Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBI/1/415-698/14/ESZ
z 9 września 2014 r.
Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji
INTERPRETACJA INDYWIDUALNA
Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112 poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 2 czerwca 2014 r. (data wpływu do tut. Biura 10 czerwca 2014 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej wydatków związanych z utrzymaniem samochodów osobowych oraz kwot podatku VAT dot. wydatków na paliwo oraz innych wydatków eksploatacyjnych, związanych z wykorzystywaniem w tej działalności ww. samochodów osobowych - jest prawidłowe.
UZASADNIENIE
W dniu 10 czerwca 2014 r. do tut. Biura wpłynął ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej wydatków związanych z utrzymaniem samochodów osobowych oraz kwot podatku VAT dot. wydatków na paliwo oraz innych wydatków eksploatacyjnych, związanych z wykorzystywaniem w tej działalności ww. samochodów osobowych.
We wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:
Wnioskodawca jest wspólnikiem (komandytariuszem) spółki komandytowej. Spółka posiada środki trwałe w postaci pojazdów samochodowych, co do których zastosowanie znajduje art. 86a ustawy o podatku od towarów i usług (dalej „ustawa VAT”), w brzmieniu obowiązującym od 1 kwietnia 2014 r. - co do wydatków związanych z pojazdami samochodowymi kwotę podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2, stanowi 50% kwoty podatku. Spółka wykorzystuje te pojazdy do swojej działalności gospodarczej, co zgodnie z art. 86a ust. 3 pkt 1 lit. a ustawy VAT, pozwala do wydatków na te pojazdy, przyjmować kwoty podatku naliczonego w wysokości 100% kwoty podatku pod warunkiem m.in. prowadzenia ewidencji przebiegów pojazdów (art. 86a ust. 4 pkt 1 ustawy VAT).
Z uwagi na wysokie prawdopodobieństwo pomyłki przy prowadzeniu ewidencji (art. 86a ust. 7 wprowadza znaczny formalizm), co skutkowałoby sankcjami finansowymi, spółka zrezygnowała z ich prowadzenia, pozostając tym samym przy uwzględnianiu jako kwoty podatku naliczonego 50% kwoty podatku, a w przypadku paliwa - nie dokonywać odliczenia w tym roku.
W związku z powyższym zadano następujące pytania:
- Czy koszty związane z utrzymaniem pojazdów są w 100% kosztami uzyskania przychodu na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?
- Czy 100% kwoty podatku VAT z wydatków na paliwo do pojazdów, tj. ta część która nie została rozliczona jako podatek naliczony, stanowi koszt uzyskania przychodu na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?
- Czy 50% kwoty podatku VAT z wydatków eksploatacyjnych na samochody osobowe (inne niż paliwo), tj. ta część która nie została rozliczona jako podatek naliczony, stanowi koszt uzyskania przychodu na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?
Zdaniem Wnioskodawcy, mimo nie prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu na potrzeby podatku VAT koszty związane z utrzymaniem pojazdu są w 100% kosztami uzyskania przychodu na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, stanowią bowiem wydatek zabezpieczający źródło przychodów. 100% kwoty podatku VAT w 2014 r., a 50% w 2015 r. z wydatków na paliwo do pojazdu, tj. ta część która nie została rozliczona jako podatek naliczony, stanowi koszt uzyskania przychodu na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych; 50% kwoty podatku VAT z wydatków eksploatacyjnych na samochody osobowe (inne niż paliwo), tj. ta część która nie została rozliczona jako podatek naliczony, stanowi koszt uzyskania przychodu na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Uzasadniając swoje stanowisko Wnioskodawca wskazał, że ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz ustawa o podatku od towarów i usług stanowią względem siebie całkowicie odrębne regulacje prawne. Stanowisko takie znajduje potwierdzenie w art. 3 pkt 1 Ordynacji podatkowej, który to wprowadza definicję ustaw podatkowych ilekroć w ustawie jest mowa o ustawach podatkowych rozumie się przez to ustawy dotyczące podatków, opłat oraz niepodatkowych należności budżetowych określające podmiot, przedmiot opodatkowania, powstanie obowiązku podatkowego, podstawę opodatkowania, stawki podatkowe oraz regulujące prawa i obowiązki organów podatkowych, podatników, płatników i inkasentów, a także ich następców prawnych oraz osób trzecich. Definicja ta wskazuje, że ustawa podatkowa winna zawierać ww. elementy, a zatem przy wykorzystaniu przepisów Ordynacji podatkowej stanowi samodzielny zbiór norm prawnych dotyczących danego podatku Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie uzależnia przyjęcia wydatku związanego z pojazdem wykorzystywanym na cele prowadzonej działalności gospodarczej, jako kosztu uzyskania przychodu od prowadzenia ewidencji przebiegu tego pojazdu. Warunek taki wprowadzony został jedynie na potrzeby podatku VAT. Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych posiada w tym zakresie własną regulację, tj. art. 23 ust. 1 pkt 49, zgodnie z którym nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków poniesionych na zakup zużywających się stopniowo rzeczowych składników majątku przedsiębiorstwa, niezaliczanych zgodnie z odrębnymi przepisami do środków trwałych - w przypadku stwierdzenia, że składniki te nie są wykorzystywane dla celów prowadzonej działalności gospodarczej, lecz służą celom osobistym podatnika, pracowników lub innych osób, albo bez uzasadnienia znajdują się poza siedzibą przedsiębiorstwa. Przepis ten do zanegowania wydatku jako kosztu uzyskania przychodu wymaga stwierdzenia, że składnik rzeczowy nie jest wykorzystywany dla celów prowadzonej działalności gospodarczej. Rezygnacja z prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu, wprowadzonej przez art. 86a ust. 4 pkt 1 ustawy VAT, nie oznacza, że podatnik wykorzystuje pojazd na cele inne niż związane z działalnością i nie jest także sama przez siebie stwierdzeniem takiego faktu. Decyzja o rezygnacji z ewidencji, a zarazem korzystaniu z odliczenia kwoty podatku naliczonego w wysokości 50%, a nie 100% tego podatku, motywowana może być różnymi względami, od obawy przed formalizmem i ewentualnymi sankcjami, przez brak zaufania do skrupulatności pracownika po jak najefektywniejsze wykorzystywanie kwalifikacji zawodowych pracownika w jego czasie pracy oraz zaangażowanie samego podatnika (prowadzenie i kontrolowanie ewidencji generować może nawet kilka godzin miesięcznie).
Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Jeżeli zatem w cenie paliwa lub innego wydatku eksploatacyjnego dotyczącego pojazdu (np. myjnia, części zamienne, eksploatacyjne jak np. wycieraczki, oleje, płyny, itp.) wykorzystywanego na cele prowadzonej działalności gospodarczej zawiera się kwota podatku VAT, z której 50% zostaje odliczone jako podatek naliczony, a pozostałe 50% z uwagi na przepisy ustawy o VAT z odliczenia takiego nie korzysta, to kwota odpowiadająca tym 50% nieodliczonego podatku VAT stanowić będzie koszt uzyskania przychodu. Kwota taka niewątpliwie jest kosztem podatnika, a w sytuacji gdy została poniesiona w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów stanowi koszt uzyskania przychodów dla podatku dochodowego.
W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.
Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Aby zatem dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodu musi spełniać łącznie następujące przesłanki:
- musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
- nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy, wśród wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów,
- musi być należycie udokumentowany.
Generalnie należy przyjąć, że kosztami uzyskania przychodów prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z tą działalnością, których celem jest osiągnięcie przychodów, bądź też zabezpieczenie lub zachowanie tego źródła przychodów, o ile w myśl przepisów ww. ustawy nie podlegają wyłączeniu z tychże kosztów. Przy czym, związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku, a osiągnięciem przychodu, bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu, bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów. Zauważyć przy tym należy, że konieczność poniesienia danego wydatku nie może wynikać z zaniedbań lub sprzecznych z prawem działań podatnika.
Zauważyć także należy, że (co do zasady) naliczony podatek od towarów i usług, nie stanowi kosztu uzyskania przychodów. Jednakże ustawodawca przewidział pewne wyjątki od tej zasady.
W myśl art. 23 ust. 1 pkt 43 lit. a tiret drugi ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów podatku od towarów i usług, z tym że jest kosztem uzyskania przychodów podatek naliczony w tej części, w której zgodnie z przepisami o podatku od towarów i usług podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty lub zwrot różnicy podatku od towarów i usług - jeżeli naliczony podatek od towarów i usług nie powiększa wartości środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej.
Z cytowanego przepisu wynika więc, że kosztem podatkowym może być podatek od towarów i usług w sytuacji, gdy zgodnie z przepisami ustawy o podatku od towarów i usług, podatek naliczony nie może zostać odliczony od podatku należnego lub zwrócony. Zasada ta, w zakresie podatku dochodowego obowiązuje również podatników, którzy w związku ze zmianą przepisów ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, jaka nastąpiła od 1 kwietnia 2014 r., nie będą korzystać ze 100% odliczenia podatku VAT od wydatków związanych z używaniem samochodu osobowego, o ile samochód ten będzie w całości wykorzystywany przez podatnika w prowadzonej działalności gospodarczej (nie będzie wykorzystywany na cele niezwiązane z tą działalnością).
Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca jest wspólnikiem (komandytariuszem) spółki komandytowej. Spółka posiada środki trwałe w postaci pojazdów samochodowych, co do których zastosowanie znajduje art. 86a ustawy o podatku od towarów i usług w brzmieniu obowiązującym od 1 kwietnia 2014 r. - co do wydatków związanych z pojazdami samochodowymi kwotę podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2, stanowi 50% kwoty podatku. Spółka wykorzystuje te pojazdy do swojej działalności gospodarczej, Z uwagi na wysokie prawdopodobieństwo pomyłki przy prowadzeniu ewidencji spółka zrezygnowała z ich prowadzenia pozostając tym samym przy uwzględnianiu jako kwoty podatku naliczonego 50% kwoty podatku, a w przypadku paliwa - nie dokonuje w tym roku odliczenia.
Mając na względzie cyt. wyżej przepisy stwierdzić należy, że jeżeli w istocie wydatki poniesione przez Wnioskodawcę w związku z wykorzystywaniem w prowadzonej działalności gospodarczej środków trwałych, o których mowa we wniosku, spełniają przesłanki, o których mowa w art. 22 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a samochody, nie są wykorzystywane na cele prywatne, to mimo nie prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu na potrzeby podatku VAT, wydatki związane z eksploatacją tych samochodów stanowią koszty uzyskania przychodu. Również kwota podatku VAT naliczonego dot. wydatków na paliwo oraz pozostałych wydatków eksploatacyjnych, tj. ta część tego podatku, która zgodnie z przepisami ustawy o podatku od towarów i usług, nie będących przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej, nie została rozliczona jako podatek naliczony, stanowi koszt uzyskania przychodu.
Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.
Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).
Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.
doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.