Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB4/415-458/14-4/MS
z 9 września 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku (data wpływu 5 czerwca 2014 r.) uzupełnione pismem z dnia 11 sierpnia 2014 r. (data nadania 11 sierpnia 2014 r., data wpływu 13 sierpnia 2014 r.) na wezwanie Nr IPPB4/415-458/14-2/MS z dnia 30 lipca 2014 r. (data nadania 31 lipca 2014 r., data doręczenia 4 sierpnia 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych otrzymania odszkodowania wraz z odsetkami – jest:

• prawidłowe – w części dotyczącej zastosowania zwolnienia wynikającego z art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowego od osób fizycznych do otrzymanego odszkodowania,
  
• nieprawidłowe – w części dotyczącej zastosowania art. 2 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy oraz zastosowania zwolnienia z art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy do otrzymanych odsetek.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 5 czerwca 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia z opodatkowania otrzymanego odszkodowania za przejętą przez Skarb Państwa nieruchomość.

Z uwagi na braki formalne, pismem Nr IPPB4/415-458/14-2/MS z dnia 30 lipca 2014 r. (data nadania 31 lipca 2014 r., data doręczenia 4 sierpnia 2014 r.) tutejszy organ wezwał Wnioskodawcę poprzez doprecyzowanie stanu faktycznego.

Pismem z dnia 11 sierpnia 2014 r. (data nadania 11 sierpnia 2014 r., data wpływu 13 sierpnia 2014 r.) Wnioskodawca uzupełnił wniosek w terminie.

We wniosku i uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest jednym z następców prawnych Wincentego Z. (dalej jako: „Poprzednik Prawny"), który zmarł dnia 14 kwietnia 1963 r. Postanowieniem Sądu Rejonowego z dnia 29 września 1975 r. stwierdzono, że 1/4 części spadku po poprzedniku prawnym nabył Ignacy Z. Następnie postanowieniem Sądu Rejonowego z dnia 22 września 1978 r. całość spadku po zmarłym Ignacym Z. nabyła Irena Z. Irena Z. zmarła w dniu 14 grudnia 2001 r. a spadek po niej, zgodnie z postanowieniem Sądu Rejonowego . z dnia 7 sierpnia 2002 r., w całości nabyła Jadwiga S. (dalej jako: „bezpośredni Poprzednik Prawny"). Jadwiga S. zmarła w dniu 1 listopada 2012 r., a spadek po niej, zgodnie z notarialnym aktem poświadczenia dziedziczenia z dnia 18 grudnia 2012 r. nabył mąż Mieczysław Ż - Wnioskodawca. Wnioskodawca jest następcą prawnym Jadwigi S. Powyższe czyni Wnioskodawcę uprawnionym do 1/4 części spadku po Wincentym Z. Wnioskodawca złożył w dniu 11 kwietnia 2013 r. zgłoszenie o nabyciu własności rzeczy lub praw majątkowych na formularzu SD-Z2. Poprzednik Prawny Wnioskodawcy był właścicielem nieruchomości przy ul. S. opisanej w księdze hipotecznej pod nazwą „nieruchomość oznaczona Nr 2490."

Na podstawie dekretu z dnia 26 października 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze miasta stołecznego Warszawy nieruchomość przeszła na własność Skarbu Państwa. Poprzednik prawny Wnioskodawcy wystąpił do Prezydium Rady Narodowej z wnioskiem o przyznanie prawa własności czasowej do nieruchomości położonej przy ul. S. Dnia 23 września 1959 r. Prezydium Rady Narodowej m. st. Warszawy wydało orzeczenie odmowne. Poprzednik Prawny zmarł dnia 14 kwietnia 1963 r., a spadek po nim, w tym również przysługujące mu prawa oraz roszczenia, nabyły w równych częściach dzieci spadkobiercy: Helena G., Janina M., Ignacy Z. oraz Katarzyna P. W wyniku śmierci dzieci spadkobiercy przysługujące im prawa i roszczenia, w tym dotyczące nieruchomości, przypadły ich następcom prawnym, w częściach im przypisanych.

Decyzją z dnia 29 grudnia 2004 r. Samorządowe Kolegium Odwoławcze na wniosek następców prawnych Poprzednika Prawnego stwierdziło nieważność powyższego orzeczenia administracyjnego w części dotyczącej gruntu stanowiącego własność Miasta Stołecznego W. Gdyby pierwotnie wydana decyzja była prawidłowa, Wnioskodawca uzyskałby prawo do użytkowania wieczystego nieruchomości przy ul. S. (zwane dalej jako: „Prawo”). Owo uprawnienie przedstawiałoby określoną, wymierną ekonomicznie wartość. W związku z powyższym wniosek złożony przez Poprzednika Prawnego został rozpatrzony ponownie.

Prezydent Miasta Stołecznego decyzjami z dnia 18 czerwca i 23 lipca 2007 r. odmówił następcom prawnym Poprzednika Prawnego ustanowienia Prawa z powodu nieodwracalnych skutków do jakich doprowadziło wydanie w roku 1959 nieważnej decyzji administracyjnej. W dniu 31 sierpnia 2007 r. odmówiono im również przyznania odszkodowania za stratę wywołaną nieważnym orzeczeniem administracyjnym w wysokości odpowiadającej wartości niezwróconego Prawa.

W związku z powyższym, następcy prawni w dniu 21 grudnia 2007 r. wystąpili z powództwem, w którym wnieśli o zasądzenie odszkodowania wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty.

Wyrokiem z dnia 6 marca 2012 r. Sąd Okręgowy uznał roszczenie następców prawnych w stosunku do tej części nieruchomości, do której odnosiła się nieważna decyzja Prezydium Rady Narodowej.

Odnosząc powyższe do części spadku przysługującej bezpośredniemu Poprzednikowi Prawnemu Wnioskodawcy, Sąd Okręgowy uznał, że roszczenie zasługuje na uwzględnienie w odniesieniu do określonej kwoty, a w konsekwencji zasądził od Skarbu Państwa - Wojewody na rzecz bezpośredniego Poprzednika Prawnego Wnioskodawcy taką kwotę wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 8 lutego 2008 r. do dnia zapłaty tytułem odszkodowania. Obecnie powyższe kwoty przysługują Wnioskodawcy.

Wyrokiem z dnia 20 grudnia 2012 r. Sąd Apelacyjny w W. oddalił apelację Skarbu Państwa - Wojewody. Wyrok Sądu Okręgowego stał się więc prawomocny. Skarb Państwa w 2013 r. zapłacił zasądzoną na rzecz Wnioskodawcy kwotę odszkodowania wraz z odsetkami.

W uzupełnieniu do wniosku Wnioskodawca doprecyzował, że odszkodowanie przyznano i wypłacono na podstawie art. 160 § 1 i § 3 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego w związku z art. 361 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeksu cywilnego, jak również w oparciu o art. 417 Kodeksu cywilnego i art. 481 § 1 Kodeksu cywilnego.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Jakie skutki podatkowe na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wywołało otrzymanie przez Wnioskodawcę kwoty należnego mu odszkodowania za Prawo wywłaszczone na mocy przepisów dekretu z dnia 26 października 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze m. st. warszawy prawo wraz z zasądzonymi na jego rzecz odsetkami ustawowymi?
   
2. Czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, że w przypadku, gdy kwota zasądzonego odszkodowania wraz z odsetkami nie będzie podlegać ustawie PIT na podstawie art. 2 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kwota odszkodowania oraz traktowane z nią jednorodne odsetki ustawowe będą podlegać zwolnieniu z podatku od spadków i darowizn na podstawie art. 4a ustawy o podatku od spadków i darowizn?
   
   

Niniejsza interpretacja dotyczy skutków podatkowych otrzymanego odszkodowania wraz z odsetkami w podatku dochodowym od osób fizycznych (pyt. Nr 1), w zakresie ustawy o podatku od spadków i darowizn (pyt. Nr 2) zostało wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Zdaniem Wnioskodawcy.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Otrzymanie przez Wnioskodawcę odszkodowania w ramach zaprezentowanego stanu faktycznego w zamian za utracone przez jego Poprzednika Prawnego Prawo jest zdarzeniem neutralnym podatkowo na gruncie podatku dochodowego od osób fizycznych. Odsetki należy traktować jednorodnie z kwotą wypłaconego na rzecz Wnioskodawcy odszkodowania. Dlatego też, na Wnioskodawcy nie ciążył obowiązek odprowadzenia podatku dochodowego od osób fizycznych w związku z ich otrzymaniem, za czym przemawia przedstawiona poniżej argumentacja. W sytuacji gdyby Minister Finansów przyjął, że przychód w postaci otrzymanego przez Wnioskodawcę odszkodowania oraz odsetek podlegał przepisom ustawy o podatku od spadków i darowizn, Wnioskodawca również nie był i nie jest zobowiązany do zapłaty podatku od spadków i darowizn ze względu na zwolnienie wynikające z art. 4a ustawy o podatku od spadków i darowizn.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych źródłami przychodów są inne źródła. Zgodnie zaś z art. 20 ust 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14 ustawy PIT, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i 17 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz przychody nieznajdujące pokrycia w ujawnionych źródłach.

Ponadto, zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, z wyjątkiem odszkodowań enumeratywnie wymienionych w przepisie.

Niezależnie od powyższego, w myśl art. 2 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przepisów ustawy nie stosuje się do przychodów podlegających przepisom o podatku od spadków i darowizn.

Przy założeniu, że otrzymana kwota w postaci odszkodowania oraz odsetek zostałaby uznana za przychód z innych źródeł (art. 10 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych) w ocenie Wnioskodawcy zastosowanie znajdzie zwolnienie z art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W ocenie Wnioskodawcy zastosowanie w niniejszym stanie faktycznym, zarówno w stosunku do zasądzonej kwoty odszkodowania, jak i przysługujących od niej odsetek ustawowych, znajdzie art. 7 i ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Otrzymanie przedmiotowych kwot pozostanie neutralne podatkowo ze względu na objęcie ich zwolnieniem od podatku dochodowego od osób fizycznych.

Wnioskodawca otrzymał określone w stanie faktycznym odszkodowanie, wraz z odsetkami stanowiącymi jego integralną część, w następstwie poniesionej szkody wywołanej nieważną decyzją administracyjną, na podstawie art. 160 Kodeksu postępowania administracyjnego. Otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, z wyjątkiem wymienionych wprost w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, są zwolnione z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych. W konsekwencji otrzymana przez Wnioskodawcę kwota będzie wolna od podatku dochodowego. Na marginesie zaznaczyć należy, że innego rodzaju odszkodowania pozostają wolne od podatku na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3a oraz pkt 29 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Pogląd, że do odszkodowań za ziemie odebrane mieszkańcom W. na mocy dekretu z 1945 r. stosujemy zwolnienie z art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest zgodny ze stanowiskiem Ministra Finansów wyrażonym za pośrednictwem Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej o sygn. IPPB2/415-110/12-2/AS, w której stwierdził, że „odszkodowanie wypłacone na podstawie art. 160 § 1 Kodeksu postępowania administracyjnego, za poniesioną rzeczywistą szkodę z tytułu sprzedaży z naruszeniem prawa przejętej na rzecz Skarbu Państwa nieruchomości gruntowej, korzysta ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych." Sprawa będąca przedmiotem owej interpretacji dotyczyła konkretnie zwolnienia od podatku odszkodowania z tytułu utraconego prawa własności budynku i prawa użytkowania wieczystego za wywłaszczenie na mocy przepisów dekretu z dnia 26 października 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze m.st. Warszawy.

Pogląd przedstawiony w powyższym akapicie podzielił również Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej z dnia 30 maja 2011 r. o sygn. IPPB2/415-241/11-4/AS.

W niniejszym stanie faktycznym zwolnieniu z opodatkowania podlegać będą również odsetki ustawowe liczone od zasądzonego odszkodowania. Odsetki stanowią bowiem integralną część rekompensaty zasądzonej na rzecz Wnioskodawcy od Skarbu Państwa. Odsetki nie powstałyby gdyby nie istniało prawo do odszkodowania. W przypadku, gdy do opodatkowania odszkodowania zastosowane zostaną przepisy ustawy o podatku od spadków i darowizn, te same regulacje należy zastosować do stanowiących część składową należności odsetek ustawowych.

Na potwierdzenie powyższego Wnioskodawca wskazuje, że m.in. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie z wyroku o sygn. akt III SA/Wa 746/11, wskazał, że "odsetki od danej należności podlegają opodatkowaniu w taki sam sposób jak należność główna, z którą są związane".

Jakkolwiek wysokość odsetek oraz sposób ich naliczania odnosi się do kwoty głównej odszkodowania, istnienie odsetek wynika z samej odmowy przyznania następcom Poprzednika Prawnego odszkodowania w zamian za stratę wywołaną nieważnym orzeczeniem administracyjnym. Za powyższym przemawia fakt, że zasądzone odsetki ustawowe naliczane są od dnia pierwszego sprecyzowania żądania, a nie od dnia wydania przez Sąd Okręgowy wyroku zasądzającego.

Przysługujące Wnioskodawcy odsetki i odszkodowanie, ponieważ pochodzą z jednego źródła, a brak jest podstawy prawnej do traktowania odmiennie przychodów z jednego źródła, będą jednorodnie korzystać ze zwolnienia, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zwolnieniu z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegać będzie zarówno kwota odszkodowania, jak i kwota odsetek ustawowych.

Ponieważ zarówno odszkodowanie, jak i przyznane Wnioskodawcy odsetki ustawowe powstały w wyniku tego samego zdarzenia, należy uznać, że będą one jednorodnie korzystały ze zwolnienia, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Ustawa o podatku od spadków i darowizn

Kwota odszkodowania i odsetek ustawowych może zostać również uznana za niepodlegającą ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych ze względu na fakt, że znajdzie do niej zastosowanie ustawa o podatku od spadków i darowizn.

Wnioskodawca, zgodnie z notarialnym aktem poświadczenia dziedziczenia z dnia 18 grudnia 2012 r. nabył spadek po zmarłej w dniu 1 listopada 2012 r. Jadwidze S. Wnioskodawca w celu skorzystania z przysługującemu mu zwolnienia z podatku od spadków i darowizn wynikającego z art. 4a ustawy o podatku od spadków i darowizn złożył w dniu 11 kwietnia 2013 r. zgłoszenie o nabyciu własności rzeczy lub praw majątkowych na formularzu SD-Z2.

Zgodnie z art. 922 § 1 Kodeksu cywilnego "prawa i obowiązki majątkowe zmarłego przechodzą z chwilą jego śmierci na jedną lub kilka osób stosownie do przepisów księgi niniejszej." Do nabytych przez Wnioskodawcę praw należy zaliczyć również roszczenia związane z wywłaszczoną nieruchomością numer 2490 przy ulicy S.

W związku z zaistnieniem nieodwracalnych skutków, w wyniku których przywrócenie stanu sprzed wydania nieważnej decyzji administracyjnej było niemożliwe, Wnioskodawca nabył również prawo do żądania odszkodowania za szkodę wywołaną wydaniem nieważnej decyzji administracyjnej, zgodnie z treścią art. 160 Kodeksu postępowania administracyjnego. Podstawa prawna do żądania odszkodowania istniała wdacie śmierci spadkodawcy.

Dlatego też, zasądzone na rzecz Wnioskodawcy odszkodowanie może być rozpatrywane w zakresie potencjalnego opodatkowania podatkiem od spadków i darowizn, co jednocześnie wyłącza zastosowanie do kwoty odszkodowania i odsetek ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Należy zaznaczyć, że w przypadku przyjęcia, że odszkodowanie wraz z przyznanymi odsetkami jest opodatkowane podatkiem od spadków i darowizn, Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do zapłaty podatku od spadków i darowizn zarówno w stosunku do kwoty głównej odszkodowania, jak i traktowanej z nimi jednorodnie kwoty odsetek ze względu na przysługujące Wnioskodawcy zwolnienia z podatku od spadków i darowizn wynikające z art. 4a ustawy o podatku od spadków i darowizn i złożenie w dniu 11 kwietnia 2013 r. zgłoszenie o nabyciu własności własności rzeczy lub praw majątkowych na formularzu SD-Z2 Wnioskodawca wykazał prawo do żądania od Skarbu Państwa odszkodowania, o którym mowa w niniejszym wniosku.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od spadków i darowizn, podatkowi od spadków i darowizn, podlega nabycie przez osoby fizyczne własności rzeczy znajdujących się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub praw majątkowych wykonywanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, tytułem: dziedziczenia, zapisu zwykłego, dalszego zapisu, zapisu windykacyjnego, polecenia testamentowego.

Zgodnie z art. 4a ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od spadków i darowizn zwalnia się od podatku nabycie własności rzeczy lub praw majątkowych przez małżonka, zstępnych, wstępnych, pasierba, rodzeństwo, ojczyma i macochę, jeżeli zgłoszą nabycie własności rzeczy lub praw majątkowych właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego w terminie 6 miesięcy od dnia powstania obowiązku podatkowego powstałego na podstawie art. 6 ust. 1 pkt 2-8 i ust. 2, a w przypadku nabycia w drodze dziedziczenia w terminie 6 miesięcy od dnia uprawomocnienia się orzeczenia sądu stwierdzającego nabycie spadku, z zastrzeżeniem ust. 2 i 4.

Mając na uwadze fakt, że Wnioskodawca dokonał stosownego zgłoszenia w ustawowym terminie, to również kwota otrzymanego odszkodowania wraz z odsetkami korzysta ze zwolnienia z podatku od spadków i darowizn.

Stanowisko, że roszczenie o odszkodowanie przysługujące za wywłaszczenie dokonane w okresie PRL jest nabywane w drodze spadku, a w konsekwencji przyznane odszkodowanie powinno być opodatkowane podatkiem od spadków i darowizn zostało wyrażone w decyzji Izby Skarbowej w Gdańsku z dnia 7 grudnia 2006 r. (sygn. PO/436/1/0006/06): „Roszczenia odszkodowawcze, zatem także za wywłaszczoną nieruchomość, mają charakter cywilnoprawny, majątkowy. Stanowisko w tym zakresie potwierdza liczne orzecznictwo, w tym uchwała Sądu Najwyższego z dnia 5 października 1995 r. I KZP 23/95 (OSP 1996/5 poz. 91). Co do zasady roszczenia o takim charakterze wchodzą więc do masy spadkowej. (...) Następcy prawni osoby wywłaszczonej uzyskują przysługujące jej prawo majątkowe w tym zakresie wyłącznie na zasadzie sukcesji uniwersalnej wynikającej z zapisu art. 922 § 1 kc. Skoro (...) w dacie śmierci przysługiwało roszczenie o odszkodowanie, to w omawianej sprawie mają zastosowanie przepisy ustawy o podatku od spadków i darowizn, wobec objęcia zakresem przedmiotowym tego aktu prawnego faktu nabycia prawa majątkowego tytułem spadku."

Za powyższym przemawia również treść interpretacji indywidualnej z dnia 14 lutego 2013 r. (sygn. IPPB2/436-634/12-2/MZ). Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w jej uzasadnieniu stwierdził, że: „spadkobiercy w zasadzie wchodzą w sytuację prawną, w jakiej pozostawał spadkodawca. Oznacza to, że w skład spadku wchodzą prawa i obowiązki, ale także uzasadnione prawne nadzieje na nabycie prawa. Prawa majątkowe są składnikiem masy spadkowej dającym nabywcy w drodze dziedziczenia legitymację prawną do występowania z wnioskiem o ich dochodzenie."

Również w interpretacji z dnia 20 lutego 2013 r. (sygn. IPPB2/436-642/12-2/MZ), w stanie faktycznym podobnym do niniejszego, Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie kwalifikował przysługujące w wyniku wywłaszczenia prawo do opodatkowania podatkiem od spadków i darowizn. Zobowiązanie podatkowe nie powstało jednak ze względu na upływ terminu przedawnienia.

Odsetki ustawowe zasądzone na rzecz Wnioskodawcy stanowią integralną część odszkodowania i nie powstałyby gdyby nie istniało prawo do odszkodowania. W przypadku, gdy do opodatkowania odszkodowania zastosowane zostaną przepisy ustawy o podatku od spadków i darowizn, te same regulacje należy zastosować do stanowiących część składową należności odsetek ustawowych.

Należy uznać, że teza Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z wyroku o sygn. akt III SA/Wa 746/11, w świetle której "odsetki od danej należności podlegają opodatkowaniu w taki sam sposób jak należność główna, z którą są związane”; odnosi się generalnie do opodatkowania odsetek, więc twierdzenie należy odnieść także do podatku od spadków i darowizn.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego, stwierdzam, co następuje:

Na wstępie należy wskazać, że zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 2 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), przepisów ww. ustawy nie stosuje się do przychodów podlegających przepisom o podatku od spadków i darowizn.

Na podstawie art. 1 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o spadków i darowizn (Dz. U. z 2004 r., Nr 142, poz. 1514, z pózn. zm.), w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2006 r., podatkowi od spadków i darowizn, zwanemu dalej „podatkiem”, podlega nabycie przez osoby fizyczne własności rzeczy znajdujących się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub praw majątkowych wykonywanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, tytułem spadku.

Stosownie do art. 922 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93, z późn. zm.), prawa i obowiązki majątkowe zmarłego przechodzą z chwilą jego śmierci na jedną lub kilka osób. Z powyższej normy prawnej wynika, że spadkobiercy w zasadzie wchodzą w sytuację prawną, w jakiej pozostawał spadkodawca. Oznacza to, że w skład spadku wchodzą prawa i obowiązki, ale także uzasadnione prawne nadzieje na nabycie prawa. Prawa majątkowe są składnikiem masy spadkowej dającym nabywcy w drodze dziedziczenia legitymację prawną do występowania z wnioskiem o ich dochodzenie i realizacją m.in. w formie odszkodowania.

Zatem, jak wynika ze stanu faktycznego w spadku po zmarłej w dniu 1 listopada 2012 r. spadkodawczyni Wnioskodawca nabył prawa i roszczenia do nieruchomości. Wyrokiem z dnia 20 grudnia 2012 r. Sąd Apelacyjny w W. oddalił apelację Skarbu Państwa – Wojewody.. Wyrok Sądu Okręgowego stał się więc prawomocny. Skarb Państwa w 2013 r. zapłacił zasądzoną na rzecz Wnioskodawcy kwotę odszkodowania wraz z odsetkami.

Wyjaśnić należy, że do wyłączenia z opodatkowania podatkiem dochodowym przychodów na podstawie art. 2 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, dochodzi przy nabyciu majątku m.in. w drodze spadku. Jednakże, przepis ten nie ma zastosowania, gdy spadkobierca praw i roszczeń do nieruchomości w związku z tymi prawami w okresie późniejszym uzyskuje przychody podlegające opodatkowaniu podatkiem dochodowym, tzn. uzyskuje odszkodowanie wraz z odsetkami. Otrzymanie przedmiotowego odszkodowania jest bowiem odrębną od nabycia czynnością prawną.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy w tej części jest nieprawidłowe.

W odniesieniu do skutków podatkowych otrzymanego odszkodowania, wskazać należy, że stanowi ono co do zasady przychód w rozumieniu art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W myśl tego przepisu, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Powyższe nie oznacza, że wszystkie odszkodowania podlegają opodatkowaniu. Niektóre z nich, wymienione w katalogu zwolnień przedmiotowych określonym w art. 21 ust. 1 ustawy, korzystają ze zwolnienia od podatku. Jednakże należy podkreślić, że korzystanie z każdej preferencji podatkowej, w tym zwolnienia od podatku, jest możliwe wyłącznie w sytuacji, gdy spełnione są wszelkie przesłanki określone w przepisie stanowiącym podstawę prawną danej preferencji.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, z wyjątkiem:

1. określonych w prawie pracy odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia umowy o pracę,
   
2. odpraw pieniężnych wypłacanych na podstawie przepisów o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników,
   
3. odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia funkcjonariuszom pozostającym w stosunku służbowym,
   
4. odszkodowań przyznanych na podstawie przepisów o zakazie konkurencji,
   
5. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą,
   
6. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzeniem działów specjalnych produkcji rolnej, z których dochody są opodatkowane według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1, lub na zasadach, o których mowa w art. 30c,
   
7. odszkodowań wynikających z zawartych umów lub ugód innych niż ugody sądowe.
   
   

Należy jednak podkreślić, że zwolnieniem określonym w art. 21 ust. 1 pkt 3 cyt. ustawy, objęte są tylko odszkodowania, których wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw. Zwolnienie nie obejmuje wszystkich odszkodowań, a tylko te, które wypełniają dyspozycję ww. normy prawnej, czyli te, których wysokość lub zasady ustalania zostały określone wprost w stosownych przepisach prawa.

Jednakże, podstawowym warunkiem zwolnienia świadczenia od opodatkowania na podstawie przytoczonego przepisu jest jego odszkodowawczy charakter.

Jak wynika, ze stanu faktycznego, zgodnie z treścią uzasadnienia wyroku zasądzającego zapłatę, odszkodowanie przyznano i wypłacono na podstawie art. 160 § 1 i 3 ustawy z dnia 23 kwietnia 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego w związku z art. 361 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny, jak również w oparciu o art. 417 Kodeksu cywilnego i art. 481 § 1 Kodeksu cywilnego.

Zgodnie z art. 361 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeksu cywilnego (Dz. U. z 2014 r., poz. 121), zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. W powyższych granicach, w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono (art. 361 § 2 Kodeksu).

Szkodą jest więc uszczerbek majątkowy powstały wskutek pewnego zdarzenia – z wyłączeniem przypadków, gdy zmniejszenie się majątku następuje wskutek woli właściciela tego majątku (darowizna, zbycie rzeczy).

Uszczerbek w majątku może polegać na:

• zmniejszeniu się aktywów majątku (poprzez ubytek, zniszczenie lub utratę np. praw rzeczowych – w tym własności lub obniżenie ich wartości),
  
• zwiększeniu się pasywów (długów),
  
• udaremnieniu zwiększenia się majątku poprzez utratę korzyści, które poszkodowany mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.
  
  

Stosownie natomiast do treści art. 363 § 1 ustawy Kodeks cywilny, naprawienie szkody powinno nastąpić według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej. Jednakże gdyby przywrócenie stanu poprzedniego było niemożliwe albo gdyby pociągało za sobą dla zobowiązanego nadmierne trudności lub koszty, roszczenie poszkodowanego ogranicza się do świadczenia w pieniądzu.

Jeżeli naprawienie szkody ma nastąpić w pieniądzu, wysokość odszkodowania powinna być ustalona według cen z daty ustalenia odszkodowania, chyba że szczególne okoliczności wymagają przyjęcia za podstawę cen istniejących w innej chwili (art. 363 § 2 K.c.).

Zasadą jest, że w razie niewykonania ważnego zobowiązania z przyczyny, za którą dłużnik odpowiada, odszkodowanie ma przywrócić sytuację majątkową wierzyciela do takiej, w jakiej znajdowałby się gdyby mu szkody nie wyrządzono, tj. gdyby zobowiązanie wykonano, a zatem obejmuje wszystko to, co wierzyciel uzyskałby wskutek wykonania zobowiązania (tzw. pozytywny interes wierzyciela).

Treść cytowanego wyżej przepisu art. 361 § 2 K.c. oznacza, że naprawienie szkody mieszczącej się w ramach normalnego związku przyczynowego obejmuje zarówno straty, które poszkodowany poniósł (damnum emergens ) jak i korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono (lucrum cessans), tj. że odszkodowanie ma być pełne, czyli naprawiona powinna zostać cała szkoda.

W myśl art. 160 § 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071, z późn. zm.) stronie, która poniosła szkodę na skutek wydania decyzji z naruszeniem przepisu art. 156 § 1 Kodeksu albo stwierdzenia nieważności takiej decyzji, służy roszczenie o odszkodowanie za poniesioną rzeczywistą szkodę, chyba że ponosi ona winę za powstanie okoliczności wymienionych w tym przepisie. Natomiast zgodnie z art. 160 § 2 Kodeksu postępowania administracyjnego do odszkodowań stosuje się przepisy Kodeksu cywilnego, z wyłączeniem art. 418 tego Kodeksu.

Odszkodowanie przysługuje od organu, który wydał decyzję z naruszeniem przepisu art. 156 § 1, chyba że winę za powstanie okoliczności wymienionych w ww. przepisie ponosi inna strona postępowania dotyczącego tej decyzji; w tym ostatnim przypadku roszczenie o odszkodowanie służy w stosunku do strony winnej powstania tych okoliczności, o czym stanowi art. 160 § 3 Kodeksu postępowania administracyjnego.

Jednocześnie zgodnie z § 4 tego artykułu o odszkodowaniu przysługującym od organu wymienionego w § 1 orzeka organ administracji publicznej, który stwierdził nieważność decyzji z powodu naruszenia przepisu art. 156 § 1 albo stwierdził - w myśl art. 158 § 2 – że decyzja została wydana z naruszeniem przepisu art. 156 § 1. Dochodzenie odszkodowania od strony winnej powstania okoliczności wymienionych w art. 156 § 1 następuje w postępowaniu przed sądem powszechnym.

Przepis art. 160 został jednakże uchylony z dniem 1 września 2004 r. przez art. 2 pkt 2 ustawy z dnia 17 czerwca 2004 r. o zmianie ustawy – Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 162, poz. 1692). Jednocześnie na mocy art. 5 ww. nowelizacji stosuje się go w tych sprawach, w których decyzja nieważnościowa (art. 156 § 1 Kodeksu postępowania administracyjnego) stała się ostateczna przed dniem 1 września 2004 r. Natomiast wydanie w tym trybie decyzji po tej dacie skutkuje objęciem wniosku odszkodowawczego regulacją art. 417 § 2 Kodeksu cywilnego, a zatem jego rozpoznanie następuje przed sądem powszechnym.

W myśl art. 417 § 1 Kodeksu cywilnego, za szkodę wyrządzoną przez niezgodne z prawem działanie lub zaniechanie przy wykonywaniu władzy publicznej ponosi odpowiedzialność Skarb Państwa lub jednostka samorządu terytorialnego lub inna osoba prawna wykonująca tę władzę z mocy prawa.

Jeżeli wykonywanie tych zadań z zakresu władzy publicznej zlecono, na podstawie porozumienia, jednostce samorządu terytorialnego albo innej osobie prawnej, solidarną odpowiedzialność za wyrządzoną szkodę ponosi ich wykonawca oraz zlecająca je jednostka samorządu terytorialnego albo Skarb Państwa (art. 417 § 2 Kodeksu cywilnego).

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawcy, jako następcy prawnemu (osoby fizycznej), zostało zasądzone odszkodowanie wraz z odsetkami ustawowymi z tytułu utraconego prawa użytkowania wieczystego nieruchomości. Wskazana nieruchomość była objęta działaniem przepisów dekretu z dnia 26 października 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze m.st Warszawy. W. Odszkodowanie przyznano i wypłacono na podstawie art. 160 § 1 i 3 ustawy z dnia 23 kwietnia 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego w związku z art. 361 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny, jak również w oparciu o art. 417 Kodeksu cywilnego i art. 481 § 1 Kodeksu cywilnego. Zasądzone odszkodowanie wraz z odsetkami zostało wypłacone w 2013 r. na mocy wyroku Sądu Okręgowego z dnia 6 marca 2012 r., który stał się prawomocny w związku z wyrokiem Sądu Apelacyjnego w W. z dnia 20 grudnia 2012 r.

W niniejszej sprawie istotne jest, że przepis art. 160 Kodeksu postępowania administracyjnego w zw. z art. art. 361 § 1 ustawy Kodeks cywilny, jak również w oparciu o art. 417 Kodeksu cywilnego, na podstawie którego orzeczono o odszkodowaniu jest przepisem, który określa zasady ustalania odszkodowania. Z wniosku nie wynika, że zachodzi jakakolwiek przesłanka negatywna wskazana w art. 21 ust. 1 pkt 3 lit. a)-g) ustawy. Skoro tak, to odszkodowanie wypłacone na podstawie powołanych powyżej przepisów, za poniesioną rzeczywistą szkodę z tytułu przejętej z naruszeniem prawa na rzecz Skarbu Państwa nieruchomości gruntowej, korzysta ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stanowisko Wnioskodawcy w tej części jest prawidłowe.

Natomiast w zakresie zasądzonych wyrokiem sądu odsetek, należy wskazać, że w art. 10 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wyszczególniono odrębne źródło przychodów w postaci „innych źródeł”.

W myśl art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Zgodnie z art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nie należące do przychodów określonych w art. 12 – 14 i 17 oraz przychody nie znajdujące pokrycia w ujawnionych źródłach.

Użycie w powyższym przepisie sformułowania „w szczególności” wskazuje, że definicja przychodów z innych źródeł ma charakter otwarty i nie ma przeszkód, aby do tej kategorii zaliczyć również przychody inne niż wymienione wprost w przepisie art. 20 ust. 1 ustawy. O przychodzie podatkowym z innych źródeł będziemy mówić w każdym przypadku, kiedy u podatnika wystąpią realne korzyści majątkowe.

Instytucję prawną odsetek reguluje art. 481 ustawy Kodeks cywilny, zgodnie z którym jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była z góry oznaczona, należą się odsetki ustawowe. Odsetki wypłacone za okres pomiędzy datą zasądzenia i datą wypłaty odszkodowania nie są wliczane do wartości odszkodowania. Zgodnie bowiem z treścią art. 20 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296, z późn. zm.), do wartości przedmiotu sporu nie wlicza się odsetek, pożytków i kosztów, żądanych obok roszczenia głównego. Przepis ten ma zastosowanie do odsetek ustawowych, z którymi zasądzono świadczenie główne.

Zatem, nie można bowiem utożsamiać odsetek za zwłokę ze świadczeniem odszkodowawczym, czy też innym świadczeniem (naprawieniem szkody). Wierzyciel może ich żądać dopiero, jeżeli dłużnik opóźni się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego. Odsetki mają charakter uboczny względem świadczenia głównego – są skutkiem nie wykonania zobowiązań.

W przedmiotowej sprawie odsetki naliczone i zasądzone z tytułu opóźnienia ze świadczeniem pieniężnym należy zaliczyć do innych źródeł przychodu, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9 i art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie przewiduje zwolnienia od podatku odsetek od ww. świadczeń – zwalnia od opodatkowania jedynie odsetki wymienione w art. 21 ust. 1 pkt 52, 95, 119 i 130 oraz w art. 52a ust. 1 pkt 5 tej ustawy.

Przy czym, przepis art. 21 ust. 1 pkt 95 powołanej ustawy stanowi, że wolne od podatku są odsetki z tytułu nieterminowej wypłaty wynagrodzeń i świadczeń z tytułów, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 1 ustawy (tj. stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta).

Zatem o zastosowaniu tego zwolnienia decyduje spełnienie łącznie dwóch przesłanek, tj. pierwszej dotyczącej źródła przychodu, do którego kwalifikowane jest ww. wynagrodzenie/ świadczenie, oraz drugiej – dotyczącej nieterminowości jego wypłaty. Przy czym, w przypadku odszkodowań i zadośćuczynień, które są przyznawane na żądanie poszkodowanego (o ile dojdzie do zawarcia umowy, ugody lub ogłoszenia wyroku sądu, określających w szczególności wysokość oraz terminy wypłaty przyznanego świadczenia), odsetki przyznane za okres od dnia wystąpienia z roszczeniem do dnia ich zapłaty zgodnie z ww. umową, ugodą lub wyrokiem, nie spełniają warunku określonego w art. 21 ust. 1 pkt 95 ustawy. Przepis ten ma bowiem wyłącznie zastosowanie w sytuacji, gdy od momentu zawarcia umowy, ugody lub ogłoszenia wyroku sądu przyznających zadośćuczynienie i odszkodowanie – zobowiązany spóźni się z wypłatą świadczeń na rzecz poszkodowanego.

Nie ma natomiast zastosowania do odsetek naliczonych za okres poprzedzający datę zawarcia umowy, ugody lub uprawomocnienia się orzeczenia w tej sprawie.

Nie można przyjąć, że odsetki są odszkodowaniem sensu stricte i jako takie objęte są zwolnieniem od podatku dochodowego od osób fizycznych przewidzianym dla odszkodowań, do których mają zastosowanie przepisy art. 21 ust. 1 pkt 3, 3a i 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Okoliczność, że odsetki stanowią najczęściej swoistą rekompensatę wynikającą z czasookresu jaki upłynął pomiędzy zaistnieniem zdarzeń skutkujących wypłatą zadośćuczynienia a skonkretyzowaniem obowiązku naprawienia szkody (krzywdy) w wyroku sądu, nie jest wystarczająca do objęcia zwolnieniem z opodatkowania przedmiotowych odsetek, na podstawie tychże przepisów.

Dodatkowo, wyżej wskazane świadczenie było przedmiotem orzecznictwa Naczelnego Sądu Administracyjnego (NSA), który w wyroku z dnia 24 stycznia 2008 r. sygn. akt II FSK 1629/06 „(...) Odsetki należne w razie uchybienia przez dłużnika terminowi świadczenia pieniężnego (art. 481 § 1 K.c.) należy traktować jako wynagrodzenie za przedłużone i pozbawione podstaw prawnych korzystanie z cudzego kapitału. Inaczej rzecz ujmując, jest to odszkodowanie za pozbawienie wierzyciela możliwości dysponowania kapitałem, a tym samym pozbawienie go spodziewanych z tego tytułu korzyści (np. przez korzystną lokatę) (…). W orzecznictwie Sądu Najwyższego wyjaśniono, że głównym motywem legislacyjnym uregulowania takiego jak w art. 481 § 1 K.c. jest uznanie, że wierzyciel ponosi przez opóźnienie co najmniej szkodę w postaci odsetek, na jakie mógłby ulokować otrzymaną w terminie sumę (wyrok z dnia 24 kwietnia 1997 r. sygn. akt II CKN 118/97, OSP 1998, Nr 1, poz. 3, z glosą A. Szpunara). Odsetki zatem są kompensatą tego, że wierzyciel nie mógł z pieniędzy skorzystać wcześniej. Prowadzi to do konkluzji, że odsetki otrzymane na podstawie wyroku z tytułu opóźnienia dłużnika ze spełnieniem świadczenia pieniężnego (art. 481 § 1 K.c.) stanowią odszkodowanie dotyczące korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono i jako takie nie są wolne od podatku dochodowego (art. 21 ust. 1 pkt 3b lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych)”.

W związku z powyższym wynikające z wyroku sądowego odsetki od odszkodowania nie korzystają ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Tego rodzaju odsetki stanowią przychód z innych źródeł, o których mowa w art. 20 ust. 1 ustawy i podlegają opodatkowaniu na ogólnych zasadach według skali podatkowej.

Stanowisko w tej części jest nieprawidłowe.

Podsumowując, należy stwierdzić, że otrzymane przez Wnioskodawcę odszkodowanie za wywłaszczone na mocy przepisów dekretu z dnia 26 października 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze m.st. W., prawo korzysta ze zwolnienia wynikającego z art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Natomiast odsetki zasądzone wraz z przedmiotowym odszkodowaniem nie korzystają ze zwolnienia wynikającego z art. 21 ust. 1 ww. ustawy. W związku z tym, stanowią dla Wnioskodawcy przychód z „innych źródeł”, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9 w zw. z art. 20 ust. 1 ww. ustawy, podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych według skali podatkowej określonej w art. 27 ust. 1 ustawy.

Odnosząc się do powołanych we wniosku orzeczeń sądowych, należy stwierdzić, że rozstrzygnięcia te zapadły w indywidualnych sprawach i nie są wiążące dla organu wydającego interpretację.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art 53 § 2 ww. ustawy).
Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.