez Wnioskodawczynię działalności gospodarczej?

W ocenie Wnioskodawczyni sprzedaż łodzi po jej wycofaniu z ewidencji środków trwałych będzie podlegała na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych opodatkowaniu na zasadach dotyczących przychodu z działalności gospodarczej.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych odrębnym źródłem przychodów jest zbycie rzeczy jeśli następuje ono przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło ich nabycie. W myśl jednak art. 10 ust. 2 pkt 3 tej ustawy powyższa zasada nie znajduje zastosowania do składników majątku, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nawet jeżeli przed zbyciem zostały wycofane z działalności gospodarczej, a między pierwszym dniem miesiąca następującego po miesiącu, w którym składniki majątku zostały wycofane z działalności i dniem ich odpłatnego zbycia, nie upłynęło 6 lat. W przypadku sprzedaży środka trwałego (nawet po jego wycofaniu z ewidencji środków trwałych, ale przed upływem 6 lat od wycofania go z tej ewidencji) powstanie przychód z działalności gospodarczej.

Mając na względzie powyższe – jak twierdzi Wnioskodawczyni – wycofanie przez nią łodzi z ewidencji środków trwałych pozostanie bez wpływu na sposób rozliczenia przychodu z jej sprzedaży. Przychód ten będzie bowiem opodatkowany na zasadach dotyczących przychodu z działalności gospodarczej, a nie według reguł określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zatem do ustalenia dochodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym zastosowanie znajdzie m.in. przepis art. 23 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy zgodnie z którym nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków poniesionych na nabycie środków trwałych. Wydatki te pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, są jednak kosztem uzyskania przychodów gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, bez względu na czas ich poniesienia.

Z powyższego wynika zatem, że sprzedaż łodzi dokonana przed upływem 6 lat od jej wykreślenia z ewidencji środków trwałych, powinna być opodatkowana podatkiem dochodowym od osób fizycznych według zasad dotyczących zbycia środka trwałego w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. Przychodem tym będzie uzyskana ze sprzedaży cena, zaś kosztem uzyskania przychodu wydatki poniesione na zakup łodzi pomniejszone o dokonane przez Wnioskodawczynię odpisy amortyzacyjne.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zgodnie z treścią art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 (pozarolniczej działalności gospodarczej), uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Przepis art. 14 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że przychodem z działalności gospodarczej są również przychody z odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą oraz przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej składników majątku będących:

1. środkami trwałymi,
   
2. składnikami majątku, o których mowa w art. 22d ust. 1, z wyłączeniem składników, których wartość początkowa ustalona zgodnie z art. 22g nie przekracza 1.500 zł,
   
3. wartościami niematerialnymi i prawnymi

• ujętych w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym także przychody z odpłatnego zbycia składników majątku wymienionych w lit. b), spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu użytkowego lub udziału w takim prawie nieujętych w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem ust. 2c; przy określaniu wysokości przychodów przepisy ust. 1 i art. 19 stosuje się odpowiednio.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy, źródłem przychodów jest odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:

1. nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
   
2. spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
   
3. prawa wieczystego użytkowania gruntów,
   
4. innych rzeczy

• jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a)-c) - przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, a innych rzeczy – przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie.

W myśl art. 10 ust. 2 pkt 3 ww. ustawy, przepisów ust. 1 pkt 8 nie stosuje się do odpłatnego zbycia składników majątku, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, z zastrzeżeniem ust. 3, nawet jeżeli przed zbyciem zostały wycofane z działalności gospodarczej, a między pierwszym dniem miesiąca następującego po miesiącu, w którym składniki majątku zostały wycofane z działalności i dniem ich odpłatnego zbycia, nie upłynęło 6 lat.

W świetle cytowanych uprzednio przepisów zauważyć należy, że przychód z odpłatnego zbycia środka trwałego wykorzystywanego w prowadzonej działalności gospodarczej (jeżeli zbycie to dokonane zostanie w okresie sześciu lat od wycofania z działalności gospodarczej) stanowi przychód z działalności gospodarczej.

Odnosząc się do sposobu ustalenia kosztów uzyskania przychodu, zauważyć należy, że zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

W odniesieniu do źródła działalność gospodarcza, podatnik ma prawo zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wszelkich wydatków pod warunkiem, że nie zostały one wymienione w art. 23 ustawy podatkowej oraz gdy wykaże ich związek z tą działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na możliwość powstania przychodu (w tym zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów). Przepis ten konstytuuje więc zasadę, stosownie do której pomiędzy kosztem podatkowym oraz przychodami musi wystąpić związek przyczynowo-skutkowy. Związek ten może być natomiast bezpośredni lub pośredni, tzn. kosztem uzyskania przychodu będą wydatki, które mogą przyczynić się do powstania konkretnego przychodu oraz wydatki związane z funkcjonowaniem podatnika i wywiązywaniem się przez niego z obowiązków nałożonych innymi przepisami prawa. Jednocześnie, zgodnie z przytoczonym przepisem, wydatki wymienione przez ustawodawcę w art. 23, nawet jeżeli zostały poniesione w sposób celowy, nie mogą być uznane za koszty uzyskania przychodów.

Stosownie do treści art. 23 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na:

1. nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, z wyjątkiem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów,
   
2. nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a) środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części,
   
3. ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 22g ust. 17 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych

• wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d), oraz gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, bez względu na czas ich poniesienia.

Konstrukcja przedmiotowego przepisu oparta została na założeniu odroczenia w czasie uznania za koszty uzyskania przychodu wydatków na:

• nabycie gruntów i prawa użytkowania wieczystego gruntów,

• nabycie lub wytworzenie środków trwałych, wartości niematerialnych i prawnych,

• ulepszenia zwiększające wartość środków trwałych.

W myśl art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Przy sprzedaży środka trwałego kosztem uzyskania przychodu jest bowiem różnica między wartością początkową środka trwałego, a sumą dokonanych odpisów amortyzacyjnych (art. 23 ust. 1 pkt 1 lit. b) ww. ustawy). Na sumę odpisów amortyzacyjnych składają się odpisy amortyzacyjne zaliczone do kosztów uzyskania przychodu, jak i te niestanowiące kosztów podatkowych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy. Stosownie do treści tego przepisu, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Zgodnie z przepisem art. 24 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, (…) dochodem z odpłatnego zbycia składników majątku, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, wykorzystywanych na potrzeby działalności gospodarczej lub działów specjalnych produkcji rolnej, jest przychód z odpłatnego zbycia składników majątku, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. b), a w pozostałych przypadkach dochodem lub stratą jest różnica między przychodem z odpłatnego zbycia a wartością początkową wykazaną w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem pkt 2, powiększona o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, dokonanych od tych środków i wartości.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawczyni w prowadzonej działalności gospodarczej wykorzystywała łódź zakupioną, przez jej męża do majątku wspólnego, w czerwcu 2010 r. Mąż Wnioskodawczyni nie prowadził i nadal nie prowadzi działalności gospodarczej. Wnioskodawczyni w dniu 16 czerwca 2011 r. wprowadziła łódź do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych i począwszy od lipca 2011 r. dokonywała odpisów amortyzacyjnych zaliczając je do kosztów uzyskania przychodów. Łódź wykorzystywana była w działalności gospodarczej do końca lipca 2014 r. W dniu 1 sierpnia 2014 r. Wnioskodawczyni wykreśliła łódź z ewidencji środków trwałych i zaprzestała dokonywania odpisów amortyzacyjnych, przekazała ją na potrzeby własne. We wrześniu 2014 r. Wnioskodawczyni wraz z mężem sprzedała łódź osobie fizycznej nieprowadzącej działalności gospodarczej.

Stosunki majątkowe pomiędzy małżonkami zostały uregulowane w ustawie z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. z 2012 r., poz. 788 z późn. zm.), Zgodnie z art. 31 § 1 ww. ustawy, z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny). Przedmioty majątkowe nieobjęte wspólnością ustawową należą do majątku osobistego każdego z małżonków. W świetle art. 43 § 1 ww. Kodeksu oboje małżonkowie mają równe udziały w majątku wspólnym.

Przenosząc powyższe uregulowania na grunt rozpatrywanej sprawy należy stwierdzić, że przychód z odpłatnego zbycia łodzi, będącej środkiem trwałym w prowadzonej działalności gospodarczej stanowi – zgodnie z art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – przychód z działalności gospodarczej. Kosztem uzyskania przychodu z tego tytułu będzie natomiast wartość początkowa tej łodzi pomniejszona o dokonane odpisy amortyzacyjne.

Ponadto wskazać należy, że odpłatne zbycie środka trwałego stanowiącego przedmiot majątku wspólnego małżonków, wykorzystywanego w działalności gospodarczej przez jednego z małżonków, stanowi w całości przychód z pozarolniczej działalności gospodarczej, jedynie tego podmiotu, który faktycznie przedmiotową nieruchomość wykorzystywał dla celów prowadzonej działalności gospodarczej.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawczyni należy uznać za prawidłowe.

Jednocześnie wskazać należy, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretację opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego podanego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270 z późn. zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.