Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPP3/443-404/14/AT
z 20 października 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 3 lipca 2014 r. (data wpływu 25 lipca 2014 r.), uzupełnionym w dniu 3 lipca 2014 r. (data wpływu 23 września 2014 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania dokonanej dostawy za dostawę wewnątrzwspólnotową uprawniającą do zastosowania stawki 0% – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 25 lipca 2014 r. został złożony ww. wniosek, uzupełniony w dniu 23 września 2014 r., o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania dokonanej dostawy za dostawę wewnątrzwspólnotową uprawniającą do zastosowania stawki 0%.

We wniosku oraz jego uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie handlu stolarką okienną z kontrahentami krajowymi i zagranicznymi. W czerwcu 2013 r. dokonał dostawy wewnątrzwspólnotowej – z potwierdzeniem odbioru towaru – na rzecz kontrahenta z Niemiec. Do dokonanej dostawy Wnioskodawca wystawił fakturę z numerem identyfikacyjnym dla transakcji wewnątrzwspólnotowych – podanym przez kontrahenta – ze stawką 0% VAT, uznając, że nabywca jest podatnikiem podatku od wartości dodanej zidentyfikowanym dla potrzeb transakcji wewnątrzwspólnotowych. Po złożeniu VAT-7 i stwierdzeniu przez Urząd Skarbowy, że ww. numer jest nieprawidłowy, po dwóch miesiącach kontrahent podał ważny numer.

W dniu … kwietnia 2011 r. Wnioskodawca został zarejestrowany jako podatnik VAT UE i jest czynnym podatnikiem ww. podatku.

Wnioskodawca uznał, że kontrahent podał prawidłowy numer VAT UE i nie sprawdzał tego w systemie VIES, ponieważ tego systemu nie znał.

Wnioskodawca posiada dokumenty potwierdzające odbiór towaru – według specyfikacji – oraz CMR podpisane przez kontrahenta.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy prawidłowo Wnioskodawca zastosował stawkę 0% VAT dla WDT?

Zdaniem Wnioskodawcy, stawka VAT 0% została zastosowana prawidłowo.

Wnioskodawca uważa, że brak rejestracji dla potrzeb transakcji wewnątrzwspólnotowych nie stoi na przeszkodzie, aby uznać dostawę towarów za WDT u sprzedawcy i WNT u nabywcy i tym samym zastosować stawkę 0% VAT.

Uzasadniając zajęte w sprawie stanowisko Wnioskodawca powołuje się na wyrok Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 27 września 2012 r. w sprawie C-587/10, w którym stwierdzono, że dowód spełnienia wymogów merytorycznych niezbędnych do zwolnienia dostawy z opodatkowania (w Polsce jest to prawo do zastosowania 0% VAT) nie może zależeć wyłącznie od przedstawienia numeru VAT UE nabywcy. Trybunał wyjaśnił, że numer identyfikacji podatkowej dla celów VAT stanowi dowód statusu podatkowego podatnika oraz ułatwia kontrolę czynności wewnątrzwspólnotowych, jednak jest to wymóg formalny, który w żadnym wypadku nie może podważyć zwolnienia od VAT, jeżeli materialne przesłanki zaistnienia dostawy wewnątrzwspólnotowej zostały spełnione.

Według Wnioskodawcy, jeśli więc kontrahent unijny jest podatnikiem VAT (dostawa towarów dokonywana jest z Polski na terytorium innego państwa UE), a polski sprzedawca jest także podatnikiem VAT czynnym, to można przyjąć, że mamy do czynienia z WDT, które, odpowiednio udokumentowane, opodatkowane jest stawką VAT 0%, nawet jeśli na fakturze nie zostanie zamieszczony lub podany jest błędny numer VAT UE nabywcy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Stosownie do dyspozycji art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r., Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.) – zwanej dalej ustawą – opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zwanym dalej „podatkiem”, podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów na terytorium kraju;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Z powyższego przepisu wynika tzw. zasada terytorialności, zgodnie z którą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają m. in. odpłatna dostawa towarów oraz odpłatne świadczenie usług, ale tylko w sytuacji, gdy miejscem ich świadczenia (określanym na podstawie przepisów ustawy) jest terytorium kraju, przez które – myśl definicji zawartej w art. 2 pkt 1 ustawy – co do zasady – rozumie się terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, należy rozumieć przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

W świetle art. 13 ust. 1 ustawy, przez wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, rozumie się wywóz towarów z terytorium kraju w wykonaniu czynności określonych w art. 7 na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, przy czym przepis ten stosuje się – jak wynika z ust. 2 pkt 1 tego artykułu – pod warunkiem, że nabywca towarów jest podatnikiem podatku od wartości dodanej zidentyfikowanym na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.

Wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów występuje, jeżeli dokonującym dostawy jest podatnik, o którym mowa w art. 15, zarejestrowany jako podatnik VAT UE zgodnie z art. 97, z zastrzeżeniem ust. 7 (art. 13 ust. 6 ustawy).

W świetle art. 22 ust. 1 ustawy, miejscem dostawy towarów jest w przypadku:

• towarów wysyłanych lub transportowanych przez dokonującego ich dostawy, ich nabywcę lub przez osobę trzecią – miejsce, w którym towary znajdują się w momencie rozpoczęcia wysyłki lub transportu do nabywcy (pkt 1);
• (…);
• towarów niewysyłanych ani nietransportowanych – miejsce, w którym towary znajdują się w momencie dostawy (pkt 3) (…).

Przepis art. 41 ust. 1 ustawy stanowi, że stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Zgodnie z art. 146a pkt 1 ustawy, w brzmieniu obowiązującym do dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 30 grudnia 2013 r., w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże zarówno w treści ustawy o podatku od towarów i usług, jak i przepisów wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

Na podstawie art. 41 ust. 3 ustawy, w wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów stawka podatku wynosi 0%, z zastrzeżeniem art. 42.

Stosownie do treści art. 42 ust. 1 ustawy (w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 kwietnia 2013 r.), wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów podlega opodatkowaniu według stawki podatku 0%, pod warunkiem, że:

1. podatnik dokonał dostawy na rzecz nabywcy posiadającego właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, nadany przez państwo członkowskie właściwe dla nabywcy, zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej;
2. podatnik przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, posiada w swojej dokumentacji dowody, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju;
3. podatnik składając deklarację podatkową, w której wykazuje tę dostawę towarów, jest zarejestrowany jako podatnik VAT UE.

W myśl art. 42 ust. 3 ustawy, dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2, są następujące dokumenty, jeżeli łącznie potwierdzają dostarczenie towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju:

1. dokumenty przewozowe otrzymane od przewoźnika (spedytora) odpowiedzialnego za wywóz towarów z terytorium kraju, z których jednoznacznie wynika, że towary zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju - w przypadku gdy przewóz towarów jest zlecany przewoźnikowi (spedytorowi),
2. (uchylony),
3. specyfikacja poszczególnych sztuk ładunku,
4. (uchylony)

- z zastrzeżeniem ust. 4 i 5.

W myśl art. 42 ust. 11 ustawy, w przypadku gdy dokumenty, o których mowa w ust. 3-5, nie potwierdzają jednoznacznie dostarczenia do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju towarów, dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2, mogą być również inne dokumenty wskazujące, że nastąpiła dostawa wewnątrzwspólnotowa, w szczególności:

1. korespondencja handlowa z nabywcą, w tym jego zamówienie;
2. dokumenty dotyczące ubezpieczenia lub kosztów frachtu;
3. dokument potwierdzający zapłatę za towar, z wyjątkiem przypadków, gdy dostawa ma charakter nieodpłatny lub zobowiązanie jest realizowane w innej formie, w takim przypadku inny - dokument stwierdzający wygaśnięcie zobowiązania;
4. dowód potwierdzający przyjęcie przez nabywcę towaru na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.

Zgodnie z art. 42 ust. 12 ustawy, jeżeli warunek, o którym mowa w ust. 1 pkt 2, nie został spełniony przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za:

1. okres kwartalny - podatnik nie wykazuje tej dostawy w ewidencji, o której mowa w art. 109 ust. 3, za ten okres; podatnik wykazuje tę dostawę w ewidencji, o której mowa w art. 109 ust. 3, za następny okres rozliczeniowy ze stawką właściwą dla dostawy danego towaru na terytorium kraju, jeżeli przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za ten następny okres rozliczeniowy nie posiada dowodów, o których mowa w ust. 1 pkt 2;
2. okres miesięczny - podatnik nie wykazuje tej dostawy w ewidencji, o której mowa w art. 109 ust. 3, za ten okres; podatnik wykazuje tę dostawę w ewidencji, o której mowa w art. 109 ust. 3, za kolejny po następnym okresie rozliczeniowym okres rozliczeniowy ze stawką właściwą dla dostawy danego towaru na terytorium kraju, jeżeli przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatnik za ten kolejny po następnym okresie rozliczeniowym okres rozliczeniowy nie posiada dowodów, o których mowa w ust. 1 pkt 2.

W przypadkach, o których mowa w ust. 12, otrzymanie dowodów, o których mowa w ust. 1 pkt 2, upoważnia podatnika do wykazania wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów ze stawką 0% w ewidencji, o której mowa w art. 109 ust. 3, za okres rozliczeniowy, w którym dostawa ta została dokonana, i dokonania korekty deklaracji podatkowej oraz odpowiednio informacji podsumowującej, o której mowa w art. 100 ust. 1 (art. 42 ust. 12a ustawy).

Europejski Trybunał Sprawiedliwości w orzeczeniu C-409/04 w sprawie Teleos plc i inni zawarł tezę, gdzie wskazuje na główne cechy dostaw wewnątrzwspólnotowych. Jak podaje, „uznanie danej dostawy lub danego nabycia za czynności wewnątrzwspólnotowe musi być dokonywane na podstawie elementów obiektywnych, takich jak fizyczne przemieszczenie towarów pomiędzy państwami członkowskimi. (...) Wewnątrzwspólnotowe nabycie towaru następuje, a zwolnienie od podatku dostawy wewnątrzwspólnotowej znajduje zastosowanie tylko wtedy, gdy prawo do rozporządzenia towarem jak właściciel zostało przeniesione na nabywcę i gdy dostawca ustali, że towar ten został wysłany lub przetransportowany do innego państwa członkowskiego i że w wyniku wysyłki lub transportu fizycznie opuścił terytorium państwa członkowskiego dostawy”.

Zaznaczenia wymaga również, że w wyroku TSUE z dnia 27 września 2012 r. w sprawie C-587/10 stwierdzono, że artykuł 28c część A lit. a) akapit pierwszy szóstej dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych — wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku, zmienionej dyrektywą Rady 98/80/WE z dnia 12 października 1998 r. powinien być interpretowany w ten sposób, że nie sprzeciwia się on temu, aby organ podatkowy państwa członkowskiego uzależniał zwolnienie z podatku od wartości dodanej dostawy wewnątrzwspólnotowej od przekazania przez dostawcę numeru identyfikacji podatkowej dla celów podatku od wartości dodanej nabywcy z zastrzeżeniem jednak, że odmowa przyznania korzystania z tego zwolnienia nie będzie opierała się na jednym tylko powodzie, iż obowiązek ten nie został wykonany, jeżeli dostawca działający w dobrej wierze nie może po podjęciu wszystkich środków, które w sposób rozsądny mogą być od niego wymagane, przekazać tego numeru identyfikacji, przy czym przedstawia wskazówki, które mogą w sposób wystarczający udowodnić, że nabywca jest podatnikiem działającym w takim charakterze w danej transakcji.

Należy również przywołać wyrok TSUE z dnia 6 września 2012 r. w sprawie C-273/11, w którym Trybunał wypowiedział się w podobnym zakresie. Odpowiadając m.in. na pytanie, „czy można kwestionować zwolnienie dostawy towarów z podatku VAT jedynie z tego powodu, że organy innego państwa członkowskiego wykreśliły z mocą wsteczną, ze skutkiem na dzień wcześniejszy niż dostawa towarów, wspólnotowy numer identyfikacyjny kupującego?”. TSUE stwierdził, że „z pewnością przyznanie takiego numeru stanowi dowód statusu podatkowego podatnika dla celów stosowania podatku VAT oraz ułatwia kontrolę skarbową czynności wewnątrzwspólnotowych. Niemniej jednak jest to wymóg formalny, który w żadnym wypadku nie może podważać zwolnienia z podatku VAT, jeżeli materialne przesłanki zaistnienia dostawy wewnątrzwspólnotowej zostały spełnione”. Ponadto TSUE wskazał: „z uwagi na to, że obowiązek sprawdzania, czy dany podmiot jest podatnikiem, spoczywa na właściwym organie krajowym, zanim ten ostatni nada podatnikowi numer identyfikacyjny VAT, ewentualna nieprawidłowość takiego rejestru nie powinna prowadzić do pozbawienia podmiotu gospodarczego, który oparł się na danych ujętych w tymże rejestrze, prawa do odliczenia, z którego podmiot ów miałby możność skorzystać”. Oraz: „byłoby sprzeczne z zasadą proporcjonalności, by sprzedawca był zobowiązany do uiszczenia podatku VAT tylko dlatego, że wykreślono z mocą wsteczną numer identyfikacyjny kupującego”.

Zatem należy uznać, że dostawa wewnątrzwspólnotowa oznacza dostawę towarów, a więc musi nastąpić przeniesienie prawa do rozporządzenia towarem jak właściciel, towar musi być transportowany pomiędzy dwoma państwami członkowskimi Wspólnoty, a transakcje muszą być dokonywane pomiędzy podatnikami tych państw członkowskich.

Zwrócić jednocześnie należy uwagę na najnowsze orzeczenie TSUE z dnia 9 października 2014 r. w sprawie C-492/13 odnoszącym się do przypadku, gdy organ administracji podatkowej dokonał dwukrotnie weryfikacji w systemie VIES statusu kontrahenta (nabywcy w transakcji wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów), ustalając za pierwszym razem, że nabywca był zarejestrowany dla celów VAT i posiadał ważny numer, czego konsekwencja było nałożenie i zwrot podatku (zwolnienie od VAT).

Natomiast dokonując ponownej weryfikacji w systemie VIES organ administracji podatkowej ustalił odmienne okoliczności, tj. że nabywca nie był zarejestrowany dla celów VAT i w efekcie wydano decyzję korygującą uprzednie ustalenia. Na tym tle Trybunał stwierdził, że:

„1) Artykuł 138 ust. 1 i art. 139 ust. 1 akapit drugi dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, zmienionej dyrektywą Rady 2010/88/UE z dnia 7 grudnia 2010 r., powinny być interpretowane w ten sposób, że sprzeciwiają się one w okolicznościach takich jak w postępowaniu głównym temu, aby organ podatkowy państwa członkowskiego odmawiał korzystania z prawa do zwolnienia z podatku od wartości dodanej z tytułu dostawy wewnątrzwspólnotowej z tego powodu, że nabywca nie był zarejestrowany dla celów tego podatku w innym państwie członkowskim oraz że dostawca nie wykazał, ani autentyczności podpisu znajdującego się na dokumentach przedstawionych na poparcie deklaracji rzekomo zwolnionej dostawy, ani upoważnienia osoby, która podpisała dokumenty w imieniu nabywcy, podczas gdy dokumenty uzasadniające prawo do zwolnienia przedstawione przez dostawcę na poparcie jego deklaracji były zgodne z ustalonym przez prawo krajowe wykazem dokumentów, jakie powinny zostać przedstawione temu organowi, i które to dokumenty w pierwszej kolejności zostały zaakceptowane przez ten organ jako dowód uzasadniający, co należy do weryfikacji sądu odsyłającego.

2) Artykuł 138 ust. 1 dyrektywy 2006/112/WE, zmienionej dyrektywą 2010/88/UE, powinien być intepretowany w ten sposób, że jest on bezpośrednio skuteczny tak, że podatnicy mogą się na niego powoływać przed sądami krajowymi wobec państw członkowskich w celu uzyskania zwolnienia z podatku od wartości dodanej z tytułu dostawy wewnątrzwspólnotowej".

Wskazane orzeczenie TSUE zapadło więc w okolicznościach rozbieżnych ustaleń organu administracji podatkowej.

W tym aspekcie zwrócić należy uwagę na wcześniejszy wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 13 czerwca 2014 r., w którym podzielono pogląd wyrażony przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach (sygn. akt I SA/Gl 630/12), który doszedł do wniosku, że w kontekście możliwości weryfikacji przez podatnika statusu swojego kontrahenta w systemie VIES brak wiedzy o uchylaniu się od rozliczeń podatkowych kontrahenta nie obciąża skarżącego, ale wiedza o braku ważności numeru identyfikacji podatkowej tak. Sąd Wojewódzki skonkludował, że można z łatwością dysponować wiarygodną informacją w tej kwestii, natomiast NSA dodał, że „(…) zgodzić się zatem należy zarówno z organami podatkowymi, jak również Sądem I instancji, że podstawowym elementem weryfikacji zagranicznego kontrahenta powinno być jego sprawdzenie w systemie VIES. Z niezrozumiałych względów skarżący tego nie zrobił (…) dane z systemu VIES mają silną moc dowodową i są weryfikowalne (…)”.

Podkreślić należy, że artykuł 42 ust. 1 pkt 1 ustawy nie wskazuje, w jaki sposób należy uzyskać potwierdzenie faktu, iż nabywca posiada właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla potrzeb wewnątrzwspólnotowych transakcji nadany przez państwo członkowskie. Bazę tych numerów zawiera system VIES, który jest systemem informatycznym, umożliwiającym państwom członkowskim Unii Europejskiej wymianę informacji o dokonywanych transakcjach wewnątrzwspólnotowych. Zapewnia on również dostęp do bazy danych numerów identyfikacyjnych podatników VAT, stosowanych w transakcjach wewnątrzwspólnotowych.

Według art. 97 ust. 10 ustawy, podmioty, o których mowa w ust. 1-3, zarejestrowane jako podatnicy VAT UE, które uzyskały potwierdzenie zgodnie z ust. 9, podając numer, pod którym są zidentyfikowane na potrzeby podatku, przy:

1. wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów,
2. dokonywaniu wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów,
3. świadczeniu usług, do których stosuje się art. 100 ust. 1 pkt 4, dla podatników podatku od wartości dodanej lub osób prawnych niebędących takimi podatnikami, zidentyfikowanych na potrzeby podatku od wartości dodanej,
4. nabywaniu usług, do których stosuje się art. 28b, dla których są podatnikami z tytułu importu usług

- są obowiązane do posługiwania się numerem identyfikacji podatkowej poprzedzonym kodem PL.

Zasady wystawiania faktur i innych dokumentów z nimi zrównanych były szczegółowo uregulowane w przepisach rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 marca 2011 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 68, poz. 360 ze zm.) – dalej rozporządzenie – obowiązującym od dnia 1 kwietnia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r.

Obowiązkowe elementy jakie winna zawierać faktura określał § 5 ust. 1 rozporządzenia. W świetle tego przepisu, w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2013 r., faktura powinna m.in. zawierać:


• imiona i nazwiska lub nazwy podatnika i nabywcy towarów lub usług oraz ich adresy (pkt 3);
• numer, za pomocą którego podatnik jest zidentyfikowany dla podatku, z zastrzeżeniem ust. 2 pkt 11 lit. a (pkt 4);
• numer, za pomocą którego nabywca towarów lub usług jest zidentyfikowany dla podatku lub podatku od wartości dodanej, pod którym otrzymał on towary lub usługi, z zastrzeżeniem ust. 2 pkt 11 lit. b (pkt 5);

W świetle § 5 ust. 2 pkt 11 rozporządzenia (od dnia 1 stycznia 2013 r.), faktura powinna zawierać dodatkowo w przypadkach, o których mowa w art. 97 ust. 10 pkt 2 i 3 ustawy:

1. numer, za pomocą którego podatnik jest zidentyfikowany dla podatku, poprzedzony kodem PL,
2. numer, za pomocą którego nabywca towaru lub usługi jest zidentyfikowany dla podatku od wartości dodanej w danym państwie członkowskim, zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej właściwy dla tego państwa członkowskiego.

Z treści złożonego wniosku wynika, że Wnioskodawca w czerwcu 2013 r. dokonał dostawy wewnątrzwspólnotowej – z potwierdzeniem odbioru towaru – na rzecz kontrahenta z Niemiec. Do dokonanej dostawy Wnioskodawca wystawił fakturę z numerem identyfikacyjnym dla transakcji wewnątrzwspólnotowych – podanym przez kontrahenta – ze stawką 0% VAT, uznając, że nabywca jest podatnikiem podatku od wartości dodanej zidentyfikowanym dla potrzeb transakcji wewnątrzwspólnotowych. Po złożeniu VAT-7 i stwierdzeniu przez Urząd Skarbowy, że ww. numer jest nieprawidłowy, po dwóch miesiącach kontrahent podał ważny numer. W dniu … kwietnia 2011 r. Wnioskodawca został zarejestrowany jako podatnik VAT UE i jest czynnym podatnikiem ww. podatku. Wnioskodawca uznał, że kontrahent podał prawidłowy numer VAT UE i nie sprawdzał tego w systemie VIES, ponieważ tego systemu nie znał. Wnioskodawca posiada dokumenty potwierdzające odbiór towaru – według specyfikacji – oraz CMR podpisane przez kontrahenta.

Mając na uwadze przedstawiony we wniosku stan faktyczny, cytowane regulacje z zakresu podatku od towarów i usług, jak również orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej należy wskazać, że jeżeli nastąpiło rzeczywiste przemieszczenie towarów z terytorium Polski na terytorium Niemiec, w celu przeniesienia na konkretny podmiot prawa do rozporządzania wywożonym towarem jak właściciel, to tym samym transakcja ta spełnia przesłanki uznania jej za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów. Przy czym, istotne jest, aby w okolicznościach niniejszej sprawy Wnioskodawca w rezultacie posiadał dostateczne dowody na dokonanie rejestracji kontrahenta niemieckiego dla celów transakcji unijnych i występowanie w ramach tej transakcji przez kontrahenta w charakterze podatnika. Wprawdzie ostatecznie podany został Wnioskodawcy ważny numer identyfikacyjny kontrahenta (po dwóch miesiącach), jednakże Wnioskodawca nie weryfikował w systemie VIES statusu kontrahenta. Wnioskodawca dysponuje także kluczowymi dowodami, tj. specyfikacją oraz CMR. Podkreślić należy, że tylko analiza całokształtu materiału dowodowego oraz okoliczności towarzyszących przedmiotowej sprawie pozwoli na jednoznaczne stwierdzenie spełnienia warunków wskazanych w art. 42 ust. 1 pkt 1 ustawy. W przypadku więc, gdy Wnioskodawca przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy posiadał w swojej dokumentacji opisane we wniosku dowody (potwierdzające odbiór towaru – według specyfikacji – oraz CMR), że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium Niemiec, to będąc zarejestrowany jako czynny podatnik VAT UE, miał prawo do zastosowania stawki VAT w wysokości 0%, pod warunkiem, że jego kontrahent w momencie przedmiotowej transakcji faktycznie działał w charakterze zarejestrowanego podatnika, względnie znajdował się w toku procedury rejestracyjnej (nawet jeżeli Wnioskodawca nie posiadał wtedy prawidłowo podanego przez niego numeru identyfikacyjnego – istotny jest bowiem faktyczny status tego podmiotu). Na Wnioskodawcy ciąży dowiedzenie wszelkimi prawnie dopuszczalnymi środkami, że dołożył należytej staranności i zweryfikował status kontrahenta według obiektywnych przesłanek. Zaznacza się jednocześnie, że późniejsze otrzymanie wskazanych we wniosku dokumentów wymaga odpowiedniego uwzględnienia postanowień art. 42 ust. 12 i 12a ustawy.

Podkreślić należy jednocześnie, że z treści art. 42 ust. 1 pkt 1 ustawy z dniem 1 kwietnia 2013 r. został wykreślony zapis „i podał ten numer oraz swój numer, o którym mowa w art. 97 ust. 10, na fakturze stwierdzającej dostawę towarów”, jednak w świetle brzmienia § 5 ust. 1 pkt 11 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 marca 2011 r. w zw. z treścią art. 97 ust. 10 pkt 1 ustawy, faktura dokumentująca dokonanie WDT powinna dodatkowo zawierać m.in. numer, za pomocą którego nabywca towaru lub usługi jest zidentyfikowany dla podatku od wartości dodanej w danym państwie członkowskim, zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej właściwy dla tego państwa członkowskiego. Niemniej jednak fakt nieumieszczenia tego numeru na stosownej fakturze, bądź jego błędność, nie przesądza o tym, że przedmiotowej transakcji nie można uznać za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, uprawniającą do zastosowania stawki 0%, o ile spełnione zostały wskazane przepisami prawa warunki.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.