2014.07.31 - Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPP5/443-125/14-2/PG
z 31 lipca 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością przedstawione we wniosku z dnia 14 maja 2014 r. (data wpływu 19 maja 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia momentu powstania obowiązku podatkowego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 19 maja 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie momentu powstania obowiązku podatkowego.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Sp. z o.o. (zwana dalej Wnioskodawcą) jest spółką handlową prowadzącą działalność w zakresie handlu hurtowego. W ciągu 4 miesięcy 2014 r. w obrocie krajowym zrealizowano ponad 34 tys. transakcji sprzedaży udokumentowanych fakturami. Klientami Wnioskodawcy są firmy handlowe, produkcyjne, usługowe oraz duże gospodarstwa rolne. Ze znaczną częścią klientów Zainteresowany podpisał umowy handlowe. W umowach tych nie uregulowano takich kwestii jak moment przeniesienia prawa do dysponowania towarem jak właściciel, nie określono na jakich warunkach INCOTERMS prowadzona jest sprzedaż oraz kiedy ryzyko przechodzi na kupującego.

Ponieważ Wnioskodawca, nie uregulował, ani w umowach, ani w regulaminach kwestii przeniesienia prawa do rozporządzania towarem jak właściciel, w związku z tym stosuje zasady ogólne wynikające z kodeksu cywilnego (k.c.). Spółka na swojej stronie internetowej zamieściła „Zasady obsługi zamówień”, w których zawarła między innymi informację dotyczącą czasu realizacji zamówień poprzez wskazanie momentu wysyłki (przekazania spedytorowi lub kurierowi):

kompletne zamówienie przesłane do godziny 14:00 – wysyłka w tym samym dniu,
kompletne zamówienie paczkowe przesłane wyłącznie poprzez e-sklep do godziny 16:00 – wysyłka w tym samym dniu,
kompletne zamówienie nie spełniające kryteriów wysyłki paczkowej przesłane po godzinie 14:00 – wysyłka następnego dnia roboczego.

Na zamówieniach sprzedaży w pozycji warunki sprzedaży, odpowiednio do uzgodnienia z klientem, wpisywane jest: „firma spedycyjna”/„spedycja” lub „odbiór własny”.

Część klientów towary odbiera bezpośrednio z magazynu Wnioskodawcy własnym transportem („odbiór własny”). W większości transakcji transport towarów, stosownie do uzgodnień z nabywcą, Spółka zleca zewnętrznym firmom spedycyjnym i kurierskim (…), które powinny dostarczyć towar na jedno wskazane przez nabywcę miejsce w ciągu 24 lub 48 godzin w zależności od miejsca i wielkości przesyłki. Towar odbierany jest w siedzibie Wnioskodawcy przez firmy spedycyjne, na których od chwili odebrania ciąży ryzyko utraty towarów. W razie utraty towarów przez spedytora sprzedający jest stroną w postępowaniu odszkodowawczym (to on zawiera umowy z przewoźnikami). Nabywcy obciążani są zryczałtowanymi kosztami zamówienia oraz dodatkowymi kosztami wysyłek wg zapisów w zasadach obsługi zamówień.

Zgodnie z zasadami obsługi zamówień „Do każdego potwierdzonego zamówienia Klienta powstaje jedna faktura, na podstawie której następuje realizacja, pakowanie i wysyłka z Magazynu Centralnego na jeden wskazany przez zamawiającego adres (...)”. Na fakturach sprzedaży obok adresu sprzedawcy i nabywcy zamieszczany jest adres odbiorcy przesyłki wskazany przez zamawiającego (nabywcę).

Zainteresowany w swojej działalności stosuje zasadę, że faktura sprzedaży i dowód wydania towarów z magazynu (WZ) wystawiane są w dniu wydania towarów spedytorowi lub kurierowi. Na fakturze automatycznie wstawiana jest bieżąca data jako data transakcji i z taką datą obowiązku podatkowego transakcja automatycznie rejestrowana jest w rejestrze sprzedaży dla celów VAT. Data obowiązku podatkowego w rejestrze VAT jest edytowalna i może być zmieniona przez uprawnionego pracownika księgowości zajmującego się kontrolą transakcji sprzedaży. Natomiast edycji nie podlega żaden z elementów na dokumentach typu faktura czy WZ.

Po zmianie przepisów w zakresie podatku VAT od 1 stycznia br., Wnioskodawca początkowo przyjął zasadę zmiany automatycznie zapisanej w rejestrze VAT daty obowiązku podatkowego dla transakcji sprzedaży zafakturowanych i wydanych przewoźnikowi na datę wydania towaru klientowi przez przewoźnika. Szczególnie istotne znaczenie ma tu przełom miesiąca podatkowego. Wszystkie faktury wystawione do transakcji sprzedaży w ostatnich dniach miesiąca (w tych dniach wydano towar przewoźnikowi) sprawdzane były z wykazami otrzymanymi od spedytorów i kurierów i w przypadku, gdy z wykazów tych wynikało, że przesyłka nie została doręczona na wskazany adres wysyłki do końca tego miesiąca – obowiązek podatkowy w zakresie tych transakcji pracownik księgowości zmieniał indywidualnie dla każdej takiej transakcji na następny miesiąc rozliczeniowy.

Spółka rozlicza i deklaruje podatek VAT w okresach miesięcznych.

Po ukazaniu się interpretacji indywidualnej wydanej przez Izbę Skarbową w Poznaniu, w której stan faktyczny był podobny do stanu faktycznego Wnioskodawcy, Zainteresowany zmienił zasadę, w ten sposób, że obowiązek podatkowy w podatku VAT należnym rozpoznaje w dniu wydania towarów przewoźnikowi (spedytorowi lub kurierowi), czyli w niektórych przypadkach wcześniej o jeden miesiąc rozliczeniowy niż pierwotnie deklarowano.

W związku z powyższym zrodziły się wątpliwości jak prawidłowo ustalić datę obowiązku podatkowego w opisanej sytuacji.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

W którym momencie powstaje obowiązek podatkowy w podatku VAT należnym z tytułu sprzedaży „krajowej” towarów wysyłanych firmą spedycyjną lub kurierską w sytuacji braku uregulowań pomiędzy Spółką a klientami w zakresie warunków sprzedaży, tj. czy w dacie wydania towarów kurierowi lub spedytorowi czy też w dacie wydania towarów klientowi (nabywcy lub wskazanemu przez nabywcę odbiorcy) przez kuriera lub spedytora po dowiezieniu towarów na wskazane miejsce?

Zdaniem Wnioskodawcy, dostawa towaru wysyłanego za pośrednictwem spedytora czy kuriera następuje z chwilą wydania go podmiotowi zobowiązanemu do jego dostarczenia, tj. spedytorowi lub kurierowi i w tym też momencie powstaje obowiązek podatkowy w podatku VAT należnym.

Ponieważ Spółka dokonuje sprzedaży towarów na zasadach ogólnych wynikających z Kodeksu cywilnego to z chwilą powierzenia towarów przewoźnikowi z poleceniem dostarczenia ich do miejsca przeznaczenia uzgodnionego wcześniej z kupującym następuje wydanie rzeczy w rozumieniu k.c. W tym też momencie następuje formalne spełnienie świadczenia przez sprzedawcę, a na kupującego przechodzą korzyści i ciężary związane z rzeczą (art. 544 par. 1 i art. 548 par. 1 k.c.). Zgodnie bowiem z art. 544 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2014 r., poz. 121), jeżeli rzecz sprzedana ma być przesłana przez sprzedawcę do miejsca, które nie jest miejscem spełnienia świadczenia, poczytuje się w razie wątpliwości, że wydanie zostało dokonane z chwilą, gdy w celu dostarczenia rzeczy na miejsce przeznaczenia sprzedawca powierzył ją przewoźnikowi trudniącemu się przewozem rzeczy tego rodzaju. Zgodnie natomiast z art. 548 § 1 k.c. z chwilą wydania rzeczy sprzedanej przechodzą na kupującego korzyści i ciężary związane z rzeczą oraz niebezpieczeństwo przypadkowej utraty lub uszkodzenia rzeczy.

Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług, zgodnie art. 7 ust. 1 tej ustawy rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. W interpretacjach indywidualnych wydanych innym wnioskodawcom podkreśla się, że pojęcie „rozporządzanie towarami jak właściciel” należy rozumieć szeroko, jako obejmujące nie tylko uprawnienie do prawnego dysponowania towarem. Klienci Wnioskodawcy mogą wskazać dowolne miejsce wysyłki zamówionych towarów, np. własne punkty prowadzenia działalności, adresy ich własnych klientów lub inne miejsca na terenie kraju. Adres wysyłki jest zamieszczany na fakturze obok adresu sprzedawcy i nabywcy. To wskazuje, że klienci Zainteresowanego mają prawo dysponować towarem jak właściciel już w momencie przekazania towarów spedytorowi lub kurierowy wskazując jedno dowolne miejsce wysyłki na terenie kraju. Podobne stanowisko zajęli Dyrektorzy Izby Skarbowej w Łodzi i Poznaniu w interpretacjach indywidualnych:

interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 22 kwietnia 2014 r., nr ILPP5/443-11/14-5/KG,
interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z 22 stycznia 2014 r., sygn. IPTPP2/443-855/13-6/IR.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Przy czym towarami są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii (art. 2 pkt 6 ustawy).

Przez sprzedaż z kolei rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów – art. 2 pkt 22 ustawy.

Należy zauważyć, że dostawa towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy, rozumiana jest przez ustawodawcę, jako przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. W określeniu „jak właściciel” zawiera się możliwość uznania za dostawę faktycznego przeniesienia władztwa nad rzeczą. W rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług „dostawa” oznacza wszelkiego rodzaju rozporządzanie towarem (sprzedaż, zamiana, darowizna, oraz każdą inną transakcję, która w aspekcie ekonomicznym będzie prowadziła do podobnego rezultatu).

Co należy rozumieć przez „przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel” określił Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w sprawie C-320/88. W orzeczeniu tym stwierdza się, że dla uznania danej czynności za opodatkowaną dostawę towarów, nie ma znaczenia to, czy dochodzi do przeniesienia własności według prawa właściwego dla danego kraju. Regulacja ta ma zastosowanie do każdego przeniesienia prawa do rozporządzania towarem na inny podmiot, które to przeniesienie skutkuje tym, że strona ta uzyskuje de facto możliwość korzystania z rzeczy tak jak właściciel, nawet jeżeli nie wiąże się to z przeniesieniem własności. W tym orzeczeniu, odnosząc się do dostawy towarów, Trybunał posłużył się terminem przeniesienia „własności w sensie ekonomicznym”, podkreślając tym samym uniezależnienie opodatkowania od przeniesienia własności towarów. Oznacza to więc, że na gruncie przedmiotowego przepisu kluczowym elementem jest przeniesienie, w istocie rzeczy, praktycznej kontroli nad rzeczą i możliwości dysponowania nią.

Innymi słowy pojęcie „przeniesienie prawa do rozporządzania jak właściciel” dotyczy tego rodzaju czynności, która daje otrzymującemu towar prawo do postępowania z nim jak właściciel. Chodzi tutaj przede wszystkim o możliwość faktycznego dysponowania rzeczą, a nie rozporządzania nią w sensie prawnym. Istotą dostawy towarów nie jest bowiem przeniesienie prawa własności, zatem zwrotu „prawo do rozporządzania jak właściciel” nie można interpretować jako „prawa własności”.

Należy wskazać, że czynności przejścia własności ekonomicznej nie musi towarzyszyć przejście własności w sensie prawnym, bowiem „dostawa towarów” nie ogranicza się wyłącznie do prawa własności rzeczy. Jednocześnie należy podkreślić, że dla celów powstania obowiązku podatkowego dokonanie czynności następuje z chwilą jej faktycznego dokonania, za wyjątkiem przypadków, w których przepisy ustawy określają wprost ten moment. W konsekwencji postanowienia umów cywilnoprawnych o uznaniu dostawy towarów za dokonaną pozostają bez znaczenia dla celów powstania obowiązku podatkowego, mogą pełnić jedynie funkcję pomocniczą w przypadku zaistnienia wątpliwości.

W związku ze zmianami do ustawy o podatku od towarów i usług wprowadzonymi ustawą z dnia 7 grudnia 2012 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2013r., poz. 35 z późn. zm.), które obowiązują od 1 stycznia 2014 r., w zakresie obowiązku podatkowego zastosowanie znajdzie art. 19a ustawy.

Zgodnie z zasadą ogólną wyrażoną w art. 19a ust. 1 ustawy, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towarów lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 5 i 7-11, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1.

Natomiast w myśl art. 19 ust. 8 ustawy, jeżeli przed dokonaniem dostawy towaru lub wykonaniem usługi otrzymano całość lub część zapłaty, w szczególności: przedpłatę, zaliczkę, zadatek, ratę, wkład budowlany lub mieszkaniowy przed ustanowieniem spółdzielczego prawa do lokalu mieszkalnego lub lokalu o innym przeznaczeniu, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą jej otrzymania w odniesieniu do otrzymanej kwoty, z zastrzeżeniem ust. 5 pkt 4.

Z konstrukcji podatku od towarów i usług wynika, że podatnik, który wykonuje czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT, zobowiązany jest opodatkować daną czynność w momencie powstania obowiązku podatkowego. Powyższy przepis formułuje zasadę ogólną, zgodnie z którą obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towaru bądź wykonania usługi, co oznacza, że podatek staje się wymagalny w rozliczeniu za okres, w którym dokonana została dostawa towarów bądź świadczenie usług i podatek ten powinien być rozliczony za ten okres.

Wskazana powyżej regulacja art. 19a ust. 1 ustawy jest zgodna z art. 63 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347 s. 1 z późn. zm.), zgodnie z którym zdarzenie powodujące powstanie obowiązku podatkowego ma miejsce, a VAT staje się wymagalny w momencie dostarczenia towarów lub wykonania usług.

W tym miejscu zauważyć należy, że z wydaniem towaru przez dostawcę łączy się istotny skutek dokonania sprzedaży towarów, polegający m.in. na przejściu na odbiorcę korzyści i ciężarów związanych z towarem oraz ryzyka przypadkowej utraty lub uszkodzenia towaru. Chwilą decydującą o przejściu na odbiorcę korzyści i ciężarów związanych z towarem oraz ryzyka przypadkowej utraty lub uszkodzenia towaru jest – co do zasady – wydanie towaru. Dokonanie dostawy, o którym mowa w art. 19a ust. 1 ustawy oznacza zatem faktyczne zrealizowanie dostawy. Jeżeli strony oznaczyły inną chwilę, niż wydanie towaru dla przejścia korzyści i ciężarów, to w razie wątpliwości przyjmuje się, że ta sama chwila dotyczy przejścia ryzyka przypadkowej utraty lub uszkodzenia towaru.

Mając na uwadze cyt. przepisy należy stwierdzić, że posługują się one pojęciem „dokonanie dostawy towarów”. Strony umowy dokonując czynności sprzedaży winny wybrać taki sposób wydania i odebrania towaru, aby zapewnić jego całość i nienaruszalność. Właściwościom towaru powinien odpowiadać zwłaszcza sposób opakowania i przewozu. Dokonanie dostawy towarów następuje z chwilą przeniesienia prawa do rozporządzenia nimi jak właściciel.

Z informacji przedstawionych we wniosku wynika, że Wnioskodawca jest spółką handlową prowadzącą działalność w zakresie handlu hurtowego. Jego klientami są firmy handlowe, produkcyjne, usługowe oraz duże gospodarstwa rolne. Ze znaczną częścią klientów Zainteresowany podpisał umowy handlowe. W umowach tych nie uregulowano takich kwestii jak moment przeniesienia prawa do dysponowania towarem jak właściciel, nie określono na jakich warunkach INCOTERMS prowadzona jest sprzedaż oraz kiedy ryzyko przechodzi na kupującego.

Ponieważ Wnioskodawca, nie uregulował, ani w umowach, ani w regulaminach kwestii przeniesienia prawa do rozporządzania towarem jak właściciel, w związku z tym stosuje zasady ogólne wynikające z Kodeksu cywilnego (k.c.). Spółka na swojej stronie internetowej zamieściła „Zasady obsługi zamówień”, w których zawarła między innymi informację dotyczącą czasu realizacji zamówień poprzez wskazanie momentu wysyłki (przekazania spedytorowi lub kurierowi):

kompletne zamówienie przesłane do godziny 14:00 – wysyłka w tym samym dniu,
kompletne zamówienie paczkowe przesłane wyłącznie poprzez e-sklep do godziny 16:00 – wysyłka w tym samym dniu,
kompletne zamówienie nie spełniające kryteriów wysyłki paczkowej przesłane po godzinie 14:00 – wysyłka następnego dnia roboczego.

Na zamówieniach sprzedaży w pozycji warunki sprzedaży, odpowiednio do uzgodnienia z klientem, wpisywane jest: „firma spedycyjna”/„spedycja” lub „odbiór własny”.

Część klientów towary odbiera bezpośrednio z magazynu Wnioskodawcy własnym transportem („odbiór własny”). W większości transakcji transport towarów, stosownie do uzgodnień z nabywcą, Spółka zleca zewnętrznym firmom spedycyjnym i kurierskim, które powinny dostarczyć towar na jedno wskazane przez nabywcę miejsce w ciągu 24 lub 48 godzin w zależności od miejsca i wielkości przesyłki. Towar odbierany jest w siedzibie Wnioskodawcy przez firmy spedycyjne, na których od chwili odebrania ciąży ryzyko utraty towarów. W razie utraty towarów przez spedytora sprzedający jest stroną w postępowaniu odszkodowawczym (to on zawiera umowy z przewoźnikami). Nabywcy obciążani są zryczałtowanymi kosztami zamówienia oraz dodatkowymi kosztami wysyłek wg zapisów w zasadach obsługi zamówień.

W związku z powyższym opisem sprawy Zainteresowany ma wątpliwości jak prawidłowo ustalić datę obowiązku podatkowego w opisanej sytuacji.

W tym miejscu wskazać należy, że zgodnie z art. 544 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r., poz. 121), zwanej dalej k.c., jeżeli rzecz sprzedana ma być przesłana przez sprzedawcę do miejsca, które nie jest miejscem spełnienia świadczenia, poczytuje się w razie wątpliwości, że wydanie zostało dokonane z chwilą, gdy w celu dostarczenia rzeczy na miejsce przeznaczenia sprzedawca powierzył ją przewoźnikowi trudniącemu się przewozem rzeczy tego rodzaju.

Ponadto jak stanowi art. 548 § 1 k.c. z chwilą wydania rzeczy sprzedanej przechodzą na kupującego korzyści i ciężary związane z rzeczą oraz niebezpieczeństwo przypadkowej utraty lub uszkodzenia rzeczy.

Z przywołanych wyżej przepisów Kodeksu cywilnego wynika, że – co do zasady – wydanie rzeczy następuje z chwilą powierzenia rzeczy przez sprzedawcę przewoźnikowi z poleceniem dostarczenia rzeczy do miejsca przeznaczenia uzgodnionego wcześniej z kupującym. Z chwilą, w której rzecz została powierzona przewoźnikowi, następuje formalne spełnienie świadczenia przez sprzedawcę, a na kupującego przechodzą korzyści i ciężary związane z rzeczą.

Przenosząc powyższe na grunt przepisów o podatku od towarów i usług należy stwierdzić, że generalnie moment dokonania dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy odpowiada momentowi „wydania towarów”, o którym mowa w art. 544 k.c.

W sytuacji zatem gdy towar jest wysyłany przez dostawcę do nabywcy za pośrednictwem przewoźnika (spedytora, kuriera) dokonanie dostawy towaru następuje z chwilą wydania towaru podmiotowi, który jest zobowiązany do jego dostarczenia, z tym bowiem momentem dostawca przenosi prawo do rozporządzania towarem jak właściciel, a zatem – w myśl art. 19a ust. 1 ustawy – wywoła to powstanie obowiązku podatkowego z tytułu tej transakcji.

Reasumując, w sytuacji sprzedaży krajowej towarów wysyłanych firmą spedycyjną lub kurierską – w sytuacji braku uregulowań pomiędzy Spółką a klientami w zakresie warunków sprzedaży – obowiązek podatkowy w podatku VAT należnym powstaje w dacie wydania towarów kurierowi lub spedytorowi.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin