Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPP1/443-848/14/DM
z 15 października 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 17 lipca 2014 r. (data wpływu 22 lipca 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia terminu dostawy i momentu powstania obowiązku podatkowego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 22 lipca 2014 r. został złożony wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia terminu dostawy i momentu powstania obowiązku podatkowego.

W złożonym wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Spółka jest czynnym podatnikiem podatku VAT. W ramach prowadzonej działalności gospodarczej sprzedaje maszyny i urządzenia rolnicze, części zamienne do nich, jak również elementy dodatkowego wyposażenia (dalej zwane towarami).

Mechanizm realizacji transakcji sprzedaży uzależniony jest od tego czy w danym przypadku klient nabywa towar, który znajduje się w magazynie Spółki na moment zawarcia umowy sprzedaży, czy też nabywa towar, którym Spółka na daną chwilę nie dysponuje, ale który to zobowiązuje się sprowadzić od producenta i wydać klientowi w określonym terminie. W większości przypadków, zwłaszcza względem transakcji, których przedmiotem są maszyny rolnicze, mechanizm sprzedaży odbywa się w ten sposób, że gdy tylko klient zdecyduje się na zakup określonej maszyny, zostaje zawarta pomiędzy nim a Spółką umowa sprzedaży, po czym Spółka sprowadza daną maszynę bezpośrednio od producenta, a gdy tylko producent dostarczy ją do magazynu Spółki, maszyna ta jest odbierana przez klienta, czy to osobiście z magazynu Spółki, czy to w miejscu przez niego wskazanym, do którego jest ona transportowana na koszt sprzedającego.

Spółka rozważa wprowadzenie do stosowanych przez siebie wzorców umów handlowych następującego mechanizmu realizacji transakcji sprzedaży. W umowie tej Spółka zobowiąże się do wydania kupującemu towaru w określonym terminie. Strony umowy ustalą, że wydanie towaru nastąpi poprzez pozostawienie towaru do dyspozycji kupującego na terenie magazynu sprzedającego znajdującego się czy to w siedzibie Spółki, czy to przy jednym z jej punktów sprzedaży, o czym kupujący zostanie niezwłocznie, lecz nie później niż następnego dnia roboczego, zawiadomiony za pośrednictwem przesyłki kurierskiej. Z chwilą otrzymania zawiadomienia o pozostawieniu towaru do dyspozycji na kupującego przechodzić będą wszelkie ciężary i korzyści związane z tymże towarem oraz ryzyko jego przypadkowej utraty lub uszkodzenia. Kupujący będzie zobowiązany do odebrania towaru w określonym terminie od dnia otrzymania zawiadomienia o jego pozostawieniu do dyspozycji kupującego w magazynie Spółki. Kupujący odbierze towar osobiście z magazynu sprzedającego, bądź też – jeżeli taka będzie jego wola – w miejscu przez siebie wskazanym, do którego zostanie on przetransportowany przez Spółkę na jej koszt, lecz na ryzyko kupującego. W przypadku opóźnienia z odbiorem towaru Spółka będzie obciążać kupującego dodatkową opłatą za zajęcie przestrzeni magazynowej.

Dodatkowo w miejscu w tym wskazać należy, że w większości przypadków na dzień zawarcia umowy Spółka nie będzie znała numeru seryjnego danej maszyny lub urządzenia. W umowie dana maszyna lub urządzenie zostanie określona tylko co do gatunku poprzez wskazanie marki, modelu, typu, parametrów technicznych itp. Numer seryjny maszyny, a zatem jej określenie co do tożsamości, zostanie wskazany dopiero w zawiadomieniu o pozostawieniu towaru do dyspozycji kupującego.

Możliwość odbioru towaru od chwili pozostawienia go do dyspozycji kupującego oraz otrzymania przez niego zawiadomienia nie będzie w żaden sposób ograniczona zapisami umowy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

W nawiązaniu do przedstawionego zdarzenia przyszłego Spółka wnosi o potwierdzenie prawidłowości prezentowanego przez nią stanowiska w następującym zakresie.

1. Czy w przedstawionym stanie faktycznym do przeniesienia na kupującego „prawa do rozporządzania towarem jak właściciel” w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, a tym samym do dostawy towarów w rozumieniu ww. ustawy, dochodzi z chwilą:
   
   
   1. otrzymania przez kupującego zawiadomienia o pozostawieniu zakupionego przez niego towaru do jego dyspozycji, a z którą to na kupującego przechodzić będą wszelkie ciężary i korzyści związane z towarem, jak również ryzyko jego przypadkowej utraty lub uszkodzenia,
      
   2. faktycznego odebrania tegoż towaru przez Kupującego?
      
      
2. Czy w świetle zasady wskazanej w art. 19a ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług w okolicznościach przedstawionych w stanie faktycznym obowiązek podatkowy w podatku od towarów i usług powstanie w chwili:
   
   
   1. otrzymania przez kupującego zawiadomienia o pozostawieniu zakupionego przez niego towaru do jego dyspozycji, a z którą to na kupującego przechodzić będą wszelkie ciężary i korzyści związane z towarem, jak również ryzyko jego przypadkowej utraty lub uszkodzenia,
      
   2. faktycznego odebrania tegoż towaru przez Kupującego?
      
      

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Z kolei art. 7 ust. 1 ww. ustawy precyzuje, że przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się „przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel”. Ustawa nie definiuje bliżej tego pojęcia. W literaturze (np. A. Bartosiewicz, VAT. Komentarz, LEX 2013) podnosi się, że mowa jest tu o takiej czynności, która daje otrzymującemu towar prawo do postępowania z nią jak właściciel. Należy przy tym uznać, że chodzi tutaj przede wszystkim o możliwość faktycznego dysponowania rzeczą, a nie rozporządzania nią w sensie prawnym. W orzecznictwie i praktyce Trybunału Sprawiedliwości UE pojawił się w tym kontekście termin „własność ekonomiczna” - tak w orzeczeniu C-320/88 (Shipping and Forwarding Safe B.V. Staatsecretaris van Financien). Własność ekonomiczna to sytuacja, w której z punktu widzenia aspektów ekonomicznych oraz w rozumieniu potocznym należałoby uznać kogoś za właściciela rzeczy. W przypadku przejścia własności ekonomicznej ma miejsce dostawa towarów.

Ustawodawca nowelizując ustawę o podatku od towarów i usług z dniem 1 stycznia 2014 r. niejako zerwał związek pomiędzy wystawieniem faktury a momentem powstania obowiązku podatkowego, wprowadzając zasadę, że obowiązek podatkowy w tymże podatku, co do zasady, powstaje z chwilą dokonania dostawy lub wykonania usługi.

Odpowiadając na pytanie pierwsze, zdaniem Spółki, zawiadomienie kupującego o pozostawieniu towaru do jego dyspozycji stanowić będzie moment, w którym dojdzie do „przeniesienia prawa do rozporządzania towarami jak właściciel” w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, a tym samym dostawy towarów w rozumieniu ww. ustawy. Należy w związku z tym uznać, jednocześnie odpowiadając w tym względzie na pytanie drugie, że z tą samą chwilą nastąpi „dokonanie dostawy towarów a co za tym idzie – powstanie obowiązek podatkowy w tymże podatku na podstawie art. 19a ust. 1 ww. ustawy.

Z konstrukcji podatku od towarów i usług wynika, że podatnik, który wykonuje czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT, zobowiązany jest opodatkować daną czynność w momencie powstania obowiązku podatkowego. Powołany przepis art. 19a ust. 1 ww. ustawy formułuje zasadę ogólną, zgodnie z którą obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towaru bądź wykonania usługi, co oznacza, że podatek staje się wymagalny w rozliczeniu za okres, w którym dostawa towarów została dokonana, bądź w którym miało miejsce świadczenie usług, i powinien być rozliczony za ten okres.

W tym miejscu zauważyć należy, że z wydaniem towaru przez dostawcę łączy się istotny skutek dokonania sprzedaży towarów, polegający m.in. na przejściu na odbiorcę korzyści i ciężarów związanych z towarem oraz ryzyka przypadkowej utraty lub uszkodzenia towaru. Chwilą decydującą o przejściu na odbiorcę korzyści i ciężarów związanych z towarem oraz ryzyka przypadkowej utraty lub uszkodzenia towaru jest - co do zasady - wydanie towaru. Dokonanie dostawy, o którym mowa w art. 19a ust. 1 ustawy oznacza zatem faktyczne zrealizowanie dostawy. Jeżeli jednak strony oznaczyły inną chwilę niż wydanie towaru dla przejścia korzyści i ciężarów, to w razie wątpliwości przyjmuje się, że ta sama chwila dotyczy przejścia ryzyka przypadkowej utraty lub uszkodzenia towaru.

Zgodnie z art. 3531 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93, z późn. zm.), strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie, ani zasadom współżycia społecznego. Z powyższej zasady wynika, że strony mogą dowolnie kształtować treść umowy w granicach wyznaczonych przez obowiązujące przepisy prawa, w tym także przepisy prawa podatkowego.

Spółka wskazała, że skoro w umowie sprzedaży wskazane zostanie, że wyda towar w określonym terminie poprzez jego pozostawienie do dyspozycji kupującego w magazynie Spółki, a z chwilą zawiadomienia kupującego o pozostawieniu tegoż towaru do jego dyspozycji przejdą na niego korzyści i ciężary związane z towarem, jak również ryzyko jego przypadkowej utraty lub uszkodzenia, to z tym też momentem dojdzie do dokonania dostawy towarów w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług, a tym samym powstania obowiązku podatkowego w tymże podatku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Końcowo należy wskazać, że niniejszą interpretację wydano przy założeniu, że od momentu otrzymania przez nabywcę zawiadomienia o pozostawieniu towaru do jego dyspozycji na nabywcę przechodzić będą wszelkie ciężary i korzyści związane z towarem, a więc od tego momentu będą oni ponosić odpowiedzialność za utratę lub uszkodzenie towaru i nie wystąpią inne ograniczenia w dysponowaniu przez nabywcę towarem.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu datowania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, ul. Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszcz, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, 87-100 Toruń, ul. Św. Jakuba 20.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.