Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPP2/443-465/14/AD
z 9 czerwca 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 1 kwietnia 2014 r. (data wpływu 8 kwietnia 2014 r.), uzupełnionym w dniu 29 maja 2014 r. (data wpływu), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania opłat rocznych pobieranych z tytułu użytkowania wieczystego gruntu oraz kwoty za nabycie z mocy prawa własności budynku - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 8 kwietnia 2014 r. został złożony ww. wniosek, uzupełniony w dniu 29 maja 2014 r., o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania opłat rocznych pobieranych z tytułu użytkowania wieczystego gruntu oraz kwoty za nabycie z mocy prawa własności budynku.

We wniosku oraz jego uzupełnieniu, przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka (jako następca prawny państwowej osoby prawnej, tj. Państwowej Instytucji Filmowej) wystąpiła do Wojewody o stwierdzenie nabycia z mocy prawa przez Państwową Instytucję Filmową z dniem 5 grudnia 1990 r., w trybie art. 200 ustawy w dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2010 r. Nr 102, poz. 651 z późn. zm.) prawa użytkowania wieczystego nieruchomości stanowiącej własność Skarbu Państwa, położonej w miejscowości B. wraz z nabyciem prawa własności budynku kina znajdującego się na przedmiotowym gruncie.

Zgodnie z art. 200 ust. 1 ustawy o gospodarce nieruchomościami, wojewoda stwierdza nabycie przez państwową osobę prawną, posiadającą w dniu 5 grudnia 1990 r. w zarządzie grunty stanowiące własność Skarbu Państwa prawo wieczystego użytkowania tych gruntów i własności budynków w drodze decyzji administracyjnej.

Stwierdzenie dotychczasowego prawa zarządu do nieruchomości następuje na podstawie dokumentów określonych w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 10 lutego 1998 r. w sprawie przepisów wykonawczych dotyczących uwłaszczania osób prawnych nieruchomościami będącymi dotychczas w ich zarządzie lub użytkowaniu. W przedmiotowej sprawie prawo zarządu stwierdzono na podstawie następujących dokumentów: kopii protokołu zdawczo-odbiorczego z dnia 23 listopada 1949 r. o przekazaniu „Okręgowemu Zarządowi Rozpowszechniania Filmów” ... w miejscowości B., kopii decyzji Prezydium Powiatowej Rady Narodowej w miejscowości B. z dnia 20 grudnia 1968 r. o naliczeniu opłaty z tytułu użytkowania terenu położonego w miejscowości B., kopii decyzji Naczelnika Miasta z dnia 21 czerwca 1986 r. oraz z dnia 20 grudnia 1968 r. w sprawie podwyższenia opłaty rocznej za użytkowanie terenu państwowego (zabudowanego), który położony jest w miejscowości B., będącego w zarządzie Okręgowego Zarządu Kin w miejscowości B., kopii decyzji Burmistrza Miasta z dnia 29 listopada 1990 r. w sprawie podwyższenia opłaty rocznej od dnia 1 grudnia 1990 r. za nieruchomość położoną w miejscowości B., będącą w zarządzie Okręgowego Zarządu Kin w miejscowości B. Wojewoda oddając w drodze decyzji administracyjnej w użytkowanie wieczyste państwowym osobom prawnym grunt będący własnością Skarbu Państwa jest zobowiązany do ustalenia warunków użytkowania wieczystego. Jednym z warunków realizacji tego prawa jest ustalenie opłaty za użytkowanie wieczyste, jak również ustalenie ceny za nabycie własności budynków w sytuacji, gdy nie zostały one wybudowane lub nabyte przez państwową osobę prawną lub poprzedników prawnych. Z uwagi na fakt, że nie udowodniono, że budynek znajdujący się na nieruchomości został wybudowany lub nabyty ze środków własnych spółki lub jej poprzedników prawnych ustalono kwotę nabycia prawa własności budynku. W decyzji ustalono również opłatę roczną z tytułu użytkowania wieczystego w wysokości 3% ceny nieruchomości gruntowej, ustalonej na podstawie wyceny sporządzonej przez rzeczoznawcę majątkowego, którą zobowiązany jest uiszczać użytkownik wieczysty do 31 marca każdego roku z góry za dany rok na konto Starosty, wykonującego zadanie z zakresu administracji rządowej. Zgodnie z art. 200 ust. 1 pkt 4 ustawy o gospodarce nieruchomościami, przy nabyciu użytkowania wieczystego nie pobiera się pierwszej opłaty. W decyzji stwierdzającej uwłaszczenie państwowych i komunalnych osób prawnych ustala się cenę nieruchomości gruntowej według stanu na dzień 5 grudnia 1990 r. i według wartości na dzień wydania decyzji.

Na podstawie ww. art. 200 stwierdzono nabycie przez spółkę z mocy prawa z dniem 5 grudnia 1990 r. prawa użytkowania wieczystego nieruchomości gruntowej oddanego na okres 99 lat (art. 236 Kodeksu cywilnego), stanowiącej własność Skarbu Państwa. W decyzji tej stwierdzono również odpłatne nabycie z dniem 5 grudnia 1990 r. prawa własności budynku położonego na tej nieruchomości. Decyzja wydana w powyższym trybie ma charakter deklaratoryjny, nie tworzy żadnych praw, ani obowiązków. Potwierdza ona jedynie nabycie z mocy prawa przez państwowa osobę prawną, posiadająca w dniu 5 grudnia 1990 r. w zarządzie grunty stanowiące własność Skarbu Państwa, prawa użytkowania wieczystego tych gruntów i własność budynków.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

• Czy podlega opodatkowaniu opłata roczna z tytułu użytkowania wieczystego gruntu ustalona pod rządami nowej ustawy o VAT, ale dla użytkowania wieczystego powstałego z mocy prawa z dniem 5 grudnia 1990 r.?
• Czy podlega opodatkowaniu kwota za nabycie prawa własności budynku ustalona pod rządami nowej ustawy o VAT, ale nabycie budynku nastąpiło z mocy prawa z dniem 5 grudnia 1990 r.?

Zdaniem Wnioskodawcy, opłaty roczne z tytułu użytkowania wieczystego ustanowionego przed dniem 1 maja 2004 r. nie podlegają opodatkowaniu VAT. Przepis art. 7 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku od towarów i usług stanowi o oddaniu gruntów w użytkowanie wieczyste, a co za tym idzie, obejmuje swoim zakresem opłaty za prawo powstałe w oparciu o umowę o oddanie gruntu w użytkowanie wieczyste i nie odnosi się do tych stanów faktycznych, w których użytkowanie wieczyste powstało z mocy samego prawa. Odnosząc powyższe do stanu faktycznego przedmiotowej sprawy, wobec powstania prawa użytkowania wieczystego na rzecz państwowej osoby prawnej w 1990 r., tj. przed wejściem w życie nowej ustawy o VAT, opłaty roczne z tytułu użytkowania wieczystego nie podlegają opodatkowaniu VAT, a co za tym idzie, podatek ten nie powinien być naliczony.

Opodatkowanie VAT opłat rocznych za użytkowanie wieczyste zostało wprowadzone nową ustawą o VAT z dnia 11 marca 2004 r., która weszła w życie z dniem 1 maja 2004 r. Zgodnie z Uchwałą 7 sędziów NSA w Warszawie z dnia 8 stycznia 2007 r. sygn. akt I FPS 1/06, opłata roczna z tytułu użytkowania wieczystego gruntów, ustanowionego przed dniem 1 maja 2004 r., tj. gdy czynność taka nie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, po wejściu w życie nowej ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towaru i usług, ani nie zawiera w sobie należnego podatku, ani też nie powinna być powiększona o taki podatek, na podstawie przepisów tej ustawy.

Nabycie prawa własności budynku przez państwową osobę prawną nastąpiło z mocy prawa z dniem 5 grudnia 1990 r. i, w ocenie Wojewody, opłata za nabycie prawa własności budynku nie podlega opodatkowaniu z uwagi na to, że przeniesienie prawa własności budynku nastąpiło jednocześnie z oddaniem nieruchomości w użytkowanie wieczyste z mocy prawa.

Przysługująca użytkownikowi wieczystemu odrębna od gruntu własność budynku wzniesionego na gruncie jest prawem związanym z użytkowaniem wieczystym, które jest prawem „silniejszym”, własność budynku jest pochodną tego prawa. Prawo własności budynku istnieje tylko w powiązaniu z użytkowaniem wieczystym, dlatego kwota za nabycie przedmiotowego budynku przez państwowa osobę prawną nie powinna być powiększona o VAT.

Jednak Wojewoda mając na uwadze fakt, że opłata roczna z tytułu użytkowania wieczystego gruntu oraz opłata za nabycie własności budynku, pomimo powstania samego prawa przed dniem wejścia w życie nowej ustawy o VAT, zostanie ustalona w decyzji Wojewody wydanej już pod rządami nowej ustawy o VAT, ma wątpliwości co do zasadności powyższego stanowiska.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z dyspozycją art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Pojęcie towaru ustawodawca zdefiniował w art. 2 pkt 6 ustawy. Zgodnie z tym przepisem, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Na podstawie art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również:

1. przeniesienie z nakazu organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w imieniu takiego organu lub przeniesienie z mocy prawa własności towarów w zamian za odszkodowanie;
2. wydanie towarów na podstawie umowy dzierżawy, najmu, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze zawartej na czas określony lub umowy sprzedaży na warunkach odroczonej płatności, jeżeli umowa przewiduje, że w następstwie normalnych zdarzeń przewidzianych tą umową lub z chwilą zapłaty ostatniej raty prawo własności zostanie przeniesione;
3. wydanie towarów na podstawie umowy komisu: między komitentem a komisantem, jak również wydanie towarów przez komisanta osobie trzeciej;
4. wydanie towarów komitentowi przez komisanta na podstawie umowy komisu, jeżeli komisant zobowiązany był do nabycia rzeczy na rachunek komitenta;
5. ustanowienie spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego, ustanowienie spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu oraz przekształcenie spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego na spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu, a także ustanowienie na rzecz członka spółdzielni mieszkaniowej odrębnej własności lokalu mieszkalnego lub lokalu o innym przeznaczeniu oraz przeniesienie na rzecz członka spółdzielni własności lokalu lub własności domu jednorodzinnego;
6. oddanie gruntów w użytkowanie wieczyste;
7. zbycie praw, o których mowa w pkt 5 i 6.

Zaznaczenia wymaga, że ww. przepis art. 7 ust. 1 ustawy, definiujący pojęcie „dostawa towarów” nie odwołuje się do cywilistycznych pojęć sprzedaży, czy też przeniesienia prawa własności, stąd też nie można utożsamiać dostawy towarów w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług z przeniesieniem prawa własności na gruncie prawa cywilnego. W celu przedstawienia właściwego rozumienia pojęcia „przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel” należy zaznaczyć, że dotyczy ono tego rodzaju czynności, które dają nabywcy prawo do postępowania z nią jak właściciel. Chodzi tutaj przede wszystkim o możliwość faktycznego dysponowania rzeczą, a nie rozporządzania nią w sensie prawnym. Istotą dostawy towarów nie jest przeniesienie prawa własności, zatem wyrażenia „prawo do rozporządzania jak właściciel” nie można interpretować jako „prawo własności”. Należy ponadto wskazać, że czynności przejęcia własności ekonomicznej nie musi towarzyszyć przejęcie własności w sensie prawnym, gdyż „dostawa towarów” nie ogranicza się wyłącznie do zbycia prawa własności rzeczy. W konsekwencji pojęcie „dostawa towarów” oraz ekonomiczne aspekty transakcji, nie muszą wiązać się ze skutkami powstającymi na gruncie cywilistycznego prawa własności. Pozwala to na uznanie danej czynności za dostawę towarów, nawet w przypadkach nałożenia na nabywcę pewnych ograniczeń we władaniu towarem. Chwilą decydującą o przejściu na odbiorcę korzyści i ciężarów związanych z nabyciem towaru jest, co do zasady, wydanie towaru.

Wobec powyższego, uwzględniając szerokie, ekonomiczne, a nie cywilistyczne rozumienie pojęcia „przeniesienie prawa do rozporządzenia towarami jak właściciel”, ustawodawca uznał, że oddanie gruntu w użytkowanie wieczyste stanowi dostawę towarów, wymieniając tę czynność w art. 7 ust. 1 pkt 6 ustawy. W wyniku ustanowienia prawa użytkowania wieczystego dochodzi do ekonomicznego przeniesienia władztwa nad gruntem na rzecz użytkownika wieczystego, co sprawia, że może on rozporządzać nim jak właściciel. Znajduje to wyraz zarówno w swobodzie korzystania z gruntu i czerpania z niego pożytków w sposób niemalże taki, jak w przypadku właściciela tego gruntu, jak i w możliwości przeniesienia takiego władztwa na inny podmiot, jak przy dokonywaniu sprzedaży gruntu przez właściciela.

W kwestii opodatkowania podatkiem od towarów i usług opłaty rocznej Naczelny Sąd Administracyjny wydał uchwałę z dnia 8 stycznia 2007 r., sygn. akt I FPS 1/06, w której stwierdził, że „opłata roczna z tytułu użytkowania wieczystego gruntów, ustanowionego przed dniem 1 maja 2004 r., gdy taka czynność nie podlegała podatkowi od towarów i usług, po wejściu w życie ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.) ani nie zawiera w sobie należnego podatku, ani też nie powinna być powiększona o taki podatek na podstawie przepisów tej ustawy”.

Zauważyć należy, że do dnia 30 kwietnia 2004 r. czynność ustanowienia użytkowania wieczystego nie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Dopiero z chwilą wejścia w życie ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług zmieniła się zarówno definicja pojęcia „towaru”, jak i zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług. Tym samym, opłaty z tytułu użytkowania wieczystego ustanowionego przed 1 maja 2004 r. nie podlegają opodatkowaniu tym podatkiem, aż do momentu wygaśnięcia umowy o wieczystym użytkowaniu nieruchomości lub w związku z jej wykupem.

Kwestie dotyczące prawa wieczystego użytkowania uregulowane są w ustawie z dnia 2 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r. 121). Z zawartych tam regulacji wynika, że użytkowanie wieczyste stanowi wprawdzie prawo do rzeczy cudzej, ale daje użytkownikowi wieczystemu uprawnienia do dysponowania rzeczą w sposób zbliżony do właściciela. W świetle art. 233 Kodeksu cywilnego, użytkownik wieczysty (osoba fizyczna lub prawna) może w granicach określonych przez ustawy i zasady współżycia społecznego oraz przez umowę o oddanie gruntu Skarbu Państwa lub gruntu jednostek samorządu terytorialnego lub ich związków w użytkowanie wieczyste korzystać z gruntu z wyłączeniem innych osób. W tych samych granicach użytkownik wieczysty może swoim prawem rozporządzać.

Z kolejnych przepisów Kodeksu (art. 234, 235 i 237) wynikają kolejne uprawnienia użytkownika wieczystego ukształtowane na wzór uprawnień właściciela. W wyniku ustanowienia prawa użytkowania wieczystego dochodzi do ekonomicznego przeniesienia władztwa nad gruntem na rzecz użytkownika wieczystego, co pozwala mu rozporządzać nim jak właściciel. Znajduje to wyraz zarówno w swobodzie korzystania z gruntu i czerpania z niego pożytków w sposób niemalże taki, jak w przypadku właściciela tego gruntu, jak również w możliwości przeniesienia takiego władztwa na inny podmiot.

Zgodnie z art. 71 ust. 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2014 r., 518), za oddanie nieruchomości gruntowej w użytkowanie wieczyste pobiera się pierwszą opłatę i opłaty roczne.

Z ustępu 4 tego artykułu wynika, że opłaty roczne wnosi się przez cały okres użytkowania wieczystego, w terminie do dnia 31 marca każdego roku, z góry za dany rok. Opłaty rocznej nie pobiera się za rok, w którym zostało ustanowione prawo użytkowania wieczystego. Właściwy organ, na wniosek użytkownika wieczystego złożony nie później niż 14 dni przed upływem terminu płatności, może ustalić inny termin zapłaty, nieprzekraczający danego roku kalendarzowego.

W myśl art. 200 ust. 1 ustawy o gospodarce nieruchomościami, w sprawach stwierdzenia nabycia, z mocy prawa, na podstawie ustawy z dnia 29 września 1990 r. o zmianie ustawy o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości (Dz. U. Nr 78, poz. 464, z późn. zm.) z dniem 5 grudnia 1990 r. prawa użytkowania wieczystego gruntów oraz własności budynków, innych urządzeń i lokali przez państwowe i komunalne osoby prawne oraz Bank ..., które posiadały w tym dniu grunty w zarządzie, niezakończonych przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy, stosuje się następujące zasady:

1. nabycie własności budynków, innych urządzeń i lokali następuje odpłatnie, jeżeli obiekty te nie były wybudowane lub nabyte ze środków własnych tych osób lub ich poprzedników prawnych;
2. nabycie prawa użytkowania wieczystego oraz własności stwierdza w drodze decyzji wojewoda - w odniesieniu do nieruchomości stanowiących własność Skarbu Państwa lub wójt, burmistrz albo prezydent miasta - w odniesieniu do nieruchomości stanowiących własność gminy;
3. w decyzji, o której mowa w pkt 2, ustala się warunki użytkowania wieczystego, z zachowaniem zasad określonych w art. 62 ustawy i w art. 236 Kodeksu cywilnego, oraz kwotę należną za nabycie własności, a także sposób zabezpieczenia wierzytelności określony w ust. 2;
4. na poczet ceny nabycia własności, o której mowa w pkt 3, zalicza się zwaloryzowane opłaty poniesione z tytułu zarządu budynków, innych urządzeń i lokali; przy nabyciu użytkowania wieczystego nie pobiera się pierwszej opłaty.

Z regulacji art. 62 ust. 1 ustawy o gospodarce nieruchomościami wynika, że w umowie o oddanie nieruchomości gruntowej w użytkowanie wieczyste ustala się sposób i termin jej zagospodarowania, w tym termin zabudowy, zgodnie z celem, na który nieruchomość gruntowa została oddana w użytkowanie wieczyste.

W myśl art. 236 § 1 Kodeksu cywilnego, oddanie gruntu Skarbu Państwa lub gruntu należącego do jednostek samorządu terytorialnego, bądź ich związków w użytkowanie wieczyste następuje na okres dziewięćdziesięciu dziewięciu lat. W wypadkach wyjątkowych, gdy cel gospodarczy użytkowania wieczystego nie wymaga oddania gruntu na dziewięćdziesiąt dziewięć lat, dopuszczalne jest oddanie gruntu na okres krótszy, co najmniej jednak na lat czterdzieści.

Z § 2 tego artykułu wynika, że w ciągu ostatnich pięciu lat przed upływem zastrzeżonego w umowie terminu wieczysty użytkownik może żądać jego przedłużenia na dalszy okres od czterdziestu do dziewięćdziesięciu dziewięciu lat; jednakże wieczysty użytkownik może wcześniej wystąpić z takim żądaniem, jeżeli okres amortyzacji zamierzonych na użytkowanym gruncie nakładów jest znacznie dłuższy aniżeli czas, który pozostaje do upływu zastrzeżonego w umowie terminu. Odmowa przedłużenia jest dopuszczalna tylko ze względu na ważny interes społeczny.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że spółka, jako następca prawny państwowej osoby prawnej, wystąpiła do Wojewody o stwierdzenie nabycia z mocy prawa z dniem 5 grudnia 1990 r., w trybie art. 200 ustawy w dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami, prawa użytkowania wieczystego nieruchomości stanowiącej własność Skarbu Państwa wraz z prawem własności budynku. Wojewoda oddając w drodze decyzji administracyjnej w użytkowanie wieczyste państwowym osobom prawnym grunt, będący własnością Skarbu Państwa, jest zobowiązany do ustalenia warunków użytkowania wieczystego. Jednym z warunków realizacji tego prawa jest ustalenie opłaty za użytkowanie wieczyste, jak również ustalenie ceny za nabycie własności budynków w sytuacji, gdy nie zostały one wybudowane lub nabyte przez państwową osobę prawną lub poprzedników prawnych. Wojewoda na podstawie art. 200 ustawy o gospodarce nieruchomościami stwierdził nabycie przez spółkę z mocy prawa z dniem 5 grudnia 1990 r. prawa użytkowania wieczystego nieruchomości gruntowej oddanej na okres 99 lat, jak też prawa własności budynku.

Analiza przedstawionego stanu faktycznego oraz treści powołanych przepisów prowadzi do stwierdzenia, że skoro – jak wynika z treści wniosku – w decyzji wydanej na podstawie art. 200 ustawy o gospodarce nieruchomościami Wojewoda stwierdził, że nabycie prawa wieczystego użytkowania gruntu i prawa własności budynku z mocy prawa miało miejsce w dniu 5 grudnia 1990 r., to czynności, z tytułu których otrzymywane są opłaty roczne za użytkowania wieczyste gruntu oraz kwota za nabycie prawa własności budynku, nie podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, ul. Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszcz, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.