INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 749) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 11 kwietnia 2012 r. (data wpływu 16 kwietnia 2012 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie powstania przychodu pracowników z tytułu dowozu do zakładu pracy - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 16 kwietnia 2012 r. został złożony ww. wniosek, o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie powstania przychodu pracowników z tytułu dowozu do zakładu pracy.

We wniosku tym przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest zakładem produkcyjnym zatrudniającym ok. 1100 osób, w którym praca odbywa się w systemie zmianowym. Ze względu na specyfikę zamówień zakład zmuszony jest wprowadzić dodatkowe godziny pracy. Zakład położony jest na peryferiach miasta i oddalony od zabudowań miejskich ok. 4 km.

Pracownicy, którzy nie są zmotoryzowani dojeżdżają do miejsca pracy komunikacją miejską, która dostosowała godziny kursów do zmian w zakładzie. Nie ma możliwości uruchomienia dodatkowych kursów przez zakład komunikacji miejskiej. W celu umożliwienia pracownikom dojazdu do pracy na wcześniejsze godziny niż przewidują zmiany, zakład zamierza zawrzeć z przewoźnikiem prywatnym umowę o świadczenie usług przewozu pracowników.

Problem dotyczyć będzie grupy ok. 450 pracowników pionu produkcji pracujących na różnych zmianach. Przewoźnik prywatny będzie korzystał z przystanków komunikacji miejskiej, na których z dodatkowych kursów skorzystają między innymi pracownicy innych zakładów, pracownicy spóźnieni na inne zmiany, pracownicy, których awaria auta lub inna przyczyna zmusi do skorzystania z dodatkowego kursu, inne nieznane Wnioskodawcy osoby.

Wnioskodawca będzie się rozliczał z przewoźnikiem w sposób ryczałtowy, bez względu na ilość przewożonych osób. Trasy przewozów będą wynosiły od 4 do 16 kilometrów. Prowadzenie jakiejkolwiek ewidencji będzie niemożliwe ze względu na brak kontroli wsiadających i wysiadających. Niemożliwe będzie też ustalenie kto, ile razy i na jakiej trasie korzystał z przewozów. Strony ustalają jedynie godziny i miejsca przystanków.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

• Czy w świetle przedstawionej sytuacji, po stronie pracowników powstanie przychód ze stosunku pracy podlegający podatkowi dochodowemu od osób fizycznych...
• Jeżeli tak, to do jakiej grupy pracowników zastosować ustalenie przychodu, czy do ogółu załogi produkcyjnej czy do innej zawężonej liczby pracowników...

Zdaniem Wnioskodawcy, ze względu na brak możliwości ustalenia wartości przychodu poszczególnych pracowników, dowóz do pracy nie będzie stanowił dla nich przychodu podlegającego opodatkowaniu. W każdym miesiącu różne osoby będą wykorzystywały zmienną ilość dni oraz będą przejeżdżały różną ilość kilometrów. Na potwierdzenie powyższego Wnioskodawca wskazuje interpretację indywidualną Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu w podobnej sprawie z dnia 2 marca 2012 r. sygnatura ILPB2/415-617/09/11-S/TR.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

W myśl z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. jedn. Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 11 ust. 1 ww. ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Art. 11 ust. 2a ustawy stanowi, iż wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

1. jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia - według cen stosowanych wobec innych odbiorców;
2. jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione - według cen zakupu;
3. jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku - według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku;
4. w pozostałych przypadkach - na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawierają definicji pojęcia „nieodpłatnego świadczenia”. Dokonując więc wykładni gramatycznej, za „nieodpłatne świadczenie” uznać należy świadczenie „nie wymagające opłaty, takie za które się nie płaci, bezpłatne” (Nowy Słownik Języka Polskiego, PWN, Warszawa 2003 r.). Zatem należy przyjąć, że nieodpłatnym świadczeniem jest takie zdarzenie, którego skutkiem (następstwem) jest nieodpłatne przysporzenie majątku jednej osobie, kosztem majątku innej osoby, innego podmiotu.

Dla celów podatkowych przyjmuje się – co znajduje potwierdzenie w orzecznictwie – że pojęcie nieodpłatnego świadczenia ma szerszy zakres niż w prawie cywilnym. Obejmuje ono bowiem wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku danej osobie, mające konkretny wymiar finansowy.

W myśl art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Tak szerokie zdefiniowanie pojęcia przychodu pracownika wskazuje, iż w każdym przypadku, w którym uzyska on realną korzyść, będzie to rodzić obowiązek zwiększenia jego przychodu, z wyjątkiem świadczeń określonych w katalogu zwolnień przedmiotowych, zawartych w art. 21, 52, 52a i 52c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Biorąc powyższe pod uwagę do przychodów ze stosunku pracy (stosunku służbowego) zalicza się każde świadczenie, które pracownik otrzymał w związku z faktem pozostawania w stosunku pracy z pracodawcą. Do przychodów ze stosunku pracy zalicza się więc zarówno otrzymane przez pracownika pieniądze, jak i wartość pieniężną świadczeń w naturze, świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych. Do nieodpłatnych świadczeń na rzecz pracownika związanych ze stosunkiem pracy (stosunkiem służbowym) zaliczyć należy zatem również nieodpłatny dowóz pracowników do zakładu pracy.

Natomiast, zgodnie z uregulowaniami zawartymi w art. 12 ust. 3 ww. ustawy, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b.

Z opisanego zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca jest zakładem produkcyjnym zatrudniającym ok. 1100 osób, w którym praca odbywa się w systemie zmianowym. Ze względu na specyfikę zamówień zakład zmuszony jest wprowadzić dodatkowe godziny pracy. Zakład położony jest na peryferiach miasta i oddalony od zabudowań miejskich ok. 4 km.

Pracownicy, którzy nie są zmotoryzowani dojeżdżają do miejsca pracy komunikacją miejską, która dostosowała godziny kursów do zmian w zakładzie. Nie ma możliwości uruchomienia dodatkowych kursów przez zakład komunikacji miejskiej. W celu umożliwienia pracownikom dojazdu do pracy na wcześniejsze godziny niż przewidują zmiany, zakład zamierza zawrzeć z przewoźnikiem prywatnym umowę o świadczenie usług przewozu pracowników.

Problem dotyczyć będzie grupy ok. 450 pracowników pionu produkcji pracujących na różnych zmianach. Przewoźnik prywatny będzie korzystał z przystanków komunikacji miejskiej, na których z dodatkowych kursów skorzystają między innymi pracownicy innych zakładów, pracownicy spóźnieni na inne zmiany, pracownicy, których awaria auta lub inna przyczyna zmusi do skorzystania z dodatkowego kursu, inne nieznane Wnioskodawcy osoby.

Wnioskodawca będzie się rozliczał z przewoźnikiem w sposób ryczałtowy, bez względu na ilość przewożonych osób. Trasy przewozów będą wynosiły od 4 do 16 kilometrów. Prowadzenie jakiejkolwiek ewidencji będzie niemożliwe ze względu na brak kontroli wsiadających i wysiadających. Niemożliwe będzie też ustalenie kto, ile razy i na jakiej trasie korzystał z przewozów. Strony ustalają jedynie godziny i miejsca przystanków.

Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, że sfinansowanie przez Wnioskodawcę dla pracowników dowozu do zakładu pracy stanowi dla nich nieodpłatne świadczenie. Pracownicy otrzymują bowiem konkretną korzyść finansową w postaci możliwości skorzystania z oferowanego (zakupionego) przez pracodawcę transportu. W związku z tym nie ponoszą oni kosztów dojazdów do pracy, co w innych warunkach obciąża pracownika. Tym samym pracownik otrzymuje świadczenie, które powoduje u niego przysporzenie w majątku w postaci możliwości korzystania z usług, za które nie płaci. Stosownie do treści art. 11 ust. 2a pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – równowartość tego świadczenia należy ustalić według ceny zakupu.

Ponadto, w przedmiotowej sprawie, uwzględniając powyższe przepisy i opis stanu faktycznego, nie można zgodzić się z twierdzeniem, iż nie istnieje możliwość przypisania wartości usługi transportowej konkretnej osobie. Z przedstawionego zdarzenia przyszłego wynika bowiem, że Wnioskodawca będzie finansował dowóz pracowników do zakładu pracy. Koszty przewozu ustalane będą w sposób ryczałtowy.

W związku z tym stwierdzić należy, że przychód z tytułu nieodpłatnego świadczenia otrzyma każdy pracownik, któremu Wnioskodawca zapewni możliwość bezpłatnego dojazdu do pracy. Wnioskodawca będzie przecież wiedział komu udziela ww. świadczenia, zna bowiem swoich pracowników z imienia i nazwiska, i wie którzy pracownicy wyrażają chęć skorzystania z dowozu do pracy. Jednocześnie należy nadmienić, że o powstaniu obowiązku podatkowego po stronie podatnika nie decyduje ile razy pracownik faktycznie skorzystał z przewozu zorganizowanego przez zakład pracy (np. w ramach umowy z przewoźnikiem), ale sam fakt otrzymania od pracodawcy świadczenia w postaci możliwości korzystania z danej usługi (np. wykupionej u przewoźnika).

Bez znaczenia w przedmiotowej sprawie pozostanie również, iż przewoźnik prywatny będzie korzystał z przystanków komunikacji miejskiej, na których z dodatkowych kursów korzystają między innymi pracownicy innych zakładów lub inne nieznane Wnioskodawcy osoby, bowiem zawarta umowa i ryczałtowa opłata wnoszona przez Wnioskodawcę dotyczy wyłącznie przewozu Jego pracowników. Powyższe nie ma zatem wpływu na sposób ustalenia i wysokość ich przychodu.

Reasumując, wartość nieodpłatnego świadczenia, które otrzyma pracownik Wnioskodawcy w postaci zapewnienia dowozu do pracy stanowi jego przychód ze stosunku pracy podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

W konsekwencji wartość świadczenia, opłaconego przez Wnioskodawcę należy doliczyć do wynagrodzenia wypłacanego pracownikowi i od łącznej wartości obliczyć, pobrać i odprowadzić zaliczkę na podatek dochodowy według zasad przewidzianych dla opodatkowania przychodów ze stosunku pracy, zgodnie z treścią art. 31, 32 i 38 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu podpisania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie, ul. Emilii Plater 1, 10-562 Olsztyn, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r. poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.