W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy przedstawiony sposób wykorzystania pojazdów służbowych, który wiąże się z posiadaniem przez wyznaczonych pracowników samochodów służbowych poza godzinami pracy, dodatkowo potwierdzony prowadzoną przez podatnika dla tych pojazdów ewidencją przebiegu pojazdu. Spółka może uznać za wykorzystanie pojazdu wyłącznie do potrzeb działalności gospodarczej podatnika, a tym samym stosować odliczenie kwoty podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2, w wysokości 100 % kwoty podatku, zgodnie z art. 86a ust. 3 pkt l lit a) i art. 86a ust. 4 pkt 1 ustawy o VAT...

Zdaniem Wnioskodawcy, przedstawiony sposób wykorzystania pojazdów służbowych, który jest związany z posiadaniem przez wyznaczonych pracowników samochodów służbowych poza godzinami pracy, dodatkowo potwierdzony prowadzoną przez podatnika dla tych pojazdów ewidencją przebiegu pojazdu, Spółka może uznać za wykorzystanie pojazdów wyłącznie do potrzeb działalności gospodarczej podatnika, gdyż wykorzystanie pojazdów wiąże się bezpośrednio z wykonywaniem czynności opodatkowanych, jakimi są czynności produkcyjne zmierzające do wytworzenia wyrobów w postaci płytek elewacyjnych, których sprzedaż jest opodatkowana. Wykorzystywanie pojazdów służbowych służy bezpośrednio zapewnieniu utrzymania ciągłości procesu produkcji oraz zagwarantowaniu stanu produktywności zakładu produkcyjnego. Stąd zdaniem Spółki może ona stosować odliczenie kwoty podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2, w wysokości 100 % kwoty podatku wynikającego m.in. z wystawianych faktur, zgodnie z art. 86a ust. 3 pkt 1 lit. a) i art. 86a ust. 4 pkt 1 ustawy o VAT od wszelkich wydatków związanych z pojazdami służbowymi. Sposób użytkowania pojazdów służbowych obowiązujący w Spółce jest zgodny z przepisami Kodeksu pracy oraz wynika z aktów prawa wewnętrznego obowiązujących w Spółce.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca wskazał, iż Jego zdaniem przedstawiony sposób wykorzystania pojazdów służbowych, który jest związany z posiadaniem przez „kluczowy personel” (Rozumiany jako: Pracownik, zaliczany do grona Kluczowego Personelu w rozumieniu „...” dysponujący samochodem, poza godzinami pracy”) samochodów służbowych poza godzinami pracy, dodatkowo potwierdzony prowadzoną przez podatnika dla tych pojazdów ewidencją przebiegu pojazdu, spółka może uznać za wykorzystanie pojazdów wyłącznie do potrzeb działalności gospodarczej podatnika, gdyż wykorzystanie pojazdów wiąże się bezpośrednio z wykonywaniem czynności opodatkowanych, jakimi są czynności produkcyjne zmierzające do wytworzenia wyrobów w postaci płytek elewacyjnych, których sprzedaż jest opodatkowana. Wykorzystywanie pojazdów służbowych służy bezpośrednio zapewnieniu utrzymania ciągłości procesu produkcji oraz zagwarantowaniu stanu produktywności zakładu produkcyjnego. Stąd zdaniem Spółki może ona stosować odliczenie kwoty podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2, w wysokości 100% kwoty podatku wynikającego m.in. z wystawionych faktur, zgodnie z art. 86a ust.3 pkt l lit. a) i art. 86a ust. 4 pkt 1 ustawy o VAT od wszelkich wydatków związanych z pojazdami służbowymi. Sposób użytkowania pojazdów służbowych obowiązujący w Spółce jest zgodny z przepisami Kodeksu pracy oraz wynika z aktów prawa wewnętrznego obowiązujących w Spółce.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.), zwanej dalej „ustawą o VAT”, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Natomiast w myśl art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy o VAT kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Jak stanowi art. 88 ust. 4 ustawy o VAT obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się również do podatników, którzy nie są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni zgodnie z art. 96, z wyłączeniem przypadków, o których mowa w art. 86 ust. 2 pkt 7.

Z powyższych przepisów wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje zarejestrowany czynny podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest związek zakupów z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi, tzn. których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego).

W myśl art. 86a ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT w przypadku wydatków związanych z pojazdami samochodowymi kwotę podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2, stanowi 50% kwoty podatku wynikającej z faktury otrzymanej przez podatnika.

Zgodnie z art. 86a ust. 2 ustawy o VAT do wydatków związanych z pojazdami samochodowymi, o których mowa w ust. 1, zalicza się wydatki dotyczące:

1. nabycia, importu lub wytworzenia tych pojazdów oraz nabycia lub importu ich części składowych;
2. używania tych pojazdów na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze, związane z tą umową, inne niż wymienione w pkt 3;
3. nabycia lub importu paliw silnikowych, oleju napędowego i gazu, wykorzystywanych do napędu tych pojazdów, usług naprawy lub konserwacji tych pojazdów oraz innych towarów i usług związanych z eksploatacją lub używaniem tych pojazdów.
   

Stosownie do art. 86a ust. 3 pkt 1 lit. a ustawy o VAT przepis ust. 1 nie ma zastosowania w przypadku gdy pojazdy samochodowe są wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika.

Na podstawie art. 86a ust. 4 ustawy pojazdy samochodowe są uznawane za wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika, jeżeli:

1. sposób wykorzystywania tych pojazdów przez podatnika, zwłaszcza określony w ustalonych przez niego zasadach ich używania, dodatkowo potwierdzony prowadzoną przez podatnika dla tych pojazdów ewidencją przebiegu pojazdu, wyklucza ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą lub
2. konstrukcja tych pojazdów wyklucza ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą lub powoduje, że ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą jest nieistotne.
   

Przez pojazdy samochodowe, stosownie do art. 2 pkt 34 ustawy, rozumie się pojazdy samochodowe w rozumieniu przepisów o ruchu drogowym o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony.

W powołanych wyżej przepisach art. 86a ustawy o podatku od towarów i usług, ustawodawca zawarł szczególne uregulowania dotyczące określenia wysokości przysługującej do odliczenia kwoty podatku naliczonego. Taka konstrukcja oznacza, że w sytuacji, gdy znajdzie zastosowanie szczególne uregulowanie zawarte w art. 86a ust. 1, wówczas podatnik może skorzystać jedynie z ograniczonego prawa do odliczenia podatku naliczonego (w 50%). Jeżeli jednak przepis art. 86a ust. 1 ustawy nie znajdzie zastosowania (vide: art. 86a ust. 3 ustawy), wówczas znajdą zastosowanie ogólne uregulowania zawarte w art. 86 ww. ustawy.

Ww. przepisy wprowadzają ograniczenie w odliczeniu podatku naliczonego w odniesieniu do wydatków: zakupu paliw do napędu, czy też innych wydatków eksploatacyjnych dotyczących pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony, przeznaczonych do użytku „mieszanego”, tj. wykorzystywanych zarówno do celów związanych z opodatkowaną działalnością gospodarczą, jak i do celów użytku prywatnego.

W myśl art. 86a ust. 6 ustawy o VAT ewidencja przebiegu pojazdu jest prowadzona od dnia rozpoczęcia wykorzystywania pojazdu samochodowego wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika do dnia zakończenia wykorzystywania tego pojazdu wyłącznie do tej działalności.

Podatnicy wykorzystujący wyłącznie do działalności gospodarczej pojazdy samochodowe, dla których są obowiązani prowadzić ewidencję przebiegu pojazdu, mają obowiązek złożyć naczelnikowi urzędu skarbowego informację o tych pojazdach w terminie 7 dni od dnia, w którym poniosą pierwszy wydatek związany z tymi pojazdami (art. 86a ust. 12 ustawy o VAT).

W świetle art. 13 ust. 1 ww. ustawy z dnia 7 lutego 2014 r., w przypadku pojazdów samochodowych będących przedmiotem umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze zawartej przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy, w stosunku do których na dzień poprzedzający dzień wejścia w życie niniejszej ustawy kwotę podatku naliczonego stanowiła cała kwota podatku od towarów i usług wykazanego na fakturze, nie stosuje się przepisu art. 86a ust. 1 ustawy zmienianej w art. 1, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, w odniesieniu do wydatków, o których mowa w art. 86a ust. 2 pkt 2 tej ustawy, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą.

Ustęp 2 cyt. artykułu stanowi, że przepis ust. 1 ma zastosowanie w odniesieniu do umów, o których mowa w tym przepisie:

1. bez uwzględnienia zmian umowy dokonywanych od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy oraz
2. pod warunkiem że:
   1. pojazdy samochodowe będące przedmiotem tych umów zostały wydane podatnikowi przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy,
   2. umowa została zarejestrowana przez podatnika dokonującego odliczenia u właściwego dla niego naczelnika urzędu skarbowego najpóźniej w terminie 30 dni od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy.
   
   

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca będący czynnym zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług, jest w posiadaniu 3 samochodów osobowych oraz jednego samochodu ciężarowego - typ N1. Zainteresowany ustalił Regulamin, w którym Kluczowy Personel zobowiązany jest do bycia dyspozycyjnym poza godzinami podstawowego czasu pracy, oraz posiadania niezbędnej łączności, w tym również wykorzystywania samochodów służbowych. Kluczowy Personel musi mieć możliwość stałego kontaktu z zakładem produkcyjnym, oraz natychmiastowego dotarcia na teren zakładu produkcyjnego, szczególnie w przypadku zaistnienia awarii maszyn, przerwy w dostawie energii, wypadku pracownika, kradzieży, kontroli, pożaru itp. Istnieją obiektywne przesłanki dla nie wykorzystania przez „Kluczowy personel” (Rozumiany jako: Pracownik, zaliczany do grona Kluczowego Personelu w rozumieniu „...” dysponujący samochodem, poza godzinami pracy pojazdów do użytku prywatnego. Podstawową okolicznością jest fakt, iż pracownik („Kluczowy personel”) posiadający przydzielony samochód ma obowiązek poza godzinami pracy posiadać go w pełnej dostępności, to jest w miejscu gdzie aktualnie przebywa prywatnie poza godzinami pracy. W związku z powyższym taki zapis obliguje pracownika do wykorzystania samochodu w zasadzie w każdej sytuacji istotnego oddalenia się od miejsca parkowania samochodu. Niezależnie czy udaje się w podróż z powodów prywatnych czy służbowych. Narzucenie przez pracodawcę obowiązku posiadania auta przez cały czas fizycznie nie daje mu nawet możliwości wykorzystania prywatnego samochodu. W związku z tym z założenia każda jego podróż samochodem służbowym ma cel służbowy, (co najmniej cel zachowania mobilności dla pracodawcy). Niezależnie od powyższego prowadzona jest ewidencja, która dokumentuje przejazd i wyklucza to możliwość wykorzystania samochodu do celów innych niż przewidziane dla „Kluczowego personelu”.

Wnioskodawca będzie nadzorował używanie pojazdów zgodnie z Regulaminem w sprawie zasad korzystania z samochodów służbowych przez pracowników SA, tzn. w celu nadzoru nad wykorzystaniem samochodów służbowych wyłącznie do działalności gospodarczej, każdorazowy przejazd samochodem służbowym jest potwierdzony w prowadzonej przez podatnika dla tych pojazdów ewidencji przebiegu pojazdu. Weryfikacja zapisów w ewidencji pozwala wykluczyć użycie samochodów służbowych do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą podatnika.

Poza osobami z „kluczowego personelu” z pojazdów w godzinach pracy w celu wykonania obowiązków służbowych będą korzystali również inni pracownicy. Poszczególne samochody nie są przypisane konkretnemu pracownikowi i ich użytkownicy w zależności od bieżących potrzeb i dostępności pojazdów mogą się zmieniać.

Wnioskodawca, aby umożliwić sprawowanie zarządu i nadzoru (w celu zapewnienia wysokiej mobilności, w tym możliwości natychmiastowego dotarcia do siedziby Spółki o każdej porze) oddaje wybranym pracownikom do użytkowania samochody służbowe, które muszą być w miejscu przebywania pracownika poza godzinami pracy. Wobec powyższego do dojazdów do pracy „kluczowy personel”, zgodnie z zasadami określonymi w Regulaminie używa pojazdów służbowych. Co oznacza, że co do zasady osoba spełniająca warunki określone w regulaminie, która otrzymała samochód służbowy nie używa do dojazdów do pracy prywatnych samochodów. Taka sytuacja może jednak wystąpić w momencie, gdy z przyczyn obiektywnych Spółka nie dysponuje samochodem.

W godzinach pracy pojazdy, jeżeli nie są wykorzystywane w celu wykonania obowiązków służbowych poza siedzibą spółki (np. delegacje), są parkowane na parkingu w siedzibie spółki - nie są garażowane. Po godzinach pracy pojazdy wykorzystywane przez „kluczowy personel” są parkowane pobliżu miejsca zamieszkania „kluczowego personelu”. Pozostałe (nieobjęte zapytaniem) są parkowane, co do zasady na parkingu w siedzibie spółki.

Zgodnie z Regulaminem w sprawie zasad korzystania z samochodów służbowych przez pracowników SA - obligatoryjnym miejscem parkowania jest siedziba spółki, nie ma możliwości pobrania tego samochodu z parkingu po godzinach pracy. Wyjątkiem od powyższego obowiązku jest sytuacja wykorzystania samochodu do zadań służbowych poza godzinami pracy w delegacji (np. wyjazdy z noclegiem) jak również wykorzystanie samochodu przez „kluczowy personel” zgodnie z ustalonymi zasadami. Wówczas samochody parkowane są odpowiednio w miejscu delegacji oraz miejscu przebywania osoby („kluczowego personelu”).

Nadzór nad używaniem pojazdów w trakcie wykonywania obowiązków służbowych istnieje poprzez weryfikację rozliczenia ewentualnej delegacji, bieżącej kontroli ewidencji przebiegu pojazdów, jak również innych narzędzi kontroli wewnętrznych w Spółce dotyczących kontroli realizacji zadań przez pracowników. Samochody w spółce nie posiadają i nie przewiduje się montażu urządzeń typu GPS do monitoringu przemieszczania się samochodów.

Wnioskodawca dokona należytej staranności, aby wykluczyć możliwość użycia pojazdu do celów prywatnych pracownika, w tym celu zgodnie z Regulaminem w sprawie zasad korzystania z samochodów służbowych przez pracowników SA - użytkownik samochodu służbowego zobowiązany jest dokonywać wpisów rejestrujących każde wykorzystanie tego pojazdu, odpowiedzialny za nadzorowanie prowadzenia ewidencji przebiegu samochodów służbowych jest Dyspozytor, Dział Księgowości weryfikuje i kontroluje ewidencję przebiegu pojazdów w powiązaniu z kontrolą innych kosztów samochodów (w tym paliwa) jak również innych obiektywnych zewnętrznych danych jak stany liczników spisywane przez serwisy samochodowe, ubezpieczyciela.

Wnioskodawca monitoruje ilość zużytego paliwa poprzez weryfikację poniesionych kosztów, które są agregowane na poszczególne pojazdy.

Prowadzona ewidencja przebiegu pojazdu będzie zawierała elementy, o których mowa w art. 86a ust. ustawy o VAT.

Wnioskodawca w ciągu 7 dni od dnia, w którym poniósł pierwszy wydatek związany z tym pojazdem - złożył właściwemu dla Wnioskodawcy Naczelnikowi Urzędu Skarbowego informację VAT-26. Pytanie obejmuje wydatki dotyczące: nabycia samochodów osobowych; używania tych pojazdów na podstawie umowy leasingu, związane z tą umową; nabycia lub importu paliw silnikowych, oleju napędowego i gazu, wykorzystywanych do napędu tych pojazdów, usług naprawy lub konserwacji tych pojazdów oraz innych towarów i usług związanych z eksploatacją lub używaniem tych pojazdów. Faktury dotyczące wydatków związanych z samochodami będącymi przedmiotem pytania będą wystawiane na Wnioskodawcę. Pojazdy samochodowe, w związku, z którymi ponoszone są wydatki objęte zakresem pytania, będą wykorzystywane wyłącznie do czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług.

W odniesieniu do opisu sprawy wskazać należy, że kluczową rolę w rozwiązaniu przedstawionego problemu odgrywa przepis art. 86a ust. 3 pkt 1 lit. a w związku z art. 86a ust. 4 pkt 1 ustawy. Z treści tych przepisów wynika, że podatnik ma możliwość odliczenia 100% kwoty podatku naliczonego zawartego w fakturach dotyczących wydatków związanych z nabyciem pojazdów samochodowych oraz wydatków związanych z ich eksploatacją (napraw) w sytuacji, gdy pojazdy te są wykorzystywane wyłącznie do celów prowadzenia działalności gospodarczej.

Wskazać należy, że przepisy ustawy nie określają w jaki sposób podatnik ma zapewnić w przedsiębiorstwie wyeliminowanie użytku prywatnego używanego w nim pojazdu samochodowego dla celów pełnego odliczenia podatku naliczonego. Przykładowo może tego dokonać za pomocą wprowadzonych regulaminów, umów, zarządzeń wraz z podjęciem dodatkowych działań zabezpieczających ich wykonanie. Działania te muszą być dostosowane do specyfiki działalności przedsiębiorstwa i sposobu używania dla jego celów pojazdów. Określone przez podatnika zasady używania pojazdów muszą obiektywnie potwierdzać, że pojazd jest wykorzystywany wyłącznie w działalności gospodarczej i nie ma możliwości prywatnego użytku tych pojazdów. Przy czym użytek prywatny należy postrzegać w kategoriach potencjalnej, a nie faktycznej możliwości użytku pojazdu do celów prywatnych.

Wnioskodawca, zamierza udostępniać samochody służbowe pracownikom z Kluczowego Personelu, który zobowiązany jest do bycia dyspozycyjnym poza godzinami podstawowego czasu pracy, oraz posiadania niezbędnej łączności, w tym również wykorzystywania samochodów służbowych. Kluczowy Personel musi mieć możliwość stałego kontaktu z zakładem produkcyjnym, oraz natychmiastowego dotarcia na teren zakładu produkcyjnego.

Poza osobami z „kluczowego personelu” z pojazdów w godzinach pracy w celu wykonania obowiązków służbowych będą korzystali również inni pracownicy. Poszczególne samochody nie są przypisane konkretnemu pracownikowi i ich użytkownicy w zależności od bieżących potrzeb i dostępności pojazdów mogą się zmieniać. Wnioskodawca, aby umożliwić sprawowanie zarządu i nadzoru (w celu zapewnienia wysokiej mobilności, w tym możliwości natychmiastowego dotarcia do siedziby Spółki o każdej porze) oddaje wybranym pracownikom do użytkowania samochody służbowe, które muszą być w miejscu przebywania pracownika poza godzinami pracy. Wobec powyższego do dojazdów do pracy „kluczowy personel”, zgodnie z zasadami określonymi w Regulaminie używa pojazdów służbowych. Oznacza to, że co do zasady osoba spełniająca warunki określone w regulaminie, która otrzymała samochód służbowy nie używa do dojazdów do pracy prywatnych samochodów. Taka sytuacja może jednak wystąpić w momencie, gdy z przyczyn obiektywnych Spółka nie dysponuje samochodem. W godzinach pracy pojazdy, jeżeli nie są wykorzystywane w celu wykonania obowiązków służbowych poza siedzibą spółki (np. delegacje), są parkowane na parkingu w siedzibie spółki - nie są garażowane. Po godzinach pracy pojazdy wykorzystywane przez „kluczowy personel” są parkowane pobliżu miejsca zamieszkania „kluczowego personelu”. Ponadto Wnioskodawca wskazał, iż „Kluczowy personel” posiadający przydzielony samochód ma obowiązek poza godzinami pracy posiadać go w pełnej dostępności, to jest w miejscu gdzie aktualnie przebywa prywatnie poza godzinami pracy. W związku z powyższym taki zapis obliguje pracownika do wykorzystania samochodu w zasadzie w każdej sytuacji istotnego oddalenia się od miejsca parkowania samochodu.

W analizowanym przypadku opisane przez Wnioskodawcę procedury, nie wykluczają użycia samochodów do celów niezwiązanych z prowadzoną działalnością gospodarczą Wnioskodawcy. W analizowanej sprawie bowiem, gdy pracodawca udostępnia pracownikom samochody służbowe, z przeznaczeniem na dojazdy z pracy do miejsca zamieszkania, to tym samym zaspakaja w pierwszym rzędzie potrzeby prywatne pracownika, gdyż to pracownik bez względu na odległość od miejsca pracy, ma zadbać o to w jaki sposób „dostanie się” na ustaloną z pracodawcą godzinę. Pracodawca nie ma obowiązku zapewnienia pracownikowi transportu z pracy i do pracy. Jeżeli jednak dobrowolnie ułatwia dotarcie z miejsca pracy do miejsca zamieszkania, poprzez przekazanie samochodu służbowego do wykorzystania w tym celu, niewątpliwie mamy wówczas do czynienia ze świadczeniem na rzecz pracownika. Ponieważ określenie sposobu, w jaki pracownik stawia się do pracy nie należy do sfery zainteresowań i obowiązków pracodawcy (jest to prywatna sprawa pracownika), to przekazanie samochodu na ten cel zaspokaja osobiste potrzeby pracownika. Ponadto pracownicy posiadają do dyspozycji samochód w miejscu gdzie aktualnie przebywają prywatnie poza godzinami pracy.

W ocenie tut. organu udostępnienie samochodu służbowego w celu dojazdu do/z pracy, a także przejazd pomiędzy miejscem pracy, a miejscem zamieszkania/miejscem przebywania pracownika lub miejscem zamieszkania a miejscem, w które pracownik jest delegowany – przede wszystkim jest udogodnieniem dla pracownika, który nie musi we własnym zakresie organizować sobie środka transportu do/z pracy.

Należy zatem stwierdzić, że dojazd z pracy do miejsca zamieszkania pracownika lub odbycie podróży służbowej z/do miejsca zamieszkania nie ma związku z działalnością gospodarczą pracodawcy. Zapewnienie ułatwienia w tym zakresie ze strony pracodawcy realizuje cel prywatny (niewynikający ze stosunku pracy) pracownika, nie zaś gospodarczy pracodawcy.

W konsekwencji, z uwagi na powołane wyżej regulacje prawne oraz opis sprawy należy stwierdzić, że sytuację, gdy Wnioskodawca dobrowolnie ułatwia dotarcie z miejsca pracy/miejsca przebywania pracownika do miejsca zamieszkania lub odbycie podróży służbowej do miejsca zamieszkania poprzez przekazanie samochodu służbowego do wykorzystania w tym celu, trzeba uznać za wykorzystywanie tego pojazdu samochodowego do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika.

Zatem w przedmiotowej sprawie z uwagi na przedstawiony sposób wykorzystywania pojazdów, wykluczonym jest przyjęcie, że samochody te wykorzystywane są wyłącznie do celów prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu przepisu art. 86a ust. 3 pkt 1 lit. a w związku z art. 86a ust. 4 pkt 1 ustawy o VAT .

W opisie sprawy Wnioskodawca wskazał, że ww. pojazdy będą wykorzystywane do czynności opodatkowanych. Tym samym Wnioskodawca nabędzie prawo do odliczenia podatku naliczonego z tytułu nabycia usług naprawy lub konserwacji, ubezpieczenia oraz innych towarów i usług związanych z eksploatacją lub używaniem tego pojazdu. Prawo to jednakże jest ograniczone do wysokości 50% kwoty podatku naliczonego wynikającego z otrzymanych faktur.

Zatem, Wnioskodawcy będzie przysługiwało prawo do odliczenia 50% podatku naliczonego z tytułu nabycia samochodów osobowych, używania tych pojazdów na podstawie umowy leasingu, usług naprawy lub konserwacji tych pojazdów oraz innych towarów i usług związanych z eksploatacją lub używaniem tych pojazdów, o którym mowa we wniosku, zgodnie z art. 86a ust. 1 ustawy o VAT, w brzmieniu obowiązującym od 1 kwietnia 2014 r.

Odnosząc się do kwestii prawa do odliczenia podatku VAT naliczonego przy zakupie paliwa służącego do napędu przedmiotowych samochodów należy rozpatrzyć przepis art. 12 ustawy nowelizującej.

W myśl art. 12 ust. 1 ustawy nowelizującej, obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika do dnia 30 czerwca 2015 r. paliw silnikowych, oleju napędowego oraz gazu, wykorzystywanych do napędu:

1. samochodów osobowych;
2. innych niż samochody osobowe pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony, w których liczba miejsc (siedzeń) łącznie z miejscem dla kierowcy wynosi:
   1. 1 - jeżeli dopuszczalna ładowność jest mniejsza niż 425 kg,
   2. 2 - jeżeli dopuszczalna ładowność jest mniejsza niż 493 kg,
   3. 3 lub więcej - jeżeli dopuszczalna ładowność jest mniejsza niż 500 kg.
   
   

Przepis ust. 1 nie dotyczy pojazdów samochodowych, które są wykorzystywane przez podatnika wyłącznie do działalności gospodarczej (art. 12 ust. 2 ustawy nowelizującej).

Analiza powyższych regulacji prowadzi do wniosku, że do pojazdów samochodowych innych niż wymienione w art. 12 ust. 1 ustawy nowelizującej, nie ma zastosowania zakaz odliczania podatku naliczonego przy nabyciu paliw silnikowych, oleju napędowego oraz gazu, obowiązujący do dnia 30 czerwca 2015 r., bowiem dotyczy on tylko tych paliw silnikowych, oleju napędowego oraz gazu, które wykorzystywane są do napędu samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych, wskazanych w cyt. art. 12 ust. 1 ustawy nowelizującej.

Wobec powyższego stwierdzić należy, że z uwagi na to, że pojazdy nie są wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej, to w przedmiotowej sprawie nie jest spełniony, wskazany w art. 12 ust. 2 ustawy nowelizującej, warunek dający Wnioskodawcy prawo do odliczenia podatku naliczonego od nabycia paliwa do samochodów osobowych opisanych w zdarzeniu przyszłym.

W konsekwencji powyższego, Wnioskodawcy, nie będzie przysługiwało w ogóle prawo do odliczenia podatku VAT od nabycia paliwa służącego do napędu samochodów osobowych. Natomiast w stosunku do pojazdu ciężarowego, z uwagi na to, iż mamy do czynienia z pojazdem samochodowym, o masie nieprzekraczającej 3,5 tony, posiadającym liczbę miejsc 5, którego ładowność wynosi 748 kg, nie znajdzie zastosowania obowiązujący do dnia 30 czerwca 2015 r. zakaz odliczenia podatku od nabywanego paliwa służącego do napędu powyższego samochodu. W związku z tym Wnioskodawcy przysługuje, zgodnie z art. 86a ust. 1 i ust. 2 pkt 3 ustawy, prawo do odliczenia podatku w wysokości stanowiącej 50% kwoty podatku naliczonego przy zakupie paliwa służącego do napędu przedmiotowego samochodu (Peugeot Partner 1.6HDI90L2, typ N1).

Tym samym, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Odnośnie dokumentów stanowiących załączniki do wniosku, tutejszy organ wyjaśnia, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy – Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego oraz do przedstawienia własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej tego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Natomiast w myśl art. 14c § 1 tej ustawy, interpretacja indywidualna zawiera ocenę stanowiska wnioskodawcy wraz z uzasadnieniem prawnym tej oceny. Z powyższych przepisów wynika zatem, że przedmiotem interpretacji może być jedynie ocena stanowiska Wnioskodawcy dotyczącego przedstawionego we wniosku stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Organ wydający interpretację nie jest natomiast uprawniony do analizowania i oceny przesłanych załączników.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.