Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPP1/443-430/14/ES
z 7 sierpnia 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 11 kwietnia 2014 r. (data wpływu 25 kwietnia 2014 r.), uzupełnionym pismem z 24 lipca 2014 r. (data wpływu 29 lipca 20114 r. ) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku świadczonych przez Wnioskodawcę usług polegających na przeprowadzeniu kursów z zakresu spawalnictwa połączonych z egzaminem zawodowym lub bez takiego egzaminu oraz wyłącznie na przeprowadzeniu egzaminów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 25 kwietnia 2014 r. do tut. organu wpłynął wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku świadczonych przez Wnioskodawcę usług polegających na przeprowadzeniu kursów z zakresu spawalnictwa połączonych z egzaminem zawodowym lub bez takiego egzaminu oraz wyłącznie na przeprowadzeniu egzaminów.

Ww. wniosek został uzupełniony pismem z 24 lipca 2014 r. (data wpływu 29 lipca 20114 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z 15 lipca 2014 r. znak: IBPP1/443-430/14/ES.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. W ramach swojej działalności przeprowadza m.in. egzaminy spawaczy przedłużające ich uprawnienia zawodowe. Wnioskodawca prowadzi zarówno kursy dla spawaczy połączone z egzaminem lub nie, jak i same egzaminy. Spawacz musi zdać taki egzamin aby uzyskać uprawnienia zawodowe lub aby je zachować (egzamin musi być zdawany co dwa lata). Wynika to z treści § 27 rozporządzenia Ministra Gospodarki z dnia 27 kwietnia 2000 r. w sprawie bezpieczeństwa i higieny pracy przy pracach spawalniczych (Dz. U. Nr 40, poz. 470), prace spawalnicze powinny być wykonywane przez osoby posiadające „Zaświadczenie o ukończeniu szkolenia” albo „Świadectwo egzaminu spawacza” lub „Książkę spawacza”, wystawiane w trybie określonym w odrębnych przepisach i Polskich Normach. Do niedawna normą tą była norma PN-EN 287-1, a od kilku tygodni jest to norma PN-EN ISO 9606-1:2014. Kursy i egzaminy przeprowadzane są osobiście przez Wnioskodawcę natomiast świadectwo egzaminu spawacza wydawane jest przez TUV (…) na podstawie arkusza oceny sporządzonego przez egzaminatora, tj. Wnioskodawcę. Przebieg egzaminu wygląda w ten sposób, że najpierw następuje wprowadzenie do egzaminu (robi to Wnioskodawca), które obejmuje opis przebiegu egzaminu wraz z kryteriami oceny egzaminu uzupełniony o przypomnienie podstawowych informacji nt. zasad spawania. Egzamin obejmuje część praktyczną spawania, tj. ocenę wykonanego złącza. Egzamin obejmuje albo spawanie elektryczne, albo gazowe. W jego skład wchodzi wykonanie dwóch różnych złączy (rożnymi metodami), zgodnie z normami PN (norma określa, jakie wymagania ma spełniać złącze egzaminacyjne). Egzaminator ocenia jakość wykonanych złączy przeprowadzając w szczególności, badanie wizualne, próbę łamania (badanie oparte jest na ocenie jakości wykonanego złącza) i penetracyjne (przy użyciu odpowiednich środków chemicznych) i od razu podaje ocenę egzaminowanemu.

Po przeprowadzeniu egzaminu Wnioskodawca przesyła arkusze egzaminacyjne do TUV(…). Kursy prowadzone przez Wnioskodawcę obejmują zarówno wiedzę teoretyczną jak i praktyczną, choć zdarza się, że są to kursy wyłącznie teoretyczne.

Koszty kursu i egzaminu uiszcza na rzecz Wnioskodawcy egzaminowany lub jego pracodawca. Wnioskodawca nie posiada informacji aby były to środki publiczne. Wnioskodawca nie jest jednostką akredytowaną w rozumieniu przepisów o systemie oświaty.

W uzupełnieniu Wnioskodawca podał, że nie jest jednostką objętą systemem oświaty w rozumieniu ustawy z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty.

Wnioskodawca nie świadczy wskazanych we wniosku usług w zakresie kursów i egzaminów jako jednostka objęta systemem oświaty.

Świadczone przez Wnioskodawcę kursy i egzaminy prowadzą do uzyskania przez słuchaczy kwalifikacji spawalniczych, o których mowa w § 27 i § 28 rozporządzenia Ministra Gospodarki z dnia 27 kwietnia 2000 r. w sprawie bezpieczeństwa i higieny pracy przy pracach spawalniczych (Dz. U. nr 40, poz. 470) wydanego na podstawie art. 23715 Kodeksu pracy. Z powołanych przepisów wynika, że prace spawalnicze mogą być prowadzone przez osoby posiadające "Zaświadczenie o ukończeniu szkolenia" albo "Świadectwo egzaminu spawacza" lub "Książkę spawacza", wystawiane w trybie określonym w odrębnych przepisach i Polskich Normach. Właściwą Polską Normą, o której mowa w przytoczonym przepisie była norma PN EN 287-1 Egzamin kwalifikacyjny spawaczy - Spawanie - Cześć 1: Stale, a od kwietnia 2014 r., jest norma PN EN ISO 9606 - 1 Egzamin kwalifikacyjny spawaczy - Spawanie - Cześć 1: Stale. Prowadzone przez Wnioskodawcę szkolenia spełniają wymagania określone w tych normach. Wnioskodawca nie jest przy tym jednostką szkoleniową w dziedzinie BHP. Przedmiotowe kursy i egzaminy mają na celu zdobycie odpowiednich kwalifikacji niezbędnych do wykonywania zawodu spawacza.

Jak wynika ze stanu prawnego przedstawionego powyżej, kursy i egzaminy pozostają w bezpośrednim związku z zawodem jaki wykonuje lub zamierza wykonywać uczestnik. Zgodnie z powołanym wyżej § 27 rozporządzenia Ministra Gospodarki w sprawie bezpieczeństwa i higieny pracy przy pracach spawalniczych wykonywanie prac spawalniczych przez osobę, która nie ukończyła kursu lub nie zdała egzaminu jest, co do zasady, niedopuszczalne. Wyjątek określony w § 29 wskazanego rozporządzenia dotyczy jedynie osób wykonujących takie prace w trakcie praktycznej nauki zawodu. Z istoty nie może więc mieć zastosowania do wykonywania prac spawalniczych w innym charakterze.

Jak wynika z powołanych wyżej Polskich Norm, tj. normy PN EN 287-1 oraz normy PN EN ISO 9606-1 uprawnienia uzyskuje się na czas określony. Według poprzedniej normy uprawnienia należało odnawiać co dwa lata a obecnie co trzy lata. Odbycie kursu i zdanie egzaminu jest więc niezbędne nie tylko do podjęcia pracy w zawodzie spawacza, ale też niezbędne, do zachowania uprawnień i kontynuowania świadczenia pracy w tym zawodzie.

Do udziału w kursie zainteresowani kierowani są przez pracodawców lub też biorą w nich udział z własnej inicjatywy. Nie ma żadnych ograniczeń w tym zakresie. Jeśli zainteresowanego na kurs lub egzamin kieruje pracodawca, to z zasady on ponosi również koszty takiego kursu lub egzaminu.

Jak wynika z powołanych wyżej przepisów § 27 rozporządzenia Ministra Gospodarki w sprawie bezpieczeństwa i higieny pracy przy pracach spawalniczych wykonywanie prac spawalniczych przez osobę, która nie ukończyła kursu lub nie zdała egzaminu nie jest możliwe. Nabyta wiedza jest niezbędna do wykonywania prac spawalniczych nie tylko zgodnie z zasadami wiedzy technicznej ale również w sposób zapewniający zachowanie bezpiecznych i higienicznych warunków pracy. Oznacza to, że każdy uczestnik kursu czy egzaminu, który w zakresie swoich obowiązków ma lub będzie miał wykonywanie prac spawalniczych będzie wykorzystywał nabytą w trakcie kursów lub egzaminów wiedzę.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy usługi świadczone przez Wnioskodawcę polegające na przeprowadzaniu kursów z zakresu spawalnictwa połączonych z egzaminem zawodowym lub bez takiego egzaminu oraz wyłącznie na przeprowadzeniu egzaminów są usługami zwolnionymi z podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 29 ustawy o podatku od towarów i usług?

Zdaniem Wnioskodawcy: świadczone przez niego usługi polegające na przeprowadzaniu kursów z zakresu spawalnictwa połączonych z egzaminem zawodowym lub bez takiego egzaminu oraz wyłącznie na przeprowadzeniu egzaminów są usługami zwolnionymi z podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 29 ustawy o podatku od towarów i usług. Wniosek taki wynika z następujących przesłanek:

z art. 43 ust. 1 pkt 29 ustawy o podatku od towarów i usług wynika, że zwolnieniem objęte są usługi kształcenia zawodowego lub przekwalifikowania zawodowego, inne niż wymienione w pkt 26:

1. prowadzone w formach i na zasadach przewidzianych w odrębnych przepisach, lub
2. świadczone przez podmioty, które uzyskały akredytację w rozumieniu przepisów o systemie oświaty - wyłącznie w zakresie usług objętych akredytacją, lub
3. finansowane w całości ze środków publicznych

-oraz świadczenie usług i dostawę towarów ściśle z tymi usługami związane.

Regulacja ta stanowi implementację prawa unijnego, gdyż w świetle art. 132 ust. 1 lit. i) Dyrektywy 2006/112/WE Rady w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej z dnia 28 listopada 2006 r. (Dz. U. UE. L. 347 str. 1), zwolnione jest kształcenie dzieci lub młodzieży, kształcenie powszechne lub wyższe, kształcenie zawodowe lub przekwalifikowanie, łącznie ze świadczeniem usług i dostawą towarów ściśle z taką działalnością związanych, prowadzone przez odpowiednie podmioty prawa publicznego lub inne instytucje działające w tej dziedzinie, których cele uznane są za podobne przez dane państwo członkowskie.

W dniu 1 lipca 2011 r. weszły w życie przepisy rozporządzenia Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE L Nr 77/1). Art. 44 ww. rozporządzenia Rady bezpośrednio wskazuje co należy rozumieć przez usługi kształcenia zawodowego i przekwalifikowania. W myśl tego przepisu, usługi w zakresie kształcenia zawodowego lub przekwalifikowania świadczone na warunkach określonych w art. 132 ust. 1 lit. i) dyrektywy 2006/112/WE obejmują nauczanie pozostające w bezpośrednim związku z branżą lub zawodem, jak również nauczanie mające na celu uzyskanie lub uaktualnienie wiedzy do celów zawodowych. Czas trwania kursu w zakresie kształcenia zawodowego lub przekwalifikowania nie ma w tym przypadku znaczenia.

Wykonywanie każdego zawodu związane jest z koniecznością poznania przepisów oraz zasad bezpieczeństwa i higieny pracy, a także nabycia umiejętności wykonywania pracy w sposób bezpieczny, niezbędnych do jej podjęcia i wykonywania w danym zakładzie pracy i na określonym stanowisku pracy.

Zgodnie z art. 237(3) § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (tekst jedn. Dz. U. z 1998 r., nr 21, poz. 94 ze zm.), nie wolno dopuścić pracownika do pracy, do której wykonywania nie posiada on wymaganych kwalifikacji lub potrzebnych umiejętności, a także dostatecznej znajomości przepisów oraz zasad bezpieczeństwa i higieny pracy. Szkolenia w zakresie bezpieczeństwa i higieny pracy nie mogą odbywać się w zupełnie dowolnej formie. Szczegółowe zasady organizacji i przeprowadzania szkoleń z tego zakresu zostały określone w § 1 rozporządzenia Ministra Gospodarki i Pracy z dnia 27 lipca 2004 r. w sprawie szkolenia w dziedzinie bezpieczeństwa i higieny pracy (Dz. U. Nr 180, poz. 1860), które reguluje:

1. szczegółowe zasady szkolenia w dziedzinie bezpieczeństwa i higieny pracy,
2. zakres szkolenia,
3. wymagania dotyczące treści i realizacji szkolenia,
4. sposób dokumentowania szkolenia oraz
5. przypadki, w których pracodawcy i pracownicy mogą być zwolnieni z określonych rodzajów szkolenia.
   
   

Wskazane rozporządzenie w sposób szczegółowy określa więc tryb i sposób prowadzenia kursów i szkoleń zawodowych. Z kolei stosownie do § 27 rozporządzenia Ministra Gospodarki w sprawie bezpieczeństwa i higieny pracy przy pracach spawalniczych, prace spawalnicze powinny być wykonywane przez osoby posiadające „Zaświadczenie o ukończeniu szkolenia” albo „Świadectwo egzaminu spawacza” lub „Książkę spawacza”, wystawiane w trybie określonym w odrębnych przepisach i Polskich Normach, z uwzględnieniem przepisu § 28. Według § 28 powyższego rozporządzenia, osoby wykonujące:

1. ręczne cięcie termiczne,
2. zgrzewanie,
3. ręczne lutowanie,
4. zmechanizowane i automatyczne wykonywanie prac spawalniczych

-powinny wykazać się co najmniej zaświadczeniem o ukończeniu szkolenia w zakresie określonym w odrębnych przepisach i Polskich Normach.

Warto w tym miejscu podkreślić, iż mimo, że Polskie Normy nie są, co do zasady przepisami prawa powszechnie obowiązującego, to ze względu na wyraźne odesłanie do nich w powołanym wyżej § 27 i 28 rozporządzenia Ministra Gospodarki uzyskują jednak w tym zakresie taki charakter bowiem od spełnienia stawianych przez te normy wymagań zależy uzyskanie lub utrzymanie uprawnień zawodowych przez spawacza.

Z powołanych przepisów wynika, że przeprowadzane w tym kierunku kursy oraz egzaminy są usługami kształcenia zawodowego, mającymi na celu zdobycie odpowiednich kwalifikacji i uprawnień zawodowych, w tym wiedzy z zakresu bezpieczeństwa i higieny pracy, niezbędnych do wykonywania zawodu spawacza. Wobec powyższego uzasadnione jest, sformułowane na wstępie, twierdzenie o objęciu przedmiotowym zwolnieniem nie tylko kursów, czy też kursów połączonych z egzaminem, ale również samych egzaminów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Z przepisu art. 7 ust. 1 cyt. ustawy wynika, że przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Natomiast stosownie do art. 8 ust. 1 ww. ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

W myśl art. 41 ust. 1 ustawy o VAT, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Zgodnie z art. 146a pkt 1 ustawy o VAT, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże zarówno w treści ustawy o podatku od towarów i usług, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi bądź zwolnienie od podatku.

Na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 26 ustawy o podatku od towarów i usług, zwalnia się od podatku usługi świadczone przez:

1. jednostki objęte systemem oświaty w rozumieniu przepisów o systemie oświaty, w zakresie kształcenia i wychowania,
2. uczelnie, jednostki naukowe Polskiej Akademii Nauk oraz jednostki badawczo-rozwojowe, w zakresie kształcenia na poziomie wyższym

-oraz dostawę towarów i świadczenie usług ściśle z tymi usługami związane.

W tym miejscu podkreślić należy, iż nie jest przy tym konieczne, by usługa w zakresie kształcenia była jednocześnie usługą w zakresie wychowania. Na podstawie przedmiotowego przepisu zwolnieniem od podatku mogą być objęte zarówno usługi w zakresie kształcenia, jak i usługi w zakresie wychowania.

Zgodnie natomiast z art. 43 ust. 1 pkt 29 ww. ustawy o VAT, zwalnia się od podatku usługi kształcenia zawodowego lub przekwalifikowania zawodowego, inne niż wymienione w pkt 26:

1. prowadzone w formach i na zasadach przewidzianych w odrębnych przepisach, lub
2. świadczone przez podmioty, które uzyskały akredytację w rozumieniu przepisów o systemie oświaty - wyłącznie w zakresie usług objętych akredytacją, lub
3. finansowane w całości ze środków publicznych

-oraz świadczenie usług i dostawę towarów ściśle z tymi usługami związane.

W tym miejscu wskazać należy, iż w dniu 1 lipca 2006 r. weszły w życie przepisy rozporządzenia Rady (WE) nr 1777/2005 z dnia 17 października 2005 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 77/388/EWG w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 288 s. 1). Rozporządzenie Rady nr 1777/2005 wiąże wszystkie państwa członkowskie i jest stosowane bezpośrednio. Oznacza to, iż przepisy tego rozporządzenia z dniem 1 lipca 2006 r. stają się częścią porządku prawnego, obowiązującego na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej, bez konieczności ich implementacji w drodze ustawy. Rozporządzenie Rady nr 1777/2005 przyjęte zostało w celu jednolitego stosowania przez wszystkie państwa członkowskie systemu podatku od wartości dodanej, opartego na postanowieniach Szóstej Dyrektywy Rady z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji przepisów Państw Członkowskich, dotyczących podatków obrotowych – Wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa opodatkowania (77/388/EWG ze zm.).

Przepis art. 14 ww. rozporządzenia nr 1777/2005 wyjaśnia, co należy rozumieć przez usługi kształcenia zawodowego i przekwalifikowania. W myśl tego przepisu usługi w zakresie kształcenia zawodowego i przekwalifikowania zapewniane na warunkach określonych w art. 13 część A ust. 1 lit. i) Dyrektywy 77/388/EWG (analogiczne zwolnienie zawiera art. 132 ust. 1 lit. i obowiązującej od dnia 1 stycznia 2007 r. Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej – Dz. Urz. UE L 347, s. 1 ze zm.), obejmują nauczanie pozostające w bezpośrednim związku z branżą lub zawodem, tak samo jak nauczanie mające na celu uzyskanie lub uaktualnienie wiedzy do celów zawodowych. Czas trwania kursu w zakresie kształcenia zawodowego bądź przekwalifikowania nie ma znaczenia do tego celu.

Od dnia 1 lipca 2011 r. obowiązuje natomiast rozporządzenie wykonawcze Rady (UE) Nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r., ustanawiające środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 77, s. 1). Zgodnie z art. 44 tego rozporządzenia, usługi w zakresie kształcenia zawodowego lub przekwalifikowania świadczone na warunkach określonych w art. 132 ust. 1 lit. i) dyrektywy 2006/112/WE obejmują nauczanie pozostające w bezpośrednim związku z branżą lub zawodem, jak również nauczanie mające na celu uzyskanie lub uaktualnienie wiedzy do celów zawodowych. Czas trwania kursu w zakresie kształcenia zawodowego lub przekwalifikowania nie ma w tym przypadku znaczenia.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca w ramach swojej działalności prowadzi zarówno kursy dla spawaczy połączone z egzaminem lub nie, jak i same egzaminy. Kursy i egzaminy przeprowadzane są osobiście przez Wnioskodawcę natomiast świadectwo egzaminu spawacza wydawane jest przez TUV (…) na podstawie arkusza oceny sporządzonego przez egzaminatora, tj. Wnioskodawcę. Kursy prowadzone przez Wnioskodawcę obejmują zarówno wiedzę teoretyczną jak i praktyczną, choć zdarza się, że są to kursy wyłącznie teoretyczne. Przedmiotowe kursy i egzaminy mają na celu zdobycie odpowiednich kwalifikacji niezbędnych do wykonywania zawodu spawacza.

Świadczone przez Wnioskodawcę kursy i egzaminy prowadzą do uzyskania przez słuchaczy kwalifikacji spawalniczych, o których mowa w § 27 i § 28 rozporządzenia Ministra Gospodarki z dnia 27 kwietnia 2000 r. w sprawie bezpieczeństwa i higieny pracy przy pracach spawalniczych (Dz. U. nr 40, poz. 470) wydanego na podstawie art. 23715 Kodeksu pracy.

Prowadzone przez Wnioskodawcę szkolenia spełniają wymagania określone w normach (norma PN EN 287-1, a od kwietnia 2014 r. norma PN EN ISO 9606-1). Jak wynika z tych Norm, uprawnienia uzyskuje się na czas określony. Odbycie kursu i zdanie egzaminu jest więc niezbędne nie tylko do podjęcia pracy w zawodzie spawacza, ale też niezbędne, do zachowania uprawnień i kontynuowania świadczenia pracy w tym zawodzie.

Nabyta wiedza jest niezbędna do wykonywania prac spawalniczych nie tylko zgodnie z zasadami wiedzy technicznej ale również w sposób zapewniający zachowanie bezpiecznych i higienicznych warunków pracy. Oznacza to, że każdy uczestnik kursu czy egzaminu, który w zakresie swoich obowiązków ma lub będzie miał wykonywanie prac spawalniczych będzie wykorzystywał nabytą w trakcie kursów lub egzaminów wiedzę.

Wnioskodawca nie jest jednostką objętą systemem oświaty w rozumieniu ustawy o systemie oświaty i nie świadczy wskazanych we wniosku usług w zakresie kursów i egzaminów jako jednostka objęta systemem oświaty.

Analizując przedstawione okoliczności sprawy w kontekście powołanych przepisów prawa podatkowego wskazać należy, iż Wnioskodawca nie może korzystać ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 26 ustawy o VAT.

Wnioskodawca stwierdził bowiem, że nie jest jednostką objętą systemem oświaty w rozumieniu przepisów o systemie oświaty, a z wniosku nie wynika, by posiadał status uczelni, jednostki naukowej Polskiej Akademii Nauk lub jednostki badawczo-rozwojowej.

W dalszej kolejności należy zatem przeanalizować czy dla świadczonych przez Wnioskodawcę usług szkoleniowych można zastosować zwolnienie z art. 43 ust. 1 pkt 29 ustawy o VAT.

Dla zastosowania przedmiotowego zwolnienia istotne jest uznanie danej usługi za usługę kształcenia zawodowego lub przekwalifikowania, a następnie spełnienie dodatkowych warunków wynikających z niniejszego przepisu, tj. prowadzenie danego szkolenia w formie i na zasadach przewidzianych w odrębnych przepisach, lub uzyskanie akredytacji na dany rodzaj szkolenia, lub finansowanie danego szkolenia w całości ze środków publicznych.

Jak wynika z przedstawionego stanu faktycznego, kursy i egzaminy przeprowadzane przez Wnioskodawcę mają na celu zdobycie odpowiednich kwalifikacji niezbędnych do wykonywania zawodu spawacza, ale też niezbędne, do zachowania uprawnień i kontynuowania świadczenia pracy w tym zawodzie. Nabyta wiedza jest niezbędna do wykonywania prac spawalniczych nie tylko zgodnie z zasadami wiedzy technicznej ale również w sposób zapewniający zachowanie bezpiecznych i higienicznych warunków pracy.

Świadczone przez Wnioskodawcę kursy i egzaminy prowadzą do uzyskania przez słuchaczy kwalifikacji spawalniczych, o których mowa w § 27 i § 28 rozporządzenia Ministra Gospodarki z dnia 27 kwietnia 2000 r. w sprawie bezpieczeństwa i higieny pracy przy pracach spawalniczych (Dz. U. nr 40, poz. 470) wydanego na podstawie art. 23715 Kodeksu pracy.

Prowadzone przez Wnioskodawcę szkolenia spełniają też wymagania określone w normach: norma PN EN 287-1, a od kwietnia 2014 r. norma PN EN ISO 9606-1.

Powyższe oznacza, że opisane kursy stanowią usługi kształcenia zawodowego lub przekwalifikowania zawodowego, inne niż wymienione w art. 43 ust. 1 pkt 26 ustawy o VAT.

W ocenie tut. organu należy uznać, że sam egzamin również jest elementem kształcenia, w tym przypadku kształcenia zawodowego w zakresie prac spawalniczych, zatem przystąpienie do takich egzaminów należy uznać za jeden z etapów kształcenia zawodowego danej osoby i zdobywania uprawnień w danym zawodzie, co – zdaniem tut. organu – spełnia definicję kształcenia zawodowego zawartą w rozporządzeniu ustanawiającym środki wykonawcze do dyrektywy 77/388/EWG oraz do Dyrektywy 2006/112/WE, gdyż jest związane z nauczaniem pozostającym w bezpośrednim związku z branżą lub zawodem spawacza.

Spełniona jest zatem pierwsza przesłanka wynikająca z przepisu art. 43 ust. 1 pkt 29 ustawy o VAT.

Jednocześnie należy wziąć pod uwagę, że wykonywanie każdego zawodu związane jest z koniecznością poznania przepisów oraz zasad bezpieczeństwa i higieny pracy, a także nabycia umiejętności wykonywania pracy w sposób bezpieczny, niezbędnych do jej podjęcia i wykonywania w danym zakładzie pracy i na określonym stanowisku pracy.

Zgodnie z art. 2373 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy (t. j. Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 ze zm.), nie wolno dopuścić pracownika do pracy, do której wykonywania nie posiada on wymaganych kwalifikacji lub potrzebnych umiejętności, a także dostatecznej znajomości przepisów oraz zasad bezpieczeństwa i higieny pracy.

Szkolenia w zakresie bezpieczeństwa i higieny pracy nie mogą odbywać się w zupełnie dowolnej formie. Szczegółowe zasady organizacji i przeprowadzania szkoleń z tego zakresu zostały określone w § 1 rozporządzenia Ministra Gospodarki i Pracy z dnia 27 lipca 2004 r. w sprawie szkolenia w dziedzinie bezpieczeństwa i higieny pracy (Dz. U. Nr 180, poz. 1860 ze zm.), które określa:

1. szczegółowe zasady szkolenia w dziedzinie bezpieczeństwa i higieny pracy,
2. zakres szkolenia,
3. wymagania dotyczące treści i realizacji szkolenia,
4. sposób dokumentowania szkolenia oraz
5. przypadki, w których pracodawcy i pracownicy mogą być zwolnieni z określonych rodzajów szkolenia.
   
   

W myśl § 1a pkt 2 lit. e ww. rozporządzenia, przez jednostkę organizacyjną prowadzącą działalność szkoleniową w dziedzinie bezpieczeństwa i higieny pracy rozumie się osobę prawną lub fizyczną prowadzącą działalność oświatową na zasadach określonych w przepisach o swobodzie działalności gospodarczej, jeżeli prowadzi działalność szkoleniową w dziedzinie bezpieczeństwa i higieny pracy.

Przez kurs rozumie się formę szkolenia o czasie trwania nie krótszym niż 15 godzin lekcyjnych, składającego się z zajęć teoretycznych i praktycznych, umożliwiającego uzyskanie, aktualizowanie lub uzupełnianie wiedzy i umiejętności w zakresie bezpieczeństwa i higieny pracy (§ 1a pkt 3 rozporządzenia).

Stosownie do brzmienia § 3 ww. rozporządzenia, szkolenie zapewnia uczestnikom:

1. zaznajomienie się z czynnikami środowiska pracy mogącymi powodować zagrożenia dla bezpieczeństwa i zdrowia pracowników podczas pracy oraz z odpowiednimi środkami i działaniami zapobiegawczymi;
2. poznanie przepisów oraz zasad bezpieczeństwa i higieny pracy w zakresie niezbędnym do wykonywania pracy w zakładzie pracy i na określonym stanowisku pracy, a także związanych z pracą obowiązków i odpowiedzialności w dziedzinie bezpieczeństwa i higieny pracy;
3. nabycie umiejętności wykonywania pracy w sposób bezpieczny dla siebie i innych osób, postępowania w sytuacjach awaryjnych oraz udzielania pomocy osobie, która uległa wypadkowi.
   
   

W § 4 ust. 1 ww. rozporządzenia wskazano, że szkolenie może być organizowane przez pracodawców lub przez jednostki organizacyjne prowadzące działalność szkoleniową w dziedzinie bezpieczeństwa i higieny pracy, które zostały sprecyzowane w § 1a pkt 2 rozporządzenia, czyli m. in. osoby prawne lub fizyczne prowadzące działalność oświatową na zasadach określonych w przepisach o swobodzie działalności gospodarczej, które na zlecenie pracodawcy prowadzą działalność szkoleniową w dziedzinie bezpieczeństwa i higieny pracy.

Szkolenie okresowe ma na celu aktualizację i ugruntowanie wiedzy i umiejętności w dziedzinie bezpieczeństwa i higieny pracy oraz zaznajomienie uczestników szkolenia z nowymi rozwiązaniami techniczno-organizacyjnymi w tym zakresie (§ 14 ust. 1 rozporządzenia).

Przepis § 15 ust. 1 ww. rozporządzenia stanowi, że szkolenie okresowe pracowników zatrudnionych na stanowiskach robotniczych przeprowadza się w formie instruktażu, nie rzadziej niż raz na 3 lata, a na stanowiskach, na których są wykonywane prace szczególnie niebezpieczne, nie rzadziej niż raz w roku.

Z kolei w § 17 ww. rozporządzenia wskazano, iż ukończenie w okresie, o którym mowa w § 15, szkolenia, dokształcania lub doskonalenia zawodowego związanego z nauką zawodu, przyuczeniem do zawodu albo podnoszeniem kwalifikacji zawodowych, uwzględniającego program szkolenia okresowego wymagany dla określonego stanowiska pracy, uważa się za równoznaczne z odbyciem takiego szkolenia.

Dodatkowo, zgodnie z § 1 rozporządzenia Ministra Gospodarki z dnia 27 kwietnia 2000 r. w sprawie bezpieczeństwa i higieny pracy przy pracach spawalniczych (Dz. U. Nr 40, poz. 470), wydanego na podstawie art. 23715 § 2 Kodeksu pracy, rozporządzenie określa wymagania bezpieczeństwa i higieny pracy przy pracach spawalniczych obejmujących spawanie, napawanie, lutowanie, zgrzewanie i cięcie termiczne metali i tworzyw termoplastycznych.

W myśl § 3 pkt 11 tego rozporządzenia, przez kwalifikacje spawalnicze należy rozumieć ukończenie odpowiedniego przeszkolenia teoretycznego i praktycznego w zakresie spawalnictwa, potwierdzone egzaminem oraz dokumentem upoważniającym do wykonywania prac spawalniczych.

Stosownie do § 27 ww. rozporządzenia, prace spawalnicze powinny być wykonywane przez osoby posiadające "Zaświadczenie o ukończeniu szkolenia" albo "Świadectwo egzaminu spawacza" lub "Książkę spawacza", wystawiane w trybie określonym w odrębnych przepisach i Polskich Normach, z uwzględnieniem przepisu § 28.

Zgodnie z § 28 powyższego rozporządzenia, osoby wykonujące:

1. ręczne cięcie termiczne,
2. zgrzewanie,
3. ręczne lutowanie,
4. zmechanizowane i automatyczne wykonywanie prac spawalniczych,

powinny wykazać się co najmniej zaświadczeniem o ukończeniu szkolenia w zakresie określonym w odrębnych przepisach i Polskich Normach.

Z powołanych przepisów wynika, że przeprowadzane w tym kierunku szkolenia są usługami kształcenia zawodowego, mającymi na celu zdobycie odpowiednich kwalifikacji zawodowych, w tym wiedzy z zakresu bezpieczeństwa i higieny pracy, niezbędnych do wykonywania zawodu spawacza.

Jak wynika z opisu stanu faktycznego, świadczone przez Wnioskodawcę kursy i egzaminy prowadzą do uzyskania przez słuchaczy kwalifikacji spawalniczych, o których mowa w § 27 i § 28 rozporządzenia Ministra Gospodarki z dnia 27 kwietnia 2000 r. w sprawie bezpieczeństwa i higieny pracy przy pracach spawalniczych wydanego na podstawie art. 23715 Kodeksu pracy oraz w Polskich Normach (norma PN EN 287-1, a od kwietnia 2014 r. norma PN EN ISO 9606-1).

Odnosząc przedstawiony wyżej stan faktyczny do powołanych w sprawie przepisów prawa stwierdzić należy, że usługi przeprowadzania opisanych przez Wnioskodawcę kursów oraz egzaminów prowadzących do uzyskania odpowiednich kwalifikacji niezbędnych do wykonywania zawodu spawacza ale też niezbędnych do zachowania uprawnień i kontynuowania świadczenia pracy w tym zawodzie, spełniają definicję usług kształcenia lub przekwalifikowania zawodowego, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 29 ustawy o podatku od towarów i usług – usługi te mają bowiem na celu zdobycie odpowiednich kwalifikacji zawodowych oraz są przeprowadzane w formach i na zasadach przewidzianych w odrębnych przepisach, zatem mogą korzystać ze zwolnienia od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 29 lit. a ustawy o VAT.

W związku z powyższym, stanowisko Wnioskodawcy, że świadczone przez niego usługi polegające na przeprowadzaniu kursów z zakresu spawalnictwa połączonych z egzaminem zawodowym lub bez takiego egzaminu oraz wyłącznie na przeprowadzeniu egzaminów są usługami zwolnionymi z podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 29 ustawy o podatku od towarów i usług, należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zaznaczyć należy, że niniejsza interpretacja indywidualna traci ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego stanu faktycznego lub zmiany stanu prawnego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, ul. Józefa Ignacego Kraszewskiego 4A, 35-016 Rzeszów, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.