Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBI/1/415-573/14/ZK
z 6 sierpnia 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z 14 maja 2014 r., złożonym osobiście w tut. Biurze 15 maja 2014 r., uzupełnionym 30 lipca 2014 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej, wydatków z tytułu spłaty raty kapitału kredytu, o którym mowa we wniosku – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 15 maja 2014 r. został złożony osobiście w tut. Biurze ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej, wydatków z tytułu spłaty raty kapitału kredytu, o którym mowa we wniosku. Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 21 lipca 2014 r. Znak: IBPBI/1/415-573/14/ZK wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło 30 lipca 2014 r.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczyni, jako osoba prowadząca działalność gospodarczą w zakresie gastronomii dokonała w 2009 r. zakupu budynku z przeznaczeniem na prowadzenie działalności gospodarczej w ww. zakresie (stołówka, katering) oraz udostępnianie miejsc noclegowych (willa). Na zakup ww. budynku (będącego w stanie surowym) oprócz środków własnych zaciągnęła kredyt inwestycyjny z przeznaczeniem na wykończenie i przystosowanie budynku do prowadzenia działalności oraz drugi kredyt inwestycyjny na wyposażenie obiektu, dostosowujące go do prowadzenia wspomnianych rodzajów działalności gospodarczej.

Budynek stanowiący środek trwały ma ustaloną wartość początkową, jako sumę wartości zakupu budynku wynikającą z aktu notarialnego i wartości kredytu inwestycyjnego zaciągniętego na wykończenie i przystosowanie budynku do prowadzenia działalności gospodarczej.

Natomiast drugi kredyt inwestycyjny (był kredytem krótkoterminowym) z przeznaczeniem na zakup wyposażenia takiego jak np.: meble, kocioł co., piece co. węglowy i gazowy, solary, wyposażenie gastronomiczne itp. Kredyt ten nie został uwzględniony w wartości początkowej środka trwałego. Nabyte za niego składniki majątku nie są amortyzowane (bo większość z tych rzeczy, stanowiących wyposażenie obiektu, nie spełnia warunków kwalifikujących ich jako środek trwały, który podlegałby amortyzacji), a kosztem w podatkowej księdze przychodów i rozchodów jest spłata raty kapitału tego kredytu, wydzielonego z ogólnej wartości środka trwałego.

W uzupełnieniu wniosku, ujętym w piśmie z 29 lipca 2014 r., wskazano m.in., że:

1. wniosek dotyczy możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów spłaty raty kapitału kredytu zaciągniętego na nabycie wyposażenia, tj.: pieca co. gazowego, pieca co. węglowego, solarów, mebli, wyposażenia łazienek i pokoi, wyposażenia gastronomicznego (pieca konwekcyjnego, pieca gazowego, frytkownic itp. oraz mebli gastronomicznych) i innych,
2. wykończenie budynku nie było finansowane z ww. kredytu na wyposażenie,
3. kredyt bankowy na wyposażenie otrzymano 1 maja 2009 r.,
4. budynek wprowadzono do ewidencji środków trwałych 1 stycznia 2012 r.,
5. budynek amortyzowany jest metodą liniową,
6. po rozpoczęciu spłaty rat kapitału kredytu zaciągniętego na nabycie wyposażenia (styczeń 2010 r.) do kosztów uzyskania przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej zaliczano spłatę rat kapitałowych tego kredytu.
   
   

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy prawidłowym jest zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej spłaty raty kapitału kredytu zaciągniętego na nabycie wyposażenia budynku, stanowiącego środek trwały prowadzonej działalności gospodarczej?

Zdaniem Wnioskodawczyni, prawidłowym jest ujmowanie w kosztach uzyskania przychodu prowadzonej działalności gospodarczej spłaty raty kapitału kredytu zaciągniętego na wyposażenie.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam, co następuje:

Zgodnie z art. art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 tej ustawy.

Aby zatem dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodu musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

• musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
• nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy, wśród wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów,
• musi być należycie udokumentowany.
  
  

Generalnie należy przyjąć, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów, bądź też zabezpieczenie lub zachowanie tego źródła przychodów, o ile w myśl przepisów ww. ustawy nie podlegają wyłączeniu z tychże kosztów. Przy czym, związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku, a osiągnięciem przychodu bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów. Zauważyć przy tym należy, że konieczność poniesienia danego wydatku nie może wynikać z zaniedbań, braku nadzoru lub sprzecznych z prawem działań podatnika.

Podkreślić przy tym należy, że ciężar wykazania związku przyczynowo-skutkowego kosztu z uzyskaniem przychodu z danego źródła, bądź też zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów spoczywa na podatniku, który wywodzi z tego określone skutki prawne.

Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 8 lit. a ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na spłatę pożyczek (kredytów), z wyjątkiem skapitalizowanych odsetek od tych pożyczek (kredytów) (…). W myśl natomiast art. 23 ust. 1 pkt 32 ww. ustawy, nie stanowią kosztów uzyskania przychodów naliczone, lecz nie zapłacone albo umorzone odsetki od zobowiązań, w tym również od pożyczek (kredytów). Artykuł 23 ust. 1 pkt 33 ww. ustawy stanowi z kolei, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odsetek, prowizji i różnic kursowych od pożyczek (kredytów) zwiększających koszty inwestycji w okresie realizacji tych inwestycji.

Z powyższych przepisów wynika jednoznacznie, że ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych przewiduje możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wyłącznie wydatków z tytułu odsetek od kredytu, nie przewiduje natomiast możliwości zaliczenia do tych kosztów spłaty rat kapitałowych kredytu.

Z przedstawionego we wniosku oraz jego uzupełnieniu stanu faktycznego wynika m.in., że w 2009 r. Wnioskodawczyni zakupiła budynek z przeznaczeniem na prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie gastronomii oraz udostępniania miejsc noclegowych. Na zakup ww. budynku (będącego w stanie surowym) zaciągnęła kredyt inwestycyjny z przeznaczeniem na jego wykończenie i przystosowanie budynku do potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej. Zaciągnęła również drugi kredyt na nabycie wyposażenia obiektu. Od stycznia 2010 r., wydatki na spłatę rat kapitałowych tego drugiego z zaciągniętych kredytów zalicza do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej.

Mając na względzie powyższe stwierdzić należy, że wydatki z tytułu spłaty rat kapitałowych ww. kredytu nie mogą stanowić kosztów uzyskania przychodów prowadzonej przez Wnioskodawczynię pozarolniczej działalności gospodarczej, co wynika bezpośrednio z treści cyt. wyżej art. 23 ust. 1 pkt 8 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zauważyć przy tym należy, że kredyt jest neutralny podatkowo (jego udzielenie nie generuje przychodu, a spłata nie stanowi kosztów uzyskania przychodu), co wynika (jest konsekwencją) jego zwrotnego charakteru.

W świetle powołanych przepisów i w odniesieniu do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego, stanowisko Wnioskodawczyni jest zatem nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Jednocześnie wskazać należy, że przedmiotem niniejszej interpretacji nie była ocena prawidłowości ustalenia wartości początkowej wskazanego we wniosku budynku oraz zaliczenia wskazanych we wniosku składników majątku do wyposażenia. Wskazanie, że ww. składniki majątku stanowią wyposażenie przyjęto jako element stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, 43-300 Bielsko-Biała, ul. Traugutta 2a.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.