Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBI/1/415-762/14/ESZ
z 24 września 2014 r.

Zmieniona przez interpretację nr DD9.8220.2.107.2015.BRT w trakcie porządkowania

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112 poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z 25 czerwca 2014 r. (data wpływu do tut. Biura 30 czerwca 2014 r.), o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży samochodu osobowego wykupionego po zakończeniu leasingu - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 30 czerwca 2014 r. do tut. Biura wpłynął ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży samochodu osobowego wykupionego po zakończeniu leasingu.

We wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawczyni jest osobą fizyczną, prowadzącą działalność gospodarczą, opodatkowaną na „zasadach ogólnych”. Zdarzenia gospodarcze związane z tą działalnością ewidencjonuje w prowadzonej podatkowej księdze przychodów i rozchodów. Jest czynnym podatnikiem podatku VAT. W dniu 3 czerwca 2009 r. zawarła umowę leasingu operacyjnego dotyczącą samochodu osobowego (rok produkcji 2009). Wnioskodawczyni, jako osoba fizyczna prowadząca działalność gospodarczą, nabyła wszelkie prawa i obowiązki korzystającego wynikające z ww. umowy leasingu operacyjnego. Samochód w trakcie trwania umowy leasingu wykorzystywany był wyłącznie do działalności gospodarczej i wszelkie koszty (raty leasingowe) związane z umową leasingową zaliczone zostały do kosztów uzyskania przychodu. W dniu 13 czerwca 2014 r. na podstawie faktury wystawionej przez leasingodawcę, Wnioskodawczyni zakupiła ww. samochód osobowy za kwotę 736,99 zł brutto. Po wykupie samochód ten nie został wprowadzony do majątku firmy i nie był w jakikolwiek sposób wykorzystywany w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. Jak wskazała Wnioskodawczyni samochód służy wyłącznie celom prywatnym i tym samym nie został wprowadzony do ewidencji środków trwałych. Samochód jest eksploatowany przez cały czas, ale Wnioskodawczyni zamierza go sprzedać.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Do jakiego źródła przychodów należy kwalifikować sprzedaż samochodu zakupionego na cele prywatne po zakończeniu umowy leasingu (korzystając z preferencyjnej ceny nabycia wynikającej z umowy leasingowej), czy do źródła określonego w art. 10 ust. 1 pkt 3, czy art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych...

Zdaniem Wnioskodawczyni, powołany art. 10 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej: „updof”), wymienia źródła przychodów opodatkowanych podatkiem dochodowym od osób fizycznych, m.in. zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d updof, źródłem przychodu podlegającym opodatkowaniu jest sprzedaż rzeczy - jeśli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie. Zgodnie z art. 10 ust. 2 pkt 3 ww. ustawy, przepisów art. 10 ust. 1 pkt 8 nie stosuje się do odpłatnego zbycia składników majątku, o którym mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, z zastrzeżeniem ust. 3, nawet jeżeli przed zbyciem zostały wycofane z działalności gospodarczej, a między pierwszym dniem miesiąca następującego po miesiącu, w którym składniki majątku zostały wycofane z działalności gospodarczej, a dniem ich odpłatnego zbycia, nie upłynęło 6 lat. Zgodnie z powołanymi przepisami, zbycia rzeczy nie można kwalifikować do źródła określonego w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d, jeśli przedmiotem sprzedaży są rzeczy, będące składnikami majątku związanego z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1 updof. Wnioskodawczyni uważa, że warunkiem przypisania przychodu ze sprzedaży składnika mienia do źródła, jakim jest działalność gospodarcza, jest konieczność uznania danego składnika za środek trwały i ujęcia go w ewidencji środków trwałych. Należy zauważyć, że samochód osobowy był wykorzystywany do prowadzonej działalności gospodarczej wyłącznie w ramach umowy leasingu, czyli na podstawie umowy, mocą której w zamian za opłatę, leasingodawca przekazał leasingobiorcy prawo do użytkowania danego składnika przez uzgodniony okres. Samochód ten nie był zaliczony do majątku działalności gospodarczej Wnioskodawczyni, zatem nie stanowił w niej środka trwałego. Po zakończeniu umowy leasingu, samochód został nabyty przez Wnioskodawczynię wyłącznie do celów osobistych. Nie wykorzystywała zakupionego samochodu w prowadzonej działalności gospodarczej, w związku z tym nie mógł być on uznany za środek trwały przedsiębiorstwa i ujęty w ewidencji środków trwałych. W świetle obowiązującego prawa nie można uznać za prawidłowe stanowiska, że z uwagi na fakt obciążania kosztów działalności wydatkami związanymi z ratami leasingowymi oraz wydatkami za paliwo, samochód staje się składnikiem firmy leasingobiorcy. Transakcję wykupu samochodu z leasingu operacyjnego traktuje się jako odrębną czynność od umowy leasingu. W trakcie trwania umowy leasingu, samochód ten był wykorzystywany na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej, a co za tym idzie, wydatki ponoszone na opłacenie rat leasingowych spełniały definicję kosztów uzyskania przychodu.

Jak podkreśla Wnioskodawczyni, w trakcie trwania umowy leasingu operacyjnego korzystała z obcego środka trwałego. W związku z powyższym, zdaniem Wnioskodawczyni, kwalifikowanie przychodu z odpłatnego zbycia składnika majątku wykorzystywanego w działalności gospodarczej (również w ramach umowy leasingu), do przychodu z działalności gospodarczej, nawet jeśli ten składnik nie został wprowadzony do ewidencji środków trwałych, jest niezgodne z literalnym brzmieniem art. 14 ust. 2 pkt 1 updof. Zatem skoro zbycie ww. samochodu wykupionego z leasingu na cele osobiste, nie będzie stanowić źródła przychodu, o którym mowa w art. 14 ust. 1 pkt 2 oraz art. 10 ust. 2 pkt 3 updof, można uznać kwalifikację przychodu ze sprzedaży samochodu, jako źródło przychodu ze zbycia rzeczy, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d ww. ustawy.

Na poparcie swojego stanowiska Wnioskodawczyni powołała:

• wyrok WSA w Poznaniu z 11 grudnia 2013 r., sygn. akt I SA/Po 574/1 oraz
• interpretację indywidualną wydaną przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu Znak: ILPB1/415-1246/13-2/TW.
  

Na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego, stwierdzam co następuje:

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.), źródłem przychodów jest pozarolnicza działalność gospodarcza.

Zasady ustalania przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej zostały określone w art. 14 ww. ustawy, który w ust. 1 stanowi, że za przychód z pozarolniczej działalności gospodarczej uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

Natomiast art. 14 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy stanowi, że przychodem z działalności gospodarczej są również przychody z odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą oraz przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej składników majątku będących:

1. środkami trwałymi,
2. składnikami majątku, o których mowa w art. 22d ust. 1 ww. ustawy, z wyłączeniem składników, których wartość początkowa ustalona zgodnie z art. 22g, nie przekracza 1.500 zł,
3. wartościami niematerialnymi i prawnymi

-ujętych w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym także przychody z odpłatnego zbycia składników majątku wymienionych w lit. b), spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu użytkowego lub udziału w takim prawie nieujętych w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

Należy zauważyć, że przepis art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie wymienia wszystkich przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy. Natomiast przepis art. 14 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy, wskazuje tylko niektóre rodzaje przychodów, zaliczanych również do przychodów z działalności gospodarczej.

Dla powstania przychodu z działalności gospodarczej konieczne jest, aby określone składniki majątku były wykorzystywane w działalności gospodarczej. Przepis stanowi wyraźnie o wykorzystywanych składnikach majątku. Nie ogranicza się zatem w żadnym razie tylko do składników majątku obecnie używanych w działalności gospodarczej. Reguły gramatyczne języka polskiego nakazują przyjąć, że chodzi tu o składniki majątku, które są albo były używane, użytkowane w prowadzonej działalności gospodarczej. Przepis będzie dotyczył zatem zarówno składników majątkowych, które w chwili zbycia są używane w działalności gospodarczej, jak i składników majątkowych, które były, lecz już nie są, używane w prowadzonej działalności gospodarczej w chwili ich zbycia.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawczyni w ramach prowadzonej działalności gospodarczej zawarła umowę leasingu operacyjnego dotyczącą samochodu osobowego. W okresie trwania umowy leasingu, do kosztów podatkowych były zaliczane raty leasingowe. W czasie trwania umowy leasingu samochód był wykorzystywany w prowadzonej działalności gospodarczej. Po zakończeniu umowy leasingu samochód stał się jej własnością. We wniosku Wnioskodawczyni wskazała, że ww. samochód być może zostanie sprzedany.

Mając powyższe na względzie, stwierdzić należy, że skoro przedmiotowy samochód wykorzystywany był w ramach i na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej, a wydatki związane z jego użytkowaniem na podstawie zawartej umowy leasingu, stanowiły koszty uzyskania przychodów tej działalności, to istnieje ścisłe (przedmiotowe i funkcjonalne) powiązanie pomiędzy tym składnikiem majątku (samochodem osobowym), a prowadzoną pozarolniczą działalnością gospodarczą. Również sam fakt preferencyjnego wykupu samochodu po zakończeniu jego leasingu był następstwem zawarcia tej umowy w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. Zatem samochód wykorzystywany uprzednio w działalności gospodarczej na podstawie umowy leasingu operacyjnego, jest składnikiem majątku związanym z działalnością gospodarczą.

Zatem przychód z odpłatnego zbycia składnika majątku uprzednio wykorzystywanego w działalności gospodarczej (a więc również, ze sprzedaży używanego uprzednio przy prowadzeniu działalności gospodarczej samochodu, będącego wcześniej przedmiotem leasingu), nawet nie wprowadzonego do ewidencji związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą, stanowi przychód z działalności gospodarczej, o którym mowa w art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (o ile do sprzedaży tej dojdzie przed upływem 6 letniego terminu wynikającego z art. 10 ust. 2 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

W świetle powyższego przedstawione we wniosku stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Jednocześnie wskazać należy, że wydając niniejszą interpretację indywidualną tut. Organ zapoznał się z powołanym przez Wnioskodawcę orzeczeniem. Jednak z przyczyn szczegółowo wskazanych w niniejszej interpretacji tut. Organ nie podziela przedstawionego w nim stanowiska. Jednocześnie zauważyć należy, że w polskim systemie prawnym orzeczenia sądów nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa i są wiążące jedynie w sprawach, w których zapadły. Zgodnie bowiem z art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.), ocena prawna i wskazania, co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie ten sąd oraz organ, którego działanie lub bezczynność było przedmiotem zaskarżenia. Zatem wyroki te nie mają zastosowania, ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego, czy też zdarzenia przyszłego. Niezależnie od powyższego zauważyć należy, że powołany przez Wnioskodawcę wyrok jest nieprawomocny, co oznacza, że nie jest wyrokiem ostatecznym, a tym samym prezentowane w nim stanowisko sądu może ulec zmianie.

Natomiast powołana przez Wnioskodawczynię interpretacja indywidualna wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu dotyczy odmiennego zdarzenia przyszłego, niż będący przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej, tj. skutków podatkowych otrzymania faktury dokumentującej wykup samochodu po leasingu, wystawionej na osobę fizyczną prowadzącą działalność gospodarczą, w sytuacji przeznaczenia tego samochodu na cele osobiste leasingobiorcy oraz braku obowiązku skorygowania kosztów podatkowych o wydatki związane z tą umową, uprzednio zaliczone do tych kosztów.

Jednocześnie wskazać należy, że prawidłowość stanowiska tut. Organu w przedmiotowej sprawie potwierdza m.in. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z 27 października 2010 r. sygn. akt I SA/Gl 396/10.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.