Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBII/1/415-461/14/ASz
z 26 sierpnia 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) − Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 21 maja 2014 r. (data wpływu do Biura − 29 maja 2014 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania przychodu uzyskiwanego z tytułu rękodzielnictwa – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 29 maja 2014 r. wpłynął do Biura ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania przychodu uzyskiwanego z tytułu rękodzielnictwa.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest rękodzielnikiem, wykonuje samodzielnie swoje wyroby z gliny i okazjonalnie, maksymalnie 2 razy w roku sprzedaje je na jarmarkach świątecznych. Są to jarmarki organizowane lub współorganizowane przez Lokalną Grupę Działania (…) i mają na celu promowanie i zwiększenie wiedzy społeczeństwa na temat lokalnej kultury, zwyczajów i tradycji, a Wnioskodawca zapraszany jest do wystawienia swoich produktów w ramach takiego jarmarku.

Wnioskodawca nie ma zarejestrowanej działalności gospodarczej, nie ogłasza nigdzie swojej gotowości do sprzedaży wyrobów, nie poszukuje nabywców. Sprzedaje w trakcie jarmarków różnym osobom fizycznym łącznie około 30 produktów po 5-10 zł każdy.

Źródłem utrzymania Wnioskodawcy jest dochód z tytułu umowy o pracę.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Jak kwalifikować i jak rozliczać taki przychód rękodzielnika?
2. Czy przychód z takiego rodzaju działalności rękodzielnika powinien być zakwalifikowany jako przychód z działalności wykonywanej osobiście na podstawie art. 13 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i co za tym idzie, zgodnie z art. 44 ww. ustawy rękodzielnik musiałby sam odprowadzić zaliczkę na podatek do 20-tego dnia miesiąca następnego po miesiącu uzyskania przychodu, a następnie rozliczyć ten dochód w rozliczeniu rocznym, czy też ewentualnie taki przychód to przychód z praw autorskich w rozumieniu art. 18 cyt. ustawy wykazywany dopiero w zeznaniu rocznym, czy wreszcie to przychód z działalności gospodarczej w rozumieniu art. 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?
   
   

W ocenie Wnioskodawcy, tego rodzaju działalność nie będzie opodatkowana na zasadach właściwych dla wykonywania działalności gospodarczej, a przychód z tej sprzedaży będzie przychodem z art. 13 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, rozliczanym zgodnie z art. 44 ww. ustawy czyli rękodzielnik musi sam odprowadzić zaliczkę na podatek do 20-tego dnia miesiąca następnego po miesiącu uzyskania przychodu, a następnie rozliczyć ten dochód w rozliczeniu rocznym.

Wnioskodawca wskazał, że artykuł 2 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej zawiera legalną definicję działalności gospodarczej, co oznacza, że powinna być ona traktowana jako powszechnie obowiązujące rozumienie tego pojęcia w polskim systemie prawnym. Ustawodawca definiuje działalność gospodarczą w art. 2 ustawy jako zarobkową działalność wytwórczą, budowlaną, handlową, usługową oraz poszukiwanie, rozpoznawanie i wydobywanie kopalin ze złóż, a także działalność zawodową, wykonywaną w sposób zorganizowany i ciągły. Również ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych w art. 5a pkt 6 definiuje działalność gospodarczą lub pozarolniczą działalność gospodarczą jako działalność zarobkową: wytwórczą, budowlaną, handlową, usługową, polegającą na poszukiwaniu, rozpoznawaniu i wydobywaniu kopalin ze złóż oraz polegającą na wykorzystywaniu rzeczy oraz wartości niematerialnych i prawnych - prowadzoną we własnym imieniu bez względu na jej rezultat, w sposób zorganizowany i ciągły, z której uzyskane przychody nie są zaliczane do innych przychodów ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1, 2 i 4-9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Definiując działalność gospodarczą, wskazuje się na pewne jej cechy, tj. zarobkowy charakter, ekonomiczną klasyfikację, zawodowy charakter oraz sposób jej wykonywania (zorganizowany i ciągły). Ustawodawca wyspecyfikował w art. 2 ustawy cechę zarobkowości jako immanentnie związaną z działalnością gospodarczą. Zarobkowy charakter działalności gospodarczej oznacza, że zamiarem (celem) jej podjęcia jest osiągnięcie zysku. Zysk z kolei należy definiować jako nadwyżkę przychodów nad stratami. Należy przy tym liczyć się z możliwością nieuzyskania przychodu z prowadzonej działalności gospodarczej, czyli poniesienia straty. Tym samym o zarobkowym charakterze działalności gospodarczej nie decyduje faktyczne osiągnięcie zysku, lecz zamiar jego osiągnięcia (cel).

W jednym z wydanych wyroków NSA (wyrok z dnia 26 września 2008 r., II FSK 789/07, LEX nr 495147) wskazał, że „dana działalność jest zarobkowa, jeżeli jest prowadzona w celu osiągnięcia dochodu (zarobku), rozumianego jako nadwyżka przychodów nad poniesionymi kosztami. Działalność gospodarczą cechuje (wyróżnia) podporządkowanie regułom opłacalności i zysku lub zasadzie racjonalnego gospodarowania (tak postanowienie SN z dnia 19 października 1999 r., III CZ 112/99, OSNC 2000, nr 4, poz. 78).

Wnioskodawca wskazał, że zorganizowanie i ciągłość to kolejne cechy działalności gospodarczej. Powszechne rozumienie słowa „organizowanie” wskazuje, iż jest ono związane z przygotowaniem, zakładaniem (tak zob. wyrok WSA w Opolu z dnia 7 maja 2008 r., I SA/Op 18/08, CBOSA). Zorganizowanie jako cecha działalności gospodarczej oznacza, że jej wykonywanie jest zaplanowane pod względem prawnym i faktycznym. Podmiot wykonujący działalność gospodarczą musi podjąć wiele czynności o charakterze organizacyjnym, których celem jest przygotowanie do wykonywania tej działalności. Zatem jako zorganizowanie działalności gospodarczej należy rozumieć czynności zmierzające do jej podjęcia i wykonywania. Formalne zorganizowanie działalności gospodarczej należy rozumieć jako prawnie określony zakres obowiązków związanych z wykonywaną działalnością gospodarczą. Należy tutaj zaliczyć rejestrację działalności gospodarczej, zgłoszenia podatkowe oraz statystyczne, obowiązki związane z ubezpieczeniem społecznym, konieczność prowadzenia działalności gospodarczej w określonej formie organizacyjno-prawnej, konieczność uzyskania określonych aktów administracyjnych, tj. koncesji, zezwolenia. Natomiast jeśli chodzi o warunki materialne, to wymienia się listę czynności organizacyjnych w zakresie uzyskania środków finansowych na podjęcie działalności gospodarczej, zatrudnienia pracowników, wynajęcia czy też zakupu lokalu. Te wszystkie wskazane czynności organizacyjne jednoznacznie przesądzają, iż działalność gospodarcza jest aktywnością, która nie ma charakteru przypadkowego (tak M. Szydło, Swoboda..., s. 50).

Cechą immanentnie związaną z działalnością gospodarczą, a także z cechą zorganizowania jest ciągłość. Ustawodawca bowiem użył w art. 2 ustawy spójnika „i”, przesądzając, że obie te cechy należy rozpatrywać łącznie. Wskazane cechy odnoszą się do sposobu prowadzenia działalności gospodarczej. Ciągłość działalności gospodarczej oznacza, że jest to względna stałość (stabilność) jej wykonywania, przy założeniu, iż nie jest to aktywność okazjonalna, jednostkowa, sporadyczna. Trwanie czynności wynika już z samego znaczenia przymiotnika „ciągły”, który jest przeciwieństwem przymiotnika „jednorazowy”. Sporadyczne wykonywanie czynności wyklucza uznanie określonej aktywności za wykonywanie działalności gospodarczej. Ciągłość jako cecha działalności gospodarczej oznacza zamiar podmiotu podejmującego i wykonującego działalność gospodarczą, objawiający się w pewnej metodzie postępowania (powtarzalność czynności) właściwej rodzajowi działalności gospodarczej. Cecha ciągłości pozwala wyłączyć z pojęcia działalności gospodarczej czynności jednorazowe. Nie należy jednak ciągłości utożsamiać z koniecznością wykonywania działalności gospodarczej bez przerwy (zob. poniżej). Z punktu widzenia ciągłości działalności gospodarczej istotny staje się zamiar powtarzalności określonych czynności w celu osiągnięcia dochodu (zob. wyrok NSA z dnia 28 kwietnia 2011 r., II OSK 333/11, LEX nr 992553). Ciągłość oznacza, że działalność gospodarcza nastawiona jest na z góry nieokreślony czas (tak SN w wyroku z dnia 4 stycznia 2008 r., I UK 208/07, LEX nr 442841). Ciągłość musi być elementem zamiaru podmiotu podejmującego działalność gospodarczą, ciągłość działalności gospodarczej należy wiązać z regularnie występującymi, powtarzającymi się i trwającymi czynnościami. Przeciwieństwem ciągłości działalności są czynności wykonywane okazjonalnie, jednorazowo, sporadycznie (zob. wyrok NSA z dnia 17 września 1997 r., II SA 1089/96, Pr. Gosp. 1998, nr 1, s. 32).

Wskazane powyżej cechy działalności gospodarczej konstytuują jej pojęcie. Jedynie aktywność cechująca się nimi może zostać zakwalifikowana jako działalność gospodarcza w rozumieniu art. 2 ustawy. Oznacza to, że brak którejkolwiek z cech funkcjonalnych działalności gospodarczej pozbawia daną działalność charakteru gospodarczego. Wówczas nie może być ona zakwalifikowana do kategorii działalności gospodarczej.

Z powyższego wynika, że jednorazowa (ewentualnie dwukrotna w skali roku) sprzedaż rękodzieła na jarmarku nie powinna być traktowana jako działalność gospodarcza, gdyż zamiarem (celem) jej podjęcia nie jest osiągnięcie zysku: często uzyskany przychód pokrywa faktycznie koszty wytworzenia dzieła. Rękodzielnicy nie wyrażają zamiaru powtarzalności określonych czynności w celu osiągnięcia dochodu, działalność ta pozbawiona jest również opisanych wyżej cech ciągłości i zorganizowania. W związku z powyższym, uzyskany przychód nie jest przychodem w rozumieniu art. 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zdaniem Wnioskodawcy, przychód nie jest również przychodem z art. 18 ww. ustawy, gdyż w tym zakresie trzeba oddzielić pojęcie działalności twórczej od rzemieślniczej. Działalność rzemieślnicza to taka, której efektów można się spodziewać, które można przewidzieć, natomiast działalność twórcza charakteryzuje się tym, że sam autor często nie może przewidzieć efektów, które zazwyczaj mogą odbiegać od oczekiwań, założeń. Przez „twórczość” rozumie się stwarzanie, kreowanie nowych wartości. Indywidualny charakter przejawia się w tym, że prawo autorskie nie daje ochrony powszechnym wytworom ludzkiej wyobraźni. Na dziele musi zostać wyciśnięte „piętno osobowości autora”, a im jest ono silniejsze, tym cenniejszy utwór i prostsza jest kwestia, czy podlega on ochronie.

Z uwagi na powyższe, przychód ze sprzedaży rękodzieła nie stanowi przychodu z art. 18 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Reasumując, tego rodzaju działalność rękodzielników jak opisana na wstępie, nie będzie opodatkowana na zasadach właściwych dla wykonywania działalności gospodarczej, a przychód z tej sprzedaży będzie przychodem z art. 13 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, rozliczanym zgodnie z art. 44 ww. ustawy czyli rękodzielnik musi sam odprowadzić zaliczkę na podatek do 20-tego dnia miesiąca następnego po miesiącu uzyskania przychodu, a następnie rozliczyć ten dochód w rozliczeniu rocznym.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z generalną zasadą powszechności opodatkowania wyrażoną w art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Z treści tego przepisu wynika zatem, że opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody uzyskane przez podatnika, z wyjątkiem tych, które zostały enumeratywnie wymienione przez ustawodawcę w katalogu zwolnień przedmiotowych ustawy bądź, od których Minister Finansów zaniechał poboru podatku, w drodze rozporządzenia.

Na podstawie art. 11 ust. 1 cytowanej ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W treści art. 10 ust. 1 ww. ustawy zostały określone źródła przychodów, gdzie m.in. wymienia się:

• działalność wykonywaną osobiście (pkt 2),
• pozarolniczą działalność gospodarczą (pkt 3),
• kapitały pieniężne i prawa majątkowe, w tym odpłatne zbycie praw majątkowych innych niż wymienione w pkt 8 lit. a)-c) (pkt 7).
  
  

W przedmiotowej sprawie należy mieć na uwadze przepis art. 5a pkt 6 ww. ustawy, zgodnie z którym za pozarolniczą działalność gospodarczą uważa się działalność zarobkową wytwórczą, budowlaną, handlową, usługową, polegającą na poszukiwaniu, rozpoznawaniu i wydobywaniu kopalin ze złóż, polegającą na wykorzystywaniu rzeczy oraz wartości niematerialnych i prawnych – prowadzoną we własnym imieniu bez względu na jej rezultat, w sposób zorganizowany i ciągły, z której uzyskane przychody nie są zaliczane do innych przychodów ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1, 2 i 4-9.

Wobec przywołanych przepisów, w sytuacji, gdy wykonywanie określonych czynności dokonywane jest w sposób ciągły i zorganizowany, we własnym imieniu, w celu zarobkowym, tzn. z nastawieniem na zysk, wówczas działalność taka może posiadać znamiona pozarolniczej działalności gospodarczej, a uzyskany z tego tytułu przychód może być opodatkowany w ramach źródła przychodów określonego w art. 10 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy, jako przychód z pozarolniczej działalności gospodarczej.

Dla uznania określonego pola aktywności gospodarczej za pozarolniczą działalność gospodarczą, koniecznym jest zatem łączne zaistnienie trzech jej cech funkcjonalnych: zarobkowości, zorganizowania i ciągłości. Brak którejkolwiek z nich oznacza, że dana działalność nie może być zakwalifikowana do kategorii działalności gospodarczej.

Stosownie natomiast do art. 13 pkt 2 powyższej ustawy za przychody z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2, uważa się przychody z osobiście wykonywanej działalności artystycznej, literackiej, naukowej, trenerskiej, oświatowej i publicystycznej, w tym z tytułu udziału w konkursach z dziedziny nauki, kultury i sztuki oraz dziennikarstwa, jak również przychody z uprawiania sportu, stypendia sportowe przyznawane na podstawie odrębnych przepisów oraz przychody sędziów z tytułu prowadzenia zawodów sportowych.

Odrębnym od działalności gospodarczej i działalności wykonywanej osobiście źródłem przychodów są prawa majątkowe, w tym ich odpłatne zbycie.

Zgodnie z art. 18 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychód z praw majątkowych uważa się w szczególności przychody z praw autorskich i praw pokrewnych w rozumieniu odrębnych przepisów, praw do projektów wynalazczych, praw do topografii układów scalonych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również z odpłatnego zbycia tych praw.

W rozumieniu powołanego powyżej przepisu przychodem z praw majątkowych będzie każdy przychód, którego bezpośrednim źródłem jest prawo majątkowe, nawet jeśli prawo to nie zostało w sposób wyraźny wskazane w ustawie.

Przychód z praw majątkowych powstaje, zatem m.in. w przypadku przychodów związanych z prawami autorskimi w związku z wykonywaną działalnością artystyczną czy literacką. Zatem w sytuacji, gdy mamy do czynienia z dziełem (np. obraz, książka), jego sprzedażą – przychody z tego tytułu należy kwalifikować właśnie do przychodów określonych tym przepisem.

Wskazany przepis normuje źródło przychodu związane z działalnością twórczą.

Gdy przedmiotem umowy są prawa autorskie to przychody z tego tytułu zalicza się do praw majątkowych, bez względu na podmiot, z którym zawarta została umowa, jak i na moment jej zawarcia (przed stworzeniem utworu – dzieła, czy też po jego powstaniu).

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiuje pojęć takich jak np. „twórca”, „korzystanie przez twórców z praw autorskich” lub pojęć z nimi związanych jak np. „utwór”, zaś ustawodawca odsyła w tym względzie do odrębnych przepisów, przez które należy rozumieć ustawę z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz.U. z 2006 r., Nr 90, poz. 631 z późn. zm.).

W myśl art. 1 ust. 1 tej ustawy, przedmiotem prawa autorskiego jest każdy przejaw działalności twórczej o indywidualnym charakterze, ustalony w jakiejkolwiek postaci, niezależnie od wartości, przeznaczenia i sposobu wyrażenia (utwór).

W świetle art. 1 ust. 2 ww. ustawy, w szczególności przedmiotem prawa autorskiego są utwory:

1. wyrażone słowem, symbolami matematycznymi, znakami graficznymi (literackie, publicystyczne, naukowe, kartograficzne oraz programy komputerowe);
   
2. plastyczne;
   
3. fotograficzne;
   
4. lutnicze;
   
5. wzornictwa przemysłowego;
   
6. architektoniczne, architektoniczno-urbanistyczne i urbanistyczne;
   
7. muzyczne i słowno-muzyczne;
   
8. sceniczne, sceniczno-muzyczne, choreograficzne i pantomimiczne;
   
9. audiowizualne (w tym filmowe).
   
   

Przychody z tytułu korzystania przez twórców z praw autorskich lub artystów wykonawców z praw pokrewnych albo rozporządzania tymi prawami, występują wówczas gdy spełnione są dwie przesłanki. Po pierwsze, konieczne jest wystąpienie przedmiotu praw majątkowych w postaci utworu lub artystycznego wykonania. Po drugie zaś, osiągnięty przychód musi być bezpośrednio związany z korzystaniem z określonych praw autorskich lub pokrewnych albo rozporządzaniem nimi, stanowić skutek takiego korzystania lub rozporządzenia w postaci odpowiedniego wynagrodzenia autorskiego lub wykonawczego. W umowach, które towarzyszą zamawianiu utworów, strony powinny wyraźnie postanowić, iż przedmiotem zamówienia jest właśnie dobro niematerialne, podlegające ochronie na mocy ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych.

Wskazać jednak należy, że tut. Organ nie ocenia istnienia, bądź też nie praw autorskich określonych w ustawie o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Zgodnie z art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, minister właściwy do spraw finansów publicznych, na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną).

Przez przepisy prawa podatkowego ustawodawca rozumie przy tym przepisy ustaw podatkowych, postanowienia ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską umów o unikaniu podwójnego opodatkowania oraz ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską innych umów międzynarodowych dotyczących problematyki podatkowej, a także przepisy aktów wykonawczych wydanych na podstawie ustaw podatkowych (art. 3 pkt 2 powołanej ustawy). Znaczenie terminu „ustawy podatkowe” wyjaśnia art. 3 pkt 1 Ordynacji podatkowej. Na jego mocy, ilekroć w ustawie jest mowa o ustawach podatkowych, należy przez to rozumieć ustawy dotyczące podatków, opłat oraz niepodatkowych należności budżetowych określające podmiot, przedmiot opodatkowania, powstanie obowiązku podatkowego, podstawę opodatkowania, stawki podatkowe oraz regulujące prawa i obowiązki organów podatkowych, podatników, płatników i inkasentów, a także ich następców prawnych oraz osób trzecich.

Unormowania wskazanej powyżej ustawy, nie stanowią przepisów prawa podatkowego zdefiniowanych w cytowanym powyżej przepisie. Tym samym minister właściwy do spraw finansów publicznych nie ma uprawnienia do interpretowania tych przepisów w trybie wydawania indywidualnych interpretacji prawa podatkowego, określonych w art. 14b § 1 tej ustawy.

Z przedstawionego zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca jest rękodzielnikiem, wykonuje samodzielnie swoje wyroby z gliny i okazjonalnie, maksymalnie 2 razy w roku sprzedaje je na jarmarkach świątecznych. Są to jarmarki organizowane lub współorganizowane przez Lokalną Grupę Działania (…) i mają na celu promowanie i zwiększenie wiedzy społeczeństwa na temat lokalnej kultury, zwyczajów i tradycji, a Wnioskodawca zapraszany jest do wystawienia swoich produktów w ramach takiego jarmarku. Wnioskodawca nie ma zarejestrowanej działalności gospodarczej, nie ogłasza nigdzie swojej gotowości do sprzedaży wyrobów, nie poszukuje nabywców. Sprzedaje w trakcie jarmarków różnym osobom fizycznym łącznie około 30 produktów po 5-10 zł każdy. Źródłem utrzymania Wnioskodawcy jest dochód z tytułu umowy o pracę.

Mając na uwadze powołane powyżej przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, należy stwierdzić, że w przedmiotowej sprawie działalność Wnioskodawcy (wykonywanie wyrobów z gliny) nie nosi znamion pozarolniczej działalności gospodarczej w świetle przytoczonej powyżej ustawowej definicji, gdyż nie spełnia wszystkich przesłanek tej definicji. Wnioskodawca tworzy wyroby z gliny a następnie sprzedaje je niewątpliwie we własnym imieniu i na własny rachunek. Jednakże sprzedaż ta nie odbywa się w sposób ciągły (powtarzalny i stały) lecz będzie nieregularna. Wnioskodawca nie spełni również kryterium zorganizowania w ramach podmiotu określonego administracyjnoprawnie, uczestniczącego w obrocie gospodarczym, gdyż wyroby z gliny nie zostaną wytworzone w ramach prowadzonej działalności gospodarczej jako jej efekt, towar.

Jak wskazano powyżej - działający w imieniu Ministra Finansów Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach nie jest upoważniony do interpretowania ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych a tym samym do stwierdzenia, czy Wnioskodawca jest twórcą w rozumieniu przepisów ww. ustawy lub czy konkretna praca wykonywana przez niego stanowi prawo autorskie lub prawo pokrewne.

Zatem kierując się zdaniem Wnioskodawcy, według którego działalność rzemieślnicza jest innego rodzaju niż działalność twórcza i co za tym idzie nie można jej powiązać z prawami autorskimi, które podlegają ochronie – trzeba się z nim zgodzić, że w tak przedstawionym zdarzeniu przyszłym nie będą miały zastosowania do jego przychodów postanowienia art. 18 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Mając na uwadze przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe oraz powołany powyżej stan prawny należy stwierdzić, że jeśli istotnie – jak stwierdza Wnioskodawca – jego działalność rzemieślnicza nie ma przymiotu twórczości i z wytworzonymi przez niego wyrobami nie wiążą się prawa autorskie, to dochody uzyskiwane przez Wnioskodawcę ze sprzedaży wykonanych własnoręcznie wyrobów z gliny stanowią − zgodnie z art. 13 pkt 2 ustawy podatku dochodowym od osób fizycznych − przychód z działalności artystycznej – działalności wykonywanej osobiście.

W myśl art. 44 ust. 1a pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy osiągający dochody bez pośrednictwa płatników z tytułów określonych w art. 13 pkt 2, 4 i 6-9, z zastrzeżeniem ust. 1 pkt 1 są obowiązani bez wezwania wpłacać w ciągu roku podatkowego zaliczki na podatek dochodowy, według zasad określonych w ust. 3a.

Natomiast zgodnie z art. 44 ust. 3a, podatnicy uzyskujący dochody, o których mowa w ust. 1a, są obowiązani w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym dochód był uzyskany, a za grudzień - w terminie złożenia zeznania podatkowego, wpłacać zaliczki miesięczne, stosując do uzyskanego dochodu najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. Za dochód, o którym mowa w zdaniu pierwszym, uważa się uzyskane w ciągu miesiąca przychody po odliczeniu miesięcznych kosztów uzyskania w wysokości określonej w art. 22 ust. 2 lub 9 oraz zapłaconych w danym miesiącu składek, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lub 2a. Przy obliczaniu zaliczki podatnik może stosować wyższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1.

Zgodnie z art. 45 ust. 1 ustawy podatnicy są obowiązani składać urzędom skarbowym zeznanie, według ustalonego wzoru, o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) w roku podatkowym, w terminie do dnia 30 kwietnia roku następującego po roku podatkowym, z zastrzeżeniem ust. 7 i 8. Podatnicy, którzy niezależnie od liczby źródeł przychodów, uzyskali przychody m.in. ze źródeł przychodów od których samodzielnie byli obowiązani opłacać zaliczki na podatek, składają zeznanie na formularzu PIT-36. W tym samym terminie, stosownie do art. 45 ust. 4 pkt 1 ustawy, podatnicy są obowiązani wpłacić różnicę między podatkiem należnym wynikającym z zeznania a sumą należnych za dany rok zaliczek, w tym również zaliczek pobranych przez płatników.

Reasumując, wykonywanie i sprzedaż wyrobów z gliny nie nosi znamion pozarolniczej działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a przychody uzyskiwane ze sprzedaży ww. wyrobów niemających w myśl prawa autorskiego charakter utworu artystycznego, stanowią w myśl art. 13 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przychody z osobiście wykonywanej działalności artystycznej, tj. ze źródła przychodów, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2. Wnioskodawca zobowiązany będzie w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym dochód był uzyskany, a za grudzień - w terminie złożenia zeznania podatkowego, wpłacać zaliczki miesięczne, stosując do uzyskanego dochodu najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1 (art. 44 ust 3a ww. ustawy).

Stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.