Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPB1/415-842/14/WM
z 12 listopada 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012, poz. 749 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z 11 sierpnia 2014 r. (data wpływu 21 sierpnia 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu całości odpisów amortyzacyjnych i wydatków na eksploatację samochodu osobowego wykorzystywanego w całości na cele związane z działalnością gospodarczą – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 21 sierpnia 2014 r. wpłynął do tutejszego organu wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu całości odpisów amortyzacyjnych i wydatków na eksploatację samochodu osobowego wykorzystywanego w całości na cele związane z działalnością gospodarczą.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca prowadzi od kilku lat działalność gospodarczą. Ponieważ posiada wielu klientów w innych miastach oraz poza granicami kraju, w swojej działalności wykorzystuje samochód osobowy, który jest dla niego głównym środkiem transportu, dzięki któremu może w szybki sposób dojechać do klientów, przewieźć niezbędne materiały oraz załatwić inne sprawy związane z działalnością. Wnioskodawca jest podatnikiem podatku od towarów i usług. W związku ze zmianami ustawy o podatku od towarów i usług z dnia 1 kwietnia 2014 roku, Wnioskodawca ma wątpliwości odnośnie prawidłowego rozliczania kosztów samochodu i amortyzacji w firmie. Wykorzystywany przez Wnioskodawcę samochód jest pojazdem poniżej 3,5 tony, a działalność reklamowa i informatyczna, którą prowadzi nie wprowadza dodatkowych okoliczności, które musi spełnić w celu dokonywania odliczeń kosztów od przychodu. Do tej pory w ciężar kosztów Wnioskodawca zaliczał amortyzację w pełnej wysokości, koszty napraw i części w kwocie netto oraz paliwo w kwocie brutto.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w świetle zmian ustawy o podatku od towarów i usług, Wnioskodawca ma prawo do pełnego rozliczania kosztów związanych z podatkiem dochodowym, tzn. paliwa, amortyzacji, części zamiennych, napraw?

Zdaniem Wnioskodawcy, zmiany, które zaszły w podatku od towarów i usług nie powodują zmian sposobu rozliczania podatku dochodowego od osób fizycznych. Są to dwie oddzielne ustawy i na gruncie każdej z nich należy rozpoznawać sposób dokonywanych rozliczeń.

Ze względu na to, że ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie odnosi się do zmian w ustawie o podatku od towarów i usług, Wnioskodawca nie powinien dokonywać żadnych zmian w dotychczas stosowanych rozliczeniach, tzn. do kosztów może zaliczać pełną kwotę netto (z uwagi, że jest zarejestrowany w podatku od towarów i usług) zarówno z kosztów zakupu części, napraw, kwotę amortyzacji oraz koszt paliwa w kwocie brutto. Zmiany które zaszły w podatku VAT powodujące mieszane rozliczenie nie powodują zmian w podatku dochodowym. Ponadto Wnioskodawca pragnie nadmienić, że samochód wykorzystuje tylko do celów działalności, ale nie zarejestrował się w urzędzie skarbowym na deklaracji VAT-26 z tego powodu, że jest dla niego dużym problemem wpisywanie dokładnie po każdej jeździe stanu licznika. Każdego dnia odbywa wiele spotkań z klientami i uważa, że pilnowanie cały czas stanu licznika jest bardzo czasochłonne. Jednocześnie Wnioskodawca nie chce mieć z tego powodu jakichkolwiek problemów z urzędem skarbowym. W związku z tym Wnioskodawca uważa, że ma prawo do dokonywania odliczeń w tej samej formie i sposobie co do tej pory.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2013 r. poz. 361 ze zm.), kosztami uzyskania przychodu są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ww. ustawy.

Zatem aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodu musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

• musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,

• nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy, wśród wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów,

• musi być należycie udokumentowany.

Samo wyliczenie kosztów, których nie uważa się za koszty uzyskania przychodu, nie stwarza domniemania, że wszystkie pozostałe koszty, które nie są wymienione w art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zostają z mocy samego prawa uznane za koszty podlegające odliczeniu. Innymi słowy, poniesienie wydatku, który nie został wyłączony w art. 23 nie oznacza, że wydatek taki automatycznie będzie uznany za koszt uzyskania przychodów. Podatnik ma bowiem możliwość odliczenia od przychodów wszelkich kosztów pod warunkiem, że mają one związek z przychodem z prowadzonej działalności gospodarczej, a ich poniesienie ma, bądź może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu, czy też zachowanie albo zabezpieczenie źródła tego przychodu.

W przypadku źródła przychodów jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza należy przyjąć, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

Przy czym, związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku, a osiągnięciem przychodu, bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła, należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu, bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów.

Przesłankę celowości kosztu uważa się za spełnioną, gdy istnieje związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem danego kosztu a powstaniem lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania. Nie ma przy tym znaczenia, czy dany wydatek przyniósł oczekiwany skutek w postaci osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia ich źródła. Istotne jest, czy w momencie jego ponoszenia podatnik mógł – obiektywnie oceniając – oczekiwać takiego efektu.

Katalog wyłączeń z kategorii kosztów uzyskania przychodów zawarty w art. 23 ust. 1 ustawy ma charakter zamknięty. Ujęte w nim wyłączenia mają różny charakter i pełnią różne funkcje.

W szczególności, część spośród nich prowadzi do bezwzględnego wyłączenia określonych rodzajów kosztów z kategorii kosztów podatkowych, część służy limitowaniu wysokości rozpoznawanych przez podatników rodzajów kosztów uzyskania przychodów (uniemożliwia zaliczenie do kosztów podatkowych wartości przewyższających ustalony przez ustawodawcę poziom wydatków), część – „przesunięciu” momentu rozpoznawania określonych kosztów, wykluczeniu ich związku albo powiązaniu ich z konkretnym przychodem lub momentem podatkowym.

I tak, zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 43 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów podatku od towarów i usług, z tym że jest kosztem uzyskania przychodów podatek naliczony:

• jeżeli podatnik zwolniony jest od podatku od towarów i usług lub nabył towary i usługi w celu wytworzenia albo odprzedaży towarów lub świadczenia usług zwolnionych od podatku od towarów i usług,

• w tej części, w której zgodnie z przepisami o podatku od towarów i usług podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty lub zwrot różnicy podatku od towarów i usług - jeżeli naliczony podatek od towarów i usług nie powiększa wartości środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej,

Wyjaśnić należy, że podatek naliczony, o którym mowa w powyższym przepisie, to suma kwot podatku VAT określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika m. in. przy nabyciu towarów i usług. Powyższe wynika z treści art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a) ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.), zgodnie z którym, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Zgodnie zaś z ust. 1 ww. przepisu, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

W myśl natomiast art. 86a ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług, w przypadku wydatków związanych z pojazdami samochodowymi kwotę podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2, stanowi 50% kwoty podatku wynikającej z faktury otrzymanej przez podatnika.

Zatem, zgodnie z powyższym przepisem, 50% kwoty podatku naliczonego wynikającego z otrzymanych faktur związanych z eksploatacją samochodu osobowego - nie obniża podatku należnego.

Odnosząc powyższe do analizowanej sprawy wyjaśnić należy, że wejście w życie przepisów ustawy z dnia 7 lutego 2014 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz. U., poz. 312), nie oznacza, że w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych, podatnicy ci zobligowani są do automatycznego pomniejszenia kosztów używania samochodu osobowego o 50%.

Wydatki na eksploatację samochodu osobowego (koszty napraw, paliwa, części samochodowych) muszą przede wszystkim spełniać warunki określone w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. muszą być związane z wykorzystaniem samochodu na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej. Jeżeli wydatki z tego tytułu spełniają te kryteria, wówczas stanowią koszt uzyskania przychodu wraz z niepodlegającym odliczeniu podatkiem VAT, tj. nieodliczonym podatkiem VAT od wydatków na eksploatację samochodu osobowego, który nie obniżył podatku należnego w podatku od towarów i usług.

Skoro jak wskazano we wniosku, Wnioskodawca wykorzystuje samochód osobowy wyłącznie do celów związanych z działalnością gospodarczą, to - niezależnie od zmian wprowadzonych do ustawy o podatku od towarów i usług - może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu wydatki na eksploatację tego samochodu wraz z niepodlegającym odliczeniu podatkiem VAT.

Kosztem uzyskania przychodów są również odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23 (art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Zgodnie z art. 22a ust. 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
   
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
   
3. inne przedmioty

• o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Z powyższych przepisów wynika, iż jedną z podstawowych cech decydujących o możliwości zaliczenia składników majątkowych do kategorii środków trwałych w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a tym samym decydujących o możliwości zaliczania do koszów uzyskania przychodu odpisów amortyzacyjnych od ich wartości początkowej, jest fakt ich wykorzystywania w prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej bądź wynajmowania lub wydzierżawiania podmiotom trzecim.

Jak wynika z treści wniosku, wskazany przez Wnioskodawcę samochód osobowy wykorzystywany jest tylko w prowadzonej działalności gospodarczej, jest amortyzowany w firmie, a zatem stanowi środek trwały, zgodnie z art. 22a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odpisy amortyzacyjne zaliczane są do kosztów uzyskania przychodu w pełnej wysokości.

Wnioskodawca może zatem nadal, pomimo wprowadzonych zmian do ustawy o podatku od towarów i usług, tj. niezależnie od tego w jakiej części (100%, czy 50%) będzie odliczał podatek VAT, dokonywać odpisów amortyzacyjnych w pełnej wysokości i odpisy te zaliczać do kosztów uzyskania przychodów, zgodnie z treścią art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Pamiętać przy tym należy o ograniczeniu kwotowym dotyczącym ww. odpisów amortyzacyjnych, wprowadzonym przepisem art. 23 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z którym nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów z tytułu zużycia samochodu osobowego, dokonywanych według zasad określonych w art. 22a-22o, w części ustalonej od wartości samochodu przewyższającej równowartość 20.000 euro przeliczonej na złote według kursu średniego euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z dnia przekazania samochodu do używania.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz.U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.