Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPP1/443-613/14/MN
z 25 sierpnia 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 28 maja 2014 r. (data wpływu 2 czerwca 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie utraty prawa do zwolnienia, o którym mowa w art. 113 ustawy o podatku od towarów i usług oraz zasad opodatkowania dostawy mediów związanych z lokalami – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 2 czerwca 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie utraty prawa do zwolnienia, o którym mowa w art. 113 ustawy o podatku od towarów i usług oraz zasad opodatkowania dostawy mediów związanych z lokalami.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest wspólnotą mieszkaniową utworzoną zgodnie z przepisami ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali. W skład Wspólnoty wchodzą wyłącznie stanowiące odrębną własność lokale mieszkalne i 3 lokale użytkowe mieszczące się w budynku mieszkalno-usługowym, prawem związanym z prawem własności poszczególnych lokali jest udział w nieruchomości wspólnej.

Zakres działania Wspólnoty obejmuje zarząd nieruchomością wspólną przez który, zgodnie z ustawą o własności lokali, rozumie się grunt pod budynkiem oraz części budynku i urządzenia nie służące wyłącznie właścicielom lokali (np. fundamenty, mury zewnętrzne wraz z tynkami i elementami architektonicznymi, mury konstrukcyjne wewnętrzne, kominy, klatki schodowe, windy, dachy, pomieszczenia na kondygnacji podziemnej oraz kondygnacjach nadziemnych, instalacje energetyczne, cieplne, wodne i kanalizacyjne).

Zgodnie z art. 13 ust. 1 ustawy o własności lokali właściciel lokalu zobowiązany jest m.in. ponosić wydatki związane z utrzymaniem jego lokalu i uczestniczyć w kosztach zarządu związanych z utrzymaniem nieruchomości wspólnej.

Właściciele lokali mieszkalnych i użytkowych płacą comiesięczne zaliczki (opłaty) na poczet utrzymania nieruchomości wspólnej, funduszu remontowego i utrzymania indywidualnych lokali, z góry za każdy miesiąc, w terminie do 10-go dnia każdego miesiąca z góry, ustalone na podstawie uchwał Wspólnoty, zatwierdzających plan gospodarczy na dany rok kalendarzowy.

Ustalone opłaty w zakresie mediów, rozliczane są z właścicielami lokali według przyjętego uchwałą sposobu, do poziomu poniesionych przez Wspólnotę kosztów w okresie rozliczeniowym, bez doliczania jakiejkolwiek marży.

W celu zapewnienia prawidłowego funkcjonowania nieruchomości, z powodu braku technicznych możliwości związanych z konstrukcją budynku, Wspólnota zawarła umowy, w ramach których do indywidualnych lokali dostarczane są media w postaci energii cieplnej dla potrzeb centralnego ogrzewania i podgrzania wody użytkowej, wody oraz odprowadzania ścieków. Formalnie więc, to Wspólnota jest nabywcą mediów, dostarczonych przez dostawców mediów (przedsiębiorstwo wodociągowe, przedsiębiorstwo ciepłownicze). Dostawa odbywa się poprzez instalacje stanowiące części wspólne nieruchomości, do wszystkich lokali w sposób ciągły. Końcowym odbiorcą mediów zużywanych w lokalach są właściciele lokali.

Do 31 grudnia 2013 r. Wnioskodawca korzystał ze zwolnienia przedmiotowego na podstawie art. 113 ust. 1 i 5 ustawy o VAT i nie składał zgłoszenia rejestracyjnego dla celów podatku od towarów i usług (VAT-R).

W 2013 r. całkowita wartość sprzedaży, w tym zwolnionej wyniosła: 275.441,73 zł (bez opłat związanych z utrzymaniem części wspólnych nieruchomości). Wartość sprzedaży opodatkowanej w 2013 r. wyniosła 11.167,14 zł ,w tym z tytułu „odsprzedaży” mediów do lokali użytkowych: 10.512, 73 zł oraz z tytułu pozostałej sprzedaży opodatkowanej (odsprzedaż energii elektrycznej dla kontrahenta zewnętrznego): 655,0l zł.

W związku z wejściem w życie z dniem l stycznia 2014 r. nowelizacji ustawy o VAT i zmianą treści art. 113, Wspólnota złożyła w dniu 31 marca 2014 r. VAT-R, uznając, że utraciła z dniem l stycznia 2014 r. prawo do korzystania ze zwolnienia i stała się podatnikiem VAT czynnym.

Wspólnota zwalnia z podatku na podstawie § 3 ust. 1 pkt 10 rozporządzenia w sprawie zwolnień, „odsprzedaż” mediów w sytuacji, gdy właściciel wykorzystuje lokal wyłącznie na własne cele mieszkaniowe lub świadczy usługi najmu w ramach tzw. najmu prywatnego.

Wspólnota opodatkowuje stosując stawki właściwe dla rodzaju mediów tj. 23% - dla dostawy ciepła na potrzeby centralnego ogrzewania i podgrzania wody użytkowej i dla dostawy wody i odprowadzenia ścieków w sytuacji:

1. „odsprzedaży” mediów na rzecz właścicieli lokali użytkowych,
2. „odsprzedaży” mediów na rzecz właścicieli lokali mieszkalnych, którzy wykorzystują lokale w ramach i na potrzeby prowadzonej przez nich działalności gospodarczej,
3. „odsprzedaży” mediów na rzecz właściciela lokalu mieszkalnego, który udostępnia lokal na potrzeby zakwaterowania swoich niepełnosprawnych pracowników, którzy przyjeżdżają na pobyty rehabilitacyjne.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy w świetle obowiązującego od 1 stycznia 2014 r. zmienionego przepisu art. 113 ust. 1 i ust. 2 pkt 2 ustawy o VAT, Wnioskodawca postąpił prawidłowo uznając, że utracił możliwość korzystania ze zwolnienia, gdyż przy wyliczaniu limitu sprzedaży uprawniającej do korzystania ze zwolnienia w 2014 r. uwzględnił wszystkie czynności związane z dostawą mediów do indywidualnych lokali mieszkalnych i użytkowych oraz odsprzedaż energii elektrycznej na rzecz kontrahenta zewnętrznego?
2. Czy Wnioskodawca postępuje prawidłowo nie stosując zwolnienia przedmiotowego z § 3 ust. 1 pkt 10 rozporządzenia w sprawie zwolnień, gdy właściciel wykorzystuje lokal mieszkalny w ramach lub na potrzeby prowadzonej przez niego działalności gospodarczej, w tym udostępnienia lokal na potrzeby zakwaterowania swoich pracowników, którzy przyjeżdżają w celach rehabilitacyjnych?
3. Czy Wnioskodawca postępuje prawidłowo stosując zwolnienie przedmiotowe z § 3 ust. 1 pkt 10 rozporządzenia w sprawie zwolnień, gdy właściciel wykorzystuje lokal mieszkalny wyłącznie na własne cele mieszkaniowe lub świadczy usługi najmu w ramach tzw. najmu prywatnego?

Stanowisko Wnioskodawcy.

Ad. 1.

Czynności związane z utrzymaniem lokali są odpłatną dostawą towarów lub odpłatnym świadczeniem usług, na. podstawie ustawy o VAT. Czynności związane z utrzymaniem lokali mieszkalnych, wykorzystywanych wyłącznie na cele mieszkaniowe, korzystają ze zwolnienia od podatku VAT na podstawie rozporządzenia w sprawie zwolnień (§ 3 ust. 1 pkt 10). Wspólnota uznaje, że czynności związane z utrzymaniem indywidualnych lokali, za które wspólnota pobiera opłaty, w szczególności dostawy mediów, są transakcjami związanymi z nieruchomościami i nie należy ich traktować jako transakcje pomocnicze do wykonywanego przez Wspólnotę zarządu częściami wspólnymi. Z uwagi na brak przepisów przejściowych do ustawy o VAT Wnioskodawca uznaje, że dla obliczenia limitu wartości sprzedaży za 2013 r. uprawniającej do zwolnienia w 2014 r. należy stosować przepisy art. 113 w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2014 r. Ponieważ łączna wartość sprzedaży w 2013 r. stanowiła wartość: 275.441,73 zł, nie zostały spełnione przesłanki art. 113 ust. 1 w związku z art. 113 ust. 2 pkt 2, Wspólnota utraciła z dniem l stycznia 2014 r. prawo do korzystania ze zwolnienia.

Ad. 2 i 3.

Wspólnota uważa, że w sytuacji, gdy właściciel, prowadzi w lokalu mieszkalnym działalność gospodarczą lub wykorzystuje lokal w ramach działalności np. wynajmując go osobom trzecim, to działa, aby osiągnąć przychód – głównym celem jest zarobkowanie. Udostępnienie lokalu mieszkalnego pracownikom właściciela, którzy przebywają w lokalu w trakcie trwania ich pobytu rehabilitacyjnego, powoduje, że lokal nie jest wykorzystywany wyłącznie na cele mieszkaniowe i „odsprzedaż” mediów nie korzysta ze zwolnienia przedmiotowego.

Wspólnota uważa, że w sytuacji, gdy właściciel, wykorzystuje lokal mieszkalny wyłącznie na własne cele mieszkaniowe lub wykorzystuje lokal mieszkalny w ramach tzw. najmu prywatnego nie prowadząc działalności gospodarczej, prawidłowe jest korzystanie ze zwolnienia przedmiotowego przez Wspólnotę.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Stosownie do art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Na podstawie art. 7 ust. 1 tej ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Natomiast jak stanowi art. 8 ust. 1 powołanej ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Wskazać przy tym należy, że zgodnie z art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże zarówno w treści ustawy, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

I tak, w myśl § 3 ust. 1 pkt 10 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 31 grudnia 2013 r. w sprawie zwolnień od podatku od towarów i usług oraz warunków stosowania tych zwolnień (Dz.U. z 2013 r., poz. 1722), zwalnia się od podatku czynności związane z utrzymaniem lokali mieszkalnych, wykorzystywanych wyłącznie na cele mieszkaniowe, za które pobierane są opłaty, wykonywane przez wspólnotę mieszkaniową na rzecz właścicieli tych lokali, tworzących w określonej nieruchomości tę wspólnotę.

Natomiast, w świetle § 3 ust. 1 pkt 11 ww. rozporządzenia, zwalnia się od podatku czynności wykonywane przez wspólnotę mieszkaniową lub właścicieli lokali mieszkalnych tworzących w określonej nieruchomości wspólnotę mieszkaniową, na rzecz osób używających na podstawie innego tytułu prawnego niż prawo własności lokale należące do właścicieli tworzących tę wspólnotę mieszkaniową, za które pobierane są opłaty niezależne od właściciela w rozumieniu ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (Dz. U. z 2005 r. Nr 31, poz. 266, z późn. zm.) lub opłaty pośrednie w rozumieniu ustawy z dnia 22 czerwca 1995 r. o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. z 2010 r. Nr 206, poz. 1367 oraz z 2011 r. Nr 22, poz. 114 i Nr 185, poz. 1092), jeśli lokale te są wykorzystywane wyłącznie na cele mieszkaniowe.

Podkreślić należy, że zastosowanie zwolnienia jest uzależnione od spełnienia przesłanek obiektywnych dotyczących charakteru wynajmowanego lokalu (lokal mieszkalny) oraz subiektywnych dotyczących przeznaczenia wynajmowanego lokalu (cel mieszkaniowy), które w przedmiotowej sprawie zostały spełnione.

Stosownie do powyższego podkreślić należy, że zwolnieniem określonym cyt. wyżej przepisami rozporządzenia objęto tylko towary i usługi związane z lokalami mieszkalnymi wykorzystywanymi wyłącznie na cele mieszkaniowe. Użyty przez ustawodawcę ww. przepisie zwrot „wyłącznie” wskazuje, iż warunkiem koniecznym do zastosowania przedmiotowego zwolnienia jest wykorzystywanie lokali na cele mieszkaniowe.

W związku z tym zwolnieniu nie podlega dostawa towarów i usług związanych z lokalami mieszkalnymi wykorzystywanymi na cel inny niż mieszkaniowy. Jednocześnie należy zauważyć, że celem innym niż mieszkaniowy jest np. cel krótkotrwałego pobytu o charakterze turystycznym bądź biznesowym. Takie cele realizowane są m.in. przez hotele, pensjonaty, pokoje do wynajęcia dla turystów bądź biznesmenów. Cel mieszkaniowy nie jest związany z chwilowym pobytem, ale z zamieszkaniem, więc stałym interesem życiowym osoby będącej korzystającym z lokalu mieszkalnego.

Tym samym zasadniczą kwestią dla ustalenia, czy dana usługa podlega opodatkowaniu, czy zwolnieniu od podatku pozostaje określenie celu realizowanego przez osobę bezpośrednio uczestniczącą w świadczeniu usługi.

W świetle treści powyższych regulacji prawnych zgodzić się należy ze stanowiskiem Wnioskodawcy, że dostawa mediów do lokali mieszkalnych wykorzystywanych wyłącznie na własne cele mieszkaniowe lub też wykorzystywanych do świadczenia usług najmu w ramach tzw. najmu prywatnego (na cele mieszkaniowe) korzysta ze zwolnienia od podatku na podstawie § 3 ust. 1 pkt 10 rozporządzenia. Skoro bowiem właściciel lokalu mieszkalnego wykorzystuje ten lokal w celu zaspokojenia własnych potrzeb mieszkaniowych lub też poprzez najem tzw. „prywatny” w celach mieszkaniowych na rzecz osób trzecich, takie czynności korzystają ze zwolnienia na podstawie ww. przepisów.

Ponadto, za słuszne również należy uznać stanowisko Wnioskodawcy, że dla dostawy mediów do lokali mieszalnych wykorzystywanych na cele inne niż mieszkaniowe (np. w ramach lub na potrzeby prowadzonej przez właściciela działalności gospodarczej, w tym udostępnienia lokalu na potrzeby zakwaterowania swoich pracowników, którzy przyjeżdżają w celach rehabilitacyjnych) nie ma zastosowania zwolnienie od podatku. Podkreślić bowiem należy, że w tym przypadku nie jest spełniony warunek przeznaczenia lokali na cele mieszkaniowe, a tylko takie wykorzystanie (przeznaczenie) – jak wcześniej wskazano – jest konieczne, aby zastosować zwolnienie od podatku.

Przechodząc do kwestii utraty przez Wnioskodawcę prawa do zwolnienia od podatku na podstawie art. 113 wskazać, że zgodnie z art. 113 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług – w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2013 r. – zwalnia się od podatku podatników, u których wartość sprzedaży opodatkowanej nie przekroczyła łącznie w poprzednim roku podatkowym kwoty 150.000 zł. Do wartości sprzedaży nie wlicza się kwoty podatku.

W myśl art. 113 ust. 2 powołanej ustawy – w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2013 r. –do wartości sprzedaży, o której mowa w ust. 1, nie wlicza się odpłatnej dostawy towarów oraz odpłatnego świadczenia usług zwolnionych od podatku, a także towarów, które na podstawie przepisów o podatku dochodowym są zaliczane przez podatnika do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji.

Treść ww. przepisów z dniem 1 stycznia 2014 r. na mocy ustawy z dnia 7 grudnia 2012 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2013 r., poz. 35) uległa zmianie.

I tak, zgodnie z art. 113 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług – w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2014 r. – zwalnia się od podatku sprzedaż dokonywaną przez podatników, u których wartość sprzedaży nie przekroczyła łącznie w poprzednim roku podatkowym kwoty 150.000 zł. Do wartości sprzedaży nie wlicza się kwoty podatku.

Natomiast, na podstawie art. 113 ust. 2 ustawy – w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2014 r. – do wartości sprzedaży, o której mowa w ust. 1, nie wlicza się:

1. wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów oraz sprzedaży wysyłkowej z terytorium kraju oraz sprzedaży wysyłkowej na terytorium kraju;
   
2. odpłatnej dostawy towarów i odpłatnego świadczenia usług, zwolnionych od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3, z wyjątkiem:




1. transakcji związanych z nieruchomościami,
   
2. usług, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 7, 12 i 38-41,
   
3. usług ubezpieczeniowych

- jeżeli czynności te nie mają charakteru transakcji pomocniczych;

3. odpłatnej dostawy towarów, które na podstawie przepisów o podatku dochodowym są zaliczane przez podatnika do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji.

Dokonane przez ustawodawcę od 1 stycznia 2014 r. zmiany w art. 113 mają na celu w sposób bardziej precyzyjny i odpowiadający prawu unijnemu regulować stosowanie zwolnienia od podatku VAT dla drobnych przedsiębiorców, których obrót w skali roku nie przekracza 150.000 zł.

Zgodnie z art. 288 Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz. UE L 347, s. 1 ze zm.) kwota obrotu stanowiąca punkt odniesienia dla zastosowania procedury przewidzianej w niniejszej sekcji obejmuje następujące kwoty, z wyłączeniem VAT:

1. wartość dostaw towarów i świadczenia usług, o ile są one opodatkowane;
2. wartość transakcji zwolnionych z prawem do odliczenia VAT zapłaconego na poprzednim etapie zgodnie z art. 110 i 111, art. 125 ust. 1, art. 127 i art. 128 ust. 1;
3. wartość transakcji zwolnionych zgodnie z art. 146-149 oraz art. 151, 152 i 153;
4. wartość transakcji związanych z nieruchomościami, transakcji finansowych, o których mowa w art. 135 ust. 1 lit. b)-g) oraz usług ubezpieczeniowych, chyba że transakcje te mają charakter transakcji pomocniczych.

Dokonane zatem od dnia 1 stycznia 2014 r. zmiany w ustawie o VAT w sposób ściślejszy odwzorowują przepisy Dyrektywy 2006/112/WE, która w art. 288 pkt 4 również stanowi, że kwota obrotu obejmuje wartość transakcji związanych z nieruchomościami.

Wobec braku przepisów przejściowych w zakresie stosowania art. 113 ustawy o podatku od towarów i usług w 2014 r. dla obliczenia limitu do zwolnienia określonego w art. 113 należy stosować – jak słusznie uważa Wnioskodawca – przepisy w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2014 r.

Analizując zatem treść art. 113 ust. 2 ustawy, w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2014 r., wskazać należy, że „Słownik języka polskiego PWN” pod redakcją prof. Stanisława Dubisza, Warszawa 2008, definiuje słowo „transakcja” jako operację handlową dotyczącą kupna lub sprzedaży towarów lub usług albo umowę handlową na kupno lub sprzedaż towarów lub usług i samo zawarcie takiej umowy.

Ponadto podkreślić także należy, że ustawodawca zarówno w akcie zasadniczym, jak i w rozporządzeniach wykonawczych do ustawy nie zdefiniował pojęcia charakter „pomocniczy”. W takim przypadku w pierwszej kolejności stosuje się wykładnię językową, w taki bowiem sposób ustawodawca komunikuje się z podatnikiem jako adresatem normy. Dopiero gdy wykładnia językowa nie prowadzi do jednoznacznych rezultatów dopuszczalne jest skorzystanie z pozajęzykowych dyrektyw interpretacyjnych. Według internetowego słownika synonimów (strona internetowa - http://synonim.net/synonim/pomocniczy), synonimami do słowa „pomocniczy” są pojęcia: „pomocny, wspierający, poboczny, akcesoryjny, dodatkowy, dopływowy, posiłkowy, subsydialny, subsydiarny, uzupełniający, wspomagający”.

Przepisy unijnej dyrektywy w zakresie VAT posługują się określeniem „incidental transactions” w ramach odpowiedniego przepisu, co na język polski może być tłumaczone jako „transakcje incydentalne/uboczne”. Termin „incydentalny” wg Słownika języka polskiego (Słownika Wydawnictwa Naukowego PWN) oznacza przy tym „mający małe znaczenie lub zdarzający się bardzo rzadko”, natomiast termin „uboczny” oznacza „dotyczący czegoś pośrednio, mniej istotny lub dodatkowy”. Transakcje o charakterze „incydentalnym” oznaczają zdarzenia występujące nie tyle rzadko, ile ubocznie, przy określonej okazji, nawet gdyby występowały w sposób powtarzalny. Pojęcie „incydentalności” odnosi się więc nie tyle do samej częstotliwości występowania danego zdarzenia, co raczej do jego poboczności względem zasadniczej działalności podatnika.

Także w wersji francuskiej omawianej VI Dyrektywy użyto określenia „accessoire”, a w wersji niemieckiej „Hilfsumsaetze”, co wskazuje, że w analizowanym kontekście istotne jest, aby były to czynności poboczne, czy też pomocnicze do zasadniczej działalności podatnika (wspomniane powyżej trzy wersje językowe VI Dyrektywy są kompatybilne i wskazują na pomocniczy, poboczny charakter omawianych czynności). Podobnie, polska wersja językowa Dyrektywy 2006/112, która zastąpiła VI Dyrektywę, odstępuje od sformułowania „transakcje sporadyczne” i określa omawiane czynności jako „transakcje pomocnicze”.

Transakcje pomocnicze zatem to takie, które nie są związane z zasadniczą działalnością podatnika, a przychody z ich tytułu nie są bezpośrednim, stałym i koniecznym uzupełnieniem tej działalności. Tak więc, aby ocenić, czy dana czynność może być uznana za pomocniczą, należy wziąć pod uwagę przede wszystkim to, czy stanowi ona uzupełnienie zasadniczej działalności gospodarczej podatnika. Jeżeli dana działalność stanowi stały i niezbędny element wbudowany w funkcjonowanie przedsiębiorstwa podatnika, to transakcje takie nie mogą być uznane za pomocnicze.

Zatem, aby ocenić, czy świadczona usługa ma charakter „pomocniczy”, należy wziąć pod uwagę to, czy stanowi ona uzupełnienie zasadniczej działalności gospodarczej podatnika.

Należy zauważyć, że w przedmiotowej sprawie czynności Wspólnoty związane z dostawą mediów do lokali mieszkalnych, które są zwolnione od podatku są przedmiotem działalności gospodarczej Wnioskodawcy, a więc nie mają charakteru transakcji pomocniczych.

W świetle powyższego, odnosząc powyższe rozważania do przedstawionego we wniosku opisu sprawy, stwierdzić należy, że zaklasyfikowany przez Wnioskodawcę jako zwolniony od podatku VAT obrót z tytułu dostawy mediów do lokali mieszkalnych na cele mieszkaniowe, jako transakcje związane z nieruchomościami, które nie mają charakteru czynności pomocniczych, od 1 stycznia 2014 r. wliczany jest do wartości sprzedaży, o której mowa w art. 113 ust. 1 ustawy o VAT.

Biorąc powyższe pod uwagę należy stwierdzić, że jeśli łączna wartość sprzedaży z tytułu dostawy mediów do lokali mieszkalnych i użytkowych oraz odsprzedaży energii elektrycznej na rzecz kontrahenta zewnętrznego przekroczyła w 2013 r. kwotę 150.000 zł, to Wnioskodawca z dniem 1 stycznia 2014 r. utracił prawo do zwolnienia od podatku, o którym mowa w art. 113 ustawy o podatku od towarów i usług i tym samym miał obowiązek zarejestrować się jako podatnik VAT czynny.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie, ul. Staromłyńska Nr 10, 70-561 Szczecin, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.