Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPP2/443-1033/14/AK
z 23 października 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 10 lipca 2014 r. (data wpływu 1 sierpnia 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktur wystawionych przez partnerów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 1 sierpnia 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktur wystawionych przez partnerów.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

W dniu 10 lipca 2012 r. spółki: A S.p.A., z siedzibą w R (dalej jako: „A") oraz T. S.p.A. T E, z siedzibą w M (dalej jako: „T") utworzyły Konsorcjum (dalej jako: „Konsorcjum"), któremu Międzygminny Kompleks Unieszkodliwiania Odpadów P Sp. z o.o. (zwany dalej „Zamawiającym") powierzył realizację projektu pod nazwą „XXX (XXXX) na obszar miast B" oraz odpowiedniej umowy o numerze referencyjnym: MKUO /ZP/NO/03/12 (dalej jako: „Zamówienie").

Należy zaznaczyć, że zarówno „A”, jak i „T” mają w Polsce zarejestrowane w Krajowym Rejestrze Sądowym oddziały przedsiębiorcy zagranicznego. O ile jednak „A” prowadzi działalność w Polsce z wykorzystaniem oddziału, to „T”, w związku z realizacją Zamówienia, wykonuje świadczenia bezpośrednio z Włoch (bez wykorzystania polskiego oddziału). „A” i „T” nie posiadają w Polsce odrębnych podmiotów prawnych.

Kierując się względami praktycznymi i dążąc do nadania Konsorcjum ram organizacyjno-prawnych, w dniu 2 stycznia 2013 r., „A” oraz „T” podpisały umowę o powołaniu spółki cywilnej (dalej jako: „Spółka"). Celem utworzenia Spółki była realizacja robót związanych z realizacją Zamówienia jak również innych zadań powierzonych Konsorcjum przez Zamawiającego, przy czym przedmiot działalności Spółki został opisany jako „koordynacja, zarządzanie wykonaniem i realizacja robót w ramach Zamówienia, jak również wykonanie innych zadań powierzonych przez Zamawiającego." Spółka została zarejestrowana jako odrębny podatnik VAT i uzyskała własny numer NIP (VAT).

Wprowadzenie w życie powyższych ustaleń, tj. zastąpienie Konsorcjum przez Spółkę wymagało dokonania zmian w umowach z podwykonawcami oraz innymi usługodawcami Konsorcjum, jak również wprowadzenia szeregu zmian organizacyjnych umożliwiających Spółce realizację Zamówienia.

W konsekwencji, uwzględniając charakter Zamówienia oraz konieczność jego sprawnej i nieprzerwanej realizacji, „A” i „T” (dalej jako „Partnerzy") zmuszone były do wprowadzenia odpowiednich rozwiązań na okres przejściowy, tj. do momentu uzyskania przez Spółkę pełnej zdolności operacyjnej oraz przejęcia przez nią wszystkich funkcjonalności Konsorcjum. W szczególności, Partnerzy zdecydowali o tym, że do czasu osiągnięcia przez Spółkę pełnej zdolności organizacyjnej do obsługi Zamówienia, będą we własnym zakresie wykonywać wszelkie działania związane z realizacją Zamówienia. Ustalono także, że po osiągnięciu przez Spółkę zdolności organizacyjnej, Partnerzy obciążą Spółkę kosztami ww. działań - w ten sposób, że przeniosą na Spółkę świadczone na jej rzecz usługi jako tzw. „projekt w toku" (tj. projekt na określonym etapie jego realizacji), realizując jednocześnie uzgodnione marże w związku ze swoim zaangażowaniem w prowadzenie robót związanych z realizacją Zamówienia w miejsce Spółki. Jedną z kluczowych aktywności Konsorcjum, która w okresie przejściowym wymagała bezpośredniego zaangażowania Partnerów, były relacje gospodarcze z podwykonawcami, innymi usługodawcami oraz dostawcami towarów dla Konsorcjum (dalej łącznie jako „Usługodawcy"). W celu formalizacji działań Partnerów Konsorcjum w ww. zakresie oraz relacji organizacyjnych i finansowych pomiędzy Partnerami Konsorcjum a Spółką, każdy z Partnerów podpisał ze Spółką odpowiednie porozumienie (dalej jako: „Porozumienie"). W ramach przedmiotowego Porozumienia zawartego pomiędzy Spółką i odpowiednio każdym z Partnerów w dniu 31 grudnia 2013:

1. strony potwierdziły, że do dnia zawarcia Porozumienia, „A” i „T” zrealizowały we własnym zakresie szereg czynności związanych z przygotowaniem, organizacją i realizacją Zamówienia, w tym czynności o charakterze organizacyjnym, administracyjnym i operacyjnym (dalej jako: „Usługi") oraz poniosły koszty związane z ww. Usługami,
2. strony odwołały się do treści umowy powołującej Spółkę, w której postanowiono, że „o ile będzie to wymagane lub korzystne z punktu widzenia celu biznesowego Spółki, albo z punktu widzenia efektywnej realizacji przez Spółkę obowiązków wynikających z niniejszej umowy, każda ze Stron może świadczyć usługi na rzecz drugiej Strony, jak również na rzecz Spółki [...]" oraz zgodnie potwierdziły, że usługi wykonane przez „A” i „T” były niezbędne dla właściwej realizacji Zamówienia, zaś koszty tych usług zostały zatwierdzone przez Strony jako prawidłowo odzwierciedlające wartość tych usług,
3. strony potwierdziły, że za wykonanie usług „A” i „T” przysługuje wynagrodzenie w ustalonej kwocie, skalkulowanej jako suma wszystkich kosztów poniesionych przez „A”/„T” w związku z realizacją usług powiększona o uzgodnioną marżę (ustaloną procentowo), plus należny VAT obliczony z uwzględnieniem stawki 23%.

Do Porozumienia została załączona lista wydatków poniesionych odpowiednio przez „A” i „T” będących podstawą do kalkulacji należnego Partnerom wynagrodzenia. Ww. listy objęły w szczególności następujące wydatki poniesione przez Partnerów na potrzeby realizacji Zamówienia:

• koszty ubezpieczeń i gwarancji dotyczące zabezpieczenia należytego wykonania kontraktu, ponoszone zgodnie z wymogami Zamawiającego sformalizowanymi w ramach kontraktu dotyczącego realizacji Zamówienia,

• koszty własne Partnerów (w tym głównie koszty personelu) dotyczące realizacji na rzecz Spółki usług o charakterze technicznym, administracyjnym i organizacyjnym.

Zgodnie z ustaleniami Stron zawartymi w Porozumieniu, akceptacja prawidłowości, kompletności i zgodności ww. listy wydatków następuje poprzez złożenie na niej własnoręcznych podpisów przez osoby uprawnione do reprezentowania Stron, przy czym dokonanie przez Strony ww. akceptacji jest równoznaczne z potwierdzeniem przez nie faktu wykonania usług, jak również ich zakresu przedmiotowego.

Uwzględniając fakt, że w dniu 31 grudnia załączona do Porozumienia lista wydatków została zgodnie zatwierdzona przez Strony w drodze złożenia na niej podpisów przez upoważnionych przedstawicieli Stron, „A” i „T” wystawiły na rzecz Spółki faktury na kwotę należnego im wynagrodzenia. „A”, uznając usługi za wykonywane poprzez oddział położony w Polsce, wystawiło fakturę VAT z uwzględnieniem stawki 23% w oparciu o art. 15 w zw. z art. 17 ust. 1a ustawy VAT. Z kolei „T” również wystawiła fakturę z 23% stawką VAT, uznając wykonywane usługi za usługi związane z nieruchomością położoną w Polsce (art. 28e w zw. z art. 15 i art. 17 ust. 1 pkt 4 lit. a) ustawy VAT).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

• Czy usługi świadczone na rzecz Spółki przez Partnerów zgodnie z Porozumieniem prawidłowo zostały uznane za usługi podlegające opodatkowaniu 23% stawką VAT?

• Czy Spółce przysługuje prawo do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony przy nabyciu usług?



Zdaniem Wnioskodawcy, ogół czynności realizowanych przez każdego z Partnerów na rzecz Spółki na podstawie Uchwały składał się na kompleksową usługę, podlegającą opodatkowaniu według podstawowej stawki VAT.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, opodatkowaniu tym podatkiem podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów należy rozumieć przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. W myśl art. 8 ust. 1 ustawy, świadczeniem usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, jest każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

• przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
  

• zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
  

• świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

W sytuacji opisanej w niniejszym wniosku, „A”, „T” oraz Spółka są odrębnymi podatnikami VAT, posiadającymi odrębnie im nadane numery NIP (VAT).

Warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem jest łączne spełnienie dwóch przesłanek:

• dana czynność ujęta została w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu VAT,
  

• czynność wykonana została przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem był podatnikiem VAT.

W opinii Spółki, świadczenia realizowane przez Partnerów na rzecz Spółki za wynagrodzeniem stanowią usługi, o których mowa w art. 8 ust. 1 ustawy. W związku z tym, że usługi te są realizowane przez Partnerów jako podatników VAT, podlegają one opodatkowaniu na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Podmiot zobowiązany do opodatkowania usług.

Należy zauważyć, że z perspektywy obu Partnerów, usługi są świadczone w odmienny sposób.

„A” wykonuje przedmiotowe usługi z wykorzystaniem utworzonego w Polsce oddziału, który stanowi stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej „A” w Polsce w rozumieniu ustawy o VAT. W konsekwencji, skoro oddział „A” w Polsce bierze udział w wykonywaniu przedmiotowych usług, to w świetle art. 17 ust. 1a ustawy, nie można w tej sytuacji zastosować metody odwrotnego obciążenia i przerzucić ciężaru opodatkowania tych usług na polskiego usługobiorcę. Zgodnie bowiem z powyższą regulacją, byłoby to możliwe jedynie w sytuacji, w której miejsce prowadzenia działalności gospodarczej „A” w Polsce (tj. oddział „A” w Polsce) nie uczestniczyłoby w wykonywaniu przedmiotowych usług.

Polska ustawa VAT nie zawiera szczegółowego opisu przesłanek, które mogłyby decydować o uznaniu stałego miejsca prowadzenia działalności w Polsce za uczestniczące w danych transakcjach. Przesłanki takie wynikają jednak z przepisów rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. Co istotne, rozporządzenia Rady są aktami prawa unijnego stosowanymi bezpośrednio we wszystkich państwach członkowskich bez potrzeby ich implementacji w prawie krajowym. W konsekwencji uznać należy, że przepisy wskazanego rozporządzenia mają decydujące znaczenie dla wyjaśnienia analizowanej kwestii.

Zgodnie z rozporządzeniem, stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej uczestniczy w danych transakcjach, jeśli zaplecze techniczne i personel tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej są wykorzystywane przez podatnika do celów niezbędnych do realizacji podlegającej opodatkowaniu transakcji dostawy towarów w tym państwie członkowskim - przed dostawą towarów lub w jej trakcie. W przypadku, gdy zasoby stałego miejsca prowadzenia działalności wykorzystuje się jedynie do zadań administracyjnych, takich jak księgowość, fakturowanie i odzyskiwanie należności, uznaje się, że nie są one wykorzystywane do celów realizacji dostawy towarów lub świadczenia usług. Jeśli jednak podatnik wystawia fakturę, posługując się numerem identyfikacyjnym VAT nadanym mu przez państwo członkowskie, w którym ma stale miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, miejsce to uznaje się za uczestniczące w realizacji tej dostawy towarów w tym państwie członkowskim, o ile nie udowodniono, że jest inaczej.

Co istotne, „A” dla potrzeb wykonywania przedmiotowych usług wykorzystywało personel i zaplecze techniczne oddziału. W konsekwencji, w świetle powyższych przesłanek wynikających z rozporządzenia, oddział „A” w Polsce powinien zostać uznany za „uczestniczący w wykonywaniu usług". W takiej sytuacji, to „A” była zobowiązana do opodatkowania wykonywanych usług VAT.

Z kolei z perspektywy „T”, usługi te również nie będą mogły być rozliczone w oparciu o metodę odwrotnego obciążenia. Należy bowiem zauważyć, że przedmiotowe usługi służą wykonaniu kompleksowej inwestycji budowlanej, polegającej na wzniesieniu spalarni. W konsekwencji, kompleksową usługę wykonaną przez „T” na rzecz Spółki zgodnie z Uchwałą uznać należy za usługę związaną z nieruchomością, dla której miejsce świadczenia powinno zostać określone w oparciu o art. 28e ustawy VAT. Taka klasyfikacja z kolei wyłącza możliwość zastosowania art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy VAT, zgodnie z którym do rozliczenia podatku byłby zobowiązany polski usługobiorca (metoda odwrotnego obciążenia). Zgodnie bowiem z tą regulacją, w przypadku usług związanych z nieruchomościami warunkiem zastosowania tej metody jest brak rejestracji usługodawcy jako podatnika VAT w Polsce.

Tymczasem „T” dokonała takiej rejestracji, w związku z utworzeniem w Polsce oddziału i jest zarejestrowanym podatnikiem VAT w Polsce. W konsekwencji, to „T” była zobowiązana do opodatkowania przedmiotowych usług VAT w Polsce.

Dodatkowo należy wskazać, że w omawianym przypadku nie znajdzie zastosowania również art. 17 ust. la ustawy VAT, ponieważ oddział „T” nie bierze udziału w świadczeniu usług związanych z realizacją Zamówienia na terytorium Polski, a wszystkie usługi świadczone są bezpośrednio przez pracowników „T” z siedzibą we Włoszech.

Podsumowując tę część rozważań uznać należy, że zarówno „A” jak i „T” w świetle ustawy o VAT powinny być uznane za podatników zobowiązanych do rozliczenia podatku z tytułu usług świadczonych na rzecz Spółki zgodnie z Porozumieniem.

Moment powstania obowiązku podatkowego.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy nowelizującej z 7 grudnia 2012 r., obowiązek podatkowy na nowych zasadach powstaje w stosunku do czynności wykonanych od 1 stycznia 2014 r. Przepis ten stanowi, że w przypadku czynności wykonanych przed 1 stycznia 2014 r. obowiązek podatkowy ma powstawać na podstawie art. 19-21 Ustawy VAT w brzmieniu obowiązującym do końca 2013 r.

W opinii Spółki, zgodnie z ustaleniami zawartymi w Porozumieniu, usługi określone w Porozumieniu należy uznać za wykonane z dniem 31 grudnia 2013 r. Tego bowiem dnia doszło do zatwierdzenia przez strony Porozumienia zakresu i wartości wykonanych usług oraz wynagrodzenia należnego Partnerom za ich wykonanie. W konsekwencji, obowiązek podatkowy w stosunku do usług określonych w Porozumieniu powinien być określony w oparciu o przepisy ustawy VAT w brzmieniu obowiązującym do końca 2013 r.

W świetle art. 19 ust. 1 ustawy VAT, w brzmieniu obowiązującym do końca 2013 r., obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wydania towaru lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1 tej ustawy. Jeżeli dostawa towaru lub wykonanie usługi powinny być potwierdzone fakturą, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wystawienia faktury, nie później jednak niż w 7 dniu, licząc od dnia wydania towaru lub wykonania usługi (ust. 4). Powyższe zasady stosuje się odpowiednio do faktur za częściowe wykonanie usługi (ust. 5).

Dokumentowanie obrotu za pomocą faktury.

W przepisach obowiązujących do końca 2013 r., obowiązek dokumentowania obrotu dla potrzeb podatku od towarów i usług fakturami VAT przez podatników tego podatku został określony w art. 106 ust. 1 ustawy VAT, w myśl którego podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

Z powołanych przepisów wynika, że fakturę wystawia się w przypadku dokonania sprzedaży (odpłatnej dostawy towarów lub odpłatnego świadczenia usług na terytorium kraju, eksportu towarów oraz wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów), przy czym wystawia ją podmiot wykonujący daną czynność (podatnik) do nabywcy towarów lub usług. W świetle § 9 ust. 1 rozporządzenia, fakturę co do zasady wystawia się nie później niż 7 dnia licząc od dnia wydania towaru lub wykonania usługi.

Świadczenia o charakterze kompleksowym.

W opinii Spółki, opisane we wniosku świadczenia realizowane przez Partnerów na rzecz Spółki będą miały charakter złożony, tj. będą składały się z szeregu czynności, składających się na usługę o charakterze kompleksowym.

Bazując na orzecznictwie TSUE, należy przyjąć pewne wskazówki, w oparciu o które można stwierdzić, kiedy świadczenie obejmuje, z ekonomicznego punktu widzenia jedną usługę i w konsekwencji, kiedy podział takiego świadczenia byłby sztuczny. W wyroku w sprawie Card Protection Plan Ltd. TSUE stwierdził, że „w celu ustalenia dla celów VAT, czy świadczenie usług obejmujące kilka części składowych należy traktować, jako jedno świadczenie, czy też, jako dwa lub więcej świadczeń wycenianych odrębnie, należy przede wszystkim wziąć pod uwagę treść przepisu artykułu 2(1) VI Dyrektywy, zgodnie z którym każde świadczenie usług powinno być traktowane jako odrębne i niezależne oraz fakt, iż świadczenie obejmujące z ekonomicznego punktu widzenia jedną usługę nie powinno być sztucznie dzielone, co mogłoby prowadzić do nieprawidłowości w funkcjonowaniu systemu VAT". Kontynuując, TSUE wskazał, że „pojedyncze świadczenie ma miejsce zwłaszcza wtedy, gdy jedną lub więcej części składowych uznaje się za usługę zasadniczą, podczas gdy inny lub inne elementy traktuje się, jako usługi pomocnicze, do których stosuje się te same zasady opodatkowania, co do usługi zasadniczej. Usługę należy uznać za usługę pomocniczą w stosunku do usługi zasadniczej, jeśli nie stanowi ona dla klienta celu samego w sobie, lecz jest środkiem do lepszego wykorzystania usługi zasadniczej".

W konsekwencji, zdaniem Spółki, oceny usługi, jako świadczenia jednolitego należy dokonywać (i) z ekonomicznego punktu widzenia, oraz (ii) z perspektywy nabywcy. W przypadku pierwszego zagadnienia chodzi tutaj o często podkreślaną w orzecznictwie TSUE opozycję pomiędzy ekonomiczną rzeczywistością a prawną treścią transakcji. Należy podkreślić, że VAT jest podatkiem o charakterze ekonomicznym i treść stosunku prawnego ma dla niego znaczenie drugorzędne. Z powyższego wynika, że z punktu widzenia transakcji możliwość wyodrębnienia kilku umów lub kilku stosunków prawnych łączących strony nie ma decydującego znaczenia. Istotnym wydaje się, czy ekonomicznie świadczenie jest jednolite oraz, czy można je w sposób naturalny podzielić. W odniesieniu do drugiego zagadnienia, kluczowa jest analiza celu dokonania transakcji po stronie nabywcy. Jeżeli z jego perspektywy istnieje jeden istotny przedmiot świadczenia, a pozostałe mają charakter wtórny lub pomocniczy, mamy do czynienia ze świadczeniem złożonym, którego podział byłby sztuczny.

Powyższe podejście dotyczące sposobu traktowania usług znalazło również potwierdzenie w wyroku z dnia 27 października 2005 r. w sprawie C-41/04 Levob Verzekeringen BV, OV Bank NV przeciwko Staatssecretaris van Financien, w którym TSUE stwierdził, że „Artykuł 2 ust. 1 szóstej dyrektywy 77/388 w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych należy interpretować w ten sposób, że jeżeli dwa świadczenia lub więcej, lub czynności dokonane przez podatnika na rzecz konsumenta, rozumianego, jako konsumenta przeciętnego, są tak ściśle związane, że obiektywnie tworzą one w aspekcie gospodarczym jedną całość, której rozdzielenie miałoby sztuczny charakter, to wszystkie te świadczenia lub czynności stanowią jedno świadczenie do celów stosowania podatku od wartości dodanej".

Poprawność stanowiska przedstawionego przez Spółkę znajduje potwierdzenie również w orzecznictwie polskich sądów administracyjnych. Przykładowo, w uchwale Naczelnego Sądu Administracyjnego wydanej w składzie 7 sędziów z dnia 8 listopada 2010 r. sygn. I FPS 3/10 Sąd zauważył, że istotą opodatkowania podatkiem VAT jest opodatkowanie działalności gospodarczej. Zatem przy ustalaniu przedmiotu opodatkowania tym podatkiem, decydujące znaczenie powinny mieć aspekty ekonomiczne i cel danej czynności prawnej, a nie jej cywilnoprawna forma. Stąd też, zdaniem Sądu, przy interpretowaniu pojęcia „całość świadczenia" nie ma podstaw do dzielenia takiego świadczenia z punktu widzenia obowiązku w VAT na dwie czynności tylko dlatego, że mogą one być przedmiotem odrębnych stosunków zobowiązaniowych na gruncie prawa prywatnego.

W świetle powyższych orzeczeń, świadczenie Partnerów na rzecz Spółki powinno być uznane za jednolite świadczenie kompleksowe, podlegające w całości opodatkowaniu podstawową stawką podatku.

Zdaniem Wnioskodawcy, będzie przysługiwało prawo do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony przy nabyciu od Partnerów usług wykonanych zgodnie z Uchwałą.

Co istotne, przedmiotowe usługi zostały wykonane z dniem 31 grudnia 2013 r. W świetle obowiązujących w tej dacie przepisów w zakresie odliczenia VAT, warunkiem takiego odliczenia było otrzymanie faktury. Ponieważ przedmiotowe faktury zostały wystawione przez Partnerów już po 1 stycznia 2014 r., prawo do odliczenia nie mogło powstać po stronie Spółki w roku 2013.

W świetle przepisów przejściowych zawartych w ustawie nowelizującej z dnia 7 grudnia 2012 r., nowe regulacje w zakresie zasad odliczania podatku naliczonego weszły w życie z dniem 1 stycznia 2014 r. W konsekwencji, skoro prawo do odliczenia nie przysługiwało w 2013 r. z uwagi na brak faktur, uznać należy, że dla potrzeb określenia zasad odliczenia podatku naliczonego wykazanego na fakturach wystawionych przez Partnerów w roku 2014 zastosowanie znajdą przepisy ustawy VAT w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2014 r.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Należy zauważyć, że nabyte usługi będą w sposób oczywisty wykorzystane do wykonywania czynności opodatkowanych, ponieważ zostały one nabyte w celu wybudowania spalarni. Spółka bowiem sukcesywnie, w miarę wykonywania kolejnych etapów robót, w sposób uzgodniony z Zamawiającym w Zamówieniu wystawia na Zamawiającego faktury VAT na kolejne należne części wynagrodzenia.

Zgodnie z art. 86 ust. 10 ustawy VAT, prawo do odliczenia kwoty podatku naliczonego powstaje w rozliczeniu za okres, w którym w odniesieniu do nabytych usług powstał obowiązek podatkowy. Z kolei art. 86 ust. 10b pkt 1) ustawy wskazuje, że prawo takie powstaje nie wcześniej niż w rozliczeniu za okres, w którym podatnik otrzymał fakturę. W konsekwencji uznać należy, że skoro, jak wynika z pierwszej części przedmiotowej analizy, obowiązek podatkowy po stronie „A” i „T” powstał w dniu 31 grudnia 2013 r., prawo do odliczenia powstało po stronie Spółki w dacie otrzymania faktur wystawionych odpowiednio przez „A” i „T” dokumentujących usługi wykonane na rzecz Spółki.

Zatem, po wykonaniu usług i otrzymaniu od Partnerów faktur VAT dotyczących tych transakcji, Spółce przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wynikającego z otrzymanych faktur VAT, gdyż spełnione zostały wszystkie warunki niezbędne do dokonania takiego obniżenia. Natomiast ewentualna nadwyżka podatku naliczonego nad należnym będzie podlegała zwrotowi na rachunek Spółki w trybie przewidzianym w art. 87 ustawy o VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając na uwadze przedstawione zdarzenie przyszłe, stosownie do art. 14c § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Ponadto należy wskazać, że zgodnie z art. 14b § 1 ustawy - Ordynacja podatkowa, minister właściwy do spraw finansów publicznych, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Wniosek o interpretację indywidualną może dotyczyć zaistniałego stanu faktycznego lub zdarzeń przyszłych (art. 14b § 2 ustawa - Ordynacja podatkowa). A zatem wniosek o wydanie interpretacji może być złożony tylko w indywidualnej sprawie zainteresowanego, nie zaś grupy osób. Z tych też względów - z uwagi na indywidualny charakter interpretacji przepisów prawa podatkowego - zaznacza się, że niniejsza interpretacja indywidualna dotyczy jedynie Spółki, nie zaś Partnerów, którzy chcąc uzyskać interpretacje indywidualne powinni wystąpić z odrębnymi wnioskami o jej wydanie. W konsekwencji, regulacje zawarte w art. 14k-14n ustawy Ordynacja podatkowa nie będą miały zastosowania dla tych podmiotów.

Końcowo zaznaczyć należy, że niniejsza interpretacja została wydana przy założeniu, że tzw. usługi „projekt w toku” nie dotyczą ogólnej działalności Spółki, ale są niezbędne do prawidłowej i efektywnej realizacji robót w ramach zamówienia publicznego na realizację projektu pod nazwą „..." a więc są ukierunkowane na tę konkretnie nieruchomość, co oznacza, że w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź skarbowej zostanie określony odmienny stan faktyczny, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Wskazać ponadto należy, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (pytań) Spółki. Inne kwestie przedstawione w opisie stanu faktycznego (zdarzeniu przyszłym), bądź we własnym stanowisku, które nie zostały objęte pytaniami nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia, a w przypadku zdarzenia przyszłego – stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, ul. Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszcz, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.