Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi
IPTPP4/443-631/14-4/OS
z 18 listopada 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 25 sierpnia 2014 r. (data wpływu 1 września 2014 r.), uzupełnionym pismem z dnia 20 października 2014 r. (data wpływu 23 października 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku VAT naliczonego z tytułu nabycia paliwa do samochodu osobowego w stanie prawnym obowiązującym po 1 kwietnia 2014 r. – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 1 września 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku VAT naliczonego z tytułu nabycia paliwa do samochodu osobowego w stanie prawnym obowiązującym po 1 kwietnia 2014 r.

Przedmiotowy wniosek uzupełniono pismem z dnia 20 października 2014 r. (data wpływu 23 października 2014 r.) w zakresie doprecyzowania opisu sprawy.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca wydzierżawia na podstawie umowy dzierżawy samochód osobowy (o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony) od spółki, z którą jest powiązany umową współpracy w zakresie świadczenia usług jako partner. Samochód wykorzystuje wyłącznie do prowadzenia działalności gospodarczej. Zgodnie z umową współpracy partnerowi za wykonywane usługi przysługuje wynagrodzenie składające się z wynagrodzenia podstawowego oraz dodatkowego wynagrodzenia miesięcznego. Składnikiem dodatkowego wynagrodzenia jest m.in. wynagrodzenie miesięczne dodatkowe z tytułu przejazdu dzierżawionym samochodem, w wysokości stanowiącej równowartość zużytego paliwa w danym miesiącu, jednak do wysokości nie przekraczającej w danym miesiącu określonej kwoty netto. Celem ułatwienia i obniżenia kosztów przejazdu Wnioskodawca otrzymał od spółki kartę paliwową a rozliczenie dodatkowego wynagrodzenia następuje na podstawie danych z zapisów bieżącego rozliczenia karty paliwowej. Wnioskodawca otrzymuje od spółki refakturę odzwierciedlającą wydatki związane z korzystaniem z karty paliwowej. Następnie na podstawie tej refaktury wystawia fakturę sprzedaży dla spółki tytułem dodatkowego wynagrodzenia z tytułu przejazdów samochodem do wysokości określonego miesięcznego limitu kwoty netto, powiększonej o podatek należny.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie usług inżynierii i związane z nią doradztwo techniczne, działalność w zakresie projektowania budowlanego, urbanistycznego, technologistycznego, w myśl przepisów o podatku od towarów i usług art. 15 ust. L ustawy z dnia 11.03.2004 r. (dz. U. Nr 54 poz. 535), Wnioskodawca jest zarejestrowany w urzędzie skarbowym jako osoba fizyczna i jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług pod numerem NIP. W toku prowadzonej działalności gospodarczej, która podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług (dalej: podatek VAT), wykonuje czynności opodatkowane podatkiem VAT 23% . Nabyte przez Wnioskodawcę przy użyciu kart paliwowych towary i usługi, służą do czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług VAT 23%.

We wniosku jest mowa o pojeździe samochodowym określonym w art. 2 pkt 34 ustawy o VAT z wyłączeniem pojazdów samochodowych określonych w art. 86a ust. 4 pkt 2 ustawy o VAT.

Wnioskodawca wydzierżawia na podstawie umowy dzierżawy z dnia 2011-09-01 samochód marki skoda fabia van+ , dopuszczalna ładowność 504 kg.

Przedmiotowy pojazd samochodowy, nie jest pojazdem samochodowym, o którym mowa w art. 86a ust. 9 pkt 1-3 ustawy.

Pojazd samochodowy o których mowa we wniosku nie jest pojazdem konstrukcyjnie przeznaczonym do przewozu co najmniej 10 osób łącznie z kierowcą, a z dokumentów wydanych na podstawie przepisów o ruchu drogowym nie wynika takie przeznaczenie.

Zgodnie z dowodem rejestracyjnym pojazdu Wnioskodawcy dopuszczalna ładowność samochodu wynosi 504 kg, liczba miejsc 4, dopuszczalna masa całkowita samochodu wg dowodu rejestracyjnego symbol f.1 1649 kg, f.2. 1649 kw, f.3 2840 kg. Obecnie samochód jest wykorzystywany wyłącznie do działalności gospodarczej.

Wnioskodawca prowadzi działalność na terenie całego kraju w związku z podpisaną umową partnerską, jako osoba prowadząca jednoosobową działalność gospodarczą samochód będzie używała wyłącznie osobiście, co powoduje brak konieczności nadzoru nad wykorzystaniem auta.

Z pojazdu korzysta wyłącznie Wnioskodawca (jednoosobowa działalność gospodarcza w związku z umową partnerską).

W przypadku używania pojazdu samochodowego w celu realizacji zadań stanowiących działalność podstawową Wnioskodawcy w miejscach odległych od jego siedziby, pojazd będzie garażowany w miejscach, w których wykonywane są te zadania. W pozostałych przypadkach w miejscu prowadzenia działalności gospodarczej.

Okolicznością obiektywnie potwierdzającą brak wykorzystania pojazdu do użytku prywatnego będzie fakt, iż ten pojazd został wynajęty za stosowną opłatą. Trudno mówić o jakimkolwiek wykorzystywaniu pojazdu na cele prywatne, w momencie gdy jest on wynajmowany, czyli Wnioskodawca wykorzystuje taki pojazd w celu uzyskania przychodu oraz zysku na takiej działalności.

Wnioskodawca monitoruje ilość zużytego paliwa na podstawie zbiorczej miesięcznej faktury obejmującej wszystkie nabycia dokonane za pomocą posiadanej przez niego karty paliwowej otrzymanej od spółki w ramach rozliczeń wynikających z zawartej umowy partnerskiej.

W załączniku do faktury wyszczególnione będą wszystkie transakcje z danego okresu, data zakupu, rodzaj paliwa, kwota ilościowa i wartościowa zakupu, numer rejestracyjny pojazdu, numer karty i nazwa użytkownika i miejsce tankowania pojazdu.

Wnioskodawca nie prowadzi ewidencji przebiegu pojazdów.

Pierwszy wydatek dotyczący przedmiotowego pojazdu samochodowego poniesiony po dniu 1 kwietnia 2014 r. To wydatek „przełożenie, wyważanie opon”.

Wnioskodawca nie składał deklaracji vat-26.

Pojazd samochodowy będący przedmiotem wniosku przeznaczony jest wyłącznie do używania i pobierania pożytków zgodnie z umową dzierżawy z dn. 01-09-2011 r.

Wnioskodawca nie zarejestrował ww. umowy w urzędzie skarbowym.

Pojazd samochodowy został wydany dn. 01-09-2011r.

Nie dokonywano zmian w ww. umowie po dniu 31 marca 2014r.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawcy przysługuje prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego z tytułu nabycia paliwa do wydzierżawionego od spółki samochodu osobowego z refaktury wystawianej przez tą spółkę , w tej części, w której paliwo to jest następnie odsprzedawane spółce zgodnie z umową współpracy ujmowane na fakturze sprzedaży jako miesięczne wynagrodzenie dodatkowe z tytułu przejazdów samochodem, w wysokości stanowiącej równowartość zużytego paliwa w danym miesiącu, do wysokości nieprzekraczającej w danym miesiącu określonej kwoty netto?

Zdaniem Wnioskodawcy, Wnioskodawca prowadzi działalność w zakresie usług inżynierii i związane z nią doradztwo techniczne, działalność w zakresie projektowania budowlanego, urbanistycznego, technologicznego. Usługi te świadczy na terenie kraju. Nabywane przez Wnioskodawcę; paliwo, które następnie jest odsprzedawane, jest wykorzystywane przez Wnioskodawcę dla celów czynności opodatkowanych podatkiem VAT, czyli opodatkowanej sprzedaży na rzecz spółki. Wnioskodawca stoi na stanowisku iż w przedmiotowej sprawie znajdzie zastosowanie art. 86 ust. 1 ustawy, bowiem obniżenie podatku należnego o podatek naliczony może nastąpić jedynie na ściśle określonych przez ustawodawcę zasadach, a jedną z podstawowych przesłanek pozytywnych jest bezpośredni i bezsporny związek zakupów z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi. Na podstawie podpisanej umowy współpracy: partner do spraw adaptacji - Wnioskodawca korzysta z kart paliwowych będących własnością tej spółki. Faktury na zakup paliwa wystawiane są na właściciela kart paliwowych tj. spółkę z którą jest podpisana umowa współpracy, które następnie spółka refakturuje na Wnioskodawcę. Na koniec miesiąca Wnioskodawca refakturuje na spółkę koszty zakupu paliwa, zgodnie z otrzymaną od spółki specyfikacją (zwierającą datę, numer samochodu i miejsce tankowania). Koszty te refakturuje zgodnie z zawartą umową jako wynagrodzenie dodatkowe miesięczne z tytułu przejazdu samochodem, do określonej w umowie kwoty netto. Należy wskazać, iż według Wnioskodawcy w analizowanej sytuacji zastosowanie znajdzie przepis art. 7 ust. 8 ustawy o VAT, zgodnie z którym transakcja zakupu paliwa przy pomocy karty paliwowej uważana jest za element transakcji łańcuchowej czyli takiej, w której klika podmiotów dokonuje dostawy tego samego towaru w ten sposób że pierwszy z nich wydaje ten towar ostatniemu w kolejności nabywcy. Zatem ostatecznym nabywcą zakupionych paliw (do wysokości określonej w umowie) jest spółką z którą Wnioskodawca zawarł umowę współpracy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Na wstępie należy wskazać, że z uwagi na fakt, iż interpretacja została złożona w dniu 1 września 2014 r., niniejsza interpretacja została wydana w oparciu o stan prawny obowiązujący od 1 kwietnia 2014 r.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Jak stanowi art. 7 ust. 1 tej ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii, o czym stanowi art. 2 pkt 6 ww. ustawy.

Artykuł 7 ust. 8 ustawy wskazuje, że w przypadku gdy kilka podmiotów dokonuje dostawy tego samego towaru w ten sposób, że pierwszy z nich wydaje ten towar bezpośrednio ostatniemu w kolejności nabywcy, uznaje się, że dostawy towarów dokonał każdy z podmiotów biorących udział w tych czynnościach.

Z cyt. wyżej przepisu wynika, że w sytuacji, w której podatnik, działając we własnym imieniu bierze udział w dostawie towaru w taki sposób, że zakupiony towar wydaje nabywcy lub też towar ten wydaje pierwszy z podmiotów na rzecz ostatniego w kolejności nabywcy, przyjmuje się, że podatnik ten nabył towar a następnie dokonał dostawy tego towaru. Dotyczy to sytuacji, w której podatnik kupuje towar, a następnie w stanie „nieprzetworzonym” odsprzedaje go swojemu kontrahentowi. Zarówno przepisy ustawy o podatku od towarów i usług jak i przepisy wykonawcze do tej ustawy, nie regulują zagadnienia odsprzedaży towaru. Uznaje się, że odsprzedaż towaru jest dostawą towaru realizowaną bezpośrednio przez podatnika (art. 7 ust. 1 ustawy) lub realizowaną na zasadach określonych w art. 7 ust. 8 ustawy. W rezultacie w obu ww. przypadkach dostawy ostateczne obciążenie VAT spoczywa nie na pierwotnym nabywcy towaru, lecz na ich rzeczywistym użytkowniku.

W myśl postanowień art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Z powołanych regulacji wynika, że usługą jest każde świadczenie wykonane przez podatnika w ramach działalności, które nie jest dostawą towarów, w tym m.in. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji. Zatem na zachowanie to składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nieczynienie, bądź też tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy). W przypadku uznania danego świadczenia za usługę w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy, winien istnieć bezpośredni konsument, beneficjent świadczenia, odnoszący wymierną korzyść.

Dana czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności. Przy czym związek pomiędzy otrzymywaną płatnością, a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można stwierdzić, że płatność następuje w zamian za to świadczenie.

Artykuł 8 ust. 2a ustawy stanowi, że w przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że ten podatnik sam otrzymał i wyświadczył te usługi.

Powołany przepis dotyczy sytuacji, w której podatnik kupuje usługę, a następnie w „stanie nieprzetworzonym” odsprzedaje ją swojemu kontrahentowi. W myśl ww. przepisu jest on traktowany tak, jakby świadczył tą usługę. Świadczenie takich usług powinno zostać zatem opodatkowane podatkiem od towarów i usług według stawki właściwej dla danego rodzaju usługi.

W myśl art. 2 pkt 22 ustawy, pod pojęciem sprzedaży rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Zaznaczyć należy, że klasyfikacja określonych transakcji jako czynności dostawy towarów bądź świadczenia usług uzależniona jest od konkretnych stanów faktycznych. Zasada ta dotyczy również transakcji z udziałem kart paliwowych. Nie można zatem w taki sam sposób traktować dla potrzeb podatku od towarów i usług transakcji, których jedynym elementem wspólnym jest fakt, że podmioty biorące udział w czynnościach zakupu korzystają z rozliczeń w formie kart paliwowych. Dlatego też w celu określenia statusu podatkowego danej czynności każdorazowo należy dokonać analizy istotnych postanowień umowy zawartej pomiędzy stronami.

Z przedstawionego opisu wynika, iż Wnioskodawca będący czynnym zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług, wydzierżawia na podstawie umowy dzierżawy samochód osobowy (o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony) od spółki, z którą jest powiązany umową współpracy w zakresie świadczenia usług jako partner. Samochód wykorzystuje wyłącznie do prowadzenia działalności gospodarczej. Celem ułatwienia i obniżenia kosztów przejazdu Wnioskodawca otrzymał od spółki kartę paliwową a rozliczenie dodatkowego wynagrodzenia następuje na podstawie danych z zapisów bieżącego rozliczenia karty paliwowej. Wnioskodawca otrzymuje od spółki refakturę odzwierciedlającą wydatki związane z korzystaniem z karty paliwowej. Następnie na podstawie tej refaktury wystawia fakturę sprzedaży dla spółki tytułem dodatkowego wynagrodzenia z tytułu przejazdów samochodem do wysokości określonego miesięcznego limitu kwoty netto, powiększonej o podatek należny. Nabyte przez Wnioskodawcę przy użyciu kart paliwowych towary i usługi, służą do czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług VAT 23%. Z pojazdu korzysta wyłącznie Wnioskodawca (jednoosobowa działalność gospodarcza w związku z umową partnerską). W przypadku używania pojazdu samochodowego w celu realizacji zadań stanowiących działalność podstawową Wnioskodawcy w miejscach odległych od jego siedziby, pojazd będzie garażowany w miejscach, w których wykonywane są te zadania. W pozostałych przypadkach w miejscu prowadzenia działalności gospodarczej. Okolicznością obiektywnie potwierdzającą brak wykorzystania pojazdu do użytku prywatnego będzie fakt, iż ten pojazd został wynajęty za stosowną opłatą. Trudno mówić o jakimkolwiek wykorzystywaniu pojazdu na cele prywatne, w momencie gdy jest on wynajmowany, czyli Wnioskodawca wykorzystuje taki pojazd w celu uzyskania przychodu oraz zysku na takiej działalności. Wnioskodawca monitoruje ilość zużytego paliwa na podstawie zbiorczej miesięcznej faktury obejmującej wszystkie nabycia dokonane za pomocą posiadanej przez niego karty paliwowej otrzymanej od spółki w ramach rozliczeń wynikających z zawartej umowy partnerskiej. W załączniku do faktury wyszczególnione będą wszystkie transakcje z danego okresu, data zakupu, rodzaj paliwa, kwota ilościowa i wartościowa zakupu, numer rejestracyjny pojazdu, numer karty i nazwa użytkownika i miejsce tankowania pojazdu. Wnioskodawca nie prowadzi ewidencji przebiegu pojazdów. Pierwszy wydatek dotyczący przedmiotowego pojazdu samochodowego poniesiony po dniu 1 kwietnia 2014 r. To wydatek „przełożenie, wyważanie opon”. Wnioskodawca nie składał deklaracji vat-26. Pojazd samochodowy będący przedmiotem wniosku przeznaczony jest wyłącznie do używania i pobierania pożytków zgodnie z umową dzierżawy z dn. 01-09-2011 r. Wnioskodawca nie zarejestrował ww. umowy w urzędzie skarbowym. Pojazd samochodowy został wydany dn. 01-09-2011r. Nie dokonywano zmian w ww. umowie po dniu 31 marca 2014 r.

Odnosząc się do możliwości zakwalifikowania transakcji z udziałem kart paliwowych jako transakcji (dostaw) łańcuchowych, o których mowa w ww. art. 7 ust. 8 ustawy o podatku od towarów i usług należy podkreślić, że warunkiem niezbędnym zaistnienia omawianego unormowania jest to, że towar zostaje wydany przez pierwszy podmiot ostatniemu w kolejności podmiotowi, przy czym podmioty pośredniczące w ogóle nie wchodzą w fizyczne posiadanie przedmiotu dostawy. Wskazany przepis bazuje zatem na konstrukcji opartej na fikcji prawnej, zgodnie z którą – dla potrzeb VAT – przyjmuje się, że dostawy towarów dokonuje każdy podmiot uczestniczący w transakcji łańcuchowej, mimo że wydanie towaru ma miejsce tylko raz. W kontekście powyższego istotne jest uznanie, że na każdy z podmiotów uczestniczących w takiej transakcji następuje przeniesienie prawa do rozporządzania rzeczą jak właściciel, czyli – w istocie – przeniesienie (uznanie, że dokonało się takie przeniesienie) praktycznej kontroli nad rzeczą i możliwości korzystania z niej oraz ustalania warunków takiego korzystania. W przypadku zatem, gdy kolejny w łańcuchu podmiot (pośrednik) ma prawo do kształtowania ceny towaru, warunków jego nabycia, a ponadto obciążony jest ponoszeniem obowiązków reklamacyjnych w stosunku do np. wadliwego towaru, to uznać należy, że podmiot taki posiada prawo do faktycznego rozporządzania rzeczą jak właściciel.

Jeżeli zatem z zawartych postanowień wynika, że drugi w łańcuchu podmiot (pośrednik) ma wpływ na wspomniane wyżej istotne elementy kształtujące obrót danym towarem, to wówczas należy uznać, że rozporządza on daną rzeczą jak właściciel, czyli jest czynną stroną transakcji, w ramach której kolejna w szeregu dostawa na rzecz nabywcy będzie dokonana (uznana za dokonaną) przez niego.

Uwzględniając powyższe stwierdzić należy, iż transakcje dokonywane pomiędzy Wydzierżawiającym a Dzierżawcą, polegające na obciążaniu jej za towary (paliwo) wydane dla niej bezpośrednio przez Dostawców stanowią odpłatną dostawę towarów (prawo do dysponowania towarami jak właściciel przechodzi na Wnioskodawcę) i odpłatne świadczenie usług, które to czynności podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w myśl art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Zatem – co do zasady - stwierdzić należy, że Wnioskodawca ma prawo do odliczenia podatku od towarów i usług z faktur otrzymanych od Wydzierżawiającego związanych z korzystaniem z kart paliwowych, w zakresie w jakim nabywane przez niego towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych.

Kwestie dotyczące prawa do odliczenia podatku naliczonego regulują przepisy art. 86 ust. 1 ustawy z o VAT, zgodnie z którym w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Stosownie do art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu:

1. nabycia towarów i usług,
2. dokonania całości lub części zapłaty przed nabyciem towaru lub wykonaniem usługi.
   
   

Jak wynika z ww. przepisów, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest bezpośredni i bezsporny związek zakupów z wykonanymi czynnościami opodatkowanymi.

Ustawodawca stworzył zatem podatnikom prawo do odliczenia podatku naliczonego w określonych terminach, pod warunkiem spełnienia przez nich zarówno tzw. przesłanek pozytywnych, m.in. tego że zakupy towarów i usług będą wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy.

W świetle art. 88 ust. 3a pkt 4 lit. a) ustawy, nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku gdy wystawione faktury, faktury korygujące lub dokumenty celne stwierdzają czynności, które nie zostały dokonane - w części dotyczącej tych czynności.

Zgodnie z art. 86a ust. 1 pkt 1 ustawy, w przypadku wydatków związanych z pojazdami samochodowymi kwotę podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2, stanowi 50% kwoty podatku wynikającej z faktury otrzymanej przez podatnika.

W myśl ust. 2 tego artykułu, do wydatków związanych z pojazdami samochodowymi, o których mowa w ust. 1, zalicza się wydatki dotyczące:

1. nabycia, importu lub wytworzenia tych pojazdów oraz nabycia lub importu ich części składowych;
2. używania tych pojazdów na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze, związane z tą umową, inne niż wymienione w pkt 3;
3. nabycia lub importu paliw silnikowych, oleju napędowego i gazu, wykorzystywanych do napędu tych pojazdów, usług naprawy lub konserwacji tych pojazdów oraz innych towarów i usług związanych z eksploatacją lub używaniem tych pojazdów.
   
   

Na podstawie ust. 3 ww. artykułu, przepis ust. 1 nie ma zastosowania:

1. w przypadku gdy pojazdy samochodowe są:
   1. wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika lub
   2. konstrukcyjnie przeznaczone do przewozu co najmniej 10 osób łącznie z kierowcą, jeżeli z dokumentów wydanych na podstawie przepisów o ruchu drogowym wynika takie przeznaczenie;
2. do towarów montowanych w pojazdach samochodowych i do związanych z tymi towarami usług montażu, naprawy i konserwacji, jeżeli przeznaczenie tych towarów wskazuje obiektywnie na możliwość ich wykorzystywania wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika.
   
   

W świetle ust. 4 powołanego artykułu, pojazdy samochodowe są uznawane za wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika, jeżeli:

1. sposób wykorzystywania tych pojazdów przez podatnika, zwłaszcza określony w ustalonych przez niego zasadach ich używania, dodatkowo potwierdzony prowadzoną przez podatnika dla tych pojazdów ewidencją przebiegu pojazdu, wyklucza ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą lub
2. konstrukcja tych pojazdów wyklucza ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą lub powoduje, że ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą jest nieistotne.
   
   

Jak stanowi art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 7 lutego 2014 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2014 r., poz. 312), obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika do dnia 30 czerwca 2015 r. paliw silnikowych, oleju napędowego oraz gazu, wykorzystywanych do napędu:

1. samochodów osobowych;
2. innych niż samochody osobowe pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony, w których liczba miejsc (siedzeń) łącznie z miejscem dla kierowcy wynosi:
   1. 1 - jeżeli dopuszczalna ładowność jest mniejsza niż 425 kg,
   2. 2 - jeżeli dopuszczalna ładowność jest mniejsza niż 493 kg,
   3. 3 lub więcej - jeżeli dopuszczalna ładowność jest mniejsza niż 500 kg.
   
   
   

W ust. 2 ww. artykułu postanowiono, że przepis ust. 1 nie dotyczy pojazdów samochodowych, które są wykorzystywane przez podatnika wyłącznie do działalności gospodarczej.

Ustęp 3 tegoż artykułu określa, że dopuszczalna ładowność pojazdu oraz liczba miejsc (siedzeń), o których mowa w ust. 1 pkt 2, są określane na podstawie dokumentów wydanych zgodnie z przepisami o ruchu drogowym. Pojazdy, które w dokumentach, o których mowa w zdaniu pierwszym, nie mają określonej dopuszczalnej ładowności lub liczby miejsc, uznaje się również za samochody osobowe, o których mowa w ust. 1 pkt 1.

W odniesieniu do opisu sprawy wskazać należy, że kluczową rolę w rozwiązaniu przedstawionego problemu odgrywa przepis art. 86a ust. 3 pkt 1 lit. a w związku z art. 86a ust. 4 pkt 1 ustawy. Z treści tych przepisów wynika, że podatnik ma możliwość odliczenia 100% kwoty podatku naliczonego zawartego w fakturach dotyczących wydatków związanych z nabyciem pojazdów samochodowych oraz wydatków związanych z ich eksploatacją (napraw) w sytuacji, gdy pojazdy te są wykorzystywane wyłącznie do celów prowadzenia działalności gospodarczej.

Wskazać należy, że przepisy ustawy nie określają w jaki sposób podatnik ma zapewnić w przedsiębiorstwie wyeliminowanie użytku prywatnego używanego w nim pojazdu samochodowego dla celów pełnego odliczenia podatku naliczonego. Przykładowo może tego dokonać za pomocą wprowadzonych regulaminów, umów, zarządzeń wraz z podjęciem dodatkowych działań zabezpieczających ich wykonanie. Działania te muszą być dostosowane do specyfiki działalności przedsiębiorstwa i sposobu używania dla jego celów pojazdów. Określone przez podatnika zasady używania pojazdów muszą obiektywnie potwierdzać, że pojazd jest wykorzystywany wyłącznie w działalności gospodarczej i nie ma możliwości prywatnego użytku tych pojazdów. Przy czym użytek prywatny należy postrzegać w kategoriach potencjalnej, a nie faktycznej możliwości użytku pojazdu do celów prywatnych.

Wnioskodawca, wskazał, że w przypadku używania pojazdu samochodowego w celu realizacji zadań stanowiących działalność podstawową Wnioskodawcy w miejscach odległych od jego siedziby, pojazd będzie garażowany w miejscach, w których wykonywane są te zadania. W pozostałych przypadkach w miejscu prowadzenia działalności gospodarczej. Okolicznością obiektywnie potwierdzającą brak wykorzystania pojazdu do użytku prywatnego będzie fakt, iż ten pojazd został wynajęty za stosowną opłatą. Wnioskodawca nie prowadzi ewidencji przebiegu pojazdów. Wnioskodawca nie składał druku vat-26. Pojazd samochodowy będący przedmiotem wniosku przeznaczony jest wyłącznie do używania i pobierania pożytków zgodnie z umową dzierżawy z dn. 01-09-2011 r. Wnioskodawca nie zarejestrował ww. umowy w urzędzie skarbowym.

Należy stwierdzić, że w opisanych warunkach Wnioskodawca nie stworzył procedur/zasad wykorzystania samochodu osobowego w pełni wykluczających potencjalny jego użytek prywatny, co powoduje, że przedmiotowy pojazd nie będzie wykorzystywany wyłącznie do działalności gospodarczej, w rozumieniu art. 86a ust. 4 pkt 1 ustawy.

Odnosząc się do kwestii prawa do odliczenia podatku VAT naliczonego przy zakupie paliwa służącego do napędu przedmiotowego samochodu należy rozpatrzyć przepis art. 12 ustawy nowelizującej.

Analiza powyższych regulacji prowadzi do wniosku, że do pojazdów samochodowych innych niż wymienione w art. 12 ust. 1 ustawy nowelizującej, nie ma zastosowania zakaz odliczania podatku naliczonego przy nabyciu paliw silnikowych, oleju napędowego oraz gazu, obowiązujący do dnia 30 czerwca 2015 r., bowiem dotyczy on tylko tych paliw silnikowych, oleju napędowego oraz gazu, które wykorzystywane są do napędu samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych, wskazanych w cyt. art. 12 ust. 1 ustawy nowelizującej.

Wobec powyższego stwierdzić należy, że z uwagi na to, że przedmiotowy pojazd, będący samochodem osobowym, nie jest wykorzystywany wyłącznie do działalności gospodarczej, to w przedmiotowej sprawie nie jest spełniony, wskazany w art. 12 ust. 2 ustawy nowelizującej, warunek dający Wnioskodawcy prawo do odliczenia podatku naliczonego od nabycia paliwa do samochodu osobowego opisanego w zdarzeniu przyszłym.

W konsekwencji powyższego, Wnioskodawcy, nie będzie przysługiwało w ogóle prawo do odliczenia podatku VAT od nabycia paliwa służącego do napędu przedmiotowego samochodu osobowego.

Zatem Wnioskodawcy nie będzie przysługiwało prawo do odliczenia podatku VAT, również w tej części, w której paliwo to jest następnie odsprzedawane spółce, w wysokości stanowiącej równowartość zużytego paliwa w danym miesiącu, do wysokości nieprzekraczającej w danym miesiącu określonej kwoty netto. W tym miejscu należy zauważyć, iż nie można zgodzić się ze stanowiskiem Wnioskodawcy, iż w momencie wystawienia przez Wnioskodawcę faktury na wydzierżawiającego dojdzie do tzw. transakcji łańcuchowej. Wartość paliwa zatankowanego przy użyciu karty paliwowej jest elementem dodatkowego wynagrodzenia i stanowi element kalkulacyjny ceny za wykonywaną na rzecz wydzierżawiającego usługi.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.