Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB2/415-464/14-4/MK
z 22 lipca 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 29 kwietnia 2014 r. (data wpływu 5 maja 2014 r.) uzupełnionym pismem (data nadania 12 lipca 2014 r. (data wpływu 16 lipca 2014 r.) na wezwanie Nr IPPB2/415-464/14-2/MK z dnia 2 lipca 2014 r. o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych zniesienia współwłasności nieruchomości nabytej w drodze dziedziczenia – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 5 maja 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych zniesienia współwłasności nieruchomości nabytej w drodze dziedziczenia.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

W dniu 7 lutego 2009 r. zmarła babcia Wnioskodawcy, której Wnioskodawca został jedynym spadkobiercą na podstawie testamentu z dnia 23 lipca 1987 r., który został potwierdzony Aktem Poświadczenia Dziedziczenia z dnia 25 czerwca 2009 r. Zgodnie z testamentem mąż i córka zmarłej zostali wydziedziczeni. W spadku Wnioskodawca odziedziczył połowę nieruchomości. Właścicielem drugiej połowy ww. nieruchomości była ciotka Wnioskodawcy, tj. siostra ojca Wnioskodawcy. Od spadku Wnioskodawca nie zapłacił podatku, ponieważ jako wnuk był od podatku zwolniony.

Następnie na wniosek ciotki Wnioskodawcy postanowieniem sądowym została zniesiona współwłasność nieruchomości na rzecz Ciotki Wnioskodawcy. Zgodnie z Operatem szacunkowym z listopada 2010 r. nieruchomość została wyceniona na 449.000 PLN. Ciotka Wnioskodawcy na podstawie postanowienia sądowego wpłaciła na konto Wnioskodawcy połowę tej kwoty – 224.500 PLN płatną w dwóch ratach:

• 06.12.2011 r. - 30.000 tys.
  
• 08-09.05.2012 r. - 195.500 tys.
  
  

W tym czasie o zachowek od spadku wystąpiła, córka ciotki Wnioskodawcy, która nie była wydziedziczona na podstawie testamentu z dnia 23 lipca 1987 r. Postanowieniem Sądu Rejonowego z dnia 27 stycznia 2012 r. Wnioskodawca otrzymał nakaz zapłaty Córce Ciotki Wnioskodawcy:

• 60.255 PLN - zachowek
  
• 3.600 PLN - koszty zastępstwa procesowego;
  
• 3.013 PLN - koszty procesu.
  
  

Przelew na pełną kwotę 66.868 PLN został wykonany 07.02.2012 r.

Następnie zgodnie z Postanowieniem Sądu Rejonowego dodatkowo Wnioskodawca zapłacił odsetki od zachowku w kwocie:

• 6.503 PLN - odsetki
  
• 926 PLN - koszty sądowe
  
  

Przelew na pełną kwotę 7.429 PLN został wykonany 12.04.2013 r.

W urzędzie Skarbowym Wnioskodawca złożył PIT - 39 za rok 2011 i 2012 na kwoty 30.000 PLN i 195.500 PLN z informacją, że te kwoty zostaną wykorzystane na cele mieszkaniowe oraz rozliczenie kwoty 30.000 PLN wraz z fakturami na cele mieszkaniowe na kwotę 31.500 zł.

Z uwagi na braki formalne w złożonym wniosku, tutejszy organ podatkowy pismem z dnia 2 lipca 2014 r. Nr IPPB2/415-464/14-2/MK wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku poprzez:

• przedstawienie własnego stanowiska w sprawie w odniesieniu do zadanych pytań we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej.
  
  

Braki uzupełniono w wyznaczonym terminie.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy Wnioskodawca powinien płacić podatek od sądowego zniesienia współwłasności nieruchomości (nie była to zwykła sprzedaż był to nakaz sądowy, na który Wnioskodawca nie miał wpływu)?
   
2. Jeżeli Wnioskodawca musi zapłacić 19% podatku to czy może tę kwotę przeznaczyć na cele mieszkaniowe (zakup mieszkania, spłata kredytu)?
   
3. Czy jeżeli Wnioskodawca ma płacić podatek to czy może kwotę 224.500 PLN pomniejszyć o koszty zachowku, koszty procesowe, odsetki od zachowku?
   
4. W urzędzie Skarbowym Wnioskodawca złożył PIT - 39 za rok 2011 i 2012 na kwoty 30.000 PLN i 195.500 PLN z informacją, że wykorzysta te kwoty na cele mieszkaniowe oraz rozliczenie kwoty 30.000 PLN wraz z fakturami na cele mieszkaniowe na kwotę 31 500 zł. Czy jest to prawidłowe?
   
5. Czy Wnioskodawca ma wycofać formularze PIT 39 za rok 2011 i 2012 oraz rozliczenie pierwszej kwoty?
   
   

Przedmiot niniejszej interpretacji stanowi odpowiedź na pytanie Nr 1, 2, 3 i 4 wniosku. Odpowiedź na pytanie nr 5 wniosku będzie przedmiotem odrębnego rozstrzygnięcia.

Zdaniem Wnioskodawcy, składając rozliczenie pierwszej kwoty z PIT - 39 za rok 2011, czyli 30.000 PLN, Wnioskodawca został poinformowany w Urzędzie Skarbowym, że popełnił błąd i nie powinien w ogóle rozliczać się z całości kwoty czyli 224.500 PLN, ponieważ zniesienie współwłasności nie nastąpiło w drodze sprzedaży tylko na podstawie nakazu sądowego, na który Wnioskodawca nie miał wpływu. W konsekwencji Wnioskodawca powinienem wycofać z Urzędu Skarbowego obydwa formularze PIT - 39 za rok 2011 i 2012.

Prezentowane stanowisko Wnioskodawcy i jego ocena to odzwierciedlenie powyższej interpretacji Urzędu Skarbowego:

Wnioskodawca nie powinien płacić podatku dochodowego od zniesienia współwłasności nieruchomości nabytej w drodze dziedziczenia, ponieważ nie była to sprzedaż tylko nakaz sądowy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361 z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji Podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, źródłem przychodów jest odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:

1. nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
   
2. spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
   
3. prawa wieczystego użytkowania gruntów,
   
   - jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie.
   
   

Wobec powyższego odpłatne zbycie nieruchomości i praw majątkowych stanowi źródło przychodu podlegające opodatkowaniu, jeżeli zbycie to ma miejsce przed upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie.

Przy czym pod pojęciem odpłatnego zbycia należy rozumieć nie tylko sprzedaż czy zamianę, ale każdą czynność prawną, w wyniku której dochodzi do przeniesienia prawa własności nieruchomości, jej części lub udziału w niej za odpłatnością a więc co do zasady również dział spadku i odpłatne zniesienie współwłasności.

Zgodnie z art. 922 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r., poz. 121), spadek to prawa i obowiązki zmarłego wynikające ze stosunków cywilnoprawnych, które z chwilą jego śmierci przechodzą na następców prawnych.

W myśl art. 924 powyższej ustawy, spadek otwiera się z chwilą śmierci spadkodawcy, natomiast spadkobierca nabywa spadek z chwilą otwarcia spadku (art. 925 Kodeksu cywilnego).

Oznacza to, że dniem nabycia przez spadkobiercę spadku jest data śmierci spadkodawcy. Natomiast postanowienie sądu o nabyciu spadku potwierdza jedynie prawo spadkobiercy do tego spadku od momentu jego otwarcia.

W myśl art. 1035 Kodeksu cywilnego, jeżeli spadek przypada kilku spadkobiercom, do wspólności majątku spadkowego stosuje się przepisy o współwłasności w częściach ułamkowych. Do momentu zniesienia tej współwłasności lub dokonania działu spadku, spadkobiercy są współwłaścicielami rzeczy i praw wchodzących w skład spadku.

W wyniku działu spadku prawa majątkowe objęte spadkiem przyznane poszczególnym spadkobiercom, przechodzą na nich, ustaje więc wspólność majątku spadkowego. Umowa o dział spadku lub prawomocne orzeczenie sądowe o dziale spadku stanowią tytuł własności rzeczy, które w dziale przypadły poszczególnym spadkobiercom. Na skutek działu spadku następuje konkretyzacja składników masy spadkowej przypadających poszczególnym spadkobiercom.

Celem postępowania o zniesienie współwłasności w rozumieniu przepisów Kodeksu cywilnego jest nowe ukształtowanie prawa własności rzeczy, która stanowi przedmiot współwłasności.

Zgodnie z art. 195 ustawy Kodeks cywilny, współwłasność polega na tym, iż własność tej samej rzeczy może przysługiwać niepodzielnie kilku osobom.

Współwłasność jest albo współwłasnością w częściach ułamkowych, albo współwłasnością łączną. Współwłasność łączną regulują przepisy dotyczące stosunków, z których ona wynika. Do współwłasności w częściach ułamkowych stosuje się przepisy Działu IV Księgi drugiej (art. 196 § 1 i § 2 Kodeksu cywilnego). Natomiast w myśl art. 210 Kodeksu cywilnego, każdy ze współwłaścicieli może żądać zniesienia współwłasności.

Przez zniesienie współwłasności rozumie się likwidację łączącego współwłaścicieli stosunku prawnego, która następuje w drodze umowy lub orzeczenia sądu.

Stosownie do art. 211 i art. 212 Kodeksu cywilnego, zniesienie współwłasności może nastąpić przez podział rzeczy wspólnej, a gdy rzeczy nie da się podzielić, przez przyznanie rzeczy jednemu ze współwłaścicieli z obowiązkiem spłaty pozostałych bądź przez podział cywilny, polegający na sprzedaży rzeczy wspólnej i podziale uzyskanej ceny stosownie do wielkości udziałów współwłaścicieli.

Mając zatem na uwadze powyższe stwierdzić należy, że zniesienie współwłasności nie stanowi nabycia rzeczy tylko wówczas, jeżeli mieści się w ramach udziału jaki przypadał byłym współwłaścicielom w rzeczy wspólnej i odbył się bez spłat i dopłat. Natomiast jeżeli udział danej osoby ulega powiększeniu (nawet bez spłat i dopłat) to traktowany jest w kategorii nabycia, ponieważ w ten sposób ulega powiększeniu zarówno zakres dotychczasowego władztwa tej osoby nad rzeczą (nieruchomością), jak i stan jej majątku osobistego. Tak więc co do zasady, zniesienie współwłasności jest formą nowego nabycia wówczas, gdy w wyniku tego zniesienia podatnik otrzymuje nieruchomość, która przekracza udział jaki pierwotnie podatnikowi przysługiwał.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że w dniu 7 lutego 2009 r. zmarła babcia Wnioskodawcy. W spadku po zmarłej Wnioskodawca odziedziczył połowę nieruchomości. Właścicielem drugiej połowy ww. nieruchomości była ciotka Wnioskodawcy.

Następnie został przeprowadzony dział spadku z jednoczesnym zniesieniem współwłasności, w wyniku którego siostra Wnioskodawcy nabyła wyłączne prawo własności przedmiotowego lokalu mieszkalnego, a Wnioskodawca otrzymał spłatę w kwocie nieprzekraczającej wartości Jego udziału w spadku.

Uwzględniając powyższe oraz przyjmując za Wnioskodawcą, że wartość otrzymanej przez Wnioskodawcę spłaty w wyniku działu spadku (zniesienia współwłasności) mieściła się w udziale jaki przysługiwał Wnioskodawcy w spadku uznać należy, że Wnioskodawca nie uzyskał w związku z ww. czynnością działu spadku/zniesienia współwłasności żadnego przysporzenia majątkowego względem odziedziczonego udziału.

Mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny oraz obowiązujące przepisy prawa należy stwierdzić, że otrzymanie przez Wnioskodawcę w wyniku działu spadku i zniesienia współwłasności spłaty nieprzekraczającej wartości przysługującego Wnioskodawcy udziału spadkowego nie spowodowała powstania przychodu z odpłatnego zbycia, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W konsekwencji na Wnioskodawcy nie ciążył obowiązek opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych kwot otrzymanej spłaty oraz złożenia zeznania podatkowego w tym zakresie.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012, poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.