Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi
IPTPP2/443-489/14-8/IR
z 8 października 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 27 czerwca 2014 r. (data wpływu 30 czerwca 2014 r.) uzupełniony pismami z dnia 25 sierpnia 2014 r. (data wpływu 1 września 2014 r.) oraz z dnia 29 września 2014 r. (data wpływu 3 października 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania Wnioskodawcy za podatnika z tytułu importu usług jak również wykazania usług w deklaracji VAT-7 oraz informacji podsumowującej VAT-UE – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 30 czerwca 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania Wnioskodawcy za podatnika z tytułu importu usług jak również wykazania usług w deklaracji VAT-7 oraz informacji podsumowującej VAT-UE.

Przedmiotowy wniosek został uzupełniony pismem z dnia 25 sierpnia 2014 r. i z dnia 29 września 2014 r. poprzez doprecyzowanie opisu sprawy, własnego stanowiska oraz wyjaśnienie kwestii związanych z opłatą.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Jednoosobowa działalność gospodarcza prowadzona jest w oparciu o wpis do CEIDG. Wnioskodawca jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku VAT, który świadczy usługi w rozumieniu art. 28b ustawy z dnia 11 marca 2004 o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z póź. zm). Siedzibą kontrahenta, na rzecz którego Wnioskodawca świadczy usługę są Niemcy i jest to jego siedziba prowadzenia działalności. Podmiot refakturujący usługi dzierżawy pchacza oraz usługi telekomunikacyjne jest podatnikiem nieposiadającym siedziby ani stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terenie Polski.

Przedmiotem działalności Wnioskodawcy jest transport wodny śródlądowy (PKD 50.40.Z) Firma Wnioskodawcy w oparciu o umowę o współpracy wykonuje usługi na rzecz kontrahenta niemieckiego, polegające na przewozie towarów drogą wodną śródlądową. Transport ten odbywa się na terenie Niemiec. Usługi te są przez Wnioskodawcę fakturowane bez naliczania podatku VAT, gdyż nie podlegają opodatkowaniu na terenie Polski. Faktura zawiera adnotację "odwrotne obciążenie" oraz numery, za pomocą których zarówno firma Wnioskodawcy jak i nabywca usługi są zidentyfikowani na potrzeby podatku od wartości dodanej w danym państwie członkowskim. Zainteresowany w Polsce a kontrahent w Niemczech. Firma Wnioskodawcy jest zarejestrowana tylko na terenie Polski i posiada polski nr NIP oraz jest zarejestrowana na potrzeby wewnątrzwspólnotowych dostaw i nabyć towarów i usług.

Kontrahent niemiecki w ramach współpracy udostępnia Wnioskodawcy na podstawie umowy dzierżawy swój środek trwały w postaci pchacza. Za dzierżawę wystawia miesięczne faktury bez naliczania podatku VAT. Ponadto na podstawie umowy między Wnioskodawcą a kontrahentem Zainteresowany korzysta z telefonu komórkowego, który udostępnia Wnioskodawcy kontrahent. Kontrahent obciąża Zainteresowanego kosztami za usługi telefoniczne wykonane przez Wnioskodawcę. Sam otrzymuje fakturę od firmy telekomunikacyjnej i w zakresie w jakim Wnioskodawca korzysta z telefonu wystawia Zainteresowanemu refakturę. Refaktura za usługi telekomunikacyjne obejmuje jedynie koszt usług telekomunikacyjnych bez kosztu udostępniania telefonu komórkowego.

Ponadto Wnioskodawca wskazał, iż dzierżawiony obcy środek trwały w postaci pchacza stanowi środek transportu w myśl art. 38 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) Nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE. L Nr 77 z 23 marca 2011 s. 1). Natomiast okres korzystania z pchacza przekracza 90 dni.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy fakturę dokumentującą dzierżawę obcego środka trwałego Wnioskodawca ma traktować jako import usług?
2. Czy refakturę za usługi telekomunikacyjne Wnioskodawca ma traktować jako import usług?
3. Czy obydwie wyżej wymienione usługi należy ujmować jedynie w deklaracji VAT-7?
4. Czy faktury za usługi wykonywane przez Wnioskodawcę powinny być wykazywane w poz. 2 oraz 2a deklaracji VAT-7 (dostawa towarów oraz świadczenie usług poza terytorium kraju, o których mowa w art. 100 ust. 1 pkt 4 ustawy) oraz w informacji podsumowującej VAT-UE?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy (ostatecznie sformułowanym w piśmie z dnia 25 sierpnia 2014 r.):

Ad. 1)

Faktura dokumentująca dzierżawę obcego środka trwałego jest dla Wnioskodawcy importem usług.

Ad. 2)

Refaktura za usługi telekomunikacyjne jest dla Wnioskodawcy importem usług.

Ad. 3)

Obydwie wyżej wymienione usługi należy ujmować jedynie w deklaracji VAT-7.

Ad. 4)

Usługi wykonywane przez Niego potwierdzane fakturą VAT z adnotacją "odwrotne obciążenie" powinny być wykazywane w poz. 2 oraz 2a deklaracji VAT-7 (dostawa towarów oraz świadczenie usług poza terytorium kraju, o których mowa w art. 100 ust. 1 pkt 4 ustawy) oraz w informacji podsumowującej VAT-UE.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów na terytorium kraju;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
   
   

Z przepisu art. 7 ust. 1 ustawy wynika, że przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Natomiast art. 8 ust. 1 ustawy stanowi, że przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Pod pojęciem usługi (świadczenia) należy zatem rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś), jak i zaniechanie (nieczynienie, bądź też tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy).

Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy zwrócić uwagę na to, że usługą jest tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący z niego korzyść. Wskazać należy bowiem, że czynnikiem wyróżniającym określoną czynność jako czynność usługową (usługę) jest przede wszystkim to, że świadczenie tej czynności zmierza do bezpośredniego zaspokojenia określonej potrzeby zamawiającego.

Stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

W myśl art. 15 ust. 2 ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca będący zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług jak również zarejestrowany na potrzeby wewnątrzwspólnotowych dostaw i nabyć towarów i usług prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą.

Przedmiotem działalności Wnioskodawcy jest transport wodny śródlądowy (PKD 50.40.Z) Firma Wnioskodawcy w oparciu o umowę o współpracy wykonuje usługi na rzecz kontrahenta niemieckiego, polegające na przewozie towarów drogą wodną śródlądową. Transport ten odbywa się na terenie Niemiec. Usługi te są przez Wnioskodawcę fakturowane bez naliczania podatku VAT, gdyż nie podlegają opodatkowaniu na terenie Polski. Faktura zawiera adnotację "odwrotne obciążenie" oraz numery, za pomocą których zarówno firma Wnioskodawcy jak i nabywca usługi są zidentyfikowani na potrzeby podatku od wartości dodanej w danym państwie członkowskim. Zainteresowany w Polsce a kontrahent w Niemczech. Firma Wnioskodawcy jest zarejestrowana tylko na terenie Polski i posiada polski nr NIP. Siedzibą kontrahenta, na rzecz którego Wnioskodawca świadczy usługę są Niemcy i jest to jego siedziba prowadzenia działalności.

Kontrahent niemiecki w ramach współpracy udostępnia Wnioskodawcy na podstawie umowy dzierżawy swój środek trwały w postaci pchacza stanowiący środek transportu w myśl art. 38 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) Nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE. L Nr 77 z 23 marca 2011 s. 1). Za dzierżawę wystawia miesięczne faktury bez naliczania podatku VAT. Okres korzystania przez Wnioskodawcę z ww. pchacza przekracza 90 dni. Ponadto na podstawie umowy między Wnioskodawcą a kontrahentem Zainteresowany korzysta z telefonu komórkowego, który udostępnia Wnioskodawcy kontrahent. Kontrahent obciąża Zainteresowanego kosztami za usługi telefoniczne wykonane przez Wnioskodawcę. Sam otrzymuje fakturę od firmy telekomunikacyjnej i w zakresie w jakim Wnioskodawca korzysta z telefonu wystawia Zainteresowanemu refakturę. Refaktura za usługi telekomunikacyjne obejmuje jedynie koszt usług telekomunikacyjnych bez kosztu udostępniania telefonu komórkowego. Podmiot refakturujący usługi dzierżawy pchacza oraz usługi telekomunikacyjne jest podatnikiem nieposiadającym siedziby ani stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terenie Polski.

Z okoliczności sprawy wynika zatem, iż w ramach zawartej umowy o współpracy Wnioskodawca świadczy usługi na rzecz kontrahenta niemieckiego posiadającego siedzibę działalności gospodarczej w Niemczech, polegające na przewozie towarów drogą wodną śródlądową. Transport ten odbywa się na terenie Niemiec. Z kolei kontrahent niemiecki w ramach współpracy udostępnia Wnioskodawcy na podstawie umowy dzierżawy swój środek trwały w postaci pchacza stanowiący w myśl ww. rozporządzenia środek transportu na okres przekraczający 90 dni. Za dzierżawę wystawia miesięczne faktury bez naliczania podatku VAT. Ponadto na podstawie umowy między Wnioskodawcą a ww. kontrahentem Zainteresowany korzysta z telefonu komórkowego, który został mu udostępniony przez tego kontrahenta. Kontrahent obciąża Zainteresowanego kosztami za usługi telefoniczne wykonane przez Wnioskodawcę.

Odnosząc się zatem do wątpliwości Wnioskodawcy w oparciu o tak przedstawiony opis sprawy wskazać należy, że w przypadku świadczenia usług, bardzo istotnym dla prawidłowego rozliczenia podatku od towarów i usług jest określenie miejsca świadczenia danej usługi. Od poprawności określenia miejsca świadczenia zależeć będzie, czy dana usługa podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w Polsce, czy też nie.

Kwestie dotyczące miejsca świadczenia przy świadczeniu usług uregulowane zostały w rozdziale 3 działu V ustawy. Stosownie do art. 28a ustawy, na potrzeby stosowania ww. rozdziału:

1. ilekroć jest mowa o podatniku - rozumie się przez to:
   1. podmioty, które wykonują samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2, lub działalność gospodarczą odpowiadającą tej działalności, bez względu na cel czy rezultat takiej działalności, z uwzględnieniem art. 15 ust. 6,
   2. osobę prawną niebędącą podatnikiem na podstawie lit. a, która jest zidentyfikowana lub obowiązana do identyfikacji do celów podatku lub podatku od wartości dodanej;
2. podatnika, który prowadzi również działalność lub dokonuje transakcji nieuznawanych za podlegające opodatkowaniu dostawy towarów lub świadczenia usług zgodnie z art. 5 ust. 1, uznaje się za podatnika w odniesieniu do wszystkich świadczonych na jego rzecz usług.
   
   

Wskazany powyżej art. 28a ustawy, wprowadza drugą definicję podatnika do ustawy. Definicja ta ma zastosowanie tylko w przypadku ustalenia miejsca świadczenia usług. Podatnikiem według tej regulacji jest osoba wykonująca samodzielnie działalność gospodarczą. Ustawodawca odwołuje się w tym celu do definicji działalności gospodarczej ustalonej w art. 15 ust. 2 ustawy.

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w art. 28b ust. 1 ustawy, miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n.

Jak stanowi ust. 2 art. 28b ustawy w przypadku, gdy usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej. Natomiast w przypadku, gdy podatnik będący usługobiorcą nie posiada siedziby działalności gospodarczej lub stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, miejscem świadczenia usług jest miejsce, w którym posiada on stałe miejsce zamieszkania lub zwykłe miejsce pobytu (art. 28b ust. 3 ustawy).

Stosownie do art. 28j ust. 1 ustawy, miejscem świadczenia usług krótkoterminowego wynajmu środków transportu jest miejsce, w którym te środki transportu są faktycznie oddawane do dyspozycji usługobiorcy.

W świetle art. 28j ust. 2 ustawy przez krótkoterminowy wynajem środków transportu, o którym mowa w ust. 1, rozumie się ciągłe posiadanie środka transportu lub korzystanie z niego przez okres nieprzekraczający 30 dni, a w przypadku jednostek pływających - przez okres nieprzekraczający 90 dni.

Z kolei w myśl art. 38 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) Nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE. L Nr 77 z 23 marca 2011 s. 1) - "środek transportu", o którym mowa w art. 56 oraz w art. 59 akapit pierwszy lit. g) dyrektywy 2006/112/WE, obejmuje pojazdy, mechaniczne lub inne, a także innego rodzaju wyposażenie i urządzenia służące do przewozu osób lub rzeczy z miejsca na miejsce, w tym przeznaczone do ciągnięcia, przesuwania lub pchania przez pojazdy, i zasadniczo zaprojektowane oraz faktycznie nadające się do wykorzystania w celu transportu.

Z analizy okoliczności sprawy wynika, że Zainteresowany jak również niemiecki kontrahent spełnia definicję podatnika, wskazaną w cytowanym powyżej art. 28a ustawy, a ponadto w przedmiotowej sprawie nie będą miały zastosowania zastrzeżenia wymienione w art. 28b ust. 1 ustawy. Zatem wskazać należy, iż w przypadku usług dzierżawy pchacza oraz usług telekomunikacyjnych z tytułu udostępnienia telefonu komórkowego, świadczonych przez ww. niemieckiego kontrahenta na rzecz Wnioskodawcy, miejscem świadczenia tych usług w świetle ww. art. 28b ust. 1 ustawy będzie terytorium kraju, a zatem Polska.

Stosownie do art. 2 pkt 9 ustawy, przez import usług rozumie się świadczenie usług, z tytułu wykonania których podatnikiem jest usługobiorca, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4.

W myśl art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy, podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne nabywające usługi, jeżeli łącznie spełnione są następujące warunki:

1. usługodawcą jest podatnik nieposiadający siedziby działalności gospodarczej oraz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, a w przypadku usług, do których stosuje się art. 28e, podatnik ten nie jest zarejestrowany zgodnie z art. 96 ust. 4,
2. usługobiorcą jest:
   • w przypadku usług, do których stosuje się art. 28b - podatnik, o którym mowa w art. 15, lub osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w art. 15, zarejestrowana lub obowiązana do zarejestrowania zgodnie z art. 97 ust. 4,
   • w pozostałych przypadkach - podatnik, o którym mowa w art. 15, posiadający siedzibę działalności gospodarczej lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju lub osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w art. 15, posiadająca siedzibę na terytorium kraju i zarejestrowana lub obowiązana do zarejestrowania zgodnie z art. 97 ust. 4.
   
   
   

Zgodnie z art. 17 ust. 2 ustawy w przypadkach wymienionych w ust. 1 pkt 4, 5, 7 i 8, usługodawca lub dokonujący dostawy towarów nie rozlicza podatku należnego.

Odnosząc powołane wyżej przepisy do przedstawionego opisu sprawy, z którego wynika, iż usługodawca świadczący w ramach zawartej umowy usługę dzierżawy pchacza oraz usługi telekomunikacyjne z tytułu udostępnienia telefonu komórkowego na rzecz Wnioskodawcy nie posiada siedziby, miejsca zamieszkania ani stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce stwierdzić należy, że Zainteresowany nabywając przedmiotowe usługi działa w charakterze podatnika z tytułu importu usług, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania oznaczonego we wniosku jako nr 1 i 2 należało uznać za prawidłowe.

Z kolei udzielając odpowiedzi na pytania oznaczone we wniosku jako nr 3 i nr 4 wskazać należy, że zgodnie z art. 99 ust. 1 ustawy, podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani składać w urzędzie skarbowym deklaracje podatkowe za okresy miesięczne w terminie do 25. dnia miesiąca następującego po każdym kolejnym miesiącu, z zastrzeżeniem ust. 2-10 i art. 133.

Minister Finansów, rozporządzeniem z dnia 18 marca 2013 r. w sprawie wzorów deklaracji podatkowych dla podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2013 r. poz. 394), określił m.in. wzór deklaracji podatkowej VAT-7, o której mowa w art. 99 ust. 1 ustawy, stanowiący załącznik nr 1 do tego rozporządzenia.

Zgodnie z objaśnieniami do deklaracji dla podatku od towarów i usług (VAT-7, VAT-7K, VAT-7D) stanowiącymi załącznik nr 4 do ww. rozporządzenia z dnia 18 marca 2013r. w części C. Rozliczenie podatku należnego, w pozycji 11 wykazuje się dostawę towarów oraz świadczenie usług poza terytorium kraju, w stosunku do których przysługuje podatnikowi prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, o którym mowa w art. 86 ust. 8 pkt 1 ustawy, lub prawo do zwrotu kwoty podatku naliczonego, o którym mowa w art. 87 ust. 5 ustawy. W pozycji tej nie uwzględnia się wartości dostaw towarów i świadczonych usług dokonywanych w ramach działalności gospodarczej zarejestrowanej poza terytorium kraju.

Natomiast stosownie do art. 100 ust. 1 ustawy, podatnicy, o których mowa w art. 15, zarejestrowani jako podatnicy VAT UE, są obowiązani składać w urzędzie skarbowym zbiorcze informacje o dokonanych:

1. wewnątrzwspólnotowych dostawach towarów w rozumieniu art. 13 ust. 1 i 3, do których ma zastosowanie art. 42 ust. 1, na rzecz podatników podatku od wartości dodanej lub osób prawnych niebędących takimi podatnikami, zidentyfikowanych na potrzeby podatku od wartości dodanej,
2. wewnątrzwspólnotowych nabyciach towarów, o których mowa w art. 9 ust. 1 lub art. 11 ust. 1, od podatników podatku od wartości dodanej, zidentyfikowanych na potrzeby podatku od wartości dodanej,
3. dostawach towarów zgodnie z art. 136 ust. 1 lub 2, na rzecz podatników podatku od wartości dodanej lub osób prawnych niebędących takimi podatnikami, zidentyfikowanych na potrzeby podatku od wartości dodanej,
4. usługach, do których stosuje się art. 28b, na rzecz podatników podatku od wartości dodanej lub osób prawnych niebędących takimi podatnikami, zidentyfikowanych na potrzeby podatku od wartości dodanej, świadczonych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju, innych niż zwolnionych od podatku od wartości dodanej lub opodatkowanych stawką 0%, dla których zobowiązanym do zapłaty podatku od wartości dodanej jest usługobiorca

- zwane dalej "informacjami podsumowującymi".

Przepis ust. 1 pkt 2 w zakresie wewnątrzwspólnotowych nabyć towarów, o których mowa w art. 9 ust. 1, stosuje się również do osób prawnych niebędących podatnikami w rozumieniu art. 15, zarejestrowanych jako podatnicy VAT UE (art. 100 ust. 2 ustawy).

W świetle art. 100 ust. 3 ustawy, informacje podsumowujące składa się za okresy miesięczne, w terminie do 15. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym powstał obowiązek podatkowy z tytułu dokonania transakcji, o których mowa w ust. 1, z zastrzeżeniem ust. 4, 6 i 7.

Zgodnie z ust. 4 ww. artykułu, informacje podsumowujące mogą być składane za okresy kwartalne w terminie do 15. dnia miesiąca następującego po kwartale, w którym powstał obowiązek podatkowy z tytułu dokonania transakcji, o których mowa w ust. 1, w przypadku gdy dotyczą one:

1. transakcji, o których mowa w ust. 1 pkt 1 i 3, jeżeli całkowita wartość tych transakcji, bez podatku od wartości dodanej, nie przekracza w danym kwartale i w żadnym z czterech poprzednich kwartałów kwoty 250.000 zł;
2. transakcji, o których mowa w ust. 1 pkt 2, jeżeli całkowita wartość tych transakcji, bez podatku, nie przekracza w danym kwartale 50.000 zł;
3. transakcji, o których mowa w ust. 1 pkt 4.
   
   

Minister Finansów, rozporządzeniem z dnia 17 czerwca 2013 r. w sprawie informacji podsumowującej o dokonanych wewnątrzwspólnotowych transakcjach (Dz. U. z 2013 r. poz. 724), określił m.in. wzór informacji podsumowującej VAT-UE, o której mowa w art. 100 ust. 1 ustawy, stanowiący załącznik nr 1 do tego rozporządzenia.

Zgodnie z objaśnieniami do informacji podsumowującej VAT – UE stanowiącymi załącznik nr 2 do ww. rozporządzenia z dnia 17 czerwca 2013 r. w części E informacji VAT-UE w kolumnie c należy wpisać łączną wartość usług, o których mowa w art. 100 ust. 1 pkt 4 ustawy, wykonywanych w okresie, za który składana jest informacja, dla poszczególnych kontrahentów.

W świetle powołanych wyżej przepisów oraz przedstawionego opisu sprawy, uznać należy, iż nabyte przez Wnioskodawcę od niemieckiego kontrahenta usługi winny być ujmowane jedynie w deklaracji VAT-7, bowiem w informacji podsumowującej o dokonanych wewnątrzwspólnotowych transakcjach VAT-UE wykazuje się wyłącznie wartość wewnątrzwspólnotowych nabyć i dostaw towarów oraz świadczonych usług.

Natomiast w przypadku świadczonych przez Wnioskodawcę usług na rzecz niemieckiego kontrahenta posiadającego siedzibę działalności gospodarczej w Niemczech, których miejsce świadczenia, w świetle powołanego wyżej art. 28b ust. 1 ustawy, znajduje się poza terytorium kraju stwierdzić należy, iż przedmiotowe usług powinny być wykazywane w deklaracji VAT-7 w pozycji dotyczącej dostawy towarów oraz świadczenia usług poza terytorium kraju, w tym świadczenia usług, o których mowa w art. 100 ust. 1 pkt 4 ustawy, pod warunkiem, że w stosunku do tych usług będzie przysługiwało podatnikowi prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, o którym mowa w art. 86 ust. 8 pkt 1 ustawy, lub prawo do zwrotu kwoty podatku naliczonego, o którym mowa w art. 87 ust. 5 ustawy.

Jednocześnie wskazać należy, iż przedmiotowe usługi świadczone przez Wnioskodawcę na rzecz kontrahenta zidentyfikowanego na potrzeby podatku od wartości dodanej w Niemczech Zainteresowany będzie obowiązany do wykazywania również w informacji podsumowującej VAT-UE.

W związku z powyższym, oceniając stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania oznaczonego we wniosku jako nr 3 i 4, należało uznać je za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Tut. Organ informuje, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie, które nie zostały objęte pytaniem nie mogą być - zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej - rozpatrzone.

Podkreślić należy, iż tut. Organ wydając interpretację przepisów prawa podatkowego na podstawie art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej nie prowadzi postępowania podatkowego w rozumieniu tej ustawy. Niniejsza interpretacja indywidualna ogranicza się wyłącznie do udzielenia pisemnej informacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w okolicznościach stanu faktycznego podanego przez Wnioskodawcę. Tut. Organ informuje, iż nie jest właściwy do przeprowadzenia postępowania dowodowego, które w przedmiotowej sprawie umożliwiłoby weryfikację opisanego zdarzenia przyszłego.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu zdarzenia przyszłego. Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku.

W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.