Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBII/1/415-495/14/MCZ
z 11 września 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2012 r., poz. 749, ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) po ponownym rozpatrzeniu, w związku z wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie z 27 marca 2014 r. sygn. akt SA/Rz 1154/13, wniosku z 6 czerwca 2013 r. (data wpływu do Organu – 7 czerwca 2013 r.), uzupełnionym 12 sierpnia 2013 r., Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione w ww. wniosku o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych umorzenia zobowiązania – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 7 czerwca 2013 wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych umorzenia zobowiązania.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych dlatego pismem z 30 lipca 2013 r. znak: IBPB II/1/415-617/13/HK wezwano o jego uzupełnienie. Wniosek uzupełniono 12 sierpnia 2013 r.

W dniu 9 września 2013 r., Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, wydał interpretację indywidualną przepisów prawa podatkowego znak: IBPB II/1/415-617/13/HK w sprawie skutków podatkowych umorzenia zobowiązania, w której uznał stanowisko Wnioskodawczyni za nieprawidłowe.

Po uprzednim wezwaniu do usunięcia naruszenia prawa i otrzymaniu odpowiedzi odmawiającej zmiany ww. indywidualnej interpretacji pismem z 14 listopada 2013 r. wniesiono skargę na ww. interpretację indywidualną.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie, w wyniku rozpatrzenia skargi, wyrokiem z 27 marca 2014 r. sygn. akt I SA/Rz 1154/13 uchylił zaskarżoną interpretację stwierdzając, że narusza ona prawo materialne.

Prawomocny wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie z 27 marca 2014 r. sygn. akt I SA/Rz 1154/13 wpłynął do Biura 12 czerwca 2014 r.

W przedmiotowym wniosku o interpretację indywidualną został przedstawiony następujący stan faktyczny:

W dniu 28 marca 2013 r. Wnioskodawczyni otrzymała od Agencji R. (dalej: „Agencja”) informację o dochodach PIT-8C, z której wynika, iż w 2012 r. - na skutek umorzenia kapitału w kwocie 12.500,00 zł oraz odsetek ustawowych w kwocie 136.365,34 zł - Wnioskodawczyni osiągnęła przychód do opodatkowania w łącznej wysokości 148.865,34 zł.

Wnioskodawczyni nie zgadza się z takim stanowiskiem Agencji albowiem znaczna część odsetek ustawowych z kwoty 136.365,34 zł stała się przedawniona w chwili ich umorzenia przez wierzyciela.

Jak wynika z treści korespondencji otrzymanej przez Wnioskodawczynię od Agencji ww. wierzytelność wynika z nakazu zapłaty w postępowaniu nakazowym Sądu Rejonowego z 28 stycznia 1992 r. opiewające na kwotę 48.700 zł, z ustawowymi odsetkami od dnia 9 października 1991 r. do dnia zapłaty oraz kosztami sądowymi. Ostatnia egzekucja ww. kwoty została umorzona przez komornika postanowieniem z 2 stycznia 2004 r. W dniu 08 listopada 2012 r. wierzyciel umorzył ww. należność w całości.

Pismem z 8 sierpnia 2013 r. (wpływ do Biura – 12 sierpnia 2013 r.) Wnioskodawczyni doprecyzowała zaistniały stan faktyczny oświadczając co następuje.

1. Agencja umorzyła w całości zobowiązanie wynikające z nakazu zapłaty w postępowaniu nakazowym Sądu Rejonowego z 28 stycznia 1992 r. opiewające na kwotę 48.700,00 zł (po denominacji), z ustawowymi odsetkami od 9 października 1991 r. do dnia zapłaty oraz kosztami sądowymi.
2. Zobowiązanie powyższe wygasło w całości na skutek umorzenia przez Agencję, tj. w dniu 8 listopada 2012 r.
3. Zobowiązanie do zapłaty odsetek od kapitału w kwocie 136.365,34 zł wygasło w całości na skutek umorzenia zobowiązania 8 listopada 2012 r., lecz jeszcze przed jego umorzeniem (tj. przed ww. datą) stało się przedawnione w części, tj. co do kwoty 117.372,34 zł. Nieprzedawniona kwota odsetek od kapitału na dzień umorzenia zobowiązania przez Agencję, tj. 8 listopada 2012 r. wynosiła jedynie kwotę 18.993,00 zł.
4. Agencja podjęła uchwałę - poprzez jej Zarząd - o umorzeniu zobowiązań w całości, już częściowo przedawnionych, „nie wnikając w to”, czy na dzień ich umorzenia stały się one częściowo przedawnione.
   

Na gruncie prawa cywilnego zobowiązania przedawnione nie wygasają, lecz przekształcają się w tzw. zobowiązania naturalne, a dłużnik może się uchylić od ich zapłaty w sytuacji, gdy zasłoni się zarzutem przedawnienia. Jeżeli dłużnik w procesie sądowym nie będzie bronił się zarzutem przedawnienia, to wówczas Sąd zasądzi przedawnione roszczenie na rzecz wierzyciela i wyda w tym przedmiocie stosowne orzeczenie podlegające wykonaniu w drodze egzekucji.

Zdaniem Wnioskodawczyni, podstawą opodatkowania powinna być jedynie kwota należności głównej, zasądzona nakazem zapłaty, tj. 48.591,12 zł, koszty sądowe w kwocie 1.461,00 zł oraz odsetki ustawowe od ww. kwoty za okres do trzech lat wstecz od daty umorzenia ww. należności, tj. od 8 listopada 2012 r. albowiem pozostałe odsetki uległy już przedawnieniu, jako świadczenie okresowe zasądzone na przyszłość (zgodnie z treścią art. 125 § 1 Kodeksu cywilnego, zdanie drugie oraz treścią licznych interpretacji i orzeczeń). W ocenie Wnioskodawczyni umorzenie odsetek przedawnionych w żadnym przypadku nie może stanowić przychodu do opodatkowania.

Wnioskodawczyni wskazała, że - zgodnie z wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 20 listopada 2008 r., sygn. akt II FSK 1096/2007 - umorzenie odsetek od kredytu zaciągniętego w banku stanowi przychód do opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych w dniu podpisania ugody z bankiem o umorzeniu odsetek. W przedstawionym stanie faktycznym tego typu umowa (ugoda) pomiędzy stronami nigdy nie została zawarta.

Agencja odmówiła „dokonania korekty” swojego stanowiska, powołując się - w piśmie z dnia 28 maja 2013 r. - na interpretacje przepisów podatkowych Dyrektorów Izb Skarbowych w Bydgoszczy i w Katowicach. Wnioskodawczyni powołuje się na interpretację Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie.

Postępowanie w sprawie odroczenia złożenia przez Wnioskodawczynię PIT-u rocznego zakończyło się przedłużeniem terminu jego złożenia - do dnia 31 lipca 2013 r., na podstawie decyzji Naczelnika Urzędu Skarbowego z dnia 15 maja 2013 r.

W indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego z 9 września 2013 r. znak: IBPB II/1/415-617/13/HK Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów uznał stanowisko Wnioskodawczyni za nieprawidłowe.

Organ zwrócił uwagę, że z przedstawionego opisu stanu faktycznego jednoznacznie wynika, iż Agencja dokonała umorzenia zobowiązania Wnioskodawczyni. Powyższe wskazuje więc, że zarówno zobowiązanie w kwocie 48.700,00 zł jak i odsetki od kapitału w kwocie 136.365,34 zł w całości utraciły byt prawny na skutek umorzenia ich przez Agencję 8 listopada 2012 r. Tym samym, Wnioskodawczyni odniosła wymierną korzyść materialną, bowiem została zwolniona konkretnego zobowiązania finansowego, na które składa się kwota 48.700,00 zł oraz – naliczone do dnia umorzenia – odsetki w kwocie 136.365,34 zł. Podjęcie przez Agencję decyzji o umorzeniu ww. kwot wskazuje, że w dniu umorzenia były one wymagalne.

Organ stwierdził, że umorzenie zobowiązania w kwocie 48.700,00 zł i odsetek od kapitału w kwocie 136.365,34 zł, jest przysporzeniem skutkującym powstaniem przychodu podlegającego opodatkowaniu. Wobec powyższego, suma umorzonych kwot zobowiązania i odsetek stanowi przychód z innych źródeł, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9 w zw. z art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Ponadto Organ podatkowy podkreślił, że przedmiotu niniejszej interpretacji nie stanowi ocena prawidłowości stanowiska Wnioskodawczyni w kwestii dotyczącej możliwości umorzenia przez wierzyciela zobowiązania w kwocie 48.700,00 zł wraz z odsetkami w kwocie 136.365,34 zł, w związku z ewentualnym przedawnieniem części odsetek.

Powołując się na definicję prawa podatkowego zawartą w art. 3 pkt 2 Ordynacji podatkowej, Organ stwierdził, że stosownie do tej definicji przepisy Kodeksu cywilnego nie są przepisami prawa podatkowego.

W trybie wydawania interpretacji określonym w art. 14b ustawy Ordynacja podatkowa, minister właściwy do spraw finansów publicznych nie ma uprawnień do interpretowania tychże przepisów, a tym samym do stwierdzenia, czy wierzyciel słusznie postąpił dokonując umorzenia ww. zobowiązania wraz z odsetkami i czy odsetki te – w świetle cyt. art. 125 § 1 Kodeksu cywilnego – legły (w całości lub w części) przedawnieniu. Rolą organu interpretacyjnego nie jest bowiem rozstrzyganie sporu czy w istocie zasadnie wierzyciel podjął decyzję o umorzeniu czy też nie. Udzielone przez ustawodawcę organowi interpretacyjnemu kompetencje do wydawania interpretacji takich uprawnień nie dają – wymagałoby to bowiem w opisanej sprawie przeprowadzenia postępowania wyjaśniającego (np. prowadzonego w drodze postępowania podatkowego), czego organ interpretacyjny czynić nie może, gdyż nie ma takich uprawnień.

Tym samym Organ mógł się oprzeć jedynie na opisie stanu faktycznego, z którego jednoznacznie wynika, iż wierzyciel Wnioskodawczyni zwolnił ją z długu – umorzył jej zobowiązanie. To czy uczynił to zasadnie czy też nie pozostaje poza możliwością oceny organu interpretacyjnego.

Wnioskodawczyni zaskarżyła, po uprzednim wezwaniu do usunięcia naruszenia prawa, ww. interpretację indywidualną do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie, prawomocnym wyrokiem z 27 marca 2014 r. sygn. akt I SA/Rz 1154/13 uchylił ww. interpretację indywidualną Ministra Finansów z 9 września 2013 r. znak: IBPB II/1/415-617/13/HK, stwierdzając, że prawidłowy w spornym zakresie pogląd przedstawiła Strona skarżąca.

Sąd stwierdził, że Minister Finansów wydając zaskarżoną interpretację naruszył prawo materialne. W szczególności nieprawidłowe jest jego stanowisko, że umorzenie należności w postaci długu głównego i odsetek, bez względu na to czy należności te są przedawnione, czy też nie, zawsze będzie prowadziło do powstania przychodu po stronie dłużnika w związku z podjętą przez wierzyciela jednostronną czynnością zwolnienia z długu – bez względu na charakter prawny tego zobowiązania. Dlatego Sąd uznał za nieprawidłowe, że Minister Finansów nie dokonał rozróżnienia sytuacji prawnej umorzonych należności z uwagi na zaistnienie instytucji przedawnienia wobec części zobowiązań stwierdzając, że umorzenie całości powoduje powstanie przychodu po stronie dłużnika.

Powołując definicję przychodu sformułowaną w art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz źródła przychodu wymienione w art. 10 w ust. 1 pkt 1- 9 tej ustawy, Sąd wskazał, że w niniejszej sprawie istotne znaczenie ma źródło przychodów wymienione w pkt 9 określone jako „inne źródła przychodu”. W pojęciu tym, mieszczą się wszystkie źródła przychodów niewymienione w punktach poprzednich. Ustawa podatkowa nie jest bowiem w stanie – z uwagi na bogactwo stanów faktycznych życia codziennego – dokonać enumeratywnego wyliczenia wszystkich okoliczności w jakich może powstać przychód w rozumieniu art. 11 ust. 1 ww. ustawy, w związku z czym przepis ten wprowadza możliwość opodatkowania przychodu powstałego w innych okolicznościach, niż wymienione w art. 10 ust. 1 pkt 1-8 i opisane w art. 12 - 18, jeżeli spełnia on kryteria określone w art. 11 ust. 1 ww. ustawy, czyli są to otrzymane pieniądze lub rzeczy, jak też wartość świadczeń w naturze czy innych nieodpłatnych świadczeń.

Sąd stwierdził, że w niniejszej sprawie nie zostały postawione do dyspozycji, czy też otrzymane przez skarżącą pieniądze czy też wartości pieniężne. Nie otrzymała ona również żadnych świadczeń w naturze. W tych bowiem elementach dyspozycji art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych chodzi o pozytywne działanie osoby przekazującej, czyli osoba je otrzymująca dostaje pewne aktywa w postaci tego mienia. Każdorazowo na skutek takiego działania zwiększają się jej aktywa. W sprawie niniejszej nie dochodzi do zwiększenia aktywów, ale do zmniejszenia pasywów, czyli nie tyle skarżąca coś otrzymała (zwiększył się jej majątek), ale nie musiała zwracać tego co już dostała (zmniejszył się, czy też ustał jej dług). Doszło więc do zwolnienia z długu.

W ocenie Sądu Administracyjnego zwolnienie z długu może wyczerpywać rozumienie pojęcia nieodpłatnego świadczenia. Przez takie sformułowanie należy bowiem rozumieć sytuacje, gdy jedna strona świadczy coś na rzecz drugiej, zaś ta nie ma obowiązku wykonać świadczenia wzajemnego stanowiącego ekwiwalent otrzymanego świadczenia. Brak tego świadczenia wzajemnego może przy tym wynikać z ustawy lub też z woli stron. Tego rodzaju działania mogą mieć charakter jednostronnych czynności prawnych, jak też umów. Świadczenia nieodpłatne mogą polegać na działaniach zwiększających majątek dłużnika, lecz także zmniejszających jego długi.

W przedmiotowej sprawie wierzyciel – Agencja R. dokonała umorzenia należności skarżącej, czyli zwolniła ją z długu. Czynności swojej dokonała nieodpłatnie.

Zobowiązanie jakie podlegało umorzeniu było w części zobowiązaniem naturalnym, czyli nie mogło być skutecznie dochodzone przez wierzyciela na drodze procesu cywilnego, czy też następnie postępowania egzekucyjnego.

Zobowiązania naturalne są bowiem takim szczególnym rodzajem zobowiązań, kiedy istnieje sam dług, jednak nie ma odpowiedzialności za ten dług. W przypadku takiego zobowiązania dłużnik na podstawie samego tylko swojego oświadczenia może skutecznie uchylić się od realizacji zobowiązania wbrew woli wierzyciela i pomimo tego, że zobowiązania to nadal istnieje. Jego byt prawny przez oświadczenie dłużnika nie kończy się. Nie może być tylko skutecznie realizowane. Przykładami tego typu zobowiązań są pewne rodzaje zobowiązań z gier i zakładów, jak także zobowiązania które uległy przedawnieniu. Procesowym skutkiem podjęcia czynności zmierzających do realizowania tego typu zobowiązań będzie oddalenie powództwa o zapłatę bądź umorzenie postępowania egzekucyjnego. Wierzyciel nie ma możliwości wyegzekwowania swojej wierzytelności, jeżeli dłużnik z własnej woli zobowiązania wypełnić nie chce.

Inna jest zatem ekonomiczna, ale także prawna sytuacja wierzyciela, jak także dłużnika w przypadku gdy zobowiązanie jest przedawnione a inna gdy do tego jeszcze nie doszło.

W niniejszej sprawie wierzyciel, nie rozróżniając stanu posiadanych względem dłużnika wierzytelności (zupełne - niezupełne), dokonał umorzenia całości tychże, co w jego rozumieniu powoduje powstanie przychodu po stronie dłużnika. Sąd wskazał, że umorzenie tychże należności w części przedawnionej jest dla dłużnika całkowicie zbędne i nie jest mu w ogóle potrzebne do osiągnięciu skutku w postaci nie uregulowania dochodzonych należności. Może on dokonać tego na podstawie tylko swoich czynności w postaci złożenia stosownego oświadczenia i nie poniesie ciężaru spłaty odsetek, nie na skutek dobrej woli wierzyciela, ale na skutek obowiązujących unormowań (art. 118 K.c).

W ocenie Sądu, jeżeli podstawą powstania przychodu jest brak konieczności zapłaty odsetek na rzecz wierzyciela, to w części przedawnionych odsetek wynika ona nie z wydanego aktu umorzenia tychże odsetek, ale z upływu czasu, z którym obowiązujące ustawodawstwo wiąże taki właśnie skutek. W tym zakresie przychód nie jest spowodowany tymże umorzeniem. Bowiem również bez umorzenia skarżąca nie zapłaciłaby należności w postaci odsetek. Wydanie decyzji o umorzeniu nie wpływa na jej sytuację ekonomiczną ani prawną w sensie ciążenia na niej obowiązku świadczenia, któremu nie jest w stanie się przeciwstawić. Ma co najwyżej znaczenie dla samego wierzyciela, który po podjęciu takiego aktu może dokonać stosownych czynności w urządzeniach księgowych mających wpływ na koszty jego działalności gospodarczej.

Sąd stwierdził, że jeżeli źródłem przychodu jest prawo dłużnika do nie zapłacenia odsetek, zaś podstawą opodatkowania wysokość tych odsetek, to źródłem tego uprawnienia będzie nie zwolnienie z długu, ale zaistnienie instytucji przedawnienia. Ona będzie materialnoprawną podstawą powstania przychodu.

Mając na uwadze powyższe uzasadnienie ww. wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego oraz treść art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.), który stanowi, iż „ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie ten sąd oraz organ, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania było przedmiotem zaskarżenia”, Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, rozpatrując ponownie wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej z 06 września 2013 r. stwierdza, iż w świetle stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym we wniosku stanie faktycznym stanowisko Wnioskodawczyni – jest prawidłowe.

Zgodnie z generalną zasadą powszechności opodatkowania wyrażoną w art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, ze zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 11 ust. 1 ww. ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Przepis art. 10 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zawiera katalog źródeł przychodów podlegających opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Stosownie do art. 10 ust. 1 pkt 9 tej ustawy źródłem przychodów są „inne źródła”.

Zgodnie z art. 20 ust. 1 ww. ustawy za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i 17 oraz przychody nieznajdujące pokrycia w ujawnionych źródłach.

Zgodnie z art. 125 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz.U. Nr 16, poz. 93, ze zm.) roszczenie stwierdzone prawomocnym orzeczeniem sądu lub innego organu powołanego do rozpoznawania spraw danego rodzaju albo orzeczeniem sądu polubownego, jak również roszczenie stwierdzone ugodą zawartą przed sądem albo przed sądem polubownym albo ugodą zawartą przed mediatorem i zatwierdzoną przez sąd, przedawnia się z upływem lat dziesięciu, chociażby termin przedawnienia roszczeń tego rodzaju był krótszy. Jeżeli stwierdzone w ten sposób roszczenie obejmuje świadczenia okresowe, roszczenie o świadczenia okresowe należne w przyszłości ulega przedawnieniu trzyletniemu.

Z treści wniosku i jego uzupełnienia wynika, że 28 marca 2013 r., Wnioskodawczyni otrzymała od Agencji R. (dalej: „Agencja”) informację o dochodach PIT-8C, z której wynika, iż w 2012 r. – na skutek umorzenia kapitału w kwocie 12.500,00 zł oraz odsetek ustawowych w kwocie 136.365,34 zł – Wnioskodawczyni osiągnęła przychód do opodatkowania w łącznej wysokości 148.865,34 zł.

Ww. wierzytelność wynika z nakazu zapłaty w postępowaniu nakazowym Sądu Rejonowego z 28 stycznia 1992 r. opiewającego na kwotę 48.700 zł, z ustawowymi odsetkami od 9 października 1991 r. do dnia zapłaty oraz kosztami sądowymi. Ostatnia egzekucja ww. kwoty została umorzona przez komornika postanowieniem z 2 stycznia 2004 r. W dniu 8 listopada 2012 r. wierzyciel umorzył ww. należność w całości.

Agencja umorzyła w całości zobowiązanie wynikające z nakazu zapłaty w postępowaniu nakazowym Sądu Rejonowego z 28 stycznia 1992 r. opiewającego na kwotę 48.700,00 zł (po denominacji), z ustawowymi odsetkami od 9 października 1991 r. do dnia zapłaty oraz kosztami sądowymi. Zobowiązanie to wygasło w całości na skutek umorzenia przez Agencję, tj. w dniu 08 listopada 2012 r. Również zobowiązanie do zapłaty odsetek od kapitału w kwocie 136.365,34 zł wygasło w całości na skutek umorzenia zobowiązania 8 listopada 2012 r. Przy czym jeszcze przed jego umorzeniem (tj. przed ww. datą) zobowiązanie z tytułu odsetek, a więc co do kwoty 117.372,34 zł stało się przedawnione.

Nieprzedawniona kwota odsetek od kapitału na dzień umorzenia zobowiązania przez Agencję, tj. 8 listopada 2012 r. wynosiła jedynie kwotę 18.993,00 zł.

Agencja podjęła uchwałę – poprzez jej Zarząd – o umorzeniu zobowiązań w całości, już częściowo przedawnionych nie biorąc pod uwagę, czy na dzień ich umorzenia stały się one częściowo przedawnione.

W rozpatrywanej sprawie Wnioskodawczyni zajęła stanowisko, że podstawą opodatkowania powinna być jedynie kwota należności głównej, zasądzona nakazem zapłaty, tj. 48.591,12 zł, koszty sądowe w kwocie 1.461,00 zł oraz odsetki ustawowe od ww. kwoty za okres do trzech lat wstecz od daty umorzenia ww. należności, tj. od 8 listopada 2012 r. albowiem pozostałe odsetki uległy już przedawnieniu, jako świadczenie okresowe zasądzone na przyszłość. W ocenie Wnioskodawczyni umorzenie odsetek przedawnionych w żadnym przypadku nie może stanowić przychodu do opodatkowania.

Ze stanowiskiem Wnioskodawczyni należy się zgodzić.

Należy zauważyć, że Agencja R. dokonała umorzenia należności skarżącej, czyli zwolniła ją z długu nieodpłatnie. Zobowiązanie podlegające umorzeniu było w części zobowiązaniem naturalnym, czyli nie mogło być skutecznie dochodzone przez wierzyciela na drodze procesu cywilnego, czy też postępowania egzekucyjnego bowiem uległo przedawnieniu, a zatem część umorzonych należności objętych przedawnieniem nie stanowiła świadczenia nieodpłatnego podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym.

Zatem mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny oraz powołane wyżej przepisy prawa stwierdzić należy, że kwota umorzonych odsetek, które uprzednio uległy przedawnieniu nie stanowi przychodu podlegającego opodatkowaniu na podstawie art. 10 ust. 1 pkt 9 w zw. z art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wobec tego kwota umorzonych, przedawnionych odsetek nie podlega opodatkowaniu. Przedmiotem opodatkowania są bowiem jedynie te umorzone przez Agencję należności, które w dniu umorzenia były wymagalne czyli takie, których Agencja mogła się skutecznie domagać.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Jednocześnie organ interpretacyjny pragnie podkreślić, że działając na podstawie art. 14b Ordynacji podatkowej niniejszą interpretacją nie potwierdza jaka konkretnie kwota umorzonego długu podlega opodatkowaniu, wskazuje jedynie, że kwota umorzonych odsetek przedawnionych nie stanowi przychodu podlegającego opodatkowaniu.

Do wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej dołączono plik dokumentów. Należy jednak zauważyć, że wydając interpretacje w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów, nie przeprowadza postępowania dowodowego, w związku z czym nie jest obowiązany, ani uprawniony do ich oceny; jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionym przez Wnioskodawczynię i jej stanowiskiem.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie ul. Kraszewskiego 4a, 35-016 Rzeszów, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.