Na podstawie art. 14e § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60, z późn. zm.), Minister Finansów, w związku ze stwierdzeniem nieprawidłowości interpretacji indywidualnej z dnia 21 marca 2011 r. Nr IPPB2/415-3/11-4/AS wydanej w imieniu Ministra Finansów przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie, zmienia z urzędu wyżej wymienioną interpretację uznając, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 6 grudnia 2010 r. (data wpływu 3 stycznia 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych z tytułu zwrotu wydatków poniesionych przez pracowników związanych z wykonywaniem pracy, jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 3 stycznia 2011 r. Wnioskodawca złożył ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych oraz podatku dochodowego od osób prawnych.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, dlatego pismem z dnia 25 lutego 2011 r. Nr IPPB2/415-3/11-2/AS, IPPB5/423-13/11-2/AS, wezwano Wnioskodawcę do jego uzupełnienia. Uzupełnienie wniosku nastąpiło pismem z dnia 2 marca 2011 r. (data wpływu 7 marca 2011 r.).

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca zatrudnia na podstawie umów o pracę przedstawicieli handlowych. Jako miejsce pracy w umowach o pracę wskazany jest obszar kilku województw. Przedstawiciele handlowi faktycznie wykonują pracę na terenie województw wskazanych w umowach o pracę, z czym związane są w sposób nieodłączny stałe przejazdy, wizyty i spotkania z klientami i potencjalnymi klientami.

Ponieważ wspomniane wyjazdy odbywają się w ramach obszaru wskazanego w umowie o pracę jako miejsce wykonywania pracy przez pracownika, i są nieodłącznym i stałym elementem wykonywania pracy przez pracownika wynikającym z charakteru i treści zawartej umowy o pracę, Wnioskodawca nie traktuje ich jako podróży służbowych w rozumieniu przepisów Kodeksu pracy. Z tego też względu nie wypłaca pracownikom diet i innych należności przysługujących pracownikom zgodnie z Kodeksem pracy w przypadku podróży służbowych. W trakcie wykonywania pracy zatrudnieni przedstawiciele handlowi ponoszą jednak wydatki związane z wykonywaną pracą. Do wydatków tych należą głównie wydatki na noclegi w trasie, zakup paliwa do samochodu służbowego, opłaty parkingowe. Przedstawiciele handlowi zbierają na potwierdzenie dokonania powyższych wydatków faktury, rachunki lub paragony, które następnie przedstawiają Wnioskodawcy. Wnioskodawca zwraca pracownikom równowartość poniesionych wydatków na podstawie przedłożonych do rozliczenia dokumentów. Wspomniane dokumenty wystawiane są na Wnioskodawcę, który figuruje na fakturach i rachunkach jako nabywca.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy Wnioskodawca powinien traktować zwrot wydatków poniesionych przez przedstawicieli handlowych jako przychód ze stosunku pracy oraz pobrać i odprowadzić z tego tytułu zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych...
2. Czy wydatki poniesione przez przedstawicieli handlowych stanowią dla Wnioskodawcy koszt uzyskania przychodu na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych...
   
   

Wnioskodawca odnosząc się do pytania pierwszego zajął stanowisko, iż wyjazdy i przejazdy przedstawicieli handlowych w obrębie obszaru stanowiącego zgodnie z umową o pracę miejsce wykonywania przez nich pracy, są nieodłącznym elementem ich obowiązków służbowych związanych ze świadczeniem pracy na rzecz pracodawcy. W ramach wykonywania tych obowiązków, pracownik ponosi koszty związane z wykonywaniem pracy, takie jak np. zakup paliwa do samochodu służbowego, noclegi w trasie, opłaty parkingowe. Zwrot tych kosztów nie stanowi dla pracownika żadnego dodatkowego przysporzenia, a jest jedynie refinansowaniem wydatku poniesionego przez pracownika w imieniu i na rzecz pracodawcy, wobec czego nie stanowi przychodu ze stosunku pracy, a co za tym idzie, nie podlega również opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie uznał stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego za prawidłowe.

Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie stwierdził, iż zwrotu wydatków poniesionych przez przedstawicieli handlowych związanych z wykonywaniem obowiązków służbowych wynikających z umowy o pracę Wnioskodawca nie powinien traktować jako przychodu ze stosunku pracy oraz pobierać i odprowadzić z tego tytułu zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych. Sposób rozliczenia wydatków Wnioskodawcy z tytułu przedmiotowych świadczeń nie ma wpływu na powstanie obowiązku podatkowego po stronie pracowników z tytułu nieodpłatnych świadczeń.

Jednocześnie Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie poinformował, iż przedmiot niniejszej interpretacji przepisów prawa podatkowego stanowi wyłącznie odpowiedź na pytanie pierwsze w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych. Odpowiedź na pytanie drugie w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych została udzielona w odrębnej interpretacji.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego oraz stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie, stwierdzam, co następuje.

Stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest niezgodne z przepisami ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, które regulują opodatkowanie dochodów osobistych.

Zgodnie z definicją zawartą w art. 9 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zwanej dalej „ustawą”,, dochodem ze źródła przychodów, jeżeli przepisy art. 24-25 ustawy nie stanowią inaczej, jest nadwyżka sumy przychodów z tego źródła nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym. W konsekwencji w przypadku świadczeń otrzymanych z tytułu stosunku pracy, dochodem pracownika jest nadwyżka otrzymanych lub postawionych do jego dyspozycji w roku kalendarzowym pieniędzy i wartości pieniężnych oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń, ponad koszty uzyskania przychodów, o których mowa w art. 22 ust. 2 i 11 ustawy. Z tym, że dochodem podlegającym opodatkowaniu z tego źródła są wyłącznie te z ww. dochodów, które nie zostały wymienione w art. 21, 52, 52a i 52c ustawy, lub od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Tym samym, dochodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych nie można wyłącznie utożsamiać z dochodem w sensie ekonomicznym. Na gruncie ww. przepisów, dochód podlegający opodatkowaniu może bowiem wystąpić mimo braku – z punktu widzenia podatnika - realnych korzyści majątkowych, bądź też podatnik uzyska wymierne profity finansowe jednakże nie będą one stanowiły przychodu podlegającego opodatkowaniu w rozumieniu przepisów ustawy.

W przedstawionym stanie faktycznym istotne jest zatem, czy zwrócone pracownikowi przez pracodawcę wydatki związane z wykonywaniem obowiązków służbowych stanowią dochód w rozumieniu przepisów ustawy, odpowiednio dochód podlegający opodatkowaniu.

Niewątpliwie tego rodzaju przychodem nie są zwrócone pracownikowi nakłady jakie podczas wykonywania obowiązków służbowych poniósł w związku z używaniem samochodu służbowego (w tym zwrot opłat parkingowych, opłat za korzystanie z dróg, czy kosztów zakupu paliwa). Nie mają one bowiem charakteru osobistego. Dotyczą wyłącznie pojazdu firmowego, stanowiącego element wyposażenia stanowiska służbowego.

Inaczej sytuacja przedstawia się w przypadku zwrotu pracownikowi wydatków związanych z noclegami w trasie, gdyż tego rodzaju świadczenia mają osobisty charakter niezależnie od celu i okoliczności w jakich zostały poniesione. Osobą korzystającą z noclegu oraz otrzymującym zwrot jest bowiem pracownik. Nabywcą usługi hotelowej jest natomiast Wnioskodawca (to jego dane widnieją na fakturze i to on ostatecznie finansuje wydatek prefinansowany przez pracownika). W konsekwencji, fakt sfinansowania pracownikowi przez pracodawcę kosztów zakwaterowania (niezwiązanych z podróżą służbową) powoduje powstanie u pracownika przychodu z art. 12 ust. 1 ustawy, do którego ma zastosowanie art. 32 ust. 2 ustawy. Wyjątek stanowią jedynie świadczenia wymienione w katalogu zwolnień przedmiotowych.

Podkreślenia wymaga, iż w stanie prawnym obowiązującym do 31 grudnia 2010 r. przepis art. 21 ust. 1 pkt 19 ustawy zwalnia z opodatkowania wartość świadczeń ponoszonych przez pracodawcę z tytułu zakwaterowania pracowników w:

1. hotelach pracowniczych,
2. kwaterach prywatnych wynajmowanych na cele zbiorowego zakwaterowania - do wysokości nieprzekraczającej miesięcznie kwoty 500 zł.
   
   

Odpowiednio w stanie prawnym obowiązującym od 1 stycznia 2011 r. wolna od podatku jest wartość świadczeń ponoszonych przez pracodawcę z tytułu zakwaterowania pracowników, do wysokości nieprzekraczajacej miesięcznie kwoty 500 zł. Zgodnie z art. 21 ust. 14 ustawy, przytoczone zwolnienie ma zastosowanie do pracowników, których miejsce zamieszkania jest położne poza miejscowością, w której znajduje się zakład pracy, a podatnik nie korzysta z kosztów uzyskania przychodów określonych w art. 22 ust. 2 pkt 3 i 4 ustawy.

Zatem, Wnioskodawca - jako płatnik podatku dochodowego od osób fizycznych - przy ustalaniu dochodu do opodatkowania powinien zastosować art. 21 ust. 1 pkt 19 ustawy o ile spełnione zostały przesłanki określone w tym przepisie, a następnie obliczyć i pobrać zaliczki na podatek dochodowy zgodnie z art. 32 ustawy.

W związku z powyższym należało z urzędu zmienić interpretację indywidualną wydaną przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie, gdyż stwierdzono jej nieprawidłowość w zakresie w jakim uznaje, że zwrócone przedstawicielom handlowym wydatki za noclegi w trasie (niebędącej podróżą służbową pracownika) Wnioskodawca nie powinien traktować jako przychodu ze stosunku pracy i tym samym nie powinien od tego rodzaju zwrotów pobierać i odprowadzać zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie Ministra Finansów w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm., zwanej dalej „ustawą”). Skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego wnosi się (w dwóch egzemplarzach) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi Ministra Finansów na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli Minister Finansów nie udzieli odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem Ministra Finansów, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy), na adres: Świętokrzyska 12, 00-916 Warszawa.