Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBII/1/415-343/14/BJ
z 1 sierpnia 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) – Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 16 kwietnia 2014 r. (data wpływu do Biura – 18 kwietnia 2014 r.), uzupełnionym 6 i 16 czerwca 2014 r. o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania wypłacanego Wnioskodawcy świadczenia wyrównawczego – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 18 kwietnia 2014 r. wpłynął do Biura ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania wypłacanego Wnioskodawcy świadczenia wyrównawczego.

Z uwagi na fakt, iż wniosek nie spełniał wymogów formalnych, w pismach z 28 maja 2014 r. i 10 czerwca 2014 r. znak: IBPB II/1/415-343/14/BJ wezwano do jego uzupełnienia. Wniosek uzupełniono 6 i 16 czerwca 2014 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca był zatrudniony w X do dnia 2 października 2013 r. Podczas zatrudnienia rozpoznano u niego chorobę zawodową – uszkodzenie słuchu. Z tego tytułu Wnioskodawca otrzymał jednorazowe odszkodowanie z ubezpieczenia społecznego.

Następnie Wnioskodawca przeszedł na rentę w związku ze stwierdzoną częściową niezdolnością do pracy – umowa o pracę została rozwiązana za porozumieniem stron z dniem 2 października 2013 r. Wnioskodawca był objęty obowiązującym w X zakładowym układem zbiorowym, zgodnie z którym jeżeli pracownik w wyniku wypadku przy pracy lub choroby zawodowej uzyskał rentę z tytułu niezdolności do pracy i nie świadczy pracy, pracodawca jest zobowiązany wypłacać dodatkowe świadczenie pieniężne w wysokości stanowiącej różnicę pomiędzy dotychczas otrzymywanym wynagrodzeniem, obliczanym jak ekwiwalent za urlop wypoczynkowy, a otrzymywanym świadczeniem rentowym (art. 8 § 4 zakładowego układu zbiorowego).

Wnioskodawca otrzymuje świadczenie wyrównawcze, o którym mowa we wskazanym przepisie zakładowego układu zbiorowego – pierwszą wpłatę z tego tytułu otrzymał w styczniu 2014 r. za październik, listopad i grudzień 2013 r., następne są rozliczane za kolejne miesiące.

Wnioskodawca zwrócił się do byłego pracodawcy o wskazanie, w jaki sposób rozliczane jest świadczenie w zakresie należności publicznoprawnych i otrzymał pismo, w którym były pracodawca poinformował, iż od kwoty świadczenia odprowadzane są zaliczki na podatek dochodowy oraz składki ZUS – od łącznej kwoty świadczenia wyrównawczego 14.758,31 zł były pracodawca odprowadził kwotę 1.224,00 zł tytułem zaliczki na podatek dochodowy.

W piśmie z 4 czerwca 2014 r. (wpływ – 16 czerwca 2014 r.), stanowiącym uzupełnienie wniosku, Wnioskodawca doprecyzował stan faktyczny i poinformował, że wypłacone mu świadczenie ma, w jego ocenie, charakter odszkodowawczy, gdyż przysługuje w związku z utratą zdrowia wskutek choroby zawodowej i wyrównuje utraconą część zarobków, tj. różnicę pomiędzy wynagrodzeniem, jakie otrzymywał jako pracownik, a świadczeniem rentowym, które pobiera w związku z częściową niezdolnością do pracy z powodu choroby zawodowej.

W związku z powyższym, zapis zakładowego układu zbiorowego, na podstawie którego wypłacano Wnioskodawcy świadczenie, w brzmieniu: „Jeżeli pracownik w wyniku choroby zawodowej uzyskał rentę z tytułu niezdolności do pracy i nie świadczy pracy, pracodawca jest zobowiązany wypłacać dodatkowe świadczenie pieniężne w wysokości stanowiącej różnicę pomiędzy dotychczas otrzymywanym wynagrodzeniem, liczonym jak ekwiwalent za urlop wypoczynkowy, a otrzymywanym świadczeniem rentowym” należy traktować jako przeniesienie do układu zbiorowego pracy zasad odpowiedzialności odszkodowawczej, o których mowa w art. 444 § 2 Kodeksu cywilnego, zgodnie z którym, jeżeli poszkodowany (poprzez wywołanie rozstroju zdrowia) utracił całkowicie lub częściowo zdolność do pracy zarobkowej albo jeżeli zwiększyły się jego potrzeby lub zmniejszyły widoki powodzenia na przyszłość, może on żądać od zobowiązanego do naprawienia szkody odpowiedniej renty.

Takie świadczenie, mające charakter renty wyrównawczej, jest Wnioskodawcy wypłacane – za okres od października do grudnia w styczniu 2014 r. oraz w kolejnych miesiącach za okresy miesięczne. X S.A. dokonuje jednakże wypłaty przedmiotowego świadczenia odprowadzając od niego zarówno zaliczki na podatek dochodowy jak i składki na ubezpieczenie społeczne, a zatem traktując świadczenie jak wynagrodzenie za pracę.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy świadczenia wypłacane byłemu pracownikowi na podstawie postanowień zakładowego układu zbiorowego, stanowiące wyrównanie różnicy pomiędzy rentą uzyskiwaną przez pracownika z tytułu niezdolności do pracy wywołanej chorobą zawodową, a dotychczas otrzymywanym wynagrodzeniem, są zwolnione z podatku dochodowego od osób fizycznych, jako mające charakter odszkodowania otrzymywanego na podstawie przepisów prawa cywilnego w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia, przez poszkodowanego, który utracił całkowicie lub częściowo zdolność do pracy zarobkowej, tj. na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?

Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż świadczenia wypłacane mu w opisanym stanie faktycznym podlegają zwolnieniu z podatku dochodowego od osób fizycznych na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przepis ten stanowi o odszkodowaniach w postaci renty, które otrzymywane są przez poszkodowanego na podstawie przepisów prawa cywilnego w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia, w sytuacji całkowitej lub częściowej utraty zdolności do pracy zarobkowej.

Zdaniem Wnioskodawcy, świadczenie, o którym mowa w art. 8 § 4 zakładowego układu zbiorowego X S.A. jest taką właśnie rentą, przy czym nie jest istotne, iż jest ono wypłacane w oparciu o zapis układu zbiorowego. W przypadkach, jeżeli tego rodzaju świadczenie nie jest przewidziane wewnętrznymi przepisami prawa pracy obowiązującymi u danego pracodawcy, ich ustalanie i wypłacane jest możliwe (i przyjęte) bądź to na podstawie ugody, bądź też w przypadkach spornych – na podstawie orzeczenia sądu. Podstawą prawną przyznania pracownikowi lub byłemu pracownikowi świadczeń jest w takich przypadkach art. 444 § 2 Kodeksu cywilnego, zgodnie z którym jeżeli poszkodowany utracił całkowicie lub częściowo zdolność do pracy zarobkowej albo jeżeli zwiększyły się jego potrzeby lub zmniejszyły widoki powodzenia na przyszłość, może on żądać od zobowiązanego do naprawienia szkody odpowiedniej renty. Zawarcie zapisu przewidującego wypłacanie świadczenia wyrównawczego dla pracowników, którzy ulegli uszkodzeniu ciała lub rozstrojowi zdrowia wskutek wypadku przy pracy lub choroby zawodowej, w zakładowym układzie zbiorowym, nie zmienia ani charakteru takiego świadczenia (periodycznie wypłacane odszkodowanie w postaci renty), ani też podstawy prawnej jego wypłacania, którą są przepisy Kodeksu cywilnego o odpowiedzialności odszkodowawczej z tytułu uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia.

W związku z powyższym, Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż były pracodawca nieprawidłowo odprowadza od kwot renty wyrównawczej zaliczkę na podatek dochodowy, albowiem renta ta jest z tego podatku zwolniona.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam, co następuje:

Zgodnie generalną zasadą opodatkowania wyrażoną w art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 11 ust. 1 ww. ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3c powołanej ustawy wolne od podatku dochodowego są odszkodowania w postaci renty otrzymanej na podstawie przepisów prawa cywilnego w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia, przez poszkodowanego, który utracił całkowicie lub częściowo zdolność do pracy zarobkowej, albo jeżeli zwiększyły się jego potrzeby lub zmniejszyły widoki powodzenia na przyszłość.

Przez rentę, stosownie do dyspozycji art. 12 ust. 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawodawca rozumie łączną kwotę świadczeń rentowych, wraz ze wzrostami i dodatkami, z wyłączeniem dodatków rodzinnych i pielęgnacyjnych oraz dodatków dla sierot zupełnych do rent rodzinnych.

Zgodnie z art. 444 § 2 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz.U. z 2014 r., poz. 121) jeżeli poszkodowany utracił całkowicie lub częściowo zdolność do pracy zarobkowej albo jeżeli zwiększyły się jego potrzeby lub zmniejszyły widoki powodzenia na przyszłość, może on żądać od zobowiązanego do naprawienia szkody odpowiedniej renty.

Z wniosku wynika, że Wnioskodawca był zatrudniony w X do dnia 2 października 2013 r. Wnioskodawca był objęty obowiązującym w X zakładowym układem zbiorowym, zgodnie z którym jeżeli pracownik w wyniku wypadku przy pracy lub choroby zawodowej uzyskał rentę z tytułu niezdolności do pracy i nie świadczy pracy, pracodawca jest zobowiązany wypłacać dodatkowe świadczenie pieniężne w wysokości stanowiącej różnicę pomiędzy dotychczas otrzymywanym wynagrodzeniem, obliczanym jak ekwiwalent za urlop wypoczynkowy, a otrzymywanym świadczeniem rentowym (art. 8 § 4 zakładowego układu zbiorowego).

Podczas zatrudnienia rozpoznano u Wnioskodawcy chorobę zawodową – uszkodzenie słuchu. Z tego tytułu Wnioskodawca otrzymał jednorazowe odszkodowanie z ubezpieczenia społecznego. Następnie Wnioskodawca przeszedł na rentę w związku ze stwierdzoną częściową niezdolnością do pracy. W jego ocenie, wypłacone na podstawie zakładowego układu zbiorowego świadczenie ma charakter odszkodowawczy i podlega zwolnieniu z podatku na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Podkreślić należy, iż – zgodnie ze stanowiskiem utrwalonym zarówno w orzecznictwie, jak i w doktrynie prawa – zwolnienia podatkowe (ulgi, preferencje) stanowią wyłom od zasady powszechności opodatkowania oraz mają charakter przywileju, z którego podatnik ma prawo, a nie obowiązek korzystania; muszą one być zatem interpretowane bez dokonywania wykładni rozszerzającej, a także zawężającej danego przepisu prawa podatkowego. Nadto przy wszelkiej interpretacji przepisów prawa podatkowego i próbach odkodowania zawartych w nich norm prawnych należy posługiwać się przede wszystkim wykładnią językową.

Z brzmienia powołanego przepisu art. 21 ust. 1 pkt 3c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika wprost, że zwolnieniu z podatku podlegają wyłącznie odszkodowania w postaci renty otrzymane na podstawie przepisów prawa cywilnego przez poszkodowanego, który utracił całkowicie lub częściowo zdolność do pracy lub zwiększyły się jego potrzeby lub zmniejszyły się widoki na przyszłość.

Mimo, że świadczenie wyrównawcze – jak wskazał Wnioskodawca – ma charakter odszkodowawczy, gdyż przysługuje w związku z utratą zdrowia wskutek choroby zawodowej i wyrównuje utraconą część zarobków, to świadczenie to nie jest rentą otrzymaną na podstawie przepisów prawa cywilnego, gdyż zostało przyznane na podstawie postanowień zakładowego układu zbiorowego.

Nie można zgodzić się z Wnioskodawcą, że świadczenie, o którym mowa w art. 8 § 4 zakładowego układu zbiorowego jest taką właśnie rentą, przy czym nie jest istotne, iż jest ono wypłacane w oparciu o zapis układu zbiorowego. W pojęciu „renty”, którym posługuje się przepis art. 12 ust. 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie mieści się świadczenie wyrównawcze. W konsekwencji, nazwanie przez Wnioskodawcę przedmiotowego świadczenia rentą wyrównawczą w istocie nie przesądza, że tak rozumiane świadczenie ma charakter renty.

Mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny oraz powołane wyżej przepisy prawa należy stwierdzić, iż wypłacane Wnioskodawcy świadczenie wyrównawcze przyznane na podstawie postanowień zakładowego układu zbiorowego, stanowiące wyrównanie różnicy pomiędzy rentą uzyskiwaną z tytułu niezdolności do pracy wywołanej chorobą zawodową a dotychczas otrzymywanym wynagrodzeniem nie podlega zwolnieniu z opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zatem były pracodawca zasadnie pobiera zaliczki na podatek dochodowy od ww. świadczenia.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.