Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi
IPTPB3/423-341/14-2/KJ
z 17 grudnia 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 25 września 2014 r. (data wpływu 1 października 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości i momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wpłat na fundusz remontowy tworzony przez wspólnotę mieszkaniową – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 21 lipca 2014 r. został złożony wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Spółka na podstawie umowy dzierżawy z właścicielem użytkuje budynek mieszkalny, ponosząc wszelkie koszty jego utrzymania i czerpiąc z niego korzyści (te warunki wynikają z umowy). Budynek jest zarządzany przez wspólnotę mieszkaniową, która administruje nieruchomością i do której należy właściciel. Wspólnota mieszkaniowa żąda od właściciela części nieruchomości zapłaty składek na fundusz remontowy uchwalony przez wspólnotę. Ponieważ jednak Spółka dokonała koniecznych remontów w częściach wspólnych budynków zarządzanych przez wspólnotę, uznała, że kwoty wydatkowane winny być rozliczone w ramach składek na fundusz i wystąpiła do wspólnoty o zaliczenie kosztów poniesionych na poczet składek na fundusz remontowy. Wspólnota nie zgodziła się z argumentacją Spółki i nie zaliczyła kosztów remontu jako zapłaconego funduszu remontowego, ani nie zwróciła tych kosztów. Wspólnota równolegle wystąpiła przeciwko właścicielowi budynku do sądu i w postępowaniach nakazowych obciążyła właściciela kosztami funduszu. Ponadto znalazła się także w sądzie sprawa o ostateczne uregulowanie sprawy, gdyż Spółka przez cały czas negowała zasadność wpłat i nakazowych pobrań od właściciela i spór wymagał ostatecznego rozstrzygnięcia. W rezultacie przegranej sprawy sądowej, właściciel budynku jest zobowiązany do zapłaty zaległych składek na fundusz remontowy dla wspólnoty. Ponieważ na podstawie umowy, to Spółka winna te koszty pokrywać, jako podmiot czerpiący korzyści i ponoszący koszty związane z nieruchomością, właściciel nieruchomości wystawia noty obciążające Spółkę za okresy obecne i za poprzednie lata obrotowe. Zatem, właściciel reguluje zobowiązania wobec wspólnoty i obciąża nimi Spółkę. W efekcie Spółka ponosi koszty w roku 2014 i będzie ponosiła w kolejnych latach (wyrok sądowy korzystny dla wspólnoty zapadł w roku 2014).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

Czy Spółka może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów bieżącego roku zaległe raty na fundusz remontowy, które winny być opłacone w latach uprzednich, a są opłacone w danym roku podatkowym? Ponadto, czy Spółka w ogóle może zaliczyć odpisy na fundusz remontowy tworzony przez wspólnotę do kosztów uzyskania przychodów?

Wątpliwość rodzi brzmienie art. 16 ust. 1 pkt 9, który zabrania traktować odpisów na wszelkiego rodzaju fundusze jako koszt uzyskania przychodu, jeżeli możliwość ich tworzenia nie jest uregulowana przez inne ustawy.

Zdaniem Wnioskodawcy, należy zakwalifikować należne składki na fundusz remontowy jako koszty pośrednie, gdyż nie zawsze są związane z przychodami danego roku obrotowego. Spółka nie jest także w stanie określić do jakiego roku proporcjonalnie można by było je zakwalifikować, gdyż Spółka nie posiada informacji a priori, kiedy będą spożytkowane. W przytoczonym przypadku sprawa jest jeszcze bardziej skomplikowana, ponieważ z uwagi na brak wpłaty w poprzednich latach, wpłacone obecnie raty funduszu będą użyte w przyszłości na remonty, a nie były spożytkowane w latach ubiegłych.

Spółka zatem stoi na stanowisku, że zastosowanie ma w tym przypadku przepis art. 15 ust. 4e, że za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych na podstawie dowodu księgowego (w tym przypadku noty księgowej). W rezultacie, ze względu na charakter kosztów i brzmienie ustawy, Spółka ma prawo do zaliczenia bieżących wpłat do kosztów uzyskania przychodów roku obecnego i następnych (w dacie otrzymania noty obciążającej).

Ponadto, Spółka ma prawo do zaliczenia odpisów na fundusz remontowy tworzony przez wspólnotę, gdyż przepis art. 16 ust. 1 pkt 9 wyraźnie wskazuje, że zakaz dotyczy funduszy tworzonych przez podatnika. W przypadku Spółki jest to fundusz tworzony nie przez podatnika, a przez wspólnotę.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Stosownie do przepisu art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2014 r., poz. 851, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Art. 16 ust. 1 ww. ustawy zawiera katalog, w którym ustawodawca określił wydatki, które pomimo poniesienia ich przez podatnika w celu osiągnięcia przychodów bądź zabezpieczenia lub zachowania źródła przychodów, w rozumieniu przepisów podatkowych, nie mogą być uznane za koszt uzyskania przychodów.

Zatem, aby uznać wydatek za koszt uzyskania przychodów, muszą być spełnione następujące warunki:

• poniesiony wydatek musi mieć bezpośredni lub pośredni wpływ na powstanie przychodu, lub
  

• poniesiony wydatek ma na celu zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów,
  

• wydatek nie może znajdować się w katalogu kosztów określonych w art. 16 ust. 1 ustawy.
  
  

Spółka na podstawie umowy dzierżawy z właścicielem użytkuje budynek mieszkalny, ponosząc wszelkie koszty jego utrzymania i czerpiąc z niego korzyści (te warunki wynikają z umowy). Budynek jest zarządzany przez wspólnotę mieszkaniową, która administruje nieruchomością i do której należy właściciel. Wspólnota mieszkaniowa żąda od właściciela części nieruchomości zapłaty składek na fundusz remontowy uchwalony przez wspólnotę. Ponieważ jednak Spółka dokonała koniecznych remontów w częściach wspólnych budynków zarządzanych przez wspólnotę, uznała, że kwoty wydatkowane winny być rozliczone w ramach składek na fundusz i wystąpiła do wspólnoty o zaliczenie kosztów poniesionych na poczet składek na fundusz remontowy. Wspólnota nie zgodziła się z argumentacją Spółki i nie zaliczyła kosztów remontu jako zapłaconego funduszu remontowego, ani nie zwróciła tych kosztów. Wspólnota równolegle wystąpiła przeciwko właścicielowi budynku do sądu i w postępowaniach nakazowych obciążyła właściciela kosztami funduszu. Ponadto znalazła się także w sądzie sprawa o ostateczne uregulowanie sprawy, gdyż Spółka przez cały czas negowała zasadność wpłat i nakazowych pobrań od właściciela i spór wymagał ostatecznego rozstrzygnięcia. W rezultacie przegranej sprawy sądowej, właściciel budynku jest zobowiązany do zapłaty zaległych składek na fundusz remontowy dla wspólnoty. Ponieważ na podstawie umowy, to Spółka winna te koszty pokrywać, jako podmiot czerpiący korzyści i ponoszący koszty związane z nieruchomością, właściciel nieruchomości wystawia noty obciążające Spółkę za okresy obecne i za poprzednie lata obrotowe. Zatem, właściciel reguluje zobowiązania wobec wspólnoty i obciąża nimi Spółkę. W efekcie Spółka ponosi koszty w roku 2014 i będzie ponosiła w kolejnych latach (wyrok sądowy korzystny dla wspólnoty zapadł w roku 2014).

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych rozróżnia dwa rodzaje kosztów uzyskania przychodów, a mianowicie:

• koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami oraz
  

• koszty uzyskania przychodów inne niż bezpośrednio związane z przychodami (koszty pośrednie).
  
  

Zależnie od rodzaju kosztów ustawodawca przewidział różne momenty ich zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów. I tak, zgodnie z art. 15 ust. 4 ww. ustawy, koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, z zastrzeżeniem ust. 4b i 4c.

Natomiast, stosownie do art. 15 ust. 4d ww. ustawy, koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

W ocenie tutejszego Organu, koszty poniesione przez Spółkę należy traktować jako koszty pośrednie.

W świetle obowiązujących przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych dotyczących potrącalności kosztów w czasie, koszty pośrednie (inne niż bezpośrednio związane z przychodami), a do takich jak wykazano należą wpłaty na fundusz remontowy wspólnoty, są potrącalne na zasadach określonych w powołanym art. 15 ust. 4d ww. ustawy.

Biorąc powyższe pod uwagę, Spółka będzie mogła zaliczyć w koszty uzyskania przychodów wpłaty na fundusz remontowy wspólnoty, zgodnie z dyspozycją zawartą w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w związku z art. 15 ust. 4d tej ustawy, w dacie ich poniesienia za którą, stosownie do art. 15 ust. 4e ww. ustawy uważa się dzień, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f-4h, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Reasumując należy stwierdzić, że prawidłowe jest stanowisko Spółki, zgodnie z którym przedmiotowe wydatki powinny stanowić koszty uzyskania przychodów w dacie ich poniesienia.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…), po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.