Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPP3/443-645/14/MN
z 2 września 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) – Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 30 maja 2014 r. (data wpływu 3 czerwca 2014 r.) uzupełniony pismem z 12 sierpnia 2014 r. (data wpływu 20 sierpnia 2014 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia z opodatkowania podatkiem VAT świadczonych przez Wnioskodawcę usług – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 3 czerwca 2014 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia z opodatkowania podatkiem VAT świadczonych przez Wnioskodawcę usług. Ww. wniosek został uzupełniony pismem z 12 sierpnia 2014 r. (data wpływu 20 sierpnia 2014 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu nr IBPP3/443-645/14/MN z 5 sierpnia 2014 r.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe (doprecyzowane w piśmie z 12 sierpnia 2014 r.):

Wnioskodawca zamierza założyć działalność gospodarczą. Działalność ta to gawędziarstwo. Wnioskodawca mieszka na P. i zaistniała tam potrzeba prowadzenia pogadanek dla dzieci i młodzieży przybywających z innych terenów Polski. Spotykając się z turystami Wnioskodawca będzie opowiadał im o kulturze góralskiej, grał na instrumentach ludowych oraz pokazywał jak wygląda taniec regionalny. Działalność ta propaguje kulturę i folklor góralski. Wnioskodawca ma odpowiednie szkolenia ponieważ jest instruktorem tańca regionalnego.

W uzupełnieniu do wniosku wskazano, że Wnioskodawca nie jest zarejestrowanym podatnikiem VAT. W chwili rozpoczęcia działalności Wnioskodawca będzie artystą (twórcą) w myśl ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych, a wynagrodzenie z tego tytułu będzie następować w postaci honorarium. Nie będzie dochodzić do sprzedaży praw autorskich oraz licencji do wykonywania utworów. Imprezy nie będą biletowane. W trakcie imprez Wnioskodawca będzie przedstawiał własny program artystyczny połączony z wykonaniem własnoręcznym na instrumentach ludowych (skrzypcach, basach, gęsiach dudach, złóbcokach i fujarce) utworów. Będzie to przejaw działalności twórczej czyli uzewnętrzniony rezultat działalności człowieka o charakterze kreacyjnym. Program artystyczny jest w całości własnym pomysłem Wnioskodawcy, który osobiście będzie wykonywał (śpiewał, grał i tańczył). Utwory które Wnioskodawca będzie prezentował to grupa utworów ludowych tzw. folklorystycznych, z powodu czasu swego powstania nazywana „najstarszymi składnikami kultury” (W.J. T.), niemożności ustalenia konkretnego autora, wpływów wielowiekowych procesów kulturowych, nie podlega ochronie prawa autorskiego. Oznacza to, że każdy może być jej użytkownikiem: publikować, wprowadzać do obrotu, rozpowszechniać w dowolny sposób. Są to utwory które powstały dużo więcej niż 70 lat temu. Program słowny czyli „gawęda” oraz choreografia tańca który Wnioskodawca będzie prezentował jest w pełni jego własnym pomysłem. Jednak nie będzie dochodził praw autorskich. Przybliżanie młodzieży historii P. oraz obrzędów związanych z regionem jest działalnością kulturalną, mająca na celu propagowanie narodowego skarbu jakim jest tradycja jest to działalność edukacyjna i wychowawcza. Wnioskodawca ma nadzieję upowszechniać kulturę muzyczną i chronić dobra kultury i tradycji. Honorarium jakie Wnioskodawca będzie otrzymywał pragnie przeznaczyć na doskonalenie wykonywanej profesji tj. zakup strojów góralskich, renowacja instrumentów, dojazd do miejsca wykonania programu. Ponieważ Wnioskodawca gawędę będzie nie raz wykonywał dla podmiotów gospodarczych jak biura podróży, lub szkoły zaistnieje zapewne potrzeba wystawiane rachunku lub faktury na usługobiorcę. Wnioskodawca zaznacza że jest to dochód nieprzewidywalny pod względem ilości i zapotrzebowania i raczej incydentalny. Spotkania będą odbywać się w plenerze przy ognisku, w pensjonatach na jadalni lub w domu u Wnioskodawcy. Będzie to mieć charakter kameralny. Szkoły i biura podróży organizujące wypoczynek dla młodzieży w górach będą się kontaktować z Wnioskodawcą telefonicznie, po czym zostanie ustalone miejsce wykonania gawędy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy prowadzenie takiej działalności zwolnione jest z podatku VAT?

Stanowisko Wnioskodawcy (przedstawione w piśmie z 12 sierpnia 2014 r.):

Zdaniem Wnioskodawcy usługi które pragnie wykonywać są zwolnione z podatku VAT ponieważ są działalnością propagującą kulturę, edukującą młodzież, nie przynosząca zysku a jedynie drobne honorarium za poniesione koszty.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Z treści art. 41 ust. 1 cyt. ustawy wynika, że stawka podatku od towarów i usług wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Zgodnie z art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Ustawodawca jednakże zarówno w treści ustawy, jak i w przepisach wykonawczych do niej, przewiduje dla niektórych czynności obniżone stawki lub zwolnienie od podatku. Jako odstępstwo od zasady powszechności i równości opodatkowania, zastosowanie obniżonej stawki podatku lub zwolnienia od podatku możliwe jest jedynie w przypadku wykonywania czynności ściśle określonych w ww. ustawie oraz w przepisach wykonawczych wydanych na podstawie jej upoważnienia.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 33 ustawy, zwalnia się od podatku usługi kulturalne świadczone przez:

1. podmioty prawa publicznego lub inne podmioty uznane na podstawie odrębnych przepisów za instytucje o charakterze kulturalnym lub wpisane do rejestru instytucji kultury, prowadzonego przez organizatora będącego podmiotem tworzącym instytucje kultury w rozumieniu przepisów o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej, oraz dostawę towarów ściśle z tymi usługami związaną,
2. indywidualnych twórców i artystów wykonawców, w rozumieniu przepisów o prawie autorskim i prawach pokrewnych, wynagradzane w formie honorariów, w tym za przekazanie lub udzielenie licencji do praw autorskich lub praw do artystycznego wykonania utworów.
   
   

Jak stanowi art. 43 ust. 17 ustawy zwolnienia, o których mowa w ust. 1 pkt 18, 18a, 22-24, 26, 28, 29, 31, 32 i 33 lit. a, nie mają zastosowania do dostawy towarów lub świadczenia usług ściśle związanych z usługami podstawowymi, jeżeli:

1. nie są one niezbędne do wykonania usługi podstawowej, zwolnionej zgodnie z ust. 1 pkt 18, 18a, 22-24, 26, 28, 29, 31, 32 i 33 lit. a lub
2. ich głównym celem jest osiągnięcie dodatkowego dochodu przez podatnika, przez konkurencyjne wykonywanie tych czynności w stosunku do podatników niekorzystających z takiego zwolnienia.
   
   

Zwolnienia, o których mowa w ust. 1 pkt 18a, 23, 26, 28, 29 i 33 lit. a, mają zastosowanie do dostawy towarów lub świadczenia usług ściśle związanych z usługami podstawowymi, dokonywanych przez podmioty świadczące usługi podstawowe (art. 43 ust. 17a ustawy).

W świetle art. 43 ust. 18 ustawy zwolnienia, o których mowa w ust. 1 pkt 31, 32 i 33 lit. a, stosuje się, pod warunkiem że podmioty wykonujące czynności, o których mowa w tych przepisach, nie osiągają w sposób systematyczny zysków z tej działalności, a w przypadku ich osiągnięcia są one przeznaczane w całości na kontynuację lub doskonalenie świadczonych usług.

Natomiast w myśl, art. 43 ust. 19 ustawy zwolnienie, o którym mowa w ust. 1 pkt 33, nie ma zastosowania do:

1. usług związanych z filmami i nagraniami na wszelkich nośnikach;
2. wstępu:
1. na spektakle, koncerty, przedstawienia i imprezy w zakresie twórczości i wykonawstwa artystycznego i literackiego,
   
2. do wesołych miasteczek, parków rozrywki, cyrków, dyskotek, sal balowych,
   
3. do parków rekreacyjnych, na plaże i do innych miejsc o charakterze kulturalnym;
3. wstępu oraz wypożyczania wydawnictw w zakresie usług świadczonych przez biblioteki, archiwa, muzea i innych usług związanych z kulturą;
4. usług związanych z produkcją filmów i nagrań na wszelkich nośnikach;
5. działalności agencji informacyjnych;
6. usług wydawniczych;
7. usług radia i telewizji, z zastrzeżeniem ust. 1 pkt 34;
8. usług ochrony praw.
   
   

Zwolnienie określone w przepisie art. 43 ust. 1 pkt 33 ustawy, ma charakter przedmiotowo-podmiotowy, co oznacza, że zwolnieniu od podatku podlega określony rodzaj usług wykonywanych przez ściśle zdefiniowany krąg podmiotów, wykonujących te usługi.

Powyższe unormowanie odsyła wprost do przepisów ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych, zatem należy zauważyć, że stosownie do art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz.U. z 2006 r. Nr 90, poz. 631 z późn. zm.) przedmiotem prawa autorskiego jest każdy przejaw działalności twórczej o indywidualnym charakterze, ustalony w jakiejkolwiek postaci, niezależnie od wartości, przeznaczenia i sposobu wyrażenia (utwór).

Z kolei jak stanowi art. 1 ust. 2 pkt 1-9 ww. ustawy w szczególności przedmiotem prawa autorskiego są utwory: wyrażone słowem, symbolami matematycznymi, znakami graficznymi (literackie, publicystyczne, naukowe, kartograficzne oraz programy komputerowe); plastyczne; fotograficzne; lutnicze; wzornictwa przemysłowego; architektoniczne, architektoniczno-urbanistyczne i urbanistyczne; muzyczne i słowno-muzyczne; sceniczne, sceniczno-muzyczne, choreograficzne i pantomimiczne; audiowizualne (w tym filmowe).

W myśl art. 8 ust. 1 – ust. 3 cyt. ustawy, prawo autorskie przysługuje twórcy, o ile ustawa nie stanowi inaczej. Domniemywa się, że twórcą jest osoba, której nazwisko w tym charakterze uwidoczniono na egzemplarzach utworu lub której autorstwo podano do publicznej wiadomości w jakikolwiek inny sposób w związku z rozpowszechnianiem utworu. Dopóki twórca nie ujawnił swojego autorstwa, w wykonywaniu prawa autorskiego zastępuje go producent lub wydawca, a w razie ich braku – właściwa organizacja zbiorowego zarządzania prawami autorskimi.

Jak stanowi art. 85 ust. 1 ww. ustawy – każde artystyczne wykonanie utworu lub dzieła sztuki ludowej pozostaje pod ochroną niezależnie od jego wartości, przeznaczenia i sposobu wyrażenia.

Zgodnie z art. 85 ust. 2, artystycznymi wykonaniami, w rozumieniu ust. 1, są w szczególności: działania aktorów, recytatorów, dyrygentów, instrumentalistów, wokalistów, tancerzy i mimów oraz innych osób w sposób twórczy przyczyniających się do powstania wykonania.

Z powołanych powyżej przepisów można wywieść, że twórcą w rozumieniu ustawy jest każda osoba prowadząca faktycznie działalność twórczą, czyli działalność, której efektem jest powstanie utworu w rozumieniu art. 1 ust. 1 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Użyte w tym przepisie określenie „przejaw działalności twórczej”, należy rozumieć jako uzewnętrzniony rezultat działalności człowieka o charakterze kreacyjnym.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca zamierza założyć działalność gospodarczą. Działalność ta to gawędziarstwo. Wnioskodawca nie jest zarejestrowanym podatnikiem VAT. W chwili rozpoczęcia działalności Wnioskodawca będzie artystą (twórcą) w myśl ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych, a wynagrodzenie z tego tytułu będzie następować w postaci honorarium. Nie będzie dochodzić do sprzedaży praw autorskich oraz licencji do wykonywania utworów. Imprezy nie będą biletowane. Spotykając się z turystami Wnioskodawca będzie opowiadał im o kulturze góralskiej, grał na instrumentach ludowych oraz pokazywał jak wygląda taniec regionalny. Działalność ta propaguje kulturę i folklor góralski. Spotkania będą odbywać się w plenerze przy ognisku, w pensjonatach na jadalni lub w domu u Wnioskodawcy. W trakcie imprez Wnioskodawca będzie przedstawiał własny program artystyczny połączony z wykonaniem własnoręcznym na instrumentach ludowych (skrzypcach, basach, gęsiach dudach, złóbcokach i fujarce) utworów. Będzie to przejaw działalności twórczej czyli uzewnętrzniony rezultat działalności człowieka o charakterze kreacyjnym. Program artystyczny jest w całości własnym pomysłem Wnioskodawcy, który osobiście będzie wykonywał (śpiewał, grał i tańczył). Utwory które Wnioskodawca będzie prezentował to grupa utworów ludowych tzw. folklorystycznych, z powodu czasu swego powstania nazywana „najstarszymi składnikami kultury” (W.J. T.), niemożności ustalenia konkretnego autora, wpływów wielowiekowych procesów kulturowych, nie podlega ochronie prawa autorskiego. Oznacza to, że każdy może być jej użytkownikiem: publikować, wprowadzać do obrotu, rozpowszechniać w dowolny sposób. Są to utwory które powstały dużo więcej niż 70 lat temu. Program słowny czyli „gawęda” oraz choreografia tańca który Wnioskodawca będzie prezentował jest w pełni jego własnym pomysłem. Jednak nie będzie dochodził praw autorskich. Przybliżanie młodzieży historii P. oraz obrzędów związanych z regionem jest działalnością kulturalną, mająca na celu propagowanie narodowego skarbu jakim jest tradycja jest to działalność edukacyjna i wychowawcza. Wnioskodawca ma nadzieję upowszechniać kulturę muzyczną i chronić dobra kultury i tradycji.

Odnosząc powołane na wstępie przepisy do opisu sprawy stwierdzić należy, że skoro Wnioskodawca świadcząc opisane we wniosku usługi kulturalne polegające na przedstawieniu własnego programu artystycznego, działa jako indywidualny twórca w rozumieniu ustawy o prawach autorskich i prawach pokrewnych, otrzymując za to wynagrodzenie w formie honorarium, to świadczenie przez niego ww. usług korzysta ze zwolnienia od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 33 lit. b ustawy o VAT.

Zatem, opisane we wniosku usługi świadczone przez Wnioskodawcę polegające na przedstawieniu własnego programu artystycznego, korzystają ze zwolnienia z podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 33 lit. b ustawy.

W konsekwencji stanowisko Wnioskodawcy, jest prawidłowe.

Końcowo tut. organ informuje, że w zakresie pierwszego pytania zawartego we wniosku z 30 maja 2014 r., tj. Czy właściwie wybrałem nr PKD 90.01.Z, wydane zostało odrębne rozstrzygnięcie.

Zgodnie z przepisem art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego oraz do przedstawienia własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej tego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. W związku z tym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego opisu zdarzenia przyszłego, udzielona interpretacja traci swą aktualność.

Jednocześnie należy podkreślić, że analiza przepisów ustawy z dnia 2 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych, nie mieści się w ramach określonych przepisem art. 14b § 1 cyt. wyżej ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa, zgodnie z którym minister właściwy do spraw finansów publicznych, na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). W związku z powyższym, Minister Finansów nie jest uprawniony do oceny, czy faktycznie działa Pan jako indywidualny twórca i artysta wykonawca, a niniejsze przyjęto jako element przedstawionego zdarzenia przyszłego.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.