Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB2/415-616/14-6/JK
z 8 września 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani, przedstawione we wniosku z dnia 31 marca 2014 r. (data wpływu do Biura KIP w Lesznie 19 maja 2014 r.), uzupełnionym w dniach 19 sierpnia i 5 września 2014 r. o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych otrzymania odszkodowania – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 7 kwietnia 2014 r. Pani złożyła do Urzędu Skarbowego ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych otrzymania odszkodowania. Pismem z dnia 7 maja 2014 r. Naczelnik Urzędu Skarbowego przekazał wniosek Pani do rozpatrzenia Dyrektorowi Izby Skarbowej w Poznaniu.

Z uwagi na fakt, że przedmiotowy wniosek nie spełniał wymogów określonych w art. 14b § 3 i 14b § 4 oraz art. 14f ustawy – Ordynacja podatkowa, pismem z 8 sierpnia 2014 r. nr ILPB2/415-616/14-2/JK, Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów wezwał Wnioskodawczynię do uzupełnienia – w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania – braków formalnych wniosku.

Jednocześnie poinformowano, że stosownie do postanowień art. 139 § 4 w zw. z art. 14d Ordynacji podatkowej, okresu oczekiwania między wezwaniem przez organ a jego uzupełnieniem przez Wnioskodawczynię nie wlicza się do trzymiesięcznego terminu przewidzianego na wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego.

Wezwanie wysłano 8 sierpnia 2014 r. (skuteczne doręczenie nastąpiło 11 sierpnia 2014 r.), zaś 19 sierpnia 2014 r. Wnioskodawczyni uzupełniła ww. wniosek (data nadania pisma w polskiej placówce pocztowej operatora publicznego – 18 sierpnia 2014 r.).

Z uwagi na treść pisma stanowiącego uzupełnienie wniosku z 31 marca 2014 r. zaistniała konieczność doprecyzowania opisu zaistniałego stanu faktycznego. Do powyższej czynności – stosownie do art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej – wezwano Zainteresowaną pismem z 26 sierpnia 2014 r. nr ILPB2/415-616/14-4/JK, Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów wezwał Wnioskodawczynię do uzupełnienia – w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania – braków formalnych wniosku.

Jednocześnie poinformowano, że stosownie do postanowień art. 139 § 4 w zw. z art. 14d Ordynacji podatkowej, okresu oczekiwania między wezwaniem przez organ a jego uzupełnieniem przez Wnioskodawczynię nie wlicza się do trzymiesięcznego terminu przewidzianego na wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego.

Wezwanie wysłano 26 sierpnia 2014 r. (skuteczne doręczenie nastąpiło: 29 sierpnia 2014 r.), zaś 5 września 2014 r. Wnioskodawczyni uzupełniła ww. wniosek (data nadania pisma w polskiej placówce pocztowej operatora publicznego: 1 września 2014 r.).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Podczas rozprawy w dniu 18 listopada 2013 r. przed Sądem Rejonowym doszło do zawarcia ugody sądowej między stronami.

Zgodnie z jej postanowieniami Pozwana (Sp. z o. o.) zobowiązała się wypłacić na rzecz Powódki kwotę 19.800 zł brutto (dziewiętnaście tysięcy osiemset złotych) tytułem odszkodowania w trzech równych ratach po 6.600 zł każda. Tym samym Powódka odstąpiła od dochodzenia kwoty 19.817,53 zł oraz odsetek należnych od 1 lutego 2013 r.

Strony, wobec zawarcia ugody, wniosły o umorzenie postępowania. Przewodnicząca, po naradzie, ogłosiła postanowienie o umorzeniu postępowania przez odczytanie sentencji i podała ustanie zasadnicze powody rozstrzygnięcia i zamknęła rozprawę.

Mimo, że art. 21 ust. 1 pkt 3b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, iż wolne od podatku dochodowego są odszkodowania otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej do wysokości określonej w tym wyroku lub tej ugodzie, to od zasądzonego odszkodowania w wysokości 19.800,00 zł, Pozwana potrąciła 18% kwotę zaliczki na podatek dochodowy w wysokości 3.564.00 zł (3 x 1.188,00 zł) i zamiast wypłacić 3 raty po 6.600,00 zł przekazała na rachunek bankowy Powódki 3 raty po 5.412,00 zł, czyli kwotę 16.236,00 zł. Pierwsza rata wpłynęła w grudniu 2013 r., dwie kolejne – odpowiednio w styczniu i w lutym 2014 r.

W piśmie z 1 września 2014 r., stanowiącym uzupełnienie wniosku, wskazano m.in. że 1 listopada 2005 r. Zainteresowana zawarła z Sp. z o.o. umowę o pracę na czas nieokreślony. Następnie, 31 października 2012 r. przedmiotowa umowa została wypowiedziana, co oznacza, że 31 stycznia 2013 r. zakończył się stosunek pracy.

Dnia 8 lutego 2013 r. Wnioskodawczyni otrzymała świadectwo pracy z nieprawidłowym naliczeniem ekwiwalentu za niewykorzystany urlop wypoczynkowy. Po bezskutecznym wezwaniu byłego pracodawcy o sprostowanie świadectwa pracy, 8 marca 2013 r., na podstawie Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z 15 maja 1996 r. w sprawie szczegółowej treści świadectwa pracy oraz sposobu i trybu jego wydawania i prostowania (Dz. U. z 2011 r. Nr 251, poz. 1509) Zainteresowana złożyła pozew o sprostowanie świadectwa pracy oraz wypłatę należnego ekwiwalentu za niewykorzystany urlop wypoczynkowy w kwocie 19.817,53 zł wraz z odsetkami od 1 lutego 2013 r.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy strona Pozwana, zobowiązana z ugody sądowej, miała prawo potrącić zaliczki na podatek dochodowy od wpłaconego na rachunek bankowy Powódki odszkodowania? Jeżeli tak, to na podstawie jakiego przepisu polskiego prawa podatkowego?

Zdaniem Wnioskodawczyni, w opisanej wyżej sprawie, odszkodowanie powinno zostać wypłacone zgodnie z treścią zawartej ugody, czyli w trzech równych ratach, po 6.600 zł każda, bez potrącania z tych rat 18-procentowych zaliczek na podatek dochodowy. Zasądzona w ugodzie kwota nie była związana z działalnością gospodarczą, ani nie dotyczyła korzyści, które mogłaby osiągnąć, gdyby Jej szkody nie wyrządzono. Szkoda wynikała z wystawienia niezgodnego ze stanem faktycznym świadectwa pracy i – w konsekwencji – z niewypłacenia ekwiwalentu za urlop wypoczynkowy w należytej wysokości.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a, 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Stosownie do art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot „w szczególności” oznacza, że wymienione kategorie przychodów zostały wymienione jedynie przykładowo. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.

Stosownie do regulacji art. 21 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy, wolne od podatku są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, z wyjątkiem:

1. określonych w prawie pracy odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia umowy o pracę,
2. odpraw pieniężnych wypłacanych na podstawie przepisów o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników,
3. odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia funkcjonariuszom pozostającym w stosunku służbowym,
4. odszkodowań przyznanych na podstawie przepisów o zakazie konkurencji,
5. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą,
6. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzeniem działów specjalnych produkcji rolnej, z których dochody są opodatkowane według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1, lub na zasadach, o których mowa w art. 30c,
7. odszkodowań wynikających z zawartych umów lub ugód innych niż ugody sądowe.
   
   

Należy jednak zaznaczyć, że zwolnieniem określonym w art. 21 ust. 1 pkt 3 objęte są tylko odszkodowania, których wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw. Oznacza to, że zwolnienie nie obejmuje wszystkich odszkodowań, a tylko te, których wysokość lub zasady ustalania zostały określone wprost w stosownych przepisach prawa.

Jeżeli wysokość lub zasady ustalania otrzymanego odszkodowania nie wynikają wprost z odrębnych ustaw lub aktów wykonawczych wydanych na podstawie tych odrębnych ustaw, a podstawą ich otrzymania jest wyrok lub ugoda sądowa, wówczas odszkodowanie takie korzysta ze zwolnienia od podatku dochodowego od osób fizycznych, z wyjątkiem odszkodowań wymienionych w art. 21 ust. 1 pkt 3b lit. a i b ustawy.

Stosownie zaś do treści art. 21 ust. 1 pkt 3b ww. ustawy, wolnymi od podatku są inne odszkodowania lub zadośćuczynienia otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej do wysokości określonej w tym wyroku lub tej ugodzie, z wyjątkiem odszkodowań lub zadośćuczynień:

1. otrzymanych w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą,
2. dotyczących korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.
   
   

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Zainteresowana zawarła z byłym pracodawcą sądową umowę ugody, na mocy której otrzymała wypłatę świadczenia z tytułu nieprawidłowego naliczenia ekwiwalentu za niewykorzystany urlop wypoczynkowy.

Biorąc pod uwagę przywołane powyżej przepisy prawa podatkowego, tut. Organ stwierdza, że wypłata byłemu pracownikowi świadczenia z tytułu nieprawidłowo obliczonego ekwiwalentu za urlop w oparciu o zawartą pomiędzy stronami ugodę, nie ma charakteru odszkodowawczego.

Przedmiotowa kwota nie jest związana z wystąpieniem u byłego pracownika szkody, lecz stanowi należne pracownikowi od pracodawcy świadczenie.

Zatem wypłacona pracownikowi – w wyniku ugody – kwota dotycząca zaspokojenia roszczeń pracowniczych stanowiła w rzeczywistości wypłatę z tytułu nieprawidłowo obliczonego ekwiwalentu za urlop, a nie odszkodowania, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 3 lub art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Była to wypłata zaległych należności z tytułu łączącego pracownika z byłym pracodawcą stosunku pracy. W tym wypadku bez znaczenia pozostaje fakt, że realizacja tych należności nastąpiła na podstawie ugody.

Ponieważ wypłacona kwota z tytułu ugodowego zaspokojenia roszczeń podlega opodatkowaniu, na Pozwanej – jako na płatniku – podatku dochodowego ciążył obowiązek pobrania i odprowadzenia zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych stosownie do art. 31 ww. ustawy, w myśl którego osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy – wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Reasumując należy stwierdzić, że wypłacona byłemu pracownikowi kwota z tytułu nieprawidłowo obliczonego ekwiwalentu za urlop, wynikająca z zawartej ugody, nie korzysta ze zwolnienia z opodatkowania w oparciu o przepis art. 21 ust. 1 pkt 3 oraz art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W konsekwencji, przedmiotowa kwota stanowiła przychód podlegający opodatkowaniu.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.