Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPP2/443-600/14-2/MN
z 28 sierpnia 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z 23 maja 2014 r. (data wpływu 29 maja 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania dostawy środka trwałego (używanego samochodu) w systemie VAT-marża – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 29 maja 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania dostawy środka trwałego (używanego samochodu) w systemie VAT-marża.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

W dniu 23 stycznia 2014 r. Wnioskodawca dokonał sprzedaży środka trwałego – samochód osobowy, przy nabyciu którego nie przysługiwało odliczenie podatku VAT – zakup 26 czerwca 2013 r. na fakturę VAT marża. Ponieważ Wnioskodawcy nie przysługiwało odliczenie podatku VAT przy nabyciu samochodu, przy sprzedaży skorzystał z zapisu art. 311 ust. 1 pkt 5 Dyrektywy 2006/112/WE i art. 120 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku towarów i usług i wystawił fakturę procedura marży – towary używane. Wnioskodawca nadmienia, że przedmiotowy samochód nabył od osoby prawnej Sp. z o.o., tj. od komisu prowadzącego działalność gospodarczą m.in. w zakresie sprzedaży komisowej pojazdów. Podmiot, od którego Wnioskodawca nabył pojazd, był w tym czasie czynnym podatnikiem VAT, przy czym dla tej sprzedaży sprzedawca skorzystał z zapisu art. 120 ust. 4 ustawy o podatku od towarów i usług, opodatkowując marżę stanowiącą różnicę między kwotą sprzedaży a kwotą nabycia. Wnioskodawca – w celu udokumentowania powyższego – załączył kserokopię faktury nabycia na podstawie procedury marży – towary używane.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy przy sprzedaży środka trwałego, samochodu osobowego – towaru używanego, przy nabyciu którego nie odliczono podatku VAT (nabycie faktura VAT marża), sprzedawca może skorzystać z zapisu art. 311 ust. 1 pkt 5 Dyrektywy 2006/112/WE i zapisu art. 120 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku od towarów i usług w rozumieniu, że w dniu dostawy zachowany był cel odsprzedaży warunkujący zastosowanie procedury marża – towary używane?

Zdaniem Wnioskodawcy, przy dostawie środka trwałego (samochodu osobowego), przy nabyciu którego nie miał on prawa do odliczenia VAT, gdyż nabył środek trwały na fakturę marża, może zastosować procedurę marża – towary używane. Zgodnie bowiem z art. 311 Dyrektywy 2006/112/WE procedura marży ma zastosowanie do dokonywanych przez podatnika-pośrednika dostaw towarów używanych, dzieł sztuki, przedmiotów kolekcjonerskich lub antyków, w przypadku gdy towary te zostały mu dostarczone na terytorium Wspólnoty przez jedną z następujących osób: a) osobę niebędącą podatnikiem; b) innego podatnika, o ile dokonywana przez tego innego podatnika dostawa towarów jest zwolniona zgodnie z art. 136; c) innego podatnika, o ile dokonywana przez tego innego podatnika dostawa towarów objęta jest zwolnieniem dla małych przedsiębiorstw przewidzianym w art. 282-292 i obejmuje dobra inwestycyjne; d) innego podatnika-pośrednika, o ile dokonywana przez tego innego podatnika-pośrednika dostawa towarów została opodatkowana VAT zgodnie z niniejszą procedurą marży. Ponadto Wnioskodawca uważa, że również w świetle art. 120 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku od towarów usług, nie ogranicza jego zastosowania wyłącznie dla towarów handlowych, gdyż w dniu nabycia środka trwałego domniemany jest fakt, że będzie on w przyszłości sprzedany. Podobnie orzekł Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w orzeczeniu w sprawie Jyske Finans A/S z 8 grudnia 2005 r. (C-280/04), art. 311 ust. 1 pkt 5 Dyrektywy 2006/112/WE, artykuł 13 (B)(c) VI Dyrektywy 77/388/EWG z 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji przepisów państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych – „wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku, zmienionej Dyrektywą Rady 94/5/WE z 14 lutego 1994 r. powinien być interpretowany w ten sposób, że nie sprzeciwia się on ustawodawstwu krajowemu, które poddaje opodatkowaniu podatkiem VAT transakcje, w których podatnik odsprzedaje, po przeznaczeniu na cele swojego przedsiębiorstwa, towary, do których nabycia nie miało zastosowania wyłączenie prawa do odliczenia zgodnie z art. 17 ust. 6 zmienionej Dyrektywy 77/388, i to mimo tego, że przy owym nabyciu od podatnika, który nie mógł zadeklarować VAT, nie przysługiwało z tego względu prawo do odliczenia. Artykuł 26a (A)(e) VI Dyrektywy 77/388 zmienionej Dyrektywą 94/5 powinien być interpretowany w ten sposób, że przedsiębiorstwo, które w ramach normalnego wykonywania działalności gospodarczej odsprzedaje pojazdy, które nabyło jako używane celem przeznaczenia ich na cele swojej działalności leasingowej, i dla którego odsprzedaż nie jest w chwili nabycia głównym celem, a jedynie celem drugorzędnym, pochodnym w stosunku do celu wynajmu, może zostać uznane za podlegającego opodatkowaniu pośrednika w rozumieniu tego przepisu”. Europejski Trybunał Sprawiedliwości wskazał, że na rynku sprzedaży pojazdów używanych opodatkowanie całej ceny sprzedaży w ramach dostawy dokonanej przez przedsiębiorstwa leasingowe spowodowałoby zakłócenia konkurencji ze szkodą dla tych ostatnich i na korzyść, w szczególności, przedsiębiorstw trudniących się handlem pojazdami używanymi, które korzystają z systemu opodatkowania marży zysku. TSUE uzasadnia dalej swoje orzeczenie: „aby bowiem uczynić zadość uzasadnionemu oczekiwaniu nabywców, że będą płacić tę samą cenę za pojazdy tej samej jakości niezależnie od tego, czy są one sprzedawane przez przedsiębiorstwo trudniące się handlem pojazdami używanymi, czy też przez przedsiębiorstwo leasingowe, to ostatnie przedsiębiorstwo nie może w sposób uzasadniony przenosić na tę cenę kwoty podatku VAT należnego od niego. Skutkuje to tym, iż o tyle zostaje zmniejszona jego marża. Stosowanie zatem systemu przewidzianego w art. 26a VI Dyrektywy do przedsiębiorstw leasingowych działających w tych warunkach umożliwia osiągnięcie celu, który wyznaczył sobie ustawodawca wspólnotowy, przyjmując ten system, to znaczy umożliwia uniknięcie podwójnego opodatkowania i zakłóceń konkurencji w dziedzinie towarów używanych. W takiej sytuacji, mając na względzie cel art. 26a VI Dyrektywy, należy go interpretować w ten sposób, że nie wyklucza on z kategorii podlegających opodatkowaniu pośredników przedsiębiorstwa trudniącego się leasingiem pojazdów używanych, skoro odsprzedaż stanowi normalną część jego działalności i skoro zamiar odsprzedaży istnieje w chwili nabycia, nawet jeśli jego działalność polegająca na odsprzedaży miałaby charakter wtórny w stosunku do działalności polegającej na wynajmie”. Zatem, kupując pojazd z przeznaczeniem na środki trwałe do działalności gospodarczej, w dniu zakupu Wnioskodawca zakładał, że zostanie ten pojazd z działalności gospodarczej w pewnym momencie sprzedany, a sprzedaż ta odbędzie się na zasadach szczególnych z zastosowaniem procedury VAT marża – towary używane.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn zm.), zwanej dalej ustawą – opodatkowaniu ww. podatkiem, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy – przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Stosownie do treści art. 2 pkt 6 ustawy – przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W świetle art. 15 ust. 1 ustawy – podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Na mocy art. 15 ust. 2 ustawy – działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy – stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Jednocześnie – na podstawie art. 146a pkt 1 ustawy – w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Stosownie do treści art. 29a ust. 1 ustawy, podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119, oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

Z powyższego wynika, że art. 29a ust. 1 ustawy odnosi się do wszystkiego, co stanowi zapłatę obejmując swym zakresem każdą formę zapłaty otrzymaną przez sprzedawcę z tytułu dostawy towarów lub wykonania usługi.

Od zasady tej ustawa o podatku od towarów i usług przewiduje jednak pewne odstępstwa. Ze specyficznym sposobem ustalania podstawy opodatkowania mamy do czynienia w przypadku szczególnej procedury opodatkowania marży.

Zgodnie z art. 120 ust. 4 ustawy – w przypadku podatnika dokonującego dostawy towarów używanych, dzieł sztuki, przedmiotów kolekcjonerskich lub antyków nabytych uprzednio przez tego podatnika w ramach prowadzonej działalności, w celu odsprzedaży, podstawą opodatkowania podatkiem jest marża stanowiąca różnicę między kwotą sprzedaży a kwota nabycia, pomniejszona o kwotę podatku.

Dla potrzeb stosowania szczególnej procedury w zakresie dostawy towarów używanych ustawodawca w art. 120 ust. 1 pkt 4 ustawy określił, że przez towary używane rozumie się ruchome dobra materialne nadające się do dalszego użytku w ich aktualnym stanie lub po naprawie, inne niż określone w pkt 1-3 oraz inne niż metale szlachetne lub kamienie szlachetne (CN 7102, 7103, 7106, 7108, 7110, 7112), (PKWiU 24.41.10.0, 24.41.20.0, ex 24.41.30.0, ex 32.12.11.0, ex 32.12.12.0 i 38.11.58.0).

Definicję kwoty sprzedaży zawarto w przepisie art. 120 ust. 1 pkt 5 ustawy, zgodnie z którym – przez kwotę sprzedaży rozumie się całkowitą kwotę, którą podatnik otrzymał lub ma otrzymać z tytułu dostawy towarów od nabywcy lub osoby trzeciej, wliczając w to otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty bezpośrednio związane z tą dostawą, podatki, cła, opłaty i inne należności o podobnym charakterze oraz koszty dodatkowe, takie jak prowizje, koszty opakowania, transportu i ubezpieczenia, którymi podatnik obciąża nabywcę, z wyłączeniem kwot, o których mowa w art. 29a ust. 7.

Przez kwotę nabycia rozumie się wszystkie składniki wynagrodzenia, o których mowa w pkt 5, które dostawca towarów otrzymał lub ma otrzymać od podatnika (art. 120 ust. 1 pkt 6 ustawy).

Ponadto opodatkowanie w systemie marży jest ograniczone do pewnej kategorii towarów używanych, oraz istotne jest przy tym, od kogo towary używane zostały nabyte.

I tak, stosownie do art. 120 ust. 10 ustawy, przepisy ust. 4 i ust. 5 dotyczą dostawy towarów używanych, dzieł sztuki, przedmiotów kolekcjonerskich lub antyków, które podatnik nabył od:

1. osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, niebędącej podatnikiem, o którym mowa w art. 15, lub niebędącej podatnikiem podatku od wartości dodanej;
2. podatników, o których mowa w art. 15, jeżeli dostawa tych towarów była zwolniona od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 2 lub art. 113;
3. podatników, jeśli dostawa tych towarów była opodatkowana zgodnie z ust. 4 i 5;
4. podatników podatku od wartości dodanej, jeżeli dostawa tych towarów była zwolniona od podatku na zasadach odpowiadających regulacjom zawartym w art. 43 ust. 1 pkt 2 lub art. 113;
5. podatników podatku od wartości dodanej, jeżeli dostawa tych towarów była opodatkowana podatkiem od wartości dodanej na zasadach odpowiadających regulacjom zawartym w ust. 4 i 5, a nabywca posiada dokumenty jednoznacznie potwierdzające nabycie towarów na tych zasadach.
   
   

Przepisy ustawy o podatku od towarów i usług przewidują zatem stosowanie szczególnej procedury opodatkowania dostawy – między innymi – towarów używanych, polegającej na opodatkowaniu marży. Jest to wyjątek od ogólnej reguły opodatkowania obrotu, czyli kwoty stanowiącej zapłatę z tytułu sprzedaży, pomniejszonej o kwotę należnego podatku. Ta szczególna procedura dotyczy jednak tylko dostawy towarów używanych, które podatnik nabył od określonej kategorii podmiotów. Należy podkreślić, że do stosowania szczególnej procedury opodatkowania marżą uprawnieni są wszyscy podatnicy, którzy dokonują dostawy towarów nabytych w okolicznościach wymienionych w art. 120 ust. 10 ustawy. Zatem, do sprzedaży samochodu może mieć zastosowanie szczególna procedura w zakresie dostawy towarów używanych zawarta w art. 120 ustawy, o ile spełnione zostaną warunki określone w art. 120 ust. 10 ustawy.

Z opisu sprawy wynika, że 23 stycznia 2014 r. Wnioskodawca dokonał sprzedaży środka trwałego – samochód osobowy, przy nabyciu którego nie przysługiwało odliczenie podatku VAT – zakup 26 czerwca 2013 r. na fakturę VAT marża. Wnioskodawca przedmiotowy samochód nabył od osoby prawnej Sp. z o.o., tj. od komisu prowadzącego działalność gospodarczą m.in. w zakresie sprzedaży komisowej pojazdów. Podmiot, od którego Wnioskodawca nabył pojazd, był w tym czasie czynnym podatnikiem VAT, przy czym dla tej sprzedaży sprzedawca skorzystał z zapisu art. 120 ust. 4 ustawy, opodatkowując marżę stanowiącą różnicę między kwotą sprzedaży a kwotą nabycia.

Wobec powyższego, w sytuacji, gdy przedmiotowy samochód osobowy (środek trwały wykorzystywany dla potrzeb działalności gospodarczej Wnioskodawcy) został nabyty w systemie VAT-marża, jako towar używany w rozumieniu art. 120 ust. 1 pkt 4 ustawy, od podmiotu wymienionego w art. 120 ust. 10 pkt 3 ustawy – Wnioskodawcy przy sprzedaży tego samochodu (towaru używanego) przysługiwało prawo do zastosowania szczególnej procedury VAT-marża, przewidzianej w art. 120 ust. 4 ustawy o podatku od towarów i usług.

Zwrócić należy uwagę, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Wnioskodawcy. Inne kwestie wynikające z opisu sprawy oraz własnego stanowiska, które nie zostały objęte pytaniem, nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – w wydanej interpretacji rozpatrzone.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.