Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPP2/443-638/14-4/KOM
z 9 października 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy - przedstawione we wniosku z dnia 4 lipca 2014 r. (data wpływu 9 lipca 2014 r.), uzupełnionym pismem z dnia 26 września 2014 r. (data wpływu 29 września 2014 r), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie nie uznania Strony za podatnika VAT z tytułu sprzedaży udziału w nieruchomości wspólnej oraz braku obowiązku dokumentowania tej transakcji fakturą VAT - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 9 lipca 2014 r. wpłynął wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie nie uznania Strony za podatnika VAT z tytułu sprzedaży udziału w nieruchomości wspólnej oraz braku obowiązku dokumentowania tej transakcji fakturą VAT. Wniosek został uzupełniony pismem z dnia 26 września 2014 r. (data wpływu 29 września 2014 r) będącym odpowiedzią na wezwanie tut. Organu z dnia 19 września 2014 r. znak IPPP2/443-638/14-2/KOM (skutecznie doręczone dnia 22 września 2014 r.).

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawczyni jest osobą fizyczną nieprowadzącą działalności gospodarczej. Ponieważ opisywane zdarzenie przyszłe, dotyczy sprzedaży nieruchomości, której jest współwłaścicielką, to na wstępie opisuje status prawno-własnościowy nieruchomości, ponieważ ma to znaczenie dla sprawy.

Nieruchomość tę nabył mąż Wnioskodawczyni, dnia 30 listopada 2004 r. na podstawie aktu notarialnego (Repertorium A Nr …...). Dla wzmiankowanej nieruchomości Sąd Rejonowy w O. prowadzi Księgę Wieczystą nr …........ W momencie nabycia nieruchomości, mąż był (i nadal jest) przedsiębiorcą zarejestrowanym w ewidencji działalności gospodarczej. Od początku prowadzenia działalności gospodarczej jest on czynnym zarejestrowanym podatnikiem VAT. Przy nabyciu nieruchomości oświadczył on, że:

1. kupuje działkę, jako właściciel firmy „D.” …...,
   
2. dokonuje nabycia „do majątku odrębnego, za fundusze z majątku odrębnego”,
   
3. z żoną, czyli z Wnioskodawczynią, nie zawierał małżeńskich umów majątkowych, co przy Akcie zostało potwierdzone przez jej oświadczenie.
   
   

W tym miejscu Wnioskodawczyni wyjaśnia, że oświadczenia wskazane w punkcie b) nie były zgodne ze stanem faktycznym, ponieważ mąż nabył działkę w rzeczywistości z majątku wspólnego (dorobkowego). Oświadczenia Wnioskodawczyni i męża wynikały z niewiedzy, ponieważ myśleli, że majątek nabyty do działalności gospodarczej i w rzeczywistości sfinansowany z dochodów z tejże działalności, stanowi majątek odrębny męża. Małżonkowie nie zostali też w tej kwestii pouczeni przez Notariusza. Reasumując, mimo powyższych oświadczeń, Wnioskodawczyni i mąż z mocy prawa stali się współwłaścicielami wzmiankowanej nieruchomości w ramach wspólności majątkowej małżeńskiej. Jednakże Sąd Rejonowy w Otwocku na podstawie wniosku złożonego przez Notariusza ujawnił pierwotnie tylko męża, jako właściciela w księdze wieczystej w roku 2004.

Zakup działki zgodnie z ówczesnymi przepisami nie był przedmiotem podatku VAT.

Zakupiona nieruchomość nigdy nie była ujęta w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych działalności męża. Wnioskodawczyni też nigdy nie prowadziła na niej działalności gospodarczej.

Na nabytej działce małżonkowie zaczęli od 2007 r. wznosić budynek handlowo-mieszkalny, zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy nr …. z dnia 18 lutego 2005 r. oraz pozwoleniem budowlanym. Według decyzji, 80% powierzchni użytkowej budynku stanowiła część handlowa, a 20% powierzchni użytkowej część mieszkalna.

Ponieważ budynek miał jednocześnie służyć działalności gospodarczej (działalność handlowa - prowadzenie sklepu z materiałami budowlanymi) oraz celom osobistym (część mieszkalna) w proporcji 80/20, mąż dokonywał odliczeń VAT naliczonego związanego ze wznoszeniem tego budynku (od 80% wartości faktur zakupowych). Inwestycja do dnia dzisiejszego nie została zakończona, a więc budynek nie został zasiedlony ani w części mieszkalnej, ani w części handlowej.

Dnia 20 grudnia 2012 r., działając w obliczu zagrożenia życia po wypadku męża, Wnioskodawczyni zawarła z mężem umowę darowizny wzmiankowanej nieruchomości (Akt notarialny: Repertorium A Nr ….........).

Na podstawie tegoż Aktu notarialnego z dnia 20 grudnia 2012 r. w księdze wieczystej ujawniono jako współwłaścicieli w częściach równych Wnioskodawczynię oraz jej męża.

Po analizie złożonej sytuacji własności wzmiankowanej nieruchomości Wnioskodawczyni uważa, że:

• od dnia zakupu nieruchomości (30 listopada 2004 r.) Wnioskodawczyni i mąż byli współwłaścicielami nieruchomości, ponieważ nieruchomość została zakupiona z majątku wspólnego do majątku wspólnego,
  
• umowa darowizny nieruchomości w tym kontekście nie mogła wywrzeć skutku, ponieważ mąż nie mógł dokonać rozporządzenia majątkiem, który nie należał wyłącznie do niego zgodnie z zasadą, że nikt nie może przenieść na drugiego więcej prawa, niż sam posiada (nemo plus iuris in alium transfere potest quam ipse habet),
  
• ujawnienie 50% części ułamkowej współwłasności nieruchomości Wnioskodawczyni odzwierciedliło tylko stan zgodny z prawem istniejący od dnia 30 listopada 2004 r.,
  
  

a zatem Wnioskodawczyni była w sposób nieprzerwany współwłaścicielką nieruchomości od daty jej nabycia w roku 2004.

Jak wspomniała Wnioskodawczyni, obecnie planuje wraz z mężem sprzedaż wzmiankowanej nieruchomości. Przychód ze sprzedaży przypadnie po połowie na każdego z małżonków. Mąż wystawi fakturę na 80% wartości swojego udziału w przychodzie z tytułu sprzedaży ułamkowej części nieruchomości.

W uzupełnieniu z dnia 26 września 2014 r. (data wpływu 29 września 2014 r.) Wnioskodawczyni wskazała, że nie jest podatnikiem podatku VAT w jakimkolwiek zakresie, a darowizna nieruchomości nie była opodatkowana podatkiem VAT, co skutkowałoby prawem do odliczenia podatku VAT z tytułu tej transakcji. W stosunku do sprzedawanej części nieruchomości Wnioskodawczyni nie podejmowała i nie zamierza podejmować żadnych aktywnych działań marketingowych (typu reklama) oraz nie będzie podejmowała jakichkolwiek czynności wymagających zaangażowania własnych środków finansowych. Ponadto Wnioskodawczyni wskazała, że nieruchomość (w tym jej część) nigdy nie była przedmiotem najmu, dzierżawy ani innej umowy o podobnym charakterze.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie w zakresie podatku od towarów i usług:

1. Czy sprzedając nieruchomość (część ułamkową nieruchomości), jako osoba nieprowadząca działalności gospodarczej, Wnioskodawczyni nie stanie się podatnikiem VAT w rozumieniu art. 15 ust. 1 i 2 ustawy o VAT?
   
2. Jeżeli Wnioskodawczyni nie stanie się podatnikiem VAT, to czy wystarczającym dokumentem rozliczeniowym dla Wnioskodawczyni i nabywcy będzie akt notarialny umowy sprzedaży, natomiast tylko mąż będzie zobowiązany do udokumentowania transakcji sprzedaży zgodnie z przepisami VAT (fakturą)?
   
   

Stanowisko Wnioskodawcy:

Ad. a.

Sprzedając nieruchomość Wnioskodawczyni nie będzie działała jako podatnik VAT, gdyż jest to sprzedaż z majątku osobistego, który nie służył działalności gospodarczej Wnioskodawczyni.

Ponadto planowana transakcja sprzedaży będzie dla Wnioskodawczyni transakcją jednorazową bez zamiaru prowadzenia działalności gospodarczej w zakresie obrotu nieruchomościami. Zgodnie z zapisem art. 15 ust. 2 ustawy VAT „2. Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody.

Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych”.

Jak więc widać, jednorazowa sprzedaż części ułamkowej własności nieruchomości, która nie była wykorzystywana w ramach działalności gospodarczej, będzie dla Wnioskodawczyni poza VAT, ponieważ będzie transakcją dotyczącą majątku osobistego. Wnioskodawczyni pragnie ponadto przypomnieć, że z jej perspektywy nieruchomość miała być wykorzystywana tylko na cele osobiste w części mieszkalnej wznoszonego budynku.

Ad. b.

W konsekwencji, skoro sprzedając część ułamkową własności nieruchomości, Wnioskodawczyni nie nabędzie statusu podatnika VAT, to nie ma obowiązku dokumentowania sprzedaży zgodnie z przepisami VAT. W szczególności, nie ma obowiązku wystawienia faktury VAT. Fakturę taką natomiast powinien wystawić jej mąż jako czynny podatnik VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Stosownie do art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.) - zwanej dalej ustawą - opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez dostawę towarów - zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy - rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii (art. 2 pkt 6 ustawy).

Zatem grunty spełniają definicję towaru wynikającą z powyższego przepisu, a ich sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.

Należy wskazać, że towarem jest również udział w prawie własności lub użytkowaniu wieczystym nieruchomości. Jest to zgodne z normami unijnymi, ponieważ w myśl art. 15 ust. 2 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.UE L Nr 347.1 ze zm.) - zwanej dalej Dyrektywą - państwa członkowskie mogą uznać za rzeczy:

• określone udziały w nieruchomości,
  prawa rzeczowe dające ich posiadaczowi
• prawo do korzystania z nieruchomości,
  
• udziały i inne równoważne udziałom tytuły prawne dające ich posiadaczowi prawne lub faktyczne prawo własności lub posiadania nieruchomości lub jej części.
  
  

Problematyka współwłasności została uregulowana w art. 195–221 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r., poz. 121 ze zm.). Ze współwłasnością mamy do czynienia wtedy, gdy własność tej samej rzeczy przysługuje niepodzielnie kilku osobom.

Jak stanowi art. 196 § 1 Kodeksu cywilnego - współwłasność jest albo współwłasnością w częściach ułamkowych, albo współwłasnością łączną. Współwłasność łączną regulują przepisy dotyczące stosunków, z których ona wynika. Do współwłasności w częściach ułamkowych stosuje się przepisy niniejszego działu (art. 196 § 2 tego Kodeksu).

W przypadku współwłasności nieruchomości określonej w częściach ułamkowych, każdy ze współwłaścicieli ma określony ułamkiem udział w nieruchomości.

Każdy ze współwłaścicieli może rozporządzać swoim udziałem bez zgody pozostałych współwłaścicieli (art. 198 Kodeksu cywilnego).

Zatem współwłaściciel ma względem swego udziału pozycję wyłącznego właściciela. Rozporządzanie udziałem polega na tym, że współwłaściciel może zbyć swój udział.

Z kolei w myśl art. 31 § 1 ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. z 2012 r., poz. 788, z późn. zm.), z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny). Przedmioty majątkowe nieobjęte wspólnością ustawową należą do majątku osobistego każdego z małżonków.

Zatem istotą wspólności majątkowej małżeńskiej, zarówno ustawowej, jak i umownej, jest to, że każdy z małżonków jest współwłaścicielem poszczególnych składników majątku wspólnego (dorobkowego) na zasadach współwłasności łącznej (bezudziałowej).

W świetle art. 35 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, w czasie trwania wspólności ustawowej żaden z małżonków nie może żądać podziału majątku wspólnego. Nie może również rozporządzać ani zobowiązywać się do rozporządzania udziałem, który w razie ustania wspólności przypadnie mu w majątku wspólnym lub w poszczególnych przedmiotach należących do tego majątku.

Natomiast zgodnie z art. 37 § 1 pkt 1 ww. Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, zgoda drugiego małżonka jest potrzebna do dokonania czynności prawnej prowadzącej do zbycia, obciążenia, odpłatnego nabycia nieruchomości lub użytkowania wieczystego, jak również prowadzącej do oddania nieruchomości do używania lub pobierania z niej pożytków.

Należy wskazać, że na gruncie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług zarówno sprzedaż udziału we współwłasności gruntu na podstawie art. 198 Kodeksu cywilnego, jak i sprzedaż wspólnego gruntu za zgodą wszystkich współwłaścicieli na podstawie art. 199 Kodeksu cywilnego, stanowi odpłatną dostawę towarów.

Nie każda czynność stanowiąca dostawę towarów - w rozumieniu art. 7 ustawy - podlega jednak opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, ponieważ aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

W świetle art. 15 ust. 1 ustawy - podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel i rezultat takiej działalności.

Jak wynika natomiast z art. 15 ust. 2 ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

W kontekście powyższego należy stwierdzić, że każdy, kto dokonuje czynności, które są konieczne do przyszłego wykorzystania nieruchomości dla celów działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, powinien być uznany za podatnika podatku od towarów i usług.

Natomiast nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych, okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej, czy zarejestrowanej działalności gospodarczej. Dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, również nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

Z przedstawionych przepisów wynika więc, że jeśli osoba fizyczna dokonuje zbycia ze swojego majątku prywatnego nieruchomości gruntowej, a czynność ta wykonywana jest jednorazowo lub okazjonalnie, w warunkach wskazujących, że działanie to nie jest czynione z zamiarem jego powtarzania (kontynuowania) i nie zmierza do nadania mu stałego charakteru, transakcja taka nie może być uznana za działalność gospodarczą, w rozumieniu cytowanego wyżej art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług.

Mając powyższe uwagi na względzie należy stwierdzić, że uznanie, czy dany podmiot w odniesieniu do konkretnej czynności działa jako podatnik podatku od towarów i usług, wymaga oceny każdorazowo odnoszącej się do okoliczności faktycznych danej sprawy.

Konieczne jest zatem ustalenie, czy w świetle zaprezentowanego opisu sprawy, Wnioskodawczyni, w celu dokonania dostawy udziału w nieruchomości podjęła/będzie podejmowała aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, co skutkowałoby koniecznością uznania jej za podmiot prowadzący „działalność gospodarczą” w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od towarów i usług, czy też zbycie to nastąpi w ramach zarządu jej majątkiem prywatnym.

Przyjęcie, że dany podmiot sprzedając grunt działa w charakterze podatnika prowadzącego handlową działalność gospodarczą (jako handlowiec) wymaga ustalenia, czy jego działalność w tym zakresie przybiera formę zawodową (profesjonalną). Przejawem zaś takiej aktywności określonej osoby w zakresie obrotu nieruchomościami, która może wskazywać, że jej czynności przybierają formę zorganizowaną może być np.: nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług deweloperskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym, na tego rodzaju aktywność „handlową” wskazywać musi ciąg powyżej przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.

W rozumieniu powyższych twierdzeń pomóc mogą zapisy orzeczenia Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 29 października 2007 r., sygn. akt I FPS 3/07, w myśl którego formalny status danego podmiotu jako podatnika zarejestrowanego, a także okoliczność, że dana czynność została wykonana wielokrotnie lub jednorazowo, lecz z zamiarem częstotliwości nie mogą przesądzać o opodatkowaniu tej czynności bez każdorazowego ustalenia, czy w odniesieniu do konkretnej czynności podmiot ten występował w charakterze podatnika podatku VAT.

Zatem jak już wskazano w kwestii opodatkowania dostawy gruntów istotne jest, czy w świetle zaprezentowanego we wniosku opisu sprawy Wnioskodawczyni w celu dokonania sprzedaży udziału w nieruchomości podjęła/podejmie jakiekolwiek aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producenta, handlowca i usługodawcę w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, co skutkowałoby koniecznością uznania jej za podmiot prowadzący działalność gospodarczą w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od towarów i usług, czy też sprzedaż nastąpi w ramach zarządu majątkiem prywatnym. Zwykłe nabycie lub sprzedaż rzeczy nie stanowi wykorzystywania w sposób ciągły majątku rzeczowego w celu uzyskania z tego tytułu dochodu w rozumieniu art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej – (a tym samym art. 15 ust. 2 ustawy) jako, że jedynym przychodem z takich transakcji może być ewentualny zysk ze sprzedaży tej rzeczy.

Ponadto, jak wynika z orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 15 września 2011 r. w sprawach C-180/10 i C-181/10, dostawę gruntu przeznaczonego pod zabudowę należy uznać za objętą podatkiem od wartości dodanej, pod warunkiem, że transakcja ta nie stanowi jedynie czynności związanej ze zwykłym wykonywaniem prawa własności.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawczyni nabyła udział w nieruchomości - w drodze darowizny sporządzonej w formie aktu notarialnego - od swojego męża dnia 20 grudnia 2012 r. i od tego momentu była ujawniona w księdze wieczystej jako współwłaściciel nieruchomości w częściach równych wraz z mężem. Darowizna nie była opodatkowana podatkiem VAT. Na nieruchomości mąż Wnioskodawczyni zaczął w 2007 r. wznosić budynek handlowo-mieszkalny, zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy oraz pozwoleniem budowlanym. Budynek miał służyć w 80% działalności gospodarczej męża (działalność handlowa - prowadzenie sklepu z materiałami budowlanymi) oraz w 20% celom osobistym (część mieszkalna), jednakże do dnia dzisiejszego inwestycja nie została zakończona, a więc budynek nie został zasiedlony ani w części mieszkalnej, ani w części handlowej. Wnioskodawczyni nigdy nie wykorzystywała tej nieruchomości w swojej działalności gospodarczej, nigdy nie była też podatnikiem podatku VAT w jakimkolwiek zakresie. W stosunku do sprzedawanej części nieruchomości Wnioskodawczyni nie podejmowała i nie zamierza podejmować żadnych aktywnych działań marketingowych (typu reklama) oraz nie podejmowała i nie będzie podejmować jakichkolwiek czynności wymagających zaangażowania własnych środków finansowych. Ponadto nieruchomość (w tym jej część) nigdy nie była przedmiotem najmu, dzierżawy ani innej umowy o podobnym charakterze. Sprzedaż udziału będzie dla Wnioskodawczyni transakcją w zakresie dysponowania majątkiem prywatnym, osobistym.

Należy tu wspomnieć, że zgodnie z art. 888 § 1 ustawy Kodeks cywilny, przez umowę darowizny darczyńca zobowiązuje się do bezpłatnego świadczenia na rzecz obdarowanego kosztem swojego majątku. Świadczenie darczyńcy może polegać na działaniu lub zaniechaniu działania. Istotna cechą darowizny jest jej bezpłatny charakter. Oznacza to, że druga strona umowy nie zobowiązuje się do jakiegokolwiek świadczenia w zamian za uczynioną darowiznę.

Z opisu zdarzenia przyszłego nie wynika taka aktywność Wnioskodawczyni, która wykraczałaby poza ramy czynności związanych ze zwykłym wykonywaniem prawa własności. Od momentu otrzymania darowizny nieruchomość nie była wykorzystywana w żaden sposób do celów zarobkowych (w tym w szczególności w zakresie obrotu nieruchomościami, najmu, dzierżawy). W niniejszej sprawie Wnioskodawczyni nie podjęła również ciągu działań (takich jak: nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, uzbrojenie terenu, ogłoszenie w prasie w poszukiwaniu nabywców itd.), które wskazywałyby na aktywność w zakresie obrotu nieruchomościami. Ponadto, należy również podkreślić, że Zainteresowana otrzymała ww. udział w darowiźnie od męża, który rozpoczął na nieruchomości budowę budynku usługowo-mieszkalnego, jednakże do dnia dzisiejszego cel ten nie został osiągnięty, gdyż budowa budynku została zaniechana.

A zatem, w tej sprawie brak jest przesłanek pozwalających uznać Wnioskodawczynię za podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy, prowadzącego działalność gospodarczą, w myśl art. 15 ust. 2 ustawy, polegającą na handlu nieruchomościami. Jak wcześniej wyjaśniono, aby uznać określoną sprzedaż za opodatkowaną podatkiem VAT nie wystarcza stwierdzić jedynie, że nastąpiła dostawa towarów, lecz wymagane jest określenie podmiotu dokonującego dostawy za występującego w związku ze sprzedażą jako podatnika podatku od towarów i usług. W niniejszej sprawie takich przesłanek brak.

Z uwagi na to, sprzedaż udziału w nieruchomości należącej do majątku wspólnego Wnioskodawczyni i jej męża, oznaczać będzie działanie Strony w sferze prywatnej, do której unormowania ustawy o VAT nie mają zastosowania. Sprzedając udział w nieruchomości Wnioskodawczyni skorzysta z przysługującego jej prawa do rozporządzania własnym majątkiem, zatem czynność ta nie oznacza wykonywania działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, a zatem nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT. Tym samym, Wnioskodawczyni nie będzie zobowiązana do zapłaty podatku VAT z tytułu tej sprzedaży.

Zgodnie z art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy – podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem.

W myśl art. 106b ust. 2 ustawy – podatnik nie jest obowiązany do wystawienia faktury w odniesieniu do sprzedaży zwolnionej od podatku na podstawie art. 43 ust. 1, art. 113 ust. 1 i 9 lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3.

Skoro zatem, Wnioskodawczyni z tytułu planowanej transakcji zbycia udziału w nieruchomości nie będzie podatnikiem w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy, to takiej transakcji nie musi ona dokumentować fakturą VAT.

Zatem stanowisko Wnioskodawczyni, że sprzedając część ułamkową własności nieruchomości, nie nabędzie ona statusu podatnika VAT, a więc nie ma obowiązku dokumentowania sprzedaży zgodnie z przepisami VAT, tj. nie ma obowiązku wystawienia faktury VAT, należy uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji indywidualnej.

Organ informuje, że w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych, została wydana odrębna interpretacja znak IPPB1/415-781/14-2/MS1.

Organ zauważa ponadto, że w myśl w art. 14c § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, interpretacja indywidualna zawiera ocenę stanowiska wnioskodawcy wraz z uzasadnieniem prawnym tej oceny. Z powyższych przepisów wynika więc, że przedmiotem interpretacji może być jedynie ocena stanowiska Wnioskodawcy dotyczącego przedstawionego stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Organ wydający interpretację nie jest natomiast uprawniony do analizowania i oceny załączonych do wniosku o interpretację dokumentów, gdyż nie przeprowadza postępowania dowodowego, a zatem jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego) przedstawionym przez Wnioskodawcę i jego stanowiskiem.

Jednocześnie zauważa się, że stosownie do art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej, minister właściwy do spraw finansów publicznych na wniosek zainteresowanego, wydaje w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). W niniejszej sprawie powyższa interpretacja indywidualna nie wywiera zatem skutku prawnego dla męża Wnioskodawczyni.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.