2014.10.20 - Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPP2/443-1092/14/AJ
z 20 października 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112 poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 8 sierpnia 2014 r. (data wpływu 14 sierpnia 2014 r.), uzupełnionym dnia 10 października 2014 r. (data wpływu), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie obowiązku obliczenia i odprowadzenia przez komornika sądowego podatku z tytułu dostawy w trybie egzekucyjnym (KM XXX/13) nieruchomości – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 14 sierpnia 2014 r. został złożony ww. wniosek, uzupełniony w dniu 10 października 2014 r., o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie obowiązku obliczenia i odprowadzenia przez komornika sądowego podatku z tytułu dostawy w trybie egzekucyjnym (KM XXX/13) nieruchomości.

We wniosku oraz jego uzupełnieniu, przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Prowadzi Pan postępowanie egzekucyjne w sprawie KM XXX/13, którego przedmiotem są nieruchomości objęte KW: „XXX”, „XXX”, „XXX” oraz prawa użytkowania wieczystego nieruchomości oznaczonych nr KW: „XXX”, „XXX”, „XXX”. Dłużnikami są Pan W. K. zamieszkały w miejscowości Z. nr 9 i Pani G. K. zamieszkała miejscowości Z. nr 9.

Sprzedaż dotyczy nieruchomości wchodzących w skład wspólności majątkowej małżeńskiej dłużników o nr: KW: „XXX”, „XXX”, „XXX” oraz prawa użytkowania wieczystego nieruchomości oznaczonych nr KW: „XXX”, „XXX” i udziału w 1/12 w prawie wieczystego użytkowania nieruchomości nr KW „XXX”. Dłużnik prowadził działalność gospodarczą, był zarejestrowany jako podatnik „VAT-7”. Nieruchomości nr KW „XXX” oraz „XXX”, są nieruchomościami gruntowymi niezabudowanymi. Położone są na obszarze dla którego obowiązuje miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego i zlokalizowane są na obszarze oznaczonym w planie symbolem XXXX – funkcje obowiązujące: produkcja, rzemiosło i/lub usługi w tym usługi handlu, usługi biurowe, usługi związane z obsługą ruchu turystycznego i tranzytowego oraz magazyny, składy, stacje diagnostyczne, stacje paliw i gazu, itp.

Nieruchomość nr KW „XXX” jest nieruchomością gruntową niezabudowaną, zlokalizowaną na terenie, dla którego nie obowiązuje miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego. W obowiązującym studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy, przedmiotowa działka znajduje się na terenie poza wyznaczonymi kierunkami zagospodarowania przestrzennego. Nieruchomości nr KW: „XXX” oraz „XXX” stanowią nieruchomości gruntowe niezabudowane , zlokalizowane są na obszarze oznaczonym jako T1. Według zapisów planu na terenie jednostki T1 ustala się zakaz rozbudowy lub lokalizacji nowych obiektów związanych z działalnością gospodarczą, produkcyjną lub usługową o szkodliwym oddziaływaniu na środowisko, o ile w wyniku rozbudowy i lokalizacji nowych obiektów nie nastąpi znaczne ograniczenie lub likwidacja szkodliwego oddziaływania. Nieruchomość nr KW „XXX” stanowi drogę dojazdową. Dla niej obowiązuje również plan zagospodarowania przestrzennego z dnia 18 grudnia 2001 r. i położona jest na obszarze oznaczonym T1 – zakaz rozbudowy lub lokalizacji nowych obiektów związanych z działalnością gospodarczą, produkcyjną lub usługową o szkodliwym oddziaływaniu na środowiska. Wszystkie ww. nieruchomości dłużnicy zakupili w drodze umów kupna-sprzedaży zawartych:

dla nieruchomości nr KW „XXX” – 23 grudnia 2008 r. – umowa dotyczyła przeniesienia własności prawa użytkowania wieczystego nieruchomości,
dla nieruchomości nr KW „XXX” – 23 grudnia 2008 r.- umowa dotyczyła przeniesienia prawa wieczystego użytkowania nieruchomości,
dla nieruchomości nr KW „XXX” – 11 lipca 2008 r. – umowa dotyczyła przeniesienia własności prawa użytkowania wieczystego,
dla nieruchomości nr KW „XXX” – 15 kwietnia 2008 r. – umowa dotyczyła przeniesienia prawa własności nieruchomości,
dla nieruchomości nr KW „XXX” – 18 lipca 2008 r. – umowa dotyczyła przeniesienia prawa własności nieruchomości.

Działki gruntu były wykorzystywane od momentu zakupu odpowiednio:

nieruchomość nr KW: „XXX” oraz „XXX” – nie były i nie są w żaden sposób wykorzystywane przez dłużników, stanowią teren nieużytkowy,
nieruchomość nr KW „XXX” – była i jest wykorzystywana jako droga dojazdowa do nieruchomości nr „XXX” oraz „XXX”,
nieruchomość nr KW „XXX” i „XXX” – nie były i nie są w żaden sposób wykorzystywane przez dłużników,
żadna ze wskazanych działek nie była przedmiotem najmu, dzierżawy lub czynności o podobnym charakterze,
żaden z dłużników nie wystąpił z wnioskiem o wydanie decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu dla działek objętych KW nr „XXX”, „XXX” i „XXX”.

Stwierdzenie: „Nieruchomość nr KW XXX stanowi drogę dojazdową”, nie oznacza, że na ww. gruncie znajduje się budowla w rozumieniu ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. – Prawo budowlane. Dłużnik prowadził działalność gospodarczą w okresie od dnia 1 kwietnia 1999 r. do 31 maja 2014 r.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Komornik Sądowy (wnioskodawca) wnosi o wydanie indywidualnej interpretacji w kwestii obowiązku uiszczenia podatku od towarów i usług od dokonywanej sprzedaży nieruchomości w trybie licytacji publicznej tj. czy na organie egzekucyjnym - komorniku- spoczywa obowiązek odprowadzenia podatku?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z treścią art. 18 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, komornicy sądowi wykonujący czynności egzekucyjne w rozumieniu przepisów kodeksu postępowania cywilnego są płatnikami podatku od dostawy, dokonywanej w trybie egzekucji, towarów będących własnością dłużnika lub posiadanych przez niego z naruszeniem obowiązujących przepisów. Zgodnie z paragrafem 22 ust. 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 listopada 2008 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług, komornicy sądowi wykonujący czynności egzekucyjne w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 17 czerwca 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego w przypadku sprzedaży towarów, wystawiają w imieniu dłużnika i na jego rachunek faktury potwierdzające dokonanie sprzedaży tych towarów. Fakturę wystawia się jeżeli na dłużniku spoczywa obowiązek podatkowy związany ze sprzedażą towarów. Z powyższych przepisów wynika, że komornik dokonuje czynności w imieniu podatnika - dłużnika. Prowadzona przez niego sprzedaż towarów będących własnością dłużnika będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, gdy do rozliczenia tego podatku byłby obowiązany dłużnik, w przypadku gdyby powyższa czynność nie podlegała opodatkowaniu tym podatkiem lub była od niego zwolniona, komornik sądowy nie będzie zobowiązany do odprowadzenia podatku. Komornik zatem zobowiązany jest do przestrzegania przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oraz do uwzględnienia w trakcie sprzedaży licytacyjnej nieruchomości okoliczności decydujących o jej opodatkowaniem podatkiem od towarów i usług. Opodatkowanie podatkiem od towarów i usług będzie miało miejsce wtedy, gdy spełnione zostaną przesłanki o charakterze przedmiotowym, tj. wystąpi czynność podlegająca opodatkowaniu w oparciu o przepis art. 5 ustawy o VAT i podmiotowym, tj. gdy czynność podlegająca opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług jest dokonywana przez osobę (lub jednostkę organizacyjną) będącą płatnikiem w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, działającą w takim charakterze.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 w. ustawy, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. W myśl art. 2 pkt 6 ww. ustawy o VAT, przez towary rozumie się rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty.

Stosownie do treści art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, działalnością gospodarczą jest wszelka działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana .jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub czynności niematerialnych i prawnych w sposób ciągły do celów zarobkowych. Z przytoczonej definicji wynika, że za działalność gospodarczą na potrzeby ustawy o podatku od towarów i usług należy uznać profesjonalny obrót gospodarczy realizowany z sposób zorganizowany, a co za tym idzie, ciągły, ale również czynności z zakresu działalności produkcyjnej, handlowej lub usługowej wykonywane sporadycznie, jednak jedynie wtedy gdy okoliczności wskazują na zamiar wykonywania ich w sposób powtarzalny.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że sprzedaż dotyczy nieruchomości, wchodzących w skład wspólności majątkowej małżeńskiej dłużników Wiesława K. i Grażyny K., o numerach: „XXX”, „XXX”, „XXX” oraz prawa użytkowania wieczystego nieruchomości: „XXX”, „XXX” oraz udziału w 2/12 w prawie wieczystego użytkowania nieruchomości nr KW: „XXX”. Dłużnik prowadził działalność gospodarczą, był zarejestrowany jako podatnik „VAT-7”. Nieruchomości nr KW: „XXX” oraz „XXX” są nieruchomościami gruntowymi niezabudowanymi. Położone są na obszarze, dla którego obowiązuje miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego i zlokalizowane są na obszarze oznaczonym w planie symbolem 15 P/U – funkcje obowiązujące: produkcja, rzemiosło i/lub usługi, w tym usługi handlu, usługi biurowe, usługi związane z obsługą ruchu turystycznego i tranzytowego oraz magazyny, składy, stacje diagnostyczne, stacje paliw i gazu, itp. Nieruchomość nr KW „XXX” jest nieruchomością gruntową niezabudowaną, jest zlokalizowana na terenie, dla którego nie obowiązuje miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego. W obowiązującym studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy przedmiotowa działka znajduje się na terenie poza wyznaczonymi kierunkami zagospodarowania przestrzennego. Nieruchomości nr KW: „XXX” oraz „XXX” stanowią nieruchomości gruntowe niezabudowane, zlokalizowane są na obszarze oznaczonym jako T1. Według zapisów planu na terenie jednostki T1 ustala się zakaz rozbudowy lub lokalizacji nowych obiektów związanych z działalnością gospodarczą, produkcyjną lub usługową o szkodliwym oddziaływaniu na środowisko, o ile w wyniku rozbudowy i lokalizacji nowych obiektów nie nastąpi znaczne ograniczenie lub likwidacja szkodliwego oddziaływania. Nieruchomość nr KW „XXX” stanowi drogę dojazdową.

Biorąc pod uwagę powyższe, stoi Pan na stanowisku, że w wyniku sprzedaży ww. nieruchomości w drodze licytacji publicznej będzie zobowiązany do uiszczenia podatku od towarów i usług od dokonanej sprzedaży ww. nieruchomości.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

W myśl regulacji zawartej w art. 18 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.), organy egzekucyjne określone w ustawie z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. z 2005 r. Nr 229, poz. 1954, z późn. zm.) oraz komornicy sądowi wykonujący czynności egzekucyjne w rozumieniu przepisów Kodeksu postępowania cywilnego są płatnikami podatku od dostawy, dokonywanej w trybie egzekucji, towarów będących własnością dłużnika lub posiadanych przez niego z naruszeniem obowiązujących przepisów.

Definicja płatnika została zawarta w art. 8 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.), zgodnie z którym, płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu.

Opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju (art. 5 ust. pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług).

Artykuł 7 ust. 1 ww. ustawy stanowi, że przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii, o czym stanowi art. 2 pkt 6 ww. ustawy.

Nie każda czynność stanowiąca dostawę, w rozumieniu art. 7 ustawy o podatku od towarów i usług, podlega opodatkowaniu tym podatkiem. Żeby dana czynność podlegała opodatkowaniu tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

W świetle zapisów art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – zgodnie z ust. 2 powołanego artykułu – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem od towarów i usług – w świetle powyższych przepisów – jest łączne spełnienie dwóch przesłanek: po pierwsze, czynność winna być ujęta w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, po drugie - musi być dokonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Zatem jeśli osoba fizyczna dokonuje sprzedaży swojego majątku osobistego, a czynność ta wykonywana jest okazjonalnie i nie zmierza do nadania jej stałego charakteru, nie oznacza to prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług.

Analiza przedstawionego zdarzenia przyszłego oraz treści przywołanych przepisów prawa, jak również tez wynikających z powołanego powyżej wyroku TSUE, prowadzi – wbrew Pana stanowisku – do stwierdzenia, że do planowanej dostawy nieruchomości nie będą miały zastosowania przepisy ustawy o podatku od towarów i usług, ponieważ z treści wniosku nie wynika by nieruchomości, które będą sprzedawane były wykorzystywane w jakikolwiek sposób przez dłużników, a także nie wynika by dłużnicy podejmowali jakiekolwiek kroki zmierzające do przygotowania ich do sprzedaży przed dokonaniem ich zajęcia przez Pana. W opisanej sytuacji zbycie ww. nieruchomości nie będzie stanowić działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy. Konsekwencją powyższego jest to, że Pan nie będzie zobowiązany do obliczenia i odprowadzenia podatku należnego z tytułu planowanej dostawy nieruchomości gruntowych. Zatem zawarte we wniosku stanowisko należało uznać za nieprawidłowe.

Końcowo należy podkreślić, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego, co oznacza, że w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź skarbowej został (zostanie) określony odmienny stan faktyczny, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – (Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, 87-100 Toruń, ul. Św. Jakuba 20.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin