Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPP4/443-302/14-2/EWW
z 11 września 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z o.o. przedstawione we wniosku z dnia 4 czerwca 2014 r. (data wpływu 12 czerwca 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku świadczonych przez Spółkę usług organizacji skoków spadochronowych – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 12 czerwca 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku świadczonych przez Spółkę usług organizacji skoków spadochronowych.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Spółka została utworzona w celu propagowania i rozwoju sportów spadochronowych na terenie Polski. Spółka w tym celu zamierza prowadzić działalność w zakresie organizowania skoków spadochronowych (profesjonalnych jak i skoków oraz kursów szkoleniowych, a także skoków tandemowych). Głównym zadaniem Spółki (non-profit) jest upowszechnienie skoków spadochronowych poprzez prowadzenie szkoleń i ich organizację, a także uczestniczenie i organizowanie zawodów sportowych.

Usługi będą świadczone na rzecz osób fizycznych (profesjonalistów jak i osób początkujących) oraz klubów sportowych, w tym „W”. W tym celu Spółka wynajęła samolot wraz z załogą. Zgodnie z umową, Spółka jest zobligowania do zorganizowana określonej liczby wylotów bądź „wylatania” określonej liczby godzin, wylotów lub skoków. W związku z tym, Spółka musi zorganizować określoną liczbę skoków lub imprez sportowych, aby zapewnić realizację umowy. Koszty organizacji skoków będą pokrywane z opłat od uczestników kursów szkoleniowych, skoków wykupionych przez profesjonalnych skoczków (zawodników) oraz klubów sportowych. Wysokość opłat będzie ustalona na poziomie zapewniającym pokrycie kosztów działalności, tj. wynajmu samolotu, paliwa, wynagrodzenia personelu (załogi i instruktorów) oraz zakup sprzętu niezbędnego do wykonywania skoków spadochronowych. Spółka nie będzie osiągała z tego tytułu dochodów i nie jest ukierunkowana na osiąganie zysku z tego typu działalności. Zaznaczyć także należy, że Spółka nie będzie prowadziła innej działalności nastawionej na osiąganie zysków/dochodów. W tym celu została podjęta uchwała w przedmiocie przeznaczenia zysku Spółki na działalność sportową w zakresie sportów spadochronowych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy świadczenie usług w ww. zakresie, zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 32 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. 2004 r. Nr 54, poz. 535 ze zm.) i w zw. z art. 132 ust. 1 lit. m Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 2006.347.1 ze zm.) będzie podlegało zwolnieniu z podatku VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy, jak wynika z art. 43 ust. 1 pkt 32 ustawy o VAT, zwolnione z podatku są usługi ściśle związane ze sportem lub wychowaniem fizycznym świadczone przez kluby sportowe, związki sportowe oraz związki stowarzyszeń i innych osób prawnych, których celem statutowym jest działalność na rzecz rozwoju i upowszechniania sportu, pod warunkiem że: są one konieczne do organizowania i uprawiania sportu lub organizowania wychowania fizycznego i uczestniczenia w nim, świadczący te usługi nie są nastawieni na osiąganie zysków, są one świadczone na rzecz osób uprawiających sport lub uczestniczących w wychowaniu fizycznym.

Interpretacja powyższego przepisu przez organy podatkowe często sprowadza się do ograniczenia tego zwolnienia jedynie do podmiotów określonych w ustawie z dnia 2 czerwca 2010 r. o sporcie, tj. do klubów sportowych lub stowarzyszeń i innych wymienionych w tym akcie. Organy konsekwentnie odmawiają przyznania prawa do przedmiotowego zwolnienia innym podmiotom, niespełniającym kryteriów tej ustawy. Stanowisko takie jest jednak niezgodne z regulacjami prawa unijnego oraz jest sprzeczne z orzecznictwem Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej.

Otóż, zgodnie z art. 132 ust. 1 lit. m dyrektywy 112, Państwa Członkowskie zwalniają między innymi świadczenie niektórych usług ściśle związanych ze sportem lub wychowaniem fizycznym, przez organizacje nienastawione na osiąganie zysku na rzecz osób uprawiających sport lub uczestniczących w wychowaniu fizycznym. Z treści tej normy wynika, że powyższe zwolnienie ma charakter bezwarunkowy w sensie materialnym. Oznacza to, że Państwa Członkowskie nie mogą drogą regulacji krajowych odstąpić od udzielenia tego zwolnienia albo go ograniczyć.

Przepis ten zawarty jest w rozdziale 2 zatytułowanym „zwolnienia dotyczące określonych czynności wykonywanych w interesie publicznym”. Zatem zwolnienia te mają na celu uprzywilejowanie niektórych rodzajów działalności w interesie publicznym (vide: wyrok TS z dnia 23 kwietnia 2009 r. w sprawie C-357/07 TNT Post UK, Zb.Orz. str. l-3025, pkt 32).

Spółka ma świadomość, że normy prawne przewidujące zwolnienia od podatku od towarów i usług powinny być interpretowane w sposób ścisły, ponieważ zwolnienia te stanowią odstępstwa od ogólnej zasady, zgodnie z którą podatkiem VAT objęta jest każda usługa świadczona odpłatnie przez podatnika. Jednakże owa zasada ścisłej wykładni nie może oznaczać, że terminologia stosowana przy określeniu zwolnień przewidzianych w art. 132 powinna być interpretowana w sposób, który pozbawiałby je skuteczności (vide: wyrok TS z dnia 18 listopada 2004 r. w sprawie C-284/03 Temco Europe, Zb.Orz. str. I-11237, pkt 17, wyrok z dnia 14 czerwca 2007 r. w sprawie C-434/05 Horizon College, a także wyrok z dnia 16 października 2008 r. w sprawie C-253/07 Canterbury Hockey Club Canterbury Ladies Hockey Club).

Ponadto zwolnienia te powinny być stosowane jednolicie we wszystkich Państwach Członkowskich, stąd też wykładnia przepisów prawa krajowego przez organy podatkowe powinna uwzględniać treść unijnych unormowań oraz musi być zbieżna we wszystkich krajach Unii Europejskiej. Wobec tego, nie można stosować zawężającej wykładni przepisu art. 43 ust. 1 pkt 32 ustawy o VAT w zakresie podmiotowym. Innymi słowy, stosowana przez organy podatkowe interpretacja zawężająca zwolnienie od podatku VAT do usług świadczonych wyłącznie w formie klubu sportowego, związku sportowego lub związku stowarzyszeń i innych osób prawnych w rozumieniu art. 3 i art. 6 ustawy o sporcie jest sprzeczna z wykładnią prounijną. Należy bowiem podkreślić, że przepis art. 132 ust. 1 lit. m dyrektywy 112 stanowi o usługach świadczonych przez „organizacje nienastawione na osiąganie zysku”. W związku z tym, brak jest podstaw do zawężania kręgu podmiotów świadczących te zwolnione usługi, albowiem sprzeciwiają się temu zapisy dyrektywy.

Organy podatkowe w pisemnych interpretacjach podatkowych często powołują się na ustawę o sporcie. Trzeba jednak podkreślić, że wskazywany art. 3 ust. 1 tej ustawy stanowi, że działalność sportowa jest prowadzona w szczególności w formie klubu sportowego. Zatem jest to podstawowa forma prowadzenia tej działalności ale nie jedyna. Zwłaszcza, że definicja legalna pojęcia sportu zawarta w art. 2 ust. 1 tej ustawy jest bardzo szeroka. Według ustawodawcy sportem są wszelkie formy aktywności fizycznej, które przez uczestnictwo doraźne lub zorganizowane wpływają na wypracowanie lub poprawienie kondycji fizycznej i psychicznej, rozwój stosunków społecznych lub osiągnięcie wyników sportowych na wszelkich poziomach. Wskazać przy tym należy również na cel wprowadzonego w analizowanej normie prawnej zwolnienia od podatku od towarów i usług. Otóż, przepis ten służy wspieraniu niektórych rodzajów działalności interesu publicznego, czyli usług mających ścisły związek z uprawianiem sportu lub z wychowaniem fizycznym na rzecz osób uprawiających sport lub uczestniczących w wychowaniu fizycznym. Przepis ten ma zatem na celu wspieranie podejmowania takiej aktywności przez szerokie warstwy społeczeństwa poprzez obniżenie kosztów tych usług. Celem więc jest upowszechnienie pewnych pożądanych wzorców zachowania, co niewątpliwie może nastąpić poprzez zmniejszenie wysokości wynagrodzenia za te usługi. W tym kontekście zawężania tego zwolnienia tylko do tych świadczonych przez kluby sportowe jest nieprawidłowe.

Warto także podkreślić, że w ostatnim okresie odnośnie analizowanego zwolnienia wypowiadał się Trybunał Sprawiedliwości. W wyroku z dnia 21 lutego 2013 r. sprawa C-18/12 Město Žamberk przeciwko Finančn ředitelstyi v Hradci Králové, obecnie Odvolaci finančni ředitelstyi (Dz. Urz. UE L 2006.347.1) Trybunał wskazał, że w odniesieniu do art. 132 ust. 1 lit. m dyrektywy 112 należy stwierdzić, że przepis ten, według jego brzmienia, dotyczy uprawiania sportu i wychowania fizycznego w ogóle. Mając na względzie owo brzmienie, intencją rzeczonego przepisu nie jest przyznanie zwolnienia jedynie niektórym dziedzinom sportu. Podobnie, art. 132 ust. 1 lit. m dyrektywy VAT w celu jego stosowania nie wymaga, aby aktywność sportowa była podejmowana na określonym poziomie, na przykład zawodowym, ani też, aby ta aktywność była podejmowana w określony sposób, tj. regularnie lub w sposób zorganizowany bądź w celu uczestniczenia w zawodach sportowych, o ile jednak podejmowanie tej aktywności nie wpisuje się w ramy czystego wypoczynku i rozrywki.

Jeśli chodzi o cel art. 132 ust. 1 lit. m dyrektywy VAT, Trybunał podkreślił, że przepis ten służy wspieraniu niektórych rodzajów działalności interesu publicznego, czyli usług mających ścisły związek z uprawianiem sportu lub z wychowaniem fizycznym, które są świadczone przez organizacje nienastawione na osiąganie zysku na rzecz osób uprawiających sport lub uczestniczących w wychowaniu fizycznym. Przepis ten ma zatem na celu wspieranie podejmowania takiej aktywności przez szerokie warstwy społeczeństwa. Interpretacja tego przepisu, ograniczająca zakres stosowania zwolnienia, jakie on przewiduje, do aktywności sportowej podejmowanej w sposób zorganizowany, systematyczny lub mający na celu udział w zawodach sportowych, byłaby sprzeczna z tym celem.

Reasumując tą część rozważań należy uznać, że przepis art. 43 ust. 1 pkt 32 ustawy o VAT w zw. z art. 132 ust. 1 pkt m dyrektywy 112 należy tak interpretować, że zwolnieniem od podatku określonym w tej normie objęte są nie tylko usługi ściśle związane ze sportem lub wychowaniem fizycznym świadczone przez kluby sportowe, związki sportowe oraz związki stowarzyszeń i innych osób prawnych, których celem statutowym jest działalność na rzecz rozwoju i upowszechniania sportu, ale również tego typu usługi świadczone przez inne podmioty nienastawione na osiąganie zysku, w tym spółki prawa handlowego.

Mając na uwadze powyższe rozważania oraz stan faktyczny opisany we wniosku, zdaniem Spółki, organizując skoki spadochronowe oraz imprezy sportowe w tym zakresie może ona korzystać ze zwolnienia z podatku VAT, ponieważ spełnia wszystkie kryteria zawarte w art. 43 ust. 1 pkt 32 ustawy o VAT w zw. z art. 132 ust. 1 lit. m dyrektywy VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.) zwanej dalej ustawą – opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez dostawę towarów – zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy – rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Natomiast stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy – świadczeniem usług jest każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Przepis art. 41 ust. 1 ustawy stanowi, że stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

W świetle art. 146a pkt 1 ustawy – w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r. (…) stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i ust. 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże zarówno w treści ustawy, jak i przepisach wykonawczych, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi, bądź zwolnienie od podatku. Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy towarów lub świadczenia usług zostały określone między innymi w art. 43 ustawy.

Należy zaznaczyć, że jako odstępstwo od zasady powszechności i równości opodatkowania, zastosowanie obniżonej stawki podatku lub zwolnienia od podatku od towarów i usług możliwe jest jedynie w przypadku wykonywania czynności ściśle określonych w ustawie, oraz w przepisach wykonawczych wydanych na podstawie jej upoważnienia.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 32 ustawy  zwalnia się od podatku usługi ściśle związane ze sportem lub wychowaniem fizycznym świadczone przez kluby sportowe, związki sportowe oraz związki stowarzyszeń i innych osób prawnych, których celem statutowym jest działalność na rzecz rozwoju i upowszechniania sportu, pod warunkiem że:

1. są one konieczne do organizowania i uprawiania sportu lub organizowania wychowania fizycznego i uczestniczenia w nim,
2. świadczący te usługi nie są nastawieni na osiąganie zysków,
3. są one świadczone na rzecz osób uprawiających sport lub uczestniczących w wychowaniu fizycznym

– z wyłączeniem usług związanych z działalnością marketingową oraz reklamowo-promocyjną, wstępu na imprezy sportowe, usług odpłatnego prowadzenia statków przeznaczonych do uprawiania sportu i rekreacji, usług odpłatnego zakwaterowania związanych ze sportem lub wychowaniem fizycznym oraz usług wynajmu sprzętu sportowego i obiektów sportowych za odpłatnością.

Przy czym w myśl art. 43 ust. 17 ustawy – zwolnienia, o których mowa w ust. 1 pkt 18, 18a, 22-24, 26, 28, 29, 31, 32 i 33 lit. a, nie mają zastosowania do dostawy towarów lub świadczenia usług ściśle związanych z usługami podstawowymi, jeżeli:

1. nie są one niezbędne do wykonania usługi podstawowej, zwolnionej zgodnie z ust. 1 pkt 18, 18a, 22-24, 26, 28, 29, 31, 32 i 33 lit. a lub
2. ich głównym celem jest osiągnięcie dodatkowego dochodu przez podatnika, przez konkurencyjne wykonywanie tych czynności w stosunku do podatników niekorzystających z takiego zwolnienia.
   
   

Z kolei stosownie do art. 43 ust. 18 ustawy – zwolnienia, o których mowa w ust. 1 pkt 31, 32 i 33 lit. a, stosuje się, pod warunkiem że podmioty wykonujące czynności, o których mowa w tych przepisach, nie osiągają w sposób systematyczny zysków z tej działalności, a w przypadku ich osiągnięcia są one przeznaczane w całości na kontynuację lub doskonalenie świadczonych usług.

W tym miejscu wskazać należy, że z chwilą przystąpienia do Unii Europejskiej Polska stała się stroną Traktatu o ustanowieniu Wspólnoty Europejskiej (Dz. U. z 2004 r. Nr 90, poz. 864/2, z późn. zm.), wobec czego zobowiązała się przestrzegać postanowień traktatów założycielskich i aktów przyjętych przez instytucje unijne na zasadach określonych w tych traktatach. Stosownie do treści przepisu art. 249 ww. Traktatu: „W celu wykonania swych zadań oraz na warunkach przewidzianych w niniejszym Traktacie, Parlament Europejski wspólnie z Radą, Rada i Komisja uchwalają rozporządzenia i dyrektywy, podejmują decyzje, wydają zalecenia i opinie. Rozporządzenie ma zasięg ogólny. Wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich Państwach Członkowskich. Dyrektywa wiąże każde Państwo Członkowskie, do którego jest kierowana, w odniesieniu do rezultatu, który ma być osiągnięty, pozostawia jednak organom krajowym swobodę wyboru formy i środków. Decyzja wiąże w całości adresatów, do których jest kierowana. Zalecenia i opinie nie mają mocy wiążącej”.

Regulacje prawne dotyczące prawa podatkowego zawarte w dyrektywach są stosowane w krajach członkowskich poprzez implementację, czyli uregulowanie w przepisach prawa krajowego zagadnień prawa wspólnotowego. Należy jednak zauważyć, że o ile polski ustawodawca ma obowiązek implementacji zawartych w dyrektywach postanowień wiążących państwo członkowskie, co do zamierzonego celu, to Unia Europejska zostawia władzom krajowym swobodę co do form i metod jakimi skutek ma być osiągnięty.

Przytoczone powyżej uregulowania ustawy korespondują z art. 132 ust. 1 lit. m Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE. L Nr 347, str. 1, z późn. zm.) – zwanej dalej Dyrektywą na mocy którego państwa członkowskie zwalniają od podatku świadczenie niektórych usług ściśle związanych ze sportem lub wychowaniem fizycznym, przez organizacje nienastawione na osiąganie zysku na rzecz osób uprawiających sport lub uczestniczących w wychowaniu fizycznym.

Celem powołanego przepisu Dyrektywy jest wspieranie niektórych rodzajów działalności interesu publicznego, czyli usług mających ścisły związek z uprawianiem sportu lub z wychowaniem fizycznym, które są świadczone przez organizacje nienastawione na osiąganie zysku na rzecz osób uprawiających sport lub uczestniczących w wychowaniu fizycznym. Przepis ten ma zatem na celu wspieranie podejmowania takiej aktywności przez szerokie warstwy społeczeństwa.

Realizację powyższego celu Dyrektywy ustawodawca polski osiągnął poprzez zapis w art. 43 ust. 1 pkt 32 ustawy, w którym wskazał podmioty i warunki jakie muszą zostać spełnione, aby usługi związane ze sportem mogły korzystać ze zwolnienia od podatku. W przepisie tym wskazane zostały podmioty, które na gruncie polskich przepisów z założenia powoływane są w celach realizacji zadań społecznych nienastawionych na osiąganie zysku z tej działalności i których celem statutowym jest działalność na rzecz rozwoju i upowszechniania sportu. Jako organizacje nienastawione na osiąganie zysku świadczące usługi na rzecz osób uprawiających sport lub uczestniczących w wychowaniu fizycznym, w art. 43 ust. 1 pkt 32 ustawy wskazane zostały kluby sportowe, związki sportowe oraz związki stowarzyszeń i innych osób prawnych. Przepis ten nie obejmuje natomiast spółek prawa handlowego, gdyż z samego założenia spółki te zawiązywane są w celu osiągania zysku z prowadzonej działalności. Spółka handlowa jest to bowiem prawna forma współdziałania w celu zarobkowym co najmniej dwóch podmiotów w rozumieniu prawa cywilnego, która powstała na skutek zawarcia właściwej umowy uregulowanej przepisami prawa handlowego.

Zastosowanie zwolnienia dla usług ściśle związanych ze sportem lub wychowaniem fizycznym doznaje zatem pewnych ograniczeń – ze względu na cel tej usługi, jak również status usługodawcy i usługobiorcy. Podmiotami uprawnionymi do skorzystania z tego zwolnienia są podmioty będące klubem sportowym, związkiem sportowym oraz związkiem stowarzyszeń i innych osób prawnych. Ponadto, świadczone usługi muszą być wykonywane na rzecz osób uprawiających sport lub uczestniczących w wychowaniu fizycznym. Jednocześnie świadczone usługi muszą być ściśle związane ze sportem lub wychowaniem fizycznym oraz konieczne do organizowania i uprawiania sportu lub organizowania wychowania fizycznego i uczestniczenia w nim.

Niespełnienie chociażby jednej z przesłanek (podmiotowej lub przedmiotowej) powoduje, że świadczenie usług nie korzysta ze zwolnienia od podatku na podstawie ww. regulacji.

Zarówno ustawa, jak i przepisy wykonawcze do niej, nie zawierają definicji klubu sportowego, związku sportowego, stowarzyszeń oraz związku stowarzyszeń i innych osób prawnych.

Zaznaczyć należy, że w przypadku braku definicji jakiegoś zagadnienia na gruncie przepisów prawa podatkowego, dokonując wykładni przepisów tego prawa, organ wydający interpretację indywidualną obowiązany jest brać pod uwagę, a czasami nawet analizować przepisy ustaw innych niż ustawy podatkowe. Zatem w przypadku gdy ustawa zawiera zagadnienia, których jednak nie definiuje, tut. Organ posiłkuje się definicjami tych zagadnień zawartymi w przepisach niepodatkowych.

Działalność klubów sportowych i związków sportowych regulują natomiast przepisy ustawy z dnia 25 czerwca 2010 r. o sporcie (Dz. U. Nr 127, poz. 857, z późn. zm.). Stosownie do art. 3 ust. 1 i 2 oraz art. 6 ust. 1 i 2 tej ustawy – działalność sportowa jest prowadzona w szczególności w formie klubu sportowego. Klub sportowy działa jako osoba prawna. Kluby sportowe, w liczbie co najmniej 3, mogą tworzyć związki sportowe. Związek sportowy działa w formie stowarzyszenia lub związku stowarzyszeń.

Ustawa o podatku od towarów i usług, jak również przepisy wykonawcze do tej ustawy nie zawierają również definicji sportu. Zatem w celu ustalenia prawidłowego rozumienia tego pojęcia należy odnieść się do regulacji powołanej wyżej ustawy o sporcie.

Zgodnie z brzmieniem art. 2 ust. 1 tej ustawy – sportem są wszelkie formy aktywności fizycznej, które przez uczestnictwo doraźne lub zorganizowane wpływają na wypracowanie lub poprawienie kondycji fizycznej i psychicznej, rozwój stosunków społecznych lub osiągnięcie wyników sportowych na wszelkich poziomach. Na podstawie ust. 2 tego artykułu  sport wraz z wychowaniem fizycznym i rehabilitacją ruchową składają się na kulturę fizyczną.

W przedmiotowej sprawie Spółka z o.o. (dalej jako: Spółka) utworzona w celu propagowania i rozwoju sportów spadochronowych na terenie Polski, zamierza w tym celu prowadzić działalność w zakresie organizowania skoków spadochronowych (profesjonalnych jak i skoków oraz kursów szkoleniowych, a także skoków tandemowych). Głównym zadaniem Spółki (non-profit) jest upowszechnienie skoków spadochronowych poprzez prowadzenie szkoleń i ich organizację, a także uczestniczenie i organizowanie zawodów sportowych. Usługi będą świadczone na rzecz osób fizycznych (profesjonalistów jak i osób początkujących) oraz klubów sportowych, w tym „W”. W tym celu Spółka wynajęła samolot wraz z załogą. Zgodnie z umową, Spółka jest zobligowania do zorganizowania określonej liczby wylotów bądź „wylatania” określonej liczby godzin, wylotów lub skoków. W związku z tym, Spółka musi zorganizować określoną liczbę skoków lub imprez sportowych aby zapewnić realizację umowy. Koszty organizacji skoków będą pokrywane z opłat od uczestników kursów szkoleniowych, skoków wykupionych przez profesjonalnych skoczków (zawodników) oraz klubów sportowych. Wysokość opłat, będzie ustalona na poziomie zapewniającym pokrycie kosztów działalności, tj. wynajmu samolotu, paliwa, wynagrodzenia personelu (załogi i instruktorów) oraz zakup sprzętu niezbędnego do wykonywania skoków spadochronowych. Spółka nie będzie osiągała z tego tytułu dochodów i nie jest ukierunkowana na osiąganie zysku z tego typu działalności. Spółka nie będzie prowadziła innej działalności nastawionej na osiąganie zysków/dochodów. W tym celu została podjęta uchwała w przedmiocie przeznaczenia zysku Spółki na działalność sportową w zakresie sportów spadochronowych.

Z wykładni przepisu art. 43 ust. 1 pkt 32 ustawy wynika, że podatnik, aby móc skorzystać ze zwolnienia w nim przewidzianego, winien spełnić przesłanki zarówno o charakterze przedmiotowym, jak i podmiotowym. Przy czym, przesłanka o charakterze podmiotowym jest spełniona wówczas, gdy świadczącym usługę jest podmiot spełniający określone warunki – musi to być klub sportowy, związek sportowy lub związek stowarzyszeń i innych osób prawnych, którego celem statutowym jest działalność na rzecz rozwoju i upowszechniania sportu. Omawiana regulacja w sposób jednoznaczny wymienia podmioty, które mogą korzystać ze zwolnienia od podatku na jej podstawie.

Tymczasem z okoliczności niniejszej sprawy nie wynika, aby Spółka była podmiotem wymienionym w ww. przepisie art. 43 ust. 1 pkt 32 ustawy, tj. klubem sportowym, związkiem sportowym czy też związkiem stowarzyszeń i innych osób prawnych – mogącym korzystać ze zwolnienia od podatku na podstawie tej regulacji.

Trzeba zatem stwierdzić, że ze zwolnienia od podatku na mocy wskazanego przepisu korzystać mogą jedynie usługi ściśle związane ze sportem lub wychowaniem fizycznym świadczone przez kluby sportowe, związki sportowe, stowarzyszenia, związki samych stowarzyszeń i innych osób prawnych, których celem statutowym jest działalność na rzecz rozwoju i upowszechniania sportu. Natomiast podmiot będący spółką prawa handlowego, jakim jest Spółka, nie może z ww. zwolnienia korzystać, z uwagi na niewypełnienie przesłanki o charakterze podmiotowym.

Podsumowując, świadczone przez Spółkę usługi nie będą korzystały ze zwolnienia od podatku VAT, na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 32 ustawy w zw. z art. 132 ust. 1 lit. m Dyrektywy.

W konsekwencji, w związku z tym, że Spółka nie będzie spełniała warunku w zakresie kryterium podmiotowego określonego w ww. przepisach, bezcelowe jest badanie spełnienia pozostałych przesłanek o charakterze przedmiotowym.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.