Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPP1/443-524/14/BM
z 8 września 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 16 maja 2014 r. (data wpływu 27 maja 2014 r.), uzupełnionym pismem z 20 sierpnia 2014 r. (data wpływu 26 sierpnia 2014 r.), o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie momentu powstania obowiązku podatkowego w podatku VAT w przypadku wysłania towarów kurierem oraz w przypadku odbioru towaru w magazynie Wnioskodawcy - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27 maja 2014 r. wpłynął do tut. organu ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie momentu powstania obowiązku podatkowego w podatku VAT w przypadku wysłania towarów kurierem oraz w przypadku odbioru towaru w magazynie Wnioskodawcy.

Ww. wniosek został uzupełniony pismem z 20 sierpnia 2014 r. (data wpływu 26 sierpnia 2014 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z 14 sierpnia 2014 r. znak: IBPP1/443-524/14/BM.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest firmą handlową zajmującą się między innymi hurtową sprzedażą sprzętu komputerowego (głównie drukarek), który Wnioskodawca sprzedaje na rzecz klientów z całego kraju. Towar można odebrać w siedzibie Wnioskodawcy, ale w większości jest przez Wnioskodawcę transportowany (za pomocą firmy kurierskiej) do miejsca wskazanego przez klienta. Dostawy są realizowane na podstawie złożonego i zaakceptowanego zamówienia. Klient na prawo do wskazania innego miejsca dostawy niż jego siedziba, w tym do podania adresu jego kontrahenta. Wnioskodawca nie zawiera specjalnych umów z klientami ale przyjęta jest praktyka, że to Wnioskodawca zawsze odpowiada za wysłany towar aż do momentu odbioru we wskazanym miejscu. Gdy towar ulegnie uszkodzeniu lub nie dotrze do celu jest to problem Wnioskodawcy i w takim wypadku do klienta Wnioskodawca wysyła ponownie zamówiony towar, a Wnioskodawca sam rozlicza się z firmą kurierską za niedostarczoną lub uszkodzoną przesyłkę. Dla przejrzystości stosowanej zasady na fakturze Wnioskodawca wpisuje formułę, iż dostawę towarów uznaje się za zrealizowaną w dniu jej odbioru lub dostarczenia do miejsca określonego przez nabywcę. Z firmą kurierską Wnioskodawca ma podpisaną umowę, zgodnie z którą codziennie po południu o ustalonej godzinie przesyłki są przez nią odbierane i dostarczane w kolejnym dniu roboczym, a dla miejsc odległych od siedziby Wnioskodawcy lub trudnodostępnych termin dostarczenia wynosi dwa dni robocze. Tak więc przesyłki przekazywane kurierowi nigdy nie docierają do klientów tego samego dnia.

Niekiedy też towary są odbierane bezpośrednio przez klienta Wnioskodawcy z magazynu Wnioskodawcy i wtedy po przygotowaniu zamówionego towaru od klienta zależy kiedy fizycznie zgłosi się po jego odbiór.

W uzupełnieniu z 20 sierpnia 2014 r. Wnioskodawca wskazał, że wyboru sposobu i miejsca odbioru towaru dokonuje kontrahent w momencie składania zamówienia na wybrany towar.

Ze względu na to, że to Wnioskodawca zawsze odpowiada za wysłany towar aż do momentu odbioru we wskazanym miejscu w przypadku dostarczania towaru firmą kurierską przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel następuje w momencie doręczenia przez firmę kurierską towaru do kontrahenta we wskazanym przez niego miejscu.

W przypadku gdy nabywca bezpośrednio odbiera towar z magazynu przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel następuje w momencie fizycznego odbioru przez kontrahenta.

W przypadku gdy nabywca bezpośrednio odbiera towar z magazynu ryzyko związane z utratą lub uszkodzeniem towaru przechodzi na nabywcę z chwilą odbioru.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy obowiązek podatkowy w przypadku przesyłek towarów przez kuriera powstaje w chwilą dokonania dostawy czyli odebrania towaru w miejscu przez niego wskazanym?
2. Czy obowiązek podatkowy w przypadku odbierania przez klienta towaru wprost z magazynu Wnioskodawcy następuje w dniu jego fizycznego odbioru?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 19a obowiązek podatkowy powstaje w chwilą dokonania dostawy a na podst. art. 7 przez dostawę rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Za moment dokonania dostawy należy uznać moment, w którym na nabywcę przechodzą ciężary i korzyści związane z towarami oraz ryzyko utraty lub uszkodzenia towaru. W wypadku Wnioskodawcy w momencie odbioru towaru we wskazanym miejscu Wnioskodawca uwalnia się od ryzyka związanego z towarem i przechodzi ono na nabywcę.

Dostawa realizowana za pośrednictwem kuriera następuje więc zawsze w dniu odbioru towaru przez nabywcę w jego siedzibie lub odbioru towaru przez kontrahenta nabywcy w miejscu wcześniej ustalonym i w tym dniu powstaje u Wnioskodawcy obowiązek podatkowy.

Dzień fizycznego odebrania z magazynu Wnioskodawcy bezpośrednio przez klienta jest również uznawany przez Wnioskodawcę jako dzień dokonania dostawy i powstania obowiązku podatkowego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Na wstępie należy zaznaczyć, że z uwagi na fakt ścisłego powiązania z sobą zagadnień będących przedmiotem zapytań Wnioskodawcy, tut. organ udzielił na nie odpowiedzi w jednej interpretacji indywidualnej.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej ustawą lub ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…). Przy czym towarami są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii (art. 2 pkt 6 ustawy).

Przez sprzedaż z kolei rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów – art. 2 pkt 22 ustawy.

Należy zauważyć, że dostawa towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy, rozumiana jest przez ustawodawcę, jako przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. W określeniu „jak właściciel” zawiera się możliwość uznania za dostawę faktycznego przeniesienia władztwa nad rzeczą. W rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług „dostawa” oznacza wszelkiego rodzaju rozporządzanie towarem (sprzedaż, zamiana, darowizna, oraz każdą inną transakcję, która w aspekcie ekonomicznym będzie prowadziła do podobnego rezultatu).

Co należy rozumieć przez „przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel” określił Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w sprawie C-320/88. W orzeczeniu tym stwierdza się, że dla uznania danej czynności za opodatkowaną dostawę towarów, nie ma znaczenia to, czy dochodzi do przeniesienia własności według prawa właściwego dla danego kraju. Regulacja ta ma zastosowanie do każdego przeniesienia prawa do rozporządzania towarem na inny podmiot, które to przeniesienie skutkuje tym, że strona ta uzyskuje de facto możliwość korzystania z rzeczy tak jak właściciel, nawet jeżeli nie wiąże się to z przeniesieniem własności. W tym orzeczeniu, odnosząc się do dostawy towarów, Trybunał posłużył się terminem przeniesienia „własności w sensie ekonomicznym”, podkreślając tym samym uniezależnienie opodatkowania od przeniesienia własności towarów. Oznacza to więc, że na gruncie przedmiotowego przepisu kluczowym elementem jest przeniesienie, w istocie rzeczy, praktycznej kontroli nad rzeczą i możliwości dysponowania nią.

Innymi słowy pojęcie „przeniesienie prawa do rozporządzania jak właściciel” dotyczy tego rodzaju czynności, która daje otrzymującemu towar prawo do postępowania z nim jak właściciel. Chodzi tutaj przede wszystkim o możliwość faktycznego dysponowania rzeczą, a nie rozporządzania nią w sensie prawnym. Istotą dostawy towarów nie jest bowiem przeniesienie prawa własności, zatem zwrotu „prawo do rozporządzania jak właściciel” nie można interpretować jako „prawa własności”. Idąc dalej należy wskazać, że czynności przejścia własności ekonomicznej nie musi towarzyszyć przejście własności w sensie prawnym, bowiem „dostawa towarów” nie ogranicza się wyłącznie do prawa własności rzeczy. Jednocześnie należy podkreślić, że dla celów powstania obowiązku podatkowego dokonanie czynności następuje z chwilą jej faktycznego dokonania, za wyjątkiem przypadków, w których przepisy ustawy określają wprost ten moment. W konsekwencji postanowienia umów cywilnoprawnych o uznaniu dostawy towarów za dokonaną pozostają bez znaczenia dla celów powstania obowiązku podatkowego, mogą pełnić jedynie funkcję pomocniczą w przypadku zaistnienia wątpliwości.

Zgodnie z zasadą ogólną wyrażoną w art. 19a ust. 1 ustawy obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towarów lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 5 i 7-11, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia wynika, że Wnioskodawca jest firmą handlową zajmującą się między innymi hurtową sprzedażą sprzętu komputerowego (głównie drukarek), Towar można odebrać w siedzibie Wnioskodawcy, ale w większości jest przez Wnioskodawcę transportowany (za pomocą firmy kurierskiej) do miejsca wskazanego przez klienta. Dostawy są realizowane na podstawie złożonego i zaakceptowanego zamówienia. Klient na prawo do wskazania innego miejsca dostawy niż jego siedziba, w tym do podania adresu jego kontrahenta. Wnioskodawca nie zawiera specjalnych umów z klientami ale przyjęta jest praktyka, że to Wnioskodawca zawsze odpowiada za wysłany towar aż do momentu odbioru we wskazanym miejscu. Gdy towar ulegnie uszkodzeniu lub nie dotrze do celu jest to problem Wnioskodawcy i w takim wypadku do klienta Wnioskodawca wysyła ponownie zamówiony towar, a Wnioskodawca sam rozlicza się z firmą kurierską za niedostarczoną lub uszkodzoną przesyłkę. Dla przejrzystości stosowanej zasady na fakturze Wnioskodawca wpisuje formułę, iż dostawę towarów uznaje się za zrealizowaną w dniu jej odbioru lub dostarczenia do miejsca określonego przez nabywcę. Z firmą kurierską Wnioskodawca ma podpisaną umowę, zgodnie z którą codziennie po południu o ustalonej godzinie przesyłki są przez nią odbierane i dostarczane w kolejnym dniu roboczym, a dla miejsc odległych od siedziby Wnioskodawcy lub trudnodostępnych termin dostarczenia wynosi dwa dni robocze. Tak więc przesyłki przekazywane kurierowi nigdy nie docierają do klientów tego samego dnia.

Wyboru sposobu i miejsca odbioru towaru dokonuje kontrahent w momencie składania zamówienia na wybrany towar.

Ze względu na to, że to Wnioskodawca zawsze odpowiada za wysłany towar aż do momentu odbioru we wskazanym miejscu w przypadku dostarczania towaru firmą kurierską przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel następuje w momencie doręczenia przez firmę kurierską towaru do kontrahenta we wskazanym przez niego miejscu.

W przypadku gdy nabywca bezpośrednio odbiera towar z magazynu przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel następuje w momencie fizycznego odbioru przez kontrahenta a ryzyko związane z utratą lub uszkodzeniem towaru przechodzi na nabywcę z chwilą odbioru.

Odnosząc się do powyższego wskazać należy, że z konstrukcji podatku od towarów i usług wynika, że podatnik, który wykonuje czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT, zobowiązany jest opodatkować daną czynność w momencie powstania obowiązku podatkowego. Powołany przepis art. 19a ust. 1 ustawy o VAT formułuje zasadę ogólną, zgodnie z którą obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towaru bądź wykonania usługi, co oznacza, że podatek staje się wymagalny w rozliczeniu za okres, w którym dokonana została dostawa towarów bądź świadczenie usług i powinien być rozliczony za ten okres.

W tym miejscu zauważyć należy, iż z wydaniem towaru przez dostawcę łączy się istotny skutek dokonania sprzedaży towarów, polegający m.in. na przejściu na odbiorcę korzyści i ciężarów związanych z towarem oraz ryzyka przypadkowej utraty lub uszkodzenia towaru. Chwilą decydującą o przejściu na odbiorcę korzyści i ciężarów związanych z towarem oraz ryzyka przypadkowej utraty lub uszkodzenia towaru jest - co do zasady - wydanie towaru.

Dokonanie dostawy, o którym mowa w art. 19a ust. 1 ustawy o VAT oznacza zatem faktyczne zrealizowanie dostawy.

Jeżeli strony oznaczyły inną chwilę niż wydanie towaru dla przejścia korzyści i ciężarów, to w razie wątpliwości przyjmuje się, że ta sama chwila dotyczy przejścia ryzyka przypadkowej utraty lub uszkodzenia towaru.

Zatem w sytuacji gdy Wnioskodawca dostarcza towar za pomocą firmy kurierskiej, przy czym przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel następuje w momencie dostarczenia i odbioru towaru do miejsca wskazanego przez odbiorcę a Wnioskodawca ponosi odpowiedzialność za utratę lub uszkodzenie towaru - za dzień dokonania dostawy w rozumieniu art. 19a ust. 1 ustawy o VAT należy uznać dzień dostarczenia towaru do miejsca wskazanego przez nabywcę. Obowiązek podatkowy powstaje zatem w momencie przeniesienia na nabywcę prawa do rozporządzania towarem jak właściciel.

Natomiast w sytuacji gdy odbiorca odbiera towar bezpośrednio z magazynu Wnioskodawcy, przy czym przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel następuje w momencie wydania i odbioru towaru z magazynu Wnioskodawcy, a ryzyko związane z utratą lub uszkodzeniem towaru przechodzi na nabywcę w momencie fizycznego odbioru towaru przez kontrahenta z magazynu Wnioskodawcy - za dzień dokonania dostawy w rozumieniu art. 19a ust. 1 ustawy o VAT należy uznać dzień odbioru towaru z magazynu Wnioskodawcy (dostawcy). Obowiązek podatkowy powstaje zatem w miesiącu wydania towaru z magazynu Wnioskodawcy (dostawcy) gdyż w tym momencie dochodzi w przedmiotowej sprawie do przeniesienia prawa do rozporządzania towarem jak właściciel na nabywcę.

W świetle powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zaznaczyć należy, iż w przedmiotowej sprawie dokonano jedynie wykładni momentu powstania obowiązku podatkowego na podstawie ogólnego przepisu art. 19a ust. 1 ustawy o VAT w związku z art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, gdyż jako przepisy mające być przedmiotem interpretacji Wnioskodawca wskazał art. 19a oraz art. 7 ustawy oraz własne stanowisko Wnioskodawca oparł na treści art. 19a ust. 1 ustawy o VAT i na art. 7 ustawy o VAT. Przedmiotem niniejszej interpretacji nie była natomiast kwestia powstania obowiązku podatkowego na zasadach określonych w art. 19a ust. 8 ustawy o VAT, który określa szczególny moment powstania obowiązku podatkowego w stosunku do zasady określonej w art. 19a ust. 1 ustawy o VAT i dotyczy sytuacji, gdy przed dokonaniem dostawy towaru, a więc przed dostarczeniem kurierem towaru do wskazanego przez odbiorcę miejsca albo przed odbiorem towaru z magazynu Wnioskodawcy, Wnioskodawca otrzyma całość lub część zapłaty za ten towar.

Interpretacja traci ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego stanu faktycznego lub zmiany stanu prawnego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.