Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPP2/443-590/14-2/BH
z 4 września 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy - przedstawione we wniosku z dnia 24 czerwca 2014 r. (data wpływu 27 czerwca 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie momentu powstania obowiązku podatkowego dla dostawy towarów przesyłanych za pośrednictwem poczty lub kuriera – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27 czerwca 2014 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie momentu powstania obowiązku podatkowego dla dostawy towarów przesyłanych za pośrednictwem poczty lub kuriera.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Podatnik prowadzi działalność gospodarczą, głównie wydawniczą. Podatnik specjalizuje się w wydawaniu serii wydawniczych. Klient może dokonać zakupu jednego numeru danego wydawnictwa lub całą serię danego wydawnictwa. Jedną z form sprzedaży wydawnictw wydawanych przez Podatnika jest sprzedaż wysyłkowa za pobraniem. Przy takiej formie sprzedaży klientami Podatnika są zarówno klienci krajowi, jak i klienci zagraniczni. Przy powyższej formie sprzedaży Podatnik - przy dostawie wydawnictwa klientowi - posługuje się pocztą lub kurierem. Procedura sprzedaży wysyłkowej za pobraniem jest następująca: Klient dokonuje u Podatnika zamówienia wydawnictwa, Podatnik pakuje wydawnictwo zamówione przez klienta i tak przygotowaną przesyłkę przekazuje poczcie lub firmie kurierskiej. Poczta lub firma kurierska dostarcza klientowi przesyłkę (zamówione u Podatnika wydawnictwo). Klient dokonuje zapłaty ceny za wydawnictwo na rzecz listonosza lub kuriera przy odbiorze przesyłki (wydawnictwa). Poczta lub kurier przekazuje następnie pieniądze zapłacone przez klienta za dostarczoną przesyłkę (wydawnictwo) Podatnikowi, Podatnik nie ma zawartej umowy ani z pocztą ani z firmami kurierskimi o przeniesienie prawa do dysponowania towarem, jak właściciel. Wyboru sposobu doręczenia przesyłki z wydawnictwem Podatnika (poczta lub kurier) dokonuje klient.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Kiedy powstaje obowiązek podatkowy w podatku od towarów i usług przy sprzedaży wydawnictwa Podatnika wysyłanego do klienta pocztą lub kurierem za pobraniem?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Jak Podatnik pisał wyżej, Podatnik nie zawarł umów, które - w sytuacji dostawy wydawnictwa pocztą lub przez kuriera - regulowałyby kwestię przeniesienia prawa do rozporządzania towarem, jak właściciel. Oznacza to, iż strony takiej transakcji poddały ten aspekt regulacjom ogólnym, czyli w tym przypadku regulacjom wynikającym z kodeksu cywilnego. Zgodnie z art. 544 § 1 kodeksu cywilnego jeżeli rzecz sprzedana ma być przesłana przez sprzedawcę do miejsca, które nie jest miejscem spełnienia świadczenia, poczytuje się w razie wątpliwości, że wydanie zostało dokonane z chwilą, gdy w celu dostarczenia rzeczy na miejsce przeznaczenia sprzedawca powierzył ją przewoźnikowi trudniącemu się przewozem rzeczy tego rodzaju. Z przywołanych wyżej przepisów kodeksu cywilnego wynika zatem, że wydanie rzeczy następuje z chwilą powierzenia rzeczy przez sprzedawcę przewoźnikowi z poleceniem dostarczenia rzeczy do miejsca przeznaczenia uzgodnionego wcześniej z kupującym. Z chwilą, w której rzecz została powierzona przewoźnikowi, następuje formalne spełnienie świadczenia przez sprzedawcę, a na kupującego przechodzą korzyści i ciężary związane z rzeczą. Na gruncie podatku VAT w sytuacji, gdy towar jest wysyłany przez dostawcę do nabywcy za pośrednictwem przewoźnika (poczta, spedytor, kurier), dokonanie dostawy towaru następuje z chwilą wydania towaru podmiotowi, który jest zobowiązany do jego dostarczenia, z tym bowiem momentem dostawca przenosi prawo do rozporządzania towarem jak właściciel. Odpowiadając zatem na postawione pytanie - zdaniem Podatnika obowiązek podatkowy w podatku od towarów i usług powstaje z momentem wydania przesyłki przez Podatnika poczcie lub kurierowi. Na potwierdzenie swojego stanowiska Podatnik wskazuje, iż podobnie wypowiedział się Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji indywidualnej z dnia 22 kwietnia 2014 r. wydanej w sprawie ILPP5/443-11/14-5/KG.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej „ustawą”, opodatkowaniu tym podatkiem, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Natomiast przez świadczenie usług – stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy – rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Regulacje dotyczące momentu powstania obowiązku podatkowego w podatku od towarów i usług, w stanie prawnym obowiązującym od dnia 1 stycznia 2014 r., zawiera przepis art. 19a znowelizowanej ustawy o podatku od towarów i usług.

Zgodnie z ogólną zasadą, zawartą w art. 19a ust. 1 ustawy, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towarów lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 5 i 7-11, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1.

Powyższa regulacja art. 19a ust. 1 jest zgodna z art. 63 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej – (Dz. Urz. UE.L. Nr 347, str. 1, z późn. zm.), który mówi, że zdarzenie powodujące powstanie obowiązku podatkowego ma miejsce, a VAT staje się wymagalny w momencie dostarczenia towarów lub wykonania usług.

Ze stanu faktycznego opisanego we wniosku wynika, że Wnioskodawca prowadzi m.in. działalność wydawniczą. Jedną z form sprzedaży wydawnictw wydawanych przez Podatnika jest sprzedaż wysyłkowa za pobraniem. Przy powyższej formie sprzedaży Podatnik - przy dostawie wydawnictwa klientowi - posługuje się pocztą lub kurierem. Procedura sprzedaży wysyłkowej za pobraniem jest następująca: Klient dokonuje u Podatnika zamówienia wydawnictwa, Podatnik pakuje wydawnictwo zamówione przez klienta i tak przygotowaną przesyłkę przekazuje poczcie lub firmie kurierskiej. Poczta lub firma kurierska dostarcza klientowi przesyłkę (zamówione u Podatnika wydawnictwo). Klient dokonuje zapłaty ceny za wydawnictwo na rzecz listonosza lub kuriera przy odbiorze przesyłki (wydawnictwa). Poczta lub kurier przekazuje następnie pieniądze zapłacone przez klienta za dostarczoną przesyłkę (wydawnictwo) Podatnikowi, Podatnik nie ma zawartej umowy ani z pocztą ani z firmami kurierskimi o przeniesienie prawa do dysponowania towarem, jak właściciel. Wyboru sposobu doręczenia przesyłki z wydawnictwem Podatnika (poczta lub kurier) dokonuje klient.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą prawidłowego określenia momentu powstania obowiązku podatkowego.

Należy zauważyć, że w ustawie brak jest szczególnego przepisu regulującego moment powstania obowiązku podatkowego dla dostawy towary dokonywanej za pośrednictwem kuriera lub poczty. W związku z tym obowiązek podatkowy w takim przypadku powstaje zgodnie z zasadą ogólną wynikającą z art. 19a ust. 1 ustawy tj. z chwilą dokonania dostawy towarów.

W rozumieniu ustawy dokonanie dostawy, zgodnie z cyt. wcześniej art. 7 ust. 1, oznacza przeniesienie prawa do rozporządzania tym towarem jak właściciel.

Co należy rozumieć przez „przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel” określił Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w sprawie C-320/88. W orzeczeniu tym stwierdza się, że dla uznania danej czynności za opodatkowaną dostawę towarów, nie ma znaczenia to, czy dochodzi do przeniesienia własności według prawa właściwego dla danego kraju. Regulacja ta ma zastosowanie do każdego przeniesienia prawa do rozporządzania towarem na inny podmiot, które to przeniesienie skutkuje tym, że strona ta uzyskuje de facto możliwość korzystania z rzeczy tak jak właściciel, nawet jeżeli nie wiąże się to z przeniesieniem własności. W tym orzeczeniu, odnosząc się do dostawy towarów, Trybunał posłużył się terminem przeniesienia „własności w sensie ekonomicznym”, podkreślając tym samym uniezależnienie opodatkowania od przeniesienia własności towarów. Oznacza to więc, że na gruncie przedmiotowego przepisu kluczowym elementem jest przeniesienie, w istocie rzeczy, praktycznej kontroli nad rzeczą i możliwości dysponowania nią.

Innymi słowy pojęcie „przeniesienie prawa do rozporządzania jak właściciel” dotyczy tego rodzaju czynności, która daje otrzymującemu towar prawo do postępowania z nim jak właściciel. Chodzi tutaj przede wszystkim o możliwość faktycznego dysponowania rzeczą, a nie rozporządzania nią w sensie prawnym. Istotą dostawy towarów nie jest bowiem przeniesienie prawa własności, zatem zwrotu „prawo do rozporządzania jak właściciel” nie można interpretować jako „prawa własności”. Idąc dalej należy wskazać, że czynności przejścia własności ekonomicznej nie musi towarzyszyć przejście własności w sensie prawnym, bowiem „dostawa towarów” nie ogranicza się wyłącznie do prawa własności rzeczy. Jednocześnie należy podkreślić, że dla celów powstania obowiązku podatkowego dokonanie czynności następuje z chwilą jej faktycznego dokonania, za wyjątkiem przypadków, w których przepisy ustawy określają wprost ten moment. W konsekwencji postanowienia umów cywilnoprawnych o uznaniu dostawy towarów za dokonaną pozostają bez znaczenia dla celów powstania obowiązku podatkowego, mogą pełnić jedynie funkcję pomocniczą w przypadku zaistnienia wątpliwości.

W analizowanym przypadku mamy do czynienia z dostawą towarów, które Wnioskodawca (sprzedawca) wysyła do odbiorcy kurierem lub pocztą. Jak wynika z opisu sprawy Wnioskodawca nie posiada umów, które w sytuacji dostawy towaru przez kuriera lub pocztą regulowałyby kwestę przeniesienia prawa do rozporządzania towarem jak właściciel. Brak tego rodzaju zapisów w umowach handlowych wskazuje, że strony transakcji świadomie poddały ten aspekt regulacjom ogólnym, czyli w tym przypadku regulacjom wynikającym z Kodeksu cywilnego.

Zgodnie z art. 544 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeksu cywilnego (Dz. U. z 2014 r. poz. 121), jeżeli rzecz sprzedana ma być przesłana przez sprzedawcę do miejsca, które nie jest miejscem spełnienia świadczenia, poczytuje się w razie wątpliwości, że wydanie zostało dokonane z chwilą, gdy w celu dostarczenia rzeczy na miejsce przeznaczenia sprzedawca powierzył ją przewoźnikowi trudniącemu się przewozem rzeczy tego rodzaju.

Jak stanowi § 2 ww. artykułu, jednakże kupujący obowiązany jest zapłacić cenę dopiero po nadejściu rzeczy na miejsce przeznaczenia i po umożliwieniu mu zbadania rzeczy.

Analiza przedstawionego stanu faktycznego oraz powołanych regulacji ustawy o podatku od towarów i usług prowadzi do stwierdzenia, że momentem powstania obowiązku podatkowego w odniesieniu do dostaw dokonywanych za pobraniem – w myśl art. 19a ust.1 ww. ustawy - jest data dokonana dostawy, a więc, w tym przypadku chwila wydania towarów poczcie lub kurierowi.

W tym zakresie stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.