2015.01.20 - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPP3/443-1469/14/ASz
z 20 stycznia 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) – Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z 1 października 2014 r., (data wpływu 8 października 2014 r.), uzupełnionym pismem z 8 stycznia 2015 r. (data wpływu 13 stycznia 2015 r.), o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie obowiązku uwzględniania udzielanych pożyczek przy wyliczeniu wartości współczynnika struktury sprzedaży – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 8 października 2014 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług m.in. w zakresie obowiązku uwzględniania udzielanych pożyczek przy wyliczeniu wartości współczynnika struktury sprzedaży

Wniosek został uzupełniony pismem z 8 stycznia 2015 r. (data wpływu 13 stycznia 2015 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie Organu z 30 grudnia 2014 r. znak: IBPP3/443-1469/14/ASz.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

K.sp. z o.o. (dalej: Spółka lub Wnioskodawca) jest zarejestrowana jako czynny podatnik podatku od towarów i usług (dalej: podatek VAT).

Wnioskodawca prowadzi działalność w zakresie produkcji płyt drewnopochodnych oraz innych wyrobów z drewna.

Wnioskodawca planuje udzielić pożyczki środków pieniężnych. Pożyczka może zostać udzielona ze środków pieniężnych wygenerowanych w ramach działalności gospodarczej prowadzonej przez Spółkę bądź ze środków pozyskanych w tym celu od podmiotów zewnętrznych. Planowana pożyczka będzie miała charakter odpłatny, w związku z czym Spółka otrzyma od pożyczkobiorcy stosowne wynagrodzenie w postaci oprocentowania.

Na obecną chwilę Wnioskodawca nie jest w stanie ocenić czy takie kolejne umowy będą w przyszłości zawierane oraz w jakiej skali.

Wnioskodawca zaznacza, że w umowie Spółki jako przedmiot działalności nie została wskazana działalność polegająca na udzielaniu pożyczek. Taka działalność nie została także wskazana w przedmiocie działalności Spółki uwidocznionym w Krajowym Rejestrze Sądowym (dalej: KR). W związku z planowanym udzieleniem pożyczki oraz w celu wypełnienia wymogów wynikających z odrębnych przepisów, Spółka planuje dokonać w przyszłości aktualizacji zakresu działalności gospodarczej wskazanego w umowie Spółki oraz w KRS przez jego rozszerzenie o usługi polegające na udzielaniu pożyczek.

Zawarcie planowanej umowy pożyczki, oraz ewentualne późniejsze umowy pożyczki, nie będą należały po podstawowej działalności Wnioskodawcy. Działalność podstawowa Spółki polega bowiem na produkcji płyt drewnopochodnych oraz innych wyrobów z drewna. Planowana pożyczka, oraz ewentualne przyszłe umowy pożyczek, będą miały charakter dodatkowy i marginalny. W szczególności obroty uzyskiwane w związku z ich wykonaniem będą miały niewielki udział w całości obrotów uzyskiwanych przez Spółkę w ramach prowadzonej działalności, a zasoby ludzkie i materialne przedsiębiorstwa Spółki wykorzystywane w celu świadczenie tych usług będą znikome. Udzielenie planowanej pożyczki, oraz ewentualne późniejsze pożyczki, nie będą stanowiły stałego ani koniecznego uzupełnienia podstawowej działalności Spółki, lecz będą miały wyłącznie charakter poboczny względem działalności podstawowej.

W piśmie z 8 stycznia 2015 r. Wnioskodawca wskazał, że na jego decyzję o zamiarze udzielenia pożyczki wpływa przede wszystkim fakt posiadania przez Spółkę wolnych środków i chęć zagospodarowania tych wolnych środków w efektywny sposób. Ponadto, na decyzję Wnioskodawcy o zamiarze udzielenia pożyczki wpływa możliwość udzielenia w ten sposób wsparcia finansowego podmiotowi powiązanemu ze Spółką.

Wnioskodawca podkreślił, że planowana transakcja udzielenia pożyczki wystąpi wyjątkowo i będzie angażować niewielką część zasobów przedsiębiorstwa Wnioskodawcy. Transakcja ta wykonywana będzie poza głównym zakresem działalności w sposób niestanowiący jej koniecznego, stałego i bezpośredniego rozszerzenia.

Na obecną chwilę Wnioskodawca nie jest w stanie ocenić czy będzie w przyszłości udzielał kolejnych pożyczek oraz w jakiej skali. Wnioskodawca nie przewiduje udzielania ewentualnych przyszłych pożyczek według określonego wcześniej harmonogramu. Jeżeli takie transakcje wystąpią w przyszłości to będą miały charakter incydentalny, marginalny, uboczny i pozostawać będą poza głównym przedmiotem działalności Wnioskodawcy. Wnioskodawca nie przewiduje udzielania pożyczek w sposób zorganizowany, stały, ani według przyjętych uprzednio harmonogramów.

Wnioskodawca nie zamierza tworzyć rozwiązań zapewniających regularność udzielania pożyczek.

Co do zasady warunki pożyczki, o której mowa we wniosku, będą przedmiotem negocjacji. Podobnie, ewentualne przyszłe pożyczki, jeżeli zostaną w przyszłości udzielone, będą przedmiotem negocjacji. W przypadku udzielenia pożyczki podmiotowi powiązanemu negocjacje te będą jednak miały ograniczony charakter.

Wnioskodawca pragnie podkreślić, że w celu wykonania usługi (w tym negocjacji jej warunków, podpisania umowy pożyczki, przekazania środków pieniężnych) Wnioskodawca jedynie w minimalnym, pobocznym zakresie zaangażuje zasoby prowadzonego przedsiębiorstwa, w szczególności pracowników.

Najprawdopodobniej pożyczka zostanie udzielona podmiotowi współpracującemu lub powiązanemu z Wnioskodawcą, choć Spółka nie wyklucza także udzielenia pożyczki podmiotowi zewnętrznemu. Spółka przewiduje że kryterium wyboru pożyczkodawcy może być możliwość udzielenia wsparcia finansowego podmiotowi współfinansującemu lub powiązanemu.

Wnioskodawca nie określił kryteriów jakimi będzie się kierować przy wyborze podmiotów, którym może w przyszłości udzielić ewentualnych pożyczek.

Zawarcie planowanej umowy pożyczki, oraz ewentualnych późniejszych umów pożyczek, nie będzie należały po podstawowej działalności Wnioskodawcy. Działalność podstawowa polega bowiem na produkcji płyt drewnopochodnych oraz innych wyrobów z drewna.

Obroty uzyskiwane w związku z umową pożyczki będą miały znikomy udział w całości obrotów uzyskiwanych przez Wnioskodawcę w ramach prowadzonej działalności. Wnioskodawca nie jest w stanie precyzyjnie określić jaką część obrotu będą stanowić przychody uzyskane z udzielonej pożyczki. Wynika to z faktu, iż na obecną chwilę Wnioskodawca nie zna dokładnych kwot przychodów jakie będą uzyskiwane w przyszłości w ramach prowadzonego przedsiębiorstwa. Przewidywana (szacowana) kwota należnych Wnioskodawcy odsetek od planowanej pożyczki wyniesie około kilkaset tysięcy złotych. Wnioskodawca szacuje, że obroty te (kwota oprocentowania pożyczki) mogą stanowić około 0,1% całości przychodów uzyskiwanych w danym roku.

Spółka nie jest w stanie precyzyjnie określić jaki będzie udział kwotowy z udzielenia planowanej pożyczki, o której mowa we wniosku, na tle działalności podstawowej.

Przewidywana (szacowana) kwota planowanej pożyczki może wynosić od kilku do kilkunastu mln zł. Z kolei obroty Spółki za ostatni zamknięty rok obrotowy wyniosły: 1.113.639.773 zł

W związku z powyższym opisem zadano m.in. następujące pytanie (oznaczone we wniosku jako nr 2):

Czy wykonanie przez Spółkę planowanej usługi pożyczki stanowić będzie usługę (transakcję) o charakterze pomocniczym w rozumieniu art. 90 ust. 6 ustawy o VAT, i wobec tego obrót z tytułu tej usługi (transakcji) należy wyłączyć z obrotu będącego podstawą obliczania proporcji, o której mowa w art. 90 ust. 3 ustawy o VAT?

Stanowisko Wnioskodawcy (do pytania oznaczonego we wniosku jako nr 2):

W ocenie Wnioskodawcy, wykonanie przez Spółkę planowanej usługi pożyczki stanowić będzie usługę (transakcję) o charakterze pomocniczym w rozumieniu art. 90 ust. 6 ustawy o VAT, i wobec tego obrót z tytułu tej usługi (transakcji) należy wyłączyć z obrotu będącego podstawą obliczania proporcji, o której mowa w art. 90 ust. 3 ustawy o VAT.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy:

Zgodnie z art. 90 ustawy o VAT, w stosunku do towarów i usług, które są wykorzystywane przez podatnika do wykonywania czynności, w związku z którymi przysługuje prawo do obniżenia podatku należnego, jak i czynności, w związku z którymi takie prawo nie przysługuje, podatnik jest obowiązany do odrębnego określenia kwot podatku naliczonego związanych z czynnościami, w stosunku do których podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego. Jeżeli natomiast nie jest możliwe wyodrębnienie całości lub części tych kwot, to podatnik może pomniejszyć kwotę podatku należnego o taką część kwoty podatku naliczonego, którą można proporcjonalnie przypisać czynnościom, w stosunku do których podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego.

W myśl art. 90 ust. 6 ustawy o VAT, do obrotu stanowiącego podstawę obliczenia współczynnika proporcji VAT nie wlicza się obrotu uzyskanego z tytułu transakcji dotyczących:

pomocniczych transakcji w zakresie nieruchomości i pomocniczych transakcji finansowych;
usług wymienionych w art. 43 ust. 1 pkt 7, 12 i 38-41, w zakresie, w jakim transakcje te mają charakter pomocniczy.

Zdaniem Spółki, wykonanie planowanej usługi pożyczki stanowić będzie usługę (transakcję) o charakterze pomocniczym w rozumieniu art. 90 ust. 6 ustawy o VAT, i wobec tego obrót z tytułu tej usługi (transakcji) należy wyłączyć z obrotu będącego podstawą obliczania proporcji, o której mowa w art. 90 ust. 3 ustawy o VAT.

Ustawa o VAT nie zawiera przepisów, które wyjaśniałyby jakie przesłanki powinny zostać spełnione, aby uznać, że transakcje finansowe należy uznać za pomocnicze. Z uwagi natomiast na fakt, że art. 90 ust. 6 ustawy o VAT stanowi implementację przepisów dyrektywa VAT, w celu dokonania wykładni tego terminu należy posłużyć się uregulowaniami dyrektywy VAT oraz wspólnotowym dorobkiem orzeczniczym w tym zakresie.

Zgodnie z art. 174 ust. 2 pkt c dyrektywy VAT, przy obliczaniu proporcji podatku VAT naliczonego podlegającego odliczeniu nie uwzględnia się „wysokości obrotu uzyskanego z transakcji, o których mowa w art. 135 ust. 1 lit. b) – g), jeżeli są to transakcje pomocnicze”. Należy również podkreślić, że sformułowanie zawarte w art. 174 ust. 2 pkt c Dyrektywy VAT stanowi autonomiczne pojęcie prawa unijnego. Jako że przepisy dyrektywy VAT nie zawierają definicji „transakcji pomocniczych”, w celu określenia, czy dana kategoria usług świadczonych przez podatnika powinna być uwzględniona w proporcji dającej prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego, kluczowa jest analiza orzecznictwa TSUE w tym zakresie.

Przede wszystkim należy odwołać się do podstawowego rozstrzygnięcia Trybunału w tej kwestii, a mianowicie wyroku w sprawie C-306/94 Régie Dauphinoise-Cabinet. W orzeczeniu tym TSUE przyjął w szczególności, że nie mają charakteru pomocniczego czynności, które stanowią „bezpośrednie, stałe i konieczne uzupełnienie zasadniczej działalności firmy”. Analogiczne tezy zawarł TSUE w wyroku z 29 października 2009 r. w sprawie C-174/08 NCC Construction Danmark A/S. W ocenie TSUE dana transakcja nie może być uznana za pomocniczą, jeżeli stanowi bezpośrednie, stałe i niezbędne rozwinięcie działalności podatnika lub jeżeli dokonywanie tej transakcji skutkuje znacznym wykorzystaniem towarów i usług podlegających VAT.

W związku z przedmiotem sprawy przytoczyć należy także wyrok TSUE w sprawie C-77/01 Empresa da Desenvolvimento Mineiro Mineiro SGPS SA (dalej: BDM). Sprawa dotyczyła spółki EDM, która prowadziła działalność w zakresie poszukiwania i badania złóż. W wyroku w sprawie C-77/01 EDM Trybunał uznał, że skala dochodu generowanego przez transakcje finansowe może stanowić jedynie wskazówkę do uznania, że transakcje nie powinny być uważane za pomocnicze (sporadyczne), jednakże okoliczność ta nie jest wystarczająca do stwierdzenia, iż dane transakcje nie stanowią transakcji pomocniczych. W orzeczeniu tym TSUE podkreślił, iż kluczowe jest ustalenie, czy przedmiotowe transakcje obejmują bardzo ograniczone wykorzystanie aktywów lub usług opodatkowanych podatkiem VAT. W świetle powyższego rozstrzygnięcia – jeżeli w celu świadczenia usług finansowych podatnik wykorzystuje w niewielkim stopniu aktywa opodatkowane VAT, świadczone usługi finansowe nie powinny wpływać na obliczanie proporcji odliczenia podatku naliczonego.

Odnosząc sytuację Wnioskodawcy do tez wskazanych w orzecznictwie TSUE, niewątpliwie spełnione są przesłanki dla uznania usługi udzielenia pożyczki za czynność pomocniczą. Usługa udzielenia pożyczki:

i.nie będzie stanowić bezpośredniego, stałego i niezbędnego rozwinięcia działalności Spółki, a jedynie czynność o charakterze pobocznym (marginalnym) względem podstawowej działalności gospodarczej; a także

ii. jej dokonywanie nie będzie skutkować znacznym wykorzystaniem zasobów Spółki (to jest personelu Spółki oraz towarów i usług składających się na przedsiębiorstwo Spółki).

Ponadto, wskazówek co do prawidłowej interpretacji pojęcia „transakcji o charakterze pomocniczym” (zgodnie z brzmieniem ustawy o VAT obowiązującym od 1 stycznia 2014 r.) oraz pojęcia „czynności dokonywanych sporadycznie” (zgodnie z brzmieniem ustawy o VAT obowiązującym przed 1 stycznia 2014 r.) dostarcza orzecznictwo polskich sądów administracyjnych.

W wyroku z 11 czerwca 2014 r. (sygn. I FSK 1292/13) NSA wskazuje na relację pomiędzy znaczeniem słowa „pomocniczy”, a „sporadyczny”: „Wychodząc z tej płaszczyzny rozważań należy zauważyć, że termin „sporadyczność” (okazjonalność) oznacza częstotliwość dokonywania określonych czynności. Z kolei słowo „pomocniczy” wskazuje na pewne odniesienie, które w kontekście omawianej problematyki, tj. korelacji poszczególnych świadczeń zwolnionych do całkowitej, zasadniczej sfery działalności przedsiębiorcy oznacza swoistą uboczność, akcesoryjność, marginalność.”

Na szerokie kryterium oceny sporadyczności transakcji zwrócił również uwagę WSA w Gliwicach w wyroku z 18 listopada 2013 r. (sygn. III SA/GI 1488/13), w którym zgodził się ze stanowiskiem, że „aby dojść do wniosku, iż świadczone przez spółkę czynności, polegające na udzielaniu pożyczek mają charakter czynności sporadycznych, trzeba wziąć pod uwagę wartość, ilość, częstotliwość, stopień zaangażowania aktywów podatnika itd., na tle całokształtu jej działalności. Innymi słowy, aby ocenić, czy czynność jest sporadyczna (incydentalna) należy wziąć pod uwagę całokształt działalności podatnika.”

Podobnie, w wyroku WSA w Warszawie z 8 maja 2013 r. (sygn. III SA/Wa 3017/12) sąd stwierdził, że: „rację ma Skarżąca twierdząc, że użyte w art. 90 ust. 6 ustawy o VAT słowo „sporadycznie” nie może być interpretowane w sprzeczności z pojęciem „pomocnicze transakcje finansowe”, użytym w art. 174 ust. 2 Dyrektywy 2006/112, którego celem jest uniknięcie przypadków wypaczania współczynnika sprzedaży przez transakcje, które nie powinny mieć wpływu na wysokość odliczenia podatku naliczonego. W tym kontekście, za wyłączone ze współczynnika należy uznać te transakcje finansowe, które są wykonywane poza głównym zakresem działalności w sposób niestanowiący lei koniecznego, stałego i bezpośredniego rozszerzenia oraz nieangażujący istotnej części aktywów.”

W wyroku NSA z 14 lutego 2013 r. (sygn. I FSK 571/12) sąd stwierdził m.in. że „w sytuacji, gdy udzielanie pożyczek przez spółkę ma charakter marginalny i nie są w to zaangażowane znaczące dla niej aktywa, to należy uznać, że spółka wykonuje te czynności sporadycznie w rozumieniu art. 90 ust. 6 ustawy o VAT.”

W wyroku NSA z 18 stycznia 2012 r. (sygn. I SA/Po 640/11) Sąd podkreślił, że „jeśli podatnik udziela podmiotom powiązanym pożyczek wyjątkowo i angażuje w tę czynność niewielką część swojego majątku, to taka działalność pozostaje bez wpływu na kalkulację proporcji VAT, a przychodu z odsetek nie wlicza się do obrotu”. W wyroku z 30 czerwca 2009 r. (sygn. I FSK 903/08) NSA uznał, że: „Sporadyczności transakcji, zgodnie z orzecznictwem Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości, nie odnosi się do częstotliwości takich czynności, lecz raczej stopnia wykorzystania zasobów podatnika, przy nabyciu których przysługiwało prawo do odliczenia podatku. Czynności sporadyczne należałoby raczej rozumieć jako czynności poboczne do działalności gospodarczej podatnika.”

Na słuszność stanowiska Spółka wskazują także organy podatkowe w wydawanych interpretacjach. Przykładowo zgodnie z interpretacją Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 27 marca 2014 r. (IPPP1/443-125/14-2/AS): „transakcje „pomocnicze” nie są związane z zasadniczą działalnością podatnika, a przychody z ich tytułu nie są bezpośrednim, stałym i koniecznym uzupełnieniem tej działalności. (...) Ani ilość udzielonych pożyczek ani też liczba kontrahentów, którym udzielono tych pożyczek, same w sobie nie świadczą o tym, czy można i należy traktować ww. czynności, jako czynności pomocnicze w rozumieniu art. 90 ust. 6 ustawy. Aby bowiem dojść do wniosku, iż czynności te mają taki charakter, konieczne jest ich zestawienie według różnorakich kryteriów. Trzeba wziąć zatem pod uwagę wartość, ilość, częstotliwość czynności, stopień zaangażowania aktywów podatnika itd., na tle całokształtu jego działalności. Innymi słowy, aby ocenić, czy czynność jest pomocnicza (incydentalna) należy wziąć pod uwagę całokształt działalności podatnika. W analizowanej sprawie Spółka wskazała, że podstawową działalnością Spółki jest konfekcjonowanie kosmetyków, a udzielanie pożyczek nie jest koniecznym, stałym, ani bezpośrednim rozszerzeniem działalności Wnioskodawcy, jak również wyjaśniła, że udzielone pożyczki będą angażować w bardzo znikomym stopniu aktywa Spółki, do zawarcia tych transakcji Wnioskodawca nie będzie zatrudniać dodatkowego personelu, używać żadnych środków trwałych. Z uwagi na całokształt sprawy, należy zgodzić się z Wnioskodawca, że opisane usługi udzielenia pożyczki będą miały charakter pomocniczy (incydentalny). Potwierdzeniem powyższego jest fakt, że czynności te będą wykonywane poza podstawową działalnością Wnioskodawcy, stopień zaangażowania aktywów w skali działalności przedsiębiorstwa będzie również niewielki.”

Biorąc pod uwagę powyższe, w opinii Wnioskodawcy, ze względu na niewielkie zaangażowanie zasobów prowadzonego przedsiębiorstwa, małą częstotliwość udzielanych pożyczek (obecnie planowane jest udzielenie jednej pożyczki, Spółka nie wyklucza jednak możliwości zawarcia w przyszłości kolejnych umów pożyczek oraz poboczny (marginalny) charakter planowanej transakcji w stosunku do całokształtu działalności gospodarczej Spółki, udzielenie pożyczki stanowić będzie transakcje o charakterze pomocniczym w rozumieniu art. 90 ust. 6 ustawy o VAT.

W konsekwencji, w świetle powołanych wyżej przepisów oraz orzecznictwa, obrót z tytułu tej usługi (transakcji) należy wyłączyć z obrotu będącego podstawą obliczania proporcji, o której mowa w art. 90 ust. 3 ustawy o VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej ustawą, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Podstawowe zasady dotyczące odliczania podatku naliczonego zostały sformułowane w art. 86 ust. 1 ustawy. W myśl tego przepisu, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Na mocy art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu:

nabycia towarów i usług,
dokonania całości lub części zapłaty przed nabyciem towaru lub wykonaniem usługi.

Z treści powyższych przepisów wynika, że odliczenie podatku naliczonego przysługuje tylko zarejestrowanym, czynnym podatnikom podatku od towarów i usług, jeżeli nabyte towary i usługi służą czynnościom opodatkowanym, tzn. czynnościom, które generują podatek należny.

Natomiast prawo do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony nie przysługuje m.in. przy nabyciu towarów i usług:

wykorzystywanych do czynności nieobjętych zakresem opodatkowania podatkiem od towarów i usług (tzn. niepodlegających opodatkowaniu tym podatkiem);
wykorzystywanych do czynności wprawdzie podlegających zakresowi opodatkowania podatkiem od towarów i usług, niemniej jednak na podstawie przepisów szczególnych zwolnionych od tego podatku.

Wskazać należy, że w sytuacji, gdy podatnik w ramach prowadzonej działalności wykonuje czynności, od których przysługuje odliczenie podatku naliczonego oraz czynności, od których takie odliczenie nie przysługuje, zastosowanie znajduje przepis art. 90 ust. 1 ustawy, który stanowi, że w stosunku do towarów i usług, które są wykorzystywane przez podatnika do wykonywania czynności, w związku z którymi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, jak i czynności, w związku z którymi takie prawo nie przysługuje, podatnik jest obowiązany do odrębnego określenia kwot podatku naliczonego związanych z czynnościami, w stosunku do których podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego.

Jeżeli nie jest możliwe wyodrębnienie całości lub części kwot, o których mowa w ust. 1, podatnik może pomniejszyć kwotę podatku należnego o taką część kwoty podatku naliczonego, którą można proporcjonalnie przypisać czynnościom, w stosunku do których podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, z zastrzeżeniem ust. 10 – art. 90 ust. 2 ustawy.

Proporcję, o której mowa w ust. 2, na podstawie art. 90 ust. 3 ustawy, ustala się jako udział rocznego obrotu z tytułu czynności, w związku z którymi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, w całkowitym obrocie uzyskanym z tytułu czynności, w związku z którymi podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, oraz czynności, w związku z którymi podatnikowi nie przysługuje takie prawo.

W oparciu o art. 90 ust. 4 ustawy, proporcję, o której mowa w ust. 3 określa się procentowo w stosunku rocznym na podstawie obrotu osiągniętego w roku poprzedzającym rok podatkowy, w odniesieniu do którego jest ustalana proporcja. Proporcję tę zaokrągla się w górę do najbliższej liczby całkowitej.

Do obrotu, o którym mowa w ust. 3, nie wlicza się obrotu uzyskanego z dostawy towarów i usług, które na podstawie przepisów o podatku dochodowym są zaliczane przez podatnika do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji, oraz gruntów i praw wieczystego użytkowania gruntów, jeżeli są zaliczane do środków trwałych podatnika – używanych przez podatnika na potrzeby jego działalności (art. 90 ust. 5 ustawy).

Natomiast zgodnie z art. 90 ust. 6 ustawy – w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2014 r., do obrotu, o którym mowa w ust. 3, nie wlicza się obrotu z tytułu transakcji dotyczących:

pomocniczych transakcji w zakresie nieruchomości i pomocniczych transakcji finansowych;
usług wymienionych w art. 43 ust. 1 pkt 7, 12 i 38-41, w zakresie, w jakim transakcje te mają charakter pomocniczy.

W oparciu o art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy, zwalnia się od podatku usługi udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu usług udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych, a także zarządzanie kredytami lub pożyczkami pieniężnymi przez kredytodawcę lub pożyczkodawcę.

Zwalnia się od podatku usługi w zakresie udzielania poręczeń, gwarancji i wszelkich innych zabezpieczeń transakcji finansowych i ubezpieczeniowych oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu tych usług, a także zarządzanie gwarancjami kredytowymi przez kredytodawcę lub pożyczkodawcę (art. 43 ust. 1 pkt 39 ustawy).

Na mocy art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy, zwalnia się od podatku usługi w zakresie depozytów środków pieniężnych, prowadzenia rachunków pieniężnych, wszelkiego rodzaju transakcji płatniczych, przekazów i transferów pieniężnych, długów, czeków i weksli oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu tych usług.

Z kolei, w myśl art. 43 ust. 1 pkt 41 ustawy, zwalnia się od podatku usługi, których przedmiotem są instrumenty finansowe, o których mowa w ustawie z dnia 29 lipca 2005 r. o obrocie instrumentami finansowymi (Dz.U. z 2010 r. Nr 211, poz. 1384 oraz z 2011 r. Nr 106, poz. 622 i Nr 131, poz. 763), z wyłączeniem przechowywania tych instrumentów i zarządzania nimi, oraz usługi pośrednictwa w tym zakresie.

Z opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca (zarejestrowany jako czynny podatnik podatku od towarów i usług) planuje udzielić pożyczki środków pieniężnych. Pożyczka będzie miała charakter odpłatny, w związku z czym Spółka otrzyma od pożyczkobiorcy stosowne wynagrodzenie w postaci oprocentowania.

Do tej pory Wnioskodawca nie udzielał jakichkolwiek pożyczek i nie prowadził działalności w tym zakresie. Planowana pożyczka będzie pierwszą tego rodzaju transakcją przeprowadzoną przez Spółkę w ramach jej działalności gospodarczej. Wnioskodawca nie wyklucza, że w przyszłości zawrze kolejne umowy pożyczek z tym samym pożyczkobiorcą lub z innymi spółkami należącymi do tej samej grupy kapitałowej co Wnioskodawca, bądź z podmiotami z poza grupy. W umowie Spółki jako przedmiot działalności nie została wskazana działalność polegająca na udzielaniu pożyczek. Zawarcie planowanej umowy pożyczki, oraz ewentualne późniejsze umowy pożyczki, nie będą należały po podstawowej działalności Wnioskodawcy. Planowana pożyczka, oraz ewentualne przyszłe umowy pożyczek, będą miały charakter dodatkowy i marginalny. W szczególności obroty uzyskiwane w związku z ich wykonaniem będą miały niewielki udział w całości obrotów uzyskiwanych przez Spółkę w ramach prowadzonej działalności, a zasoby ludzkie i materialne przedsiębiorstwa Spółki wykorzystywane w celu świadczenie tych usług będą znikome. Udzielenie planowanej pożyczki, oraz ewentualne późniejsze pożyczki, nie będą stanowiły stałego ani koniecznego uzupełnienia podstawowej działalności Spółki, lecz będą miały wyłącznie charakter poboczny względem działalności podstawowej. Na decyzję Wnioskodawcy o zamiarze udzielenia pożyczki wpływa przede wszystkim fakt posiadania przez niego wolnych środków i chęć zagospodarowania tych wolnych środków w efektywny sposób. Ponadto, na decyzję o Wnioskodawcy o zamiarze udzielenia pożyczki wpływa możliwość udzielenia w ten sposób wsparcia finansowego podmiotowi powiązanemu ze Spółką. Na obecną chwilę Wnioskodawca nie jest w stanie ocenić czy będzie w przyszłości udzielał kolejnych pożyczek oraz w jakiej skali. Wnioskodawca nie przewiduje udzielania ewentualnych przyszłych pożyczek według określonego wcześniej harmonogramu. Jeżeli takie transakcje wystąpią w przyszłości to będą miały charakter incydentalny, marginalny, uboczny i pozostawać będą poza głównym przedmiotem działalności Wnioskodawcy. Wnioskodawca nie przewiduje udzielania pożyczek w sposób zorganizowany, stały, ani według przyjętych uprzednio harmonogramów. Wnioskodawca nie zamierza tworzyć rozwiązania zapewniające regularność udzielania pożyczek. Co do zasady warunki pożyczki, o której mowa we wniosku, będą przedmiotem negocjacji. Podobnie, ewentualne przyszłe pożyczki, jeżeli zostaną w przyszłości udzielone, będą przedmiotem negocjacji. W przypadku udzielenia pożyczki podmiotowi powiązanemu negocjacje te będą jednak miały ograniczony charakter. Najprawdopodobniej pożyczka zostanie udzielona podmiotowi współpracującemu lub powiązanemu z Wnioskodawcą, choć Spółka nie wyklucza także udzielenia pożyczki podmiotowi zewnętrznemu. Spółka przewiduje, że kryterium wyboru pożyczkodawcy może być możliwość udzielenia wsparcia finansowego podmiotowi współfinansującemu lub powiązanemu. Obroty uzyskiwane w związku z umową pożyczki będą miały znikomy udział w całości obrotów uzyskiwanych przez Wnioskodawcę w ramach prowadzonej działalności. Wnioskodawca nie jest w stanie precyzyjnie określić jaką część obrotu będą stanowić przychody uzyskane z udzielonej pożyczki. Wynika to z faktu, iż na obecną chwilę Wnioskodawca nie zna dokładnych kwot przychodów jakie będą uzyskiwane w przyszłości w ramach prowadzonego przedsiębiorstwa. Przewidywana (szacowana) kwota należnych Spółce odsetek od planowanej pożyczki wyniesie około kilkaset tysięcy złotych. Wnioskodawca szacuje, że obroty te (kwota oprocentowania pożyczki) mogą stanowić około 0,1 % całości przychodów uzyskiwanych w danym roku. Spółka nie jest w stanie precyzyjnie określić jaki będzie udział kwotowy z udzielenia planowanej pożyczki na tle działalności podstawowej. Przewidywana (szacowana) kwota planowanej pożyczki może wynosić od kilku do kilkunastu mln zł. Z kolei obroty Spółki za ostatni zamknięty rok obrotowy wyniosły: 1.113.639.773 zł.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Natomiast w świetle art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Jak wynika z cyt. wyżej przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, dla uznania, że dostawa towaru lub świadczenie usługi podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług bezwzględnym warunkiem jest „odpłatność” za daną czynność. Pod pojęciem odpłatności rozumieć należy prawo podmiotu dokonującego dostawy towarów lub świadczącego usługę, do żądania od nabywcy towaru, czy odbiorcy usługi zapłaty. W konsekwencji, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług będzie podlegała tylko ta dostawa lub świadczenie usług, w przypadku których istnieje konsument, tj. odbiorca świadczenia odnoszący z niego choćby potencjalną korzyść.

W świetle powyższego, czynność udzielenia pożyczki spełnia definicję usługi zawartą w art. 8 ust. 1 ustawy, można bowiem zidentyfikować beneficjenta świadczenia, którym będzie pożyczkobiorca, mogący korzystać z kapitału udostępnionego przez pożyczkodawcę.

Należy zauważyć, że istota umowy pożyczki została określona w art. 720 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz.U. Nr 16, poz. 93 ze zm.).

Na mocy art. 720 § 1 Kodeksu cywilnego, przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości. W wyniku spełnienia świadczenia przez dającego pożyczkę, określone przedmioty majątkowe stają się własnością biorącego pożyczkę. Zasilają one jednak tylko czasowo majątek biorącego pożyczkę, który obowiązany jest do zwrotu, tj. do przeniesienia na drugą stronę własności tej samej ilości pieniędzy albo rzeczy tego samego rodzaju.

Przedmiotem niniejszej sprawy jest m.in. ustalenie, czy udzielone przez Wnioskodawcę pożyczki stanowiły czynność o charakterze pomocniczym w rozumieniu art. 90 ust. 6 w zw. z art. 90 ust. 3 ustawy, a tym samym czy obrót osiągnięty przez Spółkę z tego tytułu powinien zostać wyłączony i nie powinien być uwzględniony w kalkulacji wartości współczynnika struktury sprzedaży.

Wskazać należy, że ustawodawca zarówno w akcie zasadniczym, jak i w rozporządzeniach wykonawczych do ustawy nie zdefiniował pojęcia charakter „pomocniczy”. W takim przypadku w pierwszej kolejności stosuje się wykładnię językową, w taki bowiem sposób ustawodawca komunikuje się z podatnikiem jako adresatem normy. Dopiero gdy wykładnia językowa nie prowadzi do jednoznacznych rezultatów dopuszczalne jest skorzystanie z pozajęzykowych dyrektyw interpretacyjnych. Według internetowego słownika synonimów (strona internetowa – http://synonim.net/synonim/pomocniczy), synonimami do słowa „pomocniczy” są pojęcia: „pomocny, wspierający, poboczny, akcesoryjny, dodatkowy, dopływowy, posiłkowy, subsydialny, subsydiarny, uzupełniający, wspomagający”.

Należy zauważyć, że przepis art. 174 (1) Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz. UE L Nr 347, str. 1 ze zm.) wskazuje, w jaki sposób w oparciu o dane dotyczące struktury wszystkich transakcji podatnika, należy obliczyć kwotę odliczeń przysługujących podatnikowi wykonującemu czynności wywierające różne skutki w zakresie prawa do odliczenia podatku.

Natomiast zgodnie z przepisem art. 174 (2) Dyrektywy, niektóre kategorie przychodów wyłączane są z obrotów uwzględnianych przy obliczeniu proporcji, o której mowa w ust. 1.

Oznacza to, że dokonywanie niektórych transakcji zarówno opodatkowanych, jak i zwolnionych od podatku nie wpływa na wysokość podatku naliczonego podlegającego proporcjonalnemu rozliczeniu.

Na podstawie przepisu art. 174 (2) Dyrektywy, przy obliczaniu proporcji podlegającej odliczeniu nie uwzględnia się następujących kwot:

wysokości obrotu uzyskanego z dostaw dóbr inwestycyjnych używanych przez podatnika do potrzeb jego przedsiębiorstwa,
wysokości obrotu uzyskanego z transakcji związanych z pomocniczymi transakcjami w zakresie nieruchomości i z pomocniczymi transakcjami finansowymi,
wysokości obrotu uzyskanego z transakcji, o których mowa w art. 135 ust. 1 lit. b-g, jeżeli są to transakcje pomocnicze.

Przepisy unijnej dyrektywy w zakresie VAT posługują się określeniem „incidental transactions” w ramach odpowiedniego przepisu, co na język polski może być tłumaczone jako „transakcje incydentalne/uboczne”. Termin „incydentalny” wg Słownika języka polskiego (Słownika Wydawnictwa Naukowego PWN) oznacza przy tym „mający małe znaczenie lub zdarzający się bardzo rzadko”, natomiast termin „uboczny” oznacza „dotyczący czegoś pośrednio, mniej istotny lub dodatkowy”. Transakcje o charakterze „incydentalnym” oznaczają zdarzenia występujące nie tyle rzadko, ile ubocznie, przy określonej okazji, nawet gdyby występowały w sposób powtarzalny. Pojęcie „incydentalności” odnosi się więc nie tyle do samej częstotliwości występowania danego zdarzenia, co raczej do jego poboczności względem zasadniczej działalności podatnika.

Także w wersji francuskiej omawianej VI Dyrektywy użyto określenia „accessoire”, a w wersji niemieckiej „Hilfsumsaetze”, co wskazuje, że w analizowanym kontekście istotne jest, aby były to czynności poboczne, czy też pomocnicze do zasadniczej działalności podatnika (wspomniane powyżej trzy wersje językowe VI Dyrektywy są kompatybilne i wskazują na pomocniczy, poboczny charakter omawianych czynności). Podobnie, polska wersja językowa Dyrektywy 2006/112, która zastąpiła VI Dyrektywę, odstępuje od sformułowania „transakcje sporadyczne” i określa omawiane czynności jako „transakcje pomocnicze”.

Tak więc, przy bardzo nieostrych granicach podlegającego wykładni pojęcia „incydentalnych (pomocniczych) transakcji finansowych” (…) nie powinien decydować jeden wskaźnik, punkt odniesienia czy też jedno tylko kryterium, ale ich całokształt wyznaczający miejsce, znaczenie i zakres danych transakcji w całokształcie działalności gospodarczej podatnika. Chodzi więc zasadniczo o to, aby tego rodzaju transakcje (przy obliczaniu proporcji stosowanej do odliczenia podatku naliczonego) nie zniekształcały obrazu i istoty działalności danego podmiotu (czynności opodatkowane i zwolnione) rzutujących na zakres prawa do odliczania podatku naliczonego.(…)”.

Transakcje pomocnicze zatem to takie, które nie są związane z zasadniczą działalnością podatnika, a przychody z ich tytułu nie są bezpośrednim, stałym i koniecznym uzupełnieniem tej działalności. Tak więc, aby ocenić, czy dana czynność może być uznana za pomocniczą, należy wziąć pod uwagę przede wszystkim to, czy stanowi ona uzupełnienie zasadniczej działalności gospodarczej podatnika. Jeżeli działalność finansowa stanowi stały i niezbędny element wbudowany w funkcjonowanie przedsiębiorstwa podatnika, to transakcje takie nie mogą być uznane za pomocnicze.

Ponadto, interpretując termin „sporadyczny” należy odwołać się do orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. W wyroku z dnia 11 lipca 1996 r. w sprawie Regie Dauphinoise (C-306/94), TSUE dokonał interpretacji pojęcia incydentalności w kontekście wykonywania transakcji finansowych. We wspomnianym wyroku TSUE wskazał, że o sporadycznym charakterze transakcji nie decyduje ich relatywnie niewielki udział wartościowy w całokształcie prowadzonej przez podatnika działalności. W wyroku tym TSUE odniósł się również do charakteru i kontekstu wykonywanych czynności wskazując, że tworzenie na własny rachunek lokat przez firmę zarządzającą nieruchomościami, ze środków wpłacanych przez właścicieli lub najemców, nie może być traktowane jako incydentalne, gdyż otrzymanie odsetek z tych inwestycji jest bezpośrednią, stałą i konieczną konsekwencją działalności opodatkowanej firm zarządzających nieruchomościami. Tym samym, zgodnie z wnioskowaniem a contrario, TSUE określił transakcje uznawane za wykonywane w sposób incydentalny (sporadyczny) jako te, które nie stanowią bezpośredniej, stałej i koniecznej konsekwencji działalności opodatkowanej.

Na taką interpretację może również wskazywać orzeczenie z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie EDM (C-77/01). We wspomnianym orzeczeniu TSUE za sporadyczne uznał te transakcje finansowe, których realizacja angażuje niewielką ilość towarów lub usług podlegających opodatkowaniu podatkiem VAT (które to towary i usługi stanowią aktywa podatnika), a skala przychodów może być wskazówką, czy rzeczywiście transakcje mają charakter sporadyczny. Oprócz powyższego, Trybunał zaznaczył również, że sam fakt wytworzenia większego dochodu niż działalność podstawowa podatnika, w wyniku transakcji finansowych, nie może powodować, że transakcji tych nie można uznać za sporadyczne.

W konsekwencji kryterium oceny, czy dana transakcja ma charakter pomocniczy, czy też nie, nie może być zatem wyłącznie uznanie, że dana transakcja ze względu na swoją wartość (minimalną) lub liczbę (jednorazowość) jest sporadyczna. Przez sporadyczność danej transakcji należy rozumieć okoliczności jej dokonania. Jeśli okoliczności te wskazują, że podatnik dokonuje danego typu transakcji incydentalnie, wówczas – bez względu na ich wartość lub liczbę, należy je potraktować jako sporadyczne w rozumieniu omawianego przepisu. Jeżeli natomiast okoliczności wskazują, że podatnik wykonuje dany typ transakcji jako element prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej, wówczas należy uznać, że transakcje takie nie są sporadyczne i to zarówno bez względu na ich wartość, jak i liczbę. Transakcjami, które nie mogą być uznane za sporadyczne będą natomiast takie, które z założenia mają być wykonane jako element prowadzonej działalności.

Transakcje sporadyczne, czy mające charakter pomocniczy zatem to takie, które nie są związane z zasadniczą działalnością podatnika, a przychody z ich tytułu nie są bezpośrednim, stałym i koniecznym uzupełnieniem tej działalności. Tak więc, aby ocenić czy dana czynność może być uznana za sporadyczną lub mającą charakter pomocniczy należy wziąć pod uwagę nie tylko częstotliwość jej wykonywania, ale także to, czy stanowi ona uzupełnienie zasadniczej działalności gospodarczej podatnika. Jeżeli dana działalność stanowi stały i niezbędny element wbudowany w funkcjonowanie przedsiębiorstwa podatnika, to transakcje takie nie mogą być uznane za pomocnicze i sporadyczne.

W ocenie tut. Organu, ani ilość udzielonych pożyczek ani też liczba kontrahentów, którym udzielono tych pożyczek, same w sobie nie świadczą o tym, czy można i należy traktować ww. czynności, jako czynności sporadyczne (incydentalne, pomocnicze) w rozumieniu art. 90 ust. 6 ustawy, czy też nie. Aby bowiem dojść do wniosku, że czynności te mają taki charakter, konieczne jest ich zestawienie według różnorakich kryteriów. Trzeba wziąć zatem pod uwagę wartość, ilość, częstotliwość czynności, stopień zaangażowania aktywów podatnika itd., na tle całokształtu jego działalności. Innymi słowy, aby ocenić, czy czynność jest pomocnicza, należy wziąć pod uwagę całokształt działalności podatnika.

Biorąc pod uwagę przedstawione zdarzenie przyszłe oraz obowiązujące w tym zakresie przepisy prawa stwierdzić należy, że Wnioskodawca udzielając pożyczki oprocentowanej, wykorzysta nadwyżkę środków finansowych w celu wsparcia i zapewnienia finansowania najprawdopodobniej podmiotu powiązanego lub z którym jest powiązany. W zamian za udzielenie pożyczki otrzymał wynagrodzenie w postaci odsetek w wysokości od kilku do kilkunastu mln zł. Wnioskodawca wskazał, że nie wyklucza udzielania pożyczek w przyszłości podmiotowi zewnętrznemu, a w konsekwencji uzyskanie korzyści w postaci odsetek.

Zatem Wnioskodawca będzie osiągał dwojakiego rodzaju korzyść. Z jednej strony stanowi to zyskowny i bezpieczny sposób inwestowania środków finansowych, z którego generuje zysk w postaci oprocentowania pożyczek, z drugiej zaś strony Wnioskodawca umożliwił w ten sposób dostęp do środków finansowych powiązanym podmiotom, a w ten sposób wpływa na dobre funkcjonowanie spółki powiązanej, co przekłada się na sferę działalności Wnioskodawcy. Również w przypadku udzielenia pożyczki podmiotom trzecim spoza grupy wpływać będzie bezpośrednio na sytuację ekonomiczną, finansową Wnioskodawcy poprzez otrzymywane odsetki.

Udzielenia pożyczki nie pozostaje zatem bez żadnego związku z działalnością Wnioskodawcy, a przez wzajemne powiązanie podmiotów staje się działalnością uzupełniającą do działalności Wnioskodawcy. Zaś udzielanie pożyczek podmiotom trzecim w związku z zagospodarowaniem wolnych środków pieniężnych za wynagrodzeniem nie może być traktowane jako incydentalne, gdyż otrzymanie odsetek od tych pożyczek wbrew twierdzeniom Wnioskodawcy, jest bezpośrednią, stałą i konieczną konsekwencją działalności opodatkowanej. Rodzaj prowadzonej działalności gospodarczej z istoty wymaga posiadania i zaangażowania znacznych środków finansowych. Wnioskodawca sam decyduje o sposobie pozyskiwania, jak również inwestowania posiadanych środków finansowych. W związku z tym, posiadając wolne środki pieniężne Wnioskodawca może podjąć decyzję o ich zadysponowaniu przez np. udzielanie oprocentowanych pożyczek. Powyższe czynności wpisują się w charakter prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej, bowiem pożyczając/udostępniając kapitał Spółka może uzyskać odsetki i prowizję, a zatem uzyskać dodatkowe finansowanie swojej działalności.

Zatem uznać należy, że czynność udzielenia oprocentowanej pożyczki przez Wnioskodawcę, który w przyszłości nie wyklucza udzielania dalszych pożyczek na rzecz podmiotów, nie jest działalnością pomocniczą dla całokształtu działań Wnioskodawcy. Czynność udzielenia pożyczki podmiotom zewnętrznym jest działaniem, które generuje przychody u Wnioskodawcy. Bez znaczenia pozostaje tutaj fakt, że Wnioskodawca udzielając pożyczek podmiotom z grupy jak również podmiotom trzecim będzie angażował niewielką część swojego majątku, jak również bez znaczenia będzie brak wypracowanej na chwilę obecną polityki w tym zakresie, gdyż udzielanie pożyczek podmiotom z grupy i ewentualnie dla podmiotów trzecich, będzie miało miejsce w przyszłości.

Podsumowując, należy stwierdzić, że wykonanie przez Spółkę planowanej usługi pożyczki nie będzie stanowić usługi (transakcji) o charakterze pomocniczym w rozumieniu art. 90 ust. 6 ustawy o VAT, i wobec tego obrót z tytułu tej usługi (transakcji) należy nie może być wyłączony z obrotu będącego podstawą obliczania proporcji, o której mowa w art. 90 ust. 3 ustawy o VAT.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy jest nieprawidłowe.

W zakresie opodatkowania czynności udzielenia pożyczki zostało wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, ul. Kraszewskiego 4a, 35-016 Rzeszów, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2012r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin