Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPP3/443-281/14-4/LK
z 3 lipca 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 8 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 25 marca 2014 r. (data wpływu 28 marca 2014 r.) uzupełnionym w dniu 9 maja 2014 r. (data wpływu 12 maja 2014 r.) na wezwanie tut. Organu z dnia 30 kwietnia 2014 r. (skutecznie doręczone w dniu 6 maja 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie posiadania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 28 marca 2014 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie posiadania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Wniosek uzupełniony został pismem złożonym w dniu 9 maja 2014 r. (data wpływu 12 maja 2014 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie Organu z dnia 30 kwietnia 2014 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny oraz zdarzenia przyszłe:

D. (dalej: D. lub Spółka) jest spółką kapitałową utworzoną i działającą zgodnie z prawem Królestwa Belgii. Spółka należy do międzynarodowej grupy kapitałowej - Grupy A. będącej światowym liderem w produkcji przetworzonych owoców dla celów przemysłu spożywczego oraz w produkcji koncentratów soków.

Głównym przedmiotem działalności Spółki jest produkcja i handel wyrobami z owoców mrożonych (w tym mieszankami owocowymi, mrożonkami owocowymi, puree owocowym, itp.). Odbiorcami produktów Spółki są podmioty z Polski, innych państw członkowskich Unii Europejskiej oraz z państw trzecich.

Spółka nabywa surowce wykorzystywane w prowadzonej działalności (tj. głównie owoce) od podmiotów z siedzibą na terytorium Polski, innych państw członkowskich Unii Europejskiej oraz na terytorium państw trzecich. Nabywane przez D. surowce są przywożone do fabryki Spółki położonej na terytorium Belgii, gdzie podlegają przepakowaniu.

Od marca 2014 r. - celem optymalizacji łańcucha produkcji - D. zawarła z A. Sp. z o.o (dalej: A.) umowę, na podstawie której A.:

1. będzie świadczyć na rzecz Spółki usługę pakowania surowców nabywanych przez D. od kontrahentów z siedzibą na terytorium Polski oraz potencjalnie od kontrahentów z siedzibą na terytorium innych państw członkowskich Unii Europejskiej lub państw trzecich;
2. będzie sprzedawać na rzecz D. surowce (owoce), które następnie będą przepakowywane przez A. (w ramach usługi świadczonej na rzecz Spółki).
   
   

Rozważany model współpracy pomiędzy D. a A. zakłada, że surowce stanowiące własność D. (nabywane przez Spółkę od kontrahentów z siedzibą na terytorium Polski, innych państw członkowskich Unii Europejskiej oraz państw trzecich) będą przywożone do zakładu A. położonego na terytorium Polski, w którym surowce te będą przepakowywane przez A. w ramach usługi świadczonej przez A. na rzecz Spółki.

Gotowe produkty (tj. przepakowane owoce) będą dostarczane przez D. do klientów zlokalizowanych na terytorium Polski, innych państw członkowskich Unii Europejskiej oraz państw trzecich. Decyzje dotyczące dostaw towarów Spółki dokonywanych z terytorium Polski będą przy tym podejmowane przez D. w miejscu jej siedziby (tj. na terytorium Belgii).

Prace wykonywane przez A. w ramach umowy zawartej z D. będą obejmować, w szczególności:

• odbiór i rozładowywanie towarów dostarczonych do magazynu towary będą dostarczane do zakładu A. przez D.);
  

• składowanie towarów D. przed ich przepakowaniem;
  

• przepakowanie towarów;
  

• załadunek oraz wydanie przepakowanych owoców na rzecz Spółki lub kontrahentów D..
  
  
  

W trakcie całego wskazanego powyżej procesu, towary (owoce) będące przedmiotem usługi wykonywanej przez A. będą stanowić własność D.

Zakład, w którym A. będzie świadczyć usługi przepakowania na rzecz D., oraz w którym będą składowane przepakowane owoce, nie stanowi własności D. i nie będzie wynajmowany Spółce przez A. (Spółce nie przysługuje żaden tytuł prawny w stosunku do tego zakładu). Obsługa magazynu, w którym składowane będą przepakowane towary, w tym wszelkie czynności związane z wydawaniem towarów D. z magazynu prowadzona będzie przez A. w ramach usługi świadczonej na rzecz Spółki.

D. nie prowadzi na terytorium Polski żadnej innej działalności, a w szczególności nie zatrudnia w Polsce jakiegokolwiek personelu oraz nie posiada w Polsce budynków ani urządzeń technicznych niezbędnych do prowadzenia działalności gospodarczej.

Z uwagi na wykonywanie czynności podlegających opodatkowaniu VAT w Polsce, D. jest zarejestrowana w Polsce dla celów podatku VAT.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

W świetle przedstawionego powyżej stanu faktycznego, D. wnosi o potwierdzenie, że nie posiada na terytorium Polski stałego miejsca prowadzenia działalności w rozumieniu przepisowo podatku VAT.

Zdaniem Wnioskodawcy:

W opinii Spółki, w przedstawionym powyżej stanie faktycznym D. nie posiada stałego miejsca prowadzenia działalności na terytorium Polski w rozumieniu przepisów o VAT.

Poniżej Spółka przedstawia uzasadnienie swojego stanowiska.

Zarówno ustawa o VAT, jak i Dyrektywa 2006/12/WE z 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej nie zawierają definicji pojęcia „stałe miejsce prowadzenia działalności”.

Pojęcie „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej” zostało natomiast zdefiniowane w art. 11 Rozporządzenia Wykonawczego Rady UE Nr 282/2011 z 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE (dalej: Rozporządzenie), jako „dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 niniejszego rozporządzenia [tj. miejsce, w którym wykonywane są funkcje naczelnego zarządu przedsiębiorstwa] - które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej”.

W art. 11 ust. 3 Rozporządzenia wskazano ponadto, iż fakt posiadania numeru identyfikacyjnego VAT sam w sobie nie jest wystarczający, by uznać, że podatnik posiada stale miejsce prowadzenia działalności gospodarczej”.

Definicja „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej” zawarta w Rozporządzeniu jest zgodna z wykładnią tego pojęcia prezentowaną w orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej: TSUE).

W szczególności, w orzeczeniach wydanych m.in. w sprawach C-168/84 (Gunter Berkhoiz) oraz 0231/94 (Faaborg-Gelting Linien A/S) TSUE wskazał, że istnienie „stałego miejsca prowadzenia działalności” wymaga „minimalnej trwałości poprzez zgromadzenie stałych zasobów ludzkich i technicznych”.

W orzeczeniu w sprawie 0190/95 (ARO Lease BV) TSUE potwierdził ponadto, iż jeżeli spółka „nie posiada w Państwie Członkowskim własnego personelu ani trwałej struktury organizacyjnej w stopniu wystarczającym do umożliwienia sporządzania umów bądź podejmowania decyzji w zakresie zarządzania (...) nie można przyjąć, iż spółka ta posiada stałe miejsce prowadzenia działalności w tym państwie”.

Powyższe rozumienie „stałego miejsca prowadzenia działalności” zostało potwierdzone również w orzecznictwie polskich sądów administracyjnych oraz w interpretacjach organów podatkowych.

Przykładowo:

1. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie, w orzeczeniu z 4 lutego 2010 r. (sygn. I SA/Ol 805/09) stwierdził iż „dla uznania, że określone miejsce prowadzenia działalności ma charakter stały - konieczne jest istnienie w nim infrastruktury technicznej (jeśli jest konieczna do wykonywania usług) oraz personelu ludzkiego. Taka osobowo-rzeczowa struktura w stałym miejscu prowadzenia działalności powinna występować w sposób stały, tzn. powtarzalny i nieprzemijający”.
2. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, w orzeczeniu z 28 lipca 2011 r. (sygn. III SA/Wa 3326/10) odwołując się do orzecznictwa TSUE stwierdził, że „nie można uznać, że usługi wykonywane są w innym miejscu niż główne miejsce prowadzenia działalności, chyba że miejsce to jest chociaż w minimalnym stopniu stałe w związku ze stałą obecnością personelu oraz środków technicznych niezbędnych do świadczenia usług”.
3. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w orzeczeniu z 26 czerwca 2009 r. (sygn. III SA/Wa 110/09), wskazał - opierając się na orzecznictwie TSUE - iż stałe miejsce prowadzenia działalności, to miejsce „gdzie podmiot posiada zasoby ludzkie, zasoby techniczne a także infrastrukturę umożliwiającą zawieranie umów i podejmowanie decyzji zarządczych. Nadto, powyższe zasoby i infrastruktura muszą charakteryzować się pewną stałością oraz umożliwiać świadczenie usług w sposób niezależny.
4. Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie, w interpretacji z 30 lipca 2012 r. (sygn. IPPP3/443-1121/11-4/KC) potwierdził stanowisko podatnika, zgodnie z którym „dokonując oceny czy dane przedsiębiorstwo posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju czy też nie, należy zatem kierować się wskazanymi przez ustawodawcę kryteriami, tj.: wystarczającą stałością, obecnością ludzkich zasobów koniecznych do świadczenia usług w ramach tej jednostki, obecnością technicznych zasobów koniecznych do świadczenia usług w ramach tej jednostki.
   
   

Jak wskazano w opisie stanu faktycznego / zdarzenia przyszłego, D. nie posiada w Polsce jakiejkolwiek placówki. W szczególności Spółka nie posiada jakichkolwiek budynków na terytorium Polski, nie zatrudnia w Polsce pracowników oraz nie posiada urządzeń technicznych (infrastruktury) niezbędnej do wykonywania działalności gospodarczej na terytorium Polski.

Spółce nie przysługuje żaden tytuł prawny w stosunku do zakładu A., w którym spółka ta będzie świadczyć na rzecz D. usługę przepakowywania oraz w którym składowane będą przepakowane owoce (przechowywanie przepakowanych owoców stanowi element usługi nabywanej przez D. od A.).

Ponadto, decyzje biznesowe związane z dostawami towarów Spółki dokonywanymi z terytorium Polski są podejmowane w siedzibie Spółki (na terytorium Belgii).

W związku z powyższym D. stoi na stanowisku, że w stanie faktycznym przedstawionym w niniejszym wniosku, Spółka nie posiada na terytorium Polski „stałego miejsca prowadzenia działalności” w rozumieniu przepisów o VAT.

Powyższe stanowisko znajduje potwierdzenie w interpretacjach organów podatkowych. Przykładowo:

1. Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie, w interpretacji z 7 lutego 2012 r. (sygn. IPPP3/443-1504/11-2/LK) potwierdził stanowisko podatnika, zgodnie z którym zagraniczna spółka, która „w ramach importu towarów, wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów oraz zakupu krajowego nabywa surowce dla celów ich dalszego przetwarzania. (...) nabywa od K Sp. z o.o, usługi produkcyjne, polegające na wytwarzaniu z materiałów powierzonych określonych wyrobów gotowych” nie posiada stałego miejsca prowadzenia działalności na terytorium Polski.
   
   W szczególności, zdaniem Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie, w analizowanym przypadku, „Wnioskodawca nie posiada na terytorium kraju własnego zaplecza materialnego w postaci magazynów, nieruchomości itp. korzysta jedynie z infrastruktury Spółki z Grupy. Nie zatrudnia również własnych pracowników, a wszelkie prace wykonywane są przez pracowników tej Spółki w ramach usługi świadczonej na rzecz Wnioskodawcy, również decyzje dotyczące zleceń sprzedaży towarów prowadzonej z terytorium Polski są podejmowane przez Spółkę w jej miejscu siedziby. A zatem analizując powyższe kryteria w kontekście opisu sprawy; stwierdzić należy, że Spółka nie posiada stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski”.
2. Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie, w interpretacji z 18 maja 2012 r. (sygn. IPPP3/443-238/12-3/SM) stwierdził, iż „Wnioskodawca nie posiada na terytorium kraju własnego zaplecza materialnego w postaci magazynów, nieruchomości itp. Korzysta jedynie z infrastruktury (magazynu konsygnacyjnego) prowadzonego przez firmę zewnętrzną (...). Nie zatrudnia również własnych pracowników, a wszelkie prace wykonywane są przez pracowników tej firmy (...).Uwzględniając powyższe, Spółka nie będzie posiadać stałego miejsca prowadzenia działalności na terytorium polski.
   
   

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2011 r., Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług (...) podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienia prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...), natomiast przez świadczenie usług, (...) rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...) (art. 8 ust. 1).

Stosownie do art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy, podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne nabywające usługi, jeżeli łącznie spełnione są następujące warunki:

1. usługodawcą jest podatnik nieposiadający siedziby działalności gospodarczej oraz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, a w przypadku usług, do których stosuje się art. 28e, podatnik ten nie jest zarejestrowany zgodnie z art. 96 ust. 4,
   
2. usługobiorcą jest:
   • w przypadku usług, do których stosuje się art. 28b - podatnik, o którym mowa w art. 15, lub osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w art. 15, zarejestrowana lub obowiązana do zarejestrowania zgodnie z art. 97 ust. 4,
   • w pozostałych przypadkach - podatnik, o którym mowa w art. 15, posiadający siedzibę działalności gospodarczej lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju lub osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w art. 15, posiadająca siedzibę na terytorium kraju i zarejestrowana lub obowiązana do zarejestrowania zgodnie z art. 97 ust. 4;
     
     

Przepisy ust. 1 pkt 4 i 5 oraz ust. 2 stosuje się również, w przypadku gdy usługodawca lub dokonujący dostawy towarów posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, przy czym to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej lub inne miejsce prowadzenia działalności gospodarczej usługodawcy lub dokonującego dostawy towarów, jeżeli usługodawca lub dokonujący dostawy towarów posiada takie inne miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, nie uczestniczy w tych transakcjach (art. 17 ust. 1a ustawy).

Zgodnie z art. 17 ust. 2 ustawy – w przypadkach wymienionych w ust. 1 pkt 4, 5, 7 i 8, usługodawca lub dokonujący dostawy towarów nie rozlicza podatku należnego. Zatem, kwestia ustalenia, czy dostawca towarów (lub świadczący usługę) posiada stałe miejsce prowadzenia na terytorium kraju przesądza o tym, kto jest zobowiązany do rozliczenia podatku od towarów i usług (z tytuły tej dostawy czy świadczenia przedmiotowych usług).

Dla ujednolicenia stosowanych zasad dotyczących miejsca opodatkowania transakcji podlegających opodatkowaniu definicja „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej” została zawarta w Rozporządzeniu wykonawczym Rady (UE) Nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, stosowanego w tym zakresie od dnia 1 lipca 2011 r. zwanego dalej „rozporządzeniem”.

Art. 192a wspomnianej wyżej dyrektywy stanowi, że do celów określenia osób zobowiązanych do zapłaty VAT na rzecz organów podatkowych, podatnika mającego stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium państwa członkowskiego, w którym podatek jest należny, uznaje się za podatnika, który nie ma siedziby w tym państwie członkowskim, jeżeli spełnione są następujące warunki:

1. dokonuje on podlegającej opodatkowaniu dostawy towarów lub podlegającego opodatkowaniu świadczenia usług na terytorium tego państwa członkowskiego;
2. przedsiębiorstwo, które dostawca lub usługodawca posiada na terytorium tego państwa członkowskiego, nie uczestniczy w tej transakcji dostawy towarów lub świadczenia usług.
   
   

Z kolei zgodnie z art. 11 ust. 2 lit. d) ww. rozporządzenia, na użytek stosowania art. 192a dyrektywy 2006/112/WE „stałe miejsce prowadzenia działalności” oznacza dowolne miejsce – inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 niniejszego rozporządzenia – które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu świadczenie usług, które wykonuje.

Fakt posiadania numeru identyfikacyjnego VAT sam w sobie nie jest wystarczający, by uznać, że podatnik posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej – ust. 3 wyżej cytowanego art. 11 dyrektywy.

Art. 53 ust. 1 i 2 rozporządzenia wskazują ponadto, że na użytek stosowania art. 192a dyrektywy stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej podatnika uwzględnia się wyłącznie wtedy, gdy charakteryzuje się ono wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu dokonanie dostawy towarów lub świadczenie usług, w których uczestniczy. W przypadku gdy podatnik ma stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium państwa członkowskiego, w którym należny jest VAT, uznaje się, że to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej nie uczestniczy w dostawie towarów lub świadczeniu usług w rozumieniu art. 192a lit. b) dyrektywy 2006/112/WE, chyba że zaplecze techniczne i personel tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej są wykorzystywane przez tego podatnika do celów niezbędnych o realizacji podlegającej opodatkowaniu transakcji dostawy tych towarów lub świadczenia tych usług w tym państwie członkowskim – przed dostawą towarów lub świadczeniem usług lub w ich trakcie (…).

W artykule 54 wskazano, że w odniesieniu do podatnika posiadającego miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium państwa członkowskiego, w którym należny jest VAT, nie stosuje się art. 192a dyrektywy 2006/112/WE, niezależnie od tego czy to miejsce prowadzenia działalności uczestniczy w dostawie towarów lub świadczenia usług dokonywanych przez tego podatnika na terytorium tego państwa.

Pojęcie miejsca stałego prowadzenia działalności, w ocenie tut. Organu, nie sposób również rozpatrywać w oderwaniu od definicji działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług. Zgodnie z tym przepisem, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Z uwagi na wskazane w powołanym wyżej przepisie kryteria, stwierdzić należy, że podmiot posiada stałe miejsce prowadzenia działalności na terytorium kraju, jeżeli przy wykorzystaniu na jego terytorium infrastruktury oraz personelu, w sposób zorganizowany oraz ciągły, prowadzi działalność, w ramach której dokonuje czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług. Przyjąć zatem należy, że infrastruktura techniczna i zaangażowanie osobowe musi pozostawać w ścisłym związku z dokonywaniem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Zatem koniecznym jest dla uznania za stałe miejsce prowadzenia działalności aby to miejsce nie tylko wykorzystywało towary i usługi, lecz także samo mogło wykonywać czynności podlegające opodatkowaniu zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy. Jednocześnie do przyjęcia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w danym państwie nie jest koniecznie posiadanie własnego zaplecza personalnego i technicznego, podatnikowi musi jednak przysługiwać – na podstawie wymogu wystarczającej stałości miejsca działalności – porównywalna kontrola nad zapleczem personalnym i technicznym.

Z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika że Spółka jest spółką kapitałową utworzoną i działającą zgodnie z prawem Królestwa Belgii. Głównym przedmiotem działalności Spółki jest produkcja i handel wyrobami z owoców mrożonych. Odbiorcami produktów Spółki są podmioty z Polski, innych państw członkowskich Unii Europejskiej oraz z państw trzecich.

Spółka nabywa surowce wykorzystywane w prowadzonej działalności (tj. głównie owoce) od podmiotów z siedzibą na terytorium Polski, innych państw członkowskich Unii Europejskiej oraz na terytorium państw trzecich. Nabywane przez Wnioskodawcę surowce są przywożone do fabryki Spółki położonej na terytorium Belgii, gdzie podlegają przepakowaniu.

Od marca 2014 r. - celem optymalizacji łańcucha produkcji – Wnioskodawca zawarł z Polską Spółką z Grupy umowę, na podstawie której polska Spółka: będzie świadczyć na rzecz Wnioskodawcy usługę pakowania surowców nabywanych przez Wnioskodawcę od kontrahentów z siedzibą na terytorium Polski oraz potencjalnie od kontrahentów z siedzibą na terytorium innych państw członkowskich Unii Europejskiej lub państw trzecich; będzie sprzedawać na rzecz Wnioskodawcy surowce (owoce), które następnie będą przepakowywane przez polską Spółkę (w ramach usługi świadczonej na rzecz Spółki).

Rozważany model współpracy pomiędzy Wnioskodawcą a polską Spółką z Grupy zakłada, że surowce stanowiące własność Wnioskodawcy będą przywożone do zakładu Spółki polskiej położonego na terytorium Polski, w którym surowce te będą przepakowywane przez polską Spółkę w ramach świadczonej usługi. Gotowe produkty (tj. przepakowane owoce) będą dostarczane przez Wnioskodawcę do klientów zlokalizowanych na terytorium Polski, innych państw członkowskich Unii Europejskiej oraz państw trzecich. Decyzje dotyczące dostaw towarów Spółki dokonywanych z terytorium Polski będą przy tym podejmowane przez Wnioskodawcę w miejscu jej siedziby (tj. na terytorium Belgii).

Prace wykonywane przez Spółkę Polską w ramach umowy zawartej z Wnioskodawcę będą obejmować, w szczególności:

• odbiór i rozładowywanie towarów dostarczonych do magazynu towary będą dostarczane do zakładu polskiej Spółki przez Wnioskodawcę);
  

• składowanie towarów Wnioskodawcy przed ich przepakowaniem;
  

• przepakowanie towarów;
  

• załadunek oraz wydanie przepakowanych owoców na rzecz Wnioskodawcy lub kontrahentów Wnioskodawcy
  
  
  

Zakład, w którym polska Spółka będzie świadczyć usługi przepakowania na rzecz Wnioskodawcy, oraz w którym będą składowane przepakowane owoce, nie stanowi własności Wnioskodawcy i nie będzie przez Niego wynajmowany (Wnioskodawcy nie przysługuje żaden tytuł prawny w stosunku do tego zakładu). Obsługa magazynu, w którym składowane będą przepakowane towary, w tym wszelkie czynności związane z wydawaniem towarów Wnioskodawcy z magazynu prowadzona będzie przez Spółkę polską w ramach świadczonej usługi.

Wnioskodawca nie prowadzi na terytorium Polski żadnej innej działalności, a w szczególności nie zatrudnia w Polsce jakiegokolwiek personelu oraz nie posiada w Polsce budynków ani urządzeń technicznych niezbędnych do prowadzenia działalności gospodarczej. Z uwagi na wykonywanie czynności podlegających opodatkowaniu VAT w Polsce, Wnioskodawca jest zarejestrowany w Polsce dla celów podatku VAT.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą posiadania przez Spółkę stałego miejsca prowadzenia działalności na terytorium Polski w związku z dostawą towarów na terytorium kraju.

Analizując powyższe przepisy oraz biorąc pod uwagę przedstawiony we wniosku opis sprawy należy stwierdzić, że sam fakt zarejestrowania się Spółki dla celów VAT w Polsce nie implikuje posiadania przez nią stałego miejsca prowadzenia działalności w kraju, w rozumieniu przepisów o VAT. Zarejestrowanie dla celów VAT w Polsce nie może być utożsamiane z ustanowieniem stałego miejsca prowadzenia działalności na terytorium kraju, gdyż nie pociąga to za sobą przeniesienia na stałe ani zaplecza technicznego ani personelu, które zapewniłyby permanentną i niezależną działalność Spółki w kraju. Wnioskodawca nie posiada na terytorium kraju własnego zaplecza materialnego w postaci magazynów, nie zatrudnia również własnych pracowników. Wnioskodawca nabywa od Spółki z Grupy jedynie usługę polegającą na odbiorze i rozładowywaniu towarów dostarczonych do magazynu (towary będą dostarczane do zakładu Spółki z Grupy przez Wnioskodawcę); składowaniu towarów Wnioskodawcy przed ich przepakowaniem; przepakowanie towarów i załadunek oraz wydanie przepakowanych owoców na rzecz Spółki lub jej kontrahentów. Wszystkie decyzje dotyczące dostawy towarów prowadzonej z terytorium Polski są podejmowane przez Spółkę w jej miejscu siedziby tj. w Belgii. Zatem, pomimo tego, że Spółka będzie wykonywała czynności opodatkowane w Polsce dla których jest zarejestrowana dla celów VAT, to struktura jaką Wnioskodawca posiada nie pozwala na uznanie, że Spółka posiada na terytorium kraju stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Zatem, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie posiadania przez Spółkę stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. 2012, poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.