Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPP4/443-543/14/PK
z 21 listopada 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2012r. poz. 749 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach.. działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 5 sierpnia 2014r. (data wpływu 12 sierpnia 2014 r.), uzupełnionym pismem z 20 października 2014 r. (data wpływu 22 października 2014 r.), o udzielenie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług, w zakresie rozpoznania i opodatkowania importu usług w przypadku udziału pracowników w konferencje wirtualnej (sytuacja III) – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 12 sierpnia 2014r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług, w zakresie rozpoznania i opodatkowania importu usług w przypadku udziału pracowników w konferencje wirtualnej (sytuacja III). Ww. wniosek został uzupełniony pismem z 20 października 2014 r. będącym odpowiedzią na wezwanie Organu z 9 października 2014 r. znak: IBPP4/443-365/14/PK.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca (Uniwersytet) jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Jako uczelnia publiczna Uniwersytet działa w oparciu o ustawę z dnia 27 lipca 2005 r. - Prawo o szkolnictwie wyższym.

Stosownie do zapisu art. 13 powołanej ustawy do podstawowych zadań uczelni należy m.in.:

• kształcenie i promowanie kadr naukowych,
• upowszechnianie i pomnażanie osiągnięć nauki, kultury narodowej i techniki, w tym poprzez gromadzenie i udostępnianie zbiorów bibliotecznych i informacyjnych.
  
  

Ponadto, ustawodawca w art. 111 zobowiązał pracowników naukowo-dydaktycznych do prowadzenia badań naukowych i prac rozwojowych oraz rozwijania twórczości naukowej albo artystycznej. Z kolei pracownicy dydaktyczni na mocy wskazanego zapisu ustawy zobowiązani są do podnoszenia swoich kwalifikacji zawodowych. Do obowiązków nauczycieli akademickich posiadających tytuł naukowy profesora lub stopień naukowy doktora habilitowanego należy również kształcenie kadry naukowej.

Realizując cele statutowe pracownicy Uniwersytetu biorą udział w konferencjach naukowych. Organizatorami tych konferencji są zarówno inne uczelnie wyższe, jak i instytuty, jednostki będące członkami konsorcjów projektowych, stowarzyszenia, firmy specjalizujące się w organizowaniu konferencji naukowych. Konferencje często mają charakter międzynarodowy. Organizowane są zarówno w Polsce, jak i na terytorium Unii Europejskiej oraz państw trzecich. Konferencje mają na celu upowszechnianie najnowszych wyników badań naukowych, wymianę informacji, myśli, doświadczeń i poglądów w celu zapewnienia postępu nauki i rozwoju dydaktyki, wsparcie dla współpracy sfery nauki i sfery gospodarczej. Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji indywidualnej nr IBPP1/443-754/11/AL z dnia 17 sierpnia 2011 r., wydanej dla Uniwersytetu, zgodził się ze stanowiskiem Wnioskodawcy, iż wnoszone przez Uczelnię opłaty za udział jego pracowników w konferencjach naukowych organizowanych przez zagraniczne podmioty, które nie mają siedziby ani stałego miejsca prowadzenia działalności na terytorium Polski, stanowią opłaty za prawo wstępu na wydarzenia edukacyjne i naukowe, a tym samym miejscem opodatkowania tychże usług będzie miejsce, gdzie te konferencje faktycznie się odbywają (art. 28g ustawy o VAT).

Ponadto, w interpretacji indywidualnej nr IBPP1/443-752/11/AL z dnia 17 sierpnia 2011 r. Dyrektor Izby Skarbowej wskazał, iż w sytuacji, gdy to Uniwersytet jest organizatorem konferencji naukowych, otrzymane opłaty konferencyjne zwolnione są z podatku VAT na podstawie § 13 ust. 1 pkt 19 Rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 4 kwietnia 2011 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (w obecnym stanie prawnym analogiczny zapis znajduje się w § 3 ust. 1 pkt 13 Rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 grudnia 2013 r. w sprawie zwolnień od podatku od towarów i usług oraz warunków stosowania tych zwolnień).

Jako uczelnia publiczna, Uniwersytet należy do sektora finansów publicznych, a tym samym uiszczane opłaty konferencyjne finansowane są ze środków publicznych.

Pracownik Uniwersytetu brał udział w konferencji naukowej o charakterze wirtualnym (e-konferencja). Organizator konferencji z siedzibą w Czechach wystawił Uczelni fakturę na kwotę wniesionej przez Wnioskodawcę opłaty konferencyjnej. Na fakturze podał swój NIP wraz z adnotacją, iż nie jest płatnikiem podatku VAT.

W uzupełnieniu do wniosku Wnioskodawca wskazał, że:

Podmioty, od których Uniwersytet nabywa usługi udziału pracowników w opisanych konferencjach nie są jednostkami objętymi systemem oświaty w rozumieniu przepisów o systemie oświaty, świadczącymi usługi w zakresie kształcenia i wychowania.

Zgodnie z definicją zawartą w art. 44 rozporządzenia Rady (UE) Nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającym środki wykonawcze do Dyrektywy 2006/112/WE Rady w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej pod pojęciem kształcenia zawodowego i przekwalifikowania na warunkach określonych w art. 132 ust. 1 lit. i Dyrektywy 2006/112/WE, należy rozumieć nauczanie pozostające w bezpośrednim związku z branżą lub zawodem, jak również nauczanie mające na celu uzyskanie lub uaktualnienie wiedzy do celów zawodowych. Czas trwania kursu w zakresie kształcenia zawodowego bądź przekwalifikowania nie ma w tym przypadku znaczenia. Udział pracowników Uniwersytetu w konferencjach ma bezpośredni wpływ na doskonalenie ich umiejętności i kompetencji, zarówno w zakresie rozwoju naukowego jak i doskonalenia umiejętności dydaktycznych, co w konsekwencji ma przełożenie na zdobywanie kolejnych tytułów i stopni naukowych. W świetle powyższego, nabywane usługi udziału pracowników Uniwersytetu w opisanych konferencjach, w ocenie Wnioskodawcy, spełniają przesłanki zawarte w definicji znajdującej się w przepisach unijnych. Tym samym będą stanowiły usługi kształcenia zawodowego lub przekwalifikowania zawodowego, inne niż wymienione w art. 43 ust. 1 pkt 26 ustawy o VAT (inne niż w zakresie kształcenia na poziomie wyższym).

Nabywane przez Uniwersytet usługi będące przedmiotem zapytania nie spełniają przesłanki warunkującej zwolnienie od podatku określonej w art. 43 ust. 1 pkt 29 lit. b) ustawy o VAT, gdyż nie są prowadzone w formach i na zasadach określonych w odrębnych przepisach.

Przedmiot konferencji pozostaje w bezpośrednim związku z zawodem uczestników tj. z dziedziną naukową, jaką reprezentują pracownicy naukowo-dydaktyczni Uniwersytetu. Pracownicy uczestniczą w konferencjach naukowych, gdzie prezentują referaty lub wymieniają poglądy zgodne z ich zainteresowaniami naukowymi oraz z profilem zawodowym i prowadzonymi przez nich badaniami statutowymi. Przekłada się to bezpośrednio na wykorzystywanie wiedzy w dalszej ścieżce kariery naukowej pracownika: wymiana doświadczeń, zdobywanie punktów za publikacje naukowe, które mają wpływ na rozwój naukowy pracownika, wykorzystanie materiałów w pracach naukowych, wykorzystanie wiedzy w pracy doktorskiej i habilitacyjnej, dalszy rozwój badań naukowych w określonej dziedzinie, wsparcie dla współpracy sfery nauki i sfery gospodarczej, wykorzystanie umiejętności w procesie dydaktycznym.

Przepisy podatkowe nie definiują pojęcia „kształcenia”. Zgodnie z definicją zawartą w Wikipedii „kształcenie to całość doświadczeń składających się na proces zdobywania przez jednostkę umiejętności, wiedzy oraz rozumienia otaczającego ją świata. Kształcenie obejmuje zarówno proces nauczania jak i uczenia się. Pojęcie kształcenie często utożsamia się z formalnym kształceniem w instytucjach systemu szkolnictwa. W szerszym rozumieniu, obejmuje ono także kształcenie nieformalne, mające źródło w codziennych doświadczeniach, rodzinnych, kontaktach z rówieśnikami i informacjami pochodzącymi z mass mediów.” W świetle powyższego, zgodnie z pkt 5, usługa kształcenia ma zasadniczy udział w konferencjach.

Pracownicy Uniwersytetu wykorzystują umiejętności nabyte podczas konferencji poprzez:

• rozwój i prowadzenie projektów naukowych w trybie ciągłym w ramach działalności statutowej oraz w ramach projektów badawczych realizowanych w trybie konkursowym;
• zdobywanie punktów za publikacje, co przekłada się na rozwój naukowy pracownika i zdobywanie punktów zarówno w ocenie parametrycznej dla Wydziału jak i punktów niezbędnych w nowej ścieżce zdobywania stopni i tytułów naukowych;
• doskonalenie badań, a więc obszaru ściśle powiązanego z prowadzonymi zajęciami dydaktycznymi i profilem zawodowym pracownika - co bezpośrednio pozwala na zdobycie dodatkowych umiejętności i wiedzy, która może być przekazywana studentom.
  
  

Uniwersytet w ..., jako uczelnia publiczna, stosownie do zapisu art. 9 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych (Dz. U. z 2013 r. poz. 885, z późn. zm.) należy do sektora finansów publicznych. W kategoriach środków publicznych w rozumieniu art. 5 ust. 1 ww. ustawy mieszczą się m.in. przychody jednostek sektora finansów publicznych pochodzące z prowadzonej przez nie działalności oraz pochodzące z innych źródeł. Tym samym uiszczane przez Uniwersytet opłaty konferencyjne finansowane są w całości ze środków publicznych.

Uniwersytet otrzymuje środki z dotacji budżetu państwa na naukę (działalność statutowa), środki w ramach zawartych umów na realizację projektów badawczych (NCN, NCBiR, inne). Głównie z tych środków Uniwersytet finansuje udział swoich pracowników w konferencjach. We wszystkich trzech sytuacjach, przedstawionych w złożonym wniosku o wydanie interpretacji indywidulanej, Uniwersytet dokonywał płatności tytułem udziału w konferencji na rzecz podmiotów nieposiadających siedziby działalności gospodarczej oraz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju.

W związku z powyższym zadano pytanie:

Czy wnosząc opłatę za udział w konferencji wirtualnej, której organizator ma siedzibę w Czechach, Wnioskodawca powinien rozpoznać import usług?

Zdaniem Wnioskodawcy ustawa o VAT w odniesieniu do usług elektronicznych zawiera odesłanie do definicji usług świadczonych drogą elektroniczną zawartej w art. 7 Rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15.03.2011 r. ustanawiającym środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej. Unijny ustawodawca określił, iż do „usług świadczonych drogą elektroniczną", o których mowa w dyrektywie 2006/112/WE, należą usługi świadczone za pomocą Internetu lub sieci elektronicznej, których świadczenie - ze względu na ich charakter - jest zasadniczo zautomatyzowane i wymaga minimalnego udziału człowieka, a ich wykonanie bez wykorzystania technologii informacyjnej jest niemożliwe. W kolei w ust. 3 analizowanego przepisu znajduje się przykładowy katalog usług, które zostały wyłączone z kategorii e-usług. Katalog ten obejmuje m.in. usługi edukacyjne, w ramach których treść kursu przekazywana jest przez nauczyciela za pomocą Internetu lub sieci elektronicznej (tzn. zdalne połączenie). W świetle powołanych przepisów Wnioskodawca uważa, że konferencja o charakterze wirtualnym, której uczestniczy łączą się zdalnie, nie jest usługą elektroniczną. W przeciwieństwie jednak do tradycyjnych konferencji, opłatę z tytułu udziału w e-konferencji należy traktować jako nabycie usług w dziedzinie edukacji, a tym samym miejsce świadczenia należy określić na podstawie zasady ogólnej określonej w art. 28b ustawy o VAT, zgodnie z którą miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej. W związku z powyższym z tytułu dokonania opłaty za udział w e-konferencji Uniwersytet zobowiązany był do rozpoznania importu usług. Uniwersytet nie miał prawa do zastosowania zwolnienia z VAT nabytej usługi na podstawie § 3 ust. 1 pkt 13 Rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 grudnia 2013 r. w sprawie zwolnień od podatku od towarów i usług oraz warunków stosowania tych zwolnień z uwagi na brak spełnienia warunku podmiotowego przez dostawcę usługi. Zdaniem Wnioskodawcy miał jednak prawo do zastosowania zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 29 lit c) ustawy o VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zwanym dalej „podatkiem”, podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów na terytorium kraju;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
   
   

Z powyższego przepisu wynika tzw. zasada terytorialności, zgodnie z którą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega m. in. odpłatne świadczenie usług, ale tylko w sytuacji, gdy miejscem ich świadczenia (określanym na podstawie przepisów ustawy) jest terytorium kraju.

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca – instytut naukowy, czynny podatnik VAT - w ramach prowadzonej działalności naukowej nabył dla swego pracownika udział w konferencji naukowej o charakterze wirtualnym (e-konferencja), której organizatorem był podmiot z Czech.

Odnosząc się do powyższego należy zauważyć, że w przypadku świadczenia usług bardzo istotnym dla prawidłowego rozliczenia podatku od towarów i usług jest określenie miejsca świadczenia danej usługi. Od poprawności określenia miejsca świadczenia zależy, czy dana usługa podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w Polsce, czy też nie.

Stosownie do art. 28a ustawy, na potrzeby stosowania rozdziału dotyczącego określania miejsca świadczenia usług:

• ilekroć jest mowa o podatniku - rozumie się przez to:
• podmioty, które wykonują samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2, lub działalność gospodarczą odpowiadającą tej działalności, bez względu na cel czy rezultat takiej działalności, z uwzględnieniem art. 15 ust. 6,
• osobę prawną niebędącą podatnikiem na podstawie lit. a, która jest zidentyfikowana lub obowiązana do identyfikacji do celów podatku lub podatku od wartości dodanej;
• podatnika, który prowadzi również działalność lub dokonuje transakcji nieuznawanych za podlegające opodatkowaniu dostawy towarów lub świadczenia usług zgodnie z art. 5 ust. 1, uznaje się za podatnika w odniesieniu do wszystkich świadczonych na jego rzecz usług.
  
  

Powołany art. 28a wprowadza drugą definicję podatnika do ustawy. Definicja ta ma zastosowanie tylko w przypadku ustalenia miejsca świadczenia usług.

W oparciu o zasadę ogólną zawartą w art. 28b ust. 1 ustawy, miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n.

Z powyższego przepisu wynika zatem, iż miejscem świadczenia w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, czyli opodatkowanie usługi zostaje przeniesione do państwa, gdzie następuje faktyczna konsumpcja usługi.

Jednakże, od ogólnej zasady zawartej w powyższym przepisie, ustawodawca przewidział szereg odstępstw, na podstawie których miejsce świadczenia pewnych usług, ściśle określonych w przepisach ustawy, ustala się w sposób szczególny.

Jednym z wyjątków od zasady wyrażonej w art. 28b ust. 1 ustawy jest świadczenie usług wstępu na imprezy kulturalne, artystyczne, sportowe, naukowe, edukacyjne, rozrywkowe oraz podobne.

W myśl art. 28g ust. 1 ustawy, miejscem świadczenia usług wstępu na imprezy kulturalne, artystyczne, sportowe, naukowe, edukacyjne, rozrywkowe lub podobne, takie jak targi i wystawy, oraz usług pomocniczych związanych z usługami wstępu na te imprezy, świadczonych na rzecz podatnika, jest miejsce, w którym te imprezy faktycznie się odbywają.

W kontekście ustalenia miejsca świadczenia usług (w tym usług wstępu), konieczne jest także odwołanie się do rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) Nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 77 z 23.3.2011 r., str. 1), które w art. 32 zdefiniowało pojęcie usług wstępu poprzez m.in. wskazanie, jakie usługi, wchodzą w zakres tego pojęcia.

Zgodnie z art. 32 ust. 2 lit. c) w związku z ust. 1 ww. rozporządzenia Nr 282/2011, usługi wstępu na imprezy kulturalne, artystyczne, sportowe, naukowe, edukacyjne, rozrywkowe lub podobne, o których mowa w art. 53 dyrektywy 2006/112/WE, obejmują świadczenie usług, których podstawową cechą jest przyznawanie prawa wstępu w zamian za bilet lub opłatę, w tym opłatę w formie abonamentu, biletu okresowego lub opłaty okresowej; przepis ten ma zastosowanie w szczególności do prawa wstępu na wydarzenia edukacyjne i naukowe, takie jak konferencje i seminaria. W zakresie natomiast usług pomocniczych do usług wstępu zastosowanie znajdzie art. 33 ww. rozporządzenia Nr 282/2011, zgodnie z którym usługi takie obejmują usługi, które są bezpośrednio powiązane ze wstępem na wydarzenia kulturalne, artystyczne, sportowe, naukowe, edukacyjne, rozrywkowe lub podobne, świadczone oddzielnie na rzecz osoby uczestniczącej w wydarzeniu za opłatą.

Art. 32 ww. rozporządzenia Nr 282/2011 definiuje „usługi wstępu” odnosząc je w szczególności do przyznania prawa wstępu na imprezy takie jak spektakle, przedstawienia teatralne, występy cyrkowe, targi, do parków rozrywki, na koncerty, wystawy, jak również inne podobne wydarzenia kulturalne, a także przyznanie prawa wstępu na wydarzenia sportowe, takie jak mecze lub zawody oraz przyznanie prawa wstępu na wydarzenia edukacyjne i naukowe, takie jak konferencje i seminaria. Zakup usługi wstępu na konferencje czy seminaria (zakup biletu wstępu) nie oznacza, że celem jest wstęp sam w sobie, ale oznacza chęć uczestniczenia w danym wydarzeniu naukowym.

W tym miejscu należy się zastanowić co należy rozumieć przez pojęcie „wstępu”. Zgodnie z potocznym znaczenia słowo to oznacza możliwość wejścia gdzieś. Tym samym art. 28g ust. 1 ustawy odnosi się do usług związanych z faktycznym wstępem na daną imprezę, która to impreza (np. konferencja) odbywa się w ściśle określonej rzeczywistej przestrzeni.

W niniejszej sprawie w której to nabywcy usługi umożliwia się udział w konferencji naukowej o charakterze wirtualnym - czyli takiej która nie odbywa się w konkretnym fizycznie wyodrębnionym miejscu, a uczestnicy biorą w niej udział poprzez łącze elektroniczne - niewątpliwie brak jest elementu fizycznego wstępu na konferencję, co wynika z wirtualnego charakteru tej konferencji. Dlatego należy uznać, że norma art. 28g ust. 1 ustawy nie będzie miała zastosowanie w przypadku konferencji wirtualnej.

Trzeba tu zauważyć, że dla określenia miejsca świadczenia przedmiotowej usługi nie będzie miał zastosowanie art. 28k ustawy który określa miejsce świadczenia usług elektronicznych. Zgodnie z tym przepisem miejscem świadczenia usług elektronicznych na rzecz podmiotów niebędących podatnikami, posiadających siedzibę, stałe miejsce zamieszkania lub zwykłe miejsce pobytu na terytorium Unii Europejskiej, przez podatnika, który posiada siedzibę działalności gospodarczej lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, z którego świadczy te usługi, poza terytorium Unii Europejskiej, a w przypadku braku takiej siedziby działalności gospodarczej lub stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej posiada stałe miejsce zamieszkania lub zwykłe miejsce pobytu poza terytorium Unii Europejskiej, jest miejsce, gdzie podmioty te posiadają siedzibę, stałe miejsce zamieszkania lub zwykłe miejsce pobytu.

Zatem przepis ten odnosi się wyłącznie do sytuacji gdy nabywcy usług nie są podatnikami. Natomiast jak wynika z wniosku Wnioskodawca posiada status podatnika, tym samym niezależnie czy nabywana przez niego usługa stanowi usługę elektroniczną norma ww. przepisu nie będzie się odnosiła do sytuacji przedstawionej we wniosku.

Ponadto należy zauważyć, że zgodnie z definicją zawartą w art. 2 pkt 26 ustawy o VAT, przez usługi elektroniczne rozumie się usługi świadczone drogą elektroniczną, o których mowa w art. 7 rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 77, s. 1).

Stosownie zaś do art. 7 ust. 1 ww. rozporządzenia Rady (UE), do „usług świadczonych drogą elektroniczną”, o których mowa w dyrektywie 2006/112/WE, należą usługi świadczone za pomocą Internetu lub sieci elektronicznej, których świadczenie – ze względu na ich charakter - jest zasadniczo zautomatyzowane i wymaga minimalnego udziału człowieka, a ich wykonanie bez wykorzystania technologii informacyjnej jest niemożliwe.

Natomiast w myśl ust. 3 omawianego artykułu, ustęp 1 lit. j nie obejmuje usług edukacyjnych, w ramach których treść kursu przekazywana jest przez nauczyciela za pomocą Internetu lub sieci elektronicznej (tzn. przez zdalne połączenie).

Z kolei w punkcie 5 załącznika I do ww. rozporządzenia wymienione zostały następujące usługi:

• automatyczne nauczanie na odległość, którego funkcjonowanie wymaga użycia Internetu lub podobnej sieci elektronicznej, wymagające niewielkiego bądź niewymagające żadnego udziału człowieka, łącznie z klasami wirtualnymi, z wyjątkiem sytuacji, gdzie Internet lub podobna sieć elektroniczna wykorzystywana jest jako proste narzędzie służące komunikowaniu się nauczyciela z uczniem;
• ćwiczenia wypełniane przez ucznia online i sprawdzane automatycznie, bez udziału człowieka.
  
  

Brzmienie powołanych uregulowań wskazuje na to, że aby daną usługę uznać za usługę elektroniczną, musi wystąpić sytuacja, w ramach której:

• jej realizacja ma miejsce za pomocą Internetu lub sieci elektronicznej,
• jej świadczenie jest zautomatyzowane, a udział człowieka jest niewielki,
• jej wykonanie bez wykorzystania technologii informacyjnej jest niemożliwe,

-a usługa ta nie jest objęta włączeniami zawartymi w art. 7 ust. 3 rozporządzenia Rady.

Mając na uwadze, że konferencje naukowe stanowią spotkanie grupy naukowców, praktyków i osób zainteresowanych pewnym działem nauki, w ramach których referowane są wyniki badań naukowych lub odbywają się wykłady i dyskusję na określony temat, to nie sposób uznać usługi konferencji za usługi elektroniczne czyli za świadczenie zautomatyzowane. Dlatego też usługi konferencji ze swej natury nie mogą stanowić usług elektronicznych.

W konsekwencji miejsce świadczenia tej usługi należy określić na zasadach ogólnych tj. zgodnie z siedzibą nabywcy.

Zgodnie z art. 2 ust. 9 ustawy, przez import usług rozumie się świadczenie usług, z tytułu wykonywania których podatnikiem jest usługobiorca, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4.

Stosownie do art. 15 ust. 1 i 2 ustawy o VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne nabywające usługi, jeżeli łącznie spełnione są następujące warunki:

a.usługodawcą jest podatnik nieposiadający siedziby działalności gospodarczej oraz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, a w przypadku usług, do których stosuje się art. 28e, podatnik ten nie jest zarejestrowany zgodnie z art. 96 ust. 4,

b.usługobiorcą jest:

• w przypadku usług, do których stosuje się art. 28b - podatnik, o którym mowa w art. 15, lub osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w art. 15, zarejestrowana lub obowiązana do zarejestrowania zgodnie z art. 97 ust. 4,
• w pozostałych przypadkach - podatnik, o którym mowa w art. 15, posiadający siedzibę działalności gospodarczej lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju lub osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w art. 15, posiadająca siedzibę na terytorium kraju i zarejestrowana lub obowiązana do zarejestrowania zgodnie z art. 97 ust. 4.
  
  

Zgodnie z art. 17 ust. 1a przepisy ust. 1 pkt 4 i 5 oraz ust. 2 stosuje się również, w przypadku gdy usługodawca lub dokonujący dostawy towarów posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, przy czym to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej lub inne miejsce prowadzenia działalności gospodarczej usługodawcy lub dokonującego dostawy towarów, jeżeli usługodawca lub dokonujący dostawy towarów posiada takie inne miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, nie uczestniczy w tych transakcjach.

W myśl art. 17 ust. 2 ustawy, w przypadkach wymienionych w ust. 1 pkt 4, 5, 7 i 8, usługodawca lub dokonujący dostawy towarów nie rozlicza podatku należnego.

Zatem, mając na uwadze opis sprawy oraz powołane przepisy stwierdzić należy, iż Wnioskodawca spełnia definicję podatnika określoną w art. 28a ustawy o VAT. Tym samym, biorąc pod uwagę regulacje art. 17 ust. 1 pkt 4 oraz art. 28a ustawy, Wnioskodawcę należy uznać za podatnika z tytułu nabycia przedmiotowych usług.

W związku z tym, że miejscem świadczenia przedmiotowej uczestnictwa w konferencji było terytorium Polski, to tym samym miejscem opodatkowania usług świadczonych przez podmiot posiadający siedzibę na terytorium Czech na rzecz Wnioskodawcy, będzie Polska. Zatem Wnioskodawca jest zobowiązany w odniesieniu do tych usług wykazać import usług.

Odnośnie stawki zauważyć należy, iż zgodnie z brzmieniem art. 41 ust. 1 ustawy o VAT, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem art. 41 ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1 ustawy. W myśl art. 146a pkt 1 ww. ustawy o VAT w okresie od dnia 1 stycznia 2011r. do dnia 31 grudnia 2013r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Przepisy ustawy o podatku od towarów i usług oraz rozporządzeń wykonawczych do tej ustawy, przewidują dla niektórych towarów i usług stawki obniżone lub zwolnienie od podatku.

Zastosowanie obniżonej stawki podatku lub zwolnienia od podatku, jako odstępstwo od zasady powszechności i równości opodatkowania, możliwe jest jedynie w przypadku wykonywania czynności ściśle określonych w ww. ustawie oraz w przepisach wykonawczych wydanych na podstawie jej upoważnienia.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 26 ustawy, zwalnia się od podatku usługi świadczone przez:

1. jednostki objęte systemem oświaty w rozumieniu przepisów o systemie oświaty, w zakresie kształcenia i wychowania,
2. uczelnie, jednostki naukowe Polskiej Akademii Nauk oraz jednostki badawczo – rozwojowe, w zakresie kształcenia na poziomie wyższym,

-oraz dostawę towarów i świadczenie usług ściśle z tymi usługami związane.

Zgodnie natomiast z art. 43 ust. 1 pkt 29 ustawy, zwalnia się od podatku usługi kształcenia zawodowego lub przekwalifikowania zawodowego, inne niż wymienione w pkt 26:

1. prowadzone w formach i na zasadach przewidzianych w odrębnych przepisach, lub
2. świadczone przez podmioty, które uzyskały akredytację w rozumieniu przepisów o systemie oświaty - wyłącznie w zakresie usług objętych akredytacją, lub
3. finansowane w całości ze środków publicznych

-oraz świadczenie usług i dostawę towarów ściśle z tymi usługami związane.

Zgodnie z § 3 ust. 1 pkt 13 i 14 Rozporządzenia Ministra Finansów w sprawie zwolnień od podatku od towarów i usług oraz warunków stosowania tych zwolnień z dnia 20 grudnia 2013 r. (Dz.U. z 2013 r. poz. 1722) zwalnia się od podatku:

• usługi w zakresie kształcenia, inne niż wymienione w art. 43 ust. 1 pkt 26 ustawy, świadczone przez uczelnie, jednostki naukowe Polskiej Akademii Nauk oraz instytuty badawcze oraz świadczenie usług i dostawę towarów ściśle z tymi usługami związane;
• usługi kształcenia zawodowego lub przekwalifikowania zawodowego, finansowane w co najmniej 70% ze środków publicznych oraz świadczenie usług i dostawę towarów ściśle z tymi usługami związane;
  
  

Zgodnie z art. 44 ww. rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) Nr 282/2011, usługi w zakresie kształcenia zawodowego lub przekwalifikowania świadczone na warunkach określonych w art. 132 ust. 1 lit. i) dyrektywy 2006/112/WE obejmują nauczanie pozostające w bezpośrednim związku z branżą lub zawodem, jak również nauczanie mające na celu uzyskanie lub uaktualnienie wiedzy do celów zawodowych. Czas trwania kursu w zakresie kształcenia zawodowego lub przekwalifikowania nie ma w tym przypadku znaczenia.

Analizując przedstawione okoliczności sprawy w kontekście powołanych przepisów prawa podatkowego wskazać należy, że Wnioskodawca nie może korzystać ze zwolnienia określonego w art. 43 ust. 1 pkt 26 gdyż podmiot posiadający siedzibę w Czechach nie posiada akredytacji w rozumieniu przepisów o systemie oświaty, nie jest uczelnią ani innym podmiotem wymienionym w ww. artykule, zatem zwolnienie określone w tym przepisie nie może być zastosowane.

Dla zastosowania zwolnienia od podatku, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 29 ustawy, istotne jest – w pierwszej kolejności - uznanie danej usługi za usługę kształcenia zawodowego lub przekwalifikowania, a następnie spełnienie dodatkowych warunków wynikających z niniejszego przepisu prowadzenie danego szkolenia w formach i na zasadach przewidzianych w odrębnych przepisach lub uzyskanie akredytacji na dany rodzaj szkolenia lub finansowanie danego szkolenia w całości ze środków publicznych.

W § 3 ust. 1 pkt 13 i 14 Rozporządzenia Ministra Finansów rozszerzono zakres zwolnienia o sytuacje gdy usługi kształcenia są świadczone przez uczelnie, jednostki naukowe Polskiej Akademii Nauk oraz instytuty badawcze lub jeżeli są one finansowane co najmniej 70% ze środków publicznych.

Z wniosku wynika, że świadczone przez podmiot posiadający siedzibę w Czechach usługi mają charakter dokształcania zawodowego dla pracowników Uniwersytetu. Udział pracownika Uniwersytetu w konferencji wirtualnej ma bezpośredni wpływ na doskonalenie jego umiejętności i kompetencji, zarówno w zakresie rozwoju naukowego jak i doskonalenia umiejętności dydaktycznych, co w konsekwencji ma przełożenie na zdobywanie kolejnych tytułów i stopni naukowych.

Zatem przedmiotowe konferencje spełniają definicję usług kształcenia zawodowego lub przekwalifikowania, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 29 ustawy o podatku od towarów i usług.

Jak wynika z wniosku konferencje w której brał udział pracownik Uniwersytetu nie jest prowadzona w formie i na zasadach przewidzianych w odrębnych przepisach ani też nie jest świadczona przez podmiot, który uzyskał akredytację w rozumieniu przepisów o systemie oświaty. Natomiast udział pracownika w konferencji jest finansowany w całości ze środków publicznych. Tym samym usługa ta będzie korzystała ze zwolnienia na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 29 lit. c ustawy. W konsekwencji brak jest potrzeby badania czy nabywana przez Wnioskodawcę usługa korzysta ze zwolnienia na podstawie ww. przepisów rozporządzenia Ministra Finansów.

Mając powyższe na uwadze, stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

W zakresie opisanych we wniosku sytuacji I, II i IV zostały wydane odrębne rozstrzygnięcia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w ..., Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.