Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPP2/443-588/14-4/AO
z 30 września 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie, działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni - przedstawione we wniosku z 23 czerwca 2014 r. (data wpływu 26 czerwca 2014 r.) uzupełnionym pismem z 20 sierpnia 2014 r. (data wpływu 25 sierpnia 2014 r.) na wezwanie Organu z 8 sierpnia 2014 r. znak sprawy IPPP2/443-588/14-2/AO (skutecznie doręczone 13 sierpnia 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie obowiązku dokonania korekty odliczonej kwoty podatku VAT wynikającej z faktury za korzystanie ze znaków towarowych za które zapłata nastąpi wekslem własnym - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 26 czerwca 2014 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie obowiązku dokonania korekty odliczonej kwoty podatku VAT wynikającej z faktury za korzystanie ze znaków towarowych za które zapłata nastąpi wekslem własnym. Niniejszy wniosek uzupełniony został pismem z 20 sierpnia 2014 r. (data wpływu 25 sierpnia 2014 r.) na wezwanie Organu z 8 sierpnia 2014 r. znak sprawy IPPP2/443-588/14-2/AO (data doręczenia 13 sierpnia 2014 r.).

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawczyni zobowiązana była do zapłaty wynagrodzenia za korzystanie ze znaków towarowych na podstawie umowy licencyjnej. Druga strona umowy wystawiła na Wnioskodawczynię fakturę, z terminem płatności do 31 października 2013 r. W wyniku upływu 150 dni od dnia terminu płatności oraz terminów określonych w art. 15b ust. 1 i 2 ustawy CIT Wnioskodawczyni ma zamiar wystawić na rzecz drugiej strony umowy weksel własny w celu zapłaty za swoje zobowiązanie wynikające z umowy licencyjnej, potwierdzone fakturą VAT.

Do weksla dołączona zostanie deklaracja wekslowa. Wystawiony weksel po jego przyjęciu ma stanowić funkcję płatniczą i będzie stanowił bezwarunkową zapłatę na rzecz drugiej strony umowy za korzystanie ze znaków towarowych przez Wnioskodawczynię. Wręczenie weksla wraz z deklaracją zrodzi skutek w postaci umorzenia zobowiązania z tytułu zakupu prawa do korzystania ze znaków towarowych z umowy licencyjnej. W miejsce tego zobowiązania powstanie nowe zobowiązanie do zapłaty sumy wekslowej, zgodnie z art. 506 § 1 Kodeksu cywilnego.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy zapłata wekslem własnym za zakupione prawo do korzystania ze znaków towarowych stanowi uregulowanie należności w myśl przepisów VAT, a tym samym czy Wnioskodawczyni wystawiając weksel własny, będący zapłatą za zakupione prawa do korzystania ze znaków towarowych nie będzie zobowiązana do dokonania korekty odliczonej kwoty podatku VAT wynikającej z ww. faktury, o której mowa art. 89b ust. 1 ustawy VAT?

Stanowisko Wnioskodawczyni,

Zgodnie z art. 89b ust. 1 ustawy VAT „w przypadku nieuregulowania należności wynikającej z faktury dokumentującej dostawę towarów lub świadczenie usług na terytorium kraju w terminie 150 dni od dnia upływu terminu jej płatności określonego w umowie lub na fakturze, dłużnik jest obowiązany do korekty odliczonej kwoty podatku wynikającej z tej faktury, w rozliczeniu za okres, w którym upłynął 150 dzień od dnia upływu terminu płatności określonego w umowie lub na fakturze”. Ustęp 2 stanowi z kolei, że „przepisu ust. 1 nie stosuje się, jeżeli dłużnik uregulował należność najpóźniej w ostatnim dniu okresu rozliczeniowego, w którym upłynął 150 dzień od dnia upływu terminu płatności tej należności.

Należy więc uznać, że zapłata oraz uregulowanie zobowiązania nie są pojęciami tożsamymi. Uregulowanie zobowiązania należy uznać za pojęcie szersze od zapłaty, które może wiązać się z wieloma formami rozliczenia należności między dwiema stronami danego kontraktu. Podobnie w tej kwestii stwierdził Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 27 października 2005 r. w sprawie I FSK 171/05.

Za uregulowanie należy więc uznać również wystawienie na rzecz wierzyciela weksla własnego na daną kwotę, wskazaną w fakturze, który to weksel stanowi zapłatę za zobowiązanie wystawcy weksla względem remitenta. Zapłata ta powoduje wygaśniecie zobowiązania z jednoczesnym zaspokojeniem wierzyciela. Stanowi odrębną formę zapłaty, która również reguluje dane zobowiązanie. Nie budzi wątpliwości że weksel może stanowić środek zapłaty. Uregulowanie zobowiązania następuje już z chwilą jego wystawienia, a nie z chwilą jego wykupu, na co wskazał Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 27 października 2005 r.

W ocenie Wnioskodawczyni, wystawienie weksla własnego, który ma spełnić funkcję płatniczą i stanowi odnowienie w rozumieniu przepisu art. 506 § 1 k.c. powoduje wygaśnięcie zobowiązania wynikającego z umowy licencyjnej na korzystanie ze znaków towarowych i powstanie nowego zobowiązania z weksla. Wygaśnięcie poprzedniego zobowiązania jest równoznaczne z uregulowaniem należności, gdyż wystawienie weksla powoduje, ze wierzyciel zostaje zaspokojony, tak jakby otrzymał stosowną zapłatę. Zapłata za fakturę wekslem własnym oznacza umorzenie zobowiązania handlowego wynikającego z tej faktury i powstanie zobowiązani finansowego z weksla. Zapłata wekslem w niniejszym stanie faktycznym ma skutek taki, jak zapłata gotówką. Stanowisko to potwierdzają poglądy doktryny (por. Woźniakiewicz Piotr, Żurawiecka Anna artykuł, PP.2013.6.8 Wykładnia pojęcia „uregulowanie zobowiązania” na gruncie nowelizacji ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Teza nr 1, Lex 173760/1). Doktryna potwierdza również fakt, iż weksel ma charakter płatniczy, jeżeli strony zgodnie potwierdzą taki jego charakter. Wydanie weksla będzie mieściło się w definicji „uregulowania zobowiązania”.

Wystawienie przez Wnioskodawczynię weksla własnego, celem zapłaty zobowiązania umownego, potwierdzonego fakturą, który to weksel spowoduje odnowienia zobowiązania na zobowiązanie wekslowe i doprowadzi do wygaśnięcia zobowiązania umownego, potwierdzonego fakturą oznacza, że Wnioskodawczyni nie będzie zobligowana do dokonywania korekty kosztów związanych z odliczoną kwotą podatku VAT, o której mowa w art. 89b ust. 1 ustawy VAT. Stanowisko to potwierdzają interpretacje indywidualne, jak choćby ta, wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi w dniu 26 czerwca 2013 r. o numerze IPTPB3/423-101/13-4/MF, w której organ wskazał, iż: na gruncie przepisów ustaw podatkowych pojęcie „uregulowanie” powinno być interpretowane szeroko i w konsekwencji powinno obejmować każdą dopuszczalną prawnie formę efektywnego spełnienia świadczenia skutkującą wygaśnięciem zobowiązania podatnika. W tym znaczeniu podatkowo termin „uregulowanie” obejmuje wszelkie typy rozliczeń, takich jak: gotówka, czek gotówkowy, dowód wpłaty na rachunek bankowy, polecenie przelewu, polecenie zapłaty, czek rozrachunkowy, akredytywa, weksel własny, weksel trasowany, okresowe rozliczenia saldami, rozliczenia planowe, karta płatnicza, potrącenie (kompensata).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zasady rozliczenia podatku od towarów i usług w odniesieniu do nieściągalnych wierzytelności zostały określone w przepisach art. 89a i art. 89b ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2011 r., Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.).

I tak, zgodnie z art. 89a ust. 1 cyt. ustawy podatnik może skorygować podstawę opodatkowania oraz podatek należny z tytułu dostawy towarów lub świadczenia usług na terytorium kraju w przypadku wierzytelności, których nieściągalność została uprawdopodobniona. Korekta dotyczy również podstawy opodatkowania i kwoty podatku przypadającej na część kwoty wierzytelności, której nieściągalność została uprawdopodobniona.

W myśl art. 89a ust. 1a ww. ustawy nieściągalność wierzytelności uważa się za uprawdopodobnioną, w przypadku gdy wierzytelność nie została uregulowana lub zbyta w jakiejkolwiek formie w ciągu 150 dni od dnia upływu terminu jej płatności określonego w umowie lub na fakturze.

Zgodnie z art. 89a ust. 2 ww. ustawy przepis ust. 1 stosuje się w przypadku gdy spełnione są następujące warunki:

1. dostawa towaru lub świadczenie usług jest dokonana na rzecz podatnika, o którym mowa w art. 15 ust. 1, zarejestrowanego jako podatnik VAT czynny, niebędącego w trakcie postępowania upadłościowego lub w trakcie likwidacji;
   
2. (uchylony)
   
3. na dzień poprzedzający dzień złożenia deklaracji podatkowej, w której dokonuje się korekty, o której mowa w ust. 1:
   1. wierzyciel i dłużnik są podatnikami zarejestrowanymi jako podatnicy VAT czynni,
      
   2. dłużnik nie jest w trakcie postępowania upadłościowego lub w trakcie likwidacji;
4. (uchylony)
   
5. od daty wystawienia faktury dokumentującej wierzytelność nie upłynęły 2 lata, licząc od końca roku, w którym została wystawiona;
6. (uchylony).
   
   
   

Stosownie do treści art. 89a ust. 3 ww. ustawy korekta, o której mowa w ust. 1, może nastąpić w rozliczeniu za okres, w którym nieściągalność wierzytelności uznaje się za uprawdopodobnioną, pod warunkiem że do dnia złożenia przez wierzyciela deklaracji podatkowej za ten okres wierzytelność nie została uregulowana lub zbyta w jakiejkolwiek formie.

W przypadku gdy po złożeniu deklaracji podatkowej, w której dokonano korekty, o której mowa w ust. 1, należność została uregulowana lub zbyta w jakiejkolwiek formie, wierzyciel obowiązany jest do zwiększenia podstawy opodatkowania oraz kwoty podatku należnego w rozliczeniu za okres, w którym należność została uregulowana lub zbyta. W przypadku częściowego uregulowania należności, podstawę opodatkowania oraz kwotę podatku należnego zwiększa się w odniesieniu do tej części (89a ust. 4 ww. ustawy).

Na podstawie art. 89a ust. 5 ww. ustawy wierzyciel obowiązany jest wraz z deklaracją podatkową, w której dokonuje korekty, o której mowa w ust. 1, zawiadomić o tej korekcie właściwego dla niego naczelnika urzędu skarbowego wraz z podaniem kwot korekty oraz danych dłużnika.

Zgodnie z art. 89a ust. 7 ww. ustawy przepisów ust. 1-5 nie stosuje się, jeżeli między wierzycielem a dłużnikiem istnieje związek, o którym mowa w art. 32 ust. 2-4.

Natomiast z treści art. 89b ust. 1 ww. ustawy wynika, że w przypadku nieuregulowania należności wynikającej z faktury dokumentującej dostawę towarów lub świadczenie usług na terytorium kraju w terminie 150 dni od dnia upływu terminu jej płatności określonego w umowie lub na fakturze, dłużnik jest obowiązany do korekty odliczonej kwoty podatku wynikającej z tej faktury, w rozliczeniu za okres, w którym upłynął 150 dzień od dnia upływu terminu płatności określonego w umowie lub na fakturze.

Stosownie do art. 89b ust. 1a ww. ustawy przepisu ust. 1 nie stosuje się, jeżeli dłużnik uregulował należność najpóźniej w ostatnim dniu okresu rozliczeniowego, w którym upłynął 150 dzień od dnia upływu terminu płatności tej należności.

W przypadku częściowego uregulowania należności w terminie 150 dni od dnia upływu terminu jej płatności określonego w umowie lub na fakturze, korekta dotyczy podatku naliczonego przypadającego na nieuregulowaną część należności. Przepis ust. 1a stosuje się odpowiednio (art. 89b ust. 2 ww. ustawy).

Z przedstawionej treści wniosku wynika, że Wnioskodawczyni zobowiązana była do zapłaty wynagrodzenia za korzystanie, na podstawie umowy licencyjnej, ze znaków towarowych. Druga strona umowy wystawiła fakturę, z terminem płatności do 31 października 2013 r. W wyniku upływu 150 dni od dnia terminu płatności Wnioskodawczyni ma zamiar wystawić na rzecz drugiej strony umowy weksel własny w celu zapłaty za swoje zobowiązanie wynikające z umowy licencyjnej. Do weksla dołączona zostanie deklaracja wekslowa. Wystawiony weksel po jego przyjęciu ma stanowić funkcję płatniczą i będzie stanowił bezwarunkową zapłatę na rzecz drugiej strony umowy za korzystanie ze znaków towarowych przez Wnioskodawczynię. Wręczenie weksla wraz z deklaracją zrodzi skutek w postaci umorzenia zobowiązania z tytułu zakupu prawa do korzystania ze znaków towarowych z umowy licencyjnej. W miejsce tego zobowiązania powstanie nowe zobowiązanie do zapłaty sumy wekslowej, zgodnie z art. 506 § 1 Kodeksu cywilnego.

Wątpliwości Wnioskodawczyni dotyczą obowiązku dokonania korekty odliczonej kwoty podatku VAT wynikającej z faktury za korzystanie ze znaków towarowych za które zapłata nastąpi wekslem własnym.

Przepis art. 89b ust. 1 ustawy o VAT nakłada obowiązek skorygowania podatku naliczonego w przypadku nieuregulowania należności przez dłużnika w określonej sytuacji. Ustawa o podatku od towarów i usług nie definiuje pojęcia „uregulowania” należności wynikającej z faktury dokumentującej dostawę towarów lub świadczenie usług na terytorium kraju. W art. 89a ust. 1a ustawy o VAT regulującym rozliczenie podatku w odniesieniu do nieściągalnych wierzytelności, których nieściągalność została uprawdopodobniona, ustawodawca wskazuje, że „nieściągalność wierzytelności uważa się za uprawdopodobnioną w przypadku, gdy wierzytelność nie została uregulowana lub zbyta w jakiejkolwiek formie (…)”. Termin „należność uregulowana w jakiejkolwiek formie” obejmuje zaspokojenie wierzyciela, powodujące wygaśnięcie jego roszczeń wobec dłużnika. Wykonanie to może nastąpić w różny sposób, uzgodniony przez strony. Oznacza to, że nabywca towarów i usług może dokonać płatności w dowolnej formie, która spowoduje wygaśnięcie roszczeń dostawcy bądź usługodawcy do zapłaty ceny za towary lub usługi.

Zakres pojęciowy „uregulowania zobowiązania” jest więc szerszy niż zapłata i może mieścić w sobie także inne zdarzenia związane z uporządkowaniem stosunków zobowiązaniowych prowadzącym do zwolnienia dłużnika z obowiązku świadczenia. Znajduje to potwierdzenie w orzecznictwie, jak przykładowo we wskazanym przez Wnioskodawczynię wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 27 października 2005 r. (sygn. akt: I FSK 171/05), w którym wskazano, że: „(...) Pojęcie „uregulowania należności” jest pojęciem szerszym od pojęcia „zapłaty należności”, którego racjonalny ustawodawca używa również w tej samej jednostce redakcyjnej. Skoro zatem ustawodawca użył pojęcia „uregulowane” a nie „zapłacone”, to uznać należy, że dopuścił rożne sposoby uregulowania należności wobec sprzedawcy towaru”.

Zatem termin „uregulowanie”, którym posługuje się ustawodawca w powołanych powyżej przepisach jest pojęciem szerokim, obejmującym wszelkie typy rozliczeń, takich jak: gotówka, czek gotówkowy, dowód wpłaty na rachunek bankowy, polecenie przelewu, polecenie zapłaty, czek rozrachunkowy, akredytywa, weksel własny, weksel trasowany, okresowe rozliczenia saldami, rozliczenia planowe, karta płatnicza, potrącenie (kompensata). W konsekwencji, termin „uregulowanie” obejmuje każdą prawnie dopuszczalną formę wykonania zobowiązania przez podatnika, w tym również wydanie weksla.

Zgodnie z przepisami ustawy z dnia 28 kwietnia 1936 r. Prawo wekslowe (Dz.U. Nr 37, poz. 282 z późn. zm.) weksel jest dokumentem potwierdzającym istnienie zobowiązania osób, które go podpisały. Osobą uprawnioną do realizacji praw majątkowych wskazanych na wekslu jest jego prawny posiadacz.

Na gruncie ustawy Prawo wekslowe, jak również w oparciu o wykształconą praktykę obrotu gospodarczego potwierdzoną orzecznictwem sądowym, weksel może pełnić szereg funkcji. Funkcja, jaką pełni weksel w danym stosunku prawnym, w dużej mierze zależy od woli stron. W szczególności, wystawienie weksla może mieć charakter wykonania innego zobowiązania lub też może przybrać formę zabezpieczenia wykonania zobowiązania w określonym terminie. Sprecyzowanie tej roli w konkretnym stosunku prawnym przekłada się na konsekwencje podatkowe związane z wystawieniem weksla na gruncie prawa podatkowego.

W reżimie prawa cywilnego wskazuje się, że jedną z podstawowych funkcji weksla jest funkcja płatnicza, w związku z czym, jeśli strony tak postanowią, weksel może pełnić rolę pieniądza, gdyż jego wręczenie prowadzi do zaspokojenia (i wygaśnięcia) konkretnego zobowiązania (M. Czarnecki, L. Bagińska; Prawo wekslowe i czekowe. Komentarz, Wydanie 2, Warszawa 2000, s. 28). W doktrynie prawa cywilnego podkreśla się, że jeżeli dłużnik wręcza weksel, a wierzyciel go przyjmuje, a strony postanawiają jednocześnie, że wręczenie weksla stanowi zaspokojenie roszczenia wierzyciela (np. zapłatę za sprzedany towar/usługę), dotychczas istniejący stosunek zobowiązaniowy między wierzycielem a dłużnikiem wygasa, z uwagi na zaspokojenie wierzyciela. Na miejsce wygasłego zobowiązania z tytułu zapłaty ceny powstaje nowe, odrębne zobowiązanie z tytułu wystawionego weksla. Opisana powyżej sytuacja stanowi odnowienie zobowiązania (nowację) w rozumieniu art. 506 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz.U. z 2014 r., poz. 121).

Stosownie do art. 506 § 1 Kodeksu Cywilnego jeżeli w celu umorzenia zobowiązania dłużnik zobowiązuje się za zgodą wierzyciela spełnić inne świadczenie albo nawet to samo świadczenie, lecz z innej podstawy prawnej, zobowiązanie dotychczasowe wygasa (odnowienie). W myśl § 2 ww. przepisu w razie wątpliwości poczytuje się, że zmiana treści dotychczasowego zobowiązania nie stanowi odnowienia. Dotyczy to w szczególności wypadku, gdy wierzyciel otrzymuje od dłużnika weksel lub czek.

Zatem samo wystawienie weksla własnego jest równoznaczne z uregulowaniem ceny za dostawę towaru lub usługi. Wystawienie weksla jest efektem zaciągnięcia nowego zobowiązania – zobowiązania wekslowego. Powstałe zobowiązanie wekslowe powoduje wygaśnięcie (umorzenie) dotychczasowego zobowiązania dotyczącego nabytych towarów lub usług. Wówczas spełniona zostaje funkcja płatnicza weksla, której rezultatem jest uregulowanie ceny za nabyty towar lub usługę. W celu wskazania, że weksel pełni faktycznie funkcję płatniczą, kontrahenci z reguły podpisują umowy, z których wyraźnie wynika, że dłużnik (wystawca weksla własnego) zaciąga zobowiązanie wekslowe wobec kontrahenta (wierzyciela) w miejsce dotychczasowego zobowiązania handlowego, które ulega wygaśnięciu (umorzeniu). W konsekwencji, wręczenie weksla połączone z wyraźnym wskazaniem na zgodny zamiar stron do zamiany zobowiązania handlowego na zobowiązanie wekslowe jest formą uregulowania zobowiązania handlowego, gdyż wierzytelność z tytułu należności handlowej przestaje istnieć, a w jej miejsce powstaje nowe zobowiązanie wekslowe. Tym samym, wierzyciel nie może dochodzić (w tym na drodze sądowej) należności handlowej, a może dochodzić roszczenia jedynie z tytułu posiadania weksla – co więcej dopiero od daty płatności (wymagalności) zapłaty kwoty z weksla. Weksel jest to papier wartościowy o określonej dokładnie przez prawo wekslowe formie. Co więcej, abstrakcyjność zobowiązania wekslowego oznacza, że weksel odrywa się od podstawy ekonomicznej, która była powodem jego wystawienia. Dla ważności zobowiązania wekslowego nie jest zatem istotne, czy istniało zobowiązanie będące przyczyną wystawienia weksla oraz czy było ono ważne. Posiadaczowi weksla przysługuje w zasadzie prawo żądania zapłaty sumy wekslowej nawet wówczas, gdy wręczenie weksla było pozbawione dostatecznej podstawy (I. Heropolitańska, Komentarz do ustawy – Prawo wekslowe, Prawo wekslowe i czekowe. Komentarz, LEX 2011). Tym samym, weksel pełni funkcję płatniczą w sytuacji, gdy wręczany jest przy zakupie towarów i usług i strony zgodnie potwierdzają płatniczą funkcję wydania takiego weksla.

W niniejszych okolicznościach podstawą wręczenia weksla było zobowiązanie handlowe, na kwotę wynikającą z faktury zakupowej. Wystawiony weksel po jego przyjęciu stanowił będzie funkcję płatniczą i bezwarunkową zapłatę na rzecz drugiej strony za korzystanie ze znaków towarowych. Weksel przyjęty zostanie więc w celu umorzenia zobowiązania wynikającego z zakupu prawa do korzystania ze znaków towarowych. W takim wypadku posiadacz weksla może jedynie dochodzić zapłaty na podstawie weksla, a nie może już powracać do podstawowego stosunku z zobowiązania handlowego w związku, z którym wręczono weksel, gdyż ww. zobowiązanie z tytułu dokonanych zakupów wygasło. Tym samym, wystawienie weksla własnego i powstanie nowego zobowiązania regulowanego reżimem prawa wekslowego kreować będzie nowy stosunek zobowiązaniowy pomiędzy Wnioskodawczynią a drugą stroną umowy. W efekcie dokonanej nowacji Wnioskodawczyni nie będzie dłużej zobowiązana do uregulowania ceny za nabyte prawa do znaków towarowych. Będzie zaś ona zobowiązana do wykonania zobowiązania wekslowego. W rezultacie cena za nabyte prawa do znaków towarowych zostanie uregulowana przez nowację w rozumieniu art. 506 § 1 Kodeksu Cywilnego.

W świetle przywołanych przepisów i przedstawionych okoliczności należy stwierdzić, że skoro Wnioskodawczyni, zgodnie z art. 506 § 1 Kodeksu cywilnego, zobowiązała się do spełnienia nowego zobowiązania - zapłaty sumy wekslowej w miejsce zobowiązania za korzystanie ze znaków towarowych - w celu umorzenia zobowiązania z tytułu zapłaty ceny za prawo do korzystania ze znaków towarowych to wystawienie weksla własnego w celu uregulowania należności wynikającej z faktury zakupu praw do znaków towarowych i jego przyjęcie przez drugą stronę umowy, skutkujące wygaśnięciem zobowiązania Wnioskodawczyni z tytułu faktury za korzystanie ze znaków towarowych w stosunku do drugiej strony umowy, należy uznać za uregulowanie należności w rozumieniu przepisu art. 89b ustawy o podatku od towarów i usług. W konsekwencji, do należności wynikających z faktury zakupu za korzystanie ze znaków towarowych, która zostanie uregulowana w drodze wystawienia weksla własnego, nie powstanie wobec Wnioskodawczyni, po upływie terminu wskazanego w art. 89b ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, obowiązek dokonania korekty odliczonej kwoty podatku VAT wynikającej z ww. faktury.

Tym samym, stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za prawidłowe.

Wobec przywołanej przez Wnioskodawczynię interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z 26 czerwca 2013 r. o numerze IPTPB3/423-101/13-4/MF należy zauważyć, że interpretacja ta dotyczy podatku dochodowego od osób prawnych. Organ w ww. interpretacji rozstrzygał o braku obowiązku zmniejszania kosztów uzyskania przychodu, o którym mowa w art. 15b ust. 1 i 2 ustawy o podatku dochodowego od osób prawnych w związku uregulowaniem faktury zakupu poprzez wystawienie weksla własnego, które jest jedną z form uregulowania zobowiązań z tytułu dostaw towarów. Interpretacja ta dotyczyła więc odmiennych obowiązków nałożonych na podatników w związku z obowiązującymi regulacjami innego podatku. Tym samym, nie może ona stanowić podstawy do tożsamego rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie.

Końcowo Organ informuje, ze w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych wniosek zostanie rozpatrzony odrębnie.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania niniejszej interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.