Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPP3/443-865/14/AŚ
z 4 listopada 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) – Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z 11 lipca 2014 r. (data wpływu 23 lipca 2014 r.), uzupełnionym pismem z 23 października 2014 r. (data wpływu 27 października 2014 r.), o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług oraz Ordynacji podatkowej w zakresie:

• uznania Wnioskodawcy za podatnika od towarów i usług
• możliwości zarejestrowania się Wnioskodawcy jako czynnego podatnika VAT
• sposobu wystawiania faktur w imieniu Wnioskodawcy przez przedstawiciela ustawowego
• sposobu podpisywania deklaracji podatkowych w imieniu Wnioskodawcy przez przedstawiciela ustawowego

–jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 23 lipca 2014 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług oraz Ordynacji podatkowej w zakresie:

• uznania Wnioskodawcy za podatnika od towarów i usług
• możliwości zarejestrowania się Wnioskodawcy jako czynnego podatnika VAT
• sposobu wystawiania faktur w imieniu Wnioskodawcy przez przedstawiciela ustawowego
• sposobu podpisywania deklaracji podatkowych w imieniu Wnioskodawcy przez przedstawiciela ustawowego
  
  

Wniosek został uzupełniony pismem z 23 października 2014 r. (data wpływu 27 października 2014 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie z 14 października 2014 r. znak: IBPP3/443-865/14/AŚ.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest osoba małoletnią. Zgodnie z aktem poświadczenia dziedziczenia z dnia 27 grudnia 2013 na podstawie testamentu z dnia 7 maja 2013 roku Wnioskodawca nabył w dniu 27 grudnia 2013 r. wraz z siostrą przyjmując spadek z dobrodziejstwem inwentarza na mocy testamentu, własność udziału w nieruchomościach, których właścicielem był zmarły ojciec Wnioskodawcy. Nieruchomości do chwili śmierci ojca były wynajmowane w ramach prowadzonej przez zmarłego ojca jednoosobowej działalności gospodarczej. Wynajem tych nieruchomości był opodatkowywany również podatkiem VAT.

Nieruchomości są wynajmowane nadal i z tego tytułu Wnioskodawca otrzymuje przychody. W testamencie zmarły ojciec Wnioskodawcy ustanawia zarząd nad odziedziczonym przez Wnioskodawcę majątkiem, w szczególności nieruchomościami, który to zarząd mają sprawować łącznie trzy osoby: matka Wnioskodawcy, brat zmarłego ojca Wnioskodawcy oraz siostra zmarłego ojca Wnioskodawcy. Przedstawicielem prawnym Wnioskodawcy zgodnie z Kodeksem Cywilnym oraz Kodeksem Rodzinnym i opiekuńczym jest jego matka, dodatkowo po śmierci ojca Wnioskodawca odziedziczył również wraz z siostrą udział w spółce cywilnej. W zakresie wykonywania praw z tego udziału zmarły ojciec Wnioskodawcy wyznaczył jako przedstawiciela Wnioskodawcy – przedstawiciela ustawowego, czyli matkę Wnioskodawcy. Na początku roku 2014 matka Wnioskodawcy złożyła wnioski o nadanie numeru NIP dla Wnioskodawcy i siostry Wnioskodawcy oraz wniosek VAT-5. Dnia 24 stycznia 2014 Naczelnik Urzędu Skarbowego w zarejestrował Wnioskodawcę jako podatnika VAT o Numerze Identyfikacji Podatkowej, w związku z tym faktem co miesiąc Wnioskodawca wystawia wraz z siostrą Faktury VAT za wynajmowane lokale, na których podpisuje się matka Wnioskodawcy. Pieniądze z tego tytułu gromadzone są na specjalnym koncie , założonym przez zarząd i z tego konta co miesiąc Wnioskodawca składa deklarację VAT-7 dla podatku od towarów i usług oraz płaci podatek dochodowy PIT- 5L., wszystkie podatki odprowadzane są do Urzędu Skarbowego. Natomiast przychody za rok 2013 ze spółki cywilnej zostały rozliczone wraz z przychodami matki Wnioskodawcy.

Stroną umów najmu jest Wnioskodawca jako Spadkobierca wraz z siostrą. Pierwotnie umowy najmu zawarł Spadkodawca a Wnioskodawca wraz z siostrą stał się ich stroną ze względu na zapisy testamentowe i prawo spadkowe.

Umowy nie były przepisywane i aneksowane, gdyż nie ma takiej konieczności i tym bardziej zgoda Przedstawiciela Ustawowego nie jest wymagana, gdyż były one zawierane przez Spadkodawcę a w wyniku spadkobrania ich stroną stał się Wnioskodawca, natomiast w przyszłości nowe umowy najmu będą zawierane w imieniu Wnioskodawcy przez przedstawiciela ustawowego i za jego zgodą.

Przez zwroty użyte w pytaniach oraz własnym stanowisku: „podatku (podatkiem) od wartości dodanej VAT” Wnioskodawca rozumie przepisy ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy podatnikiem podatku od wartości dodanej VAT z tytułu najmu jest Wnioskodawca, czy też mama Wnioskodawcy powinna rozliczać podatek od wartości dodanej VAT? (pytanie oznaczone nr 4 we wniosku ORD-IN)
2. Czy, jeżeli to Wnioskodawca jest podatnikiem VAT, to, czy jako nieletni może zarejestrować się jako podatnik VAT czynny? (pytanie oznaczone nr 5 we wniosku ORD-IN)
3. Jeżeli w zakresie opodatkowania podatkiem od własności dodanej VAT z tytułu najmu (zgodnie z pytaniem 4) jest Wnioskodawca, to czy faktury w imieniu Wnioskodawcy wystawia mama Wnioskodawcy, czyli przedstawiciel ustawowy Wnioskodawcy? (pytanie oznaczone nr 6 we wniosku ORD-IN)
4. Jeżeli w zakresie opodatkowania podatkiem od wartości dodanej z tytułu najmu jest Wnioskodawca to, czy deklaracje na podatek VAT w imieniu Wnioskodawcy podpisuje mama Wnioskodawcy jako przedstawiciel ustawowy Wnioskodawcy? (pytanie oznaczone nr 7 we wniosku ORD-IN)
   
   

Stanowisko Wnioskodawcy:

1. Zdaniem Wnioskodawcy w zakresie opodatkowania podatkiem od wartości dodanej VAT Wnioskodawca jest podatnikiem tego podatku, gdyż spełnia przesłanki do uznania go jako osobę prowadzącą działalność gospodarczą w kontekście ustawy o podatku od wartości dodanej gdyż w sposób zorganizowany i ciągły świadczy usługi najmu i w związku z tym Wnioskodawca powinien się zarejestrować jako podatnik VAT czynny. (stanowisko oznaczone we wniosku ORD-IN numerem 4)
2. Zdaniem Wnioskodawcy, w związku z tym, że Wnioskodawca jest podatnikiem VAT, to może zarejestrować się jako podatnik VAT czynny (stanowisko oznaczone we wniosku ORD-IN numerem 5)
3. Zdaniem Wnioskodawcy, faktury za najem wystawia Wnioskodawca reprezentowany przez swoją mamę jako przedstawiciela ustawowego i na dokumencie faktury mama Wnioskodawcy wpisuje adnotację „Faktura wystawiona przez przedstawiciela ustawowego (imię i nazwisko mojej mamy)”. (stanowisko oznaczone we wniosku ORD-IN numerem 6)
4. Deklarację na podatek VAT, zdaniem Wnioskodawcy w imieniu Wnioskodawcy podpisuje i składa mama Wnioskodawcy jego przedstawiciel ustawowy. (stanowisko oznaczone we wniosku ORD-IN numerem 7)
   
   

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

W świetle art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy przez dostawę, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Zgodnie z unormowaniem zawartym w art. 2 pkt 6 ustawy, pod pojęciem towarów rozumie się przez to rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Natomiast stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Z powyższych przepisów wynika, że aby uznać dane świadczenie za czynność opodatkowaną na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług musi być to świadczenie odpłatne, musi istnieć konkretny podmiot, beneficjent, który ponosi z wyświadczenia usługi korzyść, nawet potencjalną.

Zgodnie z zapisem art. 659 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2014 r. poz. 121), przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz.

Należy zauważyć, że umowa najmu jest cywilnoprawną umową nakładającą na strony – zarówno wynajmującego, jak i najemcę – określone przepisami obowiązki. Wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz. Przy czym – jak wynika z art. 659 § 2 ww. ustawy czynsz może być oznaczony w pieniądzach lub w świadczeniach innego rodzaju. Zatem umówiony między stronami czynsz jest wynagrodzeniem za możliwość korzystania z cudzej rzeczy i stanowi świadczenie wzajemne należne za używanie nieruchomości.

Stosownie do art. 195 ww. ustawy Kodeks cywilny, własność tej samej rzeczy może przysługiwać niepodzielnie kilku osobom (współwłasność).

Współwłasność nie jest instytucją samodzielną, stanowi odmianę własności i cechuje się tym, że własność rzeczy (ruchomej lub nieruchomej) przysługuje kilku podmiotom, a jak stanowi art. 198 cyt. ustawy Kodeks cywilny każdy ze współwłaścicieli może rozporządzać swoim udziałem bez zgody pozostałych współwłaścicieli.

Natomiast z przepisu art. 206 Kodeks cywilny wynika, że każdy ze współwłaścicieli jest uprawniony do współposiadania rzeczy wspólnej oraz do korzystania z niej w takim zakresie, jaki daje się pogodzić ze współposiadaniem i korzystaniem z rzeczy przez pozostałych współwłaścicieli.

Zgodnie z powołanym wyżej przepisem każdy ze współwłaścicieli ma uprawnienie do bezpośredniego korzystania z rzeczy wspólnej. Może posiadać całą rzecz i korzystać z całej rzeczy. Identyczne uprawnienia przysługują pozostałym współwłaścicielom.

Korzystanie z rzeczy wspólnej obejmuje możliwość używania rzeczy. Prawo do współużytkowania rzeczy wspólnej obejmuje również uprawnienia do pobierania pożytków i partycypowania w innych przychodach rzeczy. Zakres tych uprawnień określony jest wielkością udziału każdego ze współwłaścicieli. W analogiczny sposób obciążają współwłaścicieli wydatki i ciężary związane z rzeczą wspólną.

Identyczna sytuacja występuje w sytuacji najmu nieruchomości. Ryzyko ekonomiczne związane z najmem nieruchomości obciążać będzie również wszystkich współwłaścicieli (pożytki z nieruchomości przypadają bowiem współwłaścicielom w stosunku do ich udziału).

Zatem w przypadku współwłaścicieli nieruchomości, jeśli są to osoby fizyczne, dla celów podatku od towarów i usług traktuje się je w taki sam sposób jak inne osoby fizyczne. Wynika to z postanowień Działu IV ww. ustawy Kodeks cywilny, w którym mówi się, iż współwłasność stanowi odmianę własności i wyraża się tym, że własność określonej rzeczy ruchomej lub nieruchomości przysługuje co najmniej dwóm podmiotom. Oznacza to, że każdego ze współwłaścicieli należy traktować jako odrębny podmiot praw i obowiązków na gruncie podatku od towarów i usług.

Niewątpliwie, oddanie w ramach umowy najmu, tj. czynności cywilnoprawnej innemu podmiotowi nieruchomości skutkuje uzyskiwaniem korzyści majątkowej po stronie wynajmującego i tym samym stanowi odpłatne świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy i podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na mocy przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Aby jednak dostawa podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, musi być dokonana przez podatnika podatku od towarów i usług w ramach prowadzonej działalności gospodarczej.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – zgodnie z ust. 2 powołanego artykułu – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Cytowany wyżej art. 15 ust. 2 ustawy, na mocy ustawy z dnia 7 grudnia 2012 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw, z dniem 1 kwietnia 2013 r. (Dz.U. z 2013 r. poz. 35), otrzymuje brzmienie: „działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych”.

Zatem, biorąc pod uwagę powyższe przepisy należy stwierdzić, że najem, wypełnia określoną w art. 15 ust. 2 ustawy o VAT definicję działalności gospodarczej, jeżeli wykonywany jest w sposób ciągły dla celów zarobkowych (zawierane umowy najmu mają zazwyczaj długotrwały charakter, a uzyskiwane korzyści z tego tytułu są w zasadzie stałe). Zatem istotnym jest wykorzystanie towaru w sposób ciągły dla celów zarobkowych. W rozumieniu wyżej cytowanych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług świadczenie usług najmu nieruchomości jest działalnością gospodarczą, a wykonujący te czynności podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na zasadach określonych w przepisach regulujących ten podatek.

Podatnikiem podatku VAT może być każda osoba, która dokonuje czynności opodatkowanych, przy czym czynności te powinny być związane z działalnością zdefiniowaną jako działalność gospodarcza, przez którą rozumieć należy wykorzystywanie towarów i wartości niematerialne i prawne w celach zarobkowych.

W kontekście omawianej sprawy należy wskazać, że zgodnie z art. 7 § 1 cytowanej w sentencji ustawy Ordynacja podatkowa, podatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, podlegająca na mocy ustaw podatkowych obowiązkowi podatkowemu.

Byt prawny podatnika – osoby fizycznej, na którego przepisy podatkowe nakładają obowiązek podatkowy ustaje z chwilą jego śmierci.

Organy podatkowe uzyskują informację o śmierci podatnika na podstawie przepisów ustawy z dnia 13 października 1995 r. o zasadach ewidencji i identyfikacji podatników i płatników (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 1314 ze zm.), zwanej dalej ustawą o NIP.

Zgodnie z art. 12 ust. 2 ww. ustawy o NIP, w przypadku zgonu lub ustania bytu prawnego podatnika, nadany NIP wygasa, z wyjątkiem przypadków wymienionych w ust. 1 i 1a.

Stosownie do art. 922 § 1 i § 2 ustawy Kodeks cywilny, prawa i obowiązki majątkowe zmarłego przechodzą z chwilą śmierci na jedną lub kilka osób stosownie do przepisów księgi czwartej Kodeksu – Spadki. Nie należą do spadku prawa i obowiązki zmarłego ściśle związane z jego osobą, jak również prawa, które z chwilą jego śmierci przechodzą na oznaczone osoby niezależnie od tego, czy są one spadkobiercami.

Podkreślić należy, że prawa i obowiązki wynikające z przepisów prawa podatkowego nie należą do spadku. Ich sukcesja jest możliwa jedynie na podstawie i w granicach przepisów cytowanej ustawy Ordynacja podatkowa.

Kwestię sukcesji podatkowej reguluje przede wszystkim art. 97 § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, zgodnie z którym spadkobiercy podatnika, z zastrzeżeniem § 2, przejmują przewidziane w przepisach prawa podatkowego majątkowe prawa i obowiązki spadkodawcy.

W myśl art. 97 § 2 powołanej ustawy, jeżeli, na podstawie przepisów prawa podatkowego, spadkodawcy przysługiwały prawa o charakterze niemajątkowym, związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, uprawnienia te przechodzą na spadkobierców pod warunkiem dalszego prowadzenia tej działalności na ich rachunek.

Z powyższego wynika, że spadkobiercy przejmują z mocy prawa wszelkie prawa i obowiązki o charakterze majątkowym, a prawa niemajątkowe pod warunkiem kontynuacji działalności prowadzonej uprzednio przez spadkodawcę.

Natomiast art. 98 § 1 ww. ustawy stanowi, że do odpowiedzialności spadkobierców za zobowiązania podatkowe spadkodawcy stosuje się przepisy Kodeksu cywilnego o przyjęciu i odrzuceniu spadku oraz o odpowiedzialności za długi spadkowe.

Art. 924 ww. ustawy Kodeks cywilny przesądza, że spadek otwiera się z chwilą śmierci spadkodawcy, natomiast spadkobierca nabywa spadek z chwilą otwarcia spadku (art. 925 Kodeksu cywilnego).

Prawa i obowiązki zmarłego przechodzą z chwilą jego śmierci na spadkobierców. Z tym momentem następuje ustalenie, kto staje się spadkobiercą oraz co wchodzi w skład masy spadkowej.

Art. 96 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług stanowi, że podmioty, o których mowa w art. 15, są obowiązane przed dniem wykonania pierwszej czynności określonej w art. 5 złożyć naczelnikowi urzędu skarbowego zgłoszenie rejestracyjne, z zastrzeżeniem ust. 3.

Zgodnie z art. 96 ust. 6 ustawy, jeżeli podatnik zarejestrowany jako podatnik VAT zaprzestał wykonywania czynności podlegającej opodatkowaniu, jest on obowiązany zgłosić zaprzestanie działalności naczelnikowi urzędu skarbowego; zgłoszenie to stanowi dla naczelnika urzędu skarbowego podstawę do wykreślenia podatnika z rejestru jako podatnika VAT.

Art. 96 ust. 7 cyt. ustawy stanowi z kolei, że zgłoszenia o zaprzestaniu działalności w wyniku śmierci podatnika dokonuje jego następca prawny.

Zgodnie z delegacją ustawową zawartą w art. 98 ust. 1 pkt 2 ustawy, Minister Finansów w rozporządzeniu z dnia 5 kwietnia 2004 r. w sprawie wzorów dokumentów związanych z rejestracją podatników w zakresie podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 55, poz. 539 ze zm.) określił wzór zgłoszenia o zaprzestaniu wykonywania czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, stanowiący załącznik nr 4 do rozporządzenia.

Zatem, następcy prawni mają obowiązek po śmierci podatnika podatku od towarów i usług dokonać zawiadomienia naczelnika urzędu skarbowego o tym fakcie, składając zgłoszenie VAT-Z.

W sytuacji, gdy działalność ma być kontynuowana przez następcę prawnego ma on obowiązek zarejestrowania się jako odrębny podmiot gospodarczy, ponieważ przepisy ustawy o NIP nie przewidują możliwości kontynuowania działalności z wykorzystaniem numeru identyfikacji podatkowej zmarłego podatnika, który prowadził działalność jednoosobowo.

Stan faktyczny przedstawiony we wniosku wskazuje na fakt, że odziedziczone przez Wnioskodawcę nieruchomości są wynajmowane nadal i z tego tytułu Wnioskodawca otrzymuje przychody. Stroną umów najmu jest Wnioskodawca jako Spadkobierca wraz z siostrą. Pierwotnie umowy najmu zawarł Spadkodawca a Wnioskodawca wraz z siostrą stał się ich stroną ze względu na zapisy testamentowe i prawo spadkowe. Umowy nie były przepisywane i aneksowane, gdyż nie ma takiej konieczności.

Kwestia podatnika podatku od towarów i usług, w sytuacji, gdy jest on osobą małoletnią, wymaga dodatkowych wyjaśnień.

Zgodnie z art. 135 ww. ustawy Ordynacja podatkowa, zdolność prawną i zdolność do czynności prawnych w sprawach podatkowych ocenia się według przepisów prawa cywilnego, jeżeli przepisy prawa podatkowego nie stanowią inaczej.

Zdolność prawna to zdolność do bycia podmiotem praw i obowiązków. Zdolność do czynności prawnych to zdolność do nabywania praw i obowiązków poprzez własne działania lub zaniechania (w drodze czynności prawnych).

O ile, w myśl art. 8 § 1 ww. ustawy Kodeks cywilny, każdy człowiek od chwili urodzenia ma zdolność prawną, tak pełną zdolność do czynności prawnych, stosownie do brzmienia art. 11 Kodeksu cywilnego, nabywa się z chwilą uzyskania pełnoletności. Stosownie do brzmienia art. 10 Kodeksu cywilnego, pełnoletnim jest osoba, która ukończyła 18 lat lub zawarła związek małżeński.

Zgodnie z art. 12 Kodeksu cywilnego, nie mają zdolności do czynności prawnych osoby, które nie ukończyły lat trzynastu, oraz osoby ubezwłasnowolnione całkowicie – taka sytuacja zachodzi w przedmiotowej sprawie.

Z dyspozycji art. 14 § 1 Kodeksu cywilnego wynika, że czynność prawna dokonana przez osobę, która nie ma zdolności do czynności prawnych, jest nieważna. Zatem, w imieniu takiej osoby czynność prawna może zostać dokonana przez jej przedstawiciela ustawowego (rodzica, opiekuna lub kuratora).

W myśl art. 98 § 1 ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz.U. z 2012 r., poz. 788 ze zm.), rodzice są przedstawicielami ustawowymi dziecka pozostającego pod ich władzą rodzicielską. Jeżeli dziecko pozostaje pod władzą rodzicielską obojga rodziców, każde z nich może działać samodzielnie jako przedstawiciel ustawowy dziecka.

Interesy majątkowe małoletnich dzieci wymagają ochrony, do której powołane są osoby sprawujące władzę rodzicielską. Podstawową formą ochrony tych interesów jest zarząd majątkiem dziecka, o którym mowa w art. 101 § kodeksu rodzinnego i opiekuńczego. W myśl wskazanego przepisu, rodzice są obowiązani sprawować z należytą starannością zarząd majątkiem dziecka pozostającego pod władzą rodzicielską. Zarząd sprawowany przez rodziców nie obejmuje zarobku dziecka ani przedmiotów oddanych mu do swobodnego użytku. Rodzice nie mogą bez zezwolenia sądu opiekuńczego dokonywać czynności przekraczających zakres zwykłego zarządu ani wyrażać zgody na dokonywanie takich czynności przez dziecko.

Zarząd majątkiem małoletniego dziecka może polegać m.in. na:

• czynnościach faktycznych (np. remont majątku dziecka),
• czynnościach prawnych (np. wynajem składników stanowiących majątek dziecka),
• reprezentowaniu małoletniego w postępowaniu administracyjnym, sądowym.
  
  

Łączna analiza przywołanych powyżej norm prawnych – dotyczących zarówno podatnika podatku od towarów i usług oraz sukcesji podatkowej – prowadzi do wniosku, że Wnioskodawca spełnia przesłanki do uznania go za podatnika podatku od towarów i usług w związku z wskazanym we wniosku najmem lokali, a jako następca prawny kontynuujący działalność spadkodawcy ma obowiązek zarejestrowania się jako odrębny podatnik VAT czynny.

Jak stanowi art. 106a ustawy, przepisy niniejszego rozdziału stosuje się do:

1. sprzedaży, z wyjątkiem przypadków, o których mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4 i 5 oraz ust. 1a, w których usługodawca lub dokonujący dostawy towarów nie rozlicza podatku należnego i faktura dokumentująca te transakcje nie jest wystawiana przez usługobiorcę lub nabywcę towarów w imieniu i na rzecz usługodawcy lub dokonującego dostawy towarów;
   
2. dostawy towarów i świadczenia usług dokonywanych przez podatnika posiadającego na terytorium kraju siedzibę działalności gospodarczej lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, z którego dokonywane są te czynności, a w przypadku braku na terytorium kraju siedziby działalności gospodarczej oraz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej - posiadającego na terytorium kraju stałe miejsce zamieszkania albo zwykłe miejsce pobytu, z którego dokonywane są te czynności, w przypadku gdy miejscem świadczenia jest terytorium:
   
   1. państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, a osobą zobowiązaną do zapłaty podatku od wartości dodanej jest nabywca towaru lub usługobiorca i faktura dokumentująca te czynności nie jest wystawiana przez tego nabywcę lub usługobiorcę w imieniu i na rzecz podatnika,
      
   2. państwa trzeciego.
   
   
   

Zgodnie z art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług, podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem.

Podatnik nie jest obowiązany do wystawienia faktury w odniesieniu do sprzedaży zwolnionej od podatku na podstawie art. 43 ust. 1, art. 113 ust. 1 i 9 lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3 – art. 106b ust. 2 ustawy.

Zgodnie z art. 106e ust. 1 pkt 3 i pkt 4 ustawy obowiązującym od 1 stycznia 2014 r. faktura powinna zawierać imiona i nazwiska lub nazwy podatnika i nabywcy towarów lub usług oraz ich adresy; numer, za pomocą którego podatnik jest zidentyfikowany na potrzeby podatku, z zastrzeżeniem pkt 24 lit. a.

Zgodnie z art. 99 ust. 1 i ust. 2 ustawy o VAT, podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani składać w urzędzie skarbowym deklaracje podatkowe za okresy miesięczne w terminie do 25. dnia miesiąca następującego po każdym kolejnym miesiącu, z zastrzeżeniem ust. 2-10 i art. 133. Mali podatnicy, którzy wybrali metodę kasową, składają w urzędzie skarbowym deklaracje podatkowe za okresy kwartalne w terminie do 25. dnia miesiąca następującego po każdym kolejnym kwartale.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że wynajem nieruchomości, był opodatkowany podatkiem VAT. Tym samym Wnioskodawca obowiązany jest wystawiać faktury VAT za świadczona usługę, a w konsekwencji wykazać sprzedaż z tego tytułu w składanej deklaracji VAT.

Uwzględniając zatem przywołane przepisy prawa stwierdzić należy, że faktury w imieniu Wnioskodawcy wystawia jego matka – jako przedstawiciel ustawowy – wykazując na przedmiotowych fakturach, jako dane sprzedawcy, dane identyfikacyjne Wnioskodawcy z dopiskiem: „faktura wystawiona przez przedstawiciela ustawowego”, również deklaracje podatkowe z tytułu podatku od towarów i usług winny być podpisane przez przedstawiciela ustawowego Wnioskodawcy – matkę.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytań oznaczonych we wniosku nr 4–6 jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Dodatkowo informuje się, że ocena prawna stanowiska Wnioskodawcy w części dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych zostanie zawarta w odrębnej interpretacji indywidualnej.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.