2014.11.10 - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPP2/443-728/14/WN
z 10 listopada 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 14 lipca 2014r. (data wpływu 25 lipca 2014r.), uzupełnionym pismem z 22 października 2014r. (data wpływu 28 października 2014r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego w pełnej wysokości z faktur za wycenę samochodu oraz wstępną ratę leasingową - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 25 lipca 2014r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego w pełnej wysokości z faktur za wycenę samochodu oraz wstępną ratę leasingową.

Wniosek ten został uzupełniony pismem z 22 października 2014r. (data wpływu 28 października 2014r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z 13 października 2014r. znak: IBPP2/443-728/14/WN.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący zaistniały stan faktyczny:

Wnioskodawca używa na podstawie umowy leasingu operacyjnego samochodu osobowego marki Mercedes Benz Klasa E. Nie jest to pojazd, o którym mowa w art. 86a ust. 4 pkt 2) ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług. Samochód nie jest samochodem nowym, jest to samochód sprowadzany ze Stanów Zjednoczonych, dlatego przed zawarciem umowy leasingu konieczne było dokonanie jego wyceny dla celów sporządzenia tej umowy. Leasingodawca miał także wątpliwości co do leasingowania przedmiotowego samochodu, z tego też względu mimo zawarcia umowy leasingu w dniu 17.04.2014r. do dnia 28.04.2014 roku Wnioskodawca nie był pewien czy dojdzie do wydania mu przedmiotowego samochodu.

Samochód ten jest używany jedynie dla celów działalności gospodarczej Wnioskodawcy. Wnioskodawca prowadzi działalność opodatkowaną podatkiem od towarów i usług (świadczenie usług prawnych). Wnioskodawca prowadzi ewidencję przebiegu pojazdu przewidzianą w art. 86a ust. 7 ustawy o VAT.

W związku z powyższym Wnioskodawca złożył w dniu 9.05.2014r. we właściwym urzędzie, informację o pojazdach samochodowych wykorzystywanych wyłącznie do działalności gospodarczej (formularz VAT-26), w której wskazał dane przedmiotowego samochodu.

W takiej sytuacji Wnioskodawca odlicza od tego momentu cały podatek VAT związany z wydatkami dotyczącymi przedmiotowego samochodu (za wyjątkiem wydatków na paliwo).

Jednakże podatnik poniósł wcześniej inne wydatki związane z samochodem, od których odliczył jedynie 50 % podatku VAT związanego z nimi.

Są to m.in.:

wynagrodzenie za wycenę samochodu poniesione na podstawie faktury VAT z dnia 15 kwietnia 2014r. - wydatek poniesiony w dniu 15 kwietnia 2014r.,
wstępna rata leasingowa poniesiona na podstawie faktury VAT z dnia 23 kwietnia 2014r.
wydatek poniesiony w dniu 21 kwietnia 2014 roku.

Umowa leasingu została - jak wskazano wyżej - zawarta w dniu 17 kwietnia 2014 roku. Natomiast samochód został wydany wnioskodawcy dopiero w dniu 28 kwietnia 2014 roku. Dopiero po wydaniu samochodu możliwym było poprawne wypełnienie formularza VAT 26, gdyż dopiero wtedy Wnioskodawca uzyskał informacje o numerze rejestracyjnym samochodu (rejestracja nastąpiła w dniu 28 kwietnia 2014r.) i wtedy też nastąpiło przyjęcie samochodu do używania. W informacji VAT-26 jako datę nabycia pojazdu wskazano dzień 28 kwietnia 2014 roku (czyli dzień przyjęcia samochodu w używanie). Jako datę poniesienia pierwszego wydatku wskazano dzień 2 maja 2014r. - pierwszy wydatek na paliwo (był to pierwszy wydatek związany z samochodem po przyjęciu go w używanie).

Dodatkowo w piśmie z 22 października 2014r., będącym uzupełnieniem wniosku Wnioskodawca wskazał, że:

samochód jest używany jedynie dla celów działalności gospodarczej Wnioskodawcy,
Wnioskodawca prowadzi ewidencję przebiegu pojazdu przewidzianą w art. 86a ust. 7 ustawy o podatku od towarów i usług.

Natomiast do zadanych w wezwaniu z 13 października 2014r. pytań Wnioskodawca odniósł się we następujący sposób:

Ad. 1

Wnioskodawca jest czynnym zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług.

Ad. 2

Nabyty samochód jest wykorzystywany wyłącznie do czynności opodatkowanych w ramach prowadzonej działalności gospodarczej.

Zasady korzystania z samochodu są określone przez Wnioskodawcę w „Regulaminie w sprawie zasad korzystania z samochodów służbowych " (dalej jako Regulamin).

Ad. 3.

Samochód jest wykorzystywany przez wskazane w załączniku nr 2 do Regulaminu osoby - są to Partnerzy Wnioskodawcy - Radcowie Prawni.

Osoby te wykorzystują go jedynie dla celów prowadzonej działalności gospodarczej, która jest objęta zakresem podatku VAT. Korzystanie z samochodu jest kontrolowane (zob. odpowiedź na pytania 4,5,6).

Ad. 4, 5, 6.

Zgodnie z Regulaminem samochodu służbowego mogą używać jedynie Partnerzy Wnioskodawcy będący Radcami Prawnymi. Osoby te są wskazane w załączniku nr 2 do Regulaminu.

Zgodnie z § 2 pkt 1 Regulaminu samochód jest wykorzystywany tylko przez uprawnione osoby wskazane w załączniku nr 2 do regulaminu wyłącznie dla celów związanych z działalnością gospodarczą.

W szczególności samochód służbowy służy zgodnie z Regulaminem następującym celom:

wizyty w Sądach, Urzędach ect. związanych z pracą radcy prawnego;
spotkania z klientami;
spotkania z potencjalnymi klientami;
wyjazdy wynikających z ustawy o radcach prawnych;
zapewnienie ciągłości pracy kancelarii.

Co istotne zgodnie z § 2 pkt 2 Regulaminu samochód służbowy pozostaje do dyspozycji uprawnionych osób tylko i wyłącznie w czasie pracy lub w czasie wypełniania przez nich obowiązków na rzecz Wnioskodawcy. Ponadto osoba używająca nie jest uprawniona do korzystania z samochodu w czasie wolnym od pracy lub w celach niezwiązanych z działalnością gospodarczą.

Nadzorowanie używania pojazdu odbywa się poprzez ewidencję przewidzianą w § 6 Regulaminu. Zgodnie z tą regulacją (§ 6 pkt 1) użytkownik samochodu służbowego zobowiązany jest dokonywać wpisów rejestrujących każde wykorzystanie tego pojazdu.

Wpis powinien zawierać (§ 6 pkt 2), co najmniej:

kolejny numer wpisu,
datę i cel wyjazdu.
opis trasy (skąd - dokąd),
liczbę przejechanych kilometrów,
imię i nazwisko osoby kierującej pojazdem.

Zgodnie z pkt 2a § 6 Regulaminu w wyjątkowej sytuacji tj., gdy samochód służbowy udostępniany jest osobie nie będącej właścicielem/pracownikiem firmy (np. zleceniobiorcy) wpis powinien poza elementami wymienionymi w pkt 2 (zob. wyżej) dodatkowo zawierać:

stan licznika na dzień udostępnienia pojazdu,
stan licznika na dzień zwrotu pojazdu, i być dokonywany przez właściciela lub pracownika Wnioskodawcy.

Ponadto zgodnie z pkt 3 § 6 Regulaminu „właściciel Firmy" (czyli Partner Wnioskodawcy) zobowiązany jest do prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu dla danego samochodu służbowego, która powinna zawierać co najmniej:

numer rejestracyjny pojazdu samochodowego;
dzień rozpoczęcia i zakończenia prowadzenia ewidencji;
stan licznika przebiegu pojazdu samochodowego na dzień rozpoczęcia prowadzenia ewidencji, na koniec każdego okresu rozliczeniowego oraz na dzień zakończenia prowadzenia ewidencji;
wpis osoby kierującej pojazdem samochodowym dotyczący każdego wykorzystania tego pojazdu (zgodnie z pkt 1-2a § 6 Regulaminu);
liczbę przejechanych kilometrów na koniec każdego okresu rozliczeniowego oraz na dzień zakończenia prowadzenia ewidencji.

„Właściciel firmy" zobowiązany jest na koniec każdego okresu rozliczeniowego (miesiąc/kwartał) potwierdzić autentyczność wpisu osoby kierującej pojazdem, o którym mowa w pkt 2 i 2a § 6 Regulaminu, jeżeli nie jest ona właścicielem Firmy.

Ad. 7 i 8

Zgodnie z § 5 Regulaminu po godzinach pracy lub po wykonaniu zadań związanych z działalnością parkowanie samochodów służbowych może mieć miejsce jedynie w:

w siedzibie spółki lub oddziale spółki w miarę wolnych miejsc na ogólne dostępnym parkingu np. chodnik, droga;
wynajętych garażach (jeśli są przedmiotem najmu).

W tym momencie Wnioskodawca nie posiada wynajętej powierzchni (własnego parkingu) na jakiej mógłby pozostawiać samochód.

W czasie pracy samochód jest parkowany w dostępnych miejscach parkingowych z uwzględnieniem potrzeb i możliwości osoby użytkującej samochód, tak aby jak najlepiej wykonać wykonywane zadania.

Samochód może być wykorzystywany jedynie dla celów prowadzenia działalności gospodarczej Wnioskodawcy, zatem nie może być używany dla celów innych niż prowadzona działalność.

Ad. 9 i 10.

Samochód nie jest wyposażony w GPS, jednakże poprzez prowadzoną ewidencję przebiegu pojazdu i rozliczanie wykonywanych przejazdów wraz wykonywanymi przez użytkownika pojazdu zadaniami dokonywana jest weryfikacja używania samochodu jedynie dla celów związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawcy w przedstawionym stanie faktycznym przysługuje prawo do odliczenia 100% kwoty naliczonego podatku VAT wynikającego z faktur za wycenę samochodu oraz wstępną ratę leasingową?

Stanowisko Wnioskodawcy:

Zgodnie z art. 86a ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (dalej jako ustawa o VAT) w przypadku wydatków związanych z pojazdami samochodowymi kwotę podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2, stanowi 50% kwoty podatku wynikającej m.in. z faktury otrzymanej przez podatnika.

Wskazana wyżej regulacja nie ma zastosowania w sytuacji w jakiej samochód osobowy jest wykorzystywany wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika (art. 86a ust. 3 ustawy o VAT).

Zgodnie natomiast z art. 86a ust. 12 ustawy o VAT podatnicy wykorzystujący wyłącznie do działalności gospodarczej pojazdy samochodowe, dla których są obowiązani prowadzić ewidencję przebiegu pojazdu, mają obowiązek złożyć naczelnikowi urzędu skarbowego informację o tych pojazdach w terminie 7 dni od dnia, w którym poniosą pierwszy wydatek związany z tymi pojazdami.

W przypadku niezłożenia w terminie informacji, o której mowa wyżej, uznaje się, że pojazd samochodowy jest wykorzystywany wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika dopiero od dnia jej złożenia (art. 86a ust. 13 ustawy o VAT).

W ocenie Wnioskodawcy przez "poniesienie wydatku" należy rozumieć dokonanie jakiekolwiek wydatku związanego z samochodem.

Dokonując zatem literalnej interpretacji przepisu Wnioskodawca byłby uprawniony do pełnego odliczenia podatku VAT od wydatków związanych z samochodem począwszy od dnia złożenia formularza VAT 26, tj. od dnia 9 maja 2014r.

Wskazać jednak należy, iż w momencie ponoszenia wydatku na wycenę samochodu oraz wpłaty wstępnej raty leasingowej niemożliwe było wypełnienie formularza VAT-26 przez Wnioskodawcę, gdyż nie był wówczas znany numer rejestracyjny samochodu (wskazywany w części C formularza, kolumna d) oraz data nabycia pojazdu (w omawianej sytuacji zgodnie z przypisem 4) do formularza VAT-26 jest to data przyjęcia w używanie - wskazywana w części C formularza, kolumna f). W ocenie Wnioskodawcy postąpił on prawidłowo składając formularz VAT-26 w terminie 7 dni od dnia poniesienia pierwszego wydatku związanego z samochodem po przyjęciu go do używania, gdyż dopiero wtedy mógł on poprawnie wypełnić formularz VAT- 26.

Zatem w takiej sytuacji nie można go pozbawić prawa do pełnego odliczenia podatku VAT z tytułu wydatków na wycenę pojazdu oraz wstępną ratę leasingową, skoro nie mógł on wcześniej spełnić wymogów formalnych przewidzianych art. 86a ust. 12 ustawy o VAT w postaci wypełnienia i złożenia formularza VAT-26 określonego Rozporządzeniem Ministra Finansów z dnia 21 marca 2014r. w sprawie wzoru informacji o pojazdach samochodowych wykorzystywanych wyłącznie do działalności gospodarczej.

Należy także wskazać, iż podstawowy warunek uzależniający prawo do odliczenia podatku naliczonego zawarty jest w art. 86 ust. 1 ustawy o VAT. Wyraża on ogólną zasadę, zgodnie z którą, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124. Natomiast przepis 86a ustanawia jedynie szczególne ograniczenia dotyczące odliczania podatku VAT naliczanego w przypadku wydatków związanych z pojazdami samochodowymi.

Przepis art. 86 ust. 1 ustawy o VAT gwarantuje zachowanie neutralności VAT dla podatników. Zgodnie z linią orzeczniczą Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej: TSUE), przypomnianą np. w wyroku TSUE z dnia 22 grudnia 2010r. w sprawie C-438/09 Bogusław Juliusz Dankowski, „prawo do odliczenia podatku przewidziane w art. 17 ust. 2 szóstej dyrektywy stanowi integralną część systemu podatku VAT i co do zasady nie może być ograniczane (zob. wyroki: z dnia 8 stycznia 2002r. w sprawie C-409/99 Metropol i Stadler; z dnia 26 maja 2005r. w sprawie C-465/03 Kretztechnik). (...) Tak ustanowiony system odliczeń ma bowiem na celu całkowite uwolnienie przedsiębiorcy od ciężaru podatku VAT podlegającego zapłacie lub uiszczonego w ramach jego całej działalności gospodarczej. Wspólny system podatku VAT gwarantuje w ten sposób w zakresie ciężaru podatkowego neutralność wszystkich rodzajów działalności gospodarczej — niezależnie od jej celu lub wyników — pod warunkiem, że co do zasady ona sama podlega opodatkowaniu podatkiem VAT (zob. wyrok z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie C-l37/02 Faxworld)."

Prawo do odliczenia podatku naliczonego stanowi więc podstawową zasadę, która leży u podstaw konstrukcji podatku VAT. W razie nieprzestrzegania tego prawa podatek VAT przestaje być dla podatników neutralny, a tym samym podatnicy ponoszą jego ciężar, przez co podatek VAT staje się podatkiem od obrotu, co stoi w sprzeczności z założeniami podatku VAT, jako podatku od wartości dodanej.

Wszelkie ograniczenia prawa do odliczenia muszą więc wynikać wyłącznie z wyraźnych przepisów Dyrektywy Rady UE z dnia 28 listopada 2006r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej 2006/112/WE (dalej jako Dyrektywa VAT).

Zgodnie natomiast z wyrokiem TSUE z dnia 21 października 2010r. w sprawie C-385/09 Nidera Handelscompagnie BV „wykładni dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej należy dokonywać w ten sposób, że sprzeciwia się ona temu, by podatnik podatku od wartości dodanej, który spełnia materialnoprawne przesłanki odliczenia tego podatku, zgodnie z przepisami tej dyrektywy, i który uzyskał identyfikację dla celów podatku od wartości dodanej w rozsądnym terminie od wykonania czynności uprawniających go do odliczenia, mógł zostać pozbawiony możliwości wykonywania tego prawa przez ustawodawstwo krajowe, które zakazuje odliczania podatku od wartości dodanej zapłaconego przy nabyciu towarów z tego względu, że podatnik ten nie uzyskał identyfikacji dla celów podatku od wartości dodanej przed ich wykorzystaniem w ramach swej działalności podlegającej opodatkowaniu."

Spór dotyczący sprawy C-385/09 odbywał się na podstawie następującego stanu faktycznego: w okresie luty - maj 2008r. spółka Nidera nabyła na Litwie towary, które sprzedała następnie odbiorcom spoza Unii Europejskiej, stosując zerową stawkę VAT. Dopiero w sierpniu 2008r. spółka zarejestrowała się jako podatnik VAT na Litwie. W deklaracji za ten miesiąc wykazała naliczony VAT i zażądała jego zwrotu. Organy podatkowe odmówiły, uzasadniając, że spółka nie miała prawa do odliczenia, gdyż zarejestrowała się jako podatnik VAT już po dokonaniu transakcji handlowych.

TSUE w tej sprawie potwierdził jednak, że podstawowa zasada neutralności podatku VAT wymaga, by prawo do odliczenia naliczonego podatku VAT zostało przyznane w razie spełnienia podstawowych wymagań, nawet jeśli podatnik nie spełnił niektórych wymagań formalnych (zob. wyroki: z dnia 8 maja 2008r. w sprawach połączonych C-95/07 i C96/07 Ecotrade; z dnia 30 września 2010r. w sprawie C-392/09 Uszodaépítö). Nie można go więc ograniczać wymogami czysto formalnymi, takimi jak uprzednia rejestracja podatnika do celów VAT lub odpowiednie udokumentowanie w sytuacji, gdy uprawnienie do odliczenia podatku nie budzi wątpliwości na podstawie kryteriów materialnoprawnych. TSUE uznał zatem zakaz odliczenia podatku naliczonego przed rejestracją za niezgodny z prawem UE. TSUE podkreślił jednocześnie konieczność spełnienia przesłanek formalnych w „rozsądnym terminie", niezbyt odległym od wykonania czynności uprawniających do odliczenia. We wskazanej sprawie za taki termin uznano termin półroczny.

Zatem Dyrektywa VAT zawiera dwa podstawowe warunki do skorzystania z prawa do odliczenia:

Nabyte towary lub usługi wykorzystywane są na potrzeby opodatkowanych transakcji podatnika;
Podatnik musi posiadać fakturę VAT, z której wynika kwota podatku naliczonego do odliczenia.

Jeżeli powyższe warunki są spełnione, wówczas podatnikowi przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego. W konsekwencji, jeżeli organy podatkowe posiadają informacje niezbędne do ustalenia, że podatnik, jako odbiorca danej usługi, jest zobowiązany z tytułu podatku VAT, to nie mogą one nakładać dodatkowych warunków dotyczących przysługującego podatnikowi prawa do odliczenia tego podatku, które mogłyby w efekcie praktycznie uniemożliwić wykonanie tego prawa (zob. ww. wyroki: w sprawie Ecotrade, pkt 64; w sprawie Uszodaépítö, pkt 40)." Analogicznie TSUE orzekł w wyroku w sprawie Dankowski.

W związku z powyższym nie powinno budzić wątpliwości, że Wnioskodawcy przysługuje pełne prawo do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktur VAT dokumentujących wydatki na wycenę pojazdu oraz wstępną ratę leasingową, które poniesiono ponad siedem dni przed złożeniem formularza VAT-26, w sytuacji w jakiej nie mógł on ze względu na brak danych koniecznych do prawidłowego wypełnienia formularza złożyć go w terminie przewidzianym art. 86a ust. 12.

Podatek naliczony wynikający z przedmiotowych faktur, jest niewątpliwie związany z wykonywaniem przez Wnioskodawcę czynności opodatkowanych, ponadto zgodnie ze stanem faktycznym pojazd samochodowy jest wykorzystywany wyłącznie do celów tej działalności oraz jest przez Wnioskodawcę prowadzona ewidencja wymagana art. 86a ust. 7 ustawy o VAT.

Dodatkowo należy zauważyć, iż Wnioskodawca złożył formularz VAT-26 w terminie 7 dni od dnia poniesienia pierwszego wydatku związanego z samochodem licząc od przyjęcia samochodu w używanie, czyli dopiero gdy posiadał wszelkie dane, aby poprawnie wypełnić formularz VAT- 26, co oznacza, że spełnił w rozsądnym terminie wszystkie wymogi formalne, związane z rozliczaniem podatku VAT od pojazdów samochodowych.

Naturalnie można argumentować, iż wskazana powyżej sprawa C-385/09 dotyczyła prawa do odliczenia podatku VAT w kontekście braku rejestracji dla celów podatku VAT przez podatnika dokonującego czynności opodatkowanych. Jednak w ocenie Wnioskodawcy wyprowadzone przez TSUE w przedmiotowym wyroku tezy powinny być rozumiane szerzej, tj. w kontekście wpływu wypełniania wymogów formalnych nałożonych na podatników na ograniczenie czy wyłącznie prawa do odliczenia podatku VAT w kontekście Dyrektywy VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zaistniałego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, ze zm.), zwanej dalej ustawą lub ustawą o VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Stosownie do art. 86 ust. 1 ustawy o VAT. w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

W myśl art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu:

nabycia towarów i usług,
dokonania całości lub części zapłaty przed nabyciem towaru lub wykonaniem usługi.

Jak wynika z ww. przepisów prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest związek zakupów z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi.

Przedstawiona wyżej zasada wyklucza możliwość dokonania odliczenia podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do czynności opodatkowanych.

Ponadto, w treści art. 88 ustawy ustawodawca wskazał przypadki, w odniesieniu do których nie stosuje się obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego oraz przypadki, w których faktury i dokumenty celne nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego.

W myśl art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy o VAT nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku gdy transakcja udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

Zgodnie z brzmieniem art. 86a ust. 1 ww. ustawy o VAT, w przypadku wydatków związanych z pojazdami samochodowymi kwotę podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2, stanowi 50% kwoty podatku:

1.wynikającej z faktury otrzymanej przez podatnika;

2.należnego z tytułu:

świadczenia usług, dla którego zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 4 podatnikiem jest ich usługobiorca,
dostawy towarów, dla której zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 5 podatnikiem jest ich nabywca,
wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów;

3.należnego, w przypadku, o którym mowa w art. 33a;

4.wynikającej z otrzymanego dokumentu celnego, deklaracji importowej w przypadku, o którym mowa w art. 33b, oraz z decyzji, o których mowa w art. 33 ust. 2 i 3 oraz art. 34.

W myśl przepisu art. 86a ust. 2 ustawy, do wydatków związanych z pojazdami samochodowymi, o których mowa w ust. 1, zalicza się wydatki dotyczące:

nabycia, importu lub wytworzenia tych pojazdów oraz nabycia lub importu ich części składowych;
używania tych pojazdów na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze, związane z tą umową, inne niż wymienione w pkt 3;
nabycia lub importu paliw silnikowych, oleju napędowego i gazu, wykorzystywanych do napędu tych pojazdów, usług naprawy lub konserwacji tych pojazdów oraz innych towarów i usług związanych z eksploatacją lub używaniem tych pojazdów.

Natomiast zgodnie z art. 86a ust. 3 pkt 1 lit. a ustawy o VAT, przepis ust. 1 nie ma zastosowania w przypadku gdy pojazdy samochodowe są wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika.

W świetle art. 86a ust. 4 ustawy, za pojazdy samochodowe są uznawane za wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika, jeżeli:

sposób wykorzystywania tych pojazdów przez podatnika, zwłaszcza określony w ustalonych przez niego zasadach ich używania, dodatkowo potwierdzony prowadzoną przez podatnika dla tych pojazdów ewidencją przebiegu pojazdu, wyklucza ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą lub
konstrukcja tych pojazdów wyklucza ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą lub powoduje, że ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą jest nieistotne.

Przez pojazdy samochodowe, stosownie do art. 2 pkt 34 ustawy, rozumie się pojazdy samochodowe w rozumieniu przepisów o ruchu drogowym o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony.

Ww. przepisy wprowadzają ograniczenie w odliczeniu podatku naliczonego w odniesieniu do wszystkich wydatków, m.in. zakupu paliw do napędu, czy też innych wydatków esksploatacyjnych dotyczących pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony, przeznaczonych do użytku „mieszanego”, tj. wykorzystywanych zarówno do celów związanych z opodatkowaną działalnością gospodarczą, jak i do celów użytku prywatnego.

Natomiast w myśl art. 86a ust. 5 pkt 1 warunku prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu nie stosuje się w przypadku pojazdów samochodowych przeznaczonych wyłącznie do:

odprzedaży,
sprzedaży, w przypadku pojazdów wytworzonych przez podatnika,
oddania w odpłatne używanie na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze

-jeżeli odprzedaż, sprzedaż lub oddanie w odpłatne używanie tych pojazdów stanowi przedmiot działalności podatnika.

Z powyższych przepisów wynika, że obowiązek prowadzenia ewidencji został wyłączony w przypadku pojazdów samochodowych przeznaczonych wyłącznie do:

odprzedaży - jeżeli odprzedaż tych pojazdów stanowi przedmiot działalności podatnika;
sprzedaży, w przypadku pojazdów wytworzonych przez podatnika - jeżeli sprzedaż tych pojazdów stanowi przedmiot działalności podatnika,
oddania w odpłatne używanie na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze - jeżeli oddanie w odpłatne używanie tych pojazdów stanowi przedmiot działalności podatnika.

Użycie w art. 86a ust. 5 pkt 1 ustawy o VAT wyrazu „wyłącznie” wskazuje, że zwolnienie z obowiązku prowadzenia ewidencji nie obejmuje sytuacji, gdy pojazdy samochodowe są wykorzystywane - choćby przejściowo – do innych celów.

W myśl art. 86a ust. 6 ustawy o VAT ewidencja przebiegu pojazdu jest prowadzona od dnia rozpoczęcia wykorzystywania pojazdu samochodowego wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika do dnia zakończenia wykorzystywania tego pojazdu wyłącznie do tej działalności.

Stosownie do art. 86a ust. 9 ustawy, do pojazdów samochodowych, o których mowa w ust. 4 pkt 2, należą między innymi:

1.pojazdy samochodowe, inne niż samochody osobowe, mające jeden rząd siedzeń, który oddzielony jest od części przeznaczonej do przewozu ładunków ścianą lub trwałą przegrodą:

klasyfikowane na podstawie przepisów o ruchu drogowym do podrodzaju: wielozadaniowy, van lub
z otwartą częścią przeznaczoną do przewozu ładunków;

2.pojazdy samochodowe, inne niż samochody osobowe, które posiadają kabinę kierowcy z jednym rzędem siedzeń i nadwozie przeznaczone do przewozu ładunków jako konstrukcyjnie oddzielne elementy pojazdu.

Na mocy art. 86a ust. 10 pkt 1 ustawy, spełnienie wymagań dla pojazdów samochodowych określonych w ust. 9 pkt 1 i 2 stwierdza się na podstawie dodatkowego badania technicznego przeprowadzonego przez okręgową stację kontroli pojazdów, potwierdzonego zaświadczeniem wydanym przez tę stację, oraz dowodu rejestracyjnego pojazdu zawierającego odpowiednią adnotację o spełnieniu tych wymagań.

Podatnicy wykorzystujący wyłącznie do działalności gospodarczej pojazdy samochodowe, dla których są obowiązani prowadzić ewidencję przebiegu pojazdu, mają obowiązek złożyć naczelnikowi urzędu skarbowego informację o tych pojazdach w terminie 7 dni od dnia, w którym poniosą pierwszy wydatek związany z tymi pojazdami (art. 86a ust. 12 ustawy).

Zgodnie z ust. 13 w przypadku niezłożenia w terminie informacji, o której mowa w ust. 12, uznaje się, że pojazd samochodowy jest wykorzystywany wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika dopiero od dnia jej złożenia.

Zgodnie z art. 8 ustawy z dnia 7 lutego 2014r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2014r. poz. 312), zwanej dalej ustawą nowelizującą, w przypadku pojazdów, o których mowa w art. 86a ust. 4 pkt 1 ustawy zmienianej w art. 1, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, nabytych, importowanych lub wytworzonych przez podatnika, lub używanych na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy:

ewidencję, o której mowa w art. 86a ust. 4 pkt 1 ustawy zmienianej w art. 1, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, prowadzi się począwszy od dnia, w którym poniesiono pierwszy, od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy, wydatek związany z tymi pojazdami;
informację, o której mowa w art. 86a ust. 12 ustawy zmienianej w art. 1, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, składa się w terminie 7 dni od dnia, w którym poniesiono pierwszy, od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy, wydatek związany z tymi pojazdami.

Zgodnie z art. 13 ust. 1 ustawy nowelizującej, w przypadku pojazdów samochodowych będących przedmiotem umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze zawartej przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy, w stosunku do których na dzień poprzedzający dzień wejścia w życie niniejszej ustawy kwotę podatku naliczonego stanowiła cała kwota podatku od towarów i usług wykazanego na fakturze, nie stosuje się przepisu art. 86a ust. 1 ustawy zmienianej w art. 1, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, w odniesieniu do wydatków, o których mowa w art. 86a ust. 2 pkt 2 tej ustawy, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą.

W myśl art. 13 ust. 2 ustawy nowelizującej, przepis ust. 1 ma zastosowanie w odniesieniu do umów, o których mowa w tym przepisie:

1.bez uwzględnienia zmian umowy dokonywanych od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy oraz

2.pod warunkiem że:

pojazdy samochodowe będące przedmiotem tych umów zostały wydane podatnikowi przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy,
umowa została zarejestrowana przez podatnika dokonującego odliczenia u właściwego dla niego naczelnika urzędu skarbowego najpóźniej w terminie 30 dni od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca używa na podstawie umowy leasingu operacyjnego samochodu osobowego marki Mercedes Benz Klasa E. Nie jest to pojazd, o którym mowa w art. 86a ust. 4 pkt 2) ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług. Samochód nie jest samochodem nowym, jest to samochód sprowadzany ze Stanów Zjednoczonych, dlatego przed zawarciem umowy leasingu konieczne było dokonanie jego wyceny dla celów sporządzenia tej umowy. Leasingodawca miał także wątpliwości co do leasingowania przedmiotowego samochodu, z tego też względu mimo zawarcia umowy leasingu w dniu 17 kwietnia 2014r. do dnia 28 kwietnia 2014 roku Wnioskodawca nie był pewien czy dojdzie do wydania mu przedmiotowego samochodu.

W związku z powyższym Wnioskodawca złożył w dniu 9 maja 2014r. we właściwym urzędzie, informację o pojazdach samochodowych wykorzystywanych wyłącznie do działalności gospodarczej (formularz VAT-26), w której wskazał dane przedmiotowego samochodu.

W takiej sytuacji Wnioskodawca odlicza od tego momentu cały podatek VAT związany z wydatkami dotyczącymi przedmiotowego samochodu (za wyjątkiem wydatków na paliwo).

Jednakże podatnik poniósł wcześniej inne wydatki związane z samochodem, od których odliczył jedynie 50% podatku VAT związanego z nimi.

Są to m.in.:

wynagrodzenie za wycenę samochodu poniesione na podstawie faktury VAT z dnia 15 kwietnia 2014r. - wydatek poniesiony w dniu 15 kwietnia 2014r.,
wstępna rata leasingowa poniesiona na podstawie faktury VAT z dnia 23 kwietnia 2014r.
wydatek poniesiony w dniu 21 kwietnia 2014 roku.

Umowa leasingu została zawarta w dniu 17 kwietnia 2014 roku. Natomiast samochód został wydany Wnioskodawcy dopiero w dniu 28 kwietnia 2014 roku. Dopiero po wydaniu samochodu możliwym było poprawne wypełnienie formularza VAT 26, gdyż dopiero wtedy Wnioskodawca uzyskał informacje o numerze rejestracyjnym samochodu (rejestracja nastąpiła w dniu 28 kwietnia 2014r.) i wtedy też nastąpiło przyjęcie samochodu do używania. W informacji VAT-26 jako datę nabycia pojazdu wskazano dzień 28 kwietnia 2014 roku (czyli dzień przyjęcia samochodu w używanie). Jako datę poniesienia pierwszego wydatku wskazano dzień 2 maja 2014r. - pierwszy wydatek na paliwo (był to pierwszy wydatek związany z samochodem po przyjęciu go w używanie).

Wnioskodawca jest czynnym zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług.

Nabyty samochód jest wykorzystywany wyłącznie do czynności opodatkowanych w ramach prowadzonej działalności gospodarczej.

Zasady korzystania z samochodu są określone przez Wnioskodawcę w „Regulaminie w sprawie zasad korzystania z samochodów służbowych " (dalej jako Regulamin).

Samochód jest wykorzystywany przez wskazane w załączniku nr 2 do Regulaminu osoby - są to Partnerzy Wnioskodawcy - Radcowie Prawni.

Osoby te wykorzystują go jedynie dla celów prowadzonej działalności gospodarczej, która jest objęła zakresem podatku VAT. Korzystanie z samochodu jest kontrolowane.

Zgodnie z Regulaminem samochodu służbowego mogą używać jedynie Partnerzy Wnioskodawcy będący Radcami Prawnymi. Osoby te są wskazane w załączniku nr 2 do Regulaminu.

Zgodnie z § 5 Regulaminu po godzinach pracy lub po wykonaniu zadań związanych z działalnością parkowanie samochodów służbowych może mieć miejsce jedynie w:

w siedzibie spółki lub oddziale spółki w miarę wolnych miejsc na ogólne dostępnym parkingu np. chodnik, droga;
wynajętych garażach (jeśli są przedmiotem najmu).

W tym momencie Wnioskodawca nie posiada wynajętej powierzchni (własnego parkingu) na jakiej mógłby pozostawiać samochód.

Samochód może być wykorzystywany jedynie dla celów prowadzenia działalności gospodarczej Wnioskodawcy, zatem nie może być używany dla celów innych niż prowadzona działalność.

Wątpliwość Wnioskodawcy budzi kwestia czy Wnioskodawcy w przedstawionym stanie faktycznym przysługuje prawo do odliczenia 100% kwoty naliczonego podatku VAT wynikającego z faktur za wycenę samochodu oraz wstępną ratę leasingową.

Należy w tym miejscu zauważyć, że rozstrzygnięcie kwestii zakreślonej pytaniem tj. prawa do odliczenia 100% kwoty naliczonego podatku VAT wynikającego z faktur za wycenę samochodu oraz wstępną ratę leasingową, z uwagi na fakt, że generalnie przy wydatkach związanych z pojazdami samochodowymi kwotę podatku naliczonego stanowi 50% kwoty podatku wynikającej z faktury otrzymanej przez podatnika, natomiast prawo do odliczenia 100% kwoty podatku VAT naliczonego na fakturze stanowi odstępstwo od tej zasady, wymaga stwierdzenia, że są spełnione wszystkie przesłanki przewidziane przepisami ustawy o VAT, m.in. art. 86a ust. 3-5, ust. 9-10, ust. 12, a w szczególności ustalenia, że pojazd samochodowy wykorzystywany jest wyłącznie do działalności gospodarczej.

Kwestie, o wyjaśnienie których tut. organ zwrócił się do Wnioskodawcy, były niezbędne dla ustalenia czy w okolicznościach sprawy są spełnione przesłanki do uznania, że samochód, o którym mowa we wniosku wykorzystywany jest wyłącznie do działalności gospodarczej Wnioskodawcy, a w efekcie że przysługuje mu prawo do odliczenia 100% kwoty podatku naliczonego na fakturze dokumentującej wydatki, o których mowa we wniosku.

W przedmiotowej sprawie podkreślić należy, że pomimo, iż Wnioskodawca wykorzystuje przedmiotowy samochód osobowy wyłącznie do działalności gospodarczej, dla którego zobowiązany jest prowadzić ewidencję przebiegu pojazdu, na Wnioskodawcy ciąży też obowiązek złożenia naczelnikowi urzędu skarbowego informacji, o której mowa w art. 86a ust. 12 ustawy, o tym pojeździe w terminie 7 dni od dnia, w którym poniósł pierwszy wydatek związany z tym pojazdem.

Skoro, jak wynika z treści wniosku, wydatki związane z wyceną samochodu oraz wstępną ratą leasingową zostały poniesione odpowiednio w dniu 15 kwietnia 2014r. oraz 21 kwietnia 2014r., natomiast informację VAT-26 Wnioskodawca złożył we właściwym urzędzie skarbowym w dniu 9 maja 2014r., należy stwierdzić, że w odniesieniu do ww. wydatków związanych z wyceną samochodu oraz wstępną ratą leasingową pojazd samochodowy nie może być uznany za wykorzystywany wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika, bowiem dopiero od dnia złożenia informacji przewidzianej w art. 86a ust. 12 ustawy, tj. od 9 maja 2014r. pojazd ten będzie mógł być uznawany za wykorzystywany wyłącznie do działalności gospodarczej. Fakt, że samochód został wydany Wnioskodawcy dopiero w dniu 28 kwietnia 2014 roku oraz że w informacji o pojazdach samochodowych wykorzystywanych wyłącznie do działalności gospodarczej VAT-26 jako datę nabycia pojazdu Wnioskodawca wskazał dzień 28 kwietnia 2014 roku (czyli dzień przyjęcia samochodu w używanie), zaś jako datę poniesienia pierwszego wydatku Wnioskodawca wskazał dzień 2 maja 2014r., wskazuje że do dnia złożenia VAT-26 Wnioskodawca może odliczać wydatki tylko w 50%.

Tut. organ pragnie zauważyć, że przystępując do Unii Europejskiej z dniem 1 maja 2004r. Polska związana jest postanowieniami Traktatów założycielskich i aktów przyjętych przez instytucje Wspólnoty przed dniem przystąpienia. Polskie przepisy prawne muszą być zgodne z szeroko pojmowanym prawem Unii. Przepisy prawa krajowego i decyzje organów nie mogą pozostawać w sprzeczności z normami prawa wspólnotowego ani z orzeczeniami Trybunału Sprawiedliwości.

O ile polski ustawodawca ma obowiązek implementacji zawartych w dyrektywach postanowień wiążących państwo członkowskie, co do zamierzonego celu, to Wspólnota zostawia władzom krajowym swobodę co do form i metod jakimi skutek ma być osiągnięty. Uregulowania zawarte w art. 86a ust. 13 ustawy o VAT nie są niezgodne z przepisami wspólnotowymi.

W tym miejscu należy również wskazać, że powołane przez Wnioskodawcę orzeczenia TSUE, m.in. wyrok z 21 października 2010r. w sprawie C-385/09 Nidera Handelscompagnie BV dotyczy prawa do odliczenia podatku VAT w kontekście braku rejestracji dla celów podatku VAT przez podatnika dokonującego czynności opodatkowanych.

Powołany wyrok TSUE zapadł w odmiennym stanie faktycznym niż ten, który został przedstawiony w przedmiotowej sprawie. Tak więc ww. wyrok TSUE nie znajduje zastosowania w przedmiotowej sprawie.

Trudno dopatrywać się również zbieżności w kontekście wpływu wypełniania wymogów formalnych nałożonych na podatników na ograniczenie czy wyłącznie prawa do odliczenia podatku VAT w kontekście powołanych we wniosku wyroków TSUE zapadłych w innym stanie prawnym, bowiem przepisy art. 86a ustawy o VAT regulujące obowiązki podatnika w zakresie odliczenia podatku naliczonego, związanego z używaniem pojazdów samochodowych obowiązują od dnia 1 kwietnia 2014r.

Oceniając zatem stanowisko Wnioskodawcy należało uznać je za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zmiana któregokolwiek z elementów przedstawionego stanu faktycznego lub zmiana stanu prawnego powoduje, że niniejsza interpretacja traci swoją ważność.

Tut. Organ informuje, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie przedstawione w opisie sprawy, które nie zostały objęte pytaniem - nie mogą być zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej - rozpatrzone.

Zaznacza się, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2012r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin