Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi
IPTPP4/443-510/14-4/UNR
z 30 września 2014 r.
Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji
INTERPRETACJA INDYWIDUALNA
Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 4 lipca 2014 r. (data wpływu 10 lipca 2014 r.), uzupełnionym pismem z dnia 22 września 2014 r. (data wpływu 25 września 2014 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia 100% podatku VAT od zakupu paliwa, kosztów eksploatacji, kosztów naprawy związanych z użytkowaniem motocykli cross –jest nieprawidłowe.
UZASADNIENIE
W dniu 10 lipca 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia 100% podatku VAT od zakupu paliwa, kosztów eksploatacji, kosztów naprawy związanych z użytkowaniem motocykli cross.
Przedmiotowy wniosek został uzupełniony pismem z dnia 22 września 2014 r. w zakresie doprecyzowania opisu stanu faktycznego.
We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.(ostatecznie przedstawiony w uzupełnieniu wniosku)
Od 2008 r. Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w ramach której szkoli zawodników w zakresie nauki jazdy na motocyklach cross są to szkolenia off-road. Szkolenia odbywają się do specjalnie przeznaczonych do tego torach. Do prowadzenia tej działalności Wnioskodawca wykorzystuje dwa motocykle typowo crossowe. Nie podlegają one homologacji, rejestracji, nie posiadają liczników ani żadnych wyświetlaczy. Można się nimi poruszać jedynie po zamkniętych torach terenowych. Nie można zarejestrować tych motocykli ani poruszać się nimi po drodze. Wnioskodawca prowadzi sprzedaż mieszaną odliczenia VAT dokonuje przy uwzględnieniu wskaźnika proporcji, zgodnie z art. 90 ustawy o VAT.
W piśmie z dnia 22 września 2014 r. Wnioskodawca wskazał, że jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Wszelkie faktury związane z wydatkami odnoszącymi się do przedmiotowych motocykli (2 sztuki) - tj. zakupy paliwa, koszty eksploatacji czy koszty naprawy, są wystawione na firmę Wnioskodawcy. Motocykl jest wykorzystywany zarówno do czynności opodatkowanych, jak i zwolnionych (w szczególności do szkoleń - nauka jazdy na motocyklach cross). Przy rozliczaniu kosztów Wnioskodawca ma możliwość odrębnego przyporządkowania kwot podatku naliczonego od wydatków objętych zakresem pytania, związanych z czynnościami opodatkowanymi podatkiem od towarów i usług oraz z czynnościami zwolnionymi z opodatkowania. Motocykle są garażowane w miejscu siedziby Wnioskodawcy w specjalnym do tego przeznaczonym garażu (za każdym razem motory są przewożone przyczepą na miejsce szkolenia) - nie można poruszać się nimi po drogach publicznych. Motocykle są wykorzystywane w prowadzonej działalności gospodarczej, Wnioskodawca nie używa ich do celów prywatnych. Motocykle nie mogą być przez Wnioskodawcę używane prywatnie z tego względu, że nie podlegają one rejestracji, homologacji, nie maja liczników, można poruszać się nimi tylko po określonej powierzchni, tj. po żużlu. Nie ma fizycznej możliwości używania motocykli w celach prywatnych. Wnioskodawca nie prowadzi ewidencji przebiegu. Pierwszy wydatek związany z motocyklem został poniesiony w dniu 01.04.2014 r. - było to badanie techniczne. Nie została przez Wnioskodawcę złożona deklaracja VAT 26, ponieważ uważał on, że nie jest to zasadne.
W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.
Czy Wnioskodawcy przysługuje prawo do odliczenie 100% VAT od zakupu paliwa, kosztów eksploatacji, kosztów naprawy, itp. związanych z użytkowaniem tych motocykli przeznaczonych do wykonywania czynności opodatkowanych?
Zdaniem Wnioskodawcy:
Od 1 kwietnia 2014 r. nowelizacja ustawy o VAT wprowadziła ograniczenia w odniesieniu do wszystkich wydatków dotyczących pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony, przeznaczonych do wykorzystywania w działalności opodatkowanej VAT, jak i do celów prywatnych zgodnie z podstawową zasadą podatnik VAT wykorzystujący do działalności taki samochód ma prawo do odliczenia 50% kwoty podatku VAT wynikającego z faktur dokumentujących wydatki związane z tym pojazdem. Ograniczenie w odliczaniu VAT nie ma natomiast zastosowania w przypadku, gdy pojazdy samochodowe są m.in. wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika. Należy także dodać, że od 1 kwietnia br. ustawodawca wprowadził do ustawy o VAT definicję pojazdu samochodowego, zgodnie z którą jest to pojazd samochodowy w rozumieniu przepisów o ruchu drogowym o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony, odesłanie do prawa o ruchu drogowym oznacza że ograniczeniem w odliczaniu VAT objęte są pojazdy silnikowe, których konstrukcja umożliwia jazdę z prędkością przekraczającą 25 km/h. Przedmiotowe motocykle mogą poruszać się z większą prędkością (nawet do 150 km/h), ale nie są one w ogóle dopuszczone do ruchu drogowego, zatem nie podlegają ustawie o ruchu drogowym (która zgodnie z art. 1. określa zasady ruchu na drogach publicznych, w strefach zamieszkania oraz w strefach ruchu). Zgodnie z powyższym Wnioskodawca uważa, że przysługuje mu 100 % odliczenie VAT od nabytego paliwa i innych usług bezpośrednio związanych z eksploatacją motocykli, ponieważ ww. opisane motocykle nie są pojazdami samochodowymi, zatem nie podlegają ograniczeniom wynikającym z art. 86a i przysługuje pełne odliczenie VAT. Ponieważ Wnioskodawca prowadzi sprzedaż mieszaną odliczenie nastąpi wg proporcji ustalonej zgodnie z art. 90 oraz 91 ustawy o VAT.
W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.
Stosownie do dyspozycji art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.), w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.
Z powyższego przepisu wynika, że prawo do odliczenia podatku naliczonego przysługuje tylko podatnikom podatku od towarów i usług w takim przypadku, gdy dokonywane zakupy mają związek z czynnościami opodatkowanymi. Odliczyć zatem można podatek naliczony, który jest związany z transakcjami opodatkowanymi podatnika, tzn. których następstwem jest określenie podatku należnego. Wskazana norma prawna wyraża zasadę neutralności podatku od towarów i usług, w następstwie której podatnicy realizujący czynności zwolnione, są w podobnej sytuacji jak ostateczny nabywca (konsument) towaru lub usługi, z wyjątkiem przypadków jednoznacznie wskazanych w ustawie o podatku od towarów i usług. Ustawa wyłącza zatem możliwość dokonywania odliczeń podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystania do czynności zwolnionych od podatku oraz niepodlegających opodatkowaniu.
W myśl art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a tej ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.
Zgodnie z dyspozycją art. 86a ust. 1 ww. ustawy, w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 kwietnia 2014 r., w przypadku wydatków związanych z pojazdami samochodowymi kwotę podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2, stanowi 50% kwoty podatku:
- wynikającej z faktury otrzymanej przez podatnika;
- należnego z tytułu:
- świadczenia usług, dla którego zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 4 podatnikiem jest ich usługobiorca,
- dostawy towarów, dla której zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 5 podatnikiem jest ich nabywca,
- wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów;
Według obowiązującego od dnia 1 kwietnia 2014 r. art. 2 pkt 34 ww. ustawy, ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o pojazdach samochodowych – rozumie się przez to pojazdy samochodowe w rozumieniu przepisów o ruchu drogowym o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony.
Z artykułu 2 pkt 33 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2012 r. poz. 1137, z późn. zm.) wynika, że pojazd samochodowy – to pojazd silnikowy, którego konstrukcja umożliwia jazdę z prędkością przekraczającą 25 km/h; określenie to nie obejmuje ciągnika rolniczego.
Punkt 31 tego artykułu stanowi, że użyte w ustawie określenie pojazd oznacza − środek transportu przeznaczony do poruszania się po drodze oraz maszynę lub urządzenie do tego przystosowane.
Według pkt 32 ww. artykułu, pojazd silnikowy jest pojazdem wyposażonym w silnik, z wyjątkiem motoroweru i pojazdu szynowego.
W myśl pkt 45 omawianego artykułu, motocykl – to pojazd samochodowy zaopatrzony w silnik spalinowy o pojemności skokowej przekraczającej 50 cm3, dwukołowy lub z bocznym wózkiem – wielośladowy; określenie to obejmuje również pojazd trójkołowy o symetrycznym rozmieszczeniu kół.
W myśl art. 2 pkt 1 tej ustawy, droga to wydzielony pas terenu składający się z jezdni, pobocza, chodnika, drogi dla pieszych lub drogi dla rowerów, łącznie z torowiskiem pojazdów szynowych znajdującym się w obrębie tego pasa, przeznaczony do ruchu lub postoju pojazdów, ruchu pieszych, jazdy wierzchem lub pędzenia zwierząt.
Jak stanowi pkt 1a ww. artykułu, droga publiczna to droga w rozumieniu art. 1 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz. U. z 2007 r. Nr 19, poz. 115, z późn. zm.).
Zgodnie z regulacją art. 1 ustawy o drogach publicznych, drogą publiczną jest droga zaliczona na podstawie niniejszej ustawy do jednej z kategorii dróg, z której może korzystać każdy, zgodnie z jej przeznaczeniem, z ograniczeniami i wyjątkami określonymi w tej ustawie lub innych przepisach szczególnych.
Zgodnie z art. 86a ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług, do wydatków związanych z pojazdami samochodowymi, o których mowa w ust. 1, zalicza się wydatki dotyczące:
- nabycia, importu lub wytworzenia tych pojazdów oraz nabycia lub importu ich części składowych;
- używania tych pojazdów na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze, związane z tą umową, inne niż wymienione w pkt 3;
- nabycia lub importu paliw silnikowych, oleju napędowego i gazu, wykorzystywanych do napędu tych pojazdów, usług naprawy lub konserwacji tych pojazdów oraz innych towarów i usług związanych z eksploatacją lub używaniem tych pojazdów.
Stosownie do dyspozycji ust. 3 omawianego artykułu, przepis ust. 1 nie ma zastosowania:
- w przypadku gdy pojazdy samochodowe są:
- wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika lub
- konstrukcyjnie przeznaczone do przewozu co najmniej 10 osób łącznie z kierowcą, jeżeli z dokumentów wydanych na podstawie przepisów o ruchu drogowym wynika takie przeznaczenie;
Jak wynika z ust. 4 ww. artykułu, pojazdy samochodowe są uznawane za wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika, jeżeli:
- sposób wykorzystywania tych pojazdów przez podatnika, zwłaszcza określony w ustalonych przez niego zasadach ich używania, dodatkowo potwierdzony prowadzoną przez podatnika dla tych pojazdów ewidencją przebiegu pojazdu, wyklucza ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą lub
- konstrukcja tych pojazdów wyklucza ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą lub powoduje, że ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą jest nieistotne.
Zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 7 lutego 2014 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2014 r., poz. 312) (dalej: ustawa zmieniająca), obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika do dnia 30 czerwca 2015 r. paliw silnikowych, oleju napędowego oraz gazu, wykorzystywanych do napędu:
- samochodów osobowych;
- innych niż samochody osobowe pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony, w których liczba miejsc (siedzeń) łącznie z miejscem dla kierowcy wynosi:
- 1 − jeżeli dopuszczalna ładowność jest mniejsza niż 425 kg,
- 2 − jeżeli dopuszczalna ładowność jest mniejsza niż 493 kg,
- 3 lub więcej − jeżeli dopuszczalna ładowność jest mniejsza niż 500 kg.
Z ust. 2 tego artykułu wynika, że przepis ust. 1 nie dotyczy pojazdów samochodowych, które są wykorzystywane przez podatnika wyłącznie do działalności gospodarczej.
W powołanych przepisach art. 86a ustawy o podatku od towarów i usług, ustawodawca zawarł szczególne uregulowania dotyczące określenia wysokości przysługującej do odliczenia kwoty podatku naliczonego. Przepis ust. 1 tego artykułu wprowadza zasadę, zgodnie z którą kwota podatku naliczonego stanowi 50% kwoty podatku wykazanej na fakturze, dokumentującej wydatki związane z pojazdami samochodowymi. Taka konstrukcja art. 86a ustawy oznacza, że w sytuacji, gdy znajduje zastosowanie szczególne uregulowanie zawarte w jego ust. 1, wówczas podatnik może skorzystać jedynie z ograniczonego prawa do odliczenia podatku naliczonego. Jeżeli jednak przepis art. 86a ust. 1 ustawy nie znajduje zastosowania, wówczas stosuje się ogólne uregulowania dotyczące odliczania podatku, zawarte w art. 86 ustawy o podatku od towarów i usług.
W grupie pojazdów samochodowych, określonej w art. 86a ust. 4 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług, mieszczą się pojazdy, których konstrukcja wskazuje na ich przeznaczenie co do zasady do użytku prywatnego, jednakże mogą być także wykorzystywane w działalności gospodarczej (np. samochód osobowy, motocykl). Z tych względów – dla celów pełnego odliczania – fakt wykorzystywania wyłącznie do działalności gospodarczej musi być rozpatrywany w kategoriach obiektywnych.
W przypadku, gdy podatnik dokonuje zakupów związanych zarówno z czynnościami, w związku z którymi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, jak i z czynnościami, w związku z którymi takie prawo nie przysługuje, zastosowanie znajdą przepisy art. 90 ustawy.
Zgodnie zatem z art. 90 ust. 1 ustawy, w stosunku do towarów i usług, które są wykorzystywane przez podatnika do wykonywania czynności, w związku z którymi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, jak i czynności, w związku z którymi takie prawo nie przysługuje, podatnik jest obowiązany do odrębnego określenia kwot podatku naliczonego związanych z czynnościami, w stosunku do których podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego.
Jednocześnie, według ust. 2 tegoż artykułu, jeżeli nie jest możliwe wyodrębnienie całości lub części kwot, o których mowa w ust. 1, podatnik może pomniejszyć kwotę podatku należnego o taką część kwoty podatku naliczonego, którą można proporcjonalnie przypisać czynnościom, w stosunku do których podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, z zastrzeżeniem ust. 10.
W myśl przepisu art. 90 ust. 3 ustawy, proporcję, o której mowa w ust. 2, ustala się jako udział rocznego obrotu z tytułu czynności, w związku z którymi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, w całkowitym obrocie uzyskanym z tytułu czynności, w związku z którymi podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, oraz czynności, w związku z którymi podatnikowi nie przysługuje takie prawo.
W świetle art. 90 ust. 4 ustawy, proporcję, o której mowa w ust. 3, określa się procentowo w stosunku rocznym na podstawie obrotu osiągniętego w roku poprzedzającym rok podatkowy, w odniesieniu do którego jest ustalana proporcja. Proporcję tę zaokrągla się w górę do najbliższej liczby całkowitej.
Z konstrukcji cytowanych wyżej przepisów wynika, iż obowiązkiem podatnika w pierwszej kolejności jest przypisanie konkretnych wydatków do określonych rodzajów sprzedaży, z którymi wydatki te są związane. Wnioskodawca ma zatem obowiązek odrębnego określenia z realizacją jakich czynności związany jest podatek wynikający z otrzymanych faktur, czyli dokonania tzw. bezpośredniej alokacji. Natomiast zasada proporcjonalnego odliczania podatku ma zastosowanie do tej kategorii zakupów, których nie da się jednoznacznie przypisać do konkretnego rodzaju sprzedaży, czyli do zakupów kwalifikowanych jako „zakupy związane ze sprzedażą opodatkowaną i zwolnioną”.
W odniesieniu do stosowanej metody wyodrębnienia podatku wskazać należy, że sposób wyodrębnienia kwot podatku naliczonego związanego ze sprzedażą opodatkowaną, winien mieć charakter obiektywny, determinowany okolicznościami sprawy. Wybór metody wyodrębnienia kwot podatku naliczonego należy wyłącznie do obowiązków Wnioskodawcy. Ważne jest jedynie by przyjęta metoda stanowiła właściwe odzwierciedlenie odliczenia podatku naliczonego związanego z czynnościami opodatkowanymi. Jednakże należy podkreślić, iż wyłącznie Wnioskodawca znający specyfikę, organizację i podział pracy w swojej jednostce jest w stanie wyodrębnić część podatku naliczonego, związaną z czynnościami podlegającymi opodatkowaniu, a nie organ podatkowy w trybie interpretacji indywidualnej.
Odliczyć zatem można w całości podatek naliczony, który jest związany z transakcjami opodatkowanymi podatnika. Wskazana zasada wyłącza tym samym możliwość dokonywania odliczeń podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są w ogóle wykorzystywane do czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystywania do czynności zwolnionych od podatku bądź niepodlegających temu podatkowi. Jednocześnie z zasady tej wynika, że odliczenie podatku naliczonego może być częściowe, tzn. w tej części, w jakiej dane towary lub usługi, z którymi związany jest podatek naliczony są wykorzystywane do realizacji czynności opodatkowanych, z pominięciem tej części podatku od tych towarów i usług, w jakiej towary te (usługi) są wykorzystywane do wykonywania czynności zwolnionych od podatku oraz niepodlegających opodatkowaniu.
Natomiast w sytuacji, gdy nie jest możliwe wyodrębnienie całości lub części kwot podatku związanego z czynnościami, w stosunku do których przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego oraz kwot podatku naliczonego związanego z czynnościami w związku z którymi takie prawo nie przysługuje, podatnik jest obowiązany do proporcjonalnego rozliczenia podatku naliczonego, zgodnie z art. 90 ust. 2 ustawy.
Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca, będący czynnym zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług od 2008 r. prowadzi działalność gospodarczą w ramach której szkoli zawodników w zakresie nauki jazdy na motocyklach cross są to szkolenia off-road. Szkolenia odbywają się do specjalnie przeznaczonych do tego torach. Do prowadzenia tej działalności Wnioskodawca wykorzystuje dwa motocykle typowo crossowe. Nie podlegają one homologacji, rejestracji, nie posiadają liczników ani żadnych wyświetlaczy. Można się nimi poruszać jedynie po zamkniętych torach terenowych. Nie można zarejestrować tych motocykli ani poruszać się nimi po drodze. Wnioskodawca prowadzi sprzedaż mieszaną odliczenia VAT dokonuje przy uwzględnieniu wskaźnika proporcji, zgodnie z art. 90 ustawy o VAT. Wszelkie faktury związane z wydatkami odnoszącymi się do przedmiotowych motocykli - tj. zakupy paliwa, koszty eksploatacji czy koszty naprawy, są wystawione na Wnioskodawcę. Motocykle są wykorzystywane zarówno do czynności opodatkowanych, jak i zwolnionych. Przy rozliczaniu kosztów Wnioskodawca ma możliwość odrębnego przyporządkowania kwot podatku naliczonego od wydatków objętych zakresem pytania, związanych z czynnościami opodatkowanymi podatkiem od towarów i usług oraz z czynnościami zwolnionymi z opodatkowania. Motocykle są wykorzystywane w prowadzonej działalności gospodarczej, Wnioskodawca nie używa ich do celów prywatnych.
Analiza przedstawionego stanu faktycznego oraz treści powołanych uregulowań prawnych prowadzi do stwierdzenia, że skoro – jak wskazano we wniosku – użytkowane przez Wnioskodawcę motocykle są przeznaczone do szkolenia zawodników w zakresie nauki jazdy na specjalnie przeznaczonych do tego torach, przedmiotowe motocykle nie podlegają homologacji, rejestracji, nie posiadają liczników ani żadnych wyświetlaczy, można się nimi poruszać jedynie po zamkniętych torach terenowych i nie można zarejestrować tych motocykli ani poruszać się nimi po drodze, zatem nie dotyczą ich wymogi uregulowane przepisami szczególnymi zawartymi w art. 86a ustawy o podatku od towarów i usług. W związku z tym, że motocykle są wykorzystywane do czynności opodatkowanych oraz zwolnionych z opodatkowania podatkiem VAT, a Wnioskodawca – jak wskazano we wniosku – ma możliwość odrębnego przyporządkowania kwot podatku naliczonego od wydatków dotyczących zakupu paliwa, kosztów eksploatacji, kosztów napraw związanych z czynnościami opodatkowanymi oraz zwolnionymi z opodatkowania, Wnioskodawcy, zgodnie z cytowanym przepisem art. 86 ust. 1 ustawy, będzie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego w części, w jakiej poniesione wydatki będą służyć do wykonywania czynności opodatkowanych podatkiem VAT, o ile nie wystąpią przesłanki negatywne wymienione w art. 88 ustawy. Natomiast nie będzie przysługiwało prawo do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony w części, w jakiej poniesione wydatki będą służyć do wykonywania czynności zwolnionych z opodatkowania podatkiem VAT.
Wobec powyższego, oceniając całościowo stanowisko Wnioskodawcy należało uznać je za nieprawidłowe.
Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.
Tut. Organ informuje, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie przedstawione w opisie sprawy, które nie zostały objęte pytaniem - nie mogą być zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej - rozpatrzone.
Zaznacza się, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku.
Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).
Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.
doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.